เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 408 ตามหาดาบมืด

ตอนที่  408  ตามหาดาบมืด

 “ที่นี่ไม่มีคนชื่อดาบมืด”  สาวงามที่ยืนอยู่หลังโต๊ะรับเงินยิ้มอย่างสุภาพ  “แต่มีเหล้าย้อมใจชื่อ ‘คืนเดือนมืด’ ท่านจะรับสักแก้วไหม?”

 “ไปพาเขาออกมาเดี๋ยวนี้!”  เย่ว์หยางวางเหรียญทองอีกกำมือหนึ่งบนโต๊ะ

 “ต่อให้ข้าต้องการรายได้จากเงินจำนวนนี้จริงๆ แต่ที่นี่ไม่มีคนเช่นนี้จริง  ข้าเสียใจ”  หญิงงามค้อมตัวเล็กน้อย

 

 “ข้ามีความอดทนจำกัด”  เย่ว์หยางให้ความรู้สึกคุกคามนาง

 “ท่านลูกค้า ขอให้ข้าช่วยเจ้าก็ได้”  บุรุษหัวล้านครึ่งศีรษะที่อยู่อีกด้านหนึ่งยื่นมือมาแตะไหล่ของหญิงงาม ส่งสัญญาณให้นางออกไปโดยเร็ว จากนั้นเข้าแทนที่นางและพูดกับเย่ว์หยางพลางยิ้ม “ท่านลูกค้าที่นับถือ, นางเป็นคนงานใหม่ ยังไม่ค่อยรู้อะไร  ถ้าท่านต้องการข้อมูลของดาบมืด ข้าจะบอกข่าวร้ายแก่ท่านเอง  ดาบมืดเสียชีวิตแล้ว”

 “เสียชีวิตยังไง?”  เย่ว์หยางถาม

 “เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว  ดาบมืดได้รับข้อมูลเกี่ยวกับสมบัติลับ  เขาบอกเรื่องนั้นกับสหายที่สนิทที่สุด  คาดไม่ถึงเลยว่า สหายที่ดีที่สุดของเขากลับขายเขาและข้อมูลรั่วไหล  กลุ่มนักผจญภัยที่น่ากลัวพบกับดาบมืดและบังคับเขาให้ไปยังที่ตั้งสมบัติลับ  พอไปได้ครึ่งทาง พวกเขาก็เผชิญกับนักผจญภัยมากขึ้น  เหตุการณ์กลับกลายเป็นว่า สหายจอมโลภขายข้อมูลให้กลุ่มนักผจญภัย 2-3 กลุ่ม  ในที่สุด กลุ่มนักผจญภัยพวกนั้นก็เริ่มต่อสู้กันก่อนที่พวกเขาจะหาสมบัติพบ  จนสุดท้ายก็ดึงพวกนักล่ามังกรเข้ามาร่วมวงด้วย  พวกนักล่ามังกรฉวยประโยชน์ที่ทั้งสองฝ่ายบาดเจ็บเสียหายทำร้ายและกำจัดพวกเขาหมดคราวเดียว  ทุกคนรวมทั้งดาบมืดและสหายของเขาถูกกำจัดหมดสิ้น  สำหรับข้อมูลเรื่องสมบัติ เพราะดาบมืดตายไปแล้ว  จึงไม่มีผู้ใดรู้เรื่องของมันอีกต่อไป”  บุรุษหัวเถิกครึ่งหัวถอนหายใจ  “คนมากมายคิดว่านักล่ามังกรคงวางแผนนี้โดยเจตนา  พวกมันหลอกดาบมืด และปล่อยให้เขาได้ข้อมูลไปและทำให้เกิดสงครามระหว่างกลุ่มนักผจญภัย  เพื่อที่ว่าพวกเขาสามารถฉวยโอกาสจากการนี้ได้”

 “เรื่องนั้น..จริงหรือ?”  เย่ว์หยางยิ้มเล็กน้อย

 “ชาวต่ากู่เฉิงรู้เรื่องนี้กันหมด  ตอนนั้น เราสมาคมเขาเงินยังมีการประชุมกันเพราะเรื่องนี้  แต่ผู้นำของเราคิดว่าเรื่องนี้กลิ่นไม่ดี  จึงยกเลิก  นี่พิสูจน์แล้วว่าเป็นเรื่องจริงแท้แน่นอน”  บุรุษหัวเถิกครึ่งศีรษะมีพลังโน้มน้าวใจมาก  เรื่องนี้ไม่ได้ขัดแย้งในตัวเองและเกือบจะสมบูรณ์แบบ  แต่เย่ว์หยางไม่เชื่อคำที่เขาพูด

