เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 849 ความตายมิอาจพรากความสุข

ตอนที่  849  ความตายมิอาจพรากความสุข

สาวลูกครึ่งเอลฟ์เห็นแพนดอราเบี่ยงเบนพลังเทพได้ และเริ่มจางหายไปต่อหน้านางทีละนิดๆ

หัวใจนางเต้นแรง

นางต้องการจะหยุดไม่ให้แพนดอราจากไป  แต่นางดิ้นรนอย่างเปล่าประโยชน์

ไม่ว่านางจะทำยังไงก็ตาม นางไม่สามารถผ่านเกราะป้องกันที่แพนดอรากางกักนางไว้  สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ถูกกักไว้ นางตระหนักได้ว่าแพนดอราที่มีชีวิตอยู่กำลังจะตายไปทั้งที่ยังยิ้ม

พลังเทพวิบัติมากมายมหาศาลกระจายออกไปทั่ว  แต่อสูรโลกของเย่ว์หยางตอนนี้ขยายออกไปหมื่นเมตร  พลังเทพวิบัติหายไปโดยไม่ต้องใช้เวลา  ปล่อยให้อสูรโลกกลืนกินอย่างบ้าคลั่ง   ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ในยามสงบ  ตอนนี้แพนดอรากำลังว้าวุ่นใจและพยายามจะเอาชนะตนเอง  พลังเทพวิบัติของนาง กำลังเปลี่ยนไปเป็นพลังที่ไร้เจ้าของและปล่อยให้อสูรโลกกลืนกินโดยไม่ต้านทาน 

แพนดอราเสียสละตนเอง เดิมทีเย่ว์หยางมุ่งแยกพลังความเกลียดชังและพลังกฎหุบเขาราคะออกจากกัน แต่เขาสังเกตได้ทันที

เย่ว์หยางประหลาดใจและสนองตอบทันที

เขาบินเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง

ต่อให้เจ้าตั้งใจเสียสละเพื่อข้า  ก็ควรจะถามข้าว่าเห็นด้วยหรือไม่ เจ้ากลายเป็นคนเยือกเย็นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด?  ชีวิตของข้ายังต้องการให้ใครมาเสียสละให้อีก?

ไม่ต้อง!

ไม่มีทาง

 “หยุดนะ, ข้าไม่เห็นด้วย,  อย่าตัดสินใจตามอำเภอใจตัวเอง!  ข้าบอกให้เจ้าฆ่าตัวตายตั้งแต่เมื่อใด?  ข้าไม่ได้พูดเช่นนั้น  ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย”  เย่ว์หยางโมโห เขาหยุดการสลายพลังความเกลียดชังและกฎสวรรค์ และวิ่งเขาไปหาแพนดอรา

 “ลากก่อน ข้าได้ตระหนักรู้ถึงความหมายของความตายและความเสียสละ  ลาก่อนขอให้โชคดี..” เสียงและรอยยิ้มของแพนดอรา กระจายหายไปในแสงเทพ  ในวินาทีสุดท้าย นางยังคงสภาพที่สวยงามที่สุด ช่วงขณะที่นางไม่ต้องการจากไป เพราะความรู้สึกที่นางมีให้เขายังไม่สมบูรณ์  จะให้สมบูรณ์ ก็ต้องกล่าวอำลาเขา  นางต้องการจากไปในช่วงเวลาที่งดงามที่สุด และมอบความทรงจำที่งดงามที่สุดให้กับเขาตลอดไป

เย่ว์หยางวิ่งเข้าปะทะอย่างบ้าคลั่ง เขาเข้าปะทะกับแสงเทพพยายามเอื้อมมือไปคว้าโอบกอดแพนดอราแนบอกไม่ยอมให้นางสลายไป  เมื่อเขาพบว่าการกระทำของเขาเป็นเพียงการเร่งให้พลังเทพของนางสลายไปอย่างรวดเร็ว  เขาชูกระบี่ขึ้นด้วยความโกรธ

