เล่ม 20 มงกุฎปริศนา - ตอนที่ 8 จะไปทางไหน?

เล่ม 20 มงกุฎปริศนา - ตอนที่ 8 จะไปทางไหน?

 “อย่างไรก็ตาม..” โอลิเวอร์พูดอย่างขมขื่น  “แม้ว่าข้าจะฆ่าคนพวกนั้นได้หมด แต่พวกเขามีมากเกินไป  ข้าต้องปกป้องเดยาและเลยาลูกทั้งสองของข้าในเวลาเดียวกัน  ข้าเพียงแต่สามารถป้องกันได้เพียงสองในสาม  ป้องกันไม่ได้ทั้งหมด!  เห็นได้ชัดว่าโบนินนั่นออกคำสั่งให้มาฆ่าข้าและลูกชายทั้งสองของข้า!  ในการต่อสู้นั้นเลยาตาย!  พลังของข้าเพียงพอแค่ปกป้องเดยาเท่านั้น”

ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ

แม้ว่าพลังของเขาจะเพิ่มขึ้นมาก แต่โอลิเวอร์เองมีภาระแบกอยู่บนบ่าสองคน!  อย่างไรก็ตามศัตรูเป็นเทพชั้นสูงกลุ่มใหญ่  เมื่อพวกเขาลงมือโจมตีอย่างหนัก.. แค่โอลิเวอร์ปกป้องลูกได้คนเดียวก็นับว่าน่าทึ่งแล้ว

 “โอลิเวอร์, เจ้ามีลูก ทำไมเจ้าไม่ส่งเด็กไปอยู่ในเมือง?”  ลินลี่ย์อดถามไม่ได้

ถ้าโอลิเวอร์ปล่อยเด็กไว้ในเมือง พวกเขาจะปลอดภัยหรือ?

 “ข้าไม่มีเวลามากพอ”  โอลิเวอร์พูดอย่างขมขื่น  “ข้าต้องการทำอยู่แล้ว  ถ้าข้าเที่ยวไปตามลำพังข้าคงเข้าไปในเมืองได้  แต่ข้าต้องนำเด็กสองคนไปด้วย  พวกเขายังไม่ได้เป็นแม้แต่เทพ เป็นแค่เซียน  ความเร็วในการบินของศัตรูเร็วมาก  ความเร็วของข้าได้รับผลกระทบ เพราะข้าต้องนำพวกเขาไปด้วย  นอกจากนี้ไดอาน่ากับข้าอาศัยอยู่หุบเขาห่างไกล  เนื่องด้วยพลังของเราพวกโจรไม่กล้ามาก่อเรื่องยุ่งยากกับเรา  แต่หุบเขานั่นอยู่ห่างเมืองที่ใกล้ที่สุดด้วยการเดินทางประมาณปีครึ่ง”

ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ

ความเร็วของโอลิเวอร์ช้าเกินไป!  ก่อนที่จะหลอมรวมกับประกายเทพ โอลิเวอร์เป็นเพียงเทพชั้นสูงธรรมดา จะเคลื่อนไหวได้เร็วเพียงไหน เนื่องจากมีลูกสองคนเป็นภาระอยู่?

 “หลังจากฆ่าคนพวกนั้นแล้ว  ในที่สุดข้าจึงเข้าเมืองกับลูกชายข้า  ข้าให้เดยาพักรออยู่ในโรงแรม ส่วนตัวข้าเองบุกไปที่เทือกเขายูสโตนแห่งแคว้นสกายเมาท์”  โอลิเวอร์คำราม

 “แคว้นสกายเมาท์?”  ลินลี่ย์คำราม

ทวีปบลัดริจกว้างใหญ่ไพศาล  แคว้นสกายเมาท์ตั้งลึกเข้าไปในใจกลางทวีปบลัดริจ และอยู่ห่างจากแคว้นอินดิโกร้อยล้านกิโลเมตร

 “ใช่แล้ว เจ้าโบนินนั่นอยู่ที่แคว้นสกายเมาท์”  โอลิเวอร์พยักหน้า  “โบนินหยิ่งยโสมาก  เมื่อเขาพาตัวไดอาน่าไป  เขาบอกข้าว่า..ถ้าข้ามีความสามารถ  ก็ให้ข้ามาหาเขาที่ภูเขายูสโตน แคว้นสกายเมาท์  เขาจะรอข้าอยู่ที่นั่น”

