Panlong ตอนที่ 4-17 ลึกลงไปในความมืด

ตอนที่  4-17  ลึกลงไปในความมืด

หัวของเขาเชิดขึ้น ลินลี่ย์มองไปยังวงล้อมของมังกรนับร้อยรอบตัวเขา เปลวเพลิงที่ปกคลุมร่างมังกรไฟพลันทำให้บรรยากาศร้อนระอุ ในขณะที่เกล็ดสีเขียวของมังกรมรกตปล่อยไอแช่แข็งจิตวิญญาณ

น้ำแข็งและเปลวเพลิง! ช่างเป็นการจับคู่ที่ตรงข้ามกันอย่างยิ่ง

เบื้องล่างของลินลี่ย์ มังกรลมกรดทั้ง 2 ตัวเฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างขบขัน บัดนี้ลินลี่ย์อยู่เหนือพวกมันประมาณ 70-80 เมตร และไร้ทางหนีโดยสิ้นเชิงเมื่อถูกล้อมกรอบโดยกองทัพมังกรที่จ้องมองอย่างสนุกสนาน

สติปัญญาของอสูรเวทระดับ 8 ไม่ได้ด้อยไปกว่ามนุษย์เลย และลินลี่ย์รู้ดีว่าในสายตาของมังกรจำนวนนับไม่ถ้วนนี้ เขาไม่ได้ต่างอะไรกับหนอนแมลง คู่ต่อสู้ดูจะไม่สนใจความเป็นความตายของเขาแม้สักน้อย...เพียงแค่การมีตัวตนอยู่ของเขาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

การละเล่น!

เหมือนที่มนุษย์ชอบเล่นกับมดในยามว่างและเบื่อหน่าย พวกเขาไม่ได้บี้มันให้ตายอย่างรวดเร็วนัก

 “บีบี ข้าไม่อยากจะเป็นมดสักนิด” ลินลี่ย์ชำเลืองมองดูบีบี “เตรียมพร้อม เราจะหนีกันแล้ว”

 “วูบบบบ”

ร่างกายของลินลี่ย์ทิ้งดิ่งลงเบื้องล่าง ให้น้ำหนักตัวผสานกับเวทความเร็วเหนือเสียงพุ่งลงไปยังพื้นดิน และก่อนจะหยุดเหนือพื้นดินเพียงไม่กี่คืบ การเปลี่ยนความเร็วกะทันหันทำเอากระอักเลือด

 “โชคดีที่ข้าไม่ได้เป็นเพียงจอมเวท แต่ยังเป็นนักรบระดับ 4 ทำให้ร่างกายยังพอรับไหว”

บัดนี้ เบื้องหลังของเขาคือมังกรลมกรดทั้งสอง ในขณะที่เหนือศีรษะเป็นฝูงมังกรนับร้อย เขาไม่มีเวลาเป็นห่วงสิ่งใดทั้งนั้น ลินลี่ย์รีบพุ่งตัวไปยังแผ่นดินรกร้างด้านหน้าทันที

 “กรรร...” มังกรลมกรดทั้ง 2 คำรามขึ้น

 “กรรร!” “กรรร!” “กรรร!”

ฝูงมังกรนับร้อยตัวทิ้งตัวดิ่งลงมา มังกรไฟและมังกรมรกตคำรามผสานกัน และมังกรลมกรดทั้งสองก็เริ่มไลล่าลินลี่ย์ ทั้งแผ่นดินสั่นไหวในแต่ละก้าวที่มันเคลื่อนผ่าน ในขณะที่ฝูงมังกรพุ่งทะยานมายังลินลี่ย์ปกคลุมทั่วท้องฟ้าจนมืดสนิท

มังกรเพียงตัวเดียวก็มีขนาดใหญ่โตแล้ว ไม่ต้องพูดถึงหลักร้อย  พวกมันบดบังน่านฟ้าเสียมิด และมังกรกว่าสิบตัวกำลังอ้าปากกว้างยิงลูกบอลเพลิงขนาดยักษ์มายังลินลี่ย์

 “ตูม!” “ตูม!” “ตูม!” “ตูม!”

ลูกบอลเพลิงจำนวนมาก แต่ละลูกมีขนาดไม่เล็กกว่าร่างกายลินลี่ย์ พุ่งลงมาจากฟากฟ้า ลูกบอลเพลิงที่ปลดปล่อยโดยมังกรไฟนี้ไม่ใช่ลูกบอลเพลิงทั่วไป มันผสมผสานไปด้วยเวทและเพลิงมังกรจากร่างมังกรไฟ อุณหภูมิของมันสามารถหลอมละลายเกล็ดของมังกรลมกรดระดับ 7 ได้โดยง่าย

 “ตูม!”

ลูกบอลเพลิงขนาดยักษ์ลูกหนึ่งเฉียดแผ่นหลังของลินลี่ย์เพียงเล็กน้อยก่อนกระทบกับพื้น ลินลี่ย์สัมผัสได้ว่าเส้นผมบางส่วนของเขาถูกเผา

 “เจ้านาย ผมท่านไหม้แล้ว” เสียงของบีบีดังขึ้นในหัวของลินลี่ย์

ลินลี่ย์รู้ดีว่าเส้นผมของเขาไม่ได้สัมผัสกับเปลวเพลิงสักนิด เป็นเพราะอุณหภูมิของลูกบอลเพลิงที่ร้อนเกินไป

เพียงแค่เฉียดมาใกล้ อุณหภูมิก็สูงพอจะเผาเส้นผมของเขาแล้ว ลินลี่ย์ได้แต่วิ่งหนีอย่างไร้แบบแผนไม่ต่างจากลิงโง่ๆตัวหนึ่ง ขอเพียงหลบหลีกบอลเพลิงได้เป็นพอ

มังกรเหล่านั้นมีโอกาสสังหารเขาเป็นร้อยหนแต่ไม่ทำ พวกมันเพียงแต่เล่นสนุกและส่งบอลเพลิงมาหยอกเย้าลินลี่ย์เท่านั้น

 “ความแตกต่างของพลังมากเกินไป แม้ว่าข้าจะเป็นจอมเวทสองสายธาตุระดับ 7 เมื่อเผชิญหน้ากับอสูรเวทระดับ 8 ก็มีแต่รอถูกบดขยี้เท่านั้น” ลินลี่ย์ได้สัมผัสความน่ากลัวของบอลเพลิงแล้ว และในความเป็นจริง มังกรเหล่านั้นยังไม่ได้พ่นไฟมายังเขาโดยตรงด้วยซ้ำ

โชคยังดีที่พวกมันไม่ได้คิดจะฆ่าเขาให้ตายเร็วนัก

ทันใดนั้นลินลีย์ก็รู้สึกถึงบรรยากาศเย็นยะเยือก จากที่เคยร้อนระอุกลับเปลี่ยนเป็นเหน็บหนาวอย่างกะทันหัน

 “เฟี้ยวว!” หอกโปร่งแสงสีเขียวอ่อนพุ่งเฉียดร่างของลินลี่ย์ไป เมื่อมันกะทบพื้นแตกเป็นเสี่ยงก็ปลดปล่อยคลื่นความเย็นที่ลินลี่ย์ไม่อาจทานทนจนต้องหลบออกไป

ณ น่านฟ้าเบื้องบน มังกรมรกตนับสิบตัวเปิดปากของมันและส่งศรน้ำแข็งจำนวนมากมายังลินลี่ย์ สำหรับมังกรมรกตที่มีร่างกายใหญ่โตนั้นอาจเรียกได้ว่าเป็นศรอยู่หรอก แต่เมื่อเทียบกับร่างกายที่เล็กจิ๋วของลินลี่ย์แล้ว ศรขนาดยาว 3 เมตรนี้ก็ไม่ต่างอันใดกับหอกสักนิด

ลูกบอลเพลิงและหอกน้ำแข็งพุ่งลงมาจากท้องฟ้าเหมือนห่าฝน ลินลี่ย์ต้องใช่สมาธิทั้งหมดในการหลบในทุกทิศทาง

เหน็ดเหนื่อยยิ่งนัก!

ลินลี่ย์รู้สึกเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด พลังงานในร่างกายของเขาลดลงมาจนถึงจุดต่ำสุด ในเวลาสั้นอาจจะยังไม่เป็นไร แต่ในระยะยาวเขาคงไม่ไหวแน่ เขาอาจต้องทุกข์ทรมานกับการที่พลังเหือดแห้งจนหมด หากยังต้องใช้พลังกายในปริมาณมากเช่นนี้

 “ตูม!” ลูกบอลเพลิงกระทบเข้ากับหัวไหล่ข้างซ้ายของลินลี่ย์

เสียงปะทะดังขึ้นเมื่อเกราะศิลาที่ปกคลุมลินลี่ย์เริ่มแตกและหลุดออกเป็นชิ้นๆ อณูธาตุดินถูกดูดซึมอย่างต่อเนื่องเพื่อฟื้นฟูส่วนที่เสียหายไป

 “พลังทำลายช่างน่ากลัว หากโดนอีกครั้งหนึ่งเพราะหยกของข้าคงต้านทานไม่ไหวแน่” เมื่อได้เผชิญกับสถานการณ์เฉียดตายครั้งหนึ่ง เหมือนว่าสภาวะของลินลี่ย์จะสูงขึ้น ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นพอที่จะหลบหลีกการโจมตีอันบ้าคลั่ง

แม้แต่ตัวเขายังประหลาดใจที่สามารถหลบหลีกได้รวดเร็วถึงเพียงนี้

ลินลี่ย์ได้ก้าวเข้ามาสูงจุดสูงสุดของระดับเขาในตอนนั้นแล้ว แต่โชคร้ายที่ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้เขาสามารถหลบหนีจากฝูงมังกรนับร้อยได้เลย

 “กรร!” “กรร!”

มังกรไฟและมังกรมรกตนับร้อยบนท้องฟ้าจ้องมองลินลี่ย์อย่างขบขัน เมื่อเห็นเขาหลบหลีกอย่างตั้งใจพวกมั่นก็ยิ่งสนใจเขายิ่งขึ้นอีก แม้แต่มังกรลมกรดที่ไล่ตามหลังลินลี่ย์ยังส่ายหางของมันอย่างยั่วยุ

ในเวลานั้น...

ลินลี่ย์กลายเป็นมด ซึ่งเป็นของเล่นฆ่าเวลาของกลุ่มยักษ์

หากทำผิดพลาดแม้แต่นิดเดียวเขาอาจตายได้ มังกรยักษ์เหล่านี้ไม่สนใจว่าลินลี่ย์จะอยู่หรือตาย มันสงสัยเพียงว่ามนุษย์ตัวน้อยนี่จะทนอยู่ได้อีกนานเพียงใด?

5 นาที!

หากพวกมันยังเล่นสนุกกับเขาเช่นนี้ ลินลี่ย์เกรงว่าเขาจะอยู่ได้อีก 5 นาทีเท่านั้น!

