Panlong เล่มที่ 10 บาลุค – ตอนที่ 17 กลับมาบ้าน

เล่มที่ 10 บาลุค – ตอนที่ 17 กลับมาบ้าน

ห้องหนังสือของโอเซนโน

 “ใต้เท้าตุลาการ?” บุรุษผมทองวัยกลางคนเรียกเบาๆ ตั้งแต่โอเซนโนพ่ายแพ้และหนีลินลี่ย์กับบีบีกลับมา  โอเซนโนกลายเป็นน่ากลัวขึ้นและเย็นชาขึ้น  บริวารของเขาไม่กล้าเข้าใกล้เขา

โอเซนโนเงยหน้าจ้องมองเขาด้วยนัยน์ตาที่เย็นชา

บุรุษวัยกลางคนฉีกยิ้ม  “ใต้เท้าตุลาการ, เราจะจัดการลินลี่ย์ยังไงดี?”

 “ลินลี่ย์?”  โอเซนโนคำรามเสียงเย็นชา

หัวใจของบุรุษวัยกลางคนสั่นสะท้าน  เขาสามารถรู้สึกได้ว่าอุณหภูมิในห้องลดลง  โอเซนโนพูดอย่างเย็นชา  “ให้คนส่งข่าวไปยังเกาะศักดิ์สิทธิ์ทันทีและแจ้งจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์  ถ้าลินลี่ย์ไม่ถูกกำจัด... อย่างนั้นในอนาคต ถ้าศาสนจักรเจิดจรัสจะถูกทำลาย ก็เป็นไปได้ว่าเป็นเพราะฝีมือของลินลี่ย์!”

โอเซนโนตกใจกับระดับความก้าวหน้าของลินลี่ย์อย่างแท้จริง

ปีที่แล้วในเดือนสิงหาคม เมื่อลินลี่ย์ประลองกับเฮนด์เซน พลังของลินลี่ย์ยังเสมอกับเฮนด์เซนอยู่เลย  แต่ตอนนี้ผ่านมาจนถึงเดือนเมษายน แค่เพียงแปดเดือน ในช่วงเวลาสั้นๆ แปดเดือน... พลังของลินลี่ย์เพิ่มขึ้นมากในระดับที่น่าตื่นตะลึง

ในอดีต กระบี่เลือดม่วงนั้นไม่สามารถทำอันตรายเฮนด์เซนได้  แต่ตอนนี้ มันทำร้ายเขาโอเซนโน

 “เขา... เขายังไม่ถึงสามสิบปี!”  หัวใจของโอเซนโนเต็มไปด้วยความกังวล

 “ขอรับ, ใต้เท้าตุลาการ  ข้าจะส่งคนไปถ่ายทอดคำพูดของท่านไปยังจักรพรรดิศักดิ์สิทธิ์ทันที”  บุรุษวัยกลางคนรีบกล่าว

โอเซนโนถอนหายใจในใจ  “ถ้า..ถ้าในอดีต คนที่ฝ่ายเราฆ่าและบูชายัญให้มหาเทพเจิดจรัสไม่มีมารดาของลินลี่ย์รวมอยู่ด้วย, อย่างนั้นบางที... บางทีลินลี่ย์จะกลายเป็นเสาหลักให้ศาสนจักรเจิดจรัสช่วยให้เราโค่นล้มลัทธิเงาได้”

แต่มันสายเกินไปแล้ว

ลินลี่ย์และศาสนจักรเจิดจรัสตอนนี้เป็นศัตรูกันโดยเปิดเผย

…….

