ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 915 การพนันบ้าคลั่ง

ตอนที่  915  การพนันบ้าคลั่ง

ผู้อาวุโสทัฟฟี่มองดูตำหนักกวงหมิงที่ว่างเปล่าและมีความรู้สึกสูญเสีย  เมื่อเขาเพ่งมอง สายตาของเขาเห็นร่างสีทองที่อยู่ข้างหน้าตำหนัก และแววสูญเสียดายในดวงตาของเขาหายไป ขณะที่เขาเพ่งมองมากขึ้น ในเวลารวดเร็วดวงตาของเขากลายเป็นมีอารมณ์ซับซ้อนแทนที่

เขาติดตามประมุขผู้อาวุโสมานานหลายปี  และการติดตามประมุขผู้อาวุโสกลายเป็นความเชื่อของเขา  ไม่ว่าจะยากลำบากเพียงไหน ไม่ว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงอย่างไร  เขาก็ยังติดตามประมุขผู้อาวุโสอยู่ข้างกายเขา ปกป้องเขา

และเมื่อประมุขผู้อาวุโสทุ่มเทใช้วิธีการเอาชนะที่คาดไม่ถึงนี้เพื่อพิสูจน์ความไว้วางใจของเขา ซึ่งผู้อาวุโสทัฟฟี่ไม่เคยล้มเหลว

 ‘แต่ตอนนี้...’

ความลังเลใจและความคิดที่ซับซ้อนผ่านเข้ามาในความคิดและหัวใจเขา และสายตาของเขาก็ยังกระจ่าง  เขาได้พยายามคิดทุกวิถีทางแล้วและรู้ว่าแผนการเริ่มไปแล้ว และพวกเขาไม่มีทางถอยได้อีกต่อไป

 ‘มีแต่ความสำเร็จจะช่วยให้ความเสียสละของทุกคนมีความหมาย  และเพื่อให้การทำงานหนักในทศวรรษที่ผ่านมาของเราต้องไม่สูญเปล่า’

ทัฟฟี่ไม่เคยเป็นคนใจอ่อน และมือของเขาก็เปื้อนเลือดพรากชีวิตคนมานับไม่ถ้วน  แต่ในเกมพนันนี้ทำให้ใจของเขาเจ็บปวด

ในฐานะที่เขาอยู่ในอำนาจมาหลายปี  ครึ่งหนึ่งของผู้อาวุโสวิหารเป็นเขาเลือกขึ้นมาเอง  ผู้อาวุโสทั้งหมดทุกคนนี้ล้วนแต่แข็งแกร่งทรงพลังมีความสามารถโดดเด่น ซึ่งสามารถเห็นได้ในกระบวนการความก้าวหน้าเมื่อพวกเขาฝึกฝนกับเพลิงศักดิ์สิทธิ์  ผู้อาวุโสหลายคนนี้ในความเป็นจริงก็เหมือนกับศิษย์ของเขา  แต่พวกเขาทุกคนต้องเสียสละตนเองเพื่อเกมการพนันนี้

เขาได้สร้างทุกอย่างขึ้นมาเอง ตั้งแต่ให้กำเนิดเพลิงศักดิ์สิทธิ์กับพวกเขาเมื่อหลายสิบปีมาแล้ว  แผนการได้มีการพัฒนาอย่างเงียบๆ  ตอนแรกเขาคิดว่าด้วยการเตรียมพร้อมจิตใจมานานหลายปี  เขาจะสามารถเผชิญหน้าโดยตรงได้  แต่เมื่อเห็นลำแสงเปลวเพลิงยิงเข้าไปในท้องฟ้า  เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาถูกมีดกรีดเฉือน

เป็นการพนันจริงๆ  ถ้าพวกเขาชนะ  วิหารจะไม่ต้องถดถอยอีกต่อไป  ทั่วทั้งทวีปกวงหมิงจะมีเจ้าปกครองแท้จริงเพียงหนึ่งเดียว  ความปรารถนาของวิหารจะแพร่กระจายไปทั่วทวีปกวงหมิง  นั่นคือความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของประมุขผู้อาวุโส  และแม้ว่าไม่มีใครเคยทำสำเร็จมาก่อนก็ตาม  แต่เขาไม่ยอมยกเลิกความคิดเช่นนี้

