เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 471 เย่ว์หยางออกศึก

ตอนที่  471  เย่ว์หยางออกศึก

การแสดงออกที่ทรงพลังน่ากลัวของฮุยไท่หลางสร้างความอิจฉาริษยาให้กับฝ่ายตรงข้าม

โดยเฉพาะอย่างยิ่งองค์ชายไห่หลง เขาเพ่งมองจนนัยน์ตาแทบฉีกขาด  แม้ว่าฮุยไท่หลางจะยังไม่ได้ทำสัญญาก็ตาม  แต่องค์ชายรู้ดีว่าไม่มีหวัง  ทั้งนี้เพราะอสูรที่เหนือกว่าระดับศักดิ์สิทธิ์ไปแล้วมีปณิธานที่แข็งแกร่งแรงกล้าและเลือกเจ้านายของมันเอง

ถ้าอสูรศักดิ์สิทธิ์และอสูรในตำนานไม่ต้องการเป็นของท่าน  ไม่ว่าท่านจะต้องการพวกมันมากเพียงไหนก็ตาม พวกท่านมีแต่เปลืองความพยายามเปล่าๆ

ตอนนี้ องค์ชายไห่หลงต้องการฆ่าฮุยไท่หลางก่อนที่มันจะเติบโตกล้าแข็ง  ฮุยไท่หลางเป็นเจ้าของคัมภีร์อัญเชิญชั้นทองแดงระดับสูงและอยู่ในระยะแรกเริ่มของการเป็นอสูรในตำนาน  ตอนนี้เป็นช่วงเวลาดีที่สุดที่จะฆ่ามัน  ถ้าเขาต้องรอให้ฮุยไท่หลางเติบโตกล้าแข็งกลายเป็นอสูรในตำนานระดับสูง  อย่าว่าแต่องค์ชายไห่หลงเลย  แม้แต่จักรพรรดิสมุทรก็ไม่สามารถโค่นล้มมันได้

 “อะฮู้วววว!”  ฮุยไท่หลางหอนเรียกอสูรพิทักษ์ของมันแล้วใช้ทักษะแฝงเร้นของมันเรียกฮุยไท่หลางร่างที่สองออกมาแล้วกระโจนขึ้นไปในอากาศ

พวกมันดูเหมือนกันมาก

ทั้งสองตัวเปล่งประกายเหมือนกัน  ดวงตาของพวกมันเป็นประกายมีรังสีฆ่าฟันเหมือนกัน

แม้แต่การกระพือปีกบนหลังของพวกมันก็มีความถี่เท่ากัน

ไท่หูคิดว่าฮุยไท่หลางนี้จะโจมตีใส่จิ้งจอกปีศาจเก้าหัวของเขา  ว่าถึงเรื่องความเร็วของจิ้งจอกปีศาจเก้าหัว ไม่ว่าอสูรในตำนานจะแข็งแกร่งมากเพียงไหนก็ตาม ก็ไม่สามารถเอาชนะมันได้ทันที  ตราบใดที่สามารถลากถ่วงเวลาได้อีกครึ่งชั่วโมง  อุทกแม่พระธรณีหมื่นปีจะถือกำเนิด และหลายๆ อย่างจะประสบความสำเร็จ ทุกอย่างจะต้องสมบูรณ์

เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าฮุยไท่หลางที่อยู่ในท้องฟ้าไม่ได้ตั้งใจจะจู่โจมใส่จิ้งจอกปีศาจเก้าหัวแม้แต่น้อย  แต่มันตั้งใจพุ่งเข้าหาทหารของจักรพรรดิสมุทรและขุนพลทะเล

ในทันใดนั้นเอง มันเหมือนกับพยัคฆ์ที่กระโจนเข้าไปในฝูงแกะ

เลือดสาดกระเซ็นเต็มท้องฟ้า  กองทัพของจักรพรรดิสมุทรและขุนพลทะเลที่ล้อมเย่ว์หยางร้องโหยหวนเต็มอากาศ

