Panlong เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 39 วาดขาบนตัวงู

เล่ม 13 เกบาโดส – ตอนที่ 39 วาดขาบนตัวงู

ร่างทั้งสิบสองของเนฟเดิมทีใช้ขาโจมตี  และไม่ได้ใช้อาวุธเทพช่วย  เพราะเนฟไม่ต้องการเปิดเผยร่างจริงกับลินลี่ย์  อย่างไรก็ตามเนื่องจากลินลี่ย์ฟันใส่ร่างจริงของเขาด้วยดาบหนักอดาแมนเทียม  ร่างจริงของเนฟจึงต้องพลิกมือใช้หอกดำในมือของเขา

 

 “วืดดด!” มิติบิดเบี้ยว

 “แคล้ง!”

ดาบหนักอดาแมนเทียมและปลายหอกดำปะทะกัน และคลื่นเงาลวงตาสีเทา พลังของดาบไม่สนใจพลังป้องกันของเนฟและเข้าไปในร่างของเนฟ  นี่คือพลังดาบคลื่นสลายที่พัฒนาอย่างมากมาย  ลินลี่ย์ได้ก้าวหน้าขึ้นมากหลังจากหลอมรวม ‘แก่นธาตุดิน’ และ ‘พลังเต้นของชีพจรโลก’

 “ตาย!”  ขณะเดียวกันที่เนฟควบคุมพลังจิตของเขาป้องกันดาบคลื่นสลาย  เขาใช้ร่างอื่นๆ โจมตีลินลี่ย์

ต่อให้เขาตายเขาจะต้องฆ่าลินลี่ย์ให้ได้!

นอกจากนี้เนฟยังไม่สนใจการโจมตีนี้ของลินลี่ย์มากนัก  ขณะที่เนฟเห็น... พลังโจมตีทางจิตของลินลี่ย์จะทรงพลังมากสักเพียงไหนเชียว?  เป็นไปได้ว่าเขาก็แค่ควบคุมและสร้างคลื่นพลังจิตสร้างเป็นพลังโจมตี  อย่างไรก็ตามเนฟคิดผิด!

จังหวะชีพจรหนาแน่นนับไม่ถ้วนของพลังจิต เต้นพร้อมกับชีพจรโลก แฝงอยู่ในนั้นทั้งหมด

 “ครืนนน...”

ชีพจรของพลังจิตจากดาบคลื่นสลายนับไม่ถ้วนบดขยี้แนวป้องกันพลังจิตของเขา ทำลายผ่านไปได้เหมือนกับว่าปะทะกับไม้ผุ  และเข้าไปในทะเลจิตสำนึกของเนฟ กระแทกใส่ประกายเทพที่ส่องแสงสีเขียวอย่างรุนแรง   เนฟรู้สึกทันทีว่าแรงสั่นสะเทือนรุนแรงดังมาจากวิญญาณของเขา จากนั้นเนฟสูญเสียสัมปชัญญะ

ขณะนั้นเอง...

รังสีขาวนับไม่ถ้วนปรากฏฉายออกมาจากทุกที่  และร่างทั้งสิบสองของเนฟถูกแสงตรึงไว้ไม่สามารถขยับได้แม้แต่น้อย  จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาไม่สามารถโจมตีลินลี่ย์ได้แม้แต่น้อย

 “ฮะฮะ, ลินลี่ย์”  เสียงหัวเราะนุ่มนวลดังขึ้น  บุรุษหนุ่มรูปงามปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าลินลี่ย์กับบีบี

 “ลอร์ดแอดกินส์”  ลินลี่ย์ค่อนข้างประหลาดใจ  ทำไมแอดกินสผู้นี้ถึงได้โผล่ออกมากะทันหัน?  อย่างไรก็ตามลินลี่ย์ก็ยังกล่าวขอบคุณ  “ขอบคุณที่ท่านยื่นมือช่วยเหลือ, ลอร์ดแอดกินส์”

แอดกินส์รู้สึกยินดีในใจ

ตั้งแต่วันที่เขาแผ่สำนึกเทพออกไปตรวจดูจักรวรรดิโรฮอลท์ และบังเอิญไปสดุดกับคำพูดที่แดนนี่พูดกับบริวารและพูดคุยแผนที่เนฟจะฆ่าลินลี่ย์  แอดกินส์จึงเตรียมตัว  เขาตั้งใจซ่อนตัวอยู่ภายในหุบเขาข้างๆ เนฟ

เหตุผลที่เขาทำเช่นนี้ก็เพื่อให้มีโอกาสช่วยลินลี่ย์  เพื่อจะให้ลินลี่ย์และบีบีรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณต่อเขา!