ถ้าพวกเขาพ่ายแพ้ พวกเขาจะสูญเสียผู้อาวุโสทั้งหมด  และชื่อของวิหารจะคงอยู่  แต่แก่นแท้สาระสำคัญจะหายไป  และวิธีการที่เลือดเย็นอย่างนั้นจะทำให้วิหารกลายเป็นที่เหยียดหยามทั่วทั้งทวีปกวงหมิง  และไม่มีใครยกโทษให้พวกเขา

ดังนั้นพวกเขาต้องชนะ  มีแต่ชนะจะทำให้พวกเขาเขียนประวัติศาสตร์ของตนเองได้

สายตาของทัฟฟี่กลายเป็นมุ่งมั่นอีกครั้ง

 ‘แสงสว่างจะต้องคงอยู่เสมอ!’

 ‘สำหรับแผนการใหญ่ของวิหาร การเสียสละทั้งหมดนี้จะต้องคุ้มค่า’

เปลวเพลิงศักดิ์สิทธิ์ทองไหลลงพื้นของตำหนักกวงหมิง  แต่ประมุขผู้อาวุโสอยู่ภายในเปลวเพลิง ไม่ได้ดูแก่ชราภาพแม้แต่น้อย แต่เมื่อยืดตัวก็สูงตรงราวกับเป็นบุรุษหนุ่ม  สายตาของประมุขผู้อาวุโสจับนิ่งอยู่ที่ประติมากรรมฝาผนังของตำหนัก มีภาพเหมือนของวีรบุรุษนับไม่ถ้วนซึ่งบันทึกเป็นโศลกไว้เป็นของวิหาร ประติมากรรมทั้งหมดมีส่วนร่วมกับงานสำคัญของวิหาร  และผู้อาวุโสทุกคนล้วนมีส่วนร่วมอย่างมาก

เป็นเพราะผู้อาวุโสก่อนพวกเขาขยันพากเพียรอย่างเต็มที่ นั่นจึงทำให้วิหารมีพวกเขายืนอยู่

คนสำคัญของวิหารทุกรุ่นมีความกล้าหาญและสร้างสิ่งที่ยิ่งใหญ่ให้กับวิหาร พวกเขาให้ความสำคัญต่อวิหารมากกว่าชีวิต  และประมุขผู้อาวุโสก็ไม่ต่างกัน

 ‘ข้าสงสัยว่าข้าจะมีตำแหน่งอยู่ในนั้นในอนาคตบ้างไหม ไม่ว่าข้าจะนำวิหารไปสู่แสงสว่างหรือความมืด  ไม่สิ, ข้าถูกต้อง!  ไอ้พวกตระกูลบ้าเหล่านั้น พวกมันยึดติดกับความสำเร็จในอดีต คิดว่าพวกมันสามารถขัดขวางวิหารได้  พวกมันต้องตาย!’

เขาต้องการให้ทวีปกวงหมิงทรงพลัง  และมีแต่ทวีปกวงหมิงที่มีเสียงเดียวจะกลายเป็นทวีปที่ทรงพลังและสามารถเอาชนะสัมพันธมิตรใต้ได้ รวมโลกและพิชิตสวรรค์วิถี

 ‘ตอนนี้ทวีปกวงหมิงมีเสียงมากเกินไป!’

 “เป็นยังไงบ้าง?”  เขาถามขึ้นทันที  ตลอดทั้งร่างของเขาคลุมไปด้วยเปลวเพลิงสีทองที่นิ่ง

ทัฟฟี่คำนับ เหมือนอย่างที่เขาเคยทำเมื่อหลายสิบปีก่อน  “แผนการเป็นไปอย่างราบรื่น  จำนวนลำแสงลงทัณฑ์มีจำนวนสามร้อยสี่สิบสองสายแล้ว”

 “สามร้อยสี่สิบสองสาย”  ประมุขผู้อาวุโสพึมพำเหมือนกับว่าเขาตกอยู่ในภวังค์ ขณะที่เขาถอนหายใจ  “ต้องใช้ผู้อาวุโสถึงสามร้อยสี่สิบสองคนไม่ใช่เรื่องง่ายเลย  และทั้งหมดนี้ก็เป็นเพราะเจ้า  เพราะในช่วงสองสามปีที่ผ่านมานี้  ข้าทำอะไรได้ไม่มาก  สร้างความลำบากให้เจ้าแล้ว”