เย่ว์หยางฉวยโอกาสปลดปล่อยพลังปราณก่อกำเนิดระดับสอง และก่อนที่ไท่หูจะใช้ไม้เท้างูสายฟ้าโจมตี  เย่ว์หยางก็ปลดปล่อยปราณก่อกำเนิดระดับสามแล้ว  ยักษ์ตัวหนึ่งที่มีลักษณะน่าหวาดหวั่นสะพรึงกลัวปรากฏอยู่ในอากาศ  มันมีขนาดเกือบร้อยเมตรลอยสูงออกมาจากศีรษะเย่ว์หยาง  ยักษ์ตัวนี้เกิดจากพลังงานที่เขาจงใจปลดปล่อยออกมา  ไม่มีคลื่นอัดกระแทกรอบๆ ตัวเขาแม้แต่น้อย  พลังงานทั้งหมดถูกอัดแน่นเพื่อสร้างเป็นรูปยักษ์  จากนั้นยักษ์ก็กดพลังลงโดยไม่ใช้ความสามารถอะไรเลย... ทั่วทั้งผิวทะเลสั่นไหว  อย่างไรก็ตาม เป็นเรื่องแปลกที่ผิวทะเลเป็นเหมือนกระจก ไม่มีการแตก ไม่มีน้ำกระเซ็น

มุกทะเลสงบยังคงมีผลต่อทั่วพื้นผิวทะเลที่เหมือนกระจก

พลังโจมตีของยักษ์พลังงานสร้างรอยยุบในผิวทะเล  อย่างไรก็ตาม ผิวทะเลก็เด้งกลับมาเหมือนวุ้นและกระเพื่อมต่อเนื่อง

จ้าวปีศาจลาวาเหล่านั้นที่มีลาวาปกคลุมทั้งตัวเสียหลักยืนไม่มั่น และล้มอยู่เหนือผิวทะเลทีละตัวๆ

 “ทำลาย!”

เย่ว์หยางถือดาบจันทร์เสี้ยวในมือซ้ายและดาบฮุยจินในมือขวา และใช้ออกด้วยท่าดาบผ่าปฐพี

เกิดรอยแผลฉีกยาวตลอดพื้นผิวทะเล

หนึ่งในจ้าวปีศาจลาวาล้มอยู่ตรงขอบรอยอย่างโชคร้าย ได้ลื่นตกลงไปในทะเล

เมื่อร่างลาวาของมันสัมผัสน้ำ น้ำก็ระเหยกลายเป็นไอทันที  ไอน้ำสีขาวดูเหมือนฉากลาวาของภูเขาไฟไหลลงทะเล...  จ้าวปีศาจลาวากำลังเจ็บปวดแสนสาหัส  น้ำคือศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของมัน  แม้ว่าไม่มีผู้ใดโจมตีมัน  แต่แค่ตกลงไปในทะเลก็ทำให้มันจมน้ำตายได้  ยิ่งกว่านั้น มันอาจจะเย็นตัวลงกลายเป็นรูปปั้นหิน  ผลที่ตามมาคงเลวร้ายสุดคาดคิด  ถ้าไม่ใช่เพราะมุกทะเลสงบ  มันไม่มีทางเดินอยู่บนผิวทะเลได้ ตอนนี้ที่มันร่วงลงไปในรอยแยก ได้ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด  เสียงร้องเหล่านั้นสะท้านฟ้าสะเทือนดิน

มันพยายามอย่างหนักที่จะปีนออกมา

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่มันจะปีนออกมาได้ มันจะต้องขออนุญาตจากคนๆ หนึ่งเสียก่อน  คนผู้นั้นก็คือเย่ว์หยาง

