เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 982 หัวใจรักแท้

ตอนที่  982  หัวใจรักแท้

เสี่ยวโฉ่วกับจูกวงไปไกลแล้ว

เหลือแต่เพียงราชาจื่อฟงนอนรอความตาย

 

หญิงงามจูกวงไม่ต้องการฆ่าราชาจื่อฟง และเสี่ยวโฉ่วก็ไม่ต้องการลงมือ ตอนนี้แม้แต่คนตาบอดก็มองออกว่าราชาจื่อฟงหมดหนทางเยียวยาช่วยเหลือ  ต่อให้เทวดามาเองก็ช่วยชีวิตเขาไม่ได้  การช่วยให้เขาสิ้นใจอย่างสงบสุขดีกว่าปล่อยให้เขาทนทรมานเล็กน้อยก่อนตาย!  แต่เขาไม่รู้ว่าจูกวงและเสี่ยวโฉ่วจะคิดในทำนองนี้หรือไม่

ก่อนเดินจากมาจูกวงเช็ดน้ำตา

ราชาจื่อฟงทำทุกอย่างเพื่อนาง แต่ในที่สุดแลกมาได้เพียงน้ำตาหยดเดียว ทั้งยังไม่ทราบว่าเป็นน้ำตาจริงหรือว่าเสแสร้ง!

 “ฮะฮะ..โง่จริงๆ”  เสี่ยวโฉ่วหัวเราะแปลกประหลาด เสียงหัวเราะของเขาทำให้คนอื่นรู้สึกหนาวสะท้าน เขาลอยตัวออกไปเหมือนกับค้างคาวผีกระพือปีก

หญิงงามจูกวงไม่เหลียวหลังกลับมามอง

นางทิ้งราชาจื่อฟงไปโดยไม่เหลียวหลัง ราวกับว่านางไม่เคยรู้จักคนที่ทอดร่างอยู่บนพื้นเลย

ราชาจื่อฟงพยายามมองหลังนาง ราวกับมองดูสมบัติที่มีค่าที่สุดในจิตใจของเขา  แม้ใกล้จะตายก็ยังไม่ล้มเลิกความคิดจะมอง

จนกระทั่งร่างนางกับเสี่ยวโฉ่วหายลับสายตาไปจนมองไม่เห็น เขาจึงรั้งสายตากลับและถอนหายใจเบาๆ หลับตารอความตายอย่างเงียบงัน  ไม่ทราบว่าเย่ว์หยางโผล่มาจากไหนเหมือนกับควันไฟ ภายใต้เท้าเขาไม่มีฝุ่นธุลีแม้แต่น้อย ด้านหลังของเขาตามมาด้วยอาหมัน อาหง อิคคา ตั่วตั่วและสาวมังกรไร้เขา แม้แต่ที่อยู่ห่างออกไปก็เป็นพี่น้องสองสาวมังกร

เพื่อรับมือกับจ้าวสุริยา เย่ว์หยางระดมสรรพกำลังของเขาออกมาทั้งหมด

พวกอาหมันเมื่อเห็นเย่ว์หยางหยุดที่ร่างของราชาจื่อฟงพวกนางหยุดยืนอยู่ที่ด้านหลังของเขา

มีแต่เพียงเสี่ยวเหวินหลีที่เคยพบเห็นราชาจื่อฟงมาก่อน เธอเข้ามาพร้อมกับเย่ว์หยางพลางมองดูราชาใกล้ตายผู้นี้  เย่ว์หยางก้มหน้ามองตาราชาจื่อฟงและพูดอย่างจริงจัง  “ข้าไม่เข้าใจ, ทำไมท่านต้องทำอย่างนี้ แต่ข้านับถือทางเลือกของท่าน ถ้าท่านมีความปรารถนาสุดท้ายอะไร และข้าพอจะทำให้ได้ ข้ายินดีจะช่วย”

 “ขอบคุณ!  คุณชายไตตัน ท่านเป็นมิตรแท้จริงๆ”  ราชาจื่อฟงส่ายหน้าและฝืนยิ้มให้เขา  “ข้าไม่มีความเสียใจอยู่เลย  ข้าตายด้วยความพอใจ”

 “แล้วนางพอใจท่าน เหมือนที่ท่านพอใจนางหรือไม่?”  เย่ว์หยางถาม

 “นางรานน้ำใจข้า  แต่ข้าไม่ถือสานาง!”  ราชาจื่อฟงถอนหายใจ  “ไม่ว่านางจะเป็นยังไง  หัวใจของข้าก็ยังรักนางเหมือนเดิม!”

