เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 825 คนขลาดเขลาที่สุด

ตอนที่  825  คนขลาดเขลาที่สุด

ราชาไท่หลุนจะถูกสำเร็จโทษในอีกสิบวันข้างหน้าเวลาเที่ยงวัน ยามตะวันส่องตรงศีรษะ และจะสำเร็จโทษบนแท่นประหารต่อหน้าสาธารณชน

 

เย่ว์หยางทราบข่าวล่าสุดนี้ตอนเดินทางได้ครึ่งทาง

ตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ประกาศลงโทษประหารชีวิต และเลือกเอาเวลาเที่ยงวัน

เพราะในแดนสวรรค์มีคำบอกต่อกันมาว่าผู้ที่ถูกประหารเวลาเที่ยงวัน วิญญาณจะได้รับการชำระมลทินผ่านรัศมีอาทิตย์ที่ร้อนแรง เป็นวิธีการชดใช้ที่ดีที่สุด

ในทางตรงกันข้ามกับคำบอกกล่าวเล่าลือนี้ หอทงเทียนจะมีคำอธิบายที่แตกต่างไปอย่างสิ้นเชิง

บรรพบุรุษของหอทงเทียนเชื่อว่าการฆ่าคนในเวลากลางวันเป็นการลงทัณฑ์ที่โหดร้ายมาก  เพราะรัศมีดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงจะทำร้ายวิญญาณที่แยกออกมาจากกายหยาบจนบาดเจ็บเป็นสองเท่า  วิญญาณของคนทั่วไปจะถูกแสงอาทิตย์ทำลายได้ง่ายมาก  แม้แต่นักสู้ที่เคยถูกฆ่าตายมาครั้งหนึ่ง วิญญาณที่หลุดออกจากร่างจะถูกแสงอาทิตย์ฉายใส่ทันทีและได้รับความเจ็บปวดทรมานอย่างหนัก  บรรพบุรุษของหอทงเทียนจึงเชื่อว่าการฆ่าเวลาเที่ยงวันจึงเป็นการลงทัณฑ์ที่โหดร้าย  เว้นแต่เป็นอาชญากรรมบาปหนาสาหัส จะไม่มีการใช้การลงทัณฑ์แบบนี้ง่ายๆ

เรือเหาะของกลุ่มโจรเพลิงพิโรธแล่นเป็นเวลาสามสิบนาที ในที่สุดก็เห็นเป้าหมาย

มาถึงเมืองไถ่ถอน (จิ้วสือจือ)

เมืองไถ่ถอนตั้งอยู่ใต้สันเขามรณะ  และที่สันเขามรณะแห่งนี้เป็นที่ใช้สำเร็จโทษราชาไท่หลุน

นอกจากกลุ่มโจรสลัดเพลิงพิโรธแล้ว ด้านนอกเมืองมีเรือเหาะชนิดต่างๆ จอดเทียบอยู่นอกเมืองรอที่จะเข้ามา

 “เราจะลงไปกันดีไหม?”  เจ้าเมืองโล่วฮัวรู้สึกเบื่อเล็กน้อย นางบิดตัวอย่างเกียจคร้าน “หลายวันมานี้ไม่ได้อยู่ในเมืองเลย เอาแต่อยู่ในเรือเหาะมันจำเจเกินไป  บางทีเมืองไถ่ถอนนี้อาจจะมีสุดยอดพันธุ์ไม้ดอกธัญชาติของแดนสวรรค์ก็ได้ เราไปดูกันเถอะ!”

 “น้อมรับบัญชา เจ้าเมืองที่รักของข้า”  เย่ว์หยางปล่อยให้นางฉุดลากไปด้วย  เป็นไปได้ว่าอาจปฏิเสธก็ได้ แต่การอยู่แต่ในเรือเหาะทุกวันมันจำเจน่าเบื่อ

 “ถ้าคนของกลุ่มโจรตัวตลกพบเข้าล่ะ...”  ลี่เยี่ยนกังวลปัญหาข้อนี้มากที่สุด

 “อย่างน้อยที่นี่เขาทำอะไรไม่ได้”  เย่ว์หยางในตอนนี้ไม่ได้กังวลกลุ่มโจรตัวตลก เว้นแต่ว่าผู้สนับสนุนกลุ่มโจรตัวตลกคือตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ มิฉะนั้นด้วยพลังของเสี่ยวโฉ่วก็คงไม่สามารถสร้างผลกระทบอะไรได้  สิ่งที่น่ากลัวเกี่ยวกับเสี่ยวโฉ่วคือเขารู้ความลับของหอทงเทียนมากและเขาเจ้าเล่ห์มาก ในกรณีที่เขามีความเกี่ยวข้องกับยอดฝีมือหอทงเทียนนั่นจะน่าหงุดหงิดเล็กน้อย