ดินแดนอนารยชนในปัจจุบันมีกลุ่มหลักอยู่สามกลุ่มใหญ่ หนึ่งก็คือศาสนจักรเจิดจรัส  กลุ่มหนึ่งก็คือลัทธิเงา  และกลุ่มสุดท้ายก็คือกลุ่มของลินลี่ย์  เพราะการต่อสู้ที่เมืองเอกเชอรี่  ทำให้ศาสนจักรเจิดจรัสในตอนนี้ได้แต่เงียบและก้มหน้ายอมรับต่อไป

ลัทธิเงาคงไม่เข้ามาแทรกแซง  พวกเขาต้องการเห็นลินลี่ย์และศาสนจักรเจิดจรัสสู้กันเองต่อไป  เป็นธรรมดาที่พวกเขาก็จับตาหมอบดูต่อไป  ตราบใดที่ลินลี่ย์ไม่เป็นปฏิปักษ์กับพวกเขา  พวกเขาก็จะไม่เป็นปฏิปักษ์กับลินลี่ย์แน่นอน

ในสถานการณ์เช่นนี้

ฝ่ายลินลี่ย์มีพลังมากที่สุดและขยายดินแดนมากที่สุด  และตอนนี้กำลังเตรียมตัวเฉลิมฉลองการก่อตั้งแคว้นอิสระบาลุค  ปัจจุบันนี้แคว้นอิสระบาลุคมีสามเมืองเอกใหญ่และเก้าเมืองบริวาร มีประชากรเกินยี่สิบล้าน  กลุ่มใหญ่ขนาดนี้ความจริงมีขนาดครึ่งหนึ่งของราชอาณาจักรธรรมดา

นี่คือแคว้นปกครองที่มีขนาดใหญ่มาก

แล้วลินลี่ย์?  ตำนานของเขาได้รับการขับขานในบทเพลงนับไม่ถ้วน.. ในรายละเอียดที่ลึกลับนั้นเขาได้ทำลายเทวทูตสี่ปีกถึงหกตนและเอาชนะตุลาการศาลศาสนจักรของศาสนจักรเจิดจรัส ชื่อเสียงของลินลี่ย์ยิ่งขจรไกล ทำให้นักรบและนักเวทหลายคนผู้เทิดทูนลินลี่ย์หลั่งไหลมุ่งหน้าเข้าสู่แคว้นบาลุค

พวกเขาต้องการสู้ให้ลินลี่ย์!

…..

ในเมืองหลวงจักรวรรดิยูลาน

ที่พักของอาจารย์ลองฮอส  เดเลียมักจะนั่งอยู่ในลานสนามอยู่เสมออาบแสงแดดและเพลิดเพลินกับอากาศบริสุทธิ์ขณะที่ศึกษาบันทึกเวทของอาจารย์ลองฮอส

 “แม่หญิงเดเลีย, มีตัวแทนหอการค้าดอว์สันมาขอเข้าพบ”  ทหารคนหนึ่งวิ่งเข้ามารายงานนาง

นัยน์ตาเดเลียเป็นประกายทันที

 “พี่เหลืองกล้าพนันได้เลยว่าเป็นจดหมายจากลินลี่ย์”  หมีปฐพีที่อยู่ข้างเดเลียหัวเราะ  ขณะที่เดเลียค้อนเขา  นางกล่าว “รีบพาเขาเข้ามา”

 “ขอรับ”  ทหารยามพูดด้วยความเคารพ

ในเวลาต่อมาบุรุษวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานก็เข้ามาในลานบ้าน  เมื่อเห็นเดเลีย เขาดึงจดหมายออกมาจากชุดของเขาทันที  “แม่หญิงเดเลีย, นี่เป็นจดหมายของท่าน ถูกส่งมาจากแดนอนารยชน”  นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาส่งจดหมายให้เดเลีย

ทันทีที่เดเลียเห็นคนผู้นี้  นางก็รู้ว่าจดหมายถูกส่งมาจากลินลี่ย์

 “แม่หญิงเดเลีย, ถ้าอย่างนั้นข้าขออำลา”  บุรุษวัยกลางคนพูดอย่างสุภาพ

เดเลียหัวเราะอย่างตื่นเต้น  หลังจากบุรุษผู้นั้นออกไปแล้ว  นางเปิดจดหมายและเริ่มอ่านทันที หมีปฐพีคอยชะเง้อหัวโตๆ แอบดูเช่นกัน เดเลียอดหันไปจ้องมองเขาไม่ได้  “พี่เหลือง, ข้าโกรธแล้วนะ”

