เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 743 ราชาเผ่าเก้าแสง ลำแสงอุทัย

ตอนที่  743  ราชาเผ่าเก้าแสง ลำแสงอุทัย

บันไดสวรรค์ชั้นห้า  หุบเขาแม่น้ำขาว แท่นบูชายัญ

 

การต่อสู้ระหว่างเย่ว์หยางกับจ้าวปีศาจโบราณยังคงดำเนินต่อไป  ด้วยพลังแขนที่ทรงพลังของเด็กสาวยักษ์ นาวามรณะและกรงเล็บกระดูกมรณะของจ้าวปีศาจโบราณ  ขณะที่ยักษ์ภูเขาสูงห้าร้อยเมตรไม่มีบทบาทอะไรมาก  ยักษ์ภูเขาอสูรปราณฟ้าระดับห้ามีระดับพลังที่เหนือกว่าเด็กสาวยักษ์  แต่มันงุ่มง่ามเกินไป และเด็กสาวยักษ์เชี่ยวชาญในการต่อสู้มากกว่าและทรงพลังมากกว่าจึงเทียบกันไม่ได้

ปกติเพราะร่างกายที่ใหญ่โตของมันมีพลังป้องกันที่ไม่มีใครเทียบ  ยักษ์ภูเขาแม้จะรู้สึกอับอายและล้มเหลว แต่ก็อยู่ในสภาพไม่ทันตั้งตัว

การต่อสู้ระหว่างยักษ์ทั้งสองทำให้โลกสั่นสะเทือน

ในที่พวกเขาต่อสู้ หินปลิวว่อน ทรายคละคลุ้ง

พื้นดินแตกแยก แผ่นดินพังทะลาย

ยักษ์ทั้งสองค่อยๆ ทำให้แท่นบูชายัญในหุบเขาแม่น้ำขาวมีพื้นที่กว้างขึ้นเพื่อจะได้แสดงฝีมือได้ถนัด

 “เรือนจำแผดเผากำลังจะมาแล้ว”  จ้าวปีศาจโบราณและอสูรพิทักษ์วิญญาณคบเพลิงหลอมรวมร่างกัน เรียกดาวตกจากท้องฟ้า บนพื้นมีภูเขาไฟระเบิด หินหลอมเหลวพุ่งขึ้นท้องฟ้า ทั่วทั้งหุบเขายกเว้นแท่นบูชายัญยังคงรักษาสภาพดั้งเดิมไว้ได้ สภาพแวดล้อมอื่นกลายเป็นหินเพลิงนรก

ในสภาพแวดล้อมหินเพลิงหลอมละลายนี้ จ้าวปีศาจโบราณจะได้รับแรงเสริม

อย่างน้อยพลังเพิ่มขึ้นหลายเท่า

คุกเพลิงนั้นเป็นพลังงานไม่มีที่สิ้นสุด รวมทั้งร่างของเขาด้วย

ถ้าไม่ทำลายคุกเพลิงนรก  อย่างนั้นเขาจะอยู่ในสภาวะสูงสุดเสมอ

เยี่ยซิ่วและเป่ยไม่สามารถอยู่ภายในสนามพลังของจ้าวปีศาจโบราณได้  สภาพแวดล้อมในสนามพลังเกิดจากการหลอมรวมเข้ากับอสูรและพฤกษา ทำให้พวกเขาไม่สามารถทนอยู่ได้นาน  แม้ว่าพวกเขาจะไม่รู้สึกว่าจ้าวปีศาจโบราณเป็นศัตรูก็ตาม  แต่สัญชาตญาณที่รู้สึกถึงอันตราย และสิ่งอันตรายที่พวกเขารู้สึกเหมือนได้อยู่ที่ปล่องภูเขาไฟ

เย่เซียวและจื่อกวงมองหน้ากันเอง

เดิมทีพวกเขามีความมั่นใจในจ้าวปีศาจโบราณ  แต่หลังจากเห็นการต่อสู้ที่เกิดขึ้นต่อหน้าพวกเขา  พวกเขากลับรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ

แค่เพียงอาศัยจ้าวปีศาจโบราณที่ยังไม่คืนพลังอยู่ในสภาพที่ดีที่สุด การฆ่าเย่ว์หยางที่มีพลังไม่ธรรมดาคงเป็นเรื่องยาก  พวกเขาเห็นว่าเย่ว์หยางยังคงยืดหยุ่นไม่มีทีท่าว่าจะพ่ายแพ้อยู่ในนรกหินเพลิงได้

