เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 747 ต้องดับดาวรุ่งผู้มีศักยภาพ?

ตอนที่  747  ต้องดับดาวรุ่งผู้มีศักยภาพ?

 “เจ้ายังมีอสูรพิทักษ์อีกหรือ?”  ราชาเก้าไม่รู้จะพูดยังไงดี

 

เขาไม่เข้าใจ เจ้าเด็กเย่ว์หยางนี้มีอสูรพิทักษ์มากมายขนาดนี้ได้ยังไง  จักรพรรดินีฟ้าบรรพบุรุษของเขาได้ชื่อว่าเป็นนักสู้ระดับจักรพรรดิที่แข็งแกร่งที่สุดในเผ่าเก้าแสงซึ่งรับรู้กันว่าเป็นเผ่าพันธุ์ที่ทรงพลังมากในแดนสวรรค์  เพราะนางมีอสูรพิทักษ์แฝดสองพี่น้อง

อสูรพ่อมดทั้งสองเนื่องจากถือกำเนิดเป็นอสูรพิทักษ์รูปร่างเหมือนมนุษย์จึงมีสติปัญญาสูงและเชี่ยวชาญวิชาของเผ่าเก้าแสงทั้งหมดกลายสิ่งมีชีวิตที่มีระดับพลังระดับราชาของเผ่าเก้าแสง แน่นอนว่าคนรุ่นหลังของเผ่าเก้าแสงจะเรียกพวกเขาอย่างให้เกียรติว่าผู้วิเศษ  เมื่อผู้วิเศษทั้งสองออกรบนอกจากความแข็งแกร่งแล้วยังเสริมพลังให้กันเอง  ภายใต้ความคิดเดียวกัน พวกเขาลงมือสู้พร้อมกันพลังจะเพิ่มขึ้นมากกว่าธรรมดาถึงสิบเท่า

ด้วยอสูรพิทักษ์รูปร่างมนุษย์ของจักรพรรดินีฟ้าทำให้นางมีระดับพลังเท่านักสู้ชั้นจักรพรรดิ

เย่ว์หยางมีปีศาจอสรพิษน้อย, นางฟ้าศึก, นางพญาดอกหนามมงกุฎทอง และมังกรไร้เขา ถ้าไม่ฆ่าเขาในวันนี้ จะปล่อยให้เขาเติบโตต่อไปได้หรือ?

ราชาเก้าแสงอดสั่นสะท้านไม่ได้  ความจริงเขาไม่รู้ว่าที่ปากหุบเขาแม่น้ำขาวห่างออกไปหลายร้อยกิโลเมตร ยังมีอาหงที่เพิ่งเลื่อนระดับเป็นเทพอสูร และอาหมันที่ไม่รู้จักเหนื่อย  ภูตเพลิงฟ้า และคนนอกยังไม่รู้จักความจริงของสองพี่น้องหงส์เพลิง

 “อสูรอมตะ สาวกิเลนแห่งเผ่าอมตะบูรพา?”  จ้าวปีศาจโบราณรู้สึกปวดหัวเมื่อเห็นสาวกิเลนปิงหยิน

จักรพรรดิชื่อตี้มีสีหน้าซับซ้อนมากกว่า  พวกเขาทุกคนรู้ว่าไม่ว่าใครก็ตามที่เป็นปฏิปักษ์ต่อเผ่าอมตะจะต้องพบกับสิ่งที่น่ากลัว  ชาวเผ่าอมตะเป็นพวกที่จิตใจอ่อนโยน พวกเขาไม่มีความก้าวร้าวชอบรุกราน  ดินแดนของพวกเขาในแดนสวรรค์ถือว่าเป็นที่อุดมสมบูรณ์ ในสายตาของคนอื่นอาจเป็นเพียงชนบทเล็กๆ  พวกเขาไม่ชอบเข้าไปอยู่ในเมือง  และไม่ว่ายังไงก็ตามชนเผ่าอมตะจะไม่รุกรานเข้าแดนสวรรค์  แต่มีเป็นบางครั้งที่ชาวเผ่ารุ่นเยาว์จะหนีไปท่องเที่ยวบ้างเป็นบางครั้ง

ผู้ที่อาศัยอยู่ในแดนสวรรค์จะมีความเข้าใจเผ่าอมตะบูรพา   เผ่าภูตบูรพามีต้นกำเนิดมาจากเผ่าอมตะบูรพา แต่ถูกเนรเทศออกมา