ยิ่งคำพร่ำพรรณนาที่จริงใจเกินไป  ก็ยิ่งฟังดูเป็นคำลวงสำหรับเขา

ท่านไม่จำเป็นต้องอ่านนิยายนักสืบเพื่อให้รู้เรื่องอย่างนี้  ท่านก็ลองเปิดทีวีดูก็รู้ว่าพวกที่ดูเผินๆ เป็นคนดีแล้ว แต่แท้ที่จริงแล้วกลับเป็นคนเลว

แน่นอนว่า เหตุผลหลักที่เย่ว์หยางรู้สึกว่าคนหัวเถิกโกหกเขา ก็ต้องขอบคุณสัมผัสที่หกของเขา    สัมผัสรู้ของนักสู้ปราณก่อกำเนิดอ่อนไหวขนาดไหน?  เย่ว์หยางแทบจะรู้ตั้งแต่ก่อนหน้าที่บุรุษศีรษะเถิกครึ่งหัวจะอ้าปาก  เย่ว์หยางรู้ว่าบุรุษผู้นี้จะเริ่มโกหกไม่หยุดเหมือนกับกระแสน้ำ

ในทางตรงกันข้าม  สาวงามผู้นั้นไม่กล้าเริ่มคุยด้วยง่ายๆ นัก  เพราะนางไม่เคยโกหกและกลัวว่าเย่ว์หยางจะเปิดโปงว่านางโกหกทันที

อาการเงอะงะของนางและเล่ห์เหลี่ยมของชายชรามีความชัดเจนมากเกินไป

ถ้าดาบมืดตายจริงๆ  ชายชราผู้นี้คงไม่ถอนหายใจ  แต่เขากลับมีความสุขมาก  เขาเป็นคนประเภทยินดีในคราเคราะห์ของคนอื่น  จากนั้น เขาจะคุยโวเกี่ยวกับเรื่องนั้น และยกหัวข้อเรื่องนี้เป็นเรื่องซุบซิบกันในโรงเตี๊ยม

นั่นคือเหตุผลที่บุรุษสูงอายุผู้นี้ยิ่งประพฤติธรรมดาเกินไป ก็ยิ่งเป็นภาพที่ผิดปกติมากสำหรับเย่ว์หยาง

 “ดาบมืดตายจริงๆ หรือ?”  เย่ว์หยางถามอีกเป็นครั้งสุดท้าย

 “คนที่ดูแลซากสังขารของเขาเป็นหลานชายข้าเอง  แม้ว่าดาบมืดจะไม่ใช่สหายของข้า  แต่เขาก็ไม่เคยเป็นหนี้ค่าเบียร์ของเราเลย  ความจริง เขาถือว่าเป็นลูกค้าที่ดีคนหนึ่ง”  บุรุษศีรษะเถิกครึ่งศีรษะพยายามทำท่าทางเห็นอกเห็นใจ  เขาไม่รู้ว่าในที่ๆ เรียกว่าประเทศจีน มีตัวละครคนหนึ่งชื่อ เย่ว์ปู้ฉวิน (งักปุกคุ้ง)  ตัวละครเช่นนี้บอกให้นักอ่านในทั่วโลกไม่ไว้วางใจเชื่อถือคนอื่นได้ง่ายนัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่ได้รับฉายาว่า “สุภาพบุรุษเที่ยงธรรม”

 “ปลุกเขาขึ้นมา และให้เขามาปรากฏตัวต่อหน้าข้าให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้”  เย่ว์หยางวางเหรียญทองไว้ข้างหน้าบุรุษศีรษะเถิกครึ่งหัวอีกกำมือหนึ่ง

 “แต่เขาตายแล้วจริงๆ...” สายตาชายชราศีรษะเถิกแข็งขึ้นเล็กน้อย  หลังจากคุยมาถึงขนาดนี้แล้ว  เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่ายังมีคนกลุ่มอื่นที่ยังเชื่อหัวปักหัวปำว่าดาบมืดยังมีชีวิตอยู่

 “ถ้าเขาไม่มาปรากฏตัวภายในสิบนาที  ข้าจะเผาโรงเตี๊ยมนี้”  เย่ว์หยางทำท่าเหมือนกับว่าเขากำลังพูดเรื่องที่จะเกิดขึ้นจริงๆ

 “เด็กน้อย, เจ้าต้องการตายหรือไง?

