Panlong ตอนที่ 5-1 ค่ายกลเวทลึกลับ

ตอนที่  5-1  ค่ายกลเวทลึกลับ

ลินลี่ย์ รู้สึกว่าร่างกายของเขาตอนนี้แข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อนมากมายนัก ก่อนหน้านี้ร่างกายของเขาเป็นเพียงนักรบระดับ 4 แต่ตอนนี้ร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นรวดเดียวมาที่ระดับ 6  นี่ย่อมเป็นศักยภาพของนักรบเลือดมังกรโดยแท้ เมื่อคิดย้อนกลับไปที่ความเจ็บปวดซึ่งเขาได้รับนั้น ลินลี่ย์รู้สึกหนาวยะเยือกอย่างช่วยไม่ได้

"ลินลี่ย์ ลองทดสอบร่างมังกรของเจ้าดูสิ" เดลิน โคเวิร์ท กล่าวอย่างสนใจ

"เจ้านาย ลองทดสอบดู!" บีบี สนับสนุนอย่างตื่นเต้น

ลินลี่ย์ พยักหน้าเล็กน้อย เขาเองก็อยากจะรู้ว่าระดับพลังของเขาอยู่ที่ระดับใดเช่นกัน เมื่ออยู่ในร่างมังกร ลินลี่ย์เริ่มควบคุมลมปราณเลือดมังกรให้โคจรไปรวมกันที่จุดตันเถียน ที่ท้องน้อยของเขา ทันใดนั้น ...

กระแสปราณดำเริ่มไหลจากจุดตันเถียนของเขา ไปยังร่างกาย แขนขา และกระดูกของเขา

"ฮ่าาาาาห์" ลินลี่ย์คำรามออกมาจากลำคอ ชั้นเกล็ดดำขนาดเล็กเริ่มงอกออกมาคลุมผิวของเขา ในเวลาเดียวกันแถวของหนามแหลมเริ่มปรากฏให้เห็นบนหลังของเขา และหนามนั้นยาวขึ้น หางที่คล้ายแส้เหล็กงอกออกมาจากกระดูกก้นกบเขา

เมื่อเทียบกับมังกรเกราะหนาม หนามแหลมบนหลังของลินลี่ย์ มีจำนวนน้อยกว่าและสั้นกว่า

"ข้ารู้สึกว่าร่างกายของข้าเต็มไปด้วยพลังที่ไร้ขีดจำกัด" ลินลี่ย์อดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ เขารู้สึกมีพลังเต็มเปี่ยมเหลือเชื่อ นักรบเลือดมังกรเป็นหนึ่งในสี่สุดยอดนักรบของทวีปยูลาน เขาเพิ่งเริ่มต้นในเส้นทางนี้ แต่เขามีความมุ่งมั่นอันแข็งแกร่ง

สุดยอดนักรบที่แท้จริงซึ่งได้ทิ้งนามของพวกเขาไว้!

"พลังของข้าตอนนี้ จะต้องมีพลังมากกว่าร่างปกติของข้าหลายสิบเท่า" ลินลี่ย์ ยืดแขนขวาของเขาซึ่งถูกปกคลุมไว้ด้วยเกล็ดออกและมองดูเล็บคมกริบราวกับมีด

ลินลี่ย์ กระโดดเตะด้วยพลังเต็มที่ทันที ...

ด้วยความเร็วดุจประกายไฟ ลินลี่ย์ กระโดดไปที่ว่างตรงกลางถ้ำ แล้วชกออกไปที่ผนังถ้ำเต็มกำลัง แผ่นดินสั่นสะเทือน หินจำนวนมากกระเด็นออกจากผนังถ้ำ แขนของเขาทะลุเข้าไปในกำแพงหิน และสำหรับ ลินลี่ย์ มันให้ความรู้สึกว่ามันง่ายราวกับกำลังจุ่มแขนของเขาลงไปในโคลนนุ่ม.

พลังนี้มันช่างเหลือเชื่อ

"ฮ่าห์!" เสียงตะโกนอย่างเร่าร้อน ลินลี่ย์ เตะออกไปอย่างรุนแรงสองครั้งไปที่ผนังถ้ำ มันระเบิดเป็นหลุมขนาดใหญ่ทันที ทำให้หินตกลงมาจากเพดานราวกับห่าฝน

จากแรงเตะนั้นเอง ส่งให้ลินลี่ย์ลอยขึ้นไปในอากาศ ...