 “เฮ้, เจ้าบอกว่าการฆ่าคนจะไม่เป็นปัญหาใช่ไหม?  ยังไงก็ตามที่นี่คือแดนสวรรค์  ทั้งหมดต้องมีพลังแข็งแกร่งพอที่จะพูด  เราไม่จำเป็นต้องขลาดเขลาต่อเสี่ยวโฉ่วในตอนนี้ ราชาใจสิงห์ก็เหมือนกัน”  เจ้าเมืองโล่วฮัวตอนนี้ก้มหน้าก้มตาเดิน นางมีความปรารถนาจะท้าทายนักสู้ปราณฟ้าเพื่อพิสูจน์ตัวเองว่าแกร่งขึ้นมากเพียงไหน

 “งั้นก็ไปกัน!”  ลี่เยี่ยนไม่คัดค้านอีกต่อไป  อย่างไรก็ตามนางฟังเย่ว์หยาง แม้ว่าเย่ว์หยางไม่อยู่ที่นั่นนางก็ยังฟังโล่วฮัว

นางเคยคิดว่านางฉลาดมาก ไม่ว่าเรื่องใดนางสามารถรับมือได้ด้วยตนเอง

หลังจากอยู่ร่วมกับเสวี่ยอู๋เสีย องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนและคนอื่น นางพบว่าตนเองยังมีการตัดสินใจที่ไม่ดี

หลังจากเดินจับจ่ายใช้สอยอยู่หลายชั่วโมงเจ้าเมืองโล่วฮัวซื้อดอกไม้ประหลาดจากแดนสวรรค์ได้มากมาย นางเดินจ่ายตลาดอย่างมีความสุข

เย่ว์หยางที่กับลี่เยี่ยนน่าสงสารทำหน้าที่เป็นจับกังหิ้วสิ่งของ แต่ละคนถือดอกไม้คนละสองกระถางเดินตามนาง เย่ว์หยางพบสัจจธรรมว่าในเวลาอย่างนี้ทำไมพวกคุณชายทั้งหลายมักจะมีธุระเสมอทั้งที่ไม่ได้มีจริงๆ

โชคดีที่สมาคมทหารรับจ้างขึ้นข้อความว่าเหยียนเจ้าที่มาถึงเมืองไถ่ถอนก่อน มาขอเข้าพบ

เมื่อเขาเห็นเย่ว์หยางกำลังถือกระถางดอกไม้ เข้ารีบเข้ามาช่วยถือ “ข้ามาแล้ว  ข้ามาช่วยแล้ว!”

เย่ว์หยางถามข่าวคราวของไป่ลู่ เมื่อได้ยินว่าเหยียนเจ้ายังไม่พบนาง จึงรีบส่งเขาไปตามคน ข่าวที่รวบรวมมาได้ถูกพักเอาไว้ชั่วคราว เขาให้ความสำคัญกับการจัดลำดับความสำคัญของงาน เหยียนเจ้าส่งคืนกระถางดอกไม้และหายเข้าไปในสมาคมทหารรับจ้าง เขาคาดว่าไป่ลู่อาจจะไปรอที่นั่น  เย่ว์หยางและเจ้าเมืองโล่วฮัวเดินเล่นอยู่ครึ่งชั่วโมงและพบว่ามีความปั่นป่วนกวนใจอยู่ที่ข้างหน้า

เขาลอยตัวขึ้นไปในอากาศและมองดูบนพื้นที่ล้อมรอบไปด้วยฝูงผู้คน

อดีตหัวหน้าโจรกะโหลกดำราเชลก็อยู่ในนั้นด้วย เขาเป็นคนเดียวที่เย่ว์หยางรู้จัก

อย่างไรก็ตามคนขัดแย้งไม่ใช่เขาแต่เป็นสหายของมนุษย์กะโหลก  คนผู้นั้นมีลักษณะเหมือนแวมไพร์พลังไม่ต่ำทรามปราณฟ้าระดับสาม สวมชุดยาวสีแดงมีเครื่องหมายสัญลักษณ์พิเศษเหมือนว่าจะมาจากตระกูลหรือสำนักใหญ่

คนที่จ้องหน้าอยู่นั้นเป็นเผ่าพันธุ์ทอเรน (หัววัว)

