Panlong ตอนที่ 4-15 กลับไปหุบเขาหมอก

ตอนที่  4-15  กลับไปหุบเขาหมอก

ขณะนี้เขากำลังยืนอยู่บนขอบหน้าผา ม่านหมอกสีขาวเบื้องล่างไหลเวียนวน ไม่มีทางมองทะลุเห็นพื้นหุบเหว

ในมือขวาถือเหล็กสกัด ลินลี่ย์ค่อยๆไต่ลงไปในหุบเหวสายหมอก เหล็กสกัดอย่างดีเล่มนี้ลินลี่ย์ยอมเสียเงิน 300 เหรียญทองเพื่อซื้อมา ในด้านความคมสามารถเทียบได้กับมีดสั้นดำที่ลินลี่ย์เคยใช้เลยทีเดียว อย่างไรก็ตาม ลินลี่ย์พลันรู้สึกว่าเหล็กสกัดนั้นคุ้นมือเขากว่ามีดสั้นนัก

ตอนนี้ลินลี่ย์ได้เข้ามาในเทือกเขาอสูรเวทเป็นเวลาหนึ่งเดือนครึ่งแล้ว บัดนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองกำลังอยู่ในสภาวะที่พรั่งพร้อมที่สุดที่จะเป็นไปได้

อณูธาตุดินหนาแน่นค่อยๆถูกดูดกลืนเข้ามาในร่างกายขณะที่ลินลี่ย์ร่ายเวท ในที่สุดชุดเกราะธรรมดาก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขา แต่เมื่อพิจารณาใกล้ๆจะพบว่าวัสดุที่ใช้สร้างเกราะนั้นดูคล้ายกับหยก ซึ่งแตกต่างจากเกราะศิลาแบบเก่าอย่างเทียบไม่ติด

เวทธาตุดินระดับ 7 – เกราะศิลา (ระดับหยก)

จอมเวทระดับ 7 นั้นทรงพลังมากกว่าจอมเวทระดับ 6 นัก แม้แต่พลังของบทเวทเดียวกันก็ยังทรงพลังกว่าถึง 10 เท่า!

 “หากครานี้ข้าต้องประมือกับฝูงเหยี่ยวมังกรอีกครั้ง เพียงแค่ใช้เกราะหยกของข้า ก็คงสามารถจัดการพวกมันได้โดยง่าย” ลินลี่ย์เต็มไปด้วยความมั่นใจ จากนั้นก็บริกรรมเวทธาตุลม มวลอากาศพลันหมุนวนรอบกายลินลี่ย์ จนในที่สุดร่างกายของลินลี่ย์ก็ลอยขึ้นไปในอากาศ และค่อยๆลดระดับลงไปในหุบเหว

ในการสำรวจหุบเหวสายหมอกครั้งนี้ลินลี่ย์มั่นใจอย่างยิ่ง

 “ตอนนี้ข้ามีทั้งเกราะหยกและวิชาทะยานฟ้า ยังไม่รวมว่าร่างกายของข้านั้นอยู่ระดับเดียวกับนักรบระดับ 5 และยังสามารถใช้บทเวทความเร็วเหนือเสียงของจอมเวทระดับ 7 ได้อีกด้วย....การเอาชีวิตรอดคงไม่ใช่ปัญหา” ลินลี่ย์ค่อยๆเดินทางลงไปในหุบเหวสายหมอกอย่างเชื่องช้า

ทั้งนี้เพื่อ...

หญ้าใจฟ้า!