ทัฟฟี่รู้สึกอบอุ่นในใจ  เขาหัวเราะ  “ท่านก็มากมารยาทกับข้าจริงๆ  มันทำให้ข้าอึดอัด”

เสียงหัวเราะเบาๆ ดังออกมาจากภายในเปลวเพลิง  ประมุขผู้อาวุโสถอนหายใจ  “ข้ารู้ว่าเจ้าก็ยากจะทนรับได้  ความจริงข้าก็เหมือน  ข้าไม่อยากให้เรื่องนี้เกิดขึ้น  เจ้ารู้จักข้า แม้ว่าข้าจะไม่ใช่นักบุญ  แต่ข้าก็ไม่ใช่ฆาตกรบ้าอำนาจ”

ทัฟฟี่คำนับและยืนยันอย่างสุภาพ  “ท่านไม่ใช่แน่นอน”

 “พวกเขาตายเพราะข้า  ข้าต้องแบกรับความรู้สึกผิดนี้”  เสียงถอนหายใจดังออกมาจากภายในเปลวเพลิง  “แต่มันเป็นความรับผิดชอบของเรา  ความรับผิดชอบของรุ่นนี้  เลือดเนื้อและเกียรติยศต้องสามารถสละได้  ถ้าเราไม่คลี่คลายตระกูลเหล่านี้ทั้งหมด  เราจะพลาดโอกาสครั้งหนึ่งในชีวิตนี้ไป  มีโอกาสเดียวที่จะเปิดความเป็นไปได้ในการรวมโลก  เราจำเป็นต้องเสียสละ  และมีแต่ทำเช่นนั้นเราจึงจะชำระทวีปกวงหมิงได้ เราจึงจะสามารถทิ้งมรดกและความสำเร็จสืบทอดไว้ในเบื้องหลัง”

 “ผู้สืบทอดของท่านจะสลักความพยายามอย่างแข็งขันของท่านไว้ในความทรงจำพวกเขา”  ทัฟฟี่พูดขึ้นจากใจ

 “ข้าไม่สนใจ”  เสียงดังอยู่ในเปลวไฟดังขึ้นด้วยความมุ่งมั่น เป็นเสียงชราและก้าวร้าว  เปลวเพลิงเต้นตามอารมณ์ของเขา และทัฟฟี่คิดว่าเขาเห็นบุรุษหนุ่มผู้มีความจริงใจ

ร่างในเปลวเพลิงโบกมือและประกายไฟนับไม่ถ้วนปะทุออก  “เราจำเป็นต้องทำสิ่งที่ควรทำ  เนื่องจากมือของเราเปื้อนเลือดคนของเราไปแล้ว อย่างนั้นเลือดของศัตรูเราจะเป็นเหล้าฉลองที่ดีที่สุด  ถ้าไม่เราไม่ได้ดื่ม เราจะกลับมาได้ยังไง?”

 “ความปรารถนาของท่านคือแสงสว่าง”  ทัฟฟี่คำนับ

ร่างในเปลวเพลิงยกแขนข้างหนึ่ง และมือที่มีเปลวเพลิงคลุมกดลงบนรูปสลักบนฝาผนัง

เพลิงศักดิ์สิทธิ์สีขาวทะลักออกมาจากดวงอาทิตย์ และแผ่กระจายไปทุกทิศเปลี่ยนเป็นประตูเพลิงสีขาว  ประมุขผู้อาวุโสก้าวเข้าไปในประตูเปลวเพลิง  ประตูเปลวเพลิงและประมุขผู้อาวุโสหายไปทันที

ทัฟฟี่ยืนขึ้น ความรู้สึกในร่างกายเขาเต็มไปด้วยพลัง ‘ชีวิตของข้าใกล้ถึงที่สุดแล้ว  แต่ข้าสามารถเปล่งแสงและความร้อนสุดท้าย มีอะไรต้องเสียใจ?’