การสร้างมิตรภาพกับบีบีเป็นงานสำคัญมากที่อยู่ในใจของแอดกินส์  เนื่องจากลอร์ดบลูไฟร์มาถึงทวีปยูลาน  ถ้าเขา แอดกินส์ยังต้องการจะได้รับสมบัติของสุสานเทพเจ้า โอกาสเดียวของเขาก็คือ เป็นมิตรกับเบรุต

 “ข้าแค่ผ่านมา  แต่ข้าพบว่า...”  แอดกินส์ยังคงยิ้ม  แต่ขณะพูดไปได้ครึ่งประโยค  เสียงของลอร์ดแอดกินส์ก็ชะงักทันที

เขาพบว่าสิบเอ็ดร่างในสิบสองของเทพแท้ ‘เนฟ’ ผู้นี้สลายหายไป กลายเป็นแก่นธาตุลมและสลายหายไป  เนื่องจากร่างแท้ของเนฟนอนแผ่หลาไม่ต่อต้านพันธนาการของเขาแม้แต่น้อย  กล้ามเนื้อหน้าของแอดกินส์ถึงกับกระตุก

ตอนนี้เขาค้นพบแล้วว่าวิญญาณของเนฟในร่างเดิมสลายไปแล้ว มีแต่เพียงประกายเทพที่เหลืออยู่

แอดกินส์หัวเราะอย่างเก้อเขินให้ลินลี่ย์  “ลินลี่ย์!  ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะฆ่าเนฟผู้นี้ได้ ไม่ว่าข้าจะลงมือหรือไม่ก็ไม่ต่างกันเลย”  ดาบคลื่นสลายของลินลี่ย์ฆ่าเนฟได้ในท่าเดียว  วิญญาณของเนฟสลายไป  ดังนั้นร่างอื่นจึงสลายไปด้วยเป็นธรรมดา

ร่างเดิมของเขาไม่ได้โจมตี แน่นอนว่าลินลี่ย์จะไม่ได้รับอันตรายแม้แต่น้อย!

แต่แผนเดิมของแอดกินส์ที่ต้องการช่วยเขาในช่วงวิกฤติที่สุด  เพื่อที่ว่าจะทำให้ลินลี่ย์รู้สึกซาบซึ้งต่อเขามาก  แต่ตอนนี้เขาพบว่าการกระทำเช่นนั้นเหมือนกับวาดขาให้กับงู ไร้ประโยชน์สิ้นเชิง เป็นการกระทำที่เกินจำเป็น  แม้ว่าเขาจะไม่ลงมือก็ตาม! แต่ลินลี่ย์ก็จะไม่มีปัญหาอะไร

 “ข้ายังจะต้องขอบคุณท่านอยู่ดี ลอร์ดแอดกินส์”  ลินลี่ย์พูดพลางยิ้ม  ขณะที่เขาพูด ลินลี่ย์หันไปมองบีบี  ครั้งนี้คนที่ช่วยเขาไว้อย่างแท้จริงก็คือบีบี  ถ้าบีบีไม่ใช้ความสามารถตามธรรมชาติของเขา  และระบุถึงร่างแท้ในสิบสองร่างได้  อย่างนั้นลินลี่ย์จะไม่สามารถโจมตีร่างแท้ได้เลย... อย่างนั้นในการเผชิญหน้ากับการโจมตีจากเทพสายธาตุลมนี้  บางทีร่างลินลี่ย์อาจจะถูกทำลายระเบิดก็ได้

 “พี่ใหญ่”  หน้าของบีบีมีรอยยิ้มเช่นกัน

ลินลี่ย์และบีบีไม่จำเป็นต้องพูดอะไรต่อกัน  แค่ชำเลืองมองตากันครั้งเดียวก็เพียงพอให้พวกเขาเข้าใจความคิดของกันและกัน  เหตุการณ์ที่อันตรายอย่างนี้เป็นสิ่งที่ลินลี่ย์และบีบีเผชิญมาหลายครั้งแล้ว

 “เจ้าฆ่าคนผู้นี้ได้  ทุกอย่างก็เป็นของเจ้า”  แอดกินส์ใช้พลังของเขาควบคุมประกายเทพ, แหวนมิติเก็บสมบัติและอาวุธเทพของเนฟให้ลอยเข้าหาลินลี่ย์ ลินลี่ย์ไม่ต้องการแสดงความเกรงใจมากนักเก็บของทั้งหมดไว้ในแหวนมิติของเขา

แอดกินส์รู้สึกเสียดายอยู่ในใจ

ตั้งแต่เขาได้รู้ว่าเนฟวางแผนฆ่าลินลี่ย์  เขาจึงเตรียมตัวเพื่อวันนี้อย่างยาวนาน!  ตอนนี้, เขาตั้งใจรอช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดก่อนจะเคลื่อนไหวลงมือ

ใครจะคาดกันเล่าว่าที่เขาทำไปทั้งหมดจะสูญเปล่า?

 “ลอร์ดแอดกินส์,  ข้าอยากถาม เคล็ดความรู้ลึกลับที่คนผู้นี้เพิ่งใช้ไปคืออะไร?  ทำไมเขาถึงมีร่างแยกมากมาย?  และไม่มีทางแยกกลิ่นอายพวกเขาได้ถูก”  ลินลี่ย์ถาม

แอดกินส์มีความตั้งใจจะพัฒนามิตรภาพสัมพันธ์กับลินลี่ย์และบีบี จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะตอบด้วยความเป็นกันเอง  “โอว, คนผู้นี้ใช้วิชาแยกร่างมายาที่เป็นวิชาของกฎธาตุลม  พลังเทพของเขาค่อนข้างต่ำ และวิญญาณของเขาไม่แข็งแกร่งนัก  การประยุกต์ใช้ก็ยังไม่น่าประทับใจ เทพชั้นสูงที่ข้ารู้จักสามารถสร้างร่างแยกมายาได้เป็นพันร่าง!”

 “ร่างแยกมายาพันร่าง?”  ลินลี่ย์ตะลึง

 “มากขนาดนั้นแน่นอน  กล่าวโดยทั่วไป ยอดฝีมือสามารถสร้างได้ถึงยี่สิบสามสิบ  แต่เขามีเพียงสิบเอ็ด  นั่นถือว่าค่อนข้างต่ำ”  แอดกินส์พูดอย่างเหยียดหยาม  “เท่าที่ข้าเห็น เป็นไปได้ว่าเขาหลอมรวมกับประกายศักดิ์สิทธิ์และกลายเป็นเทพ  ความเข้าใจเรื่องกฎธรรมชาติธาตุลมของเขายังอยู่ในระดับต่ำมาก  พลังของร่างแยกของเขาก็ไม่แข็งแกร่งเช่นกัน  พวกเขาได้แต่ใช้พลังโจมตีของร่างหยาบเท่านั้น  นั่นมีประโยชน์กับการสู้กับคนระดับฝีมือต่ำ  แต่เมื่อเผชิญกับยอดฝีมือระดับเดียวกัน  พวกเขาไร้ประโยชน์”

แอดกินส์หัวเราะเบาๆ ทันที  “แต่ก็เป็นวิธีที่ดีสำหรับใช้หลบหนี”

ตาของลินลี่ย์ทอประกายวูบ

วิชาแยกร่างและร่างหลักก็ยังเหมือนกันด้วย  ความจริงคนอื่นไม่สามารถบอกความแตกต่างของพวกเขา  ที่สำคัญมีคนอย่างบีบีไม่มากนักที่สามารถระบุได้ว่าร่างใดมีประกายเทพอยู่ภายใน  แม้แต่บีบียังต้องได้รับผลกระทบหนักจึงจะทำเช่นนั้นได้

 “ลินลี่ย์! ข้าจำเทพตนนี้ได้”  แอดกินส์พูดอย่างเต็มใจ

 “เขาเป็นใคร?  ทำไมเขาถึงต้องการฆ่าข้า?”  ลินลี่ย์รีบถาม  บีบีฟังอย่างระมัดระวัง  ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา  ลินลี่ย์เจอกับการพยายามลอบฆ่าเอาชีวิตเขามาแล้ว

แอดกินส์กล่าว  “เจ้าจำครั้งล่าสุดได้ไหม  เทพที่ลอร์ดบลูไฟร์ฆ่าตาย?  เทพชั้นสูงนั้นชื่อว่าซาดิสต์  คนผู้นี้เป็นบริวารของซาดิสต์”  แอดกินส์รู้ชื่อซาดิสต์ผ่านการใช้สำนึกเทพตรวจสอบคฤหาสน์ของซาดิสต์ ทำให้เขาได้ยินแดนนี่และคนอื่นๆ คุยสนทนากัน

 “เทพชั้นสูงผู้นั้น?  ซาดิสต์?”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

ลินลี่ย์ได้ยินบลูไฟร์ ลีย์ลินบอกเขาว่าคนที่ต้องการฆ่าเขามาจากแดนนรก

 “ลินลี่ย์ ข้ายังมีเรื่องจะต้องไปจัดการ ข้าขอตัวก่อน”  แอดกินส์พูดพลางยิ้ม  “ถ้าในอนาคตเมื่อเจ้ามีเวลาว่าง ข้ายินดีต้อนรับเจ้าถ้าเจ้ามีเวลาว่างมาเยี่ยมข้า”  ทัศนคติของแอดกินส์ดูเป็นมิตรมาก  จากนั้นเขาเปลี่ยนเป็นลำแสงพุ่งหายลับขอบฟ้าไป

ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง

 “ความคิดของแอดกินส์ผู้นั้นดูดีมากเลยหรือเปล่า”  บีบีขยี้ตา  “ข้ายังมีความรู้สึกแปลก”

ลินลี่ย์มองไปทางตำแหน่งจักรวรรดิโอเบรียน

โอจวินและลินลี่ย์มีความเป็นปฏิปักษ์กัน  แต่หัวหน้าของโอจวิน แอดกินส์ปฏิบัติกับลินลี่ย์อย่างเป็นมิตร

 “ใครจะสนใจเหตุผลที่เขาทำตัวแปลกกันเล่า  อย่างน้อยข้าก็แน่ใจได้ว่าแอดกินส์นี้มีความตั้งใจเป็นมิตรที่ดีกับเรา  ไปกันเถอะ  ได้เวลากลับกันแล้ว”  ลินลี่ย์คิดเรื่องประกายเทพที่เขาเพิ่งได้รับ  เขามีความคิด “ดูเหมือนว่าข้าได้ของขวัญที่จะมอบให้เดเลียแล้ว”  เนฟตายและทิ้งประกายเทพสายธาตุลมไว้ให้  เหมาะจะเป็นของขวัญให้เดเลีย

ที่สำคัญ เดเลียกลายเป็นเทพผ่านการหลอมรวมกับประกายศักดิ์สิทธิ์  ในอนาคตนางก็ต้องอาศัยการหลอมรวมกับประกายเทพต่อไปอีก  แค่เพียงอาศัยพลังของนางเอง  เดเลียจะต้องใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อบรรลุความก้าวหน้า

การสู้รบระหว่างเนฟและลินลี่ย์ โดยเฉพาะการสลายร่างแยกมายาทั้งสิบเอ็ดของเนฟ ก่อนให้เกิดคลื่นระเบิดขนาดใหญ่ของแก่นธาตุลมแพร่กระจายออกไป  เกิดแรงสั่นสะเทือนของแก่นธาตุดิน  ธรรมชาติแบบนี้ดึงดูดความสนใจของยอดฝีมือของทวีปยูลานบางส่วน  และขณะนั้นมีสัมผัสเทพบางส่วนแผ่ครอบคุมพื้นที่นี้

ภายในจักรวรรดิโรฮอลท์

 “เนฟตายแล้ว...”

แดนนี่ถอนหายใจยาว  สัมผัสเทพของเขาพบตำแหน่งร่างของลินลี่ย์และบีบี  “เนฟก็ล้มเหลวเช่นกัน”  และจากนั้น สีหน้าของแดนนี่เปลี่ยน

 “ครั้งสุดท้าย แอนราสโจมตี  ครั้งนี้เป็นเนฟโจมตี  เป็นไปได้ไหมว่าลินลี่ย์รู้ว่าเนฟเป็นคนฝ่ายเรา?  ถ้าเขาถามหาที่อยู่ของเทพเหล่านี้และมาล้างแค้นเอากับเรา หรือว่าขอให้ลอร์ดเบรุตลงมือ  อย่างนั้น....”  หัวใจของแดนนี่ยิ่งกังวลมากขึ้น

 “ไม่มีประโยชน์อะไรกับการอยู่ที่นี่ ที่ทวีปยูลานอีกต่อไปแล้ว”

แดนนี่แน่ใจเรื่องนี้  ที่สำคัญที่สุดก็คือเป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะได้รับสมบัติของสุสานเทพเจ้า  ประการที่สอง เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฆ่าลินลี่ย์

 “กลับไปยังแดนนรกเป็นเรื่องดีที่สุด”

 “ทุกคน, มารวมตัวที่ลานหน้าบ้าน!”  แดนนี่ส่งข้อความออกไปทันที  ในเวลาต่อมาร่างหลายสิบร่างบินออกมาจากจักรวรรดิโรฮอลท์มุ่งหน้าสู่ดินแดนน้ำแข็งขั้วโลกทิศเหนือ  พวกเขาออกมาในตอนเช้า  หลังจากบินอยู่หลายชั่วโมง ในเวลาบ่ายพวกเขาก็มาถึงดินแดนน้ำแข็งขั้วโลก

ความเร็วของพวกเขารวดเร็วมาก

ดินแดนน้ำแข็งขั้วโลก  บนยอดภูเขาน้ำแข็ง  สายลมหวีดหวิว

ฮ็อดเดิลออกมาจากที่พักน้ำแข็งของเขา

 “หืม? แดนนี่?”  ฮ็อดเดิลเห็นแดนนี่  จากนั้นส่ายศีรษะถอนหายใจ  “เจ้ากำลังจะกลับหรือ?”

แดนนี่พยักหน้าเล็กน้อย  เขาพูดด้วยเสียงสุดฝืน  “ภารกิจครั้งนี้ของเราในทวีปยูลานล้มเหลว”

 “เนฟฆ่าลินลี่ย์ไม่สำเร็จหรือ?”  ฮ็อดเดิลถาม  สามปีที่แล้วแดนนี่ส่งคนไปบอกเรื่องนี้กับฮ็อดเดิลแล้ว

 “ล้มเหลว  เนฟตายเช่นกัน”  แดนนี่ส่ายศีรษะและพูดอย่างจนใจ  “ถ้าลินลี่ย์ผู้นี้ไปยังแคว้นฟ้าครามได้  เขาจะเป็นภัยคุกคามต่อตระกูลไลโอเนลอย่างมาก แต่ต่อให้ข้ากลับไปอธิบายเรื่องนี้กับตระกูล  ข้าเกรงว่าตระกูลคงไม่ให้ความสำคัญมากนัก”

ตำแหน่งของแดนนี่ในตระกูลนับว่าต่ำมาก  ใครก็ตามที่หลอมรวมประกายศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นเทพ  นอกจากเทพชั้นสูงแล้ว  ทั้งหมดถือว่ามีสถานะต่ำมาก

 “ข้าไม่สามารถมีส่วนร่วมเรื่องสำคัญของตระกูลได้”  ฮ็อดเดิลถอนหายใจ  “มิฉะนั้นงานที่น่าเบื่ออย่างนี้คงไม่ทำให้ข้าตกต่ำหรอก  เอาล่ะ ข้าจะส่งพวกเจ้ากลับเดี๋ยวนี้”

