Panlong ตอนที่ 6-13 เปิดโปงความลับ

ตอนที่ 6-13 เปิดโปงความลับ

เข้าสู่ช่วงเวลายามค่ำ

เสียงรถม้าเคลื่อนที่ดังชัดบนถนนที่มุ่งตรงไปยังพระราชวัง ลินลี่ย์นั่งอยู่ด้านในรถม้าตามลำพัง มีเพียงเจ้าบีบีอยู่บนตัก บริเวณรอบๆปรากฏร่างอัศวินกว่า 10 คนบนหลังม้าโดยมีมหาดเล็กที่มาเชิญเขาที่ปราสาทเป็นผู้นำขบวนนี้

ภายในรถม้า

ลินลี่ย์กำลังครุ่นคิด “นี่ค่อนข้างมืดค่ำแล้วแต่ราชาเคลย์กลับเชิญข้าไปที่วังอย่างกะทันหัน จะเป็นเพราะเหตุใดกัน” ในช่วงเวลาแบบนี้ คงมีเพียงผู้ที่ไม่ได้ไปทำความผิดใดมา จึงจะสามารถใจเย็นอยู่ได้

ลินลี่ย์แม้เพิ่งสังหารดยุคแพตเตอร์สันไป แต่ผู้บงการในการลักพาตัวมารดาของเขาที่แท้จริงแล้วคือราชาเคลย์ ถ้าจะพูดให้ถูก ระหว่างเขากับเคลย์นับว่ามีความเป็นปฏิปักษ์ต่อกันอย่างลึกซึ้งและยาวนาน

เขาเพิ่มการระวังตัวอย่างมากในทุกย่างก้าวที่มีเคลย์เข้ามาเกี่ยวข้อง

 “ข้าได้ยินมาว่าเมื่อ 2 วันที่ผ่านมา เคลย์จับตัวพ่อบ้านประจำคฤหาสน์ของดยุคแพตเตอร์สัน และเริ่มทำการสืบสวนในวงกว้างเกี่ยวกับการหายตัวไปของแพตเตอร์สัน... แม้ว่าดยุคแพตเตอร์สันกล่าวว่าไม่ได้บอกผู้ใดเรื่องที่นัดพบกันกับข้าก็จริงแต่คำพูดเหล่านั้นจะเชื่อถือได้หรือ?” ลินลี่ย์ไม่มั่นใจ

ไม่แน่ว่าเจ้าพ่อบ้านนั่นอาจรู้เรื่องการนัดพบของเขากับตัวดยุคก็เป็นได้

หากพ่อบ้านคนนั้นแจ้งให้เคลย์รู้ ลินลี่ย์อาจตกอยู่ในอันตรายอันน่าหวาดหวั่น

 “ลินลี่ย์ อย่าได้กังวลไป” 

เสียงเดลินโคเวิร์ทดังขึ้นขณะกล่าวให้ความมั่นใจแก่เขา “ลินลี่ย์ ต่อให้ดยุคแพตเตอร์สันบอกเรื่องการนัดพบกับเจ้าแก่พ่อบ้านของเขาจริง เจ้าก็ยังสามารถสบายใจได้”

 “สบายใจได้งั้นหรือ?” ลินลี่ย์จ้องเดลินด้วยสีหน้าสงสัย

เดลินโคเวิร์ทพยักหน้าอย่างมั่นใจ  “ต่อให้เคลย์กำลังสงสัยว่าเจ้าเป็นผู้ลงมือสังหารแพตเตอร์สัน เขาก็ไม่เปิดเผยมันออกมาหรอก” 

 “นั่นก็เพราะ... เคลย์ยังไม่รู้ถึงสาเหตุที่ทำให้เจ้าลงมือสังหารแพตเตอร์สันยังไงล่ะ” เดลินโคเวิร์ทกล่าวอย่างมั่นใจ

ลินลี่ย์ยังคงไม่วางใจ แม้ว่าเคลย์อาจไม่รู้เหตุผลที่เขาสังหารแพตเตอร์สันก็จริง แต่เขาก็ยังรู้ว่าลินลี่ย์เป็นผู้ลงมืออยู่ดี