หมีปฐพีหัวเราะแก้เก้ออยู่สองครา

เดเลียก็หัวเราะเช่นกัน จากนั้นอ่านต่อ  แต่ขณะที่อ่าน ร่างเดเลียก็เริ่มสั่นสะท้าน

 “ยอดเยี่ยม  เยี่ยมจริงๆ”  เดเลียตื่นเต้นมากจนลุกขึ้นยืนทันที  นางรู้สึกว่าหัวใจของนางเต้นแรงและตลอดทั้งตัวนางเต็มไปด้วยเหงื่อ

 “เดเลีย!  ทำไมเจ้าถึงมีความสุขนักเล่า?”  หมีปฐพีถามอย่างงงงวย  แม้แต่เหยี่ยวพายุสายฟ้าที่อยู่ใกล้ๆ ก็ยังจ้องมองเดเลียอย่างสับสน  ขณะนั้นเองบุรุษวัยกลางคนปรากฏตัวขึ้นในสวน  เป็นเซียนจอมเวทธาตุลม  อาจารย์ลองฮอส

 “อาจารย์”  เดเลียพูดด้วยความเคารพ

อาจารย์ลองฮอสหัวเราะขณะมองดูเดเลีย  “ฮัตตันบอกข้าว่าเจ้าได้รับจดหมายจากลินลี่ย์  ดูเหมือนคงจะมีเรื่องที่น่ายินดีสินะ?”

เดเลียจ้องมองหมีปฐพี ที่หัวเราะอย่างดีใจ

 “อาจารย์!” เดเลียยังคงตื่นเต้นมาก  “เป็นจดหมายของลินลี่ย์  เขาบอกข้า..ว่าแคว้นบาลุคจะก่อตั้งในวันที่ 16 เมษายนปีนี้  นั่นก็คือวันนี้  ในที่สุดลินลี่ย์ก็ก่อตั้งแคว้นของเขาได้เอง นี่.. นี่มันยอดเยี่ยมมาก”

อาจารย์ลองฮอสรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องที่เดเลียทำ

 “มีความสุขขนาดนั้นเชียวหรือ?  เป็นเพราะเจ้าจะได้พบกับลินลี่ย์ใช่ไหม?”  อาจารย์ลองฮอสหยอกล้อ

เดเลียหน้าแดง  แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะนางอายหรือเป็นเพราะนางตื่นเต้นเกินไป

 “ใช่แล้ว อาจารย์ ข้าบอกไม่ถูกตอนนี้  ข้าต้องไปบ้านก่อนและบอกท่านพ่อท่านแม่ในเรื่องนี้  ตามที่พวกท่านได้พูดไว้ก่อนหน้านั้น  ตอนนี้ลินลี่ย์สร้างแคว้นปกครองขึ้นได้แล้ว  พวกท่านคงไม่ขัดขวางข้าและลินลี่ย์ให้อยู่ด้วยกันอีกต่อไป”  เดเลียกล่าว

อาจารย์ลองฮอสกล่าว

 “ก็ดี  งั้นไปเถอะ”

เดเลียพยักหน้าซ้ำๆ  นางขับขี่เหยี่ยวพายุสายฟ้าพาร์รี่ย์ทันทีและออกจากที่พักของอาจารย์นาง  ขณะมองดูเดเลียบินจากไป  อาจารย์ลองฮอสส่ายศีรษะและถอนหายใจ  “บิดาของเดเลียคงไม่หวั่นไหวง่ายๆ ข้าเกรงว่าอย่างนั้น”

…….

ภายในที่พักตระกูลเลโอน

ดิลยา เลโอนและภรรยาของเขามึนงงด้วยกันทั้งคู่  ทำไมเดเลียถึงฉุดดึงพวกเขามาพูดคุยเรื่องบางอย่างที่ห้องเงียบๆ?