5 นาที หรือ 300 วินาที

อาจฟังดูเหมือนเป็นเวลาสั้นๆ แต่ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้านัก ทุกๆวินาทีที่ผ่านไปเป็นวินาทีที่ชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย

 “เจ้าพวกบัดซบนี่! หากข้าหลบไม่เร็วพอคงถูกฆ่าไปนานแล้ว และพวกมันคงแยกย้ายกันไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ลินลี่ย์รู้ดีว่าเขาเป็นเพียงฝุ่นธุลีในสายตาของมังกรยักษ์พวกนี้เท่านั้น

ในความเป็นจริงแล้ว บีบีน่าจะมีความเร็วเหนือกว่ามังกรเหล่านี้ หากมันอยู่เพียงลำพังจะสามารถหลบหนีได้อย่างแน่นอน บัดนี้มันเกาะอยู่บนบ่าของลินลี่ย์ ดวงตาเล็กๆจับจ้องฝนลูกบอลเพลิงและหอกน้ำแข็งที่ตกจากท้องฟ้า คอยเตือนลินลี่ย์ถึงอันตรายผ่านทางจิต

 “เจ้านายระวัง! มีบอลเพลิง 3 ลูก!” บีบีร้องเตือน

สีหน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนในบัดดล

 “บึ้ม!”

บอลเพลิงพุ่งเข้าใส่แผ่นหลังลินลี่ย์อย่างจังและระเบิดออก เกราะหยกบนร่างลินลี่ย์เปล่งประกายและแตกออกกลายเป็นอณูธาตุดิน

 “ซู่...” ชั่วพริบตา เส้นผมทั้งหมดของลินลี่ย์ก็ถูกเผาไหม้ ทั่วใบหน้าเจ็บปวดรวดร้าวจากความร้อน

เมื่อปราศจากการปกป้องจากเกราะหยก หากเขาถูกโจมตีอีกเพียงครั้งเดียว ไม่ว่าจะจากบอลเพลิงหรือหอกน้ำแข็ง ชีวิตเขาคงไม่รอด

 “ข้าไม่สามารถทนต่อไปได้อีกแล้ว” ลินลี่ย์รู้สึกว่ากล้ามเนื้อทั่วทั้งร่างสั่นระริก แม้แต่ศีรษะยังหมุนคว้าง เขารู้ดีว่าได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว หากยังกัดฟันขยับร่างกายต่อไปคงได้ล้มทั้งยืนเป็นแน่

 “ลินลี่ย์ มุ่งหน้าไปอีก 120 เมตร ตรงนั้นมีเนินเขาเล็กๆที่สูงประมาณ 20 เมตรอยู่ ข้างใต้มีอุโมงค์ลึกซึ่งไม่ถูกปิด ทางเข้าใหญ่เพียงให้มนุษย์ 2 คนเข้าได้ เร็วเข้า! รีบหนีไปที่นั่นเจ้าจะมีชีวิตรอด!” เสียงของเดลิน โคเวิร์ทดังขึ้น

ระหว่างที่เขาถูกไล่ล่าโดยฝูงมังกร เดลิน โคเวิร์ทไม่ได้เอ่ยคำพูดใดแม้เพียงน้อย แต่เมื่อสักครู่ที่อีกฝ่ายได้เอ่ยขึ้น ลินลี่ย์พลันรู้สึกเหมือนได้พบกับชีวิตและความหวังครั้งใหม่

อย่างไรก็ตาม ช่างน่าประหลาดใจที่บัดนี้ลินลี่ย์ยังสามารถเพิ่มความเร็วขึ้นได้อีก ความหวังที่จะมีชีวิตเป็นแรงผลักดันให้กับมนุษย์อย่างมหาศาล

มังกรไฟและมังกรมรกตนับร้อยต่างมาบินเป็นวงล้อมเหนือลินลี่ย์ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มมีท่าทีแปลกออกไป

 “หืม?”

เมื่อพวกมันคิดได้ว่าลินลี่ย์กำลังจะทำอะไร จากที่รื่นเริงก็พลันเปลี่ยนเป็นหงุดหงิดและดุร้าย โดยไม่มีสัญญาณเตือน พวกมันต่างอ้าปากพ่นลูกบอลเพลิงยักษ์และหอกน้ำแข็งจำนวนมากอย่างกราดเกรี้ยว ปกคลุมรัศมี 20-30 เมตร

 “อา!”

ด้วยความเร็วปัจจุบันของลินลี่ย์ อีกเพียง 2-3 วินาทีเขาก็จะถึงเนินเขานั่น เป็นเวลาเดียวกับที่บอลเพลิงและหอกน้ำแข็งมาถึงเช่นกัน

 “นั่นไงรอยแยก!” ทันทีที่ลินลี่ย์สังเกตเห็นปากถ้ำกว้าง 2 เมตร เขาก็พุ่งเข้าไปอย่างไม่ลังเล

แต่ก่อนที่เขาจะได้เข้าไปด้านใน บอลเพลิงขนาดยักษ์ก็พุ่งเข้าใส่เขา บอลเพลิงนี้เคลื่อนที่เร็วกว่าหอกน้ำแข็งมากนัก เมื่อมันอยู่ห่างออกไป 20-30 เซนติเมตร เสื้อผ้าของลินลี่ย์ก็ถูกเผาไหม้

 “จี๊ดดด”

ทันใดนั้นบีบีก็ขยายขนาดขึ้น และใช้ร่างกายของมันรับบอลเพลิงนั้นไว้ เป็นช่วงเวลาที่ลินลี่ย์ทุ่มกำลังพุ่งเข้าไปในถ้ำ แต่ในขณะเดียวกันนั้นบีบีก็ถูกกลบฝังโดยบอลเพลิงและหอกน้ำแข็ง

 “อุ๊ฟ”

ร่างของลินลี่ย์ร่วงหล่นมาตามอุโมงค์ ราว 70-80 เมตรเห็นจะได้ ก่อนจะปะทะกับพื้นหินเข้าอย่างจัง สถานที่แห่งนี้ทั้งมืดและชื้น มีเพียงแสงสว่างที่ส่องจากรูด้านบนเท่านั้น แต่วิสัยทัศของลินลี่ย์กลับชัดแจ้งเนื่อจากมีแสงเพียงพอให้เขามองเห็นโดยรอบแล้ว และตอนนี้...

เส้นผมของลินลี่ย์ถูกเผาไหม้ไปแล้ว และยังมี 2-3 จุดบนใบหน้าที่ถูกเผาจนไหม้เกรียม

ใบหน้าของเขาเสียหายอย่างหนัก และคงเป็นแผลเป็นอย่างแน่นอน!

แต่ตอนนี้ลินลี่ย์ไม่อาจสนใจสิ่งใดได้อีกนอกจากบีบี

 “จี๊ดดด!” ร่างเงาสีดำตกลงมาฟาดกับพื้นเบื้องหน้าลินลี่ย์ “โอ้ยยย! ช่างสบายตัวเสียจริง! เดี๋ยวหนาวเดี๋ยวร้อน รู้สึกดียิ่ง!” เสียงบีบีสื่อสารผ่านทางจิต

ลินลี่ย์โอบอุ้มร่างเล็กๆของมันอย่างยินดี “บีบี เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ใบหน้าของบีบีมอมแมมไปหมด แต่มันก็ยังขยับจมูกอย่างร่าเริง “แน่นอน! ข้า บีบีแข็งแกร่งขึ้นจากเมื่อปีก่อนมาก ถึงแม้จะต้องเผชิญหน้ากับสัตว์เวทระดับ 8 ก็ไม่กลัวเกรง นับประสาอะไรกับบอลเพลิงและหอกน้ำแข็งเล็กน้อย”

ลินลี่ย์หัวเราะ บัดนี้เมื่อเห็นว่าบีบีสบายดี เขาก็ไม่กังวลอีกต่อไป

 “ถ้าเช่นนั้นทำไมเจ้าไม่ออกไปฟัดกับฝูงมังกรยักษ์ด้านนอกเล่า?” ลินลี่ย์หยอกเย้า

บีบีกล่าวอย่างไม่พอใจนัก “ข้า ท่านบีบีคนนี้ไม่ได้กลัวพวกมันสักนิด! แต่เกล็ดของมันทั้งหนาทั้งใหญ่ และตัวข้าก็เล็กนัก ปากข้าก็เล็กด้วย ข้าคงไม่สามารถกัดทะลุเกล็ดของพวกมันได้แน่ การฆ่าพวกมังคงยากเกินไปสำหรับข้า แต่พวกมังกรก็ทำอะไรข้าไม่ได้เช่นกัน”

ลินลีย์หัวเราะร่วน

 “เจ้านาย ใบหน้าของท่าน...ใบหน้าท่านเสียหายหมดแล้ว!” บีบตะโกนลั่น

เมื่อลูบไล้บนใบหน้า ลินลี่ย์ก็รู้สึกเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เขาทำได้เพียงเยาะเย้ยตัวเอง “บีบี แม้ว่าข้าจะฝึกฝนความแข็งแรงมากเพียงใด ข้าก็ไม่สามารถเพิ่มความแข็งแกร่งของกล้ามเนื้อใบหน้าได้ ความสามารถในการป้องกันของข้ายังไม่มากเพียงพอ”

 “อา...บีบี ให้ข้าพักสักหน่อยเถิด ข้าเหนื่อยเหลือเกิน”

ลินลี่ย์นอนแผ่ลงกับพื้น

ในเวลานั้น ลินลีย์สัมผัสได้ว่าเขาได้มาถึงขีดจำกัดทั้งด้านร่างกายและจิตใจแล้ว มันก็ไม่เลวนักเมื่อเผชิญหน้ากับอันตรายในเมื่อตอนนี้เขาปลอดภัยแล้ว ลินลี่ย์รู้สึกถึงคลื่นความอ่อนล้าอย่างไร้ที่สิ้นสุดเข้ามากระทบเขา ลินลี่ย์ต้องการพักผ่อนอย่างแท้จริง

นอกเนินเขา มังกรขนาดยักษ์นับร้อยและมังกรลมกรดระดับ 8 ทั้งสองได้แต่จับจ้องมาที่เนินเขา

 “กรรร...” ทันใดนั้นมังกรตัวที่ใหญ่ที่สุดก็คำรามขึ้น

แล้วมังกรยักษ์และมังกรลมกรดทั้งหมดก็แยกย้าย มีเพียงมังกรไฟขนาดใหญ่ที่เหลืออยู่ จ้องไปยังเนินเขาด้วยสายตาอาฆาตและกราดเกรี้ยว

เดิมทีทางเข้าเพียงทางเดียวไปยังใต้ดินนั้นเคยมีขนาดใหญ่มาก กระทั่งมังกรยังสามารถเข้าไปได้โดยง่าย แต่จากนั้น ทั้งมังกรไฟและมังกรมรกตก็ได้รับคำสั่งให้ขนก้อนหินไปถมให้มันเล็กลง

จนกระทั่งเหลือกว้างเพียง 2 เมตร ซึ่งมังกรขนาดใหญ่อย่างพวกมันไม่สามารถเข้าไปได้อย่างแน่นอน

แต่สำหรับลินลี่ย์ เป็นเรื่องง่ายมากที่จะลื่นไถลลงไปข้างใน

 “เข้าไปในเขตหวงห้าม มนุษย์นั่นคงตายอย่างไม่มีข้อสงสัย” มังกรไฟขนาดยักษ์สยายปีกออกบินขึ้นไปในอากาศและจากไป

ที่แห่งนี้เป็นเขตหวงห้ามของหุบเหวสายหมอก ช่างหัวมนุษย์นั่นเถอะ! แม้แต่มังกรไฟและมังกรมรกตยังไม่กล้าที่จะย่างกรายเข้าไป

ไม่เคยมีสิ่งใดกลับออกมาโดยที่ยังทีชีวิต นี่เป็นกฎเหล็กของหุบเหวสายหมอก