ตาของเขาเต็มไปด้วยประกายปรารถนา  ‘ใช่แล้ว, สามารถทิ้งการชำระล้างทวีปกวงหมิงให้กับลูกหลานของเราได้ นับเป็นสิ่งที่สวยงาม’

*********

ประตูเพลิงด้านหลังประมุขผู้อาวุโสหายไป  ต่อหน้าเขาเป็นอัศวินกวงหมิงที่กำลังยืนรออยู่

โซเฟียยืนอยู่หน้ากระบวนอย่างเงียบงัน

ประมุขผู้อาวุโสโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกับภาพที่อยู่ต่อหน้าเขา  และพูดขึ้น “ทำไมปฏิบัติการถึงยังไม่เริ่ม?”

โซเฟียยืนขึ้น  “ข้าห้ามพวกเขา”

ประมุขผู้อาวุโสที่อยู่ในเปลวเพลิงจ้องมองโซเฟีย  ความโกรธค้างอยู่ที่ลำคอของเขา จากนั้นเขาลดเสียงอ่อนโยน  “ทำไม?”

โซเฟียเงยหน้านาง  ตาของนางกระจ่างใส  “พวกเขาคือทหารของเรา ข้าไม่อาจส่งพวกเขาไปตาย”

เป็นความเงียบที่กดดันทุกคน

 “ชาร์ลส์ตายไปแล้ว  ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาตาย”  โซเฟียพูดอ่อนโยน

ความโกรธทั้งหมดหายไปทันที  ร่างที่อยู่ในเปลวไฟตะลึง หลังจากผ่านไปชั่วขณะเขาจึงพูด  “ถูกแล้ว ชาร์ลส์ตายไปแล้ว  แต่เราก็ต้องล้างแค้นให้เขา

 “ต่อให้เราล้างแค้น เขาก็ไม่ฟื้นขึ้น  แต่ทุกคนจะต้องตาย”  โซเฟียส่ายศีรษะ “พวกเขาสามารถตายในสนามรบได้  แต่ข้าไม่ต้องการให้พวกเขาตายอย่างนี้”

 “พวกเขาจะไม่ตาย”  ประมุขผู้อาวุโสกล่าว

 “ถูกแล้ว พวกเขาจะทิ้งชีวิตและกลายเป็นขุนพลวิญญาณ”  โซเฟียจ้องมองร่างในเปลวเพลิง  “ไม่มีความอบอุ่น กาลเวลากัดกร่อนความทรงจำของพวกเขา  พวกเขาจะลืมญาติพี่น้อง ลืมคนรักและกลายเป็นเครื่องจักรฆ่าคนที่เลือดเย็น  จะมีความต่างอะไรกับการตาย?”

 “ใช่แล้ว ไม่มีความต่างกัน บางทีชะตาอาจแย่ยิ่งกว่าตาย”  ร่างที่อยู่ในเปลวเพลิงไม่โกรธ  แต่น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้นทันที  “แต่นอกจากการเป็นทหารของเจ้า พวกเขายังเป็นอัศวินพิเศษกวงหมิงและเหตุผลที่พวกเขาทำก็เพื่อวิหาร ไม่ว่าจะเป็นหรือตายก็ตาม”

โซเฟียยังคงเงียบ

 “พวกเขาเป็นพวกเดียวที่เสียสละครั้งนี้หรือ?  ในบรรดาผู้อาวุโสห้าร้อยหกสิบคน  มีผู้อาวุโสสามร้อยสี่สิบสองคนตายไปแล้ว  และพวกเขาไม่มีโอกาสกลายเป็นขุนพลวิญญาณ  พวกเขาถูกเผาผลาญทั้งร่างกายและวิญญาณ ไม่เหลืออะไรไว้เลย  พวกเขามอบวิญญาณให้กับวิหาร และก่อนที่พวกเขาจะตาย พวกเขาทนทุกข์ทรมานร้องโหยหวนมอดไหม้  ผู้อาวุโสที่เหลืออยู่จะถูกบูชายัญเพื่อเพลิงศักดิ์สิทธิ์ในวันพรุ่งนี้เช้า”

น้ำเสียงไร้อารมณ์ดังออกมาจากเปลวเพลิงทำให้อัศวินกวงหมิงทุกคนเงยหน้าขึ้น สีหน้าของพวกเขาตกตะลึง

