Panlong ตอนที่ 4-14 กลั่น

ตอนที่  4-14  กลั่น

เรย์โนลด์ จอร์จ และเยลยืนจ้องมองรูปสลักอย่างเซื่องซึม พวกเขาถูกกลิ่นอายของรูปสลักนี้ดึงดูด เบื้องหน้าของพวกเขา หญิงสาวทั้ง 5 บนฐานรูปสลักเดียวกันนั้นดูเหมือนจะมีจิตวิญญาณเป็นของตัวเอง

 

รูปทางซ้ายนั้นให้ความรู้สึกหวาดกลัวและไร้ที่พึ่ง ทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกสงสาร

รูปที่สองแสดงออกถึงความงดงามอ่อนโยนและน่าทะนุถนอมซึ่งสั่นคลอนจิตใจผู้ชม

รูปที่สามแสดงถึงเด็กสาววัยแรกแย้มที่กำลังเขินอายอยู่เบื้องหน้าท่าน

…..

รูปสลักทั้ง 5 บนฐานนั้นต่างแผ่กลิ่นอายเฉพาะตัวที่แตกต่างกันออกไป

เมื่อลินลี่ย์จ้องมองรูปสลักก็พลันเหมือนตกอยู่ในห้วงฝัน อาจเพราะรูปสลักทั้ง 5 นี้ถูกสร้างมาจากความฝันของเขา แต่บัดนี้เขาได้ตื่นขึ้นจากฝันนั้นแล้ว

 “ลินลี่ย์” เดลิน โคเวิร์ทเดินเขามาหาเขา ชุดคลุมยาวสีเหลืองอ่อนยังคงงดงามไร้ตำหนิแม้แต่เส้นขน

ลินลี่ย์มองดูเดลิน โคเวิร์ท

ความรู้สึกพึงพอใจอย่างยิ่งฉาบอยู่บนใบหน้าของเดลิน โคเวิร์ท “ดูเหมือนว่าเจ้าจะบรรลุถึงระดับยอดนักสลักแล้ว และรูปสลักที่เจ้าเพิ่งสร้างนี้ก็คู่ควรต่อการจัดแสดงเพื่อเป็นเกียรติแก่โรงเรียนเหล็กสกัดของเรา จากการะประเมินของข้า ข้าเชื่อว่าเจ้าคงเข้าใจการแกะสลักนี้อย่างลึกซึ้งแล้ว”

ลินลีย์พยักหน้าเบาๆ

และเมื่อเปรียบเทียบรูปสลักนี้กับรูปสลักของยอดนักสลักท่านอื่นที่ลินลี่ย์พอจะนึกออก ก็ต้องพบว่ามีไม่กี่ชิ้นที่มีคุณค่าเท่าเทียมหรือสูงกว่า ไม่ใช้เพราะช่างแกะสลักเหล่านั้นมีความสามารถไม่เพียงพอ แต่รูปสลักที่สามารถปลดปล่อย ‘กลิ่นอาย’ ไม่ใช่สิ่งที่จะเกิดขึ้นบ่อยนัก และไม่สามารถบังคับให้เกิดขึ้นได้ตามใจชอบ

ตัวอย่างเช่นหากมีใครบอกให้ลินลี่ย์แกะสลักรูปสลัก ‘ตื่นจากฝัน’ นี้อีกชิ้น คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิง

ในการให้กำเนิดรูปสลักที่สามารถแผ่ ‘กลิ่นอาย’ ได้นั้นต้องอาศัยการผสมผสานที่ลงตัวกันของทักษะชั้นยอด แรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ และห้วงอารมณ์ที่ลึกซึ้ง มีเพียงผู้ที่ขับเคลื่อนด้วยอารมณ์ 100% เท่านั้นจึงจะสร้างรูปสลักเช่นนี้ได้ เนื่องจากคนผู้นั้นจะไม่มีความสับสนลังเลในสิ่งที่ทำอยู่แม้เพียงน้อย

แม้ลินลี่ย์จะสามารถสร้างรูปสลัก ‘ตื่นจากฝัน’ ได้ครั้งหนึ่ง แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะต้องใช้เวลานานอีกเท่าใดในการสร้างรูปสลักที่มีคุณสมบัติเท่าเทียมกันอีกสักชิ้น?