 “ท่านพ่อ ท่านแม่ มีบางเรื่องที่ข้าต้องบอกพวกท่าน”  เดเลียสูดหายใจลึก

มารดาของเดเลียเริ่มหัวเราะ  “มีเรื่องน่ายินดีอะไรกัน ที่ทำให้เจ้าตื่นเต้นดีใจถึงเพียงนี้?”

เดเลียเริ่มหัวเราะเช่นกัน  “ใช่แล้วท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านเคยบอกไว้ก่อนว่าถ้าลินลี่ย์และข้าจะอยู่ด้วยกัน ก็จะทำให้ฝ่าบาทลดความเชื่อมั่นในตระกูลของเราใช่ไหม?  แต่บัดนี้, ลินลี่ย์ได้ก่อตั้งแคว้นปกครองตนเองในแดนอนารยชนได้แล้ว”

 “ก่อตั้งแคว้นปกครอง?”  ดิลยา เลโอนและภรรยามองหน้ากันเอง

 “เดเลียลูกรัก, พ่อหวังว่าเจ้าไม่ได้โกหกพ่อของเจ้านะ  ที่สำคัญ พ่อไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาเลย”  ดิลยา เลโอนกล่าว

เดเลียลอบหัวเราะ

แคว้นบาลุคของลินลี่ย์เพิ่งก่อตั้งเสร็จในวันนี้  คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยสิบวันหรือครึ่งเดือนกว่าข่าวจะแพร่สะพัดไปเป็นพันกิโลเมตรจึงค่อยมาถึงจักรวรรดิยูลาน  ก็คงเป็นเรื่องแปลกถ้าบิดาของนางจะรู้เรื่องนี้

 “เป็นความจริง  ข้าเพิ่งได้รับแจ้งข้อความล่วงหน้า  แคว้นของลินลี่ย์จะตั้งชื่อว่าแคว้นบาลุค” เดเลียพูดด้วยความมั่นใจ

ดิลยา เลโอนและภรรยามองหน้ากันเอง

 “เป็นความจริง ท่านพ่อ ท่านแม่ หรือว่าพวกท่านไม่เชื่อข้า?”  เดเลียขมวดคิ้ว

ดิลยา เลโอนหัวเราะหึหึขณะที่เขาส่ายศีรษะ  “พ่อเชื่อลูก  แต่ทำไมต้องแต่งงานกับลินลี่ย์ด้วยเล่า?  แม้ว่าลินลี่ย์จะก่อตั้งแคว้นปกครองได้.. แต่เป็นภรรยาแกรนด์ดยุคหรือเป็นราชินีของจักรวรรดิไปเลยไม่ดีกว่าหรือ?”

เดเลียยิ้มค้าง

 “ท่านพ่อ  ท่านพยายามจะพูดอะไร?”  หน้าของเดเลียเคร่งเครียดมากกว่าแต่ก่อน

ดิลยา เลโอนยื่นมือแตะไหล่เดเลีย จ้องมองพลางกล่าว “เดเลีย, เป็นเรื่องจริงที่ลินลี่ย์เป็นเซียนนักสู้และทรงพลังคนหนึ่ง  แต่จักรพรรดิแรนด์คือจักรพรรดิแห่งจักรวรรดิยูลานของเรา  ถ้าลูกอภิเษกกับพระองค์นั่นจะเป็นเรื่องดียอดเยี่ยมขนาดไหน.. และประโยชน์จะตกอยู่กับทั้งตระกูลของเรา”

เดเลียมองหน้าบิดาของนาง  แววตาของนางเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ

 “ท่านพ่อ, ท่านยังเป็นท่านพ่อที่รักข้าอยู่หรือเปล่า?”  เสียงของเดเลียแหบแห้ง

ดิลยา เลโอนตกใจ และภรรยาของเขาก็ตกใจเช่นกัน

 “ท่านพ่อ,  ข้ารักลินลี่ย์, รักเขามาก  แต่นี่ไม่ใช่เพราะเขาเป็นเซียน,  เมื่อข้าพบเขาที่สถาบันเอินส์  ข้าก็หลงรักเขาแล้ว  ตอนนั้นเขาเป็นเซียนแล้วหรือ?  ทำไมท่านพ่อถึงมีความคิดว่าลูกสาวของท่านพ่อจะเป็นคนแบบนั้นเล่า?”