กระบี่แดงชี่เสี่ยวเหลียน

เย่ว์หยางไม่เคยใช้กระบี่แดงชี่เสี่ยวเหลียนได้ทรงพลังขนาดนั้นมาก่อน กระบี่พุ่งขึ้นผ่านฟ้าและดินตัดแยกออกจากกัน  แยกกฎสวรรค์ของหุบเขาราคะ และพยายามดึงแพนดอราออกจากผนึกของหุบเขาราคะ  เย่ว์หยางมุ่งมั่นอย่างเต็มที่พยายามรักษาสำนึกเทพที่เหลืออยู่ของแพนดอรา  จนลืมไปว่าเขาตกอยู่ในอันตราย  แพนดอรามีพลังเกลียดชังสะสมมาถึงแสนปี พลังนั้นเข้าโจมตีเย่ว์หยางไม่หยุดเหมือนกระแสน้ำหลาก   เย่ว์หยางรู้สึกเหมือนวิญญาณแทบหลุดลอย ความผิดพลาดที่น่าตกใจนี้ทำให้เขากระอักโลหิตออกมา 

เมื่อเห็นเย่ว์หยางพยายามช่วยนางอย่างกล้าหาญโดยไม่คำนึงถึงตนเองจนถูกพลังความเกลียดชังทำอันตราย  แพนดอราที่เริ่มสลายไปแล้วไม่อาจรักษารอยยิ้มได้อีก  นางหลั่งน้ำตาอย่างเงียบงัน นางเสียสละเพื่อตัวเขา แต่เขากลับไม่ห่วงใยตนเอง.. นี่สินะรักแท้ที่เทพเจ้าโบราณเคยกล่าวถึงไว้

กระบี่ดำกุยจ้าง!

เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บสาหัสของร่างกายตนเอง เย่ว์หยางไม่สนใจอะไรเท่าใดนัก  เย่ว์หยางใช้กระบี่ดำกุยจ้าง กระบี่นี้ฟันลงไปในพื้น ทำให้ปราณกระบี่แทรกลึกเข้าไปในพื้นที่ถึงเก้าในสิบแยกตัวเขาและอสูรโลกออกมาจากหุบเขาราคะ

ถ้าเย่ว์หยางไม่ช่วยแพนดอรา  อย่างมากเขาก็หลบออกจากพลังกฎสวรรค์ของหุบเขาราคะโดยใช้เข็มทิศสามพิภพในตอนนี้  ปราณกระบี่ทั้งสองถูกใช้ด้วยกันและเขาก็สร้างพื้นที่พิเศษให้ตนเองได้ ในโลกที่มีสำนึกเทพ

การหลบหนีออกมาจากหุบเขาราคะสามารถทำลายคำทำนายมรณะได้

แต่เย่ว์หยางไม่ทำเช่นนั้น

เขาไม่หนีออกมา แต่พยายามอย่างดีที่สุดเท่าที่ทำได้ เขาใช้ปราณกระบี่ที่สาม กระบี่ขาวซวงหัว!

ประกายแสงบริสุทธิ์สดใสสีขาวรวมแน่นอยู่ในมือของเขา กระบี่ขาวซวงหัวไม่ได้ทำลายสำนึกเทพที่กำลังสลายของแพนดอรา แต่โอบล้อมแสงศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังสลาย  ร่างของเย่ว์หยางปลดปล่อยเพลิงอมฤต เขาไม่รู้ว่าเขาสามารถใช้เพลิงอมฤตชุบชีวิตของแพนดอราได้เหมือนภูตเพลิงฟ้าได้หรือไม่  แต่เขาต้องลอง

แม้ว่าจะมีความเป็นไปได้เพียงหนึ่งในหมื่น หรือหนึ่งในล้าน เขาจะไม่ยอมดูแพนดอราตายต่อหน้าโดยไม่ช่วยอะไร