อย่างไรก็ตาม......

เมื่อผ่านการแกะสลักอย่างไม่มีหยุดเป็นเวลา 10 วัน จิตวิญญาณของลินลี่ย์ได้สัมผัสอย่างชัดเจนถึงการรวมเป็นหนึ่งกับเอกภพ และทางด้านการแกะสลัก ลินลี่ย์ก็พัฒนาความเข้าใจขึ้นอีกหลายส่วน หากบัดนี้เขาทำการแกะสลักอีกสักครั้ง แม้ผลงานจะไม่สามารถเทียบได้กับ ‘ตื่นจากฝัน’ แต่ก็คงยอดเยี่ยมกว่ารูปสลักราคา 5000 เหรียญทองก่อนหน้าของเขา

 “ลินลี่ย์ เจ้ารู้สึกว่าพลังจิตของเจ้าเปลี่ยนแปลงไปหรือไม่?” เดลิน โคเวิร์ทกล่าวด้วยรอยยิ้มยินดี

ลินลี่ย์สะดุ้ง

พลังจิต?

การสร้างรูปสลักนี้ทำให้เขาต้องบีบเค้นพลังจิตมากกว่าที่เคยทำ ทำให้ตอนนี้พลังจิตของเขาพัฒนาขึ้นกว่าแต่ก่อนแบบเทียบไม่ติด หากมี 10 วันที่แล้ว พลังจิตของเขาเปรียบได้กับต้นไม้เล็กๆ บัดนี้มันได้เติบโตพรวดพราดกลายเป็นต้นโอ๊คยักษ์เสียแล้ว

 “เหตุใดมันจึงพัฒนามากมายถึงเพียงนี้?” ลินลี่ย์รู้สึกประหลาดใจอย่างยิ่ง

เดลิน โคเวิร์ทหัวเราะเบาๆ  เคราขาวพลิ้วไสว  เขาพูด “สิบเท่า! พลังจิตของเจ้าเพิ่มขึ้นถึงสิบเท่า!  มันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเหลือเชื่อ  ในช่วงเวลาสิบวัน พลังเพิ่มขึ้นประมาณสิบเท่า! ช่วงเวลาเพียงสิบวัน, ประโยชน์ที่เจ้าได้รับเทียบเท่ากับคนอื่นๆ ฝึกมาเป็นสิบๆ ปี  ระดับพลังจิตของเจ้าพุ่งพรวดพราดเลยจากระดับหกและตอนนี้ไปจอมเวทระดับเจ็ดแล้ว”

ลินลี่ย์ ก็รู้สึกว่านี่เป็นเรื่องเหลือเชื่อเช่นกัน

มันเพิ่มขึ้นมากกว่า 10 เท่าเสียอีก!

 “ผลลัพธ์ช่างน่าพึงพอใจใช่หรือไม่? หืม มันเป็นผลจากการฝึกฝนตามแนวทางของโรงเรียนเหล็กสกัดของเดลิน โคเวิร์ทอย่างไม่ต้องสงสัย อย่างไรก็ตาม....ข้าก็อิจฉาเจ้ายิ่ง” เดลิน โคเวิร์ทมีท่าทีเคร่งขรึมจ้องมองลินลี่ย์ “ลินลี่ย์ เจ้าต้องรู้ว่ายามใดที่เข้าสู่ห้วงอารมณ์โดยสมบูรณ์แล้ว จิตวิญญาณของเจ้าจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติอย่างหาได้ยากและกระทำได้ลำบากยิ่ง”

ลินลี่ย์พยักหน้าเห็นด้วย

หากสภาวะนั้นสามารถเข้าถึงได้ง่ายดายนัก รูปสลักที่แผ่ ‘กลิ่นอาย’ ได้คงพบเห็นกันเกลื่อนกลาดแล้ว

 “ในช่วงชีวิตกว่า 1,300 ปีของข้า เคยเข้าสู่สภาวะนั้นเพียง 3 ครั้งเท่านั้น และทั้ง 3 ครั้งข้าก็ได้สร้างรูปสลัก 3 รูปที่ข้าภูมิใจที่สุด” สีหน้าภาคภูมิใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเดลิน โคเวิร์ทในขณะที่กล่าวต่อไป “แต่ในการสลักแต่ละครั้งใช้เวลา 2, 3 และ 4 วัน รวมแล้วข้าได้ใช้เวลาในสภาวะนั้นเพียง 9 วัน ซึ่งเทียบกับเจ้าแล้วถือว่ายังน้อยกว่า”

หลังจากฟังคำพูดของเดลิน โคเวิร์ท ลินลี่ย์ก็ระลึกขึ้นได้ว่าเขาใช้เวลา 10 วัน 10 คืนในการแกะสลัก

 “สภาวะเช่นนี้เป็นวิธีที่รวดเร็วที่สุดในการพัฒนาพลังจิตของศิษย์สำนักเหล็กสกัด เห็นได้ว่าภายใต้สภาวะนี้เจ้าพัฒนาเป็น 1,000 เท่าของคนปกติ! เป็นสภาวะในฝันอย่างแท้จริง ยิ่งอยู่ภายใต้สภาวะนั้นนานเท่าใดก็ยิ่งดี และยิ่งได้ประโยชน์มากขึ้นเท่านั้น”

ลินลี่ย์เห็นด้วยจากเบื้องลึกของจิตใจ

 ‘ตื่นจากฝัน’ เป็นผลงานศิลปะชิ้นใหญ่ ประกอบไปด้วยรูปสลัก 5 รูป รูปสลักขนาดใหญ่เช่นนี้ไม่ได้พบเห็นกันบ่อยนัก

เดลิน โคเวิร์ทถอนหายใจ “แต่เมื่อจิตวิญญาณของเจ้าถูกขับเคลื่อนระหว่างการแกะสลัก เจ้าจะไม่สามารถควบคุมมันได้เลยแม้เพียงน้อย”

ลินลี่ย์เข้าใจดี

เพียงเขาได้เห็นก้อนหินยักษ์และเห็นลวดลายของมัน เมื่อประกอบกับสภาวะของเขาในตอนนั้น ภายในจิตใจของเขาก็สร้างรูปร่างของคนทั้ง 5 ขึ้น ความรู้สึกนั้นทำให้เขาหลงลืมทุกสิ่งอย่างบนโลกสิ้นแม้แต่ตัวเขาเอง ที่หลงเหลืออยู่มีเพียงรูปสลักเท่านั้น!

พลังทั้งหมดของเขา อารมณ์ทั้งหมดของเขา ถูกส่งให้รูปสลักไปหมดสิ้น

เมื่อเข้าสู่สภาวะดังกล่าว เขาไม่มีพลังเหลือจะคิดเรื่องอื่นใด แม้แต่ ‘ข้าอยากจะทำรูปสลักขนาดใหญ่’ เขาไม่สามารถควบคุมสิ่งใดได้เลย หากเขาแทรกแซงความคิดแม้เพียงน้อยอาจทำให้หลุดออกจากสภาวะนั้นก็เป็นได้

 “ลินลี่ย์ ข้าขอถามเจ้าสัก 1 คำถาม รูปสลักนี้มีชื่อว่าอะไรหรือ?” เดลิน โคเวิร์ทเอ่ยถาม

 “ตื่นจากฝัน” ลินลี่ย์ตอบ

เดลิน โคเวิร์ทนิ่งไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ “เป็นชื่อที่ดี”

ในที่สุดพายุหิมะก็หยุดลง ทุกสิ่งถูกปกคลุมเป็นสีขาว และทั้งภูเขาถูกปกคลุมด้วยชั้นหิมะสูงเท่าเข่า เป็นพายุหิมะใหญ่ที่ไม่ได้พบเห็นได้บ่อยนัก หลังหิมะหยุดลง อุณหภูมิก็ค่อยๆลดลง

เยล จอร์จ และเรยโนลด์ต้องเข้าไปอยู่ในกระโจมเพื่อต้านทานอากาศที่หนาวเหน็บ เยลออกคำสั่งให้คนรับใช้นำอาหารมาให้ทุกวัน เพื่อให้พวกเขาสามารถเฝ้าดูลินลี่ย์ได้ตลอดเวลา

ในตอนนี้ เยลและอีก 2 คนได้แต่จ้องมองรูปสลักของลินลี่ย์ และไม่มีคำพูดใดๆ

 “พี่ใหญ่เยล ดูเหมือนลินลี่ย์จะแกะสลักเสร็จแล้ว ทำไมเขาถึงยังยืนอยู่ตรงนั้นอีกเล่า?” เรยโนลด์รู้สึกกังวลเล็กน้อย เนื่องจากไม่ได้รับรู้ถึงการสนทนาผ่านทางจิตระหว่างลินลี่ย์และเดลิน โคเวิร์ท และแน่นอนว่าในบรรดาพวกเขาไม่มีใครมองเห็นจิตวิญญาณของเดลิน โคเวิร์ทเลย

เยลส่ายหัวช้าๆ “ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน แต่รูปสลักของน้องสามในครั้งนี้สามารถเทียบได้กับรูปสลักของปรมาจารย์พรูกซ์เลยทีเดียว”

ในสายตาของเยล รูปสลักของลินลี่ย์จะสั่นสะเทือนวงการแกะสลักดั่งแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ ...รูปสลักที่สามารถขโมยวิญญาณของชายที่พบเห็น

 “พี่ใหญ่เยล พี่รอง น้องสี่”

เสียงของลินลี่ย์ดังขึ้นเรียกสายตาของเยล จอร์จ และเรย์โนลด์ได้เป็นอย่างดี เรย์โนลด์ตะโกนโต้ตอบในทันที “ลินลี่ย์ ในที่สุดเจ้าก็พูดออกมา! เป็นเวลา 11 วันเต็มที่เจ้าไม่ได้ดื่มกินสิ่งใดทั้งสิ้น!”

ในช่วงแรกลินลี่ย์เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่เป็นเวลากว่า 1 วันเต็ม และจากนั้นจึงใช้เวลาอีก 10 วันในการแกะสลัก จึงรวมเป็น 11 วัน

คนปกติหากไม่ได้ดื่มกินเป็นเวลา 11 คงตายไปแล้ว แม้จะเป็นจอมเวทระดับ 4 หรือ 5 ก็คงเหนื่อยล้าและอ่อนแอมากหากไม่ได้ดื่มกินเป็นเวลาขนาดนี้ แต่ลินลี่ย์เพียงรู้สึกกระหายเล็กน้อย ไม่ได้มีท่าทีผิดแปลกไปจากปกติแต่อย่างใด

เนื่องจากการเข้าสู่สภาวะพิเศษ และได้รวมเป็นหนึ่งกับเอกภพ อณูธาตุดินและธาตุลมได้เคลื่อนเข้าสู่ร่างกายของเขาอยู่ตลอดเพื่อทดแทนพลังงานส่วนที่เขาใช้ไปควบคู่ไปกับการยกระดับร่างกายของเขา

 “11 วัน เอ๋? ใช่ๆ ข้าก็เริ่มรู้สึกหิวเล็กๆแล้วเช่นกัน” ลินลี่ย์หัวเราะ

 “หิวอย่างนั้นหรือ?”

จอร์จเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไปในกระโจม เขาแกะขนสัตว์ที่พันรอบกล่องอาหารเพื่อรักษาอุณหภูมิเอาไว้ออก ด้านในเป็นกล่องโลหะจำนวน 2 กล่อง ซึ่งเมื่อเปิดออกก็จะพบกับอาหารชั้นเลิศ

 “ช้าก่อน เราคงกินไม่ได้หากขาดไวน์เลิศรส ใช่หรือไม่?” เยลหัวเราะลั่น

เมื่อมองไปยังพี่น้องของเขา คนหนึ่งไปตระเตรียมอาหาร คนหนึ่งไปเตรียมข้าวสวย และอีกคนกำลังรินไวน์ใส่แก้ว ลินลี่ย์พลันรู้สึกอบอุ่นใจจนพูดไม่ออก

พี่น้องเหล่านี้เฝ้ารอเขาตลอด 11 วัน จะไม่ให้ลินลี่ย์ซาบซึ้งใจได้อย่างไร?

แต่เขาก็ซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นไว้เบื้องลึกเท่านั้น

 “พี่ใหญ่ พี่รอง น้องสี่ พวกเราจะเป็นพี่น้องร่วมสาบานไปจนชั่วชีวิต” ลินลี่ย์ลอบกล่าวกับตนเอง

 “น้องสาม มากินเร็วเข้า!” จอร์จกล่าวอย่างอบอุ่น

 “แน่นอน!”