 “เท่าที่ได้ยินจากบทสนทนาระหว่างเจ้ากับแพตเตอร์สันในห้องลับใต้ดิน ความสัมพันธ์ระหว่างแพตเตอร์สันกับเคลย์ไม่ค่อยดีนัก ขณะที่เขายังดำรงตำแหน่งเป็นเสนาบดีคลัง แพตเตอร์สันได้ทำการทุจริตในหน้าที่อย่างมากมาย  ตัวเคลย์เองน่าจะไม่ได้มีความห่วงใยอะไรแก่แพตเตอร์สันมากนัก ยิ่งไปกว่านั้นเคลย์ไม่ได้รับรู้เรื่องความไม่ลงรอยระหว่างเจ้าทั้ง 2 คน ดังนั้นเขาจะไม่ทำการต่อต้านเจ้าอย่างไม่มีสาเหตุ เพราะต่อให้เขาต้องการลงโทษหรือสังหารเจ้าก็ตาม เขาจะต้องได้รับการอนุมัติจากวิหารเจิดจรัสก่อน” สายตาของเดลิน โคเวิร์ทเป็นประกายขณะจับจ้องมายังลินลี่ย์ 

 “อืมมม, เจ้าเคลย์นี่ยังนับว่าเป็นราชาได้อีกงั้นหรอ ในเมื่อวิหารเจิดจรัสมีอำนาจที่จะปลดเขาออกจากบัลลังก์ได้ และในเมื่อเจ้าคือผู้ที่วิหารเจิดจรัสประเมินค่าไว้สูง เคลย์จะกล้าแสดงตัวเป็นปรปักษ์กับเจ้างั้นหรือ?”  เดลิน โคเวิร์ทกล่าวปลอบใจ

ลินลี่ย์พยักหน้าเห็นด้วย 

เขาเข้าใจแนวคิดข้อนี้ดี

อย่างไรก็ตาม...

ลินลี่ย์ไม่ต้องการให้เคลย์เกิดความระแวงในตัวเขา ไม่เช่นนั้นการสืบสวนเรื่องการหายตัวไปของมารดาเขา หรือกระทั่งการล้างแค้นครั้งนี้ จะเป็นไปอย่างยากลำบาก 

 “เปิดประตู! นี่ข้าเอง” ผู้ดูแลประตูวังตะโกนเสียงแหลมดังกังวาน

ได้ยินเช่นนี้ทำให้ลินลี่ย์รับรู้ว่าพวกเขาได้เดินทางมาถึงยังทางเข้าพระราชวังแล้ว ประตูทางเข้านี้ใหญ่โตราวกับอสุรกาย ในเวลาเพียงแค่ครึ่งชั่วโมงก็มีรถม้าแล่นเข้า-ออกประตูเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน

หนึ่งในนั้นคือรถม้าของลินลี่ย์ อีกคันเป็นของเบอร์นาร์ด และยังมีของเหล่าชนชั้นสูงคนอื่นๆอีกมากมาย

ภายในท้องพระโรงที่ว่าราชการของราชา

นอกเหนือจากทหารอารักขา 2 คนยืนประจำที่ทางเข้าออกของท้องพระโรงแล้ว ทุกคนในท้องพระโรงขณะนี้ต่างเป็นขุนนางระดับสูงรวมทั้งหมด 8 คน เบอร์นาร์ดผู้นำตระกูลเด็บส์ ลินลี่ย์, ผู้พิพากษาสูงสุด, อัครเสนาบดีซ้าย, ดยุคโบนัลด์. ผู้ตรวจการ, แฮมป์ตัน…

 “ลินลี่ย์ เจ้ามาถึงแล้ว”  เบอร์นาร์ดกล่าวต้อนรับเขาอย่างอบอุ่น

เหล่าขุนนางคนอื่นๆต่างเข้ามาทักทายเขาทันทีเช่นกัน ลินลี่ย์เห็นดังนี้ก็อดที่จะรู้สึกโล่งใจไม่ได้ ดูเหมือนว่าไม่ได้มีเพียงเขาที่ถูกเรียกตัวมาอย่างเจาะจง

 “ใต้เท้า ข้าอดสงสัยไม่ได้ว่าพวกท่านรู้หรือไม่ ทำไมองค์ราชาถึงเรียกตัวเราเข้ามาในวันนี้?” ลินลี่ย์เริ่มต้นบทสนทนาทันที

ดยุคโบนัลด์ อัครมหาเสนาบดีซ้าย รู้ถึงเหตุผลการเรียกประชุมครั้งนี้ดี

 “ข้าคิดว่าที่องค์ราชาเรียกประชุมในครั้งนี้ น่าจะเกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของดยุคแพตเตอร์สันนะ” ดยุคโบนัลด์ตอบกลับพร้อมหัวเราะอย่างเป็นกันเอง

เบอร์นาร์ดที่ยืนอยู่ด้านข้างถามต่อทันทีว่า “ท่านดยุค ไม่ทราบทำไมการหายตัวไปของดยุคแพตเตอร์สันถึงเกี่ยวข้องกับข้าด้วย ข้าหาได้มีหน้าที่สำคัญใดๆในราชสำนักเลยนะขอรับ” 

 “ในวันนี้ องค์ราชาไม่ได้เรียกตัวเหล่าขุนนาง? เข้ามาทั้งหมด จึงน่าจะเป็นการสืบสวนนี้มากกว่า ไม่เช่นนั้น ทำไมถึงมีเพียงข้า แต่ไม่มีอัครมหาเสนาบดีขวา และยังมีผู้ตรวจการเพียงแค่คนเดียวอีกด้วย?” ดยุคโบนัลด์มองออกได้ค่อนข้างชัดเจน

เบอร์นาร์ดพยักหน้ารับ

แต่ว่าในใจจะรู้สึกกังวล

นับตั้งแต่แพตเตอร์สันหายตัวไป เบอร์นาร์ดได้แต่รู้สึกไม่วางใจ เขาเกรงว่าการลักลอบขนส่งหยกวารีที่ตระกูลของเขาได้ร่วมมือกับแพตเตอร์สันจะไม่เป็นความลับอีกต่อไป หากเรื่องนี้ถูกเปิดโปงขึ้นมา ตระกูลเด็บส์คงจบสิ้น

 “องค์ราชาเสด็จ!” 

เสียงประกาศดังขึ้นจากผู้ดูแลที่อยู่ประตูด้านข้างของท้องพระโรง ราชาเคลย์ก้าวเข้ามา  ตรงมาประทับยังบัลลังก์ด้านหน้า ข้ารับใช้สองคนเข้ามาประจำตำแหน่งที่ด้านข้างบัลลังก์อย่างนอบน้อม

ขอฝ่าบาททรงพระเจริญ! 

เหล่าขุนนางต่างโค้งคำนับอย่างพร้อมเพรียง

เคลย์กวาดสายตามองทุกคนตรงหน้า จากนั้นพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “เวลานี้เข้าสู่ยามค่ำแล้ว ข้าเองก็ไม่ได้อยากจะรบกวนพวกท่านเท่าใดนัก แต่ปัญหานี้เกี่ยวข้องกับการหายตัวไปของดยุคแพตเตอร์สันนั้นสำคัญมาก ข้าจึงต้องเรียกตัวพวกท่านให้มายังที่นี่ในเวลานี้"

"เช่นนั้นแล้ว ข้าขอถามได้หรือไม่ฝ่าบาทว่าการหายตัวไปของดยุค แพตเตอร์สันเกี่ยวข้องอะไรกับการเชิญพวกเราในวันนี้”

ในบรรดาคนหน้าทั้ง 8 คนตรงหน้าเคลย์ อาจมีเพียงลินลี่ย์เพียงคนเดียวที่กล้าพูดกับเขาอย่างนี้ เนื่องจากตำแหน่งของคนที่เหลือทั้งหมมดเป็นเพียงขุนนางภายใต้การบังคับบัญชาของเคลย์ แต่ในความเป็นจริงแล้วลินลี่ย์นั้นถูกแต่งตั้งและขึ้นตรงกับวิหารเจิดจรัส เพียงแต่มารับใช้อาณาจักรเฟนไลแต่ในนามเท่านั้น 

 “ลินลี่ย์ ข้าเพียงแต่อยากจะให้การสืบสวนนี้เป็นไปอย่างยุติธรรมและโปร่งใส” เคลย์ยิ้มจากนั้นกล่าวด้วยเสียงอันดังว่า “นำตัวโลดิ พ่อบ้านประจำคฤหาสน์ของดยุคแพตเตอร์สันออกมา”

โลดิ พ่อบ้านประจำคฤหาสน์ของดยุคแพตเตอร์สัน?

ลินลี่ย์และเบอร์นาร์ด ผู้นำตระกูลเด็บส์ต่างพากันใจเต้นแรงระรัว

ท้องพระโรงเต็มไปด้วยความเงียบสงัด ทุกคนต่างเฝ้ารอพบกับโลดิที่กำลังจะถูกนำตัวออกมาให้การ ลินลี่ย์ยังคงยืนอยู่ที่เดิม โดยมีเจ้าบีบี หนูเงาบนบ่าของเขา

ชั่วครู่ต่อมา

ชายวัยกลางคนผมสีเขียว ถูกคุมตัวมาโดยทหารองครักษ์ ชายผู้นี้ดูเปราะบาง ผมเผ้ายุ่งเหยิง ท่าทางเลิกลั่กสับสนอยู่ในที

เบอร์นาร์ดจดจำชายคนดังกล่าวได้ทันทีด้วยการกวาดตามองเพียงรอบเดียว ชายผู้นี้คือโลดิ พ่อบ้านของดยุคแพตเตอร์สันตัวจริง

 “โลดิ เจ้าจงอธิบายรายละเอียดทุกสิ่งที่รู้ออกมา” เคลย์กล่าวน้ำเสียงตะคอก

โลดิได้เล่าเรื่องที่ตนรู้แก่ราชาเคลย์ไปแล้วรอบหนึ่ง แต่เพื่อให้ทุกคนได้รับรู้เหมือนกันเขาจึงเล่าเหตุการณ์อีกรอบ โลดิกล่าวด้วยท่าทีจริงจังไม่กลับกลอก “ฝ่าบาท ในวันที่ 18 มิถุนายนที่ผ่านมา ตระกูลเด็บส์ได้จัดงานเลี้ยงฉลองพิธีหมั้นขึ้น ดยุคแพตเตอร์สันเองก็ได้รับเชิญและเข้าร่วมงานดังกล่าว เพียงแต่หลังงานเลี้ยงฉลองสิ้นสุด ท่านไม่ได้กลับมา”

 “โลดิ เจ้าไปยืนด้านข้างได้” เคลย์กล่าวเสียงเย็น

 “พะยะค่ะ ฝ่าบาท” เห็นได้ชัดว่าโลดิหวาดกลัวเคลย์เพียงใด เขารีบรุดไปยังมุมห้องท้องพระโรงอย่างลนลาน

เคลย์กวาดสายตาไปยังขุนนางทั้งแปด

 “จากข้อมูลที่ข้าได้สืบทราบมา พวกเจ้าทั้งหมดเป็นแขกชุดท้ายที่ออกจากงานเลี้ยงพิธีหมั้นของตระกูลเด็บส์ ที่ข้าต้องการถามคือ มีผู้ใดได้พบเจอดยุคแพตเตอร์สันหรือไม่”

 “ในวันงาน หลังจากงานเลี้ยงต้อนรับจบลง ดยุคแพตเตอร์สันเดินทางกลับทันที” ดยุคโบนัลด์กล่าวออกมา

ลินลี่ย์พยักหน้ารับเช่นกัน “ข้าก็ด้วย เห็นดยุคแพตเตอร์สันเดินทางกลับค่อนข้างเร็ว”

ผู้อื่นหากไม่ตอบว่าไม่ทันได้เห็น ต่างก็บอกไปในทำนองเดียวกันว่าเห็นว่าดยุคแพตเตอร์สันเดินทางกลับจากงานเลี้ยงค่อนข้างเร็ว

หลังจากได้ฟังที่ทุกคนตอบคำถามแล้ว เคลย์ยิ้ม ผงกศีรษะเล็กน้อย แล้วหันไปกล่าวกับโลดิ “โลดิ เจ้าเล่าต่อสิ”

 “พะยะค่ะ” โลดิเล่าต่อว่า “ในคืนนั้น ก่อนที่ท่านดยุคจะเดินทางไปยังงานเลี้ยง ท่านได้บอกกับข้าน้อยว่าท่านจะไปพบกับแขกคนสำคัญ แต่การนัดคุยครั้งนี้จะต้องถูกเก็บเป็นความลับ มิให้ผู้ใดรู้ ท่านจึงให้ข้าน้อยเตรียมการให้มีผู้คนมาสวมบทบาทเป็นท่านดยุคว่าได้เดินทางออกจากงานเลี้ยงแล้ว แต่แท้จริงท่านดยุคแพตเตอร์สันยังคงอยู่ในงานเลี้ยงต่อ” 

 “ท่านดยุคยังได้กล่าวอีกว่าฝ่ายตระกูลเด็บส์ได้จัดเตรียมสถานที่ลับและปลอดภัยในการนัดคุยครั้งสำคัญนี้”

เบอร์นาร์ดหน้าซีดเผือดเมื่อได้ยินคำพูดของโลดิ

 “ฝ่าบาท!  ฝ่าบาท!”

เขารีบก้าวออกมาและกล่าว “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับกระหม่อม ท่านดยุคได้กล่าวกับกระหม่อมแค่ว่าต้องการพบกับใครบางคน ข้าไม่อาจปฏิเสธได้ ที่ข้าทำมีเพียงจัดเตรียมสถานที่ให้”

 “เบอร์นาร์ด อย่าได้ร้อนรนไป ข้าจะไม่รีบด่วนตัดสินหากเรื่องราวยังไม่กระจ่าง” เคลย์ยิ้ม

 “ขอบพระทัย ฝ่าบาท” เบอร์นาร์ดรีบกลับไปยืนตำแหน่งเดิม  แต่ใบหน้ายังคงซีดขาว

เคลย์หันกลับมามองไปยังลินลี่ย์และคนที่เหลือ “หากแพตเตอร์สันกำลังจะนัดพบกับใครสักคน ข้าคิดว่าคนผู้นั้นควรจะต้องเป็นกลุ่มผู้ร่วมงานที่กลับเป็นกลุ่มสุดท้าย จริงหรือไม่”

ลินลี่ย์ใจกระตุก

ดยุคโบนัลด์ เคาท์จูโน มาร์ควิสแฮมป์ตัน และคนอื่นๆต่างจ้องไปยังเคลย์ด้วยความประหลาดใจระคนตกใจ ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้วว่าราชาเคลย์เรียกพวกเขามาเข้าเฝ้าด้วยเหตุใด

องค์ราชาคิดว่าพวกเขาเป็นผู้ต้องสงสัย!

 “ฝ่าบาท ข้าขอสาบานว่าไม่ได้พบกับดยุคแพตเตอร์สันพะยะค่ะ” เคาท์จูโน มาร์ควิสแฮมป์ตัน และคนอื่นๆรีบกล่าวออก

เคลย์ยิ้ม “ข้าเพียงแต่ตั้งข้อสงสัยเท่านั้น หากพวกเจ้าไม่ได้ทำสิ่งใดผิด เหตุใดจึงร้อนรน? ดูสิ ลินลี่ย์ตรงนี้ดูสงบนิ่งมากที่สุดแล้ว”

ลินลี่ย์เพียงยิ้มรับแต่ไม่ได้กล่าวอะไร

เคลย์จับจ้องไปยังกลุ่มคนเบื้องหน้า ลอบหัวเราะอย่างเย็นชาอยู่ในใจ “ อันที่จริง ข้าเองไม่ได้ใส่ใจมากนักหรอกกับการหายตัวไปของแพตเตอร์สัน ข้าต้องขอขอบคุณคนผู้นั้นด้วยที่ให้โอกาสนี้ในการถอนรากถอนโคนการกระทำลับๆของแพตเตอร์สันที่เขาได้ก่อไว้”

ด้วยการดำรงตำแหน่งเสนาบดีคลังมาอย่างยาวนาน แพตเตอร์สันได้ลักลอบสร้างเครือข่ายเส้นสายไว้มากมาย อิทธิพลของเขากระจายออกในวงกว้าง ตัวเคลย์เองยังไม่อาจสืบสวนเบื้องหลังของแพตเตอร์สันได้อย่างง่ายดายนัก เพราะแพตเตอร์สันก็ระวังไม่ให้ก่อปัญหาอย่างเห็นได้ชัดในอาณาจักร

และนี่ก็เป็นเหตุผลให้ตระกูลเด็บส์ตัดสินใจร่วมมือกับดยุคแพตเตอร์สัน

แต่บัดนี้ แพตเตอร์สันได้หายตัวไป แม้เป็นกลุ่มมังกรแต่หากขาดผู้นำย่อมระส่ำระส่าย 

ที่แพตเตอร์สันสร้างมาอย่างยาวนานโดยไม่เลือกวิธีการ การลงมือของเคลย์ครั้งนี้กระทำลงอย่างรวดเร็วฉับไวนักราวกับสายฟ้าฟาด

เมื่อขาดการชี้นำจากแพตเตอร์สัน เหล่าผู้ที่ฝักฝ่ายในตัวแพตเตอร์สันย่อมรู้สึกไม่มั่นคง ไม่อาจต้านทานแรงกดดันจากราชาเคลย์ได้อีกต่อไป

เคลย์มองมาที่ลินลี่ย์และคนอื่นๆ หัวเราะ แล้วกล่าว “การหายตัวไปของน้องชายคนรองของข้า ดยุคแพตเตอร์สัน นี้เป็นสิ่งที่ข้าต้องตรวจสอบอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ทำให้ข้าประหลาดใจคือ ข้ากลับค้นพบบางสิ่งที่น่าสนใจยิ่งกว่านั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความลับที่โลดิได้เปิดเผยออกมา”

ลินลี่ย์อดไม่ได้ที่จะมองไปยังโลดิ

 “โลดิ บอกพวกเขา”เคลย์ยิ้มให้กับโลดิ

ณ เวลานี้ ราชาเคลย์รู้สึกพอใจเป็นอย่างยิ่ง การตายของน้องชายสำหรับเขาไม่ใช่เรื่องใหญ่ และที่สำคัญบัดนี้อำนาจในอาณาจักรเฟนไลได้กลับสู่มือเขาอย่างสมบูรณ์

โลดิกล่าวอย่างนอบน้อม “ทูลฝ่าบาท ในวันที่ดยุคแพตเตอร์สันเข้าร่วมงานเฉลิมฉลองที่ตระกูลเด็บส์ เหตุผลที่เขาต้องการพบกับบุคคลปริศนานั้นเป็นเพราะว่าต้องการสร้างเครือข่ายเส้นสายกับหอการค้าดอว์สัน ฉะนั้นบุคคลที่ดยุคได้นัดพบควรเป็นผู้ที่มีเส้นสายกับหอการค้าดอว์สันอย่างแน่นอน”

 “หอการค้าดอว์สัน?”

ลินลี่ย์รู้สึกได้ถึงหัวใจที่กำลังเต้นระรัวของเขา

 “มีผู้ใดต้องการทราบบ้างว่าเหตุใดน้องชายคนรองของข้าจึงประสงค์จะเริ่มต้นความสัมพันธ์กับหอการค้าดอว์สัน?” เคลย์หัวเราะขณะมองไปยังกลุ่มคนเบื้องหน้า “โลดิ พูดต่อไป”

 “พะยะค่ะ” เห็นได้ชัดว่าโลดิเกรงกลัวอำนาจของราชาเคลย์เพียงใด ได้แต่พูดตามที่ได้ถูกกำกับไว้ “ตลอดหลายปีมานี้ ดยุคแพตเตอร์สันได้ทรยศต่ออาณาจักรของเราในหลากหลายทางเพื่อให้ได้มาซึ่งผลประโยชน์และ ทรัพย์สินส่วนตน โดนเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อไม่กี่เดือนมานี้ เขาได้เริ่มโครงการใหญ่อย่างลักลอบขนส่งหยกวารี?โดยร่วมมือกับตระกูลเด็บส์ หากนับดูแล้วในประวัติศาสตร์อาณาจักรของเรา นี่จะเป็นโครงการหยกวารีที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยมีมา”

 “ตุ้บ!”

เบอร์นาร์ดผู้นำตระกูลเด็บส์คุกเข่าลงกับพื้นแทบในทันที เขารีบกล่าว “ฝ่าบาท ข้าถูกใส่ความ! ตระกูลเด็บส์เราประกอบธุรกิจอย่างโปร่งใสมาโดยตลอด พวกเราไม่เคยกระทำในสิ่งใดที่เป็นภัยต่อประโยชน์สุขของแผ่นดิน ตระกูลเด็บส์ของเราถูกใส่ความพะยะค่ะ!”

 “ถูกใส่ความงั้นหรือ?” เคลย์ตวัดสายตาจ้องไปยังเบอร์นาร์ดอย่างเย็นชา

 “นำตัวพี่น้องแลนเซียเข้ามา!”

เพียงแค่ได้ยินชื่อ ‘พี่น้องแลนเซีย’ ใบหน้าเบอร์นาร์ดก็ขาวซีดแทบไม่เห็นสีเลือด