หญ้าใจฟ้านั้นเป็นปัจจัยสำคัญมากสำหรับลินลี่ย์  นอกจากการเก็บเกี่ยวหญ้าใจฟ้าแล้ว ลินลี่ย์ก็ยังมีความสนใจใคร่รู้ว่าเหตุใดเบื้องล่างจึงมีอสูรเวทมากมายนัก โดยเฉพาะเมื่อพวกมันนั้นต่างสายพันธุ์กันอย่างสิ้นเชิง

 “เจ้านายต้องระวังนะ คราวก่อนพวกเราเกือบถูกล่าไปแล้ว” บีบีเตือนความจำ

 “อย่าห่วง”

ยิ่งลินลี่ย์ลงไปลึกเท่าใด ระยะห่างระหว่างผาสองข้างก็ยิ่งกว้างขึ้นเท่านั้น เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหุบเหวเบื้องล่างนี้กว้างขวางเพียงใดแม้ต้องมองผ่านสายหมอก ลินลี่ย์เฝ้าสังเกตรอบกายอยู่ตลอด บีบีเองก็กำลังมองไปรอบๆอย่างสนใจเช่นกัน ทั้งสองกำลังมองหาหญ้าใจฟ้า

เป้าหมายหลักที่ลินลี่ย์ลงมายังที่แห่งนี้คือหญ้าใจฟ้าที่คราวก่อนเขาไม่สามารถเก็บไปได้

ลินลี่ย์ค่อยๆไต่ผนังผาลงไปอย่างระแวดระวัง

 “เจ้านาย ข้าเห็นหญ้าใจฟ้าแล้ว ตรงนั้นไง!” สายตาของบีบีแหลมคมยิ่ง ลินลี่ย์มองตามไป แสงเรืองรองอ่อนๆดึงดูดสายตาของเขา

แม้หญ้าใจฟ้าจะมีใบสีเขียว แต่กลับเปล่งประกายแสงสีฟ้าออกมาแทน

 “ข้าไม่เห็นพญางูเขียวยักษ์เลย มีพวกมันอยู่ที่นี่บ้างหรือไม่?” ลินลี่ย์ไม่กล้าเร่งรีบเข้าไปนัก ประสบการณ์เผชิญหน้ากับพญางูเขียวยักษ์ครั้งก่อนยังฝังใจ ยิ่งกว่านั้น เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้นจะเป็นการเรียกความสนใจของอสูรเวทจำนวนมากให้มุ่งหน้ามาหา เขาไม่มีความมั่นใจว่าจะสามารถต่อกรกับอสูรเวทเป็นกองทัพได้

เนื่องจากพญางูเขียวมีร่างกายสีเขียวคล้ายเถาวัลย์ที่มีอยู่โดยรอบ ลินลี่ย์จึงต้องให้แน่ใจที่สุดก่อนเข้าไป

หลังจากเฝ้าระวังอยู่ระยะหนึ่งก็สรุปได้ว่าไม่มีพญางูเขียวยักษ์อยู่แถวนั้น ลินลี่ย์จึงค่อยๆทะยานเข้าไปใกล้ๆ

เมื่อเห็นหญ้าใจฟ้าอยู่เบื้องหน้า ลินลี่ย์ก็ลอบหลั่งเหงื่อเย็นบริเวณฝ่ามือ รอยยิ้มลึกลับผุดขึ้นบนใบหน้า ความรู้สึกเย็นยะเยือกนี้เป็นหญ้าใจฟ้าไม่ผิดแน่ ลินลี่ย์ค่อยๆเก็บเกี่ยวใส่ไว้ในกระเป๋า และมุ่งหน้าเพื่อหาต้นต่อไป

 “กรรรร....”

 “ฟืดดดด..”

เสียงคำรามของอสูรเวทก้องมาจากเบื้องหน้า เสียงคำรามผสานกันของสัตว์ร้ายทำเอาหัวใจของลินลี่ย์สั่นไหว เพียงตัดสินจากเสียงที่ได้ยินก็นับเป็นอสรูร้ายจำนวนนับไม่ถ้วนแล้ว!

เมื่อมองผ่านหมอกเบาบางลงไป ตอนนี้ลินลี่ย์มองเห็นทุ่งหญ้าอุดมสมบูรณ์ข้างล่าง

เจ้านาย ระวังด้วย ข้าไม่อยากถูกโจมตีและไล่ล่าจากทุกทิศทางในเวลาเดียวกันหรอกนะ” บีบีกล่าวเตือน

 “ข้ารู้” ลินลี่ย์เพิ่มความระมัดระวังเป็นระดับสูงสุด สายตาของเขากวาดมองทั่ว โดยเฉพาะเถาวัลย์ยักษ์ที่เกาะอยู่บนกำแพง หากมีอสูรเวทแม้แต่ตัวเดียวพบเห็นพวกเขา ก็ไม่ต่างกับถูกพวกมันทั้งหมดค้นพบ

 “เหยี่ยวมังกร” ลินลี่ย์มองเห็นพวกมันอยู่ไกลออกไป สัตว์ปีกอันตรายกำลังบินอย่างเอื่อยๆอยู่บนอากาศ ลินลี่ย์รีบบินหลบไปอีกทาง

โชคดีที่หุบเหวนี้มีหมอกหนาปกคลุมอีกทั้งเป็นระยะไกลพอควร ทำให้เขาหลุดรอดจากสายตาอันแหลมคมของพวกมัน เหยี่ยวมังกรมีขนาดใหญ่ง่ายต่อการสังเกตเห็น เมื่อเทียบกันแล้วลินลี่ย์มีขนาดเล็กกว่ามาก นับว่าเป็นข้อได้เปรียบในการหลบซ่อน

 “ฟืดด  ฟืดดด!” ทันใดนั้น เสียงร้องจำนวนมากก็ดังขึ้น แย่ไปกว่านั้นคือเจ้าของเสียงพวกนั้นกำลังมุ่งหน้ามาทางลินลี่ย์

 “ไม่ดีแล้ว” สีหน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไปทันที

ลินลี่ย์ซึ่งเคยเผชิญหน้ากับเหยี่ยวมังกรในระยะประชิดมาก่อนรู้ดีว่าเป็นเสียงร้องของพวกมัน เมื่อหันไปมองต้นเสียงก็พบกับฝูงเหยี่ยวมังกรกว่า 20 – 30 ตัวกำลังมุ่งหน้ามาหา

แค่เหยี่ยวมังกรเพียงตัวเดียวก็มีขนาดใหญ่พออยู่แล้ว ฝูงขนาด 20 – 30 ตัวยิ่งดูหน้าเกรงขาม พวกมันปกคลุมทั่วท้องฟ้าบังแสงอาทิตย์ไม่ให้สาดส่องลงมาถึง

เมื่อเหยี่ยวมังกรจำนวนมากปรากฏตัวขึ้น ลินลี่ย์ไม่สามารถซ่อนตัวได้เลย

ตอนนี้เขามี 3 ทางเลือก ทางแรกคือเข้าต่อสู้กับฝูงเหยี่ยวมังกร ทางที่สองคือบินหนีเอาชีวิตรอด และทางที่สาม...คือบินลงไปยังซอกหลืบของหุบเหว

 “วืดดดด”

โดยไม่ลังเล ลินลี่ย์ทิ้งกายลงไปเบื้องล่าง ทะยานผ่านม่านหมอก ชั่วอึดใจเห็นร่างของลินลี่ย์พุ่งตัวไปดุจลูกศร สู่พงหญ้ารก และไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน เขาซ่อนตัวอย่างเงียบเชียบ

ลินลี่ย์ค่อยๆโผล่ขึ้นมาที่ระดับความสูงของพงหญ้า และไต่ลงไปในเหวอย่างระมัดระวัง

หุบเหวนี้มีขนาดใหญ่มหึมา เต็มไปด้วยลำธารหมอกหลายร้อยสายไหลวนอยู่ทั่ว ปกคลุมดั่งอาณาจักรของพวกมัน อาณาจักรที่เต็มไปด้วยอสุรกายขนาดยักษ์เป็นจำนวนนับไม่ถ้วน

ความสูงราวบ้านสองชั้น ยาวกว่า 30 เมตร เกล็ดแข็งสีเดียวกับหินขนาดครึ่งหนึ่งของมนุษย์

ข้อมูลพลันผุดขึ้นมาในหัวของลินลีย์ “มังกรดิน อสูรเวทธาตุไฟระดับ 6”

 “หากที่นี่มีเพียงมังกรดินก็ไม่ใช่เรื่องยากนัก แต่...” ลินลี่ย์กวาดมองทั่ว “ที่นี่มีมังกรดินกว่าร้อยตัว ถ้าพวกมันเข้ามาโจมตีพร้อมกันข้าคงต้านทานไม่ไหวแน่”

 “แต่ความเร็วของมันไม่ถือว่ามากนัก สำหรับข้าคงไม่เป็นปัญหา” ลินลี่ย์มองไปยังฝูงสัตว์เวท

ในหุบเหวนี้ มังกรดินดูจะเป็นประชากรส่วนน้อย สิ่งมีชีวิตจำนวนมากเบื้องล่างนี้คือมังกรลมกรด แต่มังกรลมกรดไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่อยู่รวมกันเป็นฝูงสักเท่าไร ในขณะเดียวกันบนท้องฟ้าก็เต็มไปด้วยเหยี่ยวมังกร และถ้าสังเกตดีๆจะพบว่าในพงหญ้ายังมีอสรพิษจำนวนมากหลบซ่อนอยู่

ลินลี่ย์พบเมื่อกวาดตามอง

 “แค่เพียงมองก็รู้ว่าหุบเขานี้ทอดตัวตั้งแต่ทิศตะวันออกยาวไปยังทิศตะวันตก หากต้องการไปทางทิศเหนือข้าคงต้องขึ้นจากเหว” ลินลี่ย์หันหน้ามองทางทิศตะวันตก มีเพียงทิศเหนือที่มีกำแพงหินขวางกัน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งมีแม่น้ำซึ่งไหลจากทิศตะวันตกไปทิศตะวันออกอย่างต่อเนื่อง

 “บีบี เจ้าเองก็ต้องระวังด้วย” ลินลี่ย์ร่ายเวทลมความเร็วเหนือเสียง และเดินตัดผ่านพงหญ้า ใต้หุบเหวนี้มีพงหญ้าอยู่มากมาย อาจเป็นเพราะอสูรเวทเบื้องล่างนี้เป็นสัตว์กินเนื้อก็เป็นได้

เขามุ่งหน้าเดินทางต่ออย่างระมัดระวัง แต่ก็ไม่สามารถสัมผัสถึงสิ่งใด

 “ช่างเป็นสถานที่ที่เปี่ยมไปด้วยอณูธาตุยิ่ง มีอณูธาตุหนาแน่นเป็น 6 หรือ 7 เท่าของโลกภายนอกเห็นจะได้” เมื่อลงมาใต้หุบเหว ลินลี่ย์ก็เริ่มรู้สึกถึงสิ่งที่เขาไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อน

 “ข้าสงสัยนักว่าสิ่งใดทำให้เบื้องล่างมีอณูธาตุหนาแน่นถึงเพียงนี้?”

ลินลี่ย์ค่อยๆมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก มังกรดิน มังกรลมกรด พญางูเขียว และเหยี่ยวมังกรล้วนเป็นสิ่งมีชีวิตส่วนมากเบื้องล่างนี้ ลินลี่ย์เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆเท่านั้น

 “หุบเหวนี้ช่างใหญ่เสียจริง!”

