Panlong ตอนที่ 3-6 คำเชิญ

ตอนที่  3-6  คำเชิญ

“หืม, มีงานแกะสลักสามชิ้นในห้องแสดงหลักที่ขายได้ถึงชิ้นละ 1500 เหรียญทองด้วยหรือนี่?” ออสโทนี่ผู้จัดการหอศิลป์พรูกซ์จ้องดูบันทึกด้วยความพิศวง  หลังจากพลิกดูรายละเอียดของช่างแกะสลักซึ่งก็คือลินลี่ย์ เขาอดทึ่งมากยิ่งขึ้นไม่ได้  “ผลงานทั้งสามชิ้นนี้เป็นของลินลี่ย์,  และเขาอายุเพียงสิบห้าปีงั้นหรือ?”

โลกของงานแกะสลักเป็นเหมือนปิรามิดแน่นอน

ในพันธมิตรศักดิ์สิทธิ์ทั้งหมดมีนักแกะสลักระดับปรมาจารย์อยู่ห้าหรือหกคนที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดของวงการนี้  และอาจมีช่างแกะสลักระดับผู้เชี่ยวชาญอยู่ราวๆ หนึ่งร้อยคนประมาณนั้น  จากจุดตรงนี้ใครๆ ก็พอจะคาดได้ว่าผู้เชี่ยวชาญเหล่านี้หาได้ยากเพียงไหน โดยปกติ คนที่สามารถเรียกได้ว่า ‘ช่างแกะสลักผู้เชี่ยวชาญ’นั้นจะมีความเข้าใจในชีวิตและมีทักษะทางศิลปะที่สามารถผสานความเข้าใจของเขาลงไปในรูปสลักของเขาได้ เพราะเหตุนี้รูปสลักของพวกเขาจึงมีกลิ่นอายที่พิเศษ

ช่างแกะสลักผู้เชี่ยวชาญอายุสิบห้าปีน่ะหรือ?

ไม่เคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อนเลย

 “และลินลี่ย์ผู้นี้เป็นนักเรียนของสถาบันเอินส์ด้วยหรือ?”  ออสโทนี่ยิ่งตกใจหนักกว่าเดิม  สถาบันเอินส์เป็นสถาบันจอมเวทอันดับหนึ่งของทวีปยูลาน  “และเขาเป็นนักเรียนเวทระดับห้าด้วยหรือ?  นักเรียนเวทระดับห้าอายุสิบห้าปีน่ะหรือ?”

ออสโทนี่สูดลมหายใจหนาวเหน็บ

อัจฉริยะ!

 “แม้ว่ารูปสลักทั้งสามชิ้นนี้จะมีมูลค่าเพียงหนึ่งพันเหรียญทอง แต่ถ้าพูดถึงวัยของช่างแกะสลักแต่เพียงอย่างเดียวแล้ว คุณค่าที่แท้จริงของรูปสลักทั้งสามนี้ยอดเยี่ยมกว่าหลายเท่านัก” ออสโทนี่ถูกดึงดูดด้วยสิ่งนี้

สำหรับช่างแกะสลักอายุสิบห้าปีที่สามารถสร้างสรรงานสลักระดับนี้ขึ้นมาได้นั้นมูลค่าผลงานจะยิ่งเพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณ

เพราะช่างแกะสลักวัยสิบห้าปีผู้นี้ยังคงเป็นนักเรียนสถาบันเอินส์ นั่นหมายความว่าเป็นอัจฉริยะในหมู่อัจฉริยะ  นี่จะเพิ่มมูลค่างานแกะสลักของเขาอีกหลายเท่า

 “บ่ายวันนี้ ข้าจะไปสถาบันเอินส์  ค่อนข้างนานแล้วที่หอศิลป์พรูกซ์ ไม่ได้ขึ้นทะเบียนช่างแกะสลักระดับเชี่ยวชาญคนใหม่” ออสโทนี่ได้ตัดสินใจ จากความจริงที่ว่ารูปสลักทั้งสามของเขาขายได้ในราคาที่สูง ลินลี่ย์พิสูจน์ความสามารถของเขาได้อย่างชัดเจน

เขามีคุณสมบัติครบถ้วนที่จะนำรูปสลักของเขาไปจัดแสดงในซุ้มส่วนตัวในห้องของผู้เชี่ยวชาญ

บ่ายแก่ๆวันนั้นเอง

รถม้าส่งคนลงที่หน้าประตูทางเข้าหลักของสถาบันเอินส์ เป็นออสโทนี่กับคนคุ้มกันสองคน เมื่อมาถึงที่ประตูหน้า ออสโทนี่แสดงข้อมูลว่าเขาเป็นผู้จัดการของหอศิลป์พรูกซ์ สถาบันเอินส์จัดคนคุ้มกันของพวกเขาคนหนึ่งคุ้มกันเขาเข้าไปภายใน

ที่พื้นที่สำหรับนักเรียนเวทระดับห้าของสถาบันเอินส์

 “คุณออสโทนี่ ที่นี่คือที่รวมตัวอาจารย์ของนักเวทระดับห้า” ผู้คุ้มกันยิ้มให้และเปิดประตูออก ปัจจุบันนี้ มีนักเวทอยู่ประมาณสิบคนกำลังพูดคุยและหัวเราะกันอยู่ คุณสมบัติที่จะเป็นผู้สอนนักเวทระดับห้าคือต้องเป็นนักเวทระดับเจ็ดหรือแปด

พอประตูเปิดออก นักเวทระดับสูงเหล่านี้ต่างหันมามองกันทุกคน

 “ท่านที่นับถือทั้งหลาย ท่านผู้นี้คือออสโทนี่จากหอศิลป์พรูกซ์ เขามีธุระบางอย่างรบกวนให้พวกท่านช่วยเหลือ” ผู้คุ้มกันกล่าวอย่างเคารพนอบน้อม

นักเวททุกคนพยักหน้าอย่างใจเย็น

หอศิลป์พรูกซ์มีสาขาในทุกอาณาจักรและจักรวรรดิในทวีปยูลาน และมีพลังและอิทธิพลที่น่าทึ่ง ดังนั้น แม้แต่นักเวทที่ลำพองตนและเย่อหยิ่งยังต้องปฏิบัติกับคนของหอศิลป์พรูกซ์ด้วยความเกรงใจ

 “ท่านนักเวททั้งหลาย” ออสโทนี่พูดพลางยิ้มพลาง  “ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาเด็กนักเรียนนามว่าลินลี่ย์?”

 “ลินลี่ย์?”

นักเวททุกคนต่างก็หัวเราะ ในหมู่พวกเขา นักเวทในชุดยาวสีม่วงกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ลินลี่ย์น่ะหรือ?  เขาเป็นหนึ่งในสองสุดยอดอัจฉริยะของสถาบันเอินส์  เป็นจอมเวทสองสายธาตุ คือดินกับลม ลองไปคุยกับอาจารย์ที่สอนธาตุลมให้เขาดู เขาอาจจะรู้ก็ได้”

 “ท่านลืมไปได้เลยเกี่ยวกับผู้สอนธาตุดิน เจ้าลินลี่ย์ผู้นี้ ตลอดเวลาสามเดือนที่ผ่านมา โผล่หน้ามาในคาบเรียนธาตุดินแค่สองครั้ง” ชายแก่ที่ไว้เครากล่าวอย่างไม่พอใจ “แต่ลินลี่ย์กลับเข้าเรียนในวิชาธาตุลมทุกครั้ง”

ชายชราที่ไว้หนวดอีกคนกล่าวพร้อมรอยยิ้ม “ข้าเป็นผู้สอนเวทธาตุลมของลินลี่ย์เอง ข้าค่อนข้างรู้เรื่องของเขาดีทีเดียว ถ้าท่านมีคำถามอะไรก็ถามข้าได้”

ออสโทนี่พยักหน้า “เมื่อเดือนที่แล้ว ลินลี่ย์นำรูปสลักสามชิ้นมาที่หอศิลป์พรูกซ์  รูปสลักของเขาอยู่ในระดับเทียบเท่ากับผู้เชี่ยวชาญ จากราคาที่ถูกขายไปในเดือนนี้ พวกเราตัดสินใจว่าให้ลินลี่ย์มีคุณสมบัติที่จะให้รูปสลักของเขามาจัดแสดงที่ซุ้มส่วนตัวในห้องของผู้เชี่ยวชาญได้”

 “ซุ้มส่วนตัวน่ะหรือ?”