ที่ด้านหลังเย่ว์หยางมีบุรุษที่แข็งแรงและบึกบึนคนหนึ่งยืนอยู่  เขาวางมือบนไหล่เย่ว์หยางแล้วตะโกนว่า “ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ และอย่าโผล่มาที่ต่ากู่เฉิงอีก  มิฉะนั้นข้าจะซัดเจ้าให้เละ!  เจ้านึกหรือว่านี่คือที่ๆ เจ้าจะมาทำโอหังลำพองได้? ต่อให้หัวหน้ากลุ่มทอเรนก็ยังไม่กล้ามาที่นี่  ในฐานะที่ข้าเป็นสหายของเขา ข้าไม่ยอมให้คนอื่นมาทำแบบนี้ที่นี่”

ลูกค้าในโรงเตี๊ยมร่วมกับคนบึกบึนผู้นั้นประณามเย่ว์หยาง

พวกเขาลุกขึ้นทีละคนและส่งเสียงด่าขรม

บางคนก็ม้วนถลกแขนเสื้อและเตรียมพร้อมจะรุมใส่เย่ว์หยาง

ชายชราศีรษะเถิกแกล้งทำตัวเป็นคนดี “ทุกคน, ข้าไม่ต้องการให้เรื่องนี้เอิกเกริกเกินไป  มันเป็นแค่การเข้าใจผิด  ขอบคุณที่ท่านให้เกียรติโรงเตี๊ยมเขาเงินเป็นอย่างดี  อย่างไรก็ตาม เรากำลังประกอบธุรกิจและไม่ต้องการให้เกิดเรื่องยุ่งยาก  ขณะที่เราต้องการทำมาหาเลี้ยงชีพ ทุกคนโปรดใจเย็นๆ  มาเถอะๆ บริการเหล้าให้ลูกค้าหน่อย  ข้าจะเป็นเจ้ามือรอบนี้เอง”  เขาหันหน้าไปทางเย่ว์หยางและยิ้ม “ท่านลูกค้าผู้ทรงเกียรติ โปรดอย่าขุ่นเคืองเลย  เราเข้าใจว่าท่านต้องการหาตัวดาบมืดอย่างเร่งด่วน  อย่างไรก็ตาม เขาตายไปแล้ว  ถ้าท่านไม่เชื่อ ข้าจะให้คนพาไปดูหลุมศพของเขา  คนที่นั่งอยู่ที่นี่ทุกคนเป็นพยานได้ว่าดาบมืดตายมาครึ่งเดือนแล้ว  และศพของเขาก็เริ่มเน่าแล้ว”

พวกลูกค้าหัวเราะลั่น  “เจ้าโง่!  เจ้าแค่มาที่นี่เพื่อสมบัติ  ถ้ามีสมบัติอยู่จริงๆ ใครจะมานั่งรอเจ้าเล่า โง่หรือเปล่า?!

นักผจญภัยอีกคนหนึ่งเยาะเย้ยเย่ว์หยาง “เขาโชคดีแล้วที่มาช้า  มิฉะนั้นก็พอได้พบกับนักล่ามังกร ก็คงจะฉี่ราดกางเกงเป็นแน่.... เจ้าคนหน้าไม่อาย  เป็นแค่นักสู้ระดับ 6 ยังกล้ามาสร้างเรื่องเดือดร้อนที่นี่? อย่าทำให้ข้าขำนักเลย”

บุรุษที่ตัวสูงและบึกบึนพูดเสียงดังยืนอยู่ข้างหลังเย่ว์หยางหัวเราะไม่ยั้ง “เจ้าได้ยินแล้วใช่ไหม?  เมื่อเขาบอกว่าเขาจะเผาโรงเตี๊ยมเขาเงิน,  ข้าตกใจแทบแย่  สงสัยมันคงกำลังละเมอเล่นตลก เขาคงไม่เคยคิดฝันว่าโรงเตี๊ยมเขาเงินนี้เปิดให้บริการโดยนักรบตระกูลกระทิงที่เป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่ม  เจ้ากล้าสร้างหายนะในดินแดนของนักสู้ปราณก่อกำเนิดหรือ?  เจ้ารับมือนักสู้ปราณก่อกำเนิดได้หรือ?  เป็นอะไรไป? กลัวจนฉี่ราดกางเกงแล้วหรือ? ขอดูกางเกงหน่อยซิ  กลัวจนไข่หดหมดแล้วใช่ไหม ฮ่าฮ่าฮ่า”

 “น่าเบื่อ”