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อยขณะที่เขาฟังเรื่องนี้  เขาสามารถนึกภาพได้ว่าโบนินหยิ่งยโสเพียงไหน

 “เมืองที่ข้าเข้าไปนั้นอยู่ไม่ไกลจากเทือกเขายูสโตนแห่งแคว้นสกายเมาท์มากนัก  ด้วยความเร็วของข้าเพิ่มมากหลังจากที่ข้าหลอมรวมพลังเทพชั้นสูงสองรูปแบบ  ในเวลาปีเดียวข้าก็ไปถึงเทือกเขายูสโตน  หลังจากลอบสืบดู  ข้ารู้มาว่าโบนินนี้เป็นลูกของเจ้าแคว้นสกายเมาท์”  โอลิเวอร์หัวเราะอย่างเย็นชา  “ข้าไม่สนใจแม้แต่น้อยว่าเขาเป็นลูกของเจ้าแคว้นสกายเมาท์ ทั้งหมดที่ข้าต้องการก็คือฆ่าโบนินผู้นี้ ช่วยไดอาน่า ภรรยาของข้า”

ลินลี่ย์เข้าใจว่าเมื่อถึงจุดนี้แล้ว โอลิเวอร์อยู่ในสภาพจนตรอก

 “โบนินเป็นคนหัวรั้นและว่ายาก  เขาไม่มีสัมพันธ์ที่ดีกับบิดาเขา  ดังนั้นเขาจึงไม่อยู่กับบิดาของเขา  แต่กลับอาศัยอยู่ในเทือกเขายูสโตนแทน เขาสร้างปราสาทไว้ที่นี่”  โอลิเวอร์แค่นเสียง  “ข้าลอบเข้าไปตั้งใจจะหาตัวโบนิน จากนั้นฆ่าเขา และหลังจากหลอมรวมกับประกายเทพแล้ว พลังของข้าเหนือกว่าเขาระดับหนึ่ง!  ข้าเกือบฆ่าเขาได้...”

 “แต่...เขา..มีหยดพลังมหาเทพ!”

โอลิเวอร์ฝืนหัวเราะขณะที่เขาพูด

ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจแล้ว  หยดพลังมหาเทพเป็นไปได้ว่าเป็นสิ่งที่เจ้าแคว้นสกายเมาท์มอบไว้ให้ลูกชายของเขา เป็นมาตรการป้องกันและช่วยชีวิตเท่าที่จำเป็น

 “หลังจากใช้พลังมหาเทพ  พลังของเขาอยู่เหนือข้ามากมาย!  ทั้งหมดที่ข้าทำได้ก็คือหนี  และเวลานั้น ไดอาน่าภรรยาข้ามาช่วยขัดขวางโบนินไว้เช่นกัน ขู่ว่าจะฆ่าตัวตาย  โบนินถูกขัดขวางชั่วขณะ ข้าจึงหนีไปได้”  โอลิเวอร์พูดขมขื่น  “หลังจากล้มเหลวแล้ว ข้าเข้าใจว่าข้าคงไม่สามารถฆ่าเขาด้วยตัวข้าเอง  ดังนั้นข้าไม่มีทางเลือก จึงได้แต่ลอบหนีมา ข้ากลับไปพาตัวเดยาและมาแคว้นอินดิโก  ข้าตั้งใจว่าเนื่องจากเจ้ากำลังฝึกฝนอยู่ที่นี่เงียบๆ  ข้าก็จะทำอย่างเดียวกันบ้าง”

แม้ว่าโอลิเวอร์จะมีพลังเพิ่มขึ้นมากมาย แต่การเดินทางมาแคว้นอินดิโกก็ยังใช้เวลามากกว่าสิบปี  ขณะที่เขาพาลูกมากับเขาด้วย เด็กคนนั้นก็โตเป็นเด็กหนุ่มด้วยเช่นกัน