หลังจากบินมาทางตะวันออกกว่า 20 กิโลเมตร ลินลี่ย์ก็ยังมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดสักนิด ในขณะเดียวกันก็พบสิ่งมีชีวิตชนิดใหม่เช่นกัน

อสูรเวทระดับ 6 เพกาซัสบิน และอสูรเวทระดับ 7 เพกาซัสสายฟ้า

ฝูงลูกเพกาซัสตัวน้อยทั้งหมดล้วนบินอยู่ในอากาศ ในขณะที่ตัวอื่นกำลังเดินเล็มหญ้าอย่างเชื่องช้า

 “เจ้านาย เบื้องหน้ามีแต่ทุ่งหญ้าสั้นๆ เราจะเคลื่อนผ่านไปได้อย่างไร?” บีบีเริ่มกังวล

ลินลีย์เริ่มขมวดคิ้วเช่นกัน พุ่มหญ้าเบื้องหน้านั้นสูงเพียงครึ่งขาของเขาเท่านั้น

 “ระยะห่างมากเกินไป อีกทั้งยังมีอสูรเวทอยู่กันอย่างหนาแน่น ข้าจะไปทางอากาศ” ลินลี่ย์บินขึ้นไปอย่างระมัดระวัง เป็นระยะนับร้อยเมตรเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะอยู่เหนือเส้นทางบินของฝูงเพกาซัสตัวน้อย และร่ายเวทนิคทะยานฟ้า

 “วืดดด”

เมื่อพุ่งทะยานอย่างอิสระในอากาศ ลินลี่ย์กะตัดผ่านหมอกหนา แม้บนนี้จะมีลูกเพกาซัสอยู่บ้าง แต่พวกมันก็มีขนาดเล็กทำให้ไม่กีดขวางเส้นทางนักและลินลี่ย์ก็หลบหลีกได้โดยง่าย

ระหว่างทะยานไปทางทิศตะวันออก ลินลี่ย์พยายามอยู่ให้ชิดผนังด้านทิศใต้อยู่ตลอดเวลาเพื่อมองหาหญ้าใจฟ้าตามซอกหิน แต่ยิ่งไปไกลก็ต้องขมวดคิ้ว

 “นอกจากหญ้าใจฟ้ากอนั้นแล้ว ข้าก็ไม่เจออีกเลย” ลินลี่ย์เริ่มร้อนใจ

แต่เขาก็ยังคงมุ่งหน้าไปทางตะวันออก หลังจากบินมาเป็นระยะทางกว่า 10 กิโลเมตร ลินลี่ย์ก็ไม่เห็นลูกเพกาซัสอยู่ในอากาศอีก และเป็นอีกครั้งที่เขาพบว่าพื้นเหวค่อยๆลาดลงไปเรื่อยๆ

 “ลินลี่ย์ มีอสูรเวทจำนวนหนึ่งอยู่ที่นี่ หลากหลายสายพันธุ์ยิ่งกว่าที่เราเคยพบ น่าจะเป็นมังกรลมกรด หรือหมีดำ หรือสายพันธุ์มังกรสมิง” เดลิน โคเวิร์ทปรากฏตัวจากแหวน ลอยตัวอยู่เคียงข้างลินลี่ย์

ลินลี่ย์ค่อยๆลอบมุ่งหน้าไปอย่างระแวดระวัง โดยมีเดลิน โคเวิร์ทเดินอยู่ด้านข้าง

 “อ๊ะ!”

ทันใดนั้นเขาก็ถูกแสงสว่างดึงดูดความสนใจ ลินลี่ย์ยืนแข็งค้างอย่างโง่งม ราว 50 เมตรรอบกายของเขาเต็มไปด้วยพุ่มไม้ขนาดใหญ่ที่มีรัศมี 7 – 8 เมตร และบางกอเป็นหญ้าที่มีสีเขียวแตกต่างจากกออื่น

หากเพียงว่าหญ้าพวกนั้นมีสีเขียวก็คงไม่แปลกอะไร ถ้าไม่ใช่ว่า...หญ้าสีเขียวพวกนั้นเปล่งแสงสีฟ้าด้วย

 “หญ้าใจฟ้า ทั้งหมดคือหญ้าใจฟ้า!”

หัวใจของลินลี่ย์เหมือนจะหยุดเต้นไปในวินาทีนั้น สวรรค์... หญ้าใจฟ้าเพียงกอเดียวก็มีค่ากว่าหมื่นเหรียญทองแล้ว มันเป็นวัตถุดิบล้ำค่าที่ไม่ได้พบเห็นกันบ่อยนัก แต่เบื้องหน้าเขากลับมีอยู่เต็มไปหมด เพียงแค่พุ่มไม้กว่าง 7 - 8 เมตรเบื้องหน้าก็มีหญ้าใจฟ้านับร้อยกอแล้ว

 “เยอะมาก! ข้าสามารถเก็บพวกมันได้ 7 – 8 กอในการเอื้อมมือคว้าครั้งเดียวได้เลย!” ลินลี่ย์สูดหายใจลึก

เดลิน โคเวิร์ทเบิกตากว้าง “ลินลี่ย์ สำหรับกินคู่กับเลือดมังกร เจ้าใช้หญ้าใจฟ้าเพียง 4 – 5 กอก็เพียงพอแล้ว สถานที่ที่มีหญ้าใจฟ้าอยู่จำนวนมากเช่นนี้นับว่ามหัศจรรย์ยิ่ง แต่อย่างไรก็ตาม...รอบๆพุ่มไม้ที่มีหญ้าใจฟ้าก็ว่างเปล่าไร้ที่กำบัง เจ้าจะไปตรงนั้นอย่างไร?”

เป็นไปได้ว่าหญ้าใจฟ้าจะเป็นภัยต่อหญ้าธรรมดา

ทำให้ในระยะ 30 เมตรรอบกอหญ้าใจฟ้าไม่มีหญ้าชนิดอื่นแม้เพียงสักต้น

 “ตรงนั้นไม่ได้มีอสูรเวทมากมายนัก และตัวที่อยู่ใกล้ก็ไม่ใช่สัตว์ที่อยู่รวมกันเป็นฝูง พวกมันเพียงออกหากินไปตามเรื่อง” ลินลี่ย์สังเกตรอบๆกอหญ้าใจฟ้าขนาดมหึมานั่นอย่างระมัดระวัง “มีอสูรเวทเพียง 7 ตัวอยู่บริเวณนั้น ตราบใดที่ข้าเคลื่อนที่ได้เร็วกว่า ข้าคงไม่มีปัญหาในการหลบหนีจากพวกมันแน่”

ลินลี่ย์พยายามบังคับให้ตนเองใจเย็นลง ปล่อยให้ตัวเขาเข้าสู่สภาวะที่พรั่งพร้อมที่สุด

 “เจ้านาย! ท่านโง่หรือเปล่า? ท่านหลงลืมท่านบีบีผู้นี้ไปแล้วหรือ?” บีบีสื่อสารกับลินลี่ย์ผ่านทางจิต

ลินลี่ย์ชะงักและหันมามองบีบี เขาเห็นมันขยิบตาส่งให้ “เจ้านาย ข้ามีความเร็วมากกว่าท่าน แถมขนาดตัวยังเล็กกว่า ให้ข้าไปแทนดีหรือไม่? ที่ท่านต้องทำก็เพียงแต่รอเปิดกระเป๋าให้กว้างๆเท่านั้น”

 “วืดดด”

เมื่อเปลี่ยนร่างเป็นเงาสีดำ เพียงพริบตาบีบีก็ไปยืนอยู่กลางพุ่มหญ้าใจฟ้า และใช้กงเล็บแหลมคมของมันเก็บเกี่ยวหญ้าใจฟ้าได้จำนวนมาก อุ้งมือของมันขยับรวดเร็วเหมือนกำลังร่ายรำ ไม่นานนักพุ่มไม้นั้นก็กลายเป็นความว่างเปล่า ด้านข้างคือบีบีที่หอบกองหญ้าใจฟ้าที่สูงกว่าหัวเล็กๆของมันเสียอีก