เย่ว์หยางง้างขาและเตะมันร่วงตกลงไป

หลังจากร่วงลงไปในเหวทะเลลึกไร้ก้น มีแต่ความตายเท่านั้นที่รอมันอยู่

ไม้เท้างูสายฟ้าของไท่หูรวบรวมประกายไฟและสายฟ้าในท้องฟ้าโจมตีใส่เย่ว์หยาง  อย่างไรก็ตาม  เย่ว์หยางแหวกว่ายร่ายรำเหมือนกับปลาที่สวยงาม  สามรูปแบบท่าลึกลับถูกใช้ออกอย่างสง่างาม  ในความเข้าใจระดับใหม่ของเขา  เย่ว์หยางควบคุมพลังลึกลับได้มากขึ้นและสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

การโจมตีจากไม้เท้างูสายฟ้าแต่ละครั้งพลาดเป้าอย่างเย่ว์หยางไปอย่างเฉียดฉิว  ไม่มีการโจมตีไหนที่ทำได้ถูกเป้าหมายเลย

ไท่หูยิ่งโกรธหนักเมื่อสถานการณ์ออกมาเป็นเช่นนั้น

ไม่ใช่เพียงแต่เขาโจมตีเร็วขึ้นเท่านั้น  เขายังใช้พลังของสนามพลังกดดันเย่ว์หยาง  เขาพยายามสร้างผลกระทบต่อจิตใจเย่ว์หยางเพื่อที่ว่า เย่ว์หยางจะได้ไม่เคลื่อนไหวร่างกายได้ง่าย

ตาภูตผีของเขาพยายามสบตาของเย่ว์หยางให้ได้อย่างต่อเนื่อง

 (Last: Two Dragons Vying for Pearls, two dragons = two fingers, pearls = eyes)

“เจ้าหยุด ข้าแหย่, เจ้ามาข้าหนี?”  เย่ว์หยางแกล้งทำเป็นจะถูกโจมตี เพื่อที่ว่าไท่หูจะได้เข้ามาใกล้กว่านี้  เมื่อไท่หูเคลื่อนเข้ามาใกล้  เย่ว์หยางพุ่งไปหาเขาด้วยความเร็วดุจสายฟ้า  เขาเก็บดาบจันทร์เสี้ยวและใช้ท่าเหมือนกรงเล็บมังกรเล็งแทงนัยน์ตาภูตผีของไท่หู  แม้ว่าไท่หูจะหลับตาได้ทันเวลา  แต่แรงจิกนิ้วของเย่ว์หยางทำให้เขาเจ็บปวดแสนสาหัส  มาถึงตอนนี้เขาถึงตระหนักได้ว่า ความเร็วของเจ้าผู้นี้ ความจริงเร็วมากกว่าที่เขาคิดเป็นสิบเท่า เกือบมีความเร็วเท่าแสงแล้ว

 “ข้าจะโจมตีอีก จะโจมตีอีก  จะโจมตีอีกครั้ง” เย่ว์หยางไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ

เขาชักดาบจันทร์เสี้ยวและปัดไม้เท้างูสายฟ้าออกไป  ดาบฮุยจินสร้างบาดแผลให้ร่างกายไท่หูและทำลายปราณคุ้มครองกายของเขา  ก่อให้เกิดบาดแผลบนตัวที่เต็มไปด้วยขนของเขา เลือดกระเซ็นขึ้นไปในอากาศ

เมื่อไท่หูรีบเร่งหลบหนี  เย่ว์หยางยังคงโจมตีต่อไป

เขาหวดแส้เพลิงของเขาออกไป

แส้เพลิงของเขาได้ยกระดับขึ้นเป็นแส้ทัณฑ์ทรมานไปแล้ว

เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น เมื่อเย่ว์หยางหวดแส้ใส่ศีรษะไท่หู

แส้ทัณฑ์ทรมานประกอบไปด้วยเพลิงบัวแดงและโลหิตหัวใจของสนมชื่อเฟย  และยังผ่านการปรับเปลี่ยนด้วยบัวเพลิงฟ้าพิโรธของเย่ว์หยางและพลังคลั่งของเย่ว์หยาง  ผสานกับรูปลักษณ์เดิม  อาจกล่าวได้ว่าเป็นพลังที่น่าสะพรึงกลัว  เทียบกับสมบัติที่มีพลังเหมือนกัน  อย่างน้อยก็ต้องเป็นแส้ระดับแพลตตินัม  การหวดครั้งนี้แทบจะทำให้ชีวิตชราของไท่หูหลุดลอยไป  ความเจ็บปวดนี้สามารถทำให้เฒ่าฝีมือดีผู้นี้ต้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด... ผมสีเงินปลิวและร่วงลง รอยหวดกินลึกถึงกะโหลก เนื้อบนใบหน้าเป็นแนวรอยหวด