พลังและความแข็งแกร่งใกล้เคียงกัน

เขาเปลือยกายท่อนเผยให้เห็นมัดกล้ามหนาแน่น  ทั้งอกและหลังมีรอยสักที่น่ากลัว จมูก หูและริมฝีปากเจาะร้อยห่วงทองขนาดต่างๆ มีลักษณะดูดุร้ายน่ากลัว  ใบหน้าที่น่าเกลียดน่ากลัวอย่างนี้ถ้าไปอยู่ในทวีปมังกรทะยาน ต่อให้มีพลังฝีมือระดับสูง คาดว่าสาวงามคงไม่ยอมเหลียวแล  เพราะทอเรนผู้นี้อัปลักษณ์มาก  อัปลักษณ์ขนาดทำให้เด็กงอแงถึงกับหยุดร้องไห้!  เมื่อเย่ว์หยางเห็นคนผู้อัปลักษณ์น่ากลัวอย่างนั้น เขาลอบถอนหายใจ เติบโตขึ้นมาด้วยรูปอัปลักษณ์เช่นนี้แล้วยังกล้าที่จะมีชีวิตต่อไป หัวใจของเขาแข็งแกร่งเสียเหลือเกิน!

สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางยากจะเข้าใจก็คือมีหญิงงามอยู่ข้างกายทอเรน หญิงงามผู้นี้ไม่ทราบว่าเป็นเผ่างูหรือเผ่าใดกันแน่ ผิวของนางมีเกล็ดเล็กๆ และมีเมือกหล่อเลี้ยง ดูเหมือนว่าปากสีแดงของนางเดี๋ยวอ้าเดี๋ยวหุบเหมือนงูล่าหาเหยื่อให้ความรู้สึกเย็นชาแปลกประหลาด

นางงามอสรพิษนี้นอกจากแขนที่เรียวยาวกอดแขนหนาใหญ่ของทอเรน นางยังมีหางยาว หางของนางขดพันต้นขาของทอเรน

เย่ว์หยางสังเกตได้เล็กน้อย

หญิงงามเผ่างูนี้จะโบกสั่นหางเหมือนกับหางผึ้ง

 “ลิมาต้องขออภัยต่อสตรีของท่น มิฉะนั้นลิมาจะแต่งงานกับท่านก็ได้!” ทอเรนและแวมไพร์เรียกตัวเองว่าลิมา

 “ดูเหมือนว่าลิมาผู้นี้จะเป็นโจรอยู่ในแดนสรรค์ใต้ ข้าเคยได้ยินชื่อของเขา เขามีฝีมือร้ายกาจโหดร้าย แต่ไม่รู้เลยว่าเป็นพวกทอเรน”  หัวหน้าลี่เยี่ยนอธิบายให้เย่ว์หยางฟัง นอกจากกลุ่มโจรแล้วยังมีโจรภูเขาอีกหลายคน  พวกเขาไม่ต้องการจัดตั้งกองกำลังเที่ยวปฏิบัติการในพื้นที่ห้าร้อยลี้ตามลำพัง กลุ่มพ่อค้าจะเรียกพวกนี้ว่าโจรเดี่ยว  ปกติโจรเดี่ยวส่วนใหญ่จะอ้างตัวเองว่าเป็นนักรบ  มีไม่กี่คนเท่านั้นที่มีความดุร้ายและอวดอ้างชื่อเสียงที่ชั่วร้ายอย่างทอเรนลิมาผู้นี้

 “ฮ่าฮ่าฮ่า,  ข้านึกว่าใคร ที่แท้ก็เป็นลิมา เจ้าแมลงสมองกลวงนี่เอง..”  แวมไพร์หัวเราะ

 “ข้าไม่ได้ชื่อลิมา ข้าคือโจรเดียวดายผู้ลือชื่อเฮย์จี  ลิมาเป็นแค่ชื่อเล่นที่คนภายนอกเรียกชาวทอเรน  คนมีจำนวนมาก แต่ไม่มีใครรู้ชื่อจริง

 “มาต่อสู้กัน พนันด้วยสตรีของเจ้า!”  แวมไพร์ผายมือซีด และใช้ปลายจมูกสูดกลิ่นเบาๆ  “แค่สัมผัสแค่นี้ก็รู้สึกได้ว่าไม่เลว ดูเหมือนว่าความสามารถบนเตียงต้องไม่เบาด้วยใช่ไหมลิมา, สตรีของเจ้ามีความต้องการ  ถ้าเจ้าไม่ต้องการโดนเลาะฟันก็จงมอบให้มาโดยไม่ต้องใช้กำลัง  การเก็บสตรีดีๆ อย่างนี้ไว้ย่อมไม่เป็นผลดีกับเจ้า” 