เย่ว์หยางส่ายหน้า

เขาตวัดหมัดกลับหลังโดยไม่จริงจังนัก

เหมือนกับว่าเขาเป็นบริกรในร้านอาหารที่น่าเบื่อและพยายามขับไล่แขกออกไป

แม้ว่าบุรุษที่ตัวเท่ากับหมีกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่เขาก็เตรียมตัวพร้อมแล้วและมีปฏิกิริยาโต้ตอบฉับพลัน  หมัดยักษ์ของเขาต่อยโต้ตอบใส่หลังของเย่ว์หยางด้วยพลังรุนแรงราวกับระเบิด  เขารู้ว่าการต่อสู้นี้จะต้องเกิดขึ้น  เขาแค่หยิ่งและหัวเราะอย่างผิวเผิน  แต่ความจริงกลับระมัดระวังตัว  ทันทีที่เรื่องราวเป็นไปตามที่เขาคาด  เขาก็โต้ตอบกลับทันที

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น  พวกลูกค้าอื่นแม้คิดว่าเจ้าเด็กสวมหน้ากากคงไม่สามารถอดกลั้นการถูกกลั่นแกล้งอย่างนั้นได้  ไม่ว่าเขาจะมีอารมณ์ดีเพียงไหนก็ตาม  ลูกค้าอื่นๆ ถือแก้วและดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างสบายอารมณ์

บางคนก็เตรียมจะรุมซ้อมเจ้าเด็กหน้ากากเพื่อระบายความผิดหวังหลังจากบุรุษที่ตัวเท่าหมีผู้นั้นคว่ำเขาได้แล้ว

เมื่อทุกคนเตรียมดูเย่ว์หยางตกอยู่ในความยุ่งยาก  สถานการณ์กลับพลิกผัน  สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่พวกเขาไม่เคยคาดฝันมาก่อน

เพียงเสี้ยววินาทีเมื่อหมัดยักษ์จะสัมผัสเข้ากับเสื้อของเย่ว์หยาง  มือของเย่ว์หยางก็สัมผัสเข้าที่คางของมนุษย์หมีผู้นั้นภายในเพียง 1 ใน 10 วินาทีเท่านั้น

อาคารโรงเตี๊ยมสั่นสะเทือนทั้งหลัง  กระจกหน้าต่างแตกร่วงกราว และเศษปูนเริ่มกระเทาะร่วง

พวกลูกค้าที่นั่งอยู่บนม้านั่งยาวมองดูการต่อสู้ชะงักค้างกันทุกคน พวกเขาเป็นเหมือนตุ๊กตาดินปั้น  หลายคนทำเหล้าหกใส่อกตนเองโดยไม่รู้ตัว

ตาของทุกคนเบิกกว้างจนนัยน์ตาแทบถลนออกนอกเบ้า  พวกเขาเหมือนคางคกที่ถูกเหยียบบี้แบน  แม้ว่าความจริงจะปรากฏอยู่ต่อหน้าพวกเขา  พวกเขาก็ยังไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดขึ้นได้  นักสู้ระดับเจ็ดถูกหมัดของนักสู้ระดับหกต่อยจนปลิวไปในอากาศ  นักสู้ระดับเจ็ดบาดเจ็บหมดสติคาที่  เป็นไปได้ยังไง?  ต่อให้ผลออกมาเป็นตรงกันข้าม ก็ไม่น่าแตกต่างมากขนาดนี้

บุรุษแก่หัวเถิกกลัวจัดจนตัวสั่น  เขาซ่อนตัวอยู่หลังโต๊ะเก็บเงินเตรียมตัวจะลอบหนีไป

 “ออกมานำทางซะ  ถ้าข้าไม่พบดาบมืดภายในสิบนาที  มั่นใจได้เลยว่าโรงเตี๊ยมเขาเงินพร้อมกับคนที่อยู่ข้างในจะสูญหายไปจากหอทงเทียนชั้นหก”  เย่ว์หยางเคาะโต๊ะรับเงิน  ชราหัวเถิกยังคงกลัวจัด เขารีบโผล่หน้าออกมาอย่างรวดเร็ว

 “ปัง!” เพราะชายชราหัวเถิกรีบร้อนเกินไป ศีรษะของเขาจึงชนกับขอบโต๊ะ  เขาไม่กล้าร้องด้วยความเจ็บปวดและรีบเดินนำไปทันที

หลังจากผ่านไปห้านาที  เย่ว์หยางก็พบดาบมืดจนได้

เขาเป็นขโมยที่ผอมกระหร่อง  มีลักษณะดูธรรมดามาก ทั้งยังไม่มีลักษณะพิเศษ  ถ้ามีคนจับเขาโยนลงไปในฝูงชนก็จะเป็นเหมือนกับการวางเม็ดทรายในหาดทราย  เขาจะสูญหายไปในท่ามกลางฝูงชน  แน่นอนว่าถ้าเขาเป็นดารา  ลักษณะของเขาจะไม่เป็นอย่างนี้  อย่างไรก็ตาม  ในฐานะที่เป็นขโมยรูปร่างของเขาถือว่าได้เปรียบ  เพราะพวกขโมยและมือสังหารไม่จำเป็นต้องมีความหล่อ  ยิ่งดูธรรมดา  ก็ยิ่งดูมีศักยภาพ และมีโอกาสอยู่รอด

มีคนอยู่สองสามคนยืนอยู่กับดาบมืด  เป็นบุรุษจากต่างเผ่าพันธุ์สามคน มีเผ่าคนแคระสองคนและนักรบเผ่าทอเรนอีกหนึ่งคนผู้เปลือยกายท่อนบนและคาดเข็มขัดทองและยังมีบัณฑิตผอมสูงอายุอีกคนหนึ่ง

บุรุษหัวเถิกแนะนำคนพวกนี้  พวกเขาเป็นหัวหน้ากลุ่มทอรัส และสมาชิกระดับสูงห้าคนจากทีมงานระดับสูง

สำหรับทอเรนหัวหน้ากลุ่ม เย่ว์หยางแค่ดูอย่างรวดเร็ว

เจ้าผู้นี้มีพลังระดับเตรียมนักสู้ปราณก่อกำเนิด  แต่เย่ว์หยางไม่สนใจเขา  สำหรับบัณฑิตเฒ่าที่เป็นนักวางกลยุทธ  เย่ว์หยางพยายามคาดเดาเขา  ชายชราผู้นี้เป็นเตรียมนักสู้ปราณก่อกำเนิดเช่นกัน แต่สมองของเขาแตกต่างจากหัวหน้าทอรัส  ถือว่าคู่ควรให้เย่ว์หยางใช้เวลาประเมินเขา  ยังมีเผ่าคนแคระสองคนเป็นนักสู้ระดับเจ็ด พวกเขามีร่างกายที่แข็งแรงมาก  ในมือของเขาถือขวานด้ามสั้นที่สร้างจากแร่อัคนีโลหะดำ  เย่ว์หยางสงสัย เพราะเขาไม่เคยเห็นเผ่าคนแคระมาก่อน

สมาชิกกลุ่มอีกสามคนมาจากต่างเผ่าพันธุ์ พวกเขาล้วนเป็นนักรบหมาป่าร่างกายกำยำแข็งแรงและตัวสูงมาก  พวกเขาไม่สวมรองเท้า และมีกรงเล็บที่แหลมคมเห็นได้ชัด  พวกเขาดูเหมือนนักรบที่คล่องแคล่วมีความสามารถในการวิ่ง

 “คนผู้นี้คือดาบเงา...”  ชายชราศีรษะเถิกแนะนำตัวตัวขโมยคนแรกให้เย่ว์หยางและโค้งคำนับขอโทษทอเรนหัวหน้ากลุ่ม “ข้าต้องขออภัยด้วย ท่านหัวหน้า ข้าห้ามลูกค้าท่านนี้ไม่ได้”

 “ไม่เป็นไร มีอีกคนมาร่วมล่าสมบัติด้วยก็ดีเหมือนกัน”  ทอเรนหัวหน้ากลุ่มส่งสัญญาณให้ขโมยผอมเดินออกมา  “ท่านควรให้สหายผู้นี้รู้เรื่องที่เกิดขึ้น  บางทีเราอาจร่วมมือกันได้  รังมังกรปีศาจไม่ใช่ที่ๆ เรากลุ่มทอรัสจะพิชิตได้ง่ายๆ  เราต้องได้ความช่วยเหลือเพิ่มขึ้น  แต่พวกเขาต้องเป็นพันธมิตรสนใจล่าสมบัติอย่างแท้จริง

 “งั้น นี่คือวิธีที่พวกท่านปฏิบัติกับมิตรที่มีความสนใจในการล่าสมบัติหรือ?”  เย่ว์หยางไม่ได้ดูขโมย  แต่เขากลับเดินไปอยู่ข้างหน้าหนึ่งในนักรบหมาป่า “เจ้าคือดาบมืดตัวจริงใช่ไหม?”

ทันทีที่เย่ว์หยางพูดเช่นนี้  ทุกคนตกตะลึงกันหมด

รวมทั้งกุนซือเฒ่าปากู่ ทุกคนอยู่ในอาการตะลึง  พวกเขาจ้องหน้าเย่ว์หยางเหมือนกับว่าพยายามจะทำความรู้จักเขาอีกครั้ง