เมื่อไท่หูหนีรอดจากแส้นี้ได้ แส้อย่างเดียวกันนี้ก็หวดลงมาจากท้องฟ้าอีก

แส้ฟาดถูกตำแหน่งหัวใจของไท่หูก่อนจะรวบรัดแน่น

แส้เพลิงรัดรอบคอเขาแน่น  แทบจะทำให้ไท่หูสำลัก

นี่คือนางพญากระหายเลือดที่เพิ่งบินออกมาได้ก็โจมตีศัตรู  ถ้าราชาฉลามช่วยเขาไม่ทันเวลา ไท่หูคงกลายเป็นแมวตายแน่  เพราะดาบฮุยจินของเย่ว์หยางฟันลงมาอีกครั้งด้วยวิชาที่เขาบัญญัติขึ้นเอง มหาโทเท่มศึก

โทเท่มคุกโลหิต

แม้ว่าราชาฉลามเข้ามาช่วยเหลือก็ตาม ไท่หูรู้สึกว่าเขาเหมือนอยู่ในอ่างนรก และกลัวว่าจะถูกเย่ว์หยางโจมตีโดยตรง ราชาฉลามจึงใช้ความปราดเปรียวตามธรรมชาติของเขา คว้าตัวไท่หูและกระโดดขึ้นไปในอากาศหลีกหนีจากการต่อสู้  ราชาฉลามยังคงเรียกอสูรปลิงทะเลและคายพลังออกมาจำนวนมากเพื่อช่วยรักษาไท่หู  สามราชันย์รีบเข้ามาต่อสู้ต้านทานเย่ว์หยางไว้

 “ไสหัวไป” เย่ว์หยางเก็บดาบจันทร์เสี้ยวและดาบฮุยจิน  จากนั้นเขาชูมือขึ้นและแส้เพลิงที่ทำสร้างจากเพลิงอมฤตก็เริ่มหมุนเร็วขึ้น เสียงไฟแตกปะทุนับพันระเบิดขึ้น

 “อ๊าาาา.....”

แม้ว่าสามราชาจะหลบหนีได้ทันเวลา  แต่ขุนพลทะเลทั้งหมดและกองทหารของจักรพรรดิสมุทร ที่ตกเป็นเป้าของปืนไฟ ล้วนถูกยิงกันทั้งหมด

ไม่ว่าใครก็ตามจะไม่สามารถทนความเจ็บปวดได้ ถ้าพวกเขาถูกยิงด้วยกระสุนเพลิงอมฤต

ถ้าแขนขาของพวกเขาถูกยิง  พวกเขาจะช่วยชีวิตตนเองได้ก็ต่อเมื่อใช้วิธีการที่โหดร้ายตัดแขนขาออกไป  อย่างไรก็ตาม ถ้าเย่ว์หยางยิงเข้าที่ส่วนอวัยวะสำคัญของร่างกายหรือศีรษะพวกเขา  พวกเขาจะต้องเผชิญกับความตายอย่างเดียว  ไม่มีใครช่วยพวกเขาได้  และไม่มีผู้ใดกล้าช่วย  ทันทีที่ถูกเพลิงอมฤตเผาผลาญ ไม่มีพลังใดที่จะหยุดพลังชำระล้างและทำลายของมันได้

แม้ว่าองค์ชายไห่หลงจะมีทักษะของปราณก่อกำเนิดระดับเจ็ด  แต่เขายังไม่กล้าท้าสู้กับเย่ว์หยาง