เผ่าภูตบูรพาเหล่านี้ แม้จะถูกเนรเทศออกมาจากเผ่าอมตะบูรพา  แต่ก็มีพลังอำนาจทำให้ชาวแดนสวรรค์เดิมต้องตื่นตะลึง

นอกจากนี้การเปรียบเทียบสำรวจบางอย่างของปราชญ์ผู้รู้ ได้สันนิษฐานไว้ว่า พวกเขาได้สร้างโบราณวัตถุต่างๆ มีความรู้อักษรรูนมากมายตามเบาะแสที่พบ จึงได้สรุปไว้เช่นนั้น พวกที่อาศัยอยู่ในแดนสวรรค์ ถ้าไม่มีร่างเป็นมนุษย์ จะไม่สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ เว้นแต่คนที่มีเชื้อสายมาจากบรรพบุรุษดั้งเดิมจริงๆ พวกที่มีร่างคล้ายมนุษย์ สามารถแปลงเป็นมนุษย์อสูรได้ก็คือพวกลูกหลานของเผ่าอมตะบูรพาที่ถูกเนรเทศออกมา เหมือนกับพวกลูกหลานเผ่าภูตบูรพาที่ถูกเนรเทศออกมาหลายหมื่นปีที่แล้ว

เพราะช่วงเวลายาวนานมาก อาจจะมากกว่าล้านปี   ผู้กระทำผิดที่ถูกเนรเทศออกมาแต่ละครั้ง อาจจะอยู่ในช่วงเวลาที่ต่างกัน

อาจจะเป็นเมื่อแสนหมื่นปีที่แล้ว หรือล้านปี หรืออาจจะบันทึกไว้ในแสนปีต่อมา

ทายาทรุ่นต่อๆ มาของผู้กระทำผิดโดยเฉพาะพวกเด็กส่วนใหญ่กลายเป็นพวกเลือดผสมสูญเสียรากเหง้าของตนไป จึงต้องสร้างอารยธรรมต่อมาซึ่งก็คือแดนสวรรค์ในบัดนี้

สมาชิกจำนวนมากมีการอยู่ร่วมข้ามสายพันธุ์ เกิดเป็นสายพันธุ์ต่างๆ รวมทั้งอสูรปีศาจ

เมื่ออสูรอยู่ร่วมกันข้ามสายพันธุ์  เผ่าพันธุ์ใหม่ก็เกิดขึ้น

สำหรับผู้อยู่ดั้งเดิมในแดนสวรรค์ หัวข้อการสาบสูญไปของตระกูลทางตะวันออก ปราชญ์ยังมีข้อโต้แย้ง

การเรียกคัมภีร์อัญเชิญ ทำไมการทำสัญญากับอสูรรูปมนุษย์ภายนอกไม่สามารถเป็นไปได้?  แม้เผ่าภูตบูรพาจะมีคัมภีร์อัญเชิญ แต่ไม่สามารถทำสัญญากับคัมภีร์ได้ง่าย  ไม่ว่าจะเป็นเผ่าภูตบูรพา นักสู้ระดับปราณฟ้า หรืออสูร มันต้องเป็นร่างเหมือนมนุษย์  ถ้าไม่กลายร่างเป็นมนุษย์ให้ได้เสียก่อนก็จะไม่มีปัญญา  หากไม่มีสติปัญญาก็จะไม่ได้รับการยอมรับจากคัมภีร์อัญเชิญ  นักสู้ระดับปราณดินบางคนก็สามารถทำสัญญากับคัมภีร์ได้แล้ว   ส่วนระดับปราณฟ้ามีเพียงเล็กน้อย  แต่ไม่ว่าจะมีอายุยืนยาวเพียงไหน  หลังจากมีการวิจัยออกมาแล้วพบว่าเหตุผลหลักที่พวกเขาจะสามารถมีคัมภีร์อัญเชิญได้ก็คือต้องมีรูปร่างอย่างมนุษย์

นับแต่นั้นมานักปราชญ์ผู้รู้จึงได้ข้อสรุปว่าคัมภีร์อัญเชิญคงถูกเทพเจ้ายุคโบราณสร้างขึ้น  แต่เทพยุคโบราณนั้นไม่ใช่ใครอื่น นั่นคือเผ่าอมตะที่ลึกลับนั่นเอง