 “นอกจากนี้ ตั้งแต่ข้าออกมาจากสถาบันในอดีตตั้งแต่แปดหรือเก้าปีก่อน  ทำไมข้าถึงต้องปฏิเสธไม่รับไมตรีของบุรุษหนุ่มในเมืองหลวงด้วยเล่า?  ทำไม?  หรือว่าท่านยังไม่เข้าใจอีก?”

เดเลียไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วบิดามารดาของนางคิดอะไรอยู่

 “แม้ตั้งแต่ข้ามาจากจักรวรรดิโอเบรียนและเล่าเรื่องลินลี่ย์ให้ท่านฟัง  สิ่งที่ข้าต้องการก็คือคำอวยพรจากท่านพ่อท่านแม่  แต่.. พวกท่านกลับพยายามห้ามข้า”  ตาของเดเลียเริ่มเต็มไปด้วยน้ำตา  “ข้ายอมรับ คำพูดของท่านพ่อเปี่ยมไปด้วยเหตุผลมาก  ตอนนั้น ถ้าข้าอยู่กับลินลี่ย์ก็จะลดความเชื่อถือที่จักรพรรดิแรนด์มีต่อตระกูลของเรา”

 “ท่านพ่อ, ท่านแม่, ข้ารักพวกท่าน ข้ารักครอบครัวของข้า  นั่นคือเหตุผลที่ข้าไม่ต้องการทำให้พวกท่านต้องตกอยู่ในสถานะที่ลำบาก  แม้ว่าข้าต้องการจะไปพบกับลินลี่ย์นานแล้วก็ตาม  เพื่อประโยชน์ของพวกท่าน  ข้ายอมอดทน ข้ายอมทนอยู่ในเมืองหลวง เพราะข้าเห็นแก่ตระกูลของข้า และเพราะรักพวกท่าน”

 “แต่ท่านพยายามโน้มน้าวให้ข้าแต่งงานกับคนโน้นคนนี้  มันเรื่องอะไรกัน?  หรือว่าลินลี่ย์ด้อยกว่าขุนนางคนมีตระกูลเหล่านั้น?  ทำไมพวกท่านถึงเป็นแบบนี้อยู่เรื่อย?”  ในช่วงเจ็ดหรือแปดเดือนที่ผ่านมาเดเลียรู้สึกกดดันอยู่มาก

 “ข้ารอคอยช่วงเวลานี้ในที่สุด  ลินลี่ย์ก่อตั้งแคว้นดินแดนของเขาได้  วันนี้ข้ามาหาท่านด้วยความตื่นเต้น  ข้าหวัง... ข้าหวังว่าข้าจะได้รับคำอวยพรจากท่านพ่อท่านแม่  แต่...”  ขณะที่เดเลียพูด นางก็เริ่มหลั่งน้ำตา  “ท่านทำให้ข้าผิดหวัง  ท่านทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ”

ดิลยา เลโอนและภรรยาของเขาได้แต่เงียบขณะหันหน้ามองดูธิดาของพวกเขา

 “ท่านพ่อ, ท่านแม่  ข้ารักพวกท่านทั้งสองมาก และใส่ใจพวกท่านทั้งสองด้วยพอกัน”  เดเลียสูดหายใจลึก  “ถ้าท่านยังรักและใส่ใจข้า  ข้าหวังว่าวันที่ข้าแต่งงานกับลินลี่ย์  ข้าจะได้รับคำอวยพรจากท่าน  แต่ถ้าพวกท่านไม่ใส่ใจลูกสาวคนนี้ของพวกท่านอีกต่อไป.. อย่างนั้นก็ลืมเสียเถอะ”

หลังจากพูดจบ เดเลียหันหน้าและเดินจากมา

ดิลยา เลโอนและภรรยายืนตะลึงกันทั้งคู่

เพียงแต่หลังจากธิดาพวกเขาออกไปแล้ว พวกเขาจึงค่อยรู้สึกตัว

 “เดเลีย!”  พวกเขาร้องเรียก  แต่เดเลียขึ้นหลังเหยี่ยวพายุสายฟ้าและบินจากไป

….