 “จงให้ชีวิตข้า!”  เย่ว์หยางตะโกนลั่น

เพื่อช่วยแพนดอรา เย่ว์หยางลืมทุกอย่าง อย่างไรก็ตามกระแสพลังความเกลียดชังแสนปีที่เชี่ยวกรากในตอนนี้กดเขาจมลงภายใต้กระแสในทันใด เขากระอักโลหิตเต็มปาก สติเริ่มเลือนราง  เย่ว์หยางคร่ำครวญโหยหวนในใจ และใช้สัญชาตญาณอัญเชิญคัมภีร์เทพฤทธิ์ที่ไม่เคยอัญเชิญสำเร็จมาก่อน... เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงทำในขณะที่ใกล้ตาย  แม้แต่ตอนที่อยู่ในสภาพสมบูรณ์ที่สุดการอัญเชิญคัมภีร์เทพก็ยังเป็นไปไม่ได้  เรื่องนี้ไม่มีเหตุผล เป็นเรื่องการพึ่งพาสัญชาตญาณ  สัญชาตญาณที่สานต่อความหวัง!

ถูกแล้ว เมื่อมีความหวัง

จะต้องสำเร็จแน่นอน

ผู้คนมิอาจละทิ้งความหวัง ตราบใดที่มีความหวัง พวกเขาย่อมทำได้สำเร็จ

นางต้องมีชีวิต  ต้องมีชีวิตต่อไป...

เย่ว์หยางจมลงในโลกมืดมิดและล้มลงกับพื้น

ทั่วทั้งหุบเขาราคะเปลี่ยนแปลงทันที มีรัศมีศักดิ์สิทธิ์ที่มิอาจบรรยายได้ฉายส่องราวกับเทพเจ้าปรากฏ

ทรงพลังมากกว่าพลังเทพวิบัติของแพนดอรา สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในหุบเขาราคะถูกกวาดหายไป  มนุษย์พฤกษาบางต้นถูกกวาดล้างทำลาย พวกที่ดวงวิญญาณมีบาปหนา แม้แต่วิญญาณก็ถูกทำลายล้างหายไปด้วย  พลังกฎสวรรค์ของหุบเขาราคะนี้ปะทะกับพลังเทพนี้ก่อให้เกิดคลื่นขนาดเล็กที่มองด้วยตาเปล่าไม่เห็น พลังทั้งสองฝ่ายโรมรันพันกันเป็นระลอกคลื่น ขณะนั้นไม่ว่าใครจะมีพลังสูงส่งมากมายขนาดไหนก็ไม่สามารถเห็นร่างเย่ว์หยางได้ชัด ร่างของเขาเปล่งแสงรัศมีเจิดจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์ร้อยดวง และเป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นว่าภายในมีคัมภีร์เทพหรือไม่

เสียงหงส์เพลิงร้องดังกึกก้องทั่วท้องฟ้าและพื้นโลก  เพลิงอมฤตสองกลุ่มบินออกมาจากแสงเทพศักดิ์สิทธิ์และเข้าไปในร่างของเย่ว์หยางรักษาอาการบาดเจ็บฟื้นฟูสภาพร่างกายด้วยความเร็วที่น่าตกใจ

พลังความเกลียดชังของแพนดอราที่สะสมมาแสนปีระเบิดออก พร้อมกับพลังของอสูรโลกที่ปล่อยให้พลังเทพวิบัติระเบิดเข้ามา สร้างเป็นพลังงานทำลายที่แตกต่างไม่เหมือนใคร จากนั้นเป็นพลังกฎสวรรค์ประจำหุบเขาราคะร่วมผสม ทำให้เกิดพลังสะท้อนกลับขนาดใหญ่ที่สุด

อย่าว่าแต่พลังระเบิดทั้งสามส่วนนี้เลย หากปล่อยให้เย่ว์หยาง สาวลูกครึ่งเอลฟ์และสำนึกเทพของแพนดอราไว้ในหุบเขาราคะ  พื้นที่หุบเขาราคะทั้งหมดจะถูกทำลายในไม่ช้า