นักเวทเหล่านั้นรู้สึกทึ่งกันทุกคน

นักเวทที่หยิ่งผยองเหล่านี้รู้ดีเกี่ยวกับการแกะสลัก พวกเขารู้ว่าเป็นเรื่องยากมากที่แกะสลักให้สมบูรณ์แบบทางกายภาพ  นี่ยังไม่รวมกับกลิ่นอายพิเศษหรือแก่นแท้ใดๆ การได้จัดแสดงในซุ้มส่วนตัวที่หอศิลป์พรูกซ์ นั้นเป็นความฝันของช่างแกะสลักทุกคน

 “ท่านแน่ใจนะว่าเขาคือลินลี่ย์ เจ้าเด็กลินลี่ย์คนนี้เป็นคนขยันและมีความเพียรพยายามมากในคาบเรียนของเขา และเขาอายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้นด้วย” ผู้สอนเวทธาตุลมของลินลี่ย์ ชายชราผมเงินในชุดคลุมขาวพูดด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ

ออสโทนี่ยิ้ม “นี่คือข้อสงสัยที่เกินคาด  ในหอศิลป์พรูกซ์ พวกเราได้บันทึกประวัติส่วนตัวของลินลี่ย์ไว้แล้ว จากข้อมูลของเรา เขามาที่หอศิลป์พรูกซ์ พร้อมกับคุณชายเยล”

นักเวทเหล่านั้นพยักหน้ากันทุกคน

ต่อจากนั้น พวกเขาเริ่มพูดคุยกันเองอย่างออกรสชาติ หนี่งในสองสุดยอดอัจฉริยะแห่งสถาบันเอินส์ เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแกะสลักอีกด้วย สำหรับจอมเวทอัจฉริยะคนหนึ่งจะได้รับซุ้มส่วนตัวในหอศิลป์พรูกซ์ นั้นเป็นสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในหนึ่งพันปีมานี้

นักเวทเหล่านี้ย่อมประหลาดใจกันทุกคนเป็นธรรมดา

 “ท่านนักเวททั้งหลาย มีใครบอกข้าบ้างได้ไหมว่าลินลี่ย์พักอยู่ที่ไหน?”  ออสโทนี่ถาม

ผู้เฒ่าผมเงินชุดขาวพูด “ลินลี่ย์พักอยู่ในหอพัก 1987”

 “หอพัก 1987?”  พอได้ยินเช่นนี้  ออสโทนี่เตรียมตัวไปทางนั้นทันที

แต่ผู้เฒ่าผมเงินชุดขาวยังคงพูดต่อ  “โปรดรอเดี๋ยว  แม้ว่าลินลี่ย์จะพักอยู่ในหอพัก 1987 ก็จริง  แต่เท่าที่ข้าทราบมา เมื่อสามสัปดาห์ที่แล้ว เขาออกจากโรงเรียนเพื่อไปฝึกฝน ดังนั้น โชคไม่ดีเลยนะ ข้าเกรงว่าท่านมาที่นี่เสียเที่ยวแล้ว”

 “ฝึกฝน?” ออสโทนี่ตกตะลึง

ออสโทนี่รู้ดีว่านักเวทระดับห้าและหกจะถูกส่งไปฝึกฝนในโลกในพื้นที่จริง สถาบันเอินส์ส่งเสริมการฝึกฝนนี้อย่างแข็งขัน

ออสโทนี่อดถอนหายใจไม่ได้

เขาคาดไม่ถึงว่าแม้เขาจะบึ่งมาที่สถาบันเอินส์อย่างรีบเร่งก็ตาม แต่ผลลัพธ์กลับลงเอยเช่นนี้

 “ถ้าอย่างนั้น ท่านนักเวททั้งหลาย  ข้าขอลาก่อน”  ออสโทนี่คำนับแสดงความเคารพ นักเวททุกคนพยักหน้าให้เขาแบบผ่านๆ หลังจากนั้นก็ไม่ได้สนใจในตัวเขาอีก พวกเขาทั้งหมดเริ่มพูดคุยกันเองอย่างตื่นเต้น

 “คาดไม่ถึงเลยว่าเจ้าหนูลินลี่ย์ผู้นี่จะน่าเกรงขามมากขนาดนั้น...”

ครูนักเวทเหล่านี้ยกย่องลินลี่ย์ไม่หยุด ทั้งที่ไม่มีใครรู้ เขากลับสามารถตั้งซุ้มส่วนตัวในหอศิลป์พรูกซ์ได้