พวกเขาสร้างคัมภีร์อัญเชิญขึ้น ไม่เพียงแต่เพิ่มพลังให้กับแดนสวรรค์เท่านั้น

แต่ยังทำให้สิ่งมีชีวิตในแดนสวรรค์มีโอกาสฝึกฝนและเติบโตก้าวหน้า

ด้วยความช่วยเหลือจากคัมภีร์อัญเชิญ สิ่งมีชีวิตในแดนสวรรค์จะเติบโตก้าวหน้าและตื่นรู้แจ้งสามารถกลับเผ่าอมตะบูรพาได้

การกลับไปยังเผ่าอมตะบูรพาก็คือการกลับไปยังโลกของเทพ  หากยังสับสนลุ่มหลง ก็จะไม่ได้รับการยอมรับจากเทพเจ้า  พวกเขาจะต้องได้รับในฐานะเทพเจ้าเสียก่อน  ดังนั้นไม่ว่าจะเป็นอสูรเผ่าพันธุ์ใดก็ตามหากเป็นผู้ถือครองคัมภีร์อัญเชิญ ก็มีความเป็นไปได้ที่จะเปลี่ยนร่างไปเป็นมนุษย์ได้แน่นอน

อีกประการหนึ่ง เหล่าอสูรสามารถมีคัมภีร์อัญเชิญเป็นของตนเองได้  แต่ต้องเป็นอสูรเทพที่มีสติปัญญามากและมีร่างเป็นมนุษย์ ไม่ว่าอสูรนั้นจะมีความแข็งแกร่งมากเพียงไหน ตราบใดที่เงื่อนไขทั้งสองนี้ขาดหายไป เป็นไปไม่ได้ที่จะทำสัญญากับคัมภีร์  ปราชญ์ผู้รู้เห็นว่าคัมภีร์อัญเชิญก็คือจุดกำเนิดเทพที่ชาวเผ่าอมตะบูรพามอบให้สิ่งมีชีวิตในแดนสวรรค์ ไม่เพียงแต่สร้างพลังให้กับผู้ถือครองคัมภีร์อัญเชิญเท่านั้น แต่ยังช่วยให้เจ้าของได้รู้แจ้งความรู้ด้วยตนเอง  ผู้ถือครองคัมภีร์อัญเชิญส่วนใหญ่ยังขาดแคลนพลัง  ยังไม่มีการรู้แจ้งที่แท้จริง

ต่อเมื่อนักสู้ได้รู้แจ้งอย่างแท้จริงโดยไม่มีข้อยกเว้น  จึงจะออกจากแดนสวรรค์ได้

พวกเขาจะกลายเป็นเทพอย่างแท้จริง

ถ้าเทพเหล่านี้ไม่ไปโลกของเผ่าพันธุ์อมตะบูรพา  แล้วทำไมพวกเขาถึงไม่กลับไปเล่า?  ตราบเท่าที่รู้แจ้งก็จะได้กลับเผ่าพันธุ์  ในเมื่อผลไม่เป็นเช่นนี้  อย่างนั้นแดนสวรรค์ในทุกวันนี้ก็คงมีเทพหลายคนดูแลอยู่แน่นอน

นักสู้ในแดนสวรรค์หลายคนจัดทำข้อมูลตามสภาพประโยชน์การใช้งาน  การโจมตี จับกุมหรือทำอันตรายชีวิตชาวเผ่าอมตะบูรพาไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

ไม่ว่าจะเป็นฝีมือกับประสบการณ์หรือด้วยเหตุผลอื่นจะต้องให้ความระมัดระวังสนใจไม่เข้าไปแทรกแซง

ถ้ามีกองกำลังใดขวัญกล้าเทียมฟ้าต้องการรุกรานเผ่าอมตะบูรพา นั่นจะตกเป็นเป้าวิพากษ์วิจารณ์ของสังคมรวม

และอาจถูกลอบโจมตีก็ได้

ใครจะกล้าทำกัน

แม้แต่ตำหนักกลางแดนสวรรค์ที่มีอำนาจปกครองครอบคลุมแดนสวรรค์และหยิ่งที่สุด ก็ยังไม่กล้าทำเช่นนั้น