กลุ่มเทพที่นำโดยแดนนี่ยืนอยู่ในวงเวทดาวหกเหลี่ยมพร้อมกัน  ฮ็อดเดิลกระตุ้นการทำงานของวงเวท  ลำแสงยิงขึ้นสู่ท้องฟ้า  พื้นที่ในวงเวทเริ่มบิดเบี้ยวลวงตา  ในขณะสั้นๆ  ร่างทั้งสิบกว่าร่างก็หายไปไม่เหลือร่องรอยให้เห็น

แดนนี่และกลุ่มคนที่เหลือหนีออกไปจากทวีปยูลานและกลับไปยังแดนนรก  ขณะที่ปราสาทเลือดมังกรทวีปยูลาน ยังเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะรื่นเริง  ไม่ใช่แค่ทารอสและไดลินที่อยู่นั่นเท่านั้น  เทพสงคราม มหาพรตและทุกคนก็เข้าร่วมงานเลี้ยงด้วย

นี่เป็นครั้งแรกในรอบหกปีที่ลินลี่ย์กลับมา

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้ยินเรื่องที่ลินลี่ย์ประสบพบมาในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา  ทารอส ไดลินและคนอื่นต่างประหลาดใจกันทุกคน  โดยเฉพาะอย่างยิ่งวิธีที่ลีย์ลินฆ่าซาดิสต์เทพชั้นสูงในกระบวนท่าเดียวทำให้ยอดฝีมือปากอ้าตาค้างไปตามๆ กัน

 “เจ้าบอกว่าลีย์ลิน เจ้าภูเขาฆ้องทองแดงก็คือลอร์ดบลูไฟร์หรือ?  หนึ่งในห้าราชันย์เกบาโดส ลอร์ดบลูไฟร์?”  ไดลินพูดอย่างประหลาดใจ

ไดลินเคยอยู่ในเกบาโดสมาช่วงเวลาหนึ่ง  เขารู้ว่าบลูไฟร์น่ากลัวเพียงไหน

บีบีกินอาหารไปพลางพูด  “แม้แต่แอดกินส์เมื่อพบกับเจ้าภูเขาฆ้องทองแดงลีย์ลินยังต้องคุกเข่าต่อหน้าเขาข้างหนึ่ง และเรียกเขาด้วยคำว่า ‘ท่านเจ้าเมือง’”

 “แอดกินส์?”  วอร์ตันนั่งอยู่ข้างลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

วอร์ตันเกลียดแอดกินส์อย่างลึกล้ำ เพราะหลานของเขา ลูกซีน่าชื่อคาส ถูกโอจวินฆ่า  ขณะที่โอจวินเป็นบริวารของแอดกินส์

 “เมื่อพูดถึงแอดกินส์  ข้าคิดอะไรบางอย่างได้”  ลินลี่ย์มองดูโอลิเวอร์ที่อยู่ใกล้ๆ  “โอลิเวอร์, แอดกินส์ผู้นั้นรับรองกับข้าแล้วว่าโอจวินจะไม่ตามรบกวนเจ้าอีกต่อไป”

โอลิเวอร์ตาเป็นประกายทันที

ตลอดหลายปีมานี้ เขายังคงรั้งอยู่ภายในปราสาทเลือดมังกรไม่กล้าออกไปข้างนอกเพราะเกรงว่าโอจวินจะบุกโจมตี

 “ลินลี่ย์!  ขอบคุณ”  โอลิเวอร์รู้สึกซาบซึ้งในใจ

 “ถ้าท่านจะขอบคุณใครสักคน ก็คงเป็นท่านลีย์ลิน” ลินลี่ย์กล่าว  จากนั้นโอลิเวอร์กล่าวขึ้นทันที  “ลินลี่ย์!  ในเมื่อโอจวินไม่ไล่ล่าตามโจมตีข้าอีกต่อไป  อย่างนั้น..พรุ่งนี้ข้าตั้งใจจะไปดินแดนน้ำแข็งขั้วโลก  ข้าทนรับต่อไปไม่ได้จริงๆ”

 “พรุ่งนี้?  ทำไมท่านถึงไปที่ดินแดนน้ำแข็งขั้วโลกเล่า?”

โอลิเวอร์ยิ้ม  ตาของเขาเป็นประกายคาดหวัง  “พรุ่งนี้, ข้าเตรียมจะไปดินแดนชั้นสูงของแดนนรก!”