กระบี่เล่มหนึ่งปรากฏ

สูงประมาณสามร้อยเมตร ด้านหน้าสีดำรียวไม่มีแสง

มีสิ่งมีชีวิตนับพันในโลกที่มีความสามารถในการดูดซับพลัง  แต่ไม่สามารถดูดซับหรือสะท้อนพลังอสูรโลกได้อย่างสมบูรณ์  กระบี่ดำกุยจ้างนี้มีพลังที่แท้จริง  กระบี่กุยจ้างของเย่ว์หยางทรงพลังมหาศาล  แต่เมื่อเทียบกับกระบี่ยักษ์นี้ยังแตกต่างกันอย่างมากมาย กระบี่กุยจ้างของเย่ว์หยางเปรียบเหมือนกับแม่น้ำ  ส่วนกระบี่ใหญ่นั้นเหมือนกับมหาสมุทร

กระบี่ยักษ์นั้นสามารถหยุดพลังเทพวิบัติ พลังความเกลียดชังที่สะสมมาแสนปีและพลังกฎสวรรค์ประจำหุบเขาราคะ

กระบี่ยักษ์นี้แยกพลังทั้งสามออกจากกันได้อย่างสมบูรณ์

กระบี่วิเศษที่ยอดเยี่ยมและลึกลับนี้แยกพลังทั้งสามที่เริ่มการระเบิด  เย่ว์หยางอาจต้องใช้เวลาหนึ่งปีกว่าจะสำเร็จพลังกระบี่นี้ได้อย่างสมบูรณ์

กระบี่ดำกุยจ้างและกระบี่ขาวซวงหัวในตอนนี้ยังคงทำงาน

เทียบกับกระบี่ขาวซวงหัวของเย่ว์หยางแล้ว  รัศมีกระบี่ซวงหัวเจิดจ้าสว่างกว่าเป็นล้านเท่า สามารถกวาดล้างพลังงานชั่วร้ายได้ดีที่สุด

พลังเกลียดชังแสนปีของแพนดอราเหมือนกับโคดินปั้นที่ถูกโยนลงทะเล ถูกแสงกระบี่ละลายหายไปช้าช้า เปลี่ยนพลังปั่นป่วนให้เป็นพลังที่ไม่มีคุณสมบัติอะไร  กำจัดพลังงานชั่วร้ายด้วยกระบี่ขาวซวงหัว พลังเกลียดชังแสนปีเริ่มละลายสลายไป  อีกกระบี่หนึ่งฟันใส่กลุ่มแสงที่เป็นสำนึกเทพจุดที่แพนดอรากำลังจะสลายไป  กระบี่นี้นำพาเอาสำนึกเทพของแพนดอรากลับมา ขณะนั้นเย่ว์หยางโน้มตัวเลือดของเขากระเซ็นในอากาศ  กระบี่ซวงหัวทะลุเกราะป้องกันและเขียนสลักที่หน้าผากสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์สั่นเล็กน้อยจากนั้นก็ปะทะกับแสงสำนึกเทพทันที

กระบี่ซวงหัวหายไป

เหลือแต่เพียงพลังคับแค้นแสนปี

กระบี่ดำกุยจ้างยังคงเปลี่ยนแปลงพลังเทพวิบัติ จนกระทั่งหายไปในระหว่างฟ้าและดิน พลังงานกลุ่มที่สองที่ใหญ่กว่าเข้าปะทะที่ร่างเย่ว์หยาง หลังจากพลังงานปั่นป่วนกลุ่มแรกผ่านไปแล้ว  อสูรโลกกำลังหดตัวอย่างรวดเร็วปรับขนาดมาอยู่ที่ร้อยเมตรจากที่ขยายไปหมื่นเมตร  ผสานสนามพลังไว้ในที่เดียวกัน

อัญมณีสนามพลังสร้างโลกไม่จำเป็นต้องผูกพันกับสติของเย่ว์หยาง มันขยายออกโดยอัตโนมัติ