จ้าวปีศาจโบราณรู้จักสายเลือดปีศาจมาหลายหมื่นปีแล้วจึงรู้ถึงผลดีและผลร้ายที่จะเกิดขึ้น  หากสามารถฆ่าเด็กสาวกิเลนนี้ อาจจะสร้างข่าวลวงว่านางถูกฆ่าได้ไม่กี่วัน  แต่ชาวเผ่าภูตบูรพามีจำนวนเป็นหมื่นหรืออาจเป็นแสน สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือในเวลานั้น ทั่วทั้งในแดนสวรรค์จะไม่มีใครกล้ายื่นมือให้ความช่วยเหลือ ถ้าชาวเผ่าภูตบูรพาหลายคนไม่สามารถฆ่าผู้นั้นได้  เชื่อได้ว่าเผ่าอมตะบูรพาคงจะส่งยอดฝีมือที่ทรงพลังออกมาโดยเฉพาะ  ไม่เพียงแต่การฆ่าชาวเผ่าอมตะบูรพาเป็นเรื่องที่ร้ายแรงมากเท่านั้น  การฆ่าสมาชิกเผ่าภูตบูรพาก็เป็นเรื่องใหญ่ หรือการก่อสงครามระยะยาวในแดนสวรรค์  จะทำให้แดนสวรรค์สุมกองไปด้วยซากศพ แม่น้ำโลหิตไหลนอง  เผ่าอมตะบูรพาก็จะส่งยอดฝีมือมาจัดการผนึกขังไว้ด้วยเช่นกัน

ในอดีตนักสู้ผู้หยิ่งผยองถูกฝังลงดินไปมากมายแล้ว

แม้แต่นางพญาเฟ่ยเหวิน ผู้ก่อมรสุมโลหิตในแดนสวรรค์ก็ยังหลีกเลี่ยงชะตากรรมไม่ได้

แม้ว่าจ้าวปีศาจโบราณจะไม่รู้ว่าใครเป็นคนผนึกนางพญาเฟ่ยเหวินไว้  แต่คาดว่าคงไม่ใช่คนของเผ่าอมตะบูรพาที่รู้แจ้งพลังเทพหวังจะได้กลับไปยังเผ่าอมตะบูรพา ที่ชาวแดนสวรรค์เรียกว่าเทพเจ้า

 “....”  จักรพรรดิชื่อตี้ลอบมองจ้าวปีศาจโบราณดูว่าเขาจะมีความคิดเห็นอย่างไร

ในสายตาของคนทั่วไปเขาจะไม่กำจัดเย่ว์หยางอีกแน่นอน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งต้องไม่กำจัดเด็กสาวกิเลนนั้น

เว้นสมองมีปัญหา ไม่เช่นนั้นการกระทำเรื่องโง่ๆ อย่างการสู้กับเผ่าอมตะบูรพาเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

เจ้าเด็กเย่ว์หยางผู้นี้ไม่ใช่เด็กธรรมดาเลยแม้แต่น้อย เขามีอสูรพิทักษ์วิญญาณมากมายมีกระทั่งเด็กสาวกิเลนที่เป็นอสูรอมตะ บางทีอาจจะเป็นเผ่าอมตะบูรพาก็ได้ มารดาผู้ลึกลับของเขาอาจเป็นชาวเผ่าอมตะบูรพาก็ได้  มิฉะนั้นนางจะสามารถเข้าแดนล่มสลายแห่งทวยเทพได้อย่างไร?  ถ้าไม่ได้เป็นชาวอมตะบูรพา เจ้าเด็กนี่จะผิดมนุษย์ธรรมดาได้ยังไง?  ทั้งที่อายุเยาว์ แต่เขามีวงจักรล้างโลก วงจักรนิรันดร เพลิงอมฤต ปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ มีอสูรพิทักษ์นับไม่ถ้วนที่แม้แต่จักรพรรดินีฟ้าก็มิอาจต้านได้..ต่อให้เกลียดเขา ก็คงได้แต่ลอบฆ่าเขา  ในสายตาของสังคมโดยรวมจักรพรรดิชื่อตี้ไม่มีทางทำเช่นนี้  เขาไม่ต้องการให้เผ่าภูตบูรพาแดนสวรรค์ทั้งหมดรุมล้อมเล่นงานเขา  และนอกจากแดนสวรรค์แล้ว จักรพรรดิปีศาจทั้งที่ซ่อนตัวและเปิดเผยก็คงจะร่วมมือกันฉีกเขาเป็นชิ้นๆ