 “ท่านโง่งมงายจริงๆ!”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนบินมาจากระยะไกล นางแค่นเสียงด้วยความโกรธ “สตรีเลวร้ายอย่างนั้นสมควรจะถูกลงแส้มากกว่า  ยิ่งท่านดีกับนางเท่าไหร่ นางกลับทำร้ายท่านมากเท่านั้น!”

 “ในสายตาของท่านอาจเป็นเช่นนี้ แต่ข้ารู้ว่าเวลาข้าให้ความสนใจรักใครสักคน   ข้าไม่เรียกร้องตอบแทนจากผู้นั้น ต่อให้นางทรยศขบถรักต่อข้า ซึ่งคนที่ไม่รู้อะไรอาจทนไม่ได้  แต่ข้าก็ยังรักนาง”  คำพูดของราชาจื่อฟงแทบทำให้เย่ว์หยางทรุดกับพื้น  นี่เจ้าไม่ต้องเล่นบทดราม่าของป้าฉงเหยาได้ไหม? (ฉงเหยาคือนักประพันธ์นิยายชีวิตชาวจีน) เจ้าเป็นราชาของอาณาจักรในภูมิภาคสวนสวรรค์ เจ้าควรจะฆ่าคนเหมือนผักเหมือนปลา  ถ้าเจ้าเป็นบุรุษเจ้าสำราญ เจ้าจะอยู่ในสภาพนี้ได้ยังไง?

 “ความรักของท่านไม่มีเหตุผลและไร้ค่าจริงๆ”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนคิดว่าราชาจื่อฟงผู้นี้เป็นตัวโง่งมคนหนึ่ง

 “ถูกแล้ว ข้ายอมรับว่าเป็นเช่นนั้น...อย่างไรก็ตาม ความรักก็เป็นเช่นนี้ ไม่มีเหตุผล และทำให้คนตาบอด”  ราชาจื่อฟงยิ้ม  ใบหน้าของเขากลับมาผ่องใสเหมือนเป็นชัชวาลสุดท้ายของชีวิต เสียงของเขาก้องดูมีพลัง  “ข้าเคยมีสัมพันธ์กับสตรีทุกวี่วัน ซึ่งทั้งหมดเป็นหญิงงาม นอกจากนี้ไม่ว่าจะเป็นหญิงงามเพียงไหน สำหรับข้า ถ้านางไม่สามารถทำหน้าที่ของนางได้ นั่นก็คงไม่ต่างอะไรกับแพะแกะที่เลี้ยงไว้กินเนื้อ!  จนกระทั่งวันหนึ่ง ข้าได้พบกับจูกวง ในทันทีนั้นข้ารู้สึกว่าข้าหลงรักนางโดยไม่ต้องดิ้นรนขวนขวายอะไรเลย”

 “ข้าไม่กล้ายอมรับว่านั่นคือรักแรกพบ ไม่กล้ายอมรับว่าหัวใจข้าเต้นแรง ข้าได้แต่สันนิษฐานว่าต้องเป็นเพราะอิทธิพลของลูกปัดอธิฐานสมบัติวิเศษชั้นกึ่งเทพที่ประดับหน้าผากของนาง  ข้าอยากจะฆ่านางเพื่อเรียกบุคลิกตนเองกลับมาเป็นราชาจื่อฟงผู้มองเห็นสตรีเหมือนวัวเหมือนแกะ  อย่างไรก็ตาม ข้ามิอาจขัดขืนหัวใจตนเองได้  เมื่อข้าเห็นหน้านาง เห็นดวงตาที่สดใสของนาง ข้าแพ้ใจตนเองทุกครั้งที่อยู่ต่อหน้านาง  ข้ารู้ว่าสตรีอย่างนางไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้โดยปราศจากของวิเศษนั้น  คนแข็งแกร่งขนาดข้ายังไม่มีความหมายสำหรับอนาคตนาง  แต่ว่าจะมีความหมายอะไร?  ข้าสาบานเอาไว้ว่า แม้จะได้อยู่กับนางสักวันหนึ่ง หรือวินาทีหนึ่งข้าจะต่อสู้เพื่อให้ได้สิทธิ์นั้นมา  ไม่ว่านางเป็นใคร หรือว่านางมาจากไหน ข้าอยากเห็นนางร่าเริงทุกวันและต้องการให้นางมีความสุข!  ข้าคิดถึงเรื่องนี้ทุกวัน จนกระทั่งวาระสุดท้ายของข้า... ข้าก็ไม่เสียใจ  ข้าไม่เสียใจเลยจริงๆ!”

