เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 829 ความจริง? ผู้รู้ความลับโบราณ

ตอนที่  829  ความจริง?  ผู้รู้ความลับโบราณ

พ่อบ้านของเจ้าเมืองยืนอยู่ต่อหน้าเจ้าเมืองไถ่ถอนและรายงานทุกอย่างด้วยความเคารพ

แม้ว่าเจ้าเมืองไถ่ถอนจะเตรียมตัวทำใจไว้ก่อนแล้ว  แต่ข้อมูลของพ่อบ้านยังทำให้เขากลัวและหลั่งเหงื่อเยียบเย็น....  โชคดีที่เขาเปลี่ยนจุดยืนอย่างรวดเร็ว  มิฉะนั้นตระกูลของเขาทั้งหมดคงตายโดยไร้ที่กลบฝัง  ล่วงเกินผู้ใหญ่ที่ไม่อาจก้าวล่วงเกินได้  แม้ว่าตำหนักกลางชั้นนอกจะมอบหมายงานให้ป้องกันลานสำเร็จโทษให้เจ้าเมืองดูแล  แต่โทษยังไม่พอถึงกับประหาร

การเปลี่ยนเจ้าเมืองทำได้ง่าย  ในตำหนักกลางศักดิ์สิทธิ์ ไม่รู้ว่ามีคนมากมายเท่าใดที่แสวงหาตำแหน่งให้ตนเอง

ถ้าเขาถูกกล่าวหาว่ามีความผิด  เขาสามารถตายได้!

 “เจ้าพูดว่าเจ้าต้องการรู้เพียงเล็กน้อย ความรู้สึกของเจ้าเกี่ยวกับเรื่องนี้ยิ่งละเอียดอ่อนก็ยิ่งดี”  เจ้าเมืองไถ่ถอนไม่เพียงแต่มีความรู้สึกไวโดดเด่นเท่านั้น  แต่เขายังใช้มนุษย์เป็นกระจกสะท้อนตนเอง ทำให้รู้ความผิดพลาดของตนเองได้ถูกต้องผ่านสายตาของคนอื่น

 “นายท่าน, โปรดอภัยด้วยที่ผู้น้อยพูดตรงไปตรงมา”  พ่อบ้านเข้าใจอารมณ์ของเจ้าเมืองไถ่ถอน  นอกจากนี้พวกเขายังผูกพันผลประโยชน์ร่วมกัน  เมื่อเขาภูมิใจในตนเองเขาย่อมยินดีให้คำแนะนำแก่เจ้าเมืองไถ่ถอน  “ความจริงแม้ว่าสถานะของท่านผู้นั้นจะสูงส่ง  แต่เป็นไปไม่ได้เลยที่จะอาจเอื้อมไม่ถึง  ที่สำคัญคือสถานะห่างไกลกันเกินไป  ถ้าเรารีบร้อนเกินไปจะทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดไม่สบายใจได้  ลองเทียบกันดู ไข่มุกสมบัติล้ำค่าของเราเป็นของที่ดีที่สุด  แต่ในสายตาของอีกฝ่ายหนึ่งเหมือนกับว่าพวกเขาเป็นคนที่ผ่านงานเลี้ยงเลิศหรูมาแล้วพบกับข้าวกล่องราคาถูก มุกของเราเมื่อเทียบกับกระจกทนทุกข์ของคุณชายฉางฟงก็ไม่ต่างอะไรกับผ้าปอที่วางอยู่หน้าผ้าไหม เรายังจะพูดอะไรได้!  สิ่งที่สำคัญที่สุด  กระจกทนทุกข์ของคุณชายฉางฟงก็ยังไม่ได้รับความรักไว้วางใจจากท่านผู้สูงศักดิ์นั้น  ดังนั้นคุณชายฉางฟงจึงละอายใจที่จะไปต่อ  สิ่งที่เราต้องทำตอนนี้ไม่ใช่เรื่องอื่น  ให้ทำตามคำแนะนำของอีกฝ่ายหนึ่ง  ให้คุมสถานการณ์และรอโอกาส ในกรณีที่อาคันตุกะผู้สูงศักดิ์นั้นมีอารมณ์สนุกพอใจ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่เรียกเรา”