 “นี่คือการพนัน  เป็นการพนันที่เราแพ้ไม่ได้  ทุกคนในวิหารกลายเป็นต้นทุนเดิมพันที่วางอยู่บนโต๊ะ”  เสียงเย็นชาและไร้ความรู้สึกเหมือนกับมีดกรีดหัวใจของผู้คน  ประมุขผู้อาวุโสเยาะเย้ย  “พวกเจ้าทุกคนมอบคำสาบานแล้วว่าจะทำทุกอย่างเพื่อวิหาร  และนั่นรวมถึงทุกอย่าง  แต่บัดนี้เล่า?  เมื่อวิหารต้องการให้พวกเจ้าตาย พวกเจ้ากลับขลาดกลัว”

 “ไม่, ข้าแค่ไม่ต้องการให้พวกเขาตายอย่างไม่มีความหมาย”  โซเฟียไม่หลบสายตาประมุขผู้อาวุโสต่อไป  “พวกเขาเป็นทหาร!  พวกเขาควรจะตายในสนามรบ!  และไม่ควรตายในมุมมืดกลายเป็นขุนพลวิญญาณ”

 “ไม่มีใครมีอำนาจเลือกได้, โซเฟีย”  ประมุขผู้อาวุโสกล่าว  “นี่คือสนามรบ  เจ้าจะไม่สามารถเลือกได้ว่าเจ้าจะสู้ที่ไหน  หรือเจ้าต้องการตายอย่างไร สิ่งที่พวกเจ้าทำได้ก็คืออย่ายอมตายอย่างสูญเปล่า  นอกจากนี้นั่นคือขอบเขตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้า  ข้าไม่อาจให้สัญญาอะไรได้  แต่เราไม่มีทางเลือกอื่น”

 “ท่านผู้บัญชาการ!”  หนึ่งในอัศวินยืนขึ้น  “ประมุขผู้อาวุโสพูดถูก  เราไม่อาจเลือกได้ว่าเราจะตายอย่างไร ที่ไหน  แต่เราจะไม่ลืมคำสาบานของเรา!”

อัศวินคนอื่นยืนขึ้น  “ข้าจะทุ่มเทชีวิตเพื่อปกป้องแสง!”

 “เราควรตายเพื่อวิหาร  ยอมให้เหล่าผู้อาวุโสนำไปก่อน นับเป็นเรื่องน่าละอายแท้จริง”

อัศวินทุกคนยืนขึ้นและตั้งขบวนเรียบร้อยอยู่หน้าโซเฟีย

พรึ่บ ทุกคนทำความเคารพโซเฟีย

 “ท่านผู้บัญชาการ  ในอนาคต เราทุกคนจะเป็นขุนพลวิญญาณ และเราจะไม่มีทางดูแคลนท่าน”

 “ท่านผู้บัญชาการ, รอเราก่อน”

 “ท่านผู้บัญชาการ, ท่านอย่าเพิ่งตายก่อนเรา!”

 “ท่านผู้บัญชาการ  เราต้องสู้ด้วยกัน!”

….

อัศวินทุกคนหันหน้าและเดินตบเท้าก้าวเข้าไปในรัศมีสีขาว  เมื่อก้าวเข้าไปแล้ว รัศมีวงกลมพลันมีชีวิตและสร้างม่านพลังสีขาวพุ่งขึ้น  ม่านพลังขาวพุ่งขึ้นเหนือศีรษะพวกเขาและก่อตัวเป็นดักแด้คลุมตัวพวกเขาไว้ภายใน

ดักแด้ถูกสร้างขึ้นอย่างเป็นระเบียบ ไม่มีเสียงอะไรอีกต่อไป  แต่สามารถเห็นเงาเลือนรางอยู่ข้างใน

เพลิงศักดิ์สิทธิ์สีทองลุกโชนขึ้นมาจากด้านใต้ และคลุมดักแด้ไว้อย่างรวดเร็ว  เพลิงศักดิ์สิทธิ์ซึมเข้าไปในกระเปาะดักแด้และเข้าไปในร่างของมนุษย์ พวกเขาดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด

โซเฟียร้องไห้