 “ถ้าข้ามีโอกาสเลือกอีกครั้ง  ข้าขอเลือกรักแท้!”

 “ข้ารู้ตัวว่าไม่สามารถรักษานางไว้ได้ตลอดชีวิต  แต่เมื่อได้ทำแล้ว ข้าก็มีความพอใจ”

 “จื่อฟงในอดีตนั้นโหดร้ายและไร้เมตตาเห็นสตรีเป็นเหมือนของเล่น ถ้ามองผิวเผินข้าเหมือนกับมีความสุขมาก  แต่ความจริงนั้นในใจของข้าว่างเปล่า ตอนนี้คนโง่ผู้นี้ถูกสตรีรานน้ำใจ นอนรอความตายอยู่กับพื้นด้วยความเต็มใจ  ข้าโง่ แต่ก็รู้สึกอิ่มใจแล้ว”

หลังจากได้ฟังคำพูดของราชาจื่อฟง เย่ว์หยางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนตกใจอย่างหนัก

เขาคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าราชาจื่อฟงจะงมงายในรักถึงเพียงนี้

เข้าใจในรักแท้อย่างไม่คาดคิด

เขาเพื่อความรักแท้ในหัวใจ ถึงกับทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างรวมทั้งชีวิตตนเอง

ในสายตาของคนเป็นจำนวนมาก นี่เป็นพฤติกรรมที่โง่เขลา น่าขัน  แต่ถ้ามองจากมุมมองของคนที่มีความรัก  บุรุษผู้นี้เป็นสามีที่ดีได้อย่างมิต้องสงสัย

เย่ว์หยางความจริงชื่นชมราชาจื่อฟง แต่ปากของเขายังคงพยายามโน้มน้าวถกเถียงกับคนที่กำลังจะตาย “เสียสละเพื่อคนรัก ถ้ามีใจร่วมกันก็นับว่าโชคดี แต่นางเล่า? นางทำอะไรเพื่อท่าน? นี่กลายเป็นความปรารถนาด้านเดียวของท่านไม่ใช่หรือ?    ข้าอยากจะบอกท่านว่าจูกวงนางไม่ได้รักท่านเลย!”

คำพูดของเย่ว์หยางกระทบใจผู้คนอยู่บ้าง

เย่ว์หวี่ที่มีจิตใจดีงามเกรงว่าราชาจื่อฟงจะตายด้วยความคับแค้น นางรีบเข้ามากระตุกแขนเสื้อน้องชายนางเบาๆ เป็นการเตือนเขาไม่ให้ตอกย้ำบาดแผลหัวใจของผู้อื่น

ราชาจื่อฟงได้แต่ฝืนยิ้ม  “ข้ารู้ดีว่าจูกวงไม่ได้รักข้า  ข้าไม่ใช่คนโง่จนไม่รู้ว่าหัวใจของนางเป็นเช่นไร!  อย่างไรก็ตาม, คุณชายไตตัน ความรัก ใครกำหนดกันว่าจะต้องลงเอยด้วยการอยู่ด้วยกัน? หากอยู่ด้วยกันได้นั่นย่อมดีที่สุด แต่ถึงนางไม่รักข้า  ข้าล่ะสามารถรักนางได้ไม่ใช่หรือ?  ไม่ว่านางจะรักข้าหรือไม่.. ข้าไม่รู้เหตุผล บางทีนี่อาจเป็นสิ่งที่พวกเจ้าชาวหอทงเทียนพูดถึงก็ได้  บางทีข้าอาจเป็นหนี้รักนางมาแต่ปางบรรพ์ ไม่ว่าจะดีจะร้ายเพียงไหนข้าก็ยังรู้สึกรักนางอยู่เสมอ ไม่ว่านางจะเป็นอะไรมาก่อน หรือนางจะทำอะไรในตอนนี้  นางไม่เคยบอกว่านางรักข้าเลย  ดังนั้นนางจึงมิได้โกหกข้า  อาจจะบอกได้ว่าข้าคิดเอาเองข้างเดียวจริงๆ  ก่อนที่นางจากไป นางเช็ดน้ำตา ข้ารู้ว่านั่นเป็นของจริง! นางไม่ได้รักข้า  ข้าไม่ใช่ทางเลือกที่เป็นเป้าหมายสูงสุดของนาง  แต่นางไม่ได้เพิกเฉยต่อความจริงใจของข้า  นางแค่ไม่อาจทำอย่างที่เจ้าพูดได้ ‘รักตอบ’”