 “เจ้ารนหาที่ตาย ข้าจะเสี่ยงกับเจ้าแล้ว!”... ทอเรนโมโหฟันสันมือที่ทรงพลังออกไปเหมือนกับฟันด้วยขวาน คลื่นพลังกระแทกใส่แวมไพร์

 “ฝีมือก็งั้นๆ” แวมไพร์หลบหลีกอย่างง่ายดาย และแค่นเสียงเย็นชา

เย่ว์หยางมีท่าทีเบื่อหน่าย ดูเหมือนว่าการต่อสู้แบบนี้จะยังไม่มีผลแพ้ชนะในช่วงสองสามวันนี้ พลังของทอเรนดีกว่าความเร็วของแวมไพร์เล็กน้อย และยากจะเอาชนะกันได้ทั้งสองฝ่าย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมืองไถ่ถอนนี้  พวกเขาไม่กล้าใช้พลังต่อสู้แบบบู๊ล้างผลาญ  จึงยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเอาชนะกันได้

เจ้าเมืองโล่วฮัวไม่คิดว่าจะมีอะไรคู่ควรแก่การดู มิสู้ไปหาดูพืชพันธุ์แดนสวรรค์ดีๆ

นางหันหลังเตรียมออกไปพร้อมกับเย่ว์หยางลี่เยี่ยนต้องการดูการต่อสู้แตกหัก แต่เย่ว์หยางต้องเดินตามนางไปทันที เดินซื้อของในถนนใกล้เคียงประมาณครึ่งชั่วโมง เย่ว์หยางกับลี่เยี่ยนถือกระถางต้นไม้เพิ่มอีกคนละสองสามกระถาง และแม้แต่เจ้าเมืองโล่วฮัวมองดูทั้งคู่ถืออย่างทุลักทุเล นางจึงช่วยถือหนึ่งกระถาง

ทั้งสามคนเดินไปมา

ทันใดนั้นมีเสียงบึ้ม

มีเงาสายหนึ่งปลิวลอยมาแต่ไกลเหมือนดาวตก

เป็นทอเรนที่ล้มกระแทกอย่างหนักหน่วงอยู่ต่อหน้าเย่ว์หยางและเจ้าเมืองโล่วฮัว ในท้องฟ้ามนุษย์กระดูกราเชลกับสาวงามเผ่างูเริ่มสู้กันกัน  แวมไพร์หรี่ตาข้างหนึ่งและพุ่งลงมาจากท้องฟ้าด้วยความโกรธ เขาจงใจชี้ทอเรน  “กล้าเจ้าทำร้ายนัยน์ตาข้า ลิมา, เจ้ายั่วข้าได้สำเร็จ  วันนี้จะเป็นวันตายของเจ้า!”

 “เจ้าไม่มีปัญญาป้องกันตัวเอง ยังจะกล้าโกรธข้าอีกหรือ?”  ทอเรนยืนขึ้นและถ่มเลือดแค่นเสียงยั่วโมโหอีก

 “ว่าไงนะ?” แวมไพร์ตะลึง

 “เมื่อครู่นี้เจ้าควบคุมพลังคลื่นระเบิดไม่ได้ เจ้าโจมตีใคร เจ้ารู้หรือไม่?  สนมรักของเจ้าเมืองไถ่ถอน นางยืนดูเจ้ากับข้าสู้กันที่บันได เจ้ารู้ไหม? ทำไมข้าต้องทนรับสิบหมัด สิบห้าเท้าของเจ้า? หรือว่าเจ้าตาบอดไปแล้ว? ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีวิธีฟื้นฟูได้หรือไม่?  เจ้าได้ชื่อว่าเป็นปีศาจดูดเลือด  ข้าเองก็เคยได้ยินมาเช่นกัน เหตุผลที่เจ้าทำเช่นนี้เพราะเมื่อเจ้าโกรธ  เจ้าจะโจมตีจนควบคุมตัวเองไม่ได้  และจะพลาดพลั้งทำร้ายคนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่จนได้รับบาดเจ็บโดยเจ้าเองก็ไม่ได้ตั้งใจ  เจ้ารู้ไหม? ทำไมข้าถึงตรงไปยังทิศทางนั้น? ก็เพื่อหลอกให้เจ้ายิงพลังออกมา ในบรรดาผู้ชมดูเหตุการณ์ มีเพียงสนมของเจ้าเมืองไถ่ถอนที่ไม่ได้มีพลังระดับปราณฟ้า  มีแต่นางที่จะทำให้เจ้าได้รับบาดเจ็บโดยบังเอิญได้  เจ้ายังอยากจะสู้กับข้าอีกหรือเปล่า  นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของข้าไม่ได้น้อยไปกว่าเจ้าเลย  หากไม่ตั้งใจว่าจะล่อหลอกเจ้า  เจ้าจะโจมตีข้าจนกระเด็นไปเป็นกิโลเมตรได้ยังไง” คำพูดของทอเรนทำให้คนที่อยู่รอบๆ และได้ยินคำนี้ต่างหลั่งเหงื่อเยียบเย็น