บนยอดเขาที่มีหิมะปกคลุมหนาหลังสถาบันเอินส์ ลินลี่ย์และพี่น้องเริ่มดื่มกิน เรื่องตลกขบขันมากมายถูกพูดคุยแบ่งปันกัน ด้านข้างของเขา เจ้าหนูเงาน้อยบีบีก็กำลังสำราญอยู่กับอาหารและเครื่องดื่มเช่นกัน

หลังกินเสร็จ

 “พี่ใหญ่เยล เจ้าช่วยข้าเก็บรักษารูปสลักนี้ไว้ได้หรือไม่?” ลินลี่ย์ยืนขึ้น ดวงตาของเขาจับจ้องไปเบื้องนอกที่มีหิมะปกคลุมอยู่ทั่ว “ตอนข้าอายุ 15 ปี ข้าได้เข้าไปฝึกฝนในเทือกเขาอสูรเวทมาแล้วครั้งหนึ่ง และตั้งใจจะเข้าไปอีกครั้งในช่วงกรกฏาคม – สิงหาคมในปีที่ข้าอายุ 16 ปี แต่ก็ไม่ได้ไปเพราะอลิซ บัดนี้ข้าคิดว่าได้เวลาที่ต้องกลับไปฝึกฝนอีกครั้งหนึ่งได้แล้ว”

จอร์จ เยล และเรย์โนลด์ชะงัก

 “น้องสาม เจ้าจะมุ่งหน้าไปยังเทือกเขาอสูรเวทอย่างนั้นหรือ?” เยลประหลาดใจ เช่นเดียวกับจอร์จและเรย์โนลด์

สำหรับพวกเขาแล้ว ลินลี่ย์เพิ่งจะผ่านเหตุการณ์ที่กระทบต่อจิตใจอย่างหนัก และผ่าน 11 วันที่ไม่ได้ดื่มกินสิ่งใด แม้ว่าสภาวะจิตใจของชายหนุ่มจะดีขึ้นแล้ว แต่จะปล่อยให้เข้าไปในเทือกเขาอสูรเวท 1 ใน 3 สถานที่อันตรายที่สุดในแผ่นดินยูลานตามลำพัง จะไม่ให้พวกเขากังวลได้อย่างไร?

ลินลี่ย์หัวเรา “อย่ากังวลไปเลย ข้าไม่เป็นไรแล้ว หากข้ายังไม่สามารถก้าวผ่านความเจ็บปวดได้จริง คงเข้าไปทำลายรูปสลัก ‘ตื่นจากฝัน’ นี้ไปนานแล้ว

หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังแล้วเดินไปหารูปสลัก ‘ตื่นจากฝัน’

เมื่อจ้องมองมัน เขาก็เหมือนได้มองไปยังวันเก่าๆ ลินลี่ย์ในตอนนี้รู้สึกว่าจิตใจของเขาสงบและไม่เจ็บปวดอีกต่อไป

 “สิ่งนี้ไม่ได้มีค่ามากไปกว่าความทรงจำ เป็นเพียงอดีตของข้าเท่านั้น เพราะอลิซทำให้ข้าต้องชะลอการฝึกฝนลง  ข้ามิอาจปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปอย่างไร้ประโยชน์ได้อีกแล้ว” ลินลี่ย์ยิ้มให้กับพี่น้องทั้ง 3 ของเขา แล้วเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋า “ข้าจะออกเดินทางตั้งแต่บัดนี้ ไม่ย้อนกลับไปสถาบัน”

 “พี่ใหญ่ พี่รอง น้องสี่”

ลินลี่ย์กวาดสายตามองเพื่อนที่แสนดีของเขาทีละคน “ข้ารู้สึกยินดียิ่งที่มีพวกเจ้า ข้า ลินลี่ย์ช่างเป็นชายที่โชคดีนักที่มีพี่น้องที่ดีเช่นนี้”

หลังจบคำพูด ลินลี่ย์ก็ยกกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย รับตัวบีบีขึ้นมาไว้บนบ่า แล้วเริ่มออกเดินไปทางตะวันออก ห่างจากภูเขาขึ้นเรื่อยๆ

เยล เรย์โนลด์ และจอรจ์ได้แต่มองแผ่นหลังของลินลี่ย์ซึ่งค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆตามระยะทาง จนกระทั่งกลืนหายไปท่ามกลางผืนหิมะสีขาวลานตา

…..

ภายในเทือกเขาอสูรเวท

ต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุมด้านบน ต้นหญ้าและพุ่มไม้แห้งกรอบและร่วงโรย เทือกเขาอสูรเวทนี้ช่างเหมือนป่าโบราณยิ่ง ลินลี่ย์ในตอนนี้กำลังอยู่ในห้วงทำสมาธิ ดูดซับอณูธาตุลมและธาตุดินจากดวงดาวและเปลี่ยนเป็นพลังธาตุ

พลังจิตของลินลี่ย์เทียบเท่ากับจอมเวทระดับ 7 แต่พลังธาตุของเขายังเทียบเท่าได้กับจอมเวทระดับ 6

บัดนี้เขาได้ใช้เวลากว่า 1 เดือนเต็มในเทือกเขาอสูรเวท

ในช่วงเวลา 1 เดือนที่ผ่านมา บางครั้งลินลี่ย์ก็ได้สังหารอสูรเวท ในขณะที่ใช้เวลาบางส่วนไปกับการวิเคราะห์บทเวทธาตุลมระดับ 7 วิชาทะยานฟ้า ส่วนเวลาที่เหลือเขาใช้ไปกับการเข้าสมาธิเพื่อรวบรวมพลังธาตุ

แม้ว่าสถาบันเอินส์จะไม่การสอนหรือฝึกฝนบทเวทระดับ 7 แต่เมื่อวิชาทะยานฟ้านี้ได้พัฒนามาจากวิชาลอยตัวตามทฤษฎีในหนังสือที่เขาพบ ลินลี่ย์จึงพยายามตีความและปรับใช้ทฤษฎีเวทธาตุลมนี้กับวิชาทะยานฟ้า

หลังจากการค้นคว้าและทดลองอยู่แรมเดือน ลินลี่ย์ก็สามารถบินบนท้องฟ้าได้อย่างอิสระ

แม้จะไม่รู้ว่าบทเวทและทฤษฎีที่เขาค้นพบจะเป็นบทเดียวกับที่ผู้อื่นในโลกใช้หรือไม่ แต่เขาก็ค่อนข้างพอใจกับผลลัพธ์นี้

มีช่องว่างขนาดใหญ่ระหว่างระดับ 6 และระดับ 7 แต่ส่วนที่ยากที่สุดคือการพัฒนาพลังจิต ซึ่งเขาได้ทำสำเร็จแล้ว ที่เหลือเขาเพียงแต่ต้องใช้เวลาอีกสักหน่อยเพื่อกลั่นพลังธาตุ

ด้วยความเข้าใจเรื่องพลังธาตุของเขา ทำให้ลินลี่ย์สามารถกลั่นพลังธาตุได้อย่างรวดเร็ว

หนูเงาน้อยบีบีได้แต่เดินวนไปมาแถวนั้นอย่างเคร่งครัดเพื่อคุ้มกันลินลี่ย์ในขณะที่ชายหนุ่มเข้าสู่ภวังค์จิตเพื่อรวบรวมพลังธาตุ

บริเวณตันเถียนกลางในร่างกายของลินลี่ย์

อณูธาตุสีเดียวกับผืนดินและอณูธาตุสีเดียวกับหยกต่างเกาะกลุ่มกันหนาแน่น ในตอนนี้พวกมันยังอยู่ในสถานะก๊าซในตันเถียนกลาง แต่ค่อยๆเพิ่มความหนาแน่นขึ้นเรื่อยๆ ....จนกระทั่งความหนาแน่นของมันถึงจุดวิกฤต

หยดของเหลวสีเดียวกับผืนดินและสีเดียวกับหยกค่อยๆควบแน่นในตันเถียนกลางของลินลี่ย์

และเมื่อเวลาผ่านไป หยดของเหลวก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น จากหนึ่งเป็นสิบ จากสิบเป็นร้อย เป็นพัน...

ความแตกต่างมหาศาลระหว่างจอมเวทระดับ 6 และระดับ 7 ก็คือสิ่งนี้ ...การควบแน่นพลังธาตุในร่างให้กลายเป็นของเหลวนั่นเอง!