และจากนั้นลินลี่ย์ใช้สองหมัดกระแทกไปยังเพดานถ้ำอย่างรุนแรง

"ปัง!" เพดานของถ้ำปริแตกราวกับกระดองเต่า และหินยักษ์ก้อนหลังหนึ่งตกลงมาจากเพดานท่ามกลางฝนหินมากมายก่อนหน้านี้ แต่ ลินลี่ย์ไม่มีความกลัวแม้แต่น้อย หินที่ตกลงมาจากเพดานถ้ำเหล่านี้ไม่สามารถสร้างริ้วรอยบาดแผลให้กับร่างกายของเขาได้แม้แต่รอยเดียว เกล็ดดำที่ปกป้องร่างกายของเขาอยู่ตอนนี้มีพลังมากกว่าเกราะศิลาหยก ซึ่งเป็นเวทป้องกันธาตุดินของเขาเสียอีก

"ฟุบ" "ควับ" "เฟี้ยว!"

ร่างของลินลี่ย์กลายเป็นภาพเบลอสีดำหม่น บางครั้งเขาอยู่บนพื้นดินบางคราว เขาโผบินอยู่กลางอากาศ บางครั้งเขาจะใช้ความแข็งแกร่งของเขาทั้งหมดกระแทกขาลงบนผนังถ้ำด้วยลูกเตะอันป่าเถื่อน อีกหลายๆครั้งที่เขากระแทกอย่างดุดันไปยังเพดานถ้ำด้วยหมัดของเขาและปล่อยให้หินตกลงบนร่างกายของเขา

หลังจากนั้น...

ลินลี่ย์ลงสู่พื้นและพุ่งตัวตรงไปยังทางออกของถ้ำ

"ปู่เดลิน ท่านคิดว่ายังไง?"ลินลี่ย์เอ่ยปากถาม

ผู้คนส่วนใหญ่พบว่ายากมากที่จะต้องประเมินความแข็งแกร่งของนักรบ เว้นแต่จะใช้การทดสอบแบตเตอรี่มาใช้ อย่างน้อยที่สุดลินลี่ย์เองก็ไม่มีความสามารถเพียงพอที่จะประเมินแต่เดลิน โคเวิร์ทนั้นมีประสบการณ์สูงพอสามารถที่จะประเมินความแข็งแกร่งของเขาจากพลังทำลายล้างที่เขาเพิ่งจะได้ปลดปล่อยไปได้

"ในด้านของพลังเพียงอย่างเดียว...เจ้าน่าจะเหนือกว่าระดับเริ่มต้นของนักรบระดับแปดไปแล้ว" เดลิน โคเวิร์ท ดูท่าทางไม่มั่นใจเล็กน้อย "แต่ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเจ้านั้นรวดเร็วมาก บางทีเจ้าอาจจะได้รับการถ่ายทอดความเร็วในการเคลื่อนที่โดยธรรมชาติจากมังกรเกราะหนาม ความเร็วของเจ้าเทียบเท่ากับนักรบระดับ 8 ที่มีความคล่องตัวสูง ส่วนพลังป้องกันของเจ้านั้นข้าไม่สามารถบอกได้ในตอนนี้ เนื่องจากข้ายังไม่ได้เห็น"

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย

เขาเข้าใจว่าร่างมังกรของเขานั้นมีลักษณะสัมพันธ์กับมังกรเกราะหนาม ก็สมเหตุสมผลที่ร่างมังกรของเขามีลักษณะหลายอย่างที่เหมือนกันกับมังกรเกราะหนาม

"อันว่านักรบเลือดมังกรของตระกูลเรานั้น ความแข็งแกร่งอย่างหนึ่งคือ ความแตกต่างระหว่างพลังของทั้งสามร่าง ตอนนี้ข้านั้นเป็นนักรบระดับ 6 และด้วยร่างมังกรข้านั้นมีพลังในระดับเริ่มต้นของนักรบระดับ 8 จากคัมภีร์ที่ข้าได้อ่านนั้น นักรบเลือดมังกรที่มีพลังถึงช่วงเริ่มต้นของระดับ 9 ในร่างมนุษย์แล้วนั้น เมื่ออยู่ในร่างมังกร เขาจะมีพลังไปถึงระดับเริ่มต้นของเซียนนักรบเลยทีเดียว และถึงแม้ระดับพลังในร่างมนุษย์ของเขาถึงระดับเซียน แล้วก็ตามในร่างมังกร เขาจะยังคงอยู่เพียงระดับเซียนเท่าเดิม ที่เพิ่มมามีเพียงสามารถต่อสู้ได้ดีขึ้น"

ลินลี่ย์เองก็ค่อนข้างจะเข้าใจเกี่ยวกับธรรมชาติและต้นกำเนิดพลังของร่างมังกรแล้ว

วัตถุประสงค์ของการใช้ร่างมังกรนั้นก็เพราะในช่วงแรกนั้นการใช้พลังในร่างมนุษย์ปกติจะไม่สามารถใช้ประโยชน์จากพลังทั้งหมดของเลือดมังกรในเส้นเลือดของเขาได้เต็มที่ มีแต่การเปลี่ยนไปใช้ร่างมังกรเท่านั้นจึงจะทำให้เขาสามารถใช้พลังทั้งหมดของเลือดมังกรได้อย่างเต็มที่

แต่เมื่อเขามีระดับพลังถึงระดับเซียนแล้ว ได้เรียนรู้และสามารถควบคุมการใช้พลังอันยิ่งใหญ่ของเลือดมังกรในตัวเขาได้เต็มที่แล้ว เมื่อถึงตอนนั้นดูมีเหตุผลเพียงพอที่ร่างมังกรจะเพิ่มพลังให้เขาได้เพียงเล็กน้อย

"ลินลี่ย์ลุกขึ้นและรีบจัดการซากของอสูรเวททั้งสองซะ อสูรเวททั้งสองหนึ่งนั้นมีแก่นเวทระดับเซียนส่วนอีกหนึ่งก็เป็นแก่นเวทของมังกรระดับ 9" เดลิน โคเวิร์ท กระตุ้นเตือนลินลี่ย์

ลินลี่ย์ตกใจสะดุ้งตื่นจากอาการเหม่อลอยทันที

แก่นระดับ 9 กับ แก่นระดับเซียน?

ลินลี่ย์รู้ค่าของแก่นเวทระดับ 9 ดีมันมีมูลค่าไม่น้อยไปกว่าห้าล้านเหรียญทอง เป็นจำนวนเงินที่เกินกว่าจะจินตนาการ แม้ในเมืองเฟนไลเอง เงินขนาดนี้นั้นนับเป็นรายได้สุทธิตลอดปีของตระกูลที่ค่อนข้างใหญ่

แต่แก่นของอสูรเวทระดับเซียน? นั่นมันสมบัติที่หาค่าไม่ได้ชัดๆ

"ได้เลย" ลินลี่ย์คงร่างมังกรไว้ แล้วรีบวิ่งไปยังศพเซียนหมีลายม่วง เพราะลินลี่ย์พังผนังและเพดาน แม้แต่ศพหมีก็ยังถูกฝังอยู่ใต้กองหินที่พังลงมา

ด้วยคลื่นจากแขนขวาซึ่งปกคลุมไปด้วยเกล็ดดำของเขา, ลินลี่ย์ทุบหินขนาดใหญ่บนกองซากปรักหักพังเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยออกไป เผยให้เห็นลำตัวท่อนบนและศีรษะของเซียนหมีลายม่วง

ลินลี่ย์พยายามฉีกขนของหมีลายม่วงตรงๆ ด้วยกรงเล็บสองข้างที่คมดั่งมีดสองชุดของเขา

"ฮึบบบบ!" ลินลี่ย์ใช้พละกำลังทั้งหมดของเขา แต่ขนของหมีลายม่วงระดับเซียนกลับไม่ได้รับความเสียหายแม้แต่น้อย

 “ลินลี่ย์นี่มันอสูรเวทระดับเซียน ถึงแม้เจ้าจะอาศัยพลังของร่างมังกร เจ้าก็ยังเป็นแค่นักรบระดับ 8 ขั้นแรกเท่านั้น หากเจ้าต้องการฉีกขนเจ้าหมีนี่ไม่มีทางที่ตัวเจ้านั้นจะกระทำได้ด้วยตัวคนเดียว" เดลิน โคเวิร์ท หัวเราะออกมา

ลินลี่ย์ได้แต่ฝืนใจยอมรับความจริงข้อนี้

"แต่ดูนั่นสิลินลี่ย์ มีหนามแหลมจำนวนมากบนร่างกายของเจ้าหมีลายม่วงระดับเซียน หนามเหล่านี้ทั้งหมดล้วนคมกริบมาก ด้วยพลังของเจ้าในตอนนี้ เจ้ายังไม่สามารถใช้งานมันเพื่อตัดเปิดขนและหนังของมันได้ในตอนนี้ แต่ดูหนามที่ปักอยุ่ใกล้ดวงตาของเจ้าหมีลายสักม่วงระดับเซียน ที่เจ้าต้องทำก็แค่ดึงหนามออกมาแล้วใช้กรงเล็บของเจ้าแทงลงไปที่แผลนั้นและพยายามเปิดมันให้กว้างที่สุด ข้ามั่นใจว่าเจ้าจะได้แก่นเวทระดับเซียนมาครอบครองแน่นอน" เดลิน โคเวิร์ท แนะนำลินลี่ย์

สำหรับมังกรเกราะหนามตัวใหญ่ยักษ์ หนามเหล่านี้ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าขนเส้นหนึ่ง!

แต่สำหรับมนุษย์ตัวเล็กๆเช่นลินลี่ย์ หนามเหล่านี้เป็นเหมือนสว่านยาว 20 เซ็นติเมตร หลังจากดึงหนามขนาดใหญ่ออกมาจากแผลที่เปิดอยู่ใกล้ดวงตาของหมีลายม่วง เหลือเพียงสิ่งง่ายๆอย่างการดึงแก่นเวทผ่านรอยแผล

นอกจากขนอันแข็งแกร่งแล้ว สมองและอวัยวะส่วนอื่นของอสูรเวทระดับเซียนไม่ได้แข็งแกร่งนัก

ลินลี่ย์ใช้พละกำลังทั้งหมดของเขาดึงเจ้าสว่านยักษ์แล้วใช้แขนที่ปกคลุมไปด้วยเกล็ดดำของเขาเข้าไปควานหาแก่นเวท ขนาดหัวของเจ้าหมีลายสักม่วงนั้นใหญ่กว่า 1 เมตร ลินลี่ย์ยืดแขนของเขาเข้าไปจนข้อศอกจมลงไปในแผล ก่อนที่เขาจะเจอแก่นเวทระดับเซียนและดึงมันออกมาได้

แก่นเวทระดับเซียนปกคลุมไปด้วยโลหิตแห้งเกรอะกรัง

แก่นเวทสีดำมีขนาดเท่ากำปั้น

"สัมผัสถึงกลิ่นอายของลักษณะของธาตุมืดที่มันมีอยู่ไม่ได้เลย" ลินลี่ย์รู้สึกประหลาดใจมาก ถ้าเขาไม่ได้รู้อยู่ก่อนแล้วว่าแก่นเวทของหมีลายม่วงมีขนาดเท่ากำปั้นหินสีดำ เขาไม่มีทางเดาได้เลยว่านี่คือแก่นเวท

"พลังงานที่อยู่ในแก่นเวทของอสูรเวทระดับเซียนนั้นมีความหนาแน่นสูงและสงบมาก เช่นเดียวกันกับแก่นเวทของอสูรเวทระดับ 9"เดลิน โคเวิร์ท อธิบาย,

ลินลี่ย์พยักหน้า

"ร่างกายของอสูรเวทระดับเซียนทั้งหมดนั้นเป็นขุมทรัพย์อันล้ำค่า อย่างเช่นกระดูกขาของมันมีความแข็งแรงและยืดหยุ่นอย่างไม่น่าเชื่อ"เดลิน โคเวิร์ท ถอนหายใจออกมา "น่าเสียดายที่เจ้าไม่มีพลังมากพอจะทำลายพลังป้องกันอันแข็งแกร่งของขนนี่ได้"

ลินลี่ย์ได้แต่พยักหน้าอย่างจนปัญญา

หมีลายม่วงระดับเซียนมีขนาดร่างกายใหญ่มาก เขาไม่มีความสามารถมากพอแม้แต่จะขนซากศพมันกลับไป

 “ช่างสูญเปล่ายิ่งนัก" บีบีพูดพร้อมกับเดินออกไปด้านข้าง

ลินลี่ย์หัวเราะหึๆ "เราทำได้ค่อนข้างดีแล้ว ส่วนที่มีค่าที่สุดของอสูรเวทคือแก่นเวทของมัน แค่แก่นเวทระดับเซียนเพียงอย่างเดียวก็เป็นสมบัติอันหาค่ามิได้แล้ว ข้ารู้สึกพอใจมากแล้วที่ได้มันมา ยิ่งกว่านั้น ข้ายังมีผลึกมังกรระดับเก้าอีก"ลินลี่ย์หัวเราะในขณะที่เขาเดินไปที่ศพของมังกรเกราะหนาม

ศพของมังกรเกราะหนามมีแผลเหวอะบนหัวของมัน การหาผลึกมังกรไม่ควรมีปัญหามากนัก

ลินลี่ย์จ้วงกรงเล็บอันคมกริบของเขาไปยังแผลบนหัวของมังกรเกราะหนาม

"เอ๊ะ?"

หลังจากควานหาอย่างละเอียดในกะโหลกของมังกรเกราะหนาม ลินลี่ย์กลับไม่พบสิ่งใด ทำให้ลินลี่ย์สงสัยเป็นอย่างยิ่ง

"ทำไมถึงไม่มีผลึกมังกร? นี่มันมีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?"ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

"เป็นไปไม่ได้ อสูรเวทอยู่ไม่ได้หากขาดแก่นเวท และเจ้ามังกรนี่ก็ต้องมีผลึกมังกรแน่ๆ หลังจากอสูรเวทตาย ไม่มีทางที่ผลีกเวทจะหายไปเช่นนี้" เดลิน โคเวิร์ท เองก็ไม่อยากจะเชื่อเช่นกัน

ทันใดนั้นลินลี่ย์พลันนึกอะไรบางอย่างออก...

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขากำลังคลั่งและดื่มเลือดของมังกรเกราะหนาม เขาได้กลืนบางสิ่งที่เย็นเป็นน้ำแข็งลงไปในท้องของเขา แต่ในเวลานั้นเนื่องจากความบ้าคลั่งและความเศร้าโศกของเขา เขาไม่ได้สนใจอะไร และจากนั้นเมื่อเขาได้กินหญ้าใจฟ้า ความเจ็บปวดในร่างกายของเขาค่อยๆจางไป เว้นแต่จุดที่สิ่งนั้นเคยอยู่

"ไม่มีทาง...หรือว่ามันคือผลึกมังกร?" ลินลี่ย์ถามดัวเอง,

ลินลี่ย์ ยังคงเหลือความรู้สึกของความเย็นที่ไหลผ่านลำคอของเขาลงไปในท้องของเขา

"ข้ากินผลึกมังกรลงไป? นี่...มันเกิดขึ้นได้อย่างไร? ในคัมภีน์ลับเลือดมังกร มีเพียงคำอธิบายเกี่ยวกับการดื่มเลือดมังกร เป็นไปได้ว่าการกิน แก่นผลึกมังกรก็ได้ผลเช่นกัน?" ลินลี่ย์ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่มันไม่สำคัญ ดูเหมือนเขาได้กลืนแก่นนั่นเข้าไป ดูจากสิ่งที่เกิดขึ้น เขาไม่ได้ผลกระทบร้ายๆหรือสร้างความเจ็บปวดให้กับเขา

ลินลี่ย์หัวเราะหึๆ

"นี่ข้ากินอะไรลงไปนั่นมันไม่ใช่แค่ผลึกมังกร มันคือเงิน 5 ล้านเหรียญทองเชียวนะ" ลินลี่ย์คร่ำครวญกับตัวเอง

"นายท่าน ด ด ดูนั่น!" บีบีส่งเสียงอันแตกตื่นออกมา

ลินลี่ย์ชำเลืองมองไปที่บีบี ซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงกลางของกองเศษหิน และจ้องมองอย่างซึมเซาไปยังเพดานของถ้ำ ลินลี่ย์หันไปทางซ้ายทันทีและ มองขึ้นไปยังเพดานถ้ำเช่นกัน

"…นั่นคืออะไร?"