 “เยี่ยซิ่ว เป่ย, เราไม่ได้ขอให้พวกเจ้าเข้าร่วมสู้ในศึกครั้งนี้  พวกเจ้าทุกคนเป็นนักรบแดนสวรรค์ที่ทรงเกียรติ  เราแตกต่างกัน”   เย่เซียวเอ่ยปากทันที เยี่ยซิ่วและเป่ยแค่นเสียงอยู่ในท้องฟ้า  “ฝ่าบาทคือผู้ที่เราติดตาม  ใต้เท้า!  เราไม่อาจยืนกอดอกดูเขาตามลำพังได้  ไม่ว่าคนอื่นจะพูดยังไงก็ตาม  เราคงไม่มีอะไรต้องอาย... ถ้าเราถูกฆ่า..ช่วยแจ้งข่าวการตายของเราแก่สหายพันธมิตรในแดนสวรรค์ด้วย  ข้าสัญญาจะร่วมมือกับพวกเขา  แต่ตอนนี้คงไม่มีโอกาสเป็นไปได้ได้”

 “สามารถทำงานร่วมกันได้ นับว่าเป็นความสำราญใจแล้ว  ลาก่อน”  จื่อกวงพยักหน้าเล็กน้อยและปลดชุดคลุมตัวเผยให้เห็นร่างที่งดงามราวภาพวาด

 “....”  เยี่ยซิ่วรู้ว่าเย่เซียวและจื่อกวงร่วมสู้กับจ้าวปีศาจโบราณรุมเล่นงานเย่ว์หยาง  การกระทำเช่นนั้นสำหรับเย่ว์หยางไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก

เพราะเมื่อเย่เซียวและจื่อกวงตัดสินใจรุมโจมตี

นั่นหมายถึงต้องเผชิญกับความโกรธของจื้อจุน

ทันทีที่นางโกรธและชักกระบี่มีโอกาสถึง 90% ที่เย่เซียวและจื่อกวงจะถูกฆ่า

เย่เซียวและจื่อกวงรู้ว่าพวกเขาไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้  แต่พวกเขาต้องการใช้ตนเองลากราชาเก้าแสงและจักรพรรดินีฟ้าที่เอาแต่ดูเฉยเข้ามาร่วมด้วย

จื้อจุนต้องลงมือแน่  ถ้าราชาเผ่าเก้าแสงเอาแต่กอดอกยืนดู  อย่างนั้นจื้อจุนจะร่วมมือกับเย่ว์หยางเอาชนะจ้าวปีศาจโบราณ ราชาเผ่าเก้าแสงนี้ยังจะได้ไปสำรวจแดนล่มสลายแห่งทวยเทพหรือ?  เย่เซียวและจื่อกวงเห็นเหตุตรงนี้ พวกเขาจะยอมเสียสละตนเอง  พวกเขาจะต้องลากราชาเผ่าเก้าแสงเข้ามาร่วมสู้ด้วยให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้  ถ้าราชาเผ่าเก้าแสงเข้าร่วมรบในสมรภูมิได้เร็ว  อย่างนั้นก็มีโอกาสช่วยจ้าวปีศาจโบราณ

ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย เรื่องนี้ไม่ได้อยู่ในแผนของเย่เซียวและจื่อกวงเลย

สำหรับจื้อจุน แม้แต่จ้าวปีศาจโบราณก็ไม่สามารถเอาชนะได้   พวกเขาเองก็ไม่ต้องการรู้ว่าพลังของนางจะน่ากลัวเพียงไหน!

 “ข้าร่วมด้วย”  เป่ยผู้วางตัวเงียบๆ ตามปกติ จู่ๆ ก็ตัดสินใจร่วมมือกับเย่เซียวและจื่อกวง

 “ข้า...ข้า..ข้าก็ร่วมด้วย”  เยี่ยซิ่วแม้จะลังเลเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าในที่สุด

 “ขอบคุณ”  เย่เซียวรู้ว่าเป็นเรื่องยากมาก

ที่สำคัญคือทุกคนมีเพียงชีวิตเดียว และในช่วงคับขันไม่อาจทิ้งสหายร่วมกลุ่มได้ถึงแม้จะไม่ได้รับการขอร้องก็ตาม