ลินลี่ย์เพิ่งเข้าใจเหตุผลที่เดยาเย็นชา ห่างเหิน และดูน่ากลัว

เห็นได้ชัดว่า..เดยาโตขึ้นมาในท่ามกลางความเกลียด

 “ข้าเข้าใจว่าหลังจากการต่อสู้ครั้งนั้น โบนินคงจะอยู่แต่ในเทือกเขายูสโตน  ถ้าเขายังมีพลังมหาเทพอีกมาก ก็คงไม่มีอะไรต้องกลัว  ถ้าเขาไม่มี บางทีเขาคงกลัวว่าข้าจะกลับไปพาตัวไดอาน่าและจากไป  บิดาของเขาเป็นเจ้าแคว้น  ต่อให้ข้าฝึกไปอีกสิบล้านปีข้าคงไม่สามารถล้างแค้นให้ลูกข้าหรือตามหาตัวไดอาน่าได้!”

เขาตกอยู่ในสภาพผิดหวังเศร้าใจ  ทั้งหมดที่เขาต้องการก็คือฝึกฝีมือเงียบๆ  แต่แล้ว..โอลิเวอร์ได้ยินคนอื่นพูดว่าลินลี่ย์กลายเป็นเทพพารากอนแล้ว

 “ข้าเองยกเลิกความหวังทั้งมวลไปแล้ว  แต่..แต่ข้าได้ยินว่า ลินลี่ย์ ว่าเจ้ากลายเป็นเทพพารากอนไปแล้ว”  โอลิเวอร์มองดูลินลี่ย์

โอลิเวอร์รู้ว่าลินลี่ย์ทรงพลังมากเท่ากับระดับอสูรเจ็ดดาว  แต่เบื้องหลังของโบนินเป็นเจ้าแคว้นสกายเมาท์  ดังนั้น..โอลิเวอร์ไม่ได้บอกเรื่องนี้กับลินลี่ย์  เนื่องจากเขาไม่ต้องการลากลินลี่ย์เข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้

 “แคว้นสกายเมาท์?”

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย

ความเศร้าและความทุกข์ใจของโอลิเวอร์ทำให้ลินลี่ย์รู้สึกเห็นใจมาก  ภรรยาของเขาถูกชิงไป และลูกชายคนหนึ่งถูกฆ่า  แต่เขาก็ยังไม่มีพลังสู้ตอบโต้เพื่อล้างแค้น

 “โอลิเวอร์!  ไม่ต้องเป็นห่วง  ข้าจะไปกับเจ้า”  ลินลี่ย์พยักหน้า

 “ขอบคุณ”  โอลิเวอร์เมื่อได้ยินคำตอบรับของลินลี่ย์  ก็อดพูดขอบคุณไม่ได้  “อย่างนั้น..ลินลี่ย์เราควรจะไปเมื่อใด?”

 “เรื่องนี้...”  ลินลี่ย์ลังเลเล็กน้อย

 “เอาอย่างนี้เป็นไง  เราจะไปกันพรุ่งนี้ดีไหม?”  โอลิเวอร์ไม่สามารถทนรอได้  ภรรยาของเขาถูกชิงและลูกชายถูกฆ่า ความเกลียดชังรุมเร้าอยู่ในใจของโอลิเวอร์เหมือนพยาธิ  ตอนนี้เปลวไฟแค้นที่มีอยู่ในใจของเขามีมากขึ้นๆ  โอลิเวอร์ไม่ต้องการเสียเวลาอีกต่อไป

 “พรุ่งนี้หรือ?”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

พรุ่งนี้ลินลี่ย์ตั้งใจจะไปโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์!

ความจริงลินลี่ย์รู้สึกกระวนกระวายใจเกี่ยวกับการเดินทางไปโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์คราวนี้หลังจากได้ยินสิ่งที่กัซลีสันพูด เขาเกรงว่าประมุขมหาเทพแห่งแสงจะลดตัวลงมาสังหารเขา  แต่เขาไม่มีทางเลือกถ้าเขาต้องการช่วยมารดาเขา  เขามีเพียงทางเลือกเดียว คือขอให้ประมุขมหาเทพแห่งแสงปล่อยนาง!