 “ท่านช่างโง่จริง ยอมแลกชีวิตเพื่อน้ำตาหยดเดียว!”  เย่ว์หยางสบถด่าอย่างไม่เกรงใจ

 “ความจริงท่านอ่อนไหวเกินไปเล็กน้อย  แต่ข้าคิดว่าความรักไม่ควรเป็นอย่างที่ท่านพูด”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนแสดงความเห็น

 “นั่นเป็นเพราะเจ้ากับคุณชายไตตันต่างมีความรักต่อกันอย่างลึกซึ้ง  ในโลกนี้ทุกคนไม่สามารถเป็นเหมือนเจ้าได้ ยังมีคนที่แอบรักอย่างเงียบๆ เหมือนกับข้า ขณะที่คนที่ตนหลงรักกลับมีใจให้คนอื่น ความรักที่สมบูรณ์แบบจึงเป็นความรักได้  ความรักที่ไม่สมบูรณ์ก็ถือว่าเป็นความรักเหมือนกัน  ข้าอิจฉาเจ้า  แต่ข้าไม่อาจร้องขอจูกวงให้รักตอบเหมือนกับที่เจ้ามีต่อคุณชายไตตันเช่นกัน...”

 “ความจริง ท่านควรบอกความในใจกับนาง บอกนางว่าท่านรักนางลึกซึ้งเพียงไหน”  กับราชาจื่อฟงเย่ว์หวี่เห็นใจเขาอยู่บ้าง  เขารักนางมากมายขนาดนั้นทำไมเขาไม่บอกกับนางโดยตรง

 “นางอยากรู้ในสิ่งที่นางอยากรู้เท่านั้น”  ราชาจื่อฟงไอ เวลาในโลกนี้ของเขาใกล้จบลงเต็มที

 “นี่ นี่อะไรกัน?”  เย่ว์หวี่ลอบสะดุ้งในใจ  นางเองก็ข่มความจริงบางอย่างไว้ในใจ  ถ้าผู้คนรู้เข้า นั่นจะเป็นเรื่องแย่  ชั่วขณะหนึ่งหัวใจนางเหมือนกับกวางแตกตื่นกระโดดหนี ใบหน้านางร้อนผ่าว นางรีบถอยมาอยู่หลังองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนกลัวว่าคนในครอบครัวจะรู้ความคิดนาง

 “ท่านไม่ต้องการให้ข้าทำอะไรให้ท่านจริงๆ หรือ?”  เย่ว์หยางถามเป็นครั้งสุดท้าย

 “ไม่, ข้ามีสหายที่ดีคนหนึ่ง ข้าก็พอใจมากแล้ว.. ถ้าข้าจะรู้สึกเสียใจ ก็คงเป็นเรื่องที่ข้าไม่มีพลังมากพอ ไม่โดดเด่น ไม่น่ากลัวพอเข้าไปนั่งในหัวใจของจูกวงได้  ถ้าข้าแกร่งได้ครึ่งหนึ่งของเจ้า บางทีคนที่นางรักอาจเป็นข้า ไม่ใช่คนอื่น!”  เสียงของราชาจื่อฟงเริ่มอ่อนลงเรื่อยๆ  “แม้ว่านางพยายามเก็บกดไม่แสดงออก แต่ข้าสังเกตได้ว่านางมักจะแอบมองหมิงลี่ฮ่าวที่อยู่ใกล้ๆ เจ้า บางทีคู่ที่แท้จริงของนางอาจเป็นเขาก็ได้  คุณชายไตตัน ถ้าท่านต้องการทำอะไรให้ข้าจริงๆ อย่างนั้นข้าขอร้อง ไว้ชีวิตนางด้วย ปล่อยให้นางมีชีวิตต่อไป ให้นางได้อยู่อย่างมีความสุข....”

