ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 167 พลังสายเลือด

 

ตอนที่  167  พลังสายเลือด

เสียงร้องโหยหวนและคำรามเหมือนสัตว์ป่ายังคงดังก้องต่อเนื่อง

อู๋เจ๋อสิงจ้องดูกระบี่ในมืออย่างเหลือเชื่อ  กระบี่นั้นเป็นนักฆ่าที่ถูกสร้างขึ้นมาดั้งเดิม นามว่ากระบี่สายลมไร้เงาซึ่งเขาไม่ได้ใช้บ่อยนัก  เพราะมีคู่ต่อสู้ไม่มากนักที่คู่ควรให้ใช้กระบี่นี้  แต่กระบี่นี้ไม่เคยพลาดเป้ามาก่อน

แต่วันนี้ เขาพลาดเป้าหมายจริงๆ

เขายังไม่สามารถเข้าใจได้ว่า ถังเทียนหลบท่ากระบี่สังหารนี้ได้อย่างไร  ทำไมฝ่ายตรงข้ามถึงเปลี่ยนตำแหน่งและงอตัวได้ทันเวลา?  บังเอิญ?  หรือว่าเขาคาดการณ์ได้ถูก

คาดการณ์กระบี่สายลมไร้เงาของเขา...

เมื่อความคิดนี้ผุดขึ้นมา  อู๋เจ๋อสิงสั่นโดยมิได้ตั้งใจ  ความกลัวโดยไม่มีสาเหตุเกาะกุมหัวใจของเขา  แม้แต่ความคิดที่ไร้สาระและที่น่ากลัวก็ไหลเข้ามา  ถังเทียนเห็นท่ากระบี่ของเขาด้วยหรือ?

อู๋เจ๋อสิงมีความมั่นใจสูงในเพลงกระบี่ของตัวเขาเอง  ห้าปีมานี้เขาไม่เคยย่อหย่อนเลยสักวัน  และเขาฝึกฝนต่อเนื่อง เพลงกระบี่ของเขาค่อยๆ เปลี่ยนแปลงจากก้าวร้าวเปลี่ยนเป็นโจมตีแฝงเร้น

กระบี่สายลมยะเยือกมีความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่

ห้าปีมานี้ เขาสวมหน้ากากปกปิดตนเองและท้าทายยอดฝีมือจากเวทีต่างๆ  เพลงกระบี่ของเขาไม่เคยพ่ายแพ้  กระบี่สายลมไร้เงานี้เป็นไม้ตายลับของเขา  เขาใช้ออกเพียงในเวลาโกรธ  และที่ผ่านมานี้เอง  เขาคาดไม่ถึงเลยว่าการโจมตีที่มั่นใจที่สุดของเขาจะพลาดเป้าได้จริงๆ

เขาเกือบไม่เชื่อสายตาตนเอง

เสียงคำรามของถังเทียนในหูเขา  เหมือนกับสายลมพัดผ่าน

※※※※※

หลิงซิ่วมองดูถังเทียนลงมือใช้พลังอย่างรุนแรง  ถึงกับหน้าแตกตื่น

จากนั้นมองดูจี่เทียนที่จมเข้าไปในเสา  เขาแทบไม่กล้าเชื่อสายตาตนเอง

เป็นไปได้อย่างไร?

แม้ว่าเขาจะรู้จักถังเทียนไม่นาน  แต่สองสามวันมานี้ เขาได้เห็นแล้วว่าถังเทียนมีมาตรฐานฝีมือเป็นเช่นไร และเขารู้ชัดเจน   พลังของหมัดนี้ เกินกว่าพลังปกติของถังเทียนไปมาก

พลังของถังเทียนอาจเทียบได้กับกระทิงเปลี่ยว  แต่เป็นไม่ได้แน่นอนที่จะมีพลังน่าประหลาดขนาดนั้น

หมัดเดียวก็คว่ำจี่เทียนจนหมดสติ  หมายความว่าพลังของหมัดนี้ น่ากลัวจริงๆ

มีบางอย่างทำให้เจ้าหมอนี่เปลี่ยนไปหรือเปล่า?

หรือว่ามีพลังที่ไม่รู้จักซ่อนอยู่ในร่างของเขา?

หลิงซิ่วรีบสงบจิตใจ  แต่ตาของเขาฉายแววประหลาดใจ

※※※※

แฮก แฮก แฮก!

ลมหายใจที่หนักหน่วง ค่อยๆดึงความรู้สึกของถังเทียนกลับมา  สีสันในสายตาของเขาค่อยๆ จางหายไป

จี่เทียนผู้ฝังอยู่ในเสา ค่อยได้สติคืนมาเช่นกัน

ม่านตาถังเทียนขยายกระทันหัน

นี่คือ...

สีหน้าของเขามึนงง และจ้องมองจี่เทียนด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ  เขาก้มหน้ามองหมัดของตนเองทันที

เมื่อตอนที่ชกออกไป ถังเทียนรู้สึกแข็งแกร่งด้วยความพอใจลึกๆ  ความรู้สึกสดชื่นพลุ่งขึ้นมาจากภายในร่างของเขา  ทั่วตัวเขารู้สึกกระฉับกระเฉงผิดธรรมดา ขณะที่ร่างของเขาเบาลง

ร่างของเขากลายเป็นเบาลงจริงๆ

ถังเทียนงงและท่าทีงงงวยปรากฏอยู่บนใบหน้าของเขา ทันใดนั้นเขากระโดดขึ้นและทั้งตัวของเขาพุ่งขึ้นไปในอากาศเหมือนจรวดและพุ่งตรงไปที่เพดานห้องโถง

เมื่อถังเทียนลอยกลับลงมายืนพื้นได้อย่างแผ่วเบา สีหน้าของเขาแปลกใจมาก  เขาพยายามออกหมัด ทันทีที่เขาปล่อยหมัดออกไป  ม่านตาเขาขยายทันที และมีความรู้สึกผิดไปจากธรรมดากระจายจากแขนของเขาไปทั่วทุกนิ้วในร่างกาย   เขารู้สึกได้ถึงพลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่

เป็นแบบนี้ได้อย่างไร....

รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าของถังเทียน  เขามีความสุข แต่ในไม่ช้า ความรู้สึกงงงวยลึกๆก็ตามมา

ความเร็วและพลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด  ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น...

เดี๋ยวก่อน... ความเร็วและพลัง!

สายตาของถังเทียนเบิกกว้าง  ขณะที่สมองของเขาเหมือนถูกฟ้าผ่า  ทันใดนั้น เขานึกถึงสายเลือดแคระและสายเลือดเทพที่เขากลืนลงไป  เป็นไปได้ว่า.....

ทั่วทั้งห้องโถงเงียบเป็นป่าช้า  ภายใต้การพินิจพิเคราะห์ของทุกคน  เขาหลับตากางแขนและรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงในร่างกายของเขา

อู๋เจ๋อสิงหายมึนงง เมื่อสายตาเขากลับมามองชัด ท่าที่ถังเทียนอยู่ในกางห้องโถงกางแขนกว้าง เหมือนกับว่าไม่มีคนอื่น ทำให้เลือดขึ้นหน้าเขา!

เมื่อนึกถึงการแทงที่พลาดที่ผ่านมา  เหมือนเป็นหนามทิ่มแทงลึกในใจเขา  และตอนนี้ การกระทำของถังเทียนยั่วยุให้เขาโกรธ

เขาถูกคนเมินไม่แยแสตั้งแต่เมื่อใดกัน?

บัดซบ!

โดยไม่ลังเลใจ  เขาพุ่งตรงเข้าหาถังเทียนตอนนี้  นัยน์ตาเขารู้สึกพร่าเลือน ก็ปรากฏมีบุรุษหนุ่มชุดขาวถือหอกมายืนขวางทางเขาไว้

 “ขอโทษที  แต่คู่ต่อสู้ของเจ้าก็คือข้า!”

ปลายทื่อของหอกหลิงซิ่วเล็งตรงมาที่อู๋เจ๋อสิง  หน้าของเขาแสดงอาการดูถูก  “ข้าคาดไม่ถึงเลยว่ากระบี่ลมยะเยือกที่มีชื่อเสียง  ความจริงแล้วก็คืออันธพาลชั่วร้ายที่คิดครอบครองหญิงงาม  ในที่สุดเจ้าก็เป็นมนุษย์ที่มีนิสัยเหมือนสุนัขนี่เอง”

ความเห็นของเขาทำให้อู๋เจ๋อสิงหน้าแดง  เขาคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีใครมีสิทธิ์มาวิจารณ์หน้าของเขา

 “อย่างไรก็ตามความยุติธรรมจะต้องอยู่เหนือความชั่วร้าย  หอกเงินของข้าคือแสงสุริยา”  หลิงซิ่วคำราม  สีหน้าของเขามั่นคง  การเพ่งระหว่างคิ้วดูเหมือนทำให้ใบหน้าเขาเปล่งปลั่งกว่าธรรมดา  ลักษณะของหอกที่ควง ดูเหมือนจะมีเปลวไฟ ควันขาวครอบคลุม

มันเป็นคำพูดไร้สาระ  แต่พอออกมาจากปากของหลิงซิ่ว  ไม่มีใครกล้าหัวเราะ

กู้เสวี่ยมองดูหลิงซิ่วด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย

ท่าทางของหลิงซิ่วแข็งแกร่งกว่าแต่ก่อน สิ่งที่น่าตกใจที่สุดก็คืออารมณ์ที่มั่นคงของหลิงซิ่ว  ดวงตาสีแดงเพลิงของเขามีความมั่นคงมาก

คำที่เขาพูด ออกมาจากความรู้สึกจริงของเขา

อู๋เจ๋อสิงโกรธ ดวงตาแดงก่ำเพราะเขาได้รับความอับอายครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยฝีมือเด็กรุ่นหลัง  ถ้าเขาไม่จัดการเจ้าเด็กบัดซบทั้งสองนี้ด้วยตัวเอง อย่างนั้นในอนาคต  อย่างนั้นฉายากระบี่ลมยะเยือกจะกลายเป็นตัวตลกใหญ่ในดาวไพรมายา

 “เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!”

อู๋เจ๋อสิงใช้กระบี่ออกด้วยความโกรธ ประกายสีเขียวเจิดจ้าพุ่งออกมาจากพื้นที่ว่าง 1.7 เมตรต่อหน้าหลิงซิ่วเร็วเหมือนสายฟ้าทุกคนไม่สามารถจับเส้นทางในการแทงกระบี่ครั้งนี้

รัศมีสีเงินแตกกระจายออก

ติง!

เสียงคมของโลหะกระทบกันได้ยินชัดเจนทั้งห้อง

ดวงตาของผู้เฒ่าหวีซึ่งปิดอยู่ครึ่งหนึ่งพลันลืมตาขึ้น  ในดวงตามัวของเขาเปล่งประกายที่แทบตรวจไม่พบ

อู๋เจ๋อสิงตะลึงอีกครั้ง  ท่าแทงกระบี่นี้ยังมีคนอื่นป้องกันได้อีก

ทุกคนส่งเสียงฮือฮา