ดังนั้น แม้ว่าจะอันตราย  แต่ลินลี่ย์ก็ยังคงจะไป

ลินลี่ย์แต่เดิมตั้งใจจะให้ร่างแยกธาตุดินของเขาไปที่โลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์

ร่างแยกธาตุดินของเขาเป็นแค่ร่างแยกร่างหนึ่ง  แต่ก็เป็นวิญญาณกลายสภาพเหมือนกัน สามารถหลอมรวมกับพลังปณิธาน  แม้ว่าพลังของปณิธานจะไม่ยิ่งใหญ่เท่ากับร่างหลักของลินลี่ย์ก็ตาม พลังของร่างแยกธาตุดินของเขายังคงเทียบได้กับพลังของเทพพารากอน

ร่างหลักของลินลี่ย์ทรงพลังมากกว่าในแง่พลังและปณิธานมากกว่าเทพพารากอนอื่น

สำหรับร่างแยกธาตุดิน ลมและน้ำของเขา พลังปณิธานจะอ่อนกว่าเล็กน้อย  ดังนั้นร่างแยกเหล่านั้นจะอ่อนแอกว่าพารากอนเพียงเล็กน้อย

เพื่อมารดาของเขา ลินลี่ย์ยินดีจะส่งร่างแยกธาตุดินของเขาไปที่นั่น  แม้ว่าประมุขมหาเทพแห่งแสงจะไร้ยางอายจนฆ่าเขาก็ตาม  ลินลี่ย์อาจจะสูญเสียร่างแยกธาตุดินได้  แต่ลินลี่ย์ก็ยังเป็นยอดฝีมือระดับพารากอนอยู่ดี

แต่..กับคำขอร้องของโอลิเวอร์  ลินลี่ย์ในตอนนี้อยู่สถานะที่ลำบากใจ

ความจริงลินลี่ย์สามารถปล่อยให้ร่างแยกธาตุดินไปยังโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์และร่างหลักของเขาร่วมเดินกับโอลิเวอร์ไปแคว้นสกายเมาท์

แต่..ถ้าร่างแยกทั้งสองเปิดเผยพลังระดับเทพพารากอนอย่างต่อเนื่องในโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์และในแดนนรก  ทุกคนจะสรุปและเข้าใจได้ทันทีว่าลินลี่ย์เป็นวิญญาณกลายสภาพ!

นี่เป็นเพราะเทพพารากอนโดยทั่วไปพวกเขาจะเชี่ยวชาญในกฎธาตุเดียว  เป็นไปไม่ได้เลยที่คนผู้หนึ่งเป็นเทพพารากอนในธาตุหนึ่ง และจากนั้นจะกลายเป็นพารากอนด้วยร่างแยกอื่นของเขา   เป็นเรื่องที่น่ากลัวมากแล้วที่ใครบางคนจะกลายเป็นพารากอนในธาตุอย่างหนึ่ง  คนที่มีร่างแยกศักดิ์สิทธิ์สองร่างเป็นระดับพารากอนเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อเลย

ถ้าลินลี่ย์เปิดเผยพลังระดับพารากอนในที่ต่างกันสองแห่งด้วยร่างสองร่าง คนอื่นจะพบว่าเป็นเรื่องประหลาดและจะมีการตรวจสอบ!

ความลับของวิญญาณกลายสภาพ..ในตอนนี้ ลินลี่ย์ไม่ต้องการเปิดเผย!

 “ลินลี่ย์, เจ้า..เจ้ากำลังมีงานยุ่งหรือ?”  โอลิเวอร์ถาม

 “ข้า..”  ลินลี่ย์ลังเล

 “ถ้าเจ้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ  อย่างนั้นเรื่องของข้าเลื่อนไปก่อนก็ได้  ไม่จำเป็นต้องเร่ง”  โอลิเวอร์รีบกล่าว

แต่ลินลี่ย์เข้าใจว่าเนื่องจากลูกของโอลิเวอร์ถูกฆ่าและภรรยาของเขาถูกพรากตัวไป  โอลิเวอร์ย่อมต้องคิดล้างแค้นทุกขณะอย่างมิต้องสงสัย  เขาต้องการช่วยเหลือภรรยาของเขา

 “พี่ใหญ่ พี่ใหญ่  ท่านประมุขกำลังมา”  เสียงของบีบีดังขึ้นจากข้างนอก

 “ท่านประมุขเผ่า?”  ลินลี่ย์หันหน้าไปเห็นกัซลีสันกำลังก้าวยาวเดินเข้ามา เห็นได้ชัดว่ากำลังรีบ

