ตอนที่ 880 หรุ่ยเอ๋อหายไป
ในขณะที่เย่เฉินและอาหลีกำลังคุยกัน หรุ่ยเอ๋อก็ยังคงเงียบอยู่ ใบหน้าที่สวยงามของนางราวกับดอกบัวบานอย่างเงียบๆ นางจ้องมองไปที่กระแสวังวนแห่งความว่างเปล่าตรงหน้าราวกับว่านางกำลังมองเข้าไปในส่วนลึกของสุสานจ้าวสวรรค์เต๋า
เย่เฉินเหลือบมองหรุ่ยเอ๋อแล้วพูดว่า
"เข้าไปข้างในกันเถอะ!"
พวกเขาทั้งสามก้าวเข้าสู่กระแสวังวนแห่งความว่างเปล่าที่อยู่ข้างหน้าด้วยกัน
เวลาและสถานที่เปลี่ยนไป และดวงดาวก็เปลี่ยน
เขาเดินทางผ่านความว่างเปล่าอย่างต่อเนื่อง
วิสัยทัศน์และจิตวิญญาณของเขาไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิงที่นี่
เย่เฉินสูญเสียการรับรู้ทิศทางไปอย่างสิ้นเชิง เขาสัมผัสได้ถึงตำแหน่งของอาหลีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ท่ามกลางความรุนแรงขึ้นๆ ลงๆ เย่เฉินโน้มตัวไปทางอาหลีและจับมือนางไว้ เย่เฉินต้องการค้นหาตำแหน่งของหรุ่ยเอ๋อ แต่ที่นี่วุ่นวายเกินไป เขาไม่รู้ว่าหรุ่ยเอ๋ออยู่ที่ไหน
จิตสำนึกของเขาตกอยู่ในความมืดอันไม่มีที่สิ้นสุด
เย่เฉินไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนก่อนที่เขาจะตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ
เย่เฉินนอนอยู่กับที่และรู้สึกถึงบางสิ่งที่กดทับบนร่างกายของเขา เขาลืมตาขึ้นและเห็นอาหลีนอนอยู่บนหน้าอกของเขา อาหลีก็ดูเหมือนจะหมดสติเช่นกัน ดวงตาของนางปิดและลมหายใจของนางสม่ำเสมอ เย่เฉินตกตะลึงกับใบหน้าที่สวยงามของนาง
ในขณะนี้ เย่เฉินค่อนข้างเข้าใจความหมายของการเป็นดอกบัวในน้ำใส ซึ่งเป็นงานแกะสลักตามธรรมชาติ
ลักษณะการนอนหลับอันเงียบสงบของอาหลีทำให้เย่เฉินรู้สึกสงบเป็นพิเศษ
ในขณะนี้ เย่เฉินมีความตระหนักรู้ แม้ว่าคนๆ หนึ่งสามารถควบคุมลมและเมฆในชีวิตของเขาและหัวเราะเยาะโลกอย่างภาคภูมิใจ แต่ทุกอย่างก็จะไร้ประโยชน์หากเขาไม่มีกลุ่มคนที่เขารักอยู่เคียงข้างเมื่อเขาตื่นขึ้นมา
อาหลีสวมชุดผ้าไหมสีขาวนวล ผมสีดำยาวของนางดูสดใสและสวยงามสยายออกราวกับผ้าแพร กระดูกไหปลาร้าที่ละเอียดอ่อนของนางใสราวกับหยก เมื่อมองลงไป เย่เฉินก็อดไม่ได้ที่จะกลั้นหายใจเมื่อมองภาพนั้น
ขณะที่นางนอนอยู่บนหน้าอกของเย่เฉิน เย่เฉินก็มองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าคอเสื้อของอาหลีเกือบจะเปิดแล้ว เขามองเห็นเนินอกอวบอูมคู่หนึ่งอย่างคลุมเครือ เมื่อเทียบกับครั้งสุดท้ายที่เขาเห็นพวกเขา พวกมันดูอวบมากขึ้นราวกับว่ากำลังจะล้นออกมา
ยอดอกอันน่าภาคภูมิใจนั้นสวยงามมากจนทำให้ผู้คนตื่นตาตื่นใจ ทำให้ผู้คนอยากจะหยิก
ยอดหยกคู่ถูกกดลงบนหน้าอกของเย่เฉิน เขาสัมผัสได้ถึงสัมผัสที่นุ่มนวลและยืดหยุ่นอย่างชัดเจน ที่แย่กว่านั้นคือกลิ่นหอมอ่อนๆ ของอาหลีที่ปลุกเร้าเย่เฉินอยู่ตลอดเวลา
เย่เฉินหลบสายตาด้วยความยากลำบาก รู้สึกเขินอายเล็กน้อย
เย่เฉินมองไปรอบๆ และพบว่าสภาพแวดล้อมของเขาว่างเปล่า ไม่มีร่องรอยของ หรุ่ยเอ๋อเลย เขาไม่รู้ว่านางไปอยู่ที่ไหน
“อาหลี ตื่นเร็วเข้า!”
เย่เฉินสะกิดอาหลีอย่างรวดเร็ว
อาหลีตื่นจากการหลับใหล เมื่อนางลืมตาขึ้นและเห็นเย่เฉิน นางถามด้วยความสับสนว่า
"เกิดอะไรขึ้น พี่เย่เฉิน?"
“หรุ่ยเอ๋อหายไปแล้ว!”
เย่เฉินพูดอย่างกังวลใจ เขาลุกขึ้นนั่งและมองเข้าไปในระยะไกล เห็นว่าพวกเขาอยู่ในวังที่ทรุดโทรมเล็กน้อย พวกเขาอยู่ในห้องโถงเปิดโล่ง ไม่มีอะไรอยู่รอบตัวพวกเขา ไม่มีใครหรือสิ่งมีชีวิตใดๆ
หรุ่ยเอ๋อที่ร่วมทางมาด้วยก็หายตัวไปเช่นกัน
เป็นไปได้ไหมที่หรุ่ยเอ๋อจากไปเพียงลำพังในขณะที่พวกเขาหมดสติ? หรือนางลงไปที่อื่นเมื่อนางถูกส่งมาที่นี่?
นิ้วเรียวเล็กของอาหลีขยี้ตานาง และในที่สุดนางก็ตื่นจากความงุนงง
“หรุ่ยเอ๋อไปไหน?”
อาหลีก็กังวลเล็กน้อยเช่นกัน
“ไปตามหานางด้วยกัน!”
เย่เฉินกล่าว
"อืม!"
อาหลีพยักหน้า
พวกเขาลุกขึ้นและเริ่มค้นหาบริเวณโดยรอบวัง แม้ว่าพวกเขาจะสามารถใช้พลังวิญญาณของพวกเขาได้ แต่พวกเขาไม่รู้ว่าวังนี้สร้างมาจากอะไร พลังวิญญาณของพวกเขาไม่สามารถทะลุกำแพงได้ ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถค้นหาได้เฉพาะภายในห้องโถงเท่านั้น
เย่เฉินและอาหลีค้นหาในห้องโถงใหญ่ครั้งหนึ่งแต่ไม่พบสิ่งใดเลย พวกเขาจึงเดินออกจากวัง
วังแห่งนี้มีมาเป็นเวลานานและพังทลายลงแล้ว ผนังเต็มไปด้วยรอยกระดำกระด่าง และเครื่องเรือนบางส่วนข้างในร่วงหล่นลงกับพื้นอย่างรกและมีฝุ่นปกคลุม
รอยนูนที่ผนังด้านนอกของวังบางส่วนได้รับความเสียหายอย่างหนักเช่นกัน พวกเขายังคงมองเห็นได้ไม่ชัดเจน ภาพนูนต่ำนูนสูงนี้แสดงถึงปรมาจารย์ผู้ทรงพลังและไม่มีใครเทียบได้จำนวนหนึ่งซึ่งนำมนุษย์หลายสิบล้านคนมาต่อสู้ในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว มันเป็นสงครามอันกว้างใหญ่ อย่างไรก็ตาม ประติมากรรมนูนบางส่วนที่ด้านหลังไม่ชัดเจนโดยสิ้นเชิง
เย่เฉินและอาหลีเดินตามขั้นบันไดที่พังของวังและเดินไปข้างหน้า ทางเดินยาวทอดยาวไปไม่รู้จบ มีศาลา สวนหิน สวน และลำธารทั้งสองด้าน ใครๆ ก็จินตนาการได้ว่าฉากในอดีตจะต้องสวยงามขนาดไหน น่าเสียดายที่ตอนนี้มันพังทลายลงแล้ว อย่างไรก็ตาม ดอกไม้สีแดงแปลกๆ ที่อยู่ข้างศาลาหินบานสะพรั่งด้วยเหตุผลบางประการ
ดอกไม้แปลกๆ เหล่านี้แต่ละดอกมีขนาดใหญ่เท่ากับสองฝ่ามือของผู้ใหญ่ พวกมันมีสีแดงสดและสวยงาม พวกมันแกว่งไปมาอย่างนุ่มนวลและถูกล้อมรอบด้วยจุดแสงราวกับว่ากำลังดูดซับพลังบางอย่างในอากาศอยู่ตลอดเวลาและปล่อยกลิ่นหอมแปลกๆ ที่ทำให้หัวใจสดชื่น
เพียงแค่ได้กลิ่น เขาก็รู้สึกสดชื่น และรูขุมขนทั้งหมดในร่างกายของเขาดูเหมือนจะเปิดออก
ในบรรดาดอกไม้นั้น มีผลไม้สีแดงห้อยอยู่บนกิ่งไม้ต้นหนึ่ง
ดวงตาของเย่เฉินเบิกกว้างเมื่อเห็นผลไม้ มันเป็นผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิต ที่เขาเพิ่งกินเข้าไป!
ว่ากันว่าเคยมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตมากมายเติบโตในบริเวณด้านนอกของสุสานจ้าวสวรรค์เต๋า หลังจากที่ยอดฝีมือจากกลุ่มต่างๆ ค้นพบผลของผลศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิต พวกเขาก็เริ่มต่อสู้เพื่อให้ได้ครอบครองอย่างบ้าคลั่ง ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตถูกคว้าหมดอย่างรวดเร็ว และเป็นการยากที่จะพบพวกมันในพื้นที่ด้านนอกของสุสานจ้าวสวรรค์เต๋า
ดูเหมือนจะไม่มีใครเคยมาที่นี่มาก่อน แต่มีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตมากมายกำลังเบ่งบาน ในอนาคตน่าจะมีผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตมากกว่านี้
“อาหลี รอสักครู่!”
เย่เฉินกระโดดลงมาและร่อนลงบนหิน
เย่เฉินเห็นว่าดูเหมือนจะมีดอกไม้เขียวชอุ่มอีกสองดอก
เขาไม่คาดคิดว่าจะพบผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตสามผลพร้อมกัน!
เย่เฉินดึงผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตทั้งสามออกมาอย่างระมัดระวังแล้วกระโดดกลับ
“นี่คือผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตเหรอ?”
อาหลีถามอย่างมีความสุข
เย่เฉินพยักหน้า เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะพบผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตที่นี่ กล่าวกันว่าผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตเติบโตโดยการรวบรวมพลังปราณแห่งจ้าวสวรรค์เต๋าผู้ยิ่งใหญ่ แม้ว่าผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตที่เย่เฉินกินไปตอนนี้มีความแข็งแกร่งของเย่เฉินเพิ่มมากขึ้นอย่างจำกัด แต่มันก็เหมือนกับตัวเร่งปฏิกิริยาที่กระตุ้นศักยภาพของเย่เฉิน ทำให้เย่เฉินก้าวไปสู่ระดับจ้าวดวงดาว และเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาอย่างมาก
“ลองกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิต ดูสิ ใครจะรู้ มันอาจช่วยให้เจ้ากลายเป็นจ้าวดวงดาวระดับต้นได้!”
เย่เฉินพูดกับอาหลี
“ไปหาหรุ่ยเอ๋อก่อน!”
อาหลีกล่าว หรุ่ยเอ๋อเป็นสาวน้อยน่ารักและอาหลีกังวลมากเมื่อหาหรุ่ยเอ๋อไม่พบ
"อืม!"
เย่เฉินพยักหน้าและปล่อยให้อาหลีเก็บผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตไว้หนึ่งผล เขาเก็บอีกสองผลไว้ในโลกในตันเถียนของเขา
ร่างดวงดาวของเย่เฉินยังคงสำรวจบริเวณโดยรอบต่อไป เขาค้นพบว่าสวนนี้ใหญ่โตเกินจินตนาการ ระยะทางถูกปกคลุมไปด้วยหมอกเลือดและเขาไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน หากเขาต้องการสำรวจปลายสุดของสวน เขาจะต้องเข้าไปในหมอกเลือด ซึ่งอาจทำให้เขาหลงทางได้ง่าย
อีกด้านหนึ่งของชายแดนถูกปกคลุมไปด้วยข้อจำกัด หากใครต้องการออกไป พวกเขาก็ต้องฝ่าฟันข้อจำกัดออกไป
เย่เฉินและอาหลีค้นหาบริเวณโดยรอบเป็นเวลานาน แต่ไม่พบร่องรอยของหรุ่ยเอ๋อเลย อย่างไรก็ตาม พวกเขาค้นพบบางสิ่งบางอย่าง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะติดอยู่ในเวทย์จำกัดนี้ และไม่สามารถออกไปได้เลย!
เย่เฉินเดินไปที่ขอบของเขตจำกัดและโจมตีมันด้วยมีดบินปราณฟ้าหรือแม้แต่เศษมีดบิน เขาพบว่าแม้ว่ามีดบินปราณฟ้าและชิ้นส่วนสามารถทะลุขีดจำกัดได้ แต่ก็ไม่สามารถสร้างช่องว่างได้
ต้องมีทางออกอื่น!
เย่เฉินและอาหลียังคงค้นหาทางออกต่อไป เป็นเวลาหลายวันที่พวกเขาไม่สามารถหาทางออกได้ และไม่สามารถหาได้ว่าหรุ่ยเอ๋อหายไปไหน
เมื่อยืนอยู่ในกำแพงกั้น เย่เฉินรู้สึกว่าดวงตาคู่หนึ่งจ้องมองเขาอีกครั้ง อีกฝ่ายคือใคร?
อีกฝ่ายอาจไม่รู้ว่าเย่เฉินสัมผัสเขาได้ นับตั้งแต่ที่เขาเข้าใจพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศทั้งเก้า การรับรู้ของเย่เฉินก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่าเขาสามารถเจาะลึกความว่างเปล่าได้
“อาหลี ลืมมันซะเถอะ ตอนนี้อยู่ที่นี่ก่อนเถอะ เจ้ากินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิต และพยายามเป็นจ้าวดวงดาวระดับล่างให้ได้ ข้าจะยืนเฝ้าเจ้า!”
เย่เฉินพูดกับอาหลี ดูเหมือนว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะพบหรุ่ยเอ๋อในคาถาจำกัดเข้มงวดนี้
"ก็ได้!"
อาหลีพยักหน้า นางนั่งขัดสมาธิหยิบผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตขึ้นมาแล้วกลืนมันลงไป จากนั้นนางก็หลับตาลง
พลังของลวดลายเต๋ากาลอวกาศรอบๆ ตัวของอาหลีเริ่มไหลเวียน
พูดตามหลักเหตุผล เนื่องจากอาหลีสามารถฝึกฝนด้วยจิตวิญญาณของนางได้ นางควรจะสามารถเข้าใจพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศมากกว่าเจ็ดรูปแบบ ด้วยเหตุผลบางอย่าง พลังรูปแบบเต๋าในกาลอวกาศมีเพียงหนึ่งสายเท่านั้นที่ไหลเวียนรอบร่างของอาหลี นอกจากนี้ยังไม่ใช่สีแดง สีส้ม สีเหลือง สีเขียว สีฟ้า สีคราม หรือสีม่วง มันเป็นพลังรูปแบบเต๋าในกาลอวกาศที่แทบไม่มีสี
เนื่องจากอาหลียังคงไม่สามารถเข้าใจพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศมากกว่าห้ารูปแบบได้ มันจะดีกว่าสำหรับนางที่จะก้าวไปสู่การเป็นจ้าวดวงดาวระดับล่างอย่างรวดเร็ว บางทีสายเลือดของชะมดสิบหางอาจแตกต่างจากคนทั่วไป
หลังจากกินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์วิญญาณโลหิตแล้ว ลำแสงสีแดงอันสุกใสก็ส่องสว่างแก้มของอาหลี ทำให้นางดูมีเสน่ห์ราวกับดอกท้อในเดือนสาม
ทันใดนั้น พลังรูปแบบเต๋ากาลอวกาศรอบๆ ตัวของอาหลีก็ผันผวนอย่างรุนแรง
พลังรูปแบบเต๋ากาลอวกาศไร้สีแบ่งออกเป็นสองส่วน หนึ่งสีดำและหนึ่งสีขาว ราวกับนางฟ้าสองตน พวกมันเต้นรำไปรอบๆ ร่างของอาหลี
เมื่อเห็นสิ่งนี้ เย่เฉินก็ประหลาดใจอย่างมาก เขาไม่ได้คาดหวังว่าอาหลีจะเข้าใจพลังของรูปแบบเต๋าแห่งกาลอวกาศไม่เหมือนเขา ในตอนแรกเขาเข้าใจพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศเจ็ดรูปแบบ จากนั้นจึงเข้าใจรูปแบบเต๋ากาลอวกาศสีดำและสีขาวอีกสองรูปแบบที่เหลือ แต่นางเข้าใจโดยตรงถึงพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศสองรูปแบบสุดท้าย
แตกต่างจากรูปแบบหยินและหยางที่เกิดจากพลังรูปแบบเต๋ากาลอวกาศสีดำและสีขาวของเย่เฉิน พลังรูปแบบเต๋ากาลอวกาศสีดำและสีขาวรอบๆ ตัวของอาหลีดูเหมือนจะมีจิตวิญญาณของมันเอง มันแปลงร่างเป็นนางฟ้าสองตน พวกมันมีขนาดเพียงนิ้วหัวแม่มือและน่ารักมาก พวกมันมีปีกใสดุจแก้วผลึกบนหลัง และหัวเราะคิกคักเหมือนระฆังสีเงิน
อาหลียังคงฝึกฝนโดยหลับตา และพยายามที่จะทะลุผ่านไปสู่ระดับจ้าวดวงดาวระดับต่ำา ภูตน้อยทั้งสองบินไปรอบๆ อาหลี จู่ๆ ก็หายไปและปรากฏขึ้นอีกครั้งในเวลาต่อมา
เย่เฉินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีวิธีการฝึกฝนของอาหลีอาจจะแตกต่างออกไป
เย่เฉินอดไม่ได้ที่จะคาดเดาเกี่ยวกับภูตน้อยทั้งสองนี้ เป็นไปได้ไหมว่าพลังของรูปแบบเต๋ากาลอวกาศก็มีจิตสำนึกบางอย่างเช่นกัน? ท้ายที่สุดแล้ว วิญญาณฟ้าและดินก็มีจิตสำนึกและความคิดของตัวเอง แน่นอนว่านี่เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น
0 ความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น