ใครต้องการพูดว่าทอเรนไม่มีสอง และนั่นก็เป็นจริง

มองอย่างผิวเผินแวมไพร์มีจิตใจที่สกปรก  แต่ใครจะรู้ว่าแท้ที่จริงแล้วทอเรนที่ดูเหมือนไม่มีสมอง

มนุษย์กระดูกราเชลและแวมไพร์เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็รีบหนีไปโดยเร็ว  การทำร้ายสนมรักเจ้าเมืองอาจเป็นเรื่องใหญ่หรือเล็กก็ได้  ราเชลและแวมไพร์บินหนีไป  พวกเขาหนีไปทันทีไม่กล้ารั้งอยู่แม้แต่วินาทีเดียว

มีคำพูดสองสามคำที่ทำให้ราเชลและแวมไพร์กลัว

ลี่เยี่ยนพูดไม่ออก

มิน่าเล่าทอเรนลิมาผู้นั้นถึงไปมาได้อย่างอิสระในแดนสวรรค์ คนที่เห็นเขามักถูกรูปลักษณ์ภายนอกหลอก

ทอเรนมองดูเหมือนโง่และไร้สมอง ไม่มีใครรู้ใจของเขาดี

เย่ว์หยาง โล่วฮัวและลี่เยี่ยนไม่เห็นเปลวไฟก็จากไปแล้ว

ใครจะรู้กันว่าทอเรนนั้นเหยียดมือออกขวาง “หัวหน้าลี่เยี่ยน ถ้าข้าจำได้ไม่ผิด ท่านต้องเป็นหัวหน้าลี่เยี่ยนใช่ไหม? เมื่อครู่นี้ที่ทะเลาะกันอยู่ ข้าเห็นท่านไม่ชัด  แต่หัวหน้า, ท่านรีบร้อนออกไป ข้าแทบคิดว่าจะไม่ได้พบเจอท่านอีก โชคดีที่ท่านมีอารมณ์เดินจับจ่ายซื้อของอย่างสบาย มิฉะนั้นคงไม่พบว่าท่านยังอยู่ที่นี่  แม้ว่าเจ้าไบอันผู้นั้นจะมีพลังหมัดสร้างความเจ็บปวดได้บ้าง แต่ถ้าข้าฉวยโอกาสจับอาชญากรที่เป็นที่ต้องการตัวอย่างหัวหน้าลี่เยี่ยนได้ ธุรกิจครั้งนี้นับว่าไม่เลว”

ลี่เยี่ยนโกรธ “ข้าต้องการจากไป แล้วเจ้าเล่า?”

ทอเรนส่ายศีรษะและโบกมือ ตาวัวโปนโตของเขาเต็มไปด้วยอาการขู่กรรโชก “แน่นอนว่าไม่ ก่อนข้าจะมาข้าทำรายงานต่อท่านเจ้าเมืองไปแล้ว  ถ้าพลั้งมือฆ่านางบำเรอเจ้าเมือง บางทีเจ้าเมืองก็ไม่สนใจ  เพราะเขามีนางบำเรอเป็นร้อยคน  อย่างไรก็ตามถ้าข้าจัดการให้ตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ประกาศว่าเจ้าเป็นอาชญากรที่เป็นที่ต้องการตัว ก่อนจะดำเนินการประหารส่งของขวัญให้ท่านภูตพรายฟ้า และผู้คุ้มกฎถานไถ  นั่นจะเป็นความดีความชอบครั้งยิ่งใหญ่! ข้าคิดว่าท่านเจ้าเมืองคงจะตื่นเต้นอย่างแน่นอน”

เย่ว์หยางอดยกนิ้วชื่นชมทอเรนไม่ได้ “ไม่เลว ในบรรดาทอเรนที่ข้าเคยพบมา เจ้าฉลาดที่สุด และต่ำช้าที่สุด!”