Panlong ตอนที่ 3-7 เดินทางฝึกฝน (1)

ตอนที่  3-7  เดินทางฝึกฝน (1)

เราย้อนกลับไปเมื่อไม่กี่สัปดาห์ก่อนนั้น วันที่ 5 มิถุนายน

บ่ายนี้ ลินลี่ย์ร่ำลาพี่น้องร่วมหอพักอีกสามคนของเขา แบกถุงหนังขึ้นหลังมุ่งหน้าไปตามถนนเข้าสู่เทือกเขาอสูรเวท

 

 “จี๊ด  จี๊ด!”  หนูเงาน้อยร้องร่าอย่างมีความสุขจากบนไหล่ของลินลี่ย์

 “เจ้านาย!  ในที่สุดเราก็มุ่งหน้าสู่เทือกเขาอสูรเวทจนได้  โหว, ข้าตื่นเต้นเหลือเกิน!”  เสียงของหนูเงาน้อยดังอยู่ในหัวของลินลี่ย์  ลินลี่ย์เพียงแต่ยิ้ม  ขณะนั้นเองมีแสงสีขาวฉายออกมาและเปลี่ยนเป็นรูปเดลิน โคเวิร์ท

เดลิน โคเวิร์ทแนะนำว่า “ลินลี่ย์, เมื่อเที่ยวไปตามลำพัง เจ้าต้องระวังตัวให้ดี บางทีเจ้าอาจจะเจอกับพวกโจรก็ได้”

 “ข้ารู้แล้ว, ปู่เดลิน”  ลินลี่ย์หัวเราะ

ปู่เดลินย้ำเตือนครั้งแล้วครั้งเล่าถึงอันตรายจากการเดินทางตามลำพัง ในตอนนี้ ลินลี่ย์แต่งตัวในชุดผ้าคลุมที่ทนทานและเสื้อแขนกุด หากตัดสินจากเพียงภายนอก ทุกคนแน่ใจว่าเขาเป็นนักรบ

จากคำพูดของปู่เดลิน ในเขตภูเขาอสูรเวท ชุดคลุมของนักเวทค่อนข้างรุ่มร่ามและเกะกะ

ลินลี่ย์เคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก  แม้ว่าถนนจากสถาบันเอินส์มุ่งสู่เทือกเขาจะค่อนข้างลำบาก  แต่ด้วยความแข็งแรงของลินลี่ย์ที่เทียบเท่ากับนักรบระดับสี่ ภายในหนึ่งชั่วโมงเขาสามารถเดินทางสี่สิบกิโลเมตรได้อย่างง่ายดาย ตอนนี้ เขาเห็นคนสามคนอยู่ข้างหน้าเขา

 “หืม?”  สายตาลินลี่ย์มองเห็นคนที่คุ้นเคยกันคนหนึ่ง

คนผู้นั้นแต่งกายในชุดยาวของนักเรียนสถาบันเอินส์ ส่วนอีกสองคน คนหนึ่งล่ำสันบึกบึนและสะพายดาบใหญ่บนหลังของเขา บุรุษอีกคนดูผอมแห้งและมีดาบสั้นในฝักอยู่ข้างกาย บุรุษผอมแห้งคนนั้นหันมาจ้องทางลินลี่ย์อย่างตื่นตัว

ลินลี่ย์ไม่ต้องการสนใจพวกเขา เขาเร่งความเร็วขึ้น เตรียมแซงผ่านพวกเขาไป

 “ลินลี่ย์,  นั่นเจ้าหรือ?”  ทันใดนั้นเสียงหนึ่งดังขึ้น

ลินลี่ย์หันไปมองอย่างสงสัย คนผู้นั้นแต่งชุดจอมเวทของสถาบันเอินส์ยิ้มและส่งเสียงเรียก “ลินลี่ย์ นี่ข้าเอง เดลซาร์ทไง จำได้มั้ย”

 “โอว, เดลซาร์ท เจ้านั่นเอง”  ลินลี่ย์หยุดนิ่ง

ความจริงลินลี่ย์รู้จักเดลซาร์ทผู้นี้

เดลซาร์ทก็เหมือนกับเขา  เป็นจอมเวทธาตุลมชั้นเรียนระดับห้า  แม้ว่าพวกเขาจะไม่ค่อยสนิทกันมากนัก  แต่พวกเขาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนกัน

เดลซาร์ทพานักรบสองคนมาด้วย ขณะที่ยิ้มให้ลินลี่ย์อย่างเป็นกันเองกล่าวว่า”ลินลี่ย์!  ข้านึกไม่ถึงเลยว่าเจ้าที่เป็นจอมเวทคนหนึ่งจะแต่งตัวอย่างนี้  ข้าเกือบจำเจ้าไม่ได้  แต่เมื่อข้าเห็นหนูเงาบนไหล่ของเจ้า ข้าถึงจำได้ว่าเป็นเจ้า”

 “คาฟ, แม็ท ข้าขอแนะนำเจ้า  นี่คือลินลี่ย์  หนึ่งในสองสุดยอดอัจฉริยะสถาบันเอินส์  เขาอายุเพียงสิบห้าปีเท่านั้น  แต่เป็นจอมเวทระดับห้าแล้ว”  เดลซาร์ทแนะนำอย่างกระตือรือร้น

คาฟก็คือนักรบกล้ามโต  ขณะที่แม็ทเป็นนักรบร่างผอม

 “ข้าได้ยินเดลซาร์ทพูดถึงสองสุดยอดอัจฉริยะมานานแล้ว  ข้าไม่คิดเลยว่าวันนี้พวกเราจะมีโอกาสได้พบกับเจ้า” แม็ทพูดอย่างสุภาพ ในขณะที่ตาของคาฟเบิกกว้างราวกับตาวัว “เจ้าเป็นจอมเวทงั้นหรือ? ทำไมเจ้าแต่งกายคล้ายกับนักรบเช่นข้าเล่า?”

ลินลี่ย์ไม่ได้อธิบาย  “พวกเจ้าทุกคนกำลังมุ่งหน้าไปเทือกเขาอสูรเวทหรือ?”

เดลซาร์ทพยักหน้า “ถูกแล้ว คาฟกับแม็ทเดินทางร่วมกับข้ามาตั้งแต่การฝึกฝนเมื่อปีที่แล้ว พวกเราเป็นทีมที่ดี ปีนี้พวกเราวางแผนไปสำรวจรอบๆขอบนอกของเขตภูเขาอสูรเวท ลินลี่ย์  เจ้าควรจะมากับพวกเรานะ ไปเป็นกลุ่มพวกเราจะปลอดภัยมากยิ่งขึ้น”

ลินลี่ย์พยักหน้า

 “ข้าจะร่วมเดินทางด้วยเฉพาะช่วงนี้ เดลซาร์ทเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนของข้า  ดังนั้นเขาควรเชื่อใจได้  เมื่อเราไปถึงภูเขา เราค่อยแยกกัน” หลังจากตัดสินใจ ลินลี่ย์และพวกเดลซาร์ทงสามคนก็มุ่งหน้าสู่ภูเขาพร้อมกัน

ทั้งสี่คนเดินทางด้วยความเร็วสูงมาก

แม้เดลซาร์ทจะดูมีร่างกายอ่อนแอ  แต่ก็สามารถเคลื่อนที่ได้เร็วโดยใช้เวทธาตุลมระดับความเร็วเสียง  ดังนั้นกลุ่มของเขาจึงเคลื่อนที่ได้เร็วผ่านถนนกันดารได้

เสียงของคาฟดังก้องขึ้น “ลินลี่ย์ ถ้าเจ้ารวมกลุ่มกับพวกเรา พวกเราจะมีนักเวทระดับห้าถึงสองคน เมื่อพวกเราสี่คนลงมือพร้อมกัน อาจฆ่าสัตว์เวทระดับหกก็ได้ แก่นเวทของอสูรเวทระดับหกมีราคาประมาณหนึ่งพันเหรียญทอง ถ้าพวกเราจัดการได้สักสองสามตัว พวกเราก็ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับค่าใช้จ่ายไปเป็นร้อยปี”

สำหรับผู้คนส่วนใหญ่  เงินสิบเหรียญทองก็มากพอสำหรับเลี้ยงชีวิต

พันเหรียญทองเป็นเงินจำนวนที่มาก

หัวใจของลินลี่ย์หวั่นไหว  ภายในใจของเขา เขานึกได้ว่าเขาเคยอ่านหนังสือที่เกี่ยวกับสัตว์เวท หนังสือเหล่านั้นอธิบายไว้ว่าแก่นพลังงานนั้นมีอยู่ในอสูรเวททุกตัว ซึ่งเรียกว่าแก่นเวท

 “แก่นเวทพวกนี้จะเป็นผลึกในร่างของอสูรเวทที่มีระดับสามขึ้นไป แต่ถ้าไม่ใช่อสูรเวทที่มีระดับถึงระดับหกแล้วจะมีค่าไม่มากนัก พวกมันมีราคาไม่เท่ากับรูปสลักชิ้นหนึ่งของเราด้วยซ้ำ” ลินลี่ย์กล่าวกับตัวเองในใจ

อย่างไรก็ตาม  แก่นเวทของอสูรเวทระดับหกมีค่าประมาณพันเหรียญทอง

จากการคำนวณของเดลิน โคเวิร์ท รูปสลักของลินลี่ย์นั้นมีคุณสมบัติเพียงพอที่จะนำไปจัดแสดงในห้องระดับผู้เชี่ยวชาญ ซึ่งมีมูลค่าประมาณชิ้นละหนึ่งพันเหรียญทอง การฆ่าอสูรเวทระดับหก ว่ากันเรื่องความยากและอันตรายนั้น มีความเสี่ยงมากกว่าการแกะสลักมากนัก

 “ที่ภูเขาอสูรเวท จุดมุ่งหมายอย่างแรกของข้าคือฝึกฝนตนเอง เก็บผลึกเวทอย่างนั้นหรือ ก็แค่ผลพลอยได้เท่านั้น” ลินลี่ย์กล่าวกับตัวเองเมื่อเขามองดูทั้งสามคน

เดลซาร์ทและคนอื่นเริ่มคิดกันอย่างกระตือรือร้น เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตื่นเต้นมากเกี่ยวกับการหาแก่นเวท

 “แก่นเวทของอสูรเวทระดับสามสี่กับห้าไม่มีค่ามากนัก แม้แต่แก่นเวทจากอสูรเวทระดับหกก็มีราคาประมาณหนึ่งพันเหรียญทอง” เดลซาร์ทพูดพลางส่ายหัวอย่างไม่สนใจ “ถ้าพวกเราสามารถฆ่าอสูรเวทระดับเจ็ดได้ พวกเราได้รวยแน่” เมื่อเขาพูดจบ ดวงตาของเดลซาร์ทก็เปล่งประกาย

เหมือนกับมนุษย์ ที่ช่องว่างระหว่างนักเวทระดับหกกับเจ็ดนั้นมีมาก อสูรเวทระดับหกก็มีระดับพลังห่างจากอสูรเวทระดับเจ็ดมาก

แก่นเวทของอสูรเวทระดับเจ็ดมีมูลค่าถึงหนึ่งหมื่นเหรียญทอง

ถ้าพวกเขาสามารถฆ่าได้สักหนึ่งตัว หากเป็นคนธรรมดาแล้วถือได้ว่าพวกเขามีเงินมากมายและไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับเงินไปทั้งชีวิตเลยทีเดียว

 “อสูรเวทระดับเจ็ดน่ะหรือ?  ด้วยความสามารถอย่างเรา  นั่นเท่ากับเป็นการหาเรื่องตาย”  ลินลี่ย์พูดอย่างไม่ใส่ใจ

ลินลี่ย์เคยเห็นประจักษ์มาแล้วพลังของอสูรเวทระดับเจ็ดอย่างมังกรลมกรด ระดับของลินลี่ย์ในตอนนี้ไม่อาจทำลายผ่านการป้องกันที่น่ากลัวจากเกล็ดของมังกรลมกรดได้ ถ้าเขาไม่อาจทำลายการป้องกันของมันได้ แล้วเขาจะฆ่าอสูรเวทระดับเจ็ดได้อย่างไร?

แม็ท ผู้ดูมีลับลมคมใน พยักหน้า “มันยากที่จะพูดว่าพวกเราทั้งสี่คนจะเอาชนะสัตว์เวทระดับหกได้ การสู้กับอสูรเวทระดับเจ็ดคือการฆ่าตัวตาย”

 “ข้าก็แค่พูดเล่นน่ะ”  เดลซาร์ทลูบศีรษะของเขาขณะที่เขาเม้มปาก

ขณะที่พวกเขาทั้งสี่กำลังพูดคุยและหัวเราะกันสนุกสนาน ในป่าเขาด้านหลังพวกเขาเพียงร้อยเมตร บุรุษชุดสีเขียวซึ่งมีใบไม้ปกคลุมทั่วทั้งหน้าจับตามองพวกเขาอย่างเย็นชา

ปากของบุรุษผู้นี้ขยับไม่หยุด เป็นที่ชัดเจนว่าเขากำลังร่ายเวท

ขณะเดียวกัน ธนูยาวในมือของเขาถูกเหนี่ยวออกจนสุด ทันใดนั้น ลูกธนูถูกยิงออกไปเป็นประกายแสงสีฟ้า มันแหวกอากาศด้วยความเร็วที่น่าตระหนก ผ่านระยะห่างหลายร้อยเมตรในชั่วพริบตา

ลินลี่ย์ที่กำลังพูดคุยอย่างเรื่อยเปื่อยกับกลุ่มของเขารู้สึกว่าขนทั่วร่างของเขาตั้งชัน จิตใจเขาตึงเครียดถึงขีดสุด

 “อันตราย!”

ลินลี่ย์รีบหลบไปด้านข้าง “วืดดด!” ธนูความเร็วสูงยิ่งผ่านตัวเขาไปเหมือนสายฟ้าทะลวงร่างของเดลซาร์ท  มันทะลุผ่านลำตัวของเขา หลงเหลือไว้เพียงรูบนร่างก่อนที่มันจะหยุดหลังพุ่งไปอีกหลายสิบเมตรก่อนจะหยุดนิ่ง

ดวงตาของเดลซาร์ทเหลือก เขาจับคอตัวเองไว้ คำพูดที่จับใจความไม่ได้ออกมาจากปากเขาพร้อมกับเลือดที่พุ่งออกจากแผลที่อกของเขา

 “อึก... อึก...”  ดวงตาของเดลซาร์ทเต็มไปด้วยความปรารถนาจะมีชีวิตต่อ พวกเขาตกอยู่ในความหวาดหวั่น แต่เลือดยังคงไหลออกจากรูแผลบนอกของเขาอย่างต่อเนื่อง มันไหลเร็วมาก ประกายชีวิตหายไปจากแววตาของเดลซาร์ท และเขาก็ล้มลง

ลินลี่ย์, คาฟและแม็ทรีบหมอบลงกับพื้นหญ้าพร้อมกับหันไปมองด้านหลังอย่างหวาดระแวง