รับเอาพลังงานทั้งสองกลุ่มไว้ในที่เดียวกัน บีบอัดไว้เป็นจุดพลังเล็ก เหมือนเป็นแหล่งกำเนิดจักรวาล

พลังกฎสวรรค์ประจำหุบเขาราคะซึ่งถูกสะท้อนกลับไปเพราะแรงปะทะ กลับสู่สภาพเดิมในช่วงก่อนที่มีการหลอมรวมกับพลังความคับแค้นและพลังเทพวิบัติของแพนดอรา กลายเป็นเหมือนช่วงที่สร้างหุบเขาราคะเสร็จใหม่ๆ

 “ปวดหัวเป็นบ้า!”

เมื่อเย่ว์หยางฟื้นขึ้น เขาพบว่าตนเองกลับมาอยู่ในโลกคัมภีร์

สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์นอนคลอเคลียอยู่บนอกของเขา  ในท่ามกลางฝันร้ายปากของนางมีรอยยิ้ม  ดูเหมือนจะฝันถึงบางอย่างที่มีความสุข

ไม่ตายและกลับเข้ามาในโลกคัมภีร์ได้?  เขาจำได้ว่าหมดสติไปก่อนจะเรียกคัมภีร์เทพออกมาตามสัญชาตญาณ?  พี่น้องหงส์เพลิงออกมาช่วยเขาไหม?

เย่ว์หยางตรวจสอบพลังและตกใจปากอ้าตาค้าง  ไม่ทราบว่าสนามพลังสร้างโลกส่องประกายงดงามตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่มันรับพลังปั่นป่วนเอาไว้มากกว่าเย่ว์หยางเป็นร้อยเท่า  นอกจากนี้มันยังลดขนาดลงจนเป็นแหล่งพลังที่เล็กมาก  อสูรโลกก็ลดขนาดลงเช่นกัน  แต่มีความแตกต่างจากครั้งก่อน และไม่ทราบว่าหลอมรวมกับสนามพลังสร้างโลกเมื่อใดโดยที่ผู้เป็นนายมิได้สั่งควบคุม

ตอนนี้เย่ว์หยางไม่สามารถค้นพบว่าที่ตนพำนักอยู่นี้เป็นอสูรโลก หรือเป็นสนามพลังสร้างโลกกันแน่  บางทีนี่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของทักษะแฝงเร้นของประกายเทพ

สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางตกใจหนัก ไม่ใช่เรื่องการเปลี่ยนแปลงตัวเขา

แต่เป็นสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์

ตอนนี้นางเปล่งพลังศักดิ์สิทธิ์ที่เย่ว์หยางไม่เข้าใจ บริสุทธิ์มากยิ่งกว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ของเทวทูตและขุนพลเทพ และมีพลังเทพบางอย่างที่ไม่มีใดเปรียบ ดูเหมือนไม่ใช่พลังสำหรับสู้

ที่นี่เกิดอะไรขึ้น?

แพนดอราคืนชีพในร่างของสาวลูกครึ่งเอลฟ์?

แล้วร่างและวิญญาณของสาวลูกครึ่งเอลฟ์อ่อนแอ นางจะรองรับประกายเทพของแพนดอราได้อย่างไร? หรือว่านางถูกฆ่าไปแล้ว?

 “โอว, นายท่านฟื้นแล้ว ข้าน้อยกลัวแทบตาย ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว!” เย่ว์หยางขยับตัวและหน้าอกของสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์ขยับขึ้นลง นางขยี้ตาตนเองและลุกขึ้นอย่างเกียจคร้าน  แต่เมื่อเห็นเย่ว์หยางนางกระตือรือร้นยิ้มอย่างมีความสุขทันที  แต่ยังอดเอามือทาบอกด้วยความกลัวมิได้  เย่ว์หยางมองดูนางอย่างโล่งใจ  เด็กสาวนี้ยังไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงเป็นสาวใช้ผู้น่ารักเหมือนเดิม

 “เกิดอะไรขึ้นกับหน้าผากของเจ้า?”  เย่ว์หยางไม่ได้พูดถึงแพนดอรา เห็นแต่เครื่องหมายเทพที่ระหว่างคิ้วของสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์

 “เอ๊ะ?”

สาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์รีบใช้กระจกส่งหน้าและอุทานด้วยความประหลาดใจ  “แต่หน้าผากข้าไม่รู้สึกเจ็บเลย? นี่ดูเหมือนกับแผลเป็น แย่แล้ว ข้าจะลบออกได้ยังไง”

เย่ว์หยางรู้สึกอ่อนใจ

นั่นคือสัญลักษณ์พิเศษของเทพ  ประกายเทพและเครื่องหมายเทพที่ไม่เหมือนใคร คนธรรมดาต่อให้ต้องการ แต่ก็มิอาจมีไว้ครอบครอง ขณะที่สาวลูกครึ่งเอลฟ์พยายามทำความสะอาด คลื่นจิตสำนึกที่ดูเหมือนวิญญาณที่หลับใหลได้สื่อสารถึงใจเย่ว์หยาง  เย่ว์หยางเข้าใจทันทีว่าเป็นแพนดอรา นางยังไม่ตาย!  อย่างน้อยนางไม่มีรูปร่างและรูปวิญญาณ แต่สำนึกเทพกลับสถิตอยู่ในร่างของสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์

เกิดอะไรขึ้น

เย่ว์หยางถามผ่านจิตสำนึก แต่แพนดอราเองก็ยังไม่เข้าใจชัด  “ข้าไม่รู้ ข้านึกว่าข้าดับสูญไปแล้ว แต่หลังจากข้าตื่นขึ้นมา ข้าพบว่าข้ารวมตัวกับสาวลูกครึ่งเอลฟ์ นี่อาจเป็นชีวิตนิรันดรที่เทพเจ้าโบราณกล่าวไว้ก็ได้”

ส่วนความปั่นป่วนในจิตสำนึกของแพนดอรานั้นทำให้เย่ว์หยางกังวลอยู่บ้าง  “เจ้ามีสัมพันธ์ใดกับสาวใช้ลูกครึ่งเอลฟ์?  เจ้าต้องการหาวิธีแก้ไขหรือเปล่า?”

แพนดอรามีความสุข “นั่นไม่สำคัญ  ข้ากลัวความเหงาและเดียวดาย  อยู่ด้วยกันกับสาวน้อยลูกครึ่งเอลฟ์เป็นผลลัพธ์ที่ดีที่สุดแล้ว  กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ โลกนี้จะไม่มีเทพธิดาแห่งโชคร้ายอีกแล้ว  มีแต่แพนดอราผู้งมงายในรักรอให้ร่างของสาวลูกครึ่งเอลฟ์ปรับตัวเข้ากับพลังเทพได้อีกสักหน่อย ข้าค่อยออกมาสนทนากับเจ้าอีก!  เมื่อข้าตื่นขึ้น  ถ้าเจ้าไม่ชอบที่ข้าโง่ ก็จงช่วยสอนสิ่งที่เรียกว่ารักให้ข้าด้วย!”

จากนั้นนางเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างมีความสุข

เย่ว์หยางรู้สึกได้ แม้ว่านางจะหลับ แต่หัวใจนางเปี่ยมไปด้วยความสุข

บางทีแสนปีที่ผ่านมา นางตามหาสิ่งที่นางมิอาจได้รับ ทำให้นางสูญเสียจริตกลายเป็นบ้า  นางเศร้าและแค้น  แต่อย่างไรก็ตามหลังจากเข้าใจถึงชีวิตและความตาย ในท้ายที่สุดนางก็ได้รับสิ่งที่นางปรารถนามาเป็นเวลานาน  สิ่งที่ความตายมิอาจเอาชนะได้ นั่นคือความสุข!