Panlong ตอนที่ 1-16 หายนะ (1)

ตอนที่  1-16  หายนะ (1)

เป็นที่ชัดแล้วว่า นักดาบในชุดเขียวมีชื่อว่าดิลลอน  ส่วนบุรุษชุดเทาชื่อว่ารูดี้

มังกรดำที่บุรุษชุดเทายืนอยู่พ่นเพลิงสีดำครอบคลุมตัวบุรุษชุดเขียวและม้วนเป็นเกลียวเหมือนควัน  ทันใดนั้น นัยน์ตาของจอมดาบชุดเขียวเปล่งแสงเรืองรองสีเขียว จากนั้นทั่วทั้งร่างเขามีม่านพลังสีเขียวป้องกันมิให้เปลวเพลิงทำอันตรายเขาได้  ขณะเดียวกันเสียงเช้งของดาบดังลั่นจนได้ยิน

 

เสียงเช้งนั้นดังและชัดกว่าเสียงมังกรคำรามเสียอีก ครอบคลุมแผ่นฟ้าและผืนดิน

บุรุษชุดเขียวชักดาบยาวออกมา ทันใดนั้นปลายดาบที่พร่ามัวพลันยืดยาวเป็นสิบๆ เมตรโจมตีใส่บุรุษชุดเทาอย่างเกรี้ยวกราด  บุรุษชุดเทาจ้องดูดาบแสงอย่างเยือกเย็น  ไม่ขยับแม้แต่น้อย  เขาแค่บริกรรมคาถาอย่างต่อเนื่อง

 “นี่คือปลายดาบหรือนี่? ปลายดาบมหึมา?” ขณะที่วิ่งไปที่โรงเก็บของ  ลินลี่ย์ยังหันศีรษะไปดู  “บุรุษชุดเทานั้นป้องกันได้ยังไง? ใช้มังกรดำหรือ?

 “โครม!”

มังกรดำไม่ได้ป้องกันเลยแม้แต่น้อย และปล่อยให้ปลายดาบขนาดมหึมากระแทกใส่ร่างของบุรุษชุดเทา  ชุดเทาของบุรุษผู้นั้นระเบิดไปทั่วทุกทิศทางทันที  แต่หลังจากทำเช่นนั้นแล้ว เกราะรบส่องประกายก็ปรากฏขึ้นมา  เกราะรบนั้นสว่างจนแสบตา เหมือนกับว่าสร้างจากเพชร

ปลายดาบกระแทกกับเกราะรบและทำอะไรบุรุษชุดเทาไม่ได้แม้แต่น้อย

 “เป็นไปได้ยังไง?” ลินลี่ย์กลัวจนโง่งม

เนื่องจากเขาไม่ได้ดูที่ๆ เขากำลังวิ่งไป  ทันใดนั้นลินลี่ย์สะดุดหินก้อนหนึ่งล้มกระแทกพื้น  แต่แม้จะล้มอยู่กับพื้น  ลินลี่ย์ก็ยังคงมองดูการต่อสู้ในท้องฟ้าทิศตะวันออกต่อไป “นั่นเกราะอะไรกัน? มีพลังป้องกันที่แข็งแกร่งมากได้ยังไง?”

 “ลินลี่ย์, เร็วเข้า! เลิกฝันกลางวันได้แล้ว”  พอเห็นลินลี่ย์ ฮ็อกคำรามอย่างหงุดหงิดอย่างช่วยไม่ได้

 “ขอรับ, ท่านพ่อ!”  ลินลี่ย์เริ่มลุกขึ้น  เขารีบลุกขึ้นทันทีและวิ่งตรงไปที่เรือนเก็บของอีกครั้ง

 “ครืน, ครืน..”  ทันใดนั้น  เสียงที่น่ากลัว สามารถได้ยินจากท้องฟ้า ตามมาด้วยเสียงหวีดหวิวสั่นสะท้านทั่วเมืองอู่ซัน  ลินลีย์ไม่สามารถทำอะไรได้ถูก ได้แต่หันไปมองดูทางท้องฟ้าทิศตะวันออก  การมองครั้งนี้ทำให้เขาต้องตะลึงอีกครั้ง

ทันใดนั้นท้องฟ้าทิศตะวันออกเต็มไปด้วยก้อนหินขนาดยักษ์กำลังลอยอยู่  แต่ละก้อนมีขนาดเท่าบ้านทั้งหลัง

 “ควับ ควับ ควับ!”

ก้อนหินขนาดเท่าบ้านทุกก้อนมีประกายแสงสีเหลืองเข้มครอบคลุม  ทุกก้อนปลิวผ่านอากาศด้วยความเร็วที่น่าตระหนกพุ่งเข้าใส่บุรุษชุดเขียวเหมือนกับดาวตก หินแต่ละก้อนต้องหนักเป็นสิบล้านปอนด์  แต่ละก้อนหนักและใหญ่เกินกว่าก้อนหินที่ใช้ยิงในสงคราม

แม้แต่กำแพงเมืองก็ไม่สามารถต้านทานก้อนหินที่ทรงพลังอย่างนั้นได้

หินใหญ่ก้อนหนึ่งยังมีพลังมากขนาดนั้น  แต่ตอนนี้ มันลอยอยู่เต็มท้องฟ้า, ขณะที่หินนับไม่ถ้วนพุ่งเป็นแนวโค้งเข้าหาบุรุษชุดเขียว  ชาวเมืองอู่ซันทุกคนตกตะลึงกับภาพที่เห็น

 “โครม!”

ขณะที่หินก้อนแรกพุ่งเข้าใส่บุรุษชุดเขียว  แสงสีเขียวขนาดใหญ่ที่ครอบคลุมตัวเขาก็ขยายขึ้นอย่างรวดเร็วเปลี่ยนเขาให้เป็นดวงอาทิตย์สีเขียวที่ปล่อยรังสีเขียวออกมาทั่วทุกทิศทาง

ก้อนหินนับไม่ถ้วนพุ่งเข้าหาบุรุษชุดเขียว เหมือนหยดน้ำในกลางพายุฝน

ในชั่วพริบตา ดูเหมือนกับว่าเขาถูกก้อนหินล้อมไว้สิ้นเชิง  แสงสีเขียวตอนนี้มองเห็นได้โดยผ่านรอยแยกผ่านผนังหินเหล่านั้น

แครก...

เสียงแตกเหมือนอัสนีบาต หินก้อนแล้วก้อนเล่าเริ่มระเบิด  ขณะที่ก้อนหินเริ่มแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเพราะพลังปราณยุทธที่ทรงพลังน่ากลัว  ก้อนหินทุกก้อนเดิมมีขนาดเท่าบ้าน แตกกระจายเป็นชิ้นเล็กน้อยพุ่งกระจายไปทั่วทุกทิศ

ก้อนหินเหล่านั้นอยู่ในอากาศราวร้อยเมตร  เมื่อพุ่งออกมาด้วยปราณยุทธ เศษหินถูกกระแทกออกมาด้วยพลังรุนแรงเป็นระยะทางไกลมาก

 “โอว ไม่นะ”  ฮ็อกหน้าซีดขาว  ฮิลแมนที่ยังอยู่บนถนนเมืองอู่ซันเห็นเหตุเช่นนี้ถึงกับหน้าซีดเผือดเช่นกัน  พวกเขาทุกคนเข้าใจได้...

หายนะกำลังมาเยือนเมืองอู่ซัน

ก้อนหินนับไม่ถ้วน ตั้งแต่ขนาดสองเมตรเส้นผ่าศูนย์กลางขนาดตัวคนร่วงลงมาทุกทิศทาง ไม่มีจังหวะหรือรูปแบบที่แน่นอน  ก้อนหินแต่ละก้อนแตกออกเป็นสิบ หรือไม่ก็ร้อยชิ้นและบางทีเกือบร้อยละยี่สิบที่หินเหล่านี้พุ่งเข้าใส่เมืองอู่ซัน

 “เร็วเข้า, เข้าไปข้างใน เร็ว”  ฮ็อกตวาดอย่างเกรี้ยวกราด

ในตอนนี้ ลินลี่ย์ยังคงอยู่ห่างจากโรงเรือนเก็บของหลายสิบเมตร  พอได้ยินเสียงบิดาโกรธ  ลินลี่ย์เลิกสนใจอะไรอื่นและวิ่งตรงไปที่โรงเก็บของเร็วจี๋  ขณะที่เขาวิ่งอยู่นั้น เสียงดังครืนครันครั้งแล้วครั้งเล่า  เริ่มมีเสียงก้อนหินร่วงลงมาที่เมืองอู่ซันนับไม่ถ้วน

เหมือนกับเกิดแผ่นดินไหว เป็นภาพหายนะแน่นอน

 “วืดดดด!” หินก้อนหนึ่งหนักหลายร้อยปอนด์พุ่งผ่านลินลี่ย์ไปและกระแทกพื้นในที่ไม่ห่างจากเขานักเกิดหลุมยุบขนาดใหญ่  ลินลี่ย์รู้สึกถึงความเย็นที่แล่นไปตามสันหลังของเขา  แค่วิถีของหินเบี่ยงเบนเพียงเล็กน้อยชีวิตน้อยๆ ของเขาคงจะจบสิ้น

 “โครม!  โครม!  โครม!  โครม!”

เสียงก้อนหินกระแทกทำลายบ้านสามารถได้ยินได้  เสียงหินกระแทกพื้น เสียงหินบดทำลายไม้และเสียงผู้คนร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด  เสียงเหล่านั้นผสมปนเปไม่หยุดยั้งเหมือนบทบรรเลงหายนะ

 “วืดดด!”  หินก้อนมหึมากระแทกเข้าที่พื้นข้างหน้าลินลี่ย์ ทำให้เขาต้องกระโดดถอยหลังอย่างรวดเร็ว

แต่ถ้าเขามัวแต่กระโดดหลบอย่างนี้  แล้วเขาจะไปซ่อนในโรงเก็บของได้ยังไง?

 “คุณชายลินลี่ย์เร็วเข้า!”  บุรุษคนหนึ่งพุ่งออกมาจากในโรงเก็บของ  เป็นลุงแอชลี่ย์ผู้ดูแลบ้านของเขานั่นเอง  ร่างของเขามีปราณยุทธสีแดงครอบคลุม กำลังวิ่งตรงมาหาลินลี่ย์

 “พี่..เร็วๆ ด้วย”

ที่ประตูโรงเก็บของ  วอร์ตันวัยสี่ขวบกำลังยืนตะโกนเรียกมาทางลินลี่ย์

 “วอร์ตัน, เข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้” ลินลี่ย์ตะโกนกลับด้วยความโกรธ

 “วืดดด!”  ก้อนหินมหึมาเส้นผ่าศูนย์กลางเกือบสองเมตรพุ่งวาบมาแต่ไกลตรงมาที่โรงเก็บของ  ทันใดนั้นลินลี่ย์ตระหนักได้ทันทีว่าเมื่อก้อนหินขนาดมหึมานี้พุ่งชนโรงเก็บของ วอร์ตันจะต้องบาดเจ็บหนักหรืออาจถึงตายได้

 “เร็วเข้า, วอร์ตัน เข้าไปข้างใน” นัยน์ตาลินลี่ย์เบิกกว้างจนเห็นเส้นเลือดและเขาร้องลั่นอย่างฉุนเฉียวขณะวิ่งตรงไปที่โรงเก็บของโดยเร็วที่สุด

เขาไม่สนใจพายุหินที่ตกกระหน่ำ  ไม่พยายามแม้แต่จะหลบ  เขาวิ่งตรงไปที่โรงเก็บของเป็นแนวตรงอย่างเดียว

แอชลี่ย์กำลังเผชิญหน้าลินลี่ย์และไม่อาจเห็นหินก้อนมหึมากำลังพุ่งมาที่โรงเก็บของ  แต่ลินลี่ย์เห็นทุกอย่างชัดเจน  เมื่อหินพุ่งลงมาบดกระแทกห้อง หนูน้อยวอร์ตันจะรอดชีวิตได้ยังไง?

 “คุณชายลินลี่ย์?”  พอเห็นท่าทางลินลี่ย์  แอชลี่ย์ตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก

หินมากกว่าสามก้อนพุ่งกระแทกเฉียดลินลี่ย์  แต่ลินลี่ย์เคลื่อนไหวเหมือนเสือดำยังคงพุ่งไปข้างหน้า  สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่หนูน้อยวอร์ตัน ในที่สุดเขาก็เข้าไปในโรงเก็บของ  แอชลี่ย์หันไปดูรอบๆ  ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าก้อนหินขนาดสองเมตรกำลังพุ่งลงมาที่โรงเก็บของ  หน้าของเขาซีดเผือดทันที

 “หมอบลง!”  ลินลี่ย์คำรามลั่น หน้าตาดุร้าย

วอร์ตันไม่เคยเห็นพี่ชายโกรธขนาดนั้นมาก่อน และกลัวจัดรีบหมอบลงกับพื้นทันที  น้ำตานองหน้า  เขามองดูลินลี่ย์และบ่นพึมพำ “พี่...” แต่ด้วยการกระโดดเข้ามากอด ทำให้เขากระแทกวอร์ตันและใช้ร่างตนเองบังวอร์ตันไว้

แทบจะในทันที

 “โครม!”

เสียงก้อนหินกระแทกเข้ากับโรงเก็บของ  ก้อนหินขนาดมหึมานั้นกระแทกใส่หลังคาโรงเก็บของด้วยเสียงที่น่ากลัว  แม้ว่าหลังคาศิลาของโรงเก็บของจะมีความทนทาน  แต่เมื่อโดนก้อนหินขนาดใหญ่กระแทกใส่ ก็ยังแตกเป็นเสี่ยง  แม้แต่พื้นโรงเรือนเก็บของก็ยังแตกร้าวจากแรงสั่นสะเทือนของแรงปะทะ

 “คุณชาย”  นัยน์ตาของพ่อบ้านแอชลี่ย์แดงฉานทันที  ปราณยุทธในร่างกายระเบิดออก และเขาพุ่งเข้าหาเด็กๆ เหมือนกับลำแสงสีแดง  และใช้ปราณคุ้มครองกายกันเด็กๆ ไว้ นอกจากนี้เขายังใช้มือผลักเศษศิลาที่กำลังร่วงใส่ร่างของลินลี่ย์  แอชลี่ย์และเพดานห้องยุบลงมาใส่ลินลี่ย์แทบจะพร้อมกัน

 “ครืน..โครม”

ในชั่วพริบตา  วอร์ตัน, ลินลี่ย์และแอชลี่ย์ก็ติดในซากปรักพังที่ทับลงมา

ฮ็อกอยู่ในลานบ้านควงดาบมหึมาคอยปัดก้อนหินลูกแล้วลูกเล่า แต่เมื่อเขาหันศีรษะมาทางลินลี่ย์  เขาเห็นลินลี่ย์ทุ่มเททุกอย่างเพื่อปกป้องวอร์ตันจากนั้นพ่อบ้านแอชลี่ย์จึงเหินไปหาพวกเขาทั้งสอง  หัวใจของเขาถึงกับว่างเปล่า

โรงเรือนเก็บของพังถล่มและยุบลงมา

 “ลินลี่ย์!” นัยน์ตาฮ็อกกลายเป็นสีแดง

ตอนนี้ไม่มีทางที่ฮ็อกจะบอกได้ว่าแอชลี่ย์ป้องกันลินลี่ย์ได้ทันเวลาหรือว่าก้อนหินที่ร่วงลงมากระแทกใส่ลินลี่ย์ก่อน