คำพูดของราชาจื่อฟงยังไม่ทันจบ

เขาก็หยุดด้วยความผิดหวัง

อย่างไรก็ตามเย่ว์หยางเข้าใจแล้วว่าเขาต้องการพูดอะไร

แม้ว่าจะรู้ว่านางมีคนรัก แต่เขาก็ยังไม่ห่วงตัวเอง ราชาจื่อฟงผู้งมงายในรักนี้ไม่มีความหึง ริษยา แต่กลับอวยพรให้นางมีชีวิตอย่างมีความสุข”  เย่ว์หยางพูดไม่ออกเป็นเวลานาน ใจของเขาสั่นไหวกับคำพูดของราชาจื่อฟง

รักแท้คืออะไร?

จื่อฟงผู้อยู่ต่อหน้าเขาพูดออกมา

รักแท้นั้นล้ำค่า รักแท้ไม่มีเงื่อนไข รักแท้ไม่มีเหตุผล รักแท้คือความเสียสละเพื่อให้คนรักมีความสุขกับคนที่ตนรัก

องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนเดินเข้ามาหาและกุมมือเย่ว์หยางไว้อย่างอ่อนโยน  ปกติแล้วนางไม่ค่อยเปิดเผยความในใจของนางต่อหน้าคนอื่น แต่ในเวลานี้นางอยากจะบอกเขาว่า เขามีความรักแท้ที่ล้ำค่าเช่นนั้นทั้งสมบูรณ์แบบมากกว่า

เพราะเขาและนางรักกันและกัน

ร่างของราชาจื่อฟงค่อยๆ ละลายภายใต้พลังกฎสวรรค์ และเหมือนกับราชาชิงหลาง พลังปณิธานของเขาควบแน่นกลายเป็นผลึกที่หาได้ยากนามว่า ‘หัวใจรักแท้’

เย่ว์หยางหยิบผลึกหัวใจรักแท้และรับผลึกหัวใจสำนึกผิดของราชาชิงหลางที่อาหมันหยิบส่งให้  เขาถอนหายใจ  “ทำไมท่านสามารถมีชีวิตอยู่ได้แท้ๆ แต่กลับเลือกตายจากไป?  แม้ว่าความตายจะเป็นการหลุดพ้นปัญหาอย่างหนึ่ง  แต่ก็มองได้ว่าเป็นการกระทำที่ไม่รับผิดชอบ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ท่านตายอย่างนี้ทำให้เราคุณชายลำบากใจ.. นั่นเป็นความเลินเล่อของผู้เป็นสหายจริงๆ”

คำพูดของเขาทำให้เย่ว์หวี่ตกใจ และนางกลัวว่าน้องชายคนนี้ของนางจะทำใจไม่ได้ นางรีบกอดเขาจากข้างใบหน้าแนบแผ่นหลังของเขาและพูดกระตุ้นเตือนเขา “เสี่ยวซาน! เจ้าอย่าคิดเลยเถิดอยู่คนเดียว พวกเราอยู่กับเจ้าตลอดเวลา อย่าได้คิดถึงเรื่องการฆ่าตัวตายอีกเลย!”

เย่ว์หยางตกใจใจคิดว่าเย่ว์หวี่กังวลเกินเหตุ เขาแค่ต้องการพูดให้ตลกเท่านั้น

เมื่อเหลียวมองกลับไป เขาพบว่านางตาแดง

เขารู้สึกผิดในใจจึงกอดทั้งนางและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนไว้ในอ้อมแขน แม้ว่านางไม่พูดแต่นางกอดตอบ

หลังจากนั้นอาหง อาหมัน ตั่วตั่วและสาวมังกรไร้เขาเจี้ยงก็เข้ามากอดกันแน่น...