 “ท่านประมุข”  ลินลี่ย์ลุกขึ้นยืนต้อนรับเขาทันที และโอลิเวอร์ที่อยู่ใกล้ก็รีบเช็ดน้ำตาและยืนขึ้นทันที

เมื่อเข้ามาในห้องกัซลีสันรีบกล่าว  “ลินลี่ย์  “เมื่อครู่นี้ข้าทำตามที่เจ้าบอกกับข้า และข้าได้ส่งคนฝากข้อความไปที่ลอร์ดเบรุต  ลอร์ดเบรุตให้คำตอบทันที  เขาขอให้ข้าบอกเจ้า..ว่าไม่ว่ายังไง อย่าไปโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์!”

ลินลี่ย์ตะลึง

 “โลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์?”  โอลิเวอร์เพิ่งเข้าใจตอนนี้เอง  เป็นไปได้ว่าเหตุผลที่ลินลี่ย์ลังเลก่อนนั้นเป็นเพราะเขาต้องไปทำธุระที่โลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์

 “ทำไมลอร์ดเบรุตถึงบอกอย่างนั้น?”  ลินลี่ย์สับสนไปหมด

 “ลอร์ดเบรุตบอกว่าเมื่อตอนร่างแยกธาตุไฟของเจ้าอยู่ที่ทวีปยูลาน  เจ้าได้คุยบอกกับเขาเรื่องช่วยบิดาเจ้า สหายและมารดาเจ้า ดังนั้นเขาเดินทางไปยังโลกธาตุแสงและขอให้ประมุขมหาเทพแห่งแสงให้ช่วยตามคำขอของเจ้า  ที่สำคัญไม่มีความแค้นระหว่างลอร์ดเบรุตและประมุขมหาเทพแห่งแสง”

ลินลี่ย์อดรู้สึกขอบคุณมิได้  ร่างแยกธาตุไฟของเขาก็บอกเรื่องนี้เช่นกัน  แต่เบรุตยังคงไปเยี่ยมประมุขมหาเทพแห่งแสงด้วยตนเอง

 “แต่..ประมุขมหาเทพแห่งแสงไม่ตกลง!”  กัซลีสันพูดพลางถอนหายใจ  “ลอร์ดเบรุตยังขอให้มหาเทพบลัดริจช่วย และมหาเทพบลัดริจตอบว่า...เป็นไปไม่ได้ที่จะบังคับให้ประมุขมหาเทพแห่งแสงคืนอิสรภาพให้เทวทูต  ต่อให้มหาเทพไปขอเป็นการส่วนตัวก็ตาม โอกาสต่ำมาก  ถ้าเจ้าไป..ก็คงไม่มีโอกาสแม้แต่น้อย”

ภาพท่าทีแววตาของบิดาของเขาปรากฏขึ้นในใจลินลี่ย์อีกครั้ง

 “ท่านพ่อ...ไม่มีอะไรที่ข้าทำได้แล้ว”  ลินลี่ย์รู้สึกจนใจ

พระยายมราชก็พูดแบบนี้เหมือนกันว่า ต่อให้นางไปขอเป็นการส่วนตัว  โอกาสก็ยังต่ำ  ตอนนี้มหาเทพบลัดริจพูดเหมือนกันและเบรุตก็ไปเป็นการส่วนตัวเองจริงๆ

 “ลินลี่ย์! เมื่อลอร์ดเบรุตพูดเรื่องนี้กับประมุขมหาเทพแห่งแสง  เขายังคงบอกว่าเจ้ายินดีจะเป็นทูตมหาเทพของประมุขมหาเทพ เพื่อแลกเปลี่ยนอิสรภาพของมารดาเจ้า  แต่ประมุขมหาเทพแห่งแสงก็ไม่ตอบตกลง”  กัซลีสันกล่าว

ต่อให้เป็นทูตมหาเทพก็ไร้ประโยชน์หรือ?