เดเลียขับขี่เหยี่ยวพายุสายฟ้าและมองลงมาที่เมืองหลวงที่หดเล็กอย่างรวดเร็ว  นางกล่าวอำลาอาจารย์ของนางและจากนั้นออกจากเมืองหลวง  สายลมพัดโกรกใส่ผมสีทองของเดเลียโบกสะบัด และปัดเป่าจนน้ำตานางแห้ง

ตอนนี้ เดเลียรู้สึกเจ็บปวดใจ มีแต่ความปรารถนาจะเห็นหน้าลินลี่ย์เท่านั้น  มีแต่อ้อมกอดของลินลี่ย์ที่จะปลอบประโลมนางได้

เหยี่ยวพายุสายฟ้าส่งเสียงร้องเช่นกัน คล้ายกับจะปลอบโยนเดเลีย

เหยี่ยวพายุสายฟ้ากับเดเลียค่อยๆ หายลับไปทางขอบฟ้าทิศเหนือ

………

บ้านพักบนเขาแบล็คคราเวน เมืองแบล็คเดิร์ท

 “ลินลี่ย์ตอนนี้กำลังฝึกอยู่บนภูเขาแบล็คคราเวน”  ซาสเลอร์ชี้ไปที่ภูเขาพลางหัวเราะ  เมื่อเห็นภาพงดงามของภูเขาแบล็คคราเวน  เดเลียระงับความตื่นเต้นได้  “ท่านซาสเลอร์  ลินลี่ย์ยังคงอยู่ที่นั่นเสมอหรือเปล่า?”

ซาสเลอร์หัวเราะ  “เขาใช้เวลาฝึกฝนอยู่ที่นั่นมาเกือบตลอดเวลา  บีบีก็อยู่ที่นั่นด้วย”

ขณะที่พวกเขาพูดกัน  พวกเขามุ่งหน้าขึ้นภูเขา

ขณะเลาะไปตามลำธารนั้น ซาสเลอร์นำเดเลียเดินเลียบไปตามข้างทะเลสาบ  เดเลียเห็นลินลี่ย์แทบจะทันที  ตอนนี้ลินลี่ย์อยู่ในชุดยาวสีฟ้า  ผมของเขายาวสยายไม่ได้รวบ  และเขากำลังควงเทพกระบี่เลือดม่วงอยู่บนผิวทะเลสาบทดสอบกระบี่โจมตีของเขา

ไม่ว่าที่ใดก็ตามที่กระบี่เลือดม่วงผ่านไป มิติดูเหมือนจะเป็นระลอกทำให้ตัวลินลี่ย์ดูเหมือนไม่ชัดและพร่าเลือน

เห็นได้ชัดว่าลินลี่ย์ในตอนนี้กำลังฝึกฝนอย่างเข้มข้น

 “อา! เดเลีย,  เจ้ามาแล้ว  พี่หญ่ายยยย!!!” บีบีกำลังเล่นน้ำอยู่มองเห็นเดเลียทันที  เขาส่งเสียงร้องอย่างตื่นเต้นดีใจ

ความเคลื่อนไหวของลินลี่ย์ชะงักค้าง และเขาหันหน้ามาดู

เมื่อเห็นเดเลีย  ลินลี่ย์ดูเหมือนสะท้านในวิญญาณ  ตลอดทั้งตัวของเขาชะงักค้าง... แต่จากนั้น  เขารีบเหินเข้ามาด้วยความเร็วสูง  เพื่อเดเลีย?  ใบหน้านางยิ้มเหมือนอย่างที่เคยมี  และตาของนางมีน้ำตาคลอเบ้า