เมื่อเย่ว์หยางใช้เพลิงอมฤต หัวใจของเขาพลันเย็นเฉียบ

จิตวิญญาณนักสู้ของเขากลายเป็นหลั่งเหงื่อกาฬเยียบเย็น

แม่ทัพทะเลทั้งแปดกลับตรงกันข้าม ด้วยความจงรักภักดี  แม้ว่าต้องเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งอย่างเย่ว์หยาง  พวกเขาทั้งหมดก็วิ่งเข้าจู่โจมพร้อมกัน

 “พวกเจ้ากำลังหาที่ตาย”  ทันใดนั้นเย่ว์หยางหมอบลงทันที  เมื่อแม่ทัพทะเลทั้งแปดใกล้ถึงตัวเขา  เขาลุกขึ้นยืนทันทีเพลิงอมฤตบนตัวเขาก็พุ่งเป็นลำสูงขึ้นไปในท้องฟ้า

แม่ทัพทะเลหกคนมีปฏิกิริยาสนองตอบว่องไว หลบได้ทันเวลา

แม่ทัพทะเลอีกสองคนปฏิกิริยาช้าถึงกับวิ่งเข้าไปในกองเพลิงอมฤต

แม้ว่าพวกเขารู้ว่าพวกเขามีโอกาสตายมาก  แต่พวกเขาไม่ดิ้นรนหลบหนี  พวกเขากลับวิ่งตรงเข้าหาเย่ว์หยางเพื่อกอดตัวเย่ว์หยางและทำลายตนเอง

หลังจากลอบศึกษาความเร็วสุดยอดและการระเบิดพลังจากจักรพรรดิชื่อตี้  ทักษะเหล่านั้นก็ถูกนำมาใช้  ทันทีเมื่อแม่ทัพทะเลทั้งสองโถมตัวเองเข้าหาเย่ว์หยาง ในเสี้ยวหนึ่งในพันวินาที  กระแสพลังก็ระเบิดออกมาจากใต้เท้าของเย่ว์หยาง  พลังนั้นได้กระแทกใส่แม่ทัพทะเลคนหนึ่ง เหวี่ยงร่างของเขาขึ้นไปในอากาศ   ส่วนแม่ทัพทะเลอีกคนหนึ่งตระหนักว่าแสงพลังที่เข้มข้นของอักษรรูนกำลังก่อตัวเป็นรูปวงจักรล้างโลก

โธ่เว้ย

ก่อนที่แม่ทัพทะเลผู้นี้จะทันได้คิดอะไร  เขาก็ตระหนักว่าวงจักรล้างโลกได้ตัดร่างเขาแล้ว

แม่ทัพทะเลที่ถูกโยนขึ้นไปในอากาศยังคงอยู่ในอาการเจ็บปวด

 “ตาย!”  ด้วยเพลิงอมฤตในมือซ้าย  เย่ว์หยางกดลงที่หน้าของเขาอย่างอำมหิตและโยนร่างเขาลงผิวทะเลซึ่งกลายเป็นผิวกระจกเพราะอำนาจมุกทะเลสงบ

ขณะเดียวกัน แม่ทัพทะเลที่ถูกตัดขาดเป็นสองท่อนตกลงมาจากอากาศ จากนั้นเลือดสาดกระจายออกมา

ดอกไม้มากมายนับไม่ถ้วน งอกออกมาจากผิวทะเล  ต้นที่ใหญ่ที่สุดก็คือต้นดอกหนามปีศาจ  ต้นดอกหนามปีศาจอ้าปากยักษ์ของมันกลืนร่างทั้งสองท่อนของแม่ทัพทะเลลงไป

นางพญาดอกหนามมงกุฎทองตื่นจากการหลับไหลของนางแล้ว

การปรากฏตัวของนางก่อให้เกิดคลื่นเสียงร้องคร่ำครวญจากทุกคน

จะตายหรือเป็น ต้นดอกหนามพวกนี้ไม่สนใจ ต้นดอกหนามเหล่านี้เหมือนกับคลื่นมหาสมุทรด้วยