Panlong ตอนที่ 2-6 หนูเงา “บีบี” (2)

ตอนที่  2-6  หนูเงา “บีบี” (2)

 ก่อนนั้นหนูเงาน้อยเคยมองดูลินลี่ย์ออกไปล่ากระต่ายบนภูเขา  แต่ในเวลานี้  ลินลี่ย์ไม่ได้มุ่งหน้าไปภูเขา  เขาบ่ายหน้าไปในหนทางที่แตกต่างเดินไปตามถนน  หนูเงาหน้อยตื่นเต้นทันที

 “จี๊ด จี๊ด!”

หนูเงาน้อยวิ่งไปตรงตำแหน่งที่ลินลี่ย์ไปทันที

ขณะที่ลินลี่ย์กำลังเดิน  เขาพบทันทีว่าขาของเขาถูกเกาะจากด้านหลัง  พอก้มหน้ามองดูก็รู้ว่าเป็นหนูเงาน้อย  หนูเงาน้อยยืนด้วยขาหลังของมัน  ขาหน้าทั้งสองเกาะลินลี่ย์แน่น  มันจ้องดูลินลี่ย์ นัยน์ทั้งสองสั่นคล้ายกับจะร้องไห้

 “อื๋อ, หนูเงาน้อยมาทำอะไรที่นี่?”  ลินลี่ย์ประหลาดใจ

ฮิลแมนที่ยืนอยู่ด้านข้างหน้ามาทางพวกเขา  พอเห็นหนูเงาน้อย  เขาตกใจ “อสูรเวท! มันคือหนูกินศิลาใช่ไหม?”  ฮิลแมนไม่รู้เรื่องชนิดของอสูรเวทมากนัก  แต่มีครั้งหนึ่งกองทัพทั้งกองถูกหนูกินศิลากินหมด  ดังนั้นทหารทุกคนรู้จักและกลัวอสูรเวทประเภทหนู

 “ลินลี่ย์!  ระวังให้ดีนะ!”  ฮิลแมนวิ่งมาทันที  ลินลี่ย์เห็นแต่เพียงภาพไม่ชัด จากนั้นฮิลแมนก็มาถึงตรงนั้นแล้ว ใกล้ๆ กับหนูเงาน้อย

แต่หนูเงาน้อยยังไวกว่า และในชั่วพริบตา มันพุ่งขึ้นไปอยู่บนไหล่ของลินลี่ย์

 “ลุงฮิลแมน, ช้าก่อน!”  ในที่สุดลินลี่ย์ก็ออกตัว

ฮิลแมนสะดุ้ง

 “ลุงฮิลแมน, มันเป็นสัตว์เลี้ยงที่ข้าให้อาหารอยู่ที่ลานหลังคฤหาสน์”  ลินลี่ย์รีบพูด  “หนูเงาน้อย นั่นถูกไหม?”

หนูเงาน้อยดูเหมือนจะเข้าใจคำพูดลินลี่ย์  มันผงกหัวน้อยๆ ของมัน

ฮิลแมนตกใจมองดูลินลี่ย์ “ลินลี่ย์! เจ้ากำลังบอกว่า เจ้าเลี้ยงดู, .... เลี้ยงดูอสูรเวทอย่างนั้นหรือ?”

 “ลุงฮิลแมน, ของเวลาสักเดี๋ยว ให้ข้าบอกให้มันกลับบ้านก่อนนะ”  ลินลี่ย์ประคองหนูเงาไว้ในมือและพูดกับมัน “หนูเงาน้อย, ข้าจะต้องเดินทางไปเมืองหลวงพร้อมกับลุงฮิลแมน  ข้าพาเจ้าไปเมืองหลวงไม่ได้  เข้าใจไหม?”

หนูเงาน้อยจ้องดูลินลี่ย์ด้วยตาที่น่าสงสารและเศร้าสร้อย  เหมือนกับว่ามันจะร้องไห้

ลินลี่ย์วางหนูเงาน้อยไว้กับพื้น  จากนั้นโบกมือให้มัน “กลับไปซะ”  จากนั้นชี้ไปที่ถนน  “ข้าจะไปทางนั้น  ไปเมืองหลวง”

หลังจากโบกมือแล้ว ลินลี่ย์เริ่มเดินไปต่อ

 “จี๊ด, จี๊ดดดด!”  หนูเงายืนอยู่ตรงนั้น มองดูลินลี่ย์

 “ลุงฮิลแมน!  ไปกันเถอะ  ฮะฮะ หนูเงาน้อยมันฉลาด มันรู้ว่าข้าพูดอะไร”  ลินลี่ย์พูดกับฮิลแมน  ฮิลแมนมองดูภาพน่าตื่นเต้นด้วยความประหลาดใจหัวเราะเบาๆ จากนั้นก็เดินต่อไปพร้อมกับลินลี่ย์

พอเห็นลินลี่ย์และฮิลแมนค่อยๆ หายไป หนูเงาน้อยยังคงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ

 “จี๊ด จี๊ด...”

ทันใดนั้นหนูเงาร้องลั่น จากนั้นกลายเป็นภาพดำเบลอ พุ่งไปข้างหน้ายี่สิบหรือสามสิบเมตรในชั่วพริบตา  ความเร็วของมันน่าตระหนกมากพอๆ กับความคล่องแคล่วของมัน  ลินลี่ย์และฮิลแมนกำลังพูดคุยขณะที่เดินอยู่บนถนน  แต่ทันใดนั้นฮิลแมนรู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังพุ่งมาจากด้านหลังอย่างเร็วจึงอดไม่ได้ที่จะหันไปดู

 “วูบบบ!”

ฮิลแมนไม่มีเวลาทันได้ตอบโต้  ภาพจางนั้นมาหยุดอยู่ที่ใกล้ขาของลินลี่ย์ทันที และทันใดนั้นมันกัดลงที่ขาขวาของลินลี่ย์

 “โอ๊ย!” ทันใดนั้นลินลี่ย์รู้สึกเจ็บปวดจนกระโดดตัวลอยทันที

เขามองลงมาก็เห็นว่าเป็นหนูเงาน้อยจริงๆ ตอนนั้นหนูเงาน้อยกำลังจ้องดูลินลี่ย์อย่างน่าสงสารและเศร้าสร้อย  ลินลี่ย์คลำขาและสังเกตว่าเลือดของเขากำลังไหลจริงๆ เขาไม่สบายใจอย่างช่วยไม่ได้  แต่พอเห็นว่าหนูเงาน้อยเศร้าเพียงใด เขาจึงโกรธมันไม่ลง

 “ลินลี่ย์! ปลอดภัยไหม?” ฮิลแมนพูด

 “ข้าไม่เป็นไร” ลินลี่ย์หัวเราะเบาๆ

ทันใดนั้น

แสงทึบดำเริ่มแผ่ออกมาจากร่างของหนูเงาน้อย เลือดหยดหนึ่งหยดออกมาจากมุมปากของมัน  เลือดหยดนั้นและเลือดของลินลี่ย์รวมตัวกัน ทันใดนั้นเลือดนั้นมีการเปลี่ยนแปลงอย่างน่าประหลาด รวมกันเป็นรูปสามเหลี่ยมดำซึ่งผสานกับแสงทึบดำ ก่อรูปเป็นวงเวทประหลาดมีรัศมีสีดำ

ลินลี่ย์และฮิลแมนตะลึงมอง

 “นี่..เป็นไปได้หรือนี่?”  ลินลี่ย์คาดเดาในใจวุ่นวาย

เดลิน โคเวิร์ทลอยออกมาจากภายในแหวนมังกรขนด  หนวดขาวของเขาลอยพลิ้วอย่างมีความสุข  เขาพูดว่า “ลินลี่ย์ เจ้าตัวน้อยนี้กำลังทำสัญญาเสมอภาค”

 “เป็นสัญญาเสมอภาคจริงๆ หรือนี่”  หัวใจของลินลี่ย์แทบหยุดเต้น  แม้ว่าเขาจะคาดได้มากพอ แต่เขาก็ยังตื่นเต้นตะลึงมอง

สัญญาเวทสีดำแปลกแยกออกเป็นสอง อยู่ภายในรูปสามเหลี่ยมและลอยเข้าหาตัวลินลี่ย์  และรูปหนึ่งลอยเข้าไปในตัวของหนูเงาน้อย  พอเห็นเช่นนี้ ฮิลแมนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถึงกับตกใจกลัว

 “ลินลี่ย์, ปลอดภัยหรือเปล่า?”  ฮิลแมนเริ่มกลัวแทนลินลี่ย์

 “ข้าไม่เป็นไร, ยอดเยี่ยมจริงๆ”  ลินลี่ย์รู้สึกว่าวิญญาณของเขาและวิญญาณของหนูเงาน้อยเชื่อมต่อกันภายใน

ขณะยืนอยู่บนท้องถนนที่เงียบนอกเมืองอู่ซัน  ลินลี่ย์และหนูเงาน้อยจ้องกันและกัน และเริ่มสนทนากันครั้งแรก

 “หนูเงาน้อย, เจ้าชื่ออะไร?”  ลินลี่ย์ถามมันในใจ

หนูเงาน้อยพูดอะไรบางอย่างที่น่าตื่นเต้น “เบย์ เบย์”

ลินลี่ย์จ้องมองหนูเงาน้อย

 “หนูเงาน้อยพูดอะไร?” ลินลี่ย์ไม่เข้าใจจริงๆ

เดลิน โคเวิร์ทมีหนวดพลิ้วไสวลอยตัวมาข้างๆเขาพูดทางจิตว่า “ลินลี่ย์ หนูเงาน้อยตัวนี้ยังเป็นแค่ลูกหนู  มันยังพูดได้ไม่ชัด ต่อให้พูดทางจิตกับเจ้าได้ ตอนนี้ก็แค่สนทนาด้วยความต้องการง่ายๆ เท่านั้น”

เนื่องจากการเชื่อมต่อทางวิญญาณของพวกเขา  ลินลี่ย์สามารถรู้สึกถึงความตื่นเต้นของหนูเงาน้อยได้  แต่หนูเงาน้อยก็ไม่สามารถพูดได้ทั้งหมด

 “ก็ได้ เจ้ากำลังพูดว่า เบย์.. เบย์  อย่างนั้นข้าจะเรียกเจ้าว่าบีบี เป็นยังไง?”  ลินลี่ย์ยิ้มขณะที่เขามองดูหนูเงาน้อย

หนูเงาน้อยดูเหมือนจะอึ้งอยู่ชั่วขณะ จากนั้นจึงพยักหน้ายินดี

 “บีบี” ลินลี่ย์ยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ

 “จี๊ด จี๊ด”  หนูเงาน้อยเริ่มกระโดดขึ้นลงทันที

 “บีบี!”

 “จี๊ด จี๊ด”

 “บีบี!”

 “จี๊ด จี๊ด”

….

เด็กน้อยแปดขวบและหนูเงาน้อยทั้งคู่ส่งเสียงตื่นเต้น

 “ลินลี่ย์ นี่...นี่คืออะไร?”  ตอนนี้ฮิลแมนตื่นจากภวังค์  ตาของเขาลุกวาวด้วยตกใจอย่างช่วยไม่ได้ “ลินลี่ย์ วงเวทดำเมื่อกี๊นี้เล่า? เกิดอะไรขึ้น?  เจ้าปลอดภัยดีนะ?”

ฮิลแมนเคยได้ยินว่ามนตร์ดำ จะมีคำสาปและหายนะมากมายเข้ามาเกี่ยวข้อง

เป็นไปได้ไหมที่ลินลี่ย์เพิ่งโดนคำสาป?

ฮิลแมนผู้รู้เรื่องเวทเพียงเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะตกใจกลัว

 “ฮ่าฮ่า ข้าปลอดภัยดี ก็แค่ว่าบีบีได้กลายเป็นสัตว์เวทของข้าแล้วในตอนนี้”  ลินลี่ย์มีความสุขมาก  “มาเถอะ, บีบี! กระโดดขึ้นมาบนไหล่ข้า”  ทันใดนั้น หนูเงาน้อยส่งเสียงดีใจ จากนั้นกระโดดขึ้นไปบนไหล่ของลินลี่ย์

 “เจ้า..ทำให้มันเชื่องได้หรือนี่?”  ฮิลแมนตะลึง

ฮิลแมนเป็นบุรุษเจนโลก และแน่นอนว่าเขารู้ว่าการฝึกสัตว์อสูรให้เชื่องได้ เป็นเรื่องที่ยากมาก แต่ในตอนนี้ลินลี่ย์กำราบอสูรเวทได้จริงๆ

ฮิลแมนแค่รู้สึกสับสน  “เจ้า..เจ้าไม่มีม้วนเวทผูกวิญญาณ แล้ว แล้ว...เจ้าทำได้ยังไง?”

 “พอเถอะ, ลุงฮิลแมน” ลินลี่ย์ร่าเริง “รีบไปเถอะ  เราต้องเดินทางอีกไกล  เมืองหลวงยังอยู่อีกไกลจริงๆ”  ขณะที่เขาพูด  ลินลี่ย์จูงมือฮิลแมน ไม่ยอมให้เขาพูดต่อ ขณะที่พวกเขามุ่งหน้าสู่เมืองหลวงต่อไป

และบีบี หนูเงาน้อย ยืนอยู่บนไหล่และส่งเสียงจี๊ดๆ อย่างมีความสุข

และด้วยเสียงจี๊ดๆ ที่ดังไปพร้อมกับการเดินทางของพวกเขา  ลินลี่ย์ ฮิลแมนและหนูเงาก็เดินห่างหายลับออกไป