ที่จุดบนสุดของถ้ำ ปรากฏมีแท่นกลมดำขนาดใหญ่ แท่นกลมดำนี้ฝังอยู่บนเพดานถ้ำ แม้ตอนนี้ส่วนใหญ่ของมันจะถูกปกคลุมด้วยหิน ชัดเลยว่า...การโจมตีอย่างป่าเถื่อนบนเพดานถ้ำก่อนหน้านี้เป็นสาเหตุให้หินจำนวนมากร่วงลงมา และนั่นทำให้แท่นกลมดำนี่ปรากฏขึ้นมา

ลินลี่ย์ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจเพราะแท่นดำนี่ สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ

มีอักขระเวทมนต์อันซับซ้อนมากบนแท่นดำ ประเภทของอักขระเวทมนต์ทั้งหมดบนแท่นเป็นรูปแบบที่ซับซ้อนอย่างที่สุด เห็นได้ชัดว่าบนแท่นดำด้านบนนั้น มีการจัดเรียงของค่ายกลเวทสักอย่างแน่ๆ แต่ลินลี่ย์ย่อมไม่เคยเห็นการจัดเรียงของอักขระเวทเช่นนี้มาก่อน

หากให้อธิบายค่ายกลเวทที่คุ้มกันประตูของสถาบันเอินส์คือ ‘ดาบสายลม’หนึ่งเล่มแล้ว ค่ายกลเวทลึกลับนี่ก็เป็น‘ทอร์นาโดพิโรธ’

โดยเฉพาะเมื่อตรงกลางแท่นกลมดำนั้น มีกระบี่ที่ปกคลุมไว้ด้วยประกายแสงม่วงปักอยู่ตรงกลางแท่น

"ค่ายกลเวทมนต์นี้ ... เป็นไปได้อย่างไรกัน?" เดลิน โคเวิร์ทปรากฏตัวขึ้นข้าง ลินลี่ย์แหงนหน้าของเขาและมองขึ้นไป เขาพูดออกมาว่า "เป็นไปไม่ได้ ค่ายกลเวทนี้มาปรากฏอยู่ที่นี่ได้อย่างไร แล้วยังมีกระบี่ประหลาดๆนั่นอีก"

เดลิน โคเวิร์ท ผู้ซึ่งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นมักจะสงบและเยือกเย็นอยู่เสมอตกอยู่ในอาการตกใจ ในช่วงชีวิตกว่าพันปีของเขา เขาไม่เคยเห็นค่ายกลเวทที่น่ากลัวขนาดนี้มาก่อน อย่างไรก็ตามค่ายกลเวทนี้ยังคงสงบอยู่และยังไม่ทำงาน เขาบอกได้เลยว่าค่ายกลเวทนี้มีพลังอันน่าสะพรึงกลัวอยู่แน่นอน

"ท่านปู่เดลิน ค่ายกลเวทนี่แข็งแกร่งมากใช่หรือไม่?" ลินลี่ย์เอ่ยถาม

เดลิน โคเวิร์ท มองลินลี่ย์ "แข็งแกร่งมาก? เราไม่สามารถใช้คำว่า 'แข็งแกร่ง' อธิบายพลังของค่ายกลเวทนี้ได้ พลังของค่ายกลเวทนี้เหนือกว่าคาถาต้องห้ามใดๆเสียอีก เจ้าถามว่าข้าว่า มัน'แข็งแกร่ง'หรือไม่ ในชั่วชีวิตของข้าไม่เคยเจอค่ายกลเวทที่ซับซ้อน ทรงพลังอย่างค่ายกลเวทนี้มาก่อน ยิ่งไปกว่านั้นค่ายกลเวทนี้ยังยืมพลังจากกระบี่ประหลาดเพื่อเสริมพลังของมันเองด้วย หรือว่าผู้ที่สร้างค่ายกลเวทนี้รู้สึกว่าพลังของค่ายกลเวทเพียงอย่างเดียวไม่แข็งแกร่งพอ?"