จื่อกวงเรียกบอลแสงสีม่วงซึ่งเป็นอสูรพิทักษ์ของเขานามว่า ‘วงเวียน’  เย่เซียวเรียกสัตว์ประหลาดที่มีร่างเป็นนก หน้าเหมือนคนมีเขาข้างเดียว สัตว์ประหลาดนี้คล้ายกับ ‘นกเค้าหน้าคน’ ของเผ่าภูตบูรพา  แตกต่างเพียงเล็กน้อย   ในอดีตจ้าวปีศาจโบราณเคยเสี่ยงใช้ทักษะแฝงเร้นของตนเองตกทอดพลังให้เย่เซียว  ซึ่งเย่เซียวรับมอบพลังนั้นได้สำเร็จ  ในอดีตเย่เซียวนอกจากเป็นบริวารที่มีความภักดีแล้วยังเป็นคนที่มีพลังอ่อนแอที่สุดในสี่จอมพลและแปดแม่ทัพภายใต้บัลลังก์จ้าวปีศาจโบราณ  หลังจากพัฒนาฝีมือแล้ว เป็นนักสู้ที่มีร่างอมตะเปลี่ยนเส้นเอ็นผลัดกระดูก  สี่จอมพลและแปดแม่ทัพของจ้าวปีศาจโบราณ ถ้าไม่ตายก็ถูกผนึกเอาไว้ มีเย่เซียวคนเดียวที่รอดอยู่ได้

หลังจากเวลาผ่านไปหลายพันปี หลังจากได้จื่อกวงผู้มีพรสวรรค์เข้ามาร่วมงาน  เย่เซียวก็ยังเป็นบริวารที่ภักดีที่สุด และทรงอิทธิพลมากที่สุดของจ้าวปีศาจโบราณ

พลังของนกเค้าหน้าคน อสูรปราณฟ้าระดับสี่ เป็นเพียงนกค้าที่อ่อนแอตัวหนึ่ง

แต่ตอนนี้หลังจากวิวัฒนาการ กลับมีความสามารถพอจะท้าทายต่อสู้ได้

นอกจากการซ่อนตัวและลอบฟังเสียงซึ่งเป็นทักษะที่พิเศษสองอย่างแล้ว  อสูรนกเค้าหน้าคนยังเป็นอสูรวิญญาณและเป็นอสูรพิทักษ์ของเย่เซียว  มันยังมีทักษะพิเศษในการจับอสูรศึกที่อ่อนแอกว่าด้วยอุ้งเล็บของมัน เทียบเท่ากับอสูรกรงเล็บกระดูกมรณะ  มันไม่สามารถต่อสู้ได้

ที่สำคัญที่สุด ความสามารถในการจับของนกเค้าหน้าคนมีความพิเศษ อสูรอื่นไม่ทันคาดคิดมันก็จับอยู่ได้แล้ว มันไม่เคยล้มเหลวเลย

เทียบการการจับยึดของอสูรกรงเล็บกระดูกมรณะแล้ว  นกเค้าหน้าคนไม่เพียงแต่คร่ากุมศัตรูเท่านั้น  แต่ยังคงเป็นการโจมตีในขณะเดียวกัน

ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือ  นกเค้าหน้าคนไม่มีขนาดที่ใหญ่พอจะจับสิ่งมีชีวิตขนาดอย่างปลาวาฬเกาะ, ยักษ์ภูเขาและไตตันโบราณได้

เป่ยเรียกเงาร่างหนึ่งออกมา

ก็เหมือนกับเขา

ทั้งความแข็งแรงทั้งพลังเหมือนกันทุกอย่าง

นี่คือความสามารถในการแยกร่างที่ทรงพลังที่สุด เพียงแต่ร่างคัดลอกนั้นสามารถอยู่ได้เพียงสิบนาที

เยี่ยซิ่วเรียกเพกาซัสปีกเงิน อสูรปราณฟ้าระดับสาม  เพกาซัสปีกเงินนี้ไม่ใช่อสูรศึกประเภทสัตว์ร้าย เป็นอสูรชั้นพิเศษที่มีความยอดเยี่ยม มันสามารถแปลงเป็นเกราะเพกาซัสแสงสวมเข้ากับร่างของเยี่ยซิ่วได้อย่างสมบูรณ์  และด้านหลังจะมีปีกเงินสี่คู่กางออกช่วยให้เยี่ยซิ่วเพิ่มความเร็วได้สูงสุด  เพราะเพกาซัสปีกเงินอสูรชั้นพิเศษนี่ เยี่ยซิ่วได้รับมาจากการสู้รบกับราชาอาเรียลในแดนสวรรค์ 

จักรพรรดิชื่อตี้จับมือสนมชื่อเฟยและใช้มือกวาดหินเพลิงที่ลอยอยู่ในอากาศออกไป

เขามองดูด้วยสายตาเย็นชา

สำหรับความคิดที่เย่เซียวและจื่อกวงต้องการดึงราชาเผ่าเก้าแสงเข้าไปร่วมรบด้วย  เขาสนับสนุนด้วยอยู่แล้ว และชื่นชมในการเสียสละของทั้งสองคนนี้

