Panlong ตอนที่ 3-2 หินสลัก (2)

ตอนที่ 3-2  หินสลัก (2)

ภายในโรงแรมฮัวเดลี

เยล “วันนี้ เราได้รู้ว่าน้องสามนั้นเป็นช่างแกะสลักหินผู้เชี่ยวชาญ ต้องออกไปฉลองกันหน่อย ไปที่โรงแรมฮัวเดลีกันเถอะ” ด้วยเหตุนี้ ทั้งสี่คนจึงไปที่โรงแรมฮัวเดลี ทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในโรงแรม นักเรียนหลายคนที่เดินอยู่ในโรงแรมพากันหันหน้ามองมาที่พวกเขา

 

สายตาของนักเรียนส่วนใหญ่จับจ้องอยู่ที่ลินลี่ย์

ดิ๊กซี่, ลินลี่ย์!

อัจฉริยะที่โดดเด่นที่สุดในสถาบันเอินส์ ทุกที่ที่พวกเขาไปถึงจะกลายเป็นจุดรวมความสนใจ ในที่ไกลออกไป นักเรียนหลายๆคนเริ่มพูดคุยกันเบาๆ

ตอนนี้สี่พี่น้องนั่งกันแล้ว และอาหารทยอยเสริฟเข้ามา

 “จี๊ด จี๊ด” บีบี ที่หลับอยู่ตลอดเวลา ยื่นหัวน้อยๆของมันออกมาจากผ้าคลุมของลินลี่ย์ ดวงตาที่ดูดุร้ายและฉลาดจ้องไปที่ไก่ย่างบนโต๊ะเป็นประกาย เรย์โนลด์หยิบไก่และยื่นไปให้บีบี “บีบี! เอ้านี่!”

 “นายท่าน  ข้าจะกินแล้วนะ”  บีบีสื่อสารทางจิตกับลินลี่ย์ทันที

ก่อนที่ลินลี่ย์จะมีโอกาสตอบ  บีบีกระโดดลงไปอยู่บนโต๊ะแล้วหยิบไก่มากิน ไม่ถึงสิบวินาที ไก่ย่างทั้งตัวก็ถูกหนูเงาน้อยกินเรียบ

 “น้องสาม แต่ละครั้งที่ข้าได้เห็นว่าบีบีกินได้เร็วแค่ไหน ใจข้าถึงกับสั่นระรัว” เยลหัวเราะ

หลังจากกินเสร็จแล้วบีบีหันมามองลินลี่ย์  เมื่อเห็นคราบมันที่อุ้งเท้าของบีบี ลินลี่ย์อดขมวดคิ้วไม่ได้

 “จี๊ด จี๊ด”

บีบีร้องร่าเริงอยู่หน้าลินลี่ย์ และปรือตาครี่งหนึ่งในท่าทางที่ดูมีความสุขมาก ในเวลาเดียวกัน ทั่วทั้งร่างกายของมันแผ่แสงสีดำ รังสีดำขยายออก จากนั้นก็หายไปในชั่วพริบตา แต่อุ้งเท้าทั้งสองของบีบีที่เคยเปื้อนมันกลับมาสะอาดอีกครั้ง เช่นเดียวกับหางของมัน 

หลังจากถูหน้าน้อยๆของตัวเอง บีบีก็จ้องไปที่ลินลี่ย์และร้องออกมาครั้งหนึ่ง พร้อมกับพูดทางจิต “นายท่าน นี่สะอาดพอรึยัง”

ลินลี่ย์อดหัวเราะไม่ได้

 “วืดดด” เพียงชั่วพริบตา บีบีก็มุดกลับไปอยู่ในเสื้อลินลี่ย์เช่นเดิม

แล้วจากนั้นสี่พี่น้องก็คุยไปกินไป

 “จริงสิ น้องสาม ถ้าเจ้าตั้งใจจะส่งรูปสลักของเจ้าไปที่หอศิลป์พรูกซ์ มีสองสามเรื่องที่เจ้าต้องจำไว้ให้ดี” เยลเตือนลินลี่ย์

 “เหรอ, มีอะไรที่ข้าต้องจำบ้าง?”  ลินลี่ย์ถาม

ลินลี่ย์ไม่รู้เกี่ยวกับระบบการรับงานแกะสลักใหม่ของหอศิลป์พรูกซ์ แม้แต่น้อย

เยลยิ้ม “สำหรับรูปสลักหินส่วนมาก ที่มุมล่างซ้าย ช่างสลักจะทิ้งชื่อจริงหรือนามแฝงไว้ด้วย เพื่อระบุว่าเป็นผลงานของตัวเอง นั่นคือประการแรก ประการที่สองคือเมื่อรูปสลักถูกส่งไปที่หอศิลป์พรูกซ์ ต้องถูกปิดผนึกและบรรจุใส่กล่อง ทั้งนี้เพื่อป้องกันความเสียหายระหว่างการขนส่งไปยังห้องแสดง เมื่อรูปสลักที่ปิดผนึกแล้วถูกส่งไปยังคลังสินค้าของหอศิลป์พรูกซ์ จะมีคนที่ตรวจสอบเพื่อหาจุดขายของงาน และจดบันทึกรายละเอียดส่วนตัวของเจ้า ปกติจะใช้เวลาสามวันโดยประมาณ ก่อนที่งานของเจ้าจะพร้อมจัดแสดงที่ห้องธรรมดาในหอศิลป์พรูกซ์”

ลินลี่ย์พยักหน้า

การทิ้งชื่อของคนๆหนึ่งบนงานศิลป์ของเขาเป็นการป้องกันผู้อื่นแอบอ้างว่าเป็นงานของตน

ลินลี่ย์สามารถเข้าใจถึงเหตุผลที่ต้องปิดผนึกรูปสลักและบรรจุกล่อง “รูปสลักบางชิ้นถูกแกะสลักอย่างประณีตและละเอียดอ่อน ในขั้นตอนการขนย้ายย่อมมีโอกาสแตกหักเสียหายได้ ถ้าเราปิดผนึกอย่างมิดชิด แล้วเพิ่มกระดาษและแผ่นผ้า ก็จะยิ่งปลอดภัยมากขึ้น”

 “แล้วเรื่องราคาและการประมูลล่ะ?  หอศิลป์พรูกซ์ เป็นคนจัดการให้งั้นหรือ?” ลินลี่ย์ถาม

จุดประสงค์ที่ส่งรูปสลักไปหอศิลป์พรูกซ์ นั้นก็เพราะต้องการเงิน และใช้ในการพยุงสถานะของครอบครัว

เยลพูดอย่างชื่นชม “รูปสลักถูกจัดไว้ในห้องแสดงธรรมดา และผู้ซื้อก็สามารถตั้งราคาตามที่พวกเขาต้องการ หลังจากหนึ่งเดือน ผู้ที่เสนอราคาสูงที่สุดจะได้รับรูปสลัก แล้วเจ้าก็จะได้ค่าตอบแทน ตามปกติ หอศิลป์พรูกซ์ จะได้รับค่าดำเนินการ 1% โดยจำกัดมากสุดที่สิบเหรียญทอง ถ้ารูปสลักของเจ้ามีราคาเกินหนึ่งพันเหรียญทอง ค่าตอบแทนของห้องแสดงก็ยังเป็นสิบเหรียญทองเหมือนเดิม ”

ตอนนี้ลินลี่ย์เข้าใจแล้ว

 “น้องสามไม่ต้องกังวล ข้าจะจัดคนในเมืองเฟนไลให้ดูแลทุกอย่างให้เอง รับประกันได้ว่าจะเป็นไปตามที่เจ้าต้องการ” เยลยิ้มให้ลินลี่ย์ในขณะที่พูด “ถ้าน้องสามของพวกเราส่งรูปสลักไปที่ห้องแสดงและขายได้ราคาดี เราก็จะพลอยได้หน้าตาไปด้วย”

จอร์จที่อยู่ข้างๆทำได้เพียงชื่นชม “น้องสาม ตอนนี้เจ้าเป็นนักเรียนเวทระดับห้า และในอนาคตเจ้าคงเป็นปรมาจารย์ด้านการแกะสลักด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย อนาคตของเจ้าไม่มีขีดจำกัดและดีกว่าพวกเราอย่างไม่ต้องสงสัย”

 “ปรมาจารย์งานแกะสลักน่ะหรือ?  อย่ามายอข้าเลย” ลินลี่ย์หัวเราะให้ตนเอง

สี่พี่น้องสนทนากันขณะที่กินดื่มต่อไป

 “การอาศัยอยู่ในสถาบันเอินส์นี่ช่างสบายจริงๆ” สุดท้ายเยลถอนหายใจ เขาวางแก้วไวน์ลง “ข้าจำตอนที่ข้ายังเด็กและอยู่ที่บ้านของข้าได้ กฎภายในครอบครัวเราเข้มงวดมาก”

เรย์โนลด์เลียริมฝีปากของเขา “พวกเราทั้งหมดเป็นนักเรียนของสถาบันเอินส์ จากที่ปู่โลมุว่าไว้ว่า โลกนี้นั้นวุ่นวายนัก ในโลกภายนอกนั้น มีแต่สงครามและการฆ่าฟัน สถาบันเอินส์มีวิหารเจิดจรัสคอยหนุนหลัง จึงไม่มีใครกล้ารุกราน นั่นคือเหตุผลที่ว่าทำไมพวกเราถึงอยู่กันอย่างสุขสบาย ในอนาคต เมื่อพวกเราออกไปฝึกฝนในโลกจริง พวกเราจะได้เห็นว่าโลกโหดร้ายเพียงไหน”

 “ถูกต้องที่สุด”

ลินลี่ย์พยักหน้าถอนหายใจ “ตอนนี้ข้าก็เป็นนักเรียนเวทระดับห้าแล้ว เพื่อนร่วมห้องของข้ามากมายได้ออกไปฝึกฝนที่โลกภายนอกแล้ว จากที่พวกเขาพูดมา มีนักเรียนบางคนที่ตายในการต่อสู้ที่ข้างนอกนั่น และอีกหลายคนที่บาดเจ็บหรือพิการ แต่ถ้าไม่มีประสบการณ์การต่อสู้ถึงตาย พวกเราก็พัฒนาได้ยาก”

 “พวกเราก็เหมือนสัตว์เลี้ยงของพวกชนชั้นสูง ชีวิตพวกเราอาจจะง่ายๆ แต่จะเทียบกับความโหดร้ายในโลกจริงได้ยังไง?” จอร์จยังคงถอนหายใจ “ข้าตั้งตารอคอยชีวิตที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอย่างที่นักเรียนชั้นสูงได้พบเจอ ชีวิตที่น่าตื่นเต้นนั้นต้องเร้าใจมากเป็นแน่”

จอร์จ เยล เรย์โนลด์และลินลี่ย์ล้วนอายุเกินสิบห้าปีกันหมดแล้ว ในใจของพวกเขามีความกระตือรือร้นต่อเหตุการณ์ภายนอกที่น่าตื่นเต้น

แต่เยลและคนอื่นนั้นอ่อนแอเกินไป ถ้าพวกเขาต้องมีชีวิตเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายอย่างนั้น โอกาสที่พวกเขาจะตายนั้นมีสูงมาก

 “ลินลี่ย์ ตอนนี้เจ้าเป็นนักเรียนเวทระดับห้าแล้วใช่ไหม?” สุดท้ายเรย์โนลด์ก็ถามออกมา

เยลกับจอร์จหันไปมองลินลี่ย์ ตาพวกเขาเป็นประกาย

ลินลี่ย์สูดหายใจลึกและพยักหน้า “ใช่แล้ว ตอนนี้ข้าเป็นนักเรียนเวทระดับห้า จัดได้ว่าเป็นจอมเวทชั้นสูงแล้ว ในเดือนมิถุนายน ข้าวางแผนจะเดินทางไปเขตเทือกเขาอสูรเวทสักสองเดือน แล้วกลับมาในเดือนสิงหาคม” ลินลี่ย์ตัดสินใจมานานแล้ว

 “เทือกเขาอสูรเวทน่ะหรือ?”

เยล, จอร์จและเรย์โนลด์สูดลมหายใจหนาวเหน็บกันทุกคน

เทือกเขาอสูรเวท เขตภูเขาที่ใหญ่ที่สุดในทวีปยูลาน ตั้งอยู่ห่างจากสถาบันเอินส์ไปทางทิศตะวันออกไม่ถึงร้อยกิโลเมตร นักเรียนระดับสูงหลายคนไปผจญภัยที่นั่นเพื่อการฝึกฝนในครั้งที่สองหรือสาม แต่ในครั้งแรก เกือบทุกคนจะเลือกสถานที่ที่ธรรมดามากกว่า

ตัวอย่างเช่น พวกเขาอาจจะรับงานที่มีความเสี่ยงต่ำอย่างเช่นงานคุ้มกันบุคคลหรือกองคาราวาน

 “ลินลี่ย์ เจ้าวางแผนจะไปเขตภูเขาอสูรเวทตั้งแต่ครั้งแรกเลยหรือ” เรย์โนลด์ถามอย่างช่วยไม่ได้ จอร์จและเยลก็เป็นกังวล

 “สบายใจได้น่ะ  ข้ามั่นใจเต็มเปี่ยม”

ลินลี่ย์ค่อนข้างมั่นใจในตัวเอง ทั้งในฐานะจอมเวทระดับห้าและนักรบระดับที่สี่ เขามีความเร็วที่มากในฐานะนักรบและยังสนับสนุนด้วยเวทสายลม ความเร็วเสียง ด้วยสองสิ่งนี้ ลินลี่ย์มีความเร็วเทียบเท่ากับนักรบระดับหก

และที่สำคัญมากกว่า

ลินลี่ย์สามารถใช้เวทลมขั้นสูงได้ เวทลอยตัว”