 “พูดได้ดี!” เจ้าเมืองไถ่ถอนพยักหน้าพอใจ “ข้าเฉียนหู่รู้ตัวเองดี ตราบเท่าที่ข้าไม่รบกวนอาคันตุกะผู้สูงศักดิ์นั้น นั่นจะเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่  เรื่องนี้เจ้าต้องจัดการ ไม่ว่าเจ้าจะใช้วิธีการแบบใดก็ตามอย่าให้ใครๆ ไปรบกวนพวกเขาอีก  สำหรับทอเรนลิมาให้เขารออยู่ในตำหนักชั่วคราว บางทีก็เป็นเรื่องจำเป็นอาจต้องใช้เขาไปถามข้อมูลเจ้าหน้าที่ระดับสูง  ผู้อาวุโสหวีมู่สำหรับเราไม่ใช่เรื่องสำคัญ เขาไม่มีอะไรทำเกี่ยวกับเรา  กลับเป็นเหยียนเจ้า เราต้องผูกสัมพันธ์ไว้ เราต้องติดต่อผ่านเขาไปถึงหัวหน้าองครักษ์ เด็กหนุ่มคนนั้นต้องไม่ธรรมดา เราต้องมั่นใจว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ต้องนิ่งเสียก่อน... เรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องถือเป็นความผิด ข้ามีความรู้สึกว่าเราอาจพลิกสถานการณ์ร้ายให้เป็นดีได้”

“ขอแสดงความยินดีกับท่านด้วย” พ่อบ้านรู้ว่าเป็นโอกาสที่ดี ถ้าเจ้าเมืองประสบความสำเร็จ  การเข้าสู่สวรรค์บนก็ไม่เป็นความฝันอีกต่อไป

 “ถ้าเราเจ้าเมืองมีวันที่เจริญรุ่งเรือง จะไม่ลืมเจ้าและคนอื่นๆ แน่นอน ในอนาคตเราจะมีความสุขอยู่ในสวรรค์ชั้นบน!”  เจ้าเมืองไถ่ถอนพูดอย่างมีความหมายและตบไหล่พ่อบ้าน  พ่อบ้านของเจ้าเมืองปลาบปลื้มจนน้ำตาคลอเบ้า

เรือเหาะสุดหรู

เจ้าเมืองโล่วฮัวจัดการสมบัติของนางอย่างอารมณ์ดี สาวยักษ์ลี่เยี่ยนตั้งใจว่ากลับไปบันไดสวรรค์ นางจะเพิ่มเวลาฝึกฝนเป็นสองเท่าทุกวัน

ไป่ลู่มองดูรอบๆ และไม่พบเจอเย่ว์หยาง นางคิดว่าเขาคงออกไปข้างนอก จึงได้แต่รออย่างอดทน คาดไม่ถึงว่าผ่านไปนานนางก็ยังไม่เห็นเขา  ในที่สุดนางอดมานั่งข้างๆ เจ้าเมืองโล่วฮัวไม่ได้ และถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “น้องโล่วฮัว, หัวหน้าองครักษ์ส่วนตัวของเจ้าไม่อยู่หรือ?”

เจ้าเมืองโล่วฮัวหยุดและยิ้ม “ข้าคิดว่าท่านจะทนนั่งอยู่ทั้งวันโดยไม่ถามเสียอีก!  เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่ต้องห่วง  อีกหน่อยเขาก็กลับมา!”  ความจริงเย่ว์หยางเข้าไปในมิติผนึกหลุมดำเพื่อพบกับนางพญาเฟ่ยเหวินหลี

อย่างไรก็ตามโล่วฮัวไม่ต้องการพูดกับไป่ลู่มากไปกว่านี้ นางคร้านจะอธิบาย

เย่ว์หยางไม่อยู่ที่นี่ ไม่ว่าไป่ลู่จะทำอะไร นางจะรู้สึกเบื่อและเกียจคร้าน นางนอนอ่านหนังสือไม่นานก็วางหนังสือลงพลางถอนหายใจ  “ภาษารูนสวรรค์บ้านี่ ซับซ้อนยากเกินไป มันยากเกินจินตนาการอย่างนี้ พวกเขาดูได้ยังไง!”  ความจริงนางก็มีความเก่งชำนาญอักษรรูนสวรรค์พอสมควรนั่นไม่น่าแปลกใจแม้แต่น้อย  แต่ลี่เยี่ยนกลับเชี่ยวชาญมากกว่านาง นั่นทำให้ไป่ลู่รู้สึกหงุดหงิด