ลินลี่ย์ไม่มีไพ่ต่อรองอีกต่อไป

 “นอกจากนี้ ลอร์ดเบรุตบอกให้ข้าห้ามเจ้าไป เจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้ไปโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์   เป็นเรื่องดีถ้าเจ้าไม่ไป  แต่ถ้าเจ้าเผชิญหน้ากับประมุขมหาเทพแห่งแสง เป็นไปได้ว่าประมุขมหาเทพแห่งแสงจะฆ่าเจ้าทันที  นี่ไม่ใช่เพราะปัญหาระหว่างเจ้ากับตระกูลออกุสตา  ยังมีอีกเหตุผลหนึ่งเช่นกัน”  กัซลีสันพูดเป็นนัย

 “อีกเหตุผลหนึ่ง?”  ลินลี่ย์คิดไม่ออกว่าเขาเคยล่วงเกินประมุขมหาเทพแห่งแสง

หรือว่าเป็นเพราะเขาขับแม็กนัสเข้าไปในมิติปั่นป่วน?

แต่แม็กนัสเป็นเทพพารากอนวิถีชะตา  และเป็นทูตของหัวหน้ามหาเทพแห่งวิถีชะตา  ไม่ใช่ประมุขมหาเทพแห่งแสง!  เหตุผลเดียวที่เขาเลือกมาช่วยมอนเตโลเป็นเพราะเขามีสัมพันธ์ที่ยาวนานกับประมุขตระกูลออกุสตา

 “มีเหตุผลอะไร?”  ลินลี่ย์ถาม

 “ลอร์ดเบรุตกล่าวว่าสำหรับตอนนี้  เหตุผลนี้ไม่อาจเปิดเผยโดยทั่วไปได้  ซึ่งเป็นเหตุผลที่เขาไม่ได้บอกผ่านมาในข้อความจดหมาย”  กัซลีสันกล่าว

ลินลี่ย์พยักหน้า

หลังจากผ่านไปหลายปี  ลินลี่ย์ให้ความเชื่อถือเบรุตเป็นอย่างมาก

 “อย่างนั้นตอนนี้ ข้าจะยกเลิกความคิดจะไปโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์..”  ลินลี่ย์พึมพำกับตนเอง  จากนั้นเขาหันไปมองโอลิเวอร์  “โอลิเวอร์, พรุ่งนี้ข้าจะไปกับเจ้า  เราจะไปแคว้นสกายเมาท์ด้วยกัน!”

โอลิเวอ์มีสีหน้าประหลาดใจแกมดีใจ

วันต่อมาที่ประตูใหญ่คฤหาสน์ลินลี่ย์

 “พี่ใหญ่ ให้ข้าไปกับท่านด้วย  ข้าเบื่อจะแย่อยู่แล้ว” บีบีหัวเราะ  ลินลี่ย์ไม่สามารถบอกปัดบีบีได้ ดังนั้นบีบีจึงติดตามไปด้วย  การเดินทางไปแคว้นสกายเมาท์ครั้งนี้ เท่าที่ลินลี่ย์กังวลไม่ใช่เรื่องอันตรายหรือความท้าทายอะไร  แม้ว่าตามตำนาน เจ้าแคว้นสกายเมาท์ก็ทรงพลังมาก...

เทียบกับเทพพารากอนแล้ว  เขายังอ่อนแอกว่ามาก!

นี่เป็นการเดินสำหรับลินลี่ย์ บีบี โอลิเวอร์และเดยา  เดยายังเป็นแค่ระดับเซียน  แม้ว่าพวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะพาเขามาด้วย  แต่เดยาเองยืนกรานจะไปให้ได้  ที่สำคัญมารดาของเขาอยู่ที่แคว้นสกายเมาท์!

ดังนั้นโอลิเวอร์ขอให้ลินลี่ย์เลือกเองว่าจะพวกเขาควรจะพาเดยาไปด้วยหรือไม่..และลินลี่ย์มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม เขาอนุญาตให้โอลิเวอร์พาเดยาไปด้วย

 “ไปกันเถอะ  เราจะไปถึงแคว้นสกายเมาท์ในเวลาไม่ถึงปี”  ลินลี่ย์ยิ้มและจากนั้นในอากาศมีอสูรโลหะโดยสารรูปกระบี่สีดำขนาดใหญ่ปรากฏ

กลุ่มของลินลี่ย์เข้าไปในอสูรโดยสารทันที

ภายใต้การควบคุมของลินลี่ย์ อสูรโลหะพุ่งตัดอากาศกลายเป็นสีดำเลือนรางหายลับขอบฟ้าภูเขาสกายไรท์มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก