Panlong เล่ม 15 สมบัติประมาณค่ามิได้ - ตอนที่ 36 ถ้ำพายุ

เล่ม 15 สมบัติประมาณค่ามิได้  - ตอนที่ 36 ถ้ำพายุ

อสูรอะเมทิสต์เหล่านี้สังหารเทพแท้และเทียมเทพได้อย่างง่ายดาย นี่เพียงพอให้โอลิเวอร์เข้าได้ว่าพวกมันทรงพลังเพียงไหน  เมื่อพวกเขาหลงอยู่ในหมอก บีบีถูกกลุ่มอะเมทิสต์กระแทกใส่ และจากตรงนี้เองโอลิเวอร์จึงรู้สึกได้ว่าร่างกายของบีบีแข็งแกร่งเพียงไหน

 

บีบีเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ และเขามีความเกี่ยวข้องกับเบรุต  โอลิเวอร์สามารถเข้าใจได้ว่าทำไมเขาจึงทรงพลังอย่างนั้น

แต่ลินลี่ย์เล่า?

 “ลินลี่ย์..ร่างของเขาสามารถปะทะกับอสูรอะเมทิสต์ได้โดยตรง”  โอลิเวอร์มองดูด้วยความรู้สึกเช่นนี้  เขาตะลึงทำอะไรไม่ถูก แต่เดิมเขาเชื่อว่าขณะที่ตัวเขาเองใช้เวลาไม่กี่สิบปีฝึกฝนอย่างหนักจนถึงระดับเทพแท้ เขาควรจะถูกมองว่าน่าประทับใจและบางทีอาจจะเหนือกว่าลินลี่ย์

แต่ในความเป็นจริง...

ความแตกต่างระหว่างเขาและลินลี่ย์มากเหลือเกิน!

 “สัตว์ประหลาดตัวนี้ไม่กลัวการโจมตีวิญญาณ!”  ลินลี่ย์คำรามด้วยความโกรธ  เขาถูกโยนไปไกล  แต่แล้วเขาพลิกตัวลงยืนได้ทันที  ลินลี่ย์พูดด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ  “การโจมตีเต็มกำลังของเขา ‘ดาบคลื่นสลาย.. อสูรตัวนี้ไม่มีปฏิกิริยาอะไรแม้แต่น้อย!”

 “พี่ใหญ่,  ใช้แค่พลังโจมตีกายภาพก็พอ!”  บีบีร้องขึ้น

 “ก็ได้” ลินลี่ย์เก็บดาบหนักอดาแมนเทียมและกระโจนเข้าหาอสูรอะเมทิสต์เหมือนกับอินทรีย์ยักษ์โฉบ  กระบี่เลือดม่วงของลินลี่ย์ใช้ออกด้วยวิชาเงาพิศวงอีกครั้ง ฟันใส่อสูรอะเมทิสต์อย่างไม่ยั้งมือ

อสูรอะเมทิสต์กลัวพลังโจมตี มันหลบ

 “ปัง!” กระบี่เลือดม่วงกระทบกับสีข้างของอสูรอะเมทิสต์ฟันเป็นแผลยาวครึ่งเมตร

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่ลินลี่ย์ถอยออกมาแผลกระบี่ก็หายทันที

 “พี่ใหญ่, เจ้าตัวประหลาดนี่ไม่กลัวพลังโจมตีวิญญาณ และแม้แต่พลังโจมตีกายภาพ มันก็ยังฟื้นคืนสภาพได้ ไม่ว่าจะบาดเจ็บหนักแค่ไหน”  บีบีพูดอย่างจนใจ ลินลี่ย์อดมองเขาของตนไม่ได้  เขาของเขาแตก แต่ของอสูรอะเมทิสต์งอกขึ้นสมบูรณ์แล้ว

ลินลี่ย์ได้แต่ฝืนหัวเราะ

 “แม้แต่เทพชั้นสูงที่ทรงพลังที่สุดเมื่อเจอไม้ตายดาบคลื่นสลายของข้าอย่างน้อยต้องได้ผลกระทบบ้าง  แม้ว่าเขาจะไม่กลัวมัน  แต่อสูรอะเมทิสต์นี้ไม่มีปฏิกิริยาแม้แต่น้อย  ขณะที่ร่างกายของมันแข็งมาก  เทียบได้กับอาวุธเทพชั้นสูง แล้วยังฟื้นตัวได้รวดเร็วอีกด้ย!”

ลินลี่ย์พูดไม่ออก  ตัวประหลาดแบบนี้แข็งแกร่งยากจะโค่นลง

 “มิน่าเล่าแม้แต่เทพชั้นสูงทั้งสองเลือกหนีแทน”  ลินลี่ย์คิดในใจ ขณะเดียวกันก็ไล่เข้าต่อสู้กับอสูรอะเมทิสต์อีกครั้ง

ด้วยแรงฟันของดาบ ลินลี่ย์ฟันหนามหลังของอสูรอะเมทิสต์แตกอีกชิ้น  ขณะที่เขาเองถูกกรงเล็บของมันตวัดใส่จนกระเด็น  ในกลางอากาศเขาพลิกร่างและลงยืนกับพื้น

อสูรอะเมทิสต์คำรามอย่างเจ็บปวด  เห็นได้ชัดว่าหนามหลังแตกหักทำให้มันเจ็บปวด

 “โรววววว!” ตอนนี้อสูรที่สู้กับบีบีหยุดชะงักทันทีและเงยหน้าส่งเสียง

อสูรอะเมทิสต์ที่กำลังสู้กับลินลี่ย์หยุดชะงัก  หลังจากจ้องดูลินลี่ย์ครู่หนึ่ง ดูเหมือนมันตระหนักในที่สุดว่าลินลี่ย์ไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย  ในที่สุดมันยอมเลิกรา คำรามอย่างไม่พอใจเบาๆ

อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองมองหน้ากันเอง จากนั้นอสูรอะเมทิสต์ที่เพิ่งสู้กับลินลี่ย์มองดูลินลี่ย์และพูดด้วยเสียงแข็งต่ำ  “ร่างกาย..ไม่เลว!”

อสูรอะเมทิสต์ที่สู้กับบีบีชำเลืองมองบีบี

 “ควั่บ!  “ควั่บ!”

อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองแปลงเป็นลำแสงม่วงสองสายวิ่งออกไปด้วยความเร็วสูง

 “ลินลี่ย์!  เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า?”  เดเลียเดินเข้ามาหา และลินลี่ย์ยิ้มให้นาง  “แน่นอน, ข้าไม่เป็นไร  อย่างไรก็ตาม ต้องบอกไว้ก่อนเลยว่าอสูรอะเมทิสต์ทั้งสองนั้นน่ากลัวจริงๆ  พวกมันไม่มีจุดอ่อนเลย  แต่ว่า.. พวกมันไม่รู้วิธีโจมตีวิญญาณ”

 “ลินลี่ย์, เกิดอะไรขึ้นกับอสูรอะเมทิสต์ทั้งสองนั้น?  ทำไมพวกมันถึงจากไป?”  เดเลียถามอย่างมึนงง

โอลิเวอร์ที่อยู่ใกล้ๆ พูดขึ้น “บางที, อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองรู้ว่าการสู้กับเจ้าไม่ได้ประโยชน์อะไร มีแต่จะได้รับบาดเจ็บต่อเนื่องแทน  ดังนั้นพวกมันจึงยอมเลิกราแล้วจากไป” โอลิเวอร์ให้เหตุผล

เป็นแบบนั้นไม่ใช่หรือ?

ลินลี่ย์และบีบีไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย  และต่อให้พวกเขาได้รับบาดเจ็บก็ตามก็ยังสามารถใช้พลังเทพรักษาได้  เป็นธรรมดาที่อสูรอะเมทิสต์ทั้งสองไม่สนใจจะต่อสู้แบบนี้ต่อไป

 “พี่ใหญ่, ข้าซัดจนหินหลุดออกมาจากร่างของมัน  ดูเหมือนว่าจะเป็นอะเมทิสต์”  บีบีหยิบอัญมณีสองสามชิ้นขึ้นมาจากพื้น ขณะที่บีบีรบกับอสูรอะเมทิสต์ เขาใช้มีดดำตัดมันลงมา นี่คือมีดประกายเทพ สามารถตัดอัญมณีได้ตามปกติ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ลินลี่ย์มองดูหนามหลาวที่แตกหักอยู่บนพื้น

เขาดูดซับเข้าไปในแหวนมังกรขนาดของเขาและแน่นอน อัญมณีทั้งสองนั้นถูกแปรสภาพทันทีและแก่นวิญญาณถูกดึงออกมาทิ้งไว้แต่เศษเพียงเล็กน้อย

 “ใช่แล้ว อสูรอะเมทิสต์เหล่านี้ตัวเป็นอะเมทิสต์แน่นอน”  ลินลี่ย์รู้สึกตะลึง  อะเมทิสต์เต็มไปด้วยแก่นวิญญาณ  สิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีตัวประกอบไปด้วยอะเมทิสต์ แล้วจะมีพลังแก่นวิญญาณแฝงอยู่ในตัวมากมายขนาดไหน

 “พี่ใหญ่,  ผลการตรวจสอบของท่านเป็นยังไงบ้าง?  นี่เป็นอะเมทิสต์หรือเปล่า?”  บีบีถาม  เขาอัญมณีสีม่วง แต่ไม่แน่ใจว่าคืออะไร

 “มันคืออะเมทิสต์แน่นอน”  ลินลี่ย์พยักหน้า

บีบี เดเลียและโอลิเวอร์แม้จะคาดการณ์ถึงคำตอบนี้ก็ยังตะลึงคิดอะไรไม่ออก

เดเลียขมวดคิ้ว  “ตัวประหลาดทั้งสองนี้มาจากที่ใด? พวกมันไม่กลัวพลังโจมตีวิญญาณ  และตลอดทั้งตัวของพวกมั้นก็แข็ง  ยิ่งกว่านั้นมันยังฟื้นฟูอาการบาดเจ็บได้ทันที”  ต้องกล่าวว่าอสูรชนิดนี้สามารถอธิบายได้แต่เพียงว่าไร้เทียมทาน  หรือจะอธิบายให้ถูกก็คือฆ่าได้ยากมาก

 “แต่ข้าสังเกตว่าสติปัญญาของอสูรนี้จะต่ำมาก” บีบีกล่าว

 “มันมีสติปัญญาที่ต่ำจริงๆ เมื่อเรากำลังต่อสู้ ทั้งหมดที่มันรู้ก็คือใช้กรงเล็บของมันและเขี้ยวโจมตีเป็นหลัก มันไม่รู้เคล็ดความรู้ลึกลับแม้แต่น้อย”  ลินลี่ย์สังเกตเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน  “อย่างไรก็ตาม, พวกมันสามารถพูดได้!”

ทุกคนพยักหน้าเล็กน้อย  อสูรอะเมทิสต์ได้พูดในตอนท้าย “ร่างกาย..ไม่เลว” ทุกคนยังจำคำนี้ได้

 “ไปกันเถอะ ไปดูกันให้รู้ว่ายังมีทางที่เราจะไปจากเทือกเขาอะเมทิสต์นี่หรือไม่”

พวกเขาทุกคนไปต่อทันที  อย่างไรก็ตามพื้นที่รอบตัวพวกเขาเต็มไปด้วยหมอกขาว  และกลุ่มของลินลี่ย์ไม่รู้ว่าที่ใดเป็นที่อันตราย   ยังคงเดินอยู่บนพื้น อย่างน้อยที่สุดกลุ่มของลินลี่ย์ก็ยังรู้ตำแหน่งทั่วไปที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไป  พวกเขายังคงเคลื่อนที่ไปข้างหน้าเป็นเส้นตรง

ขณะที่กลุ่มของลินลี่ย์สี่คนเดินทางขึ้นหน้า  เจนกินกำลังตามหลังเทพแท้อีกสามคนสำรวจภูเขาอะเมทิสต์เหล่านี้อย่างระมัดระวัง  เขายังนับว่าโชคดี  เขามาถึงภายในภูเขาอะเมทิสต์อย่างปลอดภัย  และจนถึงตอนนี้เขายังไม่พบเจอกับอสูรอะเมทิสต์แต่อย่างใด

 “ข้าสงสัยจริง ท่านลินลี่ย์และคนอื่นจะทำอย่างไร”  เจนกินรำพึงกับตนเองเงียบๆ

 “วิ้วววววว” สายลมที่รุนแรงดังขึ้นข้างหน้าได้ยินชัด

 “ไปกันเถอะ  ไปดูด้วยกัน”  หนึ่งในเทพแท้ร้องเรียกทันที  เทพแท้ทั้งสี่คนรวมทั้งเจนกินเข้าไปใกล้ตามเสียง  ครู่ต่อมากลุ่มของเจนกินก็เห็นแหล่งของเสียงลมรุนแรง

 “นี่คือ...”

เจนกินและพวกอีกสามคนจ้องมองปากอ้าค้าง

ห่างออกไปร้อยเมตร บนพื้นมีรอยแยกยาวหลายสิบเมตร  ลึกลงไปภายในรอยแยก มีถ้ำที่ยาวสิบเมตร  เสียงลมหวีดหวิวดังมาจากภายในถ้ำและประกายแสงสีม่วงพ่นออกมาจากภายในถ้ำ

ความเร็วซึ่งแสงสีม่วงพ่นออกมานั้นสูงอย่างน่าทึ่ง

 “งั้นอะเมทิสต์ก็บินออกมาจากที่นี่”  เจนกินพูดด้วยความประหลาดใจ  อย่างไรก็ตาม เขาไม่ทันตระหนักกว่าภูเขาอะเมทิสต์มีมากกว่าหนึ่งตำแหน่งที่เป็นแบบนี้

อะเมทิสต์นับไม่ถ้วนกำลังพ่นออกมาจากทุกตำแหน่ง  เพราะพวกมันเคลื่อนออกมาจากในตำแหน่งต่างๆ เมื่อพวกมันบินเข้าทะเลหมอก พวกมันจะเต็มอยู่ในพื้นที่ทั้งหมดเป็นธรรมดา  อย่างไรก็ตามเพราะตำแหน่งของอะเมทิสต์มีอยู่แตกต่างกันไป บางส่วนก็พ่นลาดเอียงเป็นแนวเส้นตรง บางส่วนก็ขนานไปกับผนังของรอยแยกซึ่งยุบลงไป

ดังนั้น อะเมทิสต์หลายชิ้นจึงกระแทกฝังเข้าไปในผนัง  หลายชิ้นฝังตัวลึกลงไปในผนัง  แต่อีกหลายชิ้นอยู่ที่ก้นรอยแยก

ถ้ำอยู่ตรงกลางรอยแยก  มีอะแมทิสต์ร่วงเกลื่อนกล่นอยู่ทุกที่

 “นี่มีอะเมทิสต์มากเท่าไหร่กันแน่?”

เทพแท้ทั้งสี่จ้องมองปากอ้าค้าง  อะเมทิสต์ปกติจะไม่ใหญ่ และกลุ่มขนาดเล็กขนาดหลายสิบเซ็นติเมตรจะมีอะเมทิสต์แฝงอยู่เกินหมื่น  อย่างไรก็ตาม พื้นที่นี้มีอะเมทิสต์กระจัดกระจายอยู่ตามร่องลึก คำนวณจำนวนอะเมทิสต์น่าจะราวร้อยล้าน  อะเมทิสต์ทุกชิ้นมีราคามากอยู่แล้ว  ถ้ามีมากมายขนาดนี้รวมกันจะมีราคามากมายขนาดไหน?

เทพแท้ทั้งสี่ตะลึง เมื่อพวกเขาคำนวณราคา

 “เรา...เรารวยแล้ว!”  เทพแท้คนหนึ่งค่อยรู้สึกตัว

 “ฮ่าฮ่า..เรารวยแล้ว!”  เจนกินตื่นเต้นเช่นกัน

หนึ่งในสี่เทพตรงไปที่หนึ่งในร่องลึกข้างล่าง  อีกสามคนรู้สึกตัวช้ากว่าเล็กน้อยรีบวิ่งตามลงไปทันที  ทั้งสี่คนไม่จำเป็นต้องฆ่ากันเอง  จำนวนอะเมทิสต์มีมากมาย มากจนพวกเขาพอใจ

แต่ขณะที่พวกเขาเข้าไปใกล้ร่องลึก ทั้งสี่ก็ต้องชะงัก

เพราะ...

จำนวนอะเมทิสต์ที่อัดใส่ผนังร่อง กระแทกอะเมทิสต์ที่ฝังอยู่ผนังร่องลึกจนร่วงหล่นลงไปในร่องลึก  อะเมทิสต์เหล่านี้ยิงออกมาด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง  ถ้าทั้งสี่บินลงไป พวกเขาอาจจะถูกอะเมทิสต์ยิงจนพรุนก็ได้

 “จะทำยังไงดี?”  เทพแท้ทั้งสี่ลังเลกันหมด

เมื่อพวกเขาลงมาข้างล่าง  พวกเขาเห็นพลังยิงของอะเมทิสต์  ต้องเข้าใจไว้ก่อนว่าเวลานั้น อะเมทิสต์บินลอยมาช่วงเวลาหนึ่งแล้วและความจริงพลังยิงก็ต่ำกว่าตอนแรก  แต่อะเมทิสต์เหล่านี้ที่ยิงออกมาจากถ้ำมีพลังและความเร็วสุดยอด

ถ้าพวกเขาโดดลงไปในรอยแยก  พวกเขาจะต้องตายแน่นอน!

 “ก็ใช้สมบัติเทพ”  หนึ่งในเทพแท้นั้นแนะนำ  พอพลิกมือเขาดึงแส้ออกมา และสะบัดแส้ออก  แส้คดโค้งเหมือนงูหลามพุ่งตรงไปในถ้ำ

 “ปัง!”  “ปัง!”  “ปัง!”

อะเมทิสต์จำนวนมากมายกระแทกกับแส้และอาวุธเทพแตกขาดกระจุยเพราะแรงปะทะ

หน้าของพวกเทพแท้ซีดขาว  อาวุธเทพถูกทำลาย

ต้องเข้าใจไว้ก่อนว่าอะเมทิสต์ยังสามารถเจาะเกราะชีพจรคุ้มกัน และนั่นยังเป็นเวลาที่พวกเขาเดินทางอยู่ในระยะห่าง  สำหรับอะเมทิสต์ที่ยิงออกมาจากถ้ำ  แม้แต่อาวุธเทพชั้นสูงก็ยังอาจถูกยิงได้!  สมบัติเทพแท้จะทนได้อย่างไร?

เจนกินและอีกสามคนตะลึง

 “แม่มันเถอะ อะเมทิสต์มากมายอยู่ต่อหน้าเรา  แต่เราไม่สามารถเก็บเอามาได้”  หนึ่งในเทพแท้สบถ

ความจริง ยังมีอะเมทิสต์ตกกระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณภูเขาอะเมทิสต์  เพียงแต่จำนวนที่กระจัดกระจายนั้นมีค่อนข้างน้อย ปริมาณที่เทพทั้งสี่เก็บได้มีอะเมทิสต์ราวๆ หนึ่งร้อยชิ้น  อย่างไรก็ตามในร่องลึงมีอะเมทิสต์หนาเป็นชั้นๆ

ไม่ว่าจะสุ่มเก็บจากตรงไหนก็มีปริมาณมาก

 “ช่างมันเถอะ  ชีวิตเป็นสิ่งที่สำคัญมากกว่า”  เจนกินส่ายศีรษะอย่างจนใจ

เทพอีกสามคนถอนหายใจด้วยเช่นกัน

ขณะที่ทั้งสี่คนกำลังจะยอมแพ้ ทันใดนั้น...

ถ้ำซึ่งมีอะเมทิสต์ยิงออกมาพลันหยุดทันที  และเสียงของลมที่ได้ยินก็หยุดเช่นกัน  ในทั่วทั้งร่องลึกไม่มีอะเมทิสต์ยิงออกมาแม้แต่ชิ้นเดียว  คงเหลือแต่อะเมทิสต์ที่หล่นอยู่เต็มพื้น

 “นี่...นี่...” เจนกินและอีกสามคนตะลึง

 “อา! ลงไป ลงไปกันเถอะ!”  เทพแท้ทั้งสี่กระโดดลงไปในรอยแยกอย่างตื่นเต้นทันที”

 “เมื่อมีอะเมทิสต์เหล่านี้ ข้า..ข้า”  ใจของเจนกินอยู่ในความว้าวุ่น  ขณะเดียวกันเขาเริ่มรวบรวมเก็บอะเมทิสต์กองใหญ่ไว้ในแหวนเก็บของของเขา

 “เฮ้, เจนกิน?”  เสียงหนึ่งดังขึ้น

เจนกินหันไปมอง  เป็นกลุ่มลินลี่ย์ทั้งสี่คน

กลุ่มของลินลี่ย์มาเพราะเสียงลมด้วยเช่นกัน  แต่ขณะที่พวกเขาเข้าไปใกล้  เสียงลมชะงักหยุดทันที  ขณะที่ลินลี่ย์เข้าไปใกล้  พวกเขาพบร่องลึกเต็มไปด้วยอะเมทิสต์พร้อมกับเห็นเจนกินกับพวกทั้งสามรวบรวมเก็บอะเมทิสต์กันวุ่นวาย

 “มีอะเมทิสต์มากมายนักหรือ?”  ลินลี่ย์อดตกใจมิได้

บีบี  เดเลียและโอลิเวอร์ตะลึงด้วยเช่นกัน

 “ให้ตายเถอะ!  เทียบกับอะเมทิสต์เหล่านี้แล้ว สมบัติสองแสนล้านกลายเป็นไม่มีอะไรเลย! ตาของบีบีเป็นประกาย

แต่ขณะที่บีบีเตรียมจะโดดลงไปในรอยแยก..

 “ครืนนนน...”

ถ้ำซึ่งหยุดยิงอะเมทิสต์ออกมา พลันเกิดแรงดึงดูดรุนแรงทันที  พลังของแรงดึงดูดทำให้พื้นที่สั่นสะเทือน เกิดเป็นแอ่งหมุนวน  กระแสพลังหมุนวนในถ้ำดึงดูดอะเมทิสต์ทั้งหมดในร่องรวมทั้งเจนกินและเทพแท้อีกสามคนไปด้วย

 “ท่านลินลี่ย์...”  เจนกินถูกดูดเข้าไปในถ้ำอย่างกะทันหัน กำลังจ้องมองมาทางลินลี่ย์  สายตาของเขามีแต่แววสิ้นหวังและเสียดาย  อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถต้านได้แม้แต่น้อย

เรื่องแปลกก็คือ แรงดึงดูดนี้ส่งผลต่อเหมือนกับเป็นแอ่งวังวนจริงๆ เพียงแต่มีผลทั่วทั้งร่องลึกเท่านั้น แต่ไม่ส่งผลอิทธิพลต่อภายนอกแม้แต่น้อย

 “แครกกก...”  ถ้ำยังคงมีแอ่งวังวนเป็นกระแสดูดต่อไปอีก...

ภายในร่องลึกสิ่งที่เหลืออยู่มีแต่เพียงอะเมทิสต์ที่ฝังลึกอยู่ในผนังทั้งสองด้าน  สำหรับอะเมทิสต์ฝังอยู่ไม่แน่นหนา  ไม่มีเหลือแม้แต่ชิ้นเดียว

เมื่อเห็นภาพนี้ ลินลี่ย์พูดไม่ออกเป็นเวลานาน