พวกเหล่านี้ต่างมีความยิ่งใหญ่ในแดนสวรรค์ไม่มีใครกล้าตอแย  ถ้าไม่ใช่เพราะคำสาบานแต่เก่าก่อน หรือไม่มีหวังว่าจะได้กลับไปยังมาตุภูมิของพวกเขาแล้ว พระเจ้าเท่านั้นที่จะรู้ว่าพวกเขาจะบุกโจมตีแดนสวรรค์หรือไม่

 “พลังเทพมังกร...” จักรพรรดินีฟ้าพยายามข่มกลั้นความเจ็บปวดจากปราณกระบี่ไร้ลักษณ์บนไหล่และแขนของนาง  นางไม่มองดูสาวกิเลนปิงหยิน  แต่นางไม่สามารถควบคุมพลังของนางได้  เพราะสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิง  ทันใดนั้นร่างของนางสั่นสะท้านเหมือนกับว่านางนึกเรื่องที่น่ากลัวบางเรื่องออก  นางชี้ไปที่สาวมังกรไร้เขาเจี้ยงอิงและกรีดร้อง  “เจ้าได้รับพลังเทพมาจากไหน?  ปีศาจมังกร.. เจ้านั่นถูกเจ้าปล่อยตัวออกมาแล้วใช่ไหม?”

 “หือ?”  เย่ว์หยางประหลาดใจ  จักรพรรดินีฟ้าผู้นี้รู้จักมังกรปีศาจด้วยหรือ?

 “มังกรปีศาจ!”  จักรพรรดิชื่อตี้รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย  ที่สำคัญเขาเป็นคนรุ่นหลัง เพิ่งจะได้ยินตำนานเรื่องของมังกรปีศาจ  จ้าวปีศาจโบราณอยู่ในยุคที่ใกล้กับมังกรปีศาจมากกว่าจักรพรรดิชื่อตี้  สำหรับอสูรผู้ไร้เทียมทานนั้นจะต้องจดจำบุญคุณคราวนี้ไว้อย่างแน่นอน  จ้าวปีศาจโบราณหลั่งเหงื่อเยียบเย็น  ถ้าเย่ว์หยางเป็นสมาชิกครอบครัวของมังกรปีศาจ การต่อสู้ครั้งนี้ย่อมไม่อาจมีได้  คนที่ต้องการฆ่าเย่ว์หยางเองคาดว่าจักรพรรดินีฟ้าจะได้รับการปกป้อง ที่สำคัญเผ่าเก้าแสงทั้งหมดและเผ่าภูตบูรพาและเผ่าอมตะมีต้นกำเนิดที่ลึกซึ้งมาก  ราหูบรรพบุรุษของเผ่าเก้าแสงเป็นสหายกับมังกรปีศาจ

ขณะที่จ้าวปีศาจโบราณและจักรพรรดิชื่อตี้เตรียมพร้อมจะหลบหนีกลัวว่าจักรพรรดินีฟ้าและราชาเก้าแสงจะมอบพวกเขาให้เย่ว์หยางเป็นของขวัญ

ทันใดนั้นพวกเขาได้ยินเสียงที่พวกเขาไม่อยากเชื่อ

เสียงจักรพรรดินีฟ้ากรีดร้องขึ้น  “ฆ่า ฆ่าพวกมัน, ชาวเก้าแสงจะต้องรุ่งเรืองอีกครั้งอย่าปล่อยให้พวกมันรอดชีวิตไปได้  เรื่องในวันนี้จะปล่อยให้มังกรปีศาจและเผ่าภูตบูรพารู้ไม่ได้  ต้องกำจัดคนที่มีศักยภาพ  เราต้องทำลายพวกมันทุกคน แดนล่มสลายแห่งทวยเทพจะต้องเป็นของเราเผ่าเก้าแสงเท่านั้น”  เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้จ้าวปีศาจโบราณและจักรพรรดิชื่อตี้ตกใจอย่างหนัก”

ไม่

พวกเขาต้องการถามจักรพรรดินีฟ้าจริงๆ นางแก่จนเลอะเลือนสับสนหรือเปล่า? จะเปิดศึกท้าทายเผ่าภูตบูรพา, เผ่าอมตะบูรพาหรือ? ต่อให้พวกเจ้าต้องการสมบัติแดนล่มสลายแห่งทวยเทพก็ไม่ต้องประกาศต่อสาธารณะไม่ใช่หรือ  ต้องการทำลายผู้มีศักยภาพหลายๆ คนอย่างนั้นเชียวหรือ?