แต่ในการสู้ครั้งนี้จะชนะใจตัวเองได้ไม่ใช่เรื่องที่ใช้ความพยายามน้อย  ถ้าไม่ใช่เพราะพลังรบเป็นเรื่องที่สำคัญมาก  จักรพรรดิชื่อตี้ย่อมต้องการจะออกไปจากหุบเขาแม่น้ำขาวอยู่แล้ว  ไม่ว่าจะเป็นจ้าวปีศาจโบราณหรือเย่ว์หยางชนะ  เขาเองจะเป็นอิสระ ไม่ถูกใครควบคุมอยู่แล้ว

สำหรับจักรพรรดิชื่อตี้ การต่อสู้ระหว่างจ้าวปีศาจโบราณและเย่ว์หยาง เขาหวังเป็นที่สุดว่าทั้งสองฝ่ายจะได้รับความเสียหายกันทั้งคู่

 “จื้อจุนชาวมนุษย์, เชิญชี้แนะข้าด้วย”  ราชาเผ่าเก้าแสงรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อยกับการกระทำของเย่เซียวและจื่อกวง  เขาเข้าใจความคิดของเย่เซียวและจื่อกวงได้เป็นธรรมดา  จ้าวปีศาจโบราณกำลังต่อสู้ และพันธมิตรของเขากลับกอดอกยืนมองเฉยๆ เพื่อความลับของสมบัติในแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ เผ่าเก้าแสงเกือบทั้งหมดทุ่มเทสรรพกำลังเต็มที่  และชาวเผ่าเก้าแสงที่อยู่ห่างออกไปก็มีศิษย์ที่ตายไปด้วย  ถ้าเขายังเอาแต่มองดูต่อไป เกรงว่าจะมีความสูญเสียมากขึ้น  ดังนั้นเขาตัดสินใจที่จะลงมือด้วยตนเองเพื่อสรุปผลการต่อสู้ให้เร็ว

ว่ากันตามตรงแล้ว ราชาเผ่าเก้าแสงไม่ต้องการจะสู้กับเย่ว์หยางและจื้อจุน

ถ้าหาเขาได้พบกับเย่ว์หยางและจื้อจุนก่อนเป็นพันธมิตรกับจ้าวปีศาจโบราณ  อย่างนั้นราชาเผ่าเก้าแสงคงยินดีจะร่วมมือกับเย่ว์หยางและจื้อ เมื่อได้ร่วมมือกับเย่ว์หยางซึ่งมีศักยภาพไม่สิ้นสุดนับเป็นตัวช่วยที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

น่าเสียดายที่ความเป็นจริงกับสิ่งที่คิดกลับตรงกันข้าม

บัดนี้เขาต้องสู้กับเย่ว์หยางและจื้อจุนในฐานะผู้รุกรานและพันธมิตรของจ้าวปีศาจโบราณ

เพื่อเข้าแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็ต้องกำจัดผู้ขัดขวาง  เผ่าเก้าแสงจะเป็นเผ่าแรกจะต้องมีความก้าวหน้าในแดนสวรรค์อีกครั้ง  เขาต้องได้สมบัติลับในแดนล่มสลายแห่งทวยเทพ, พร้อมทั้งเลือดเทพ จิตวิญญาณนักรบและสมบัติโบราณ  เผ่าเก้าแสงจะต้องเป็นเผ่าที่แข็งแกร่งยิ่งใหญ่ที่สุดในแดนสวรรค์  และมิใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ที่กลายเป็นที่เคารพนับถือแทนพวกตำหนักกลางแดนสวรรค์

 “เย่ว์หยาง!  ข้าให้เวลาเจ้าครึ่งชั่วโมงจบการต่อสู้ให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้!”  จื้อจุนไม่สนใจราชาเผ่าเก้าแสง  นางหันไปตะโกนบอกเย่ว์หยาง

 “จื้อจุนชาวมนุษย์ ท่านสามารถบอกชื่อที่น่าจดจำให้แก่ข้าตงเย่าได้หรือไม่?”  ราชาเผ่าเก้าแสงเห็นว่าจื้อจุนไม่สนใจเขาแล้วรู้สึกไม่พอใจ  เขาเป็นราชาแห่งแดนสวรรค์  จื้อจุนชาวมนุษย์แห่งหอทงเทียนเป็นอะไร?  แต่ไม่เป็นไร ปกติเขาเป็นคนถ่อมตัวอย่างผิวเผินเท่านั้น  ในฐานะสุดยอดฝีมือชั้นสูง เขารู้ว่าเรื่องที่ไม่มีประโยชน์ที่สุดก็คือความโกรธ   ความโกรธทำให้คนสูญเสียสำนึกได้  สำหรับคนทั่วไป  ความโกรธไม่ได้สร้างความเสียหายที่ไม่จำเป็น  แต่สำหรับผู้ปกครองสิ่งมีชีวิตเป็นล้านๆ และตระกูลทั้งหมดที่รักความก้าวหน้า  ความโกรธไม่ใช่สิ่งที่จำเป็น บางทีอาจเป็นอันตรายต่อสถานการณ์โดยรวม

 “นามนั้นเป็นสิ่งไม่สำคัญ”  จื้อจุนยกมือช้าๆ และดวงดาวเรืองแสงหกดวงค่อยๆ ปรากฏ  จุดแสงเริ่มควบแน่นกลายเป็นช่องว่างสีดำปรากฏอยู่ที่ฝ่ามือของนาง

แม้ว่าราชาเผ่าเก้าแสงจะเป็นราชาแห่งแดนสวรรค์  แต่ก็ยังดูแคลนคนนับหมื่นที่มองโลกด้วยความดูหมิ่น

เมื่อเขาเห็นจุดแสงจ้านั้น ก็อดตกใจไม่ได้

นี่เป็นสิ่งที่น่ากลัวจริงๆ

จักรพรรดินีฟ้าซึ่งล่องหนอยู่อย่างเงียบงันมาตลอดเมื่อเห็นดวงอาทิตย์สีดำนี้ เริ่มขยาดเพราะความกลัว

จุดแสงที่ควบแน่นในฝ่ามือขวาของจื้อจุนสามารถทำลายล้างสรรพสิ่ง  ใต้เท้าของนางมีสิ่งที่คล้ายกับหลุมดำมองดูเหมือนกระจกเงา และมีความสามารถในการดูดกลืนสรรพสิ่ง ที่ด้านบนเป็นวงเวทอักขรรูนที่เลือนรางและเริ่มส่องแสงระยิบระยับ

เยี่ยซิ่วเมื่อเห็นภาพที่ปรากฏต่อหน้าจื้อจุน ถึงกับกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

น่าเสียดายที่ราชาเผ่าเก้าแสงตัดสินใจสู้อย่างเป็นทางการ

มิฉะนั้นคนหลายกลุ่มคงได้ลงมือต่อสู้

และสุดท้ายก็ส่งไปตาย

แค่อาศัยเย่เซียว จื่อกวง เป่ยและตัวเขาต้องการจะสู้กับจื้อจุนน่ะหรือ? คาดได้ว่าจุดสว่างเจิดจ้าที่เห็นคงกินพวกเขาไม่พอ

 “หนีไป, เร็วเข้า!”  จ้าวปีศาจโบราณที่กำลังสู้กับเย่ว์หยางเห็นจื้อจุนกำลังจะใช้พลังทำลายล้าง จึงรีบเตือนบริวารของเขาให้หนีออกไปให้ห่างจากหุบเขาแม่ขาวทันที

 “แสงตะวันฉาย” ร่างของราชาเผ่าเก้าแสงระเบิดพลังงานสว่างเจิดจ้ากว่าดวงอาทิตย์ พลังที่สามารถทำลายโลกและสวรรค์ได้ มือของเขาชูค้ำลูกกลมขนาดใหญ่ ไม่ว่าแสงรังสีสัมผัสที่ใด ถ้าเป็นผนังหินหรือภูเขา แม้แต่ยอดเขาก็ละลายทันที

เย่เซียว จื่อกวง เป่ยและเยี่ยซิ่วและคนอื่นต่างหวาดผวาหนีห่างออกไปหนึ่งกิโมเมตรไม่ปล่อยให้แสงอาทิตย์สัมผัสตนได้

ราชาเผ่าเก้าแสงค่อยๆ ผลักลูกกลมพลังงานที่เหมือนดวงอาทิตย์ไปทางจื้อจุน

ถ้าจื้อจุนรับไม่ได้ อย่างนั้นจะมีผลลัพธ์ประการเดียว

นั่นคือตาย

ราชาเก้าแสงซึ่งเป็นราชาแดนสวรรค์ไม่ต้องการใช้วิธีใดๆ เพื่อเผชิญหน้ากันโดยตรง แน่ว่ากลยุทธ์และแผนการที่อ่อนแอทั้งหมด ถ้าไม่สามารถต้านรับดวงอาทิตย์นี้ได้  อย่างนั้นการต่อสู้ครั้งนี้เป็นอันจบกัน