ลี่เยี่ยนยังคงฝึกฝนอย่างแข็งขัน นางปาดเหงื่อและโบกมือ “ข้ายังไม่ได้หนึ่งในหมื่นของโล่วฮัวด้วยซ้ำแต่ แต่คนที่เชี่ยวชาญอักษรรูนมากที่สุดต้องยกให้แม่หญิงอู๋เหิน!” คำพูดเช่นนี้ทำให้ไป่ลู่ถึงกับต้องลอบแล่บลิ้น

ในมิติผนึกหลุมดำ

นางพญาเฟ่ยเหวินหลีหัวเราะอย่างมีความสุขและดูดซับพลังรอบๆ หลุมดำอย่างต่อเนื่อง

เย่ว์หยางกลับเข้ามาครั้งนี้สร้างความประหลาดใจให้นางเกินคาดหวังไปมาก  ในสนามพลังงานที่มีจื้อจุน จักรพรรดินีราตรีและสตรีอื่นๆ ได้รับผลสะท้อนทางวิญญาณ มีการแลกเปลี่ยนขอบเขตความรู้และหลอมรวมด้วยกัน เย่ว์หยางรู้แจ้งพลังใหม่และมีฝีมือรุดหน้าอย่างไม่เคยมีมาก่อนในประวัติศาสตร์เป็นการหลอมรวมปราณราชันย์ที่สมบูรณ์แบบ  ด้วยความรู้ความเข้าใจที่สมบูรณ์แบบนี้ แม้แต่นางพญาเฟ่ยเหวินหลีที่เคยกวาดไปทั่วแดนสวรรค์พลอยได้รับประโยชน์ได้ด้วย

เมื่อนางดูดซับพลังปราณบริสุทธิ์ของเย่ว์หยาง นางเชื่อมโยงขอบเขตพลังของเขาได้

เย่ว์หยางมีความสำเร็จบรรลุพลังระดับสูงได้

และนางพญาเฟ่ยเหวินหลีได้รับการเสริมพลังในขอบเขตปราณราชันย์ขั้นสูงสุด

 “ข้าหลับไปนานเท่าใด?”  เย่ว์หยางเผลอหลับลึกหลังจากนางพญาเฟ่ยเหวินหลีชักนำเขาเข้าสู่ขอบเขตพลังระดับใหม่  จนถึงตอนนี้เขาพบว่าขอบเขตพลังที่แท้จริงของนางพญาเฟ่ยเหวินหลีนั้นน่ากลัวเพียงไหน

 “ไม่ถึงวัน ข้าคิดว่าเจ้าจะหลับไปสักสองสามวันเสียอีก  แต่ศักยภาพของร่างกายเจ้าเกินคาดคิดจินตนาการจริงๆ”  นางพญาเฟ่ยเหวินหลีจูบหน้าเขาอย่างนุ่มนวล

ด้วยพลังและระดับปัจจุบันของเย่ว์หยาง เขาจะดูดซับขอบเขตพลังของนางพญาเฟ่ยเหวินหลีอย่างสมบูรณ์ยังเป็นไปไม่ได้   แต่เขาอยู่ในขอบเขตชั้นสูงของนางพญาอย่างชาญฉลาด เหมือนกับความรู้ที่ได้รับตกทอดจากพี่สาวแม่สี่ซึ่งมีผนึกในใจชั้นแรก เขาก็ทำการดูดซับความรู้ในชั้นแรก  ถ้าไม่มีความรู้ตกทอดจากพี่สาวของแม่สี่  ไม่มีการปรับเปลี่ยนพลังปราณที่สมบูรณ์แบบ เย่ว์หยางคงยังไม่ฟื้นตัวได้ง่ายๆ  คาดว่าต้องหลับประมาณสิบวันหรือครึ่งเดือนเป็นอย่างน้อยกว่าจะฟื้นขึ้น

เย่ว์หยางในตอนนี้ และหลอมรวมกับขอบเขตพลังของนางพญาเฟ่ยเหวินหลี ไม่เพียงแต่หลอมรวมเข้ากับพลังปราณราชันย์เท่านั้น  แต่ปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ยังคงบรรลุเข้าสู่ระดับใหม่

ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ในผนึกหลุมดำ  เขาแทบไม่อาจรอพบเทพธิดากระบี่ฟ้าได้

ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่เย่ว์หยางรู้สึกถึงความเป็นนักสู้ของตนเองอย่างแจ่มชัด

ในที่สุดก็มีกระบี่ในมือที่ไม่มีใครเทียบภายใต้ความมั่นใจตนเองเต็มเปี่ยม... เหมือนกับความคิดที่เขามีในวันที่พบเห็นเทพธิดากระบี่ฟ้าในความฝันวันนั้น

ฟันเปิดพื้นที่มิติและพลังทลายโลกซึ่งเป็นไปไม่ได้ในอดีต แต่ตอนนี้ไม่ใช่ภาพมายาต่อไป  เย่ว์หยางอยู่ในมิติผนึกหลุมดำ แม้ว่าร่างกายจะคงปราณแท้ไว้  แต่ว่าเก้าในสิบของพลังแบ่งให้นางพญาเฟ่ยเหวินหลีไป  เขามีความรู้สึกว่ายังใช้ปราณกระบี่ทะลวงมิติหลุมดำได้!  แรงกดดันที่มิติหลุมดำมีอยู่ไม่ส่งผลต่อเขาอีกต่อไป  นี่เป็นความรู้สึกเข้าใจโลกง่ายๆ  หรือนี่คือสำนึกเทพ?  นี่ไม่ต่างจากสำนึกเทพเลย

นางพญาเฟ่ยเหวินหลีใช้มือทาบศีรษะและคอของเย่ว์หยาง นางยิ้มอ่อนโยน “ตอนนี้ขาดเพียงอีกเล็กน้อยเจ้าจะเข้าถึงระดับเทพราชันย์”

เย่ว์หยางไม่มีเวลาจะสัมผัสรู้ถึงความรักห่วงใยของนาง  แต่เขาเอามือลูบหน้าและมองตานางเป็นเวลานาน “นี่คือพลังของข้าจริงๆ หรือ?”

 “เฮ้อ!”

เสียงถอนหายใจอยู่ด้านหลังเขา

เสี่ยวเหวินหลีผู้ได้รับประโยชน์จากการหลอมรวมขอบเขตพลัง ไม่รู้ตัวว่าเธอมีภาพฉายปีศาจอสรพิษทองสูงร้อยเมตรตั้งแต่เมื่อใด ปีศาจอสรพิษทองที่ดูเคร่งขรึม จริงจัง ปีศาจอสรพิษยักษ์สีทองควงดาบคู่แล้วฟันใส่มิติหลุมดำอย่างหนักหน่วง  ดูเหมือนว่าเธอระเบิดพลังไปตามทางผ่านในมิติหลุมดำเพื่อช่วยนางพญาเฟ่ยเหวินหลีมารดานาง

ลำแสงศักดิ์สิทธิ์เป็นล้านๆ สายกระหึ่มคำรามไปตามทางมืดมิดไม่มีที่สิ้นสุด

นี่คือลำแสงโจมตีจากปีศาจอสรพิษทอง

ผนึกมิติหลุมดำไม่อาจทนได้

มีรอยแยกปรากฏ

ในท้องฟ้าไกลออกไปมีรอยเหมือนเป็นดวงดาว

แต่ที่ด้านข้างของนางพญาเฟ่ยเหวินหลีมีพลังกฎสวรรค์ปรากฏออกมาอย่างแน่นหนาและพันธนาการนางไว้ จนนางไม่สามารถแม้แต่จะกระพริบตาได้ รอยแยกของผนึกหลุมดำหายไปและพลังกฎสวรรค์ลึกลับก็หายไปสิ้นเชิงไม่เหลือร่องรอย ผนึกหลุมดำฟื้นฟูเป็นปกติ เหมือนกับว่าไม่เคยมีช่องแยกมาก่อน

เสี่ยวเหวินหลีตะลึง

เธอคิดว่าเมื่อเธอมีพลังระดับปราณราชันย์เทพ เธอจะช่วยมารดาได้สำเร็จ

ใครจะรู้กันว่าผนึกหลุมดำซับซ้อนเกินกว่าจะจินตนาการ

ความจริงเย่ว์หยางรู้อยู่ก่อนที่เธอจะยิงพลังออกไปว่า พลังยังไม่พอจะทะลวงผ่านมิติหลุมดำได้  ในช่วงแรกก่อนนั้นนางพญาเฟ่ยเหวินหลีสามารถเปิดมิติส่งเขาออกไปได้ และทุกครั้งหลังจากนั้นมาก็ทำเช่นนี้  ถ้าเฟ่ยเหวินหลีสามารถไปจากมิติหลุมดำได้  นางคงคลายผนึกและออกจากผนึกไปนานแล้ว พลังของผนึกที่แท้จริงก็คือกฎสวรรค์  ต้องมีความสามารถทางผนึกอย่างสูงส่งจึงจะสามารถผนึกหรือหลอกล่อแล้วเปิดรอยแยกผนึกช่วยนางพญาเฟ่ยเหวินหลีออกไป!

ในผนึกหลุมดำ

จะหลบหนีออกไปได้นั้น ไม่ใช่เรื่องง่าย

นางพญาเฟ่ยเหวินหลีลูบศีรษะเสี่ยวเหวินหลีที่กำลังหลั่งน้ำตา ในยามนี้นางคือมารดาที่นุ่มนวลอ่อนโยน

 “ลูกแม่, เจ้าทำอย่างนี้ แม่ก็ดีใจมากพอแล้ว  แต่ไม่ต้องกังวลมากไปเรื่องนี้ปล่อยให้แม่กับพ่อของเจ้าคลี่คลายเรื่องนี้เอง  พ่อเจ้าจะช่วยแม่เอง  ประกายเทพในอนาคตของเขาก็คือโลก มิติหลุมดำเป็นแค่ส่วนหนึ่งของโลก...”

 “แค่กๆ” เย่ว์หยางเมื่อได้ยินคำว่าพ่อ รู้สึกละอายเล็กน้อยโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาอยู่ในสภาพเปลือย

 “อืน..” เสี่ยวเหวินหลีก็อยู่ในสภาพเปลือย แต่เธอไม่รู้สึกอึดอัดแต่อย่างใด  ตรงกันข้ามเธอชอบความรู้สึกเป็นธรรมชาตินี้มากกว่า  เธอกอดนางพญาเฟ่ยเหวินหลีและกอดเย่ว์หยางเบาๆ จนในที่สุดหลังจากใช้พลังงานไปมิติหลุมดำไปมากมาย เธอจูบอำลานางพญาเฟ่ยเหวินหลีและกลับไปพักในร่างของเย่ว์หยาง

นางพญาเฟ่ยเหวินหลีพอเสี่ยวเหวินหลีเข้าไปพักแล้ว ก็เปลี่ยนจากมารดาผู้เมตตากลายเป็นนางพญาผู้พิชิตทันที

นางนอนอิงบนอกเย่ว์หยาง

กอดเขาอย่างสนิทสนม

นางยังคงประคองสติไตร่ตรอง

เป็นเวลานาน เฟ่ยเหวินมีสีหน้าเคร่งขรึม “ถานไถถูเมี่ยเป็นศัตรูที่แข็งแกร่งสำหรับเจ้า แต่ก็เป็นแค่ศัตรูคนหนึ่ง สติปัญญา กลยุทธ์และฝีมือของเขา ตัดสินได้เลยว่าไม่มีทางได้เป็นศัตรูระดับชั้นยอด  แต่จีอู๋ลี่นั่นคือภัยคุกคามใหญ่ที่แท้จริง!  ราชาไท่หลุนนั้นข้าไม่รู้  แต่ลานสำเร็จโทษตั้งแต่โบราณกาล นักรบรุ่นเก่ารู้ว่าภายใต้ลานสำเร็จโทษมีอักษรรูนอมตะอยู่สามวง  กองกำลังธรรมดาไม่สามารถสั่นสะเทือนผนึกนั้นได้แม้แต่น้อย!”

เย่ว์หยางสะดุ้งตื่นด้วยความดีใจ  “มีวงเวทรูนอมตะถึงสามวงเชียวหรือ?”

นางพญาเฟ่ยเหวินหลีใช้มือปิดปากเย่ว์หยางเบาๆ บอกเป็นนัยว่าไม่ให้เขาตื่นเต้นเกินไป  “วงเวทรูนอมตะทั้งสามวงนั้นยากจะรับเอามาได้  ในอดีตข้าก็เคยล้มเหลวมาแล้ว  ไม่ว่าถานไถถูเมี่ยจะฆ่าคนบูชายัญเท่าใดก็ตาม มีแต่จะเสียเปล่า  เจ้าไม่ควรไปเสียเวลากับลานสำเร็จโทษ แต่ควรมุ่งไปที่ดินแดนฝึกฝนมากกว่า...”

เย่ว์หยางรู้ว่านี่เป็นข่าวสำคัญที่สุด เขารีบระงับความตื่นเต้น และฟังด้วยความระมัดระวัง

 “ในดินแดนฝึกฝน”... ความจริงนี่คือกระบวนการฝึกคนรุ่นหลังเพื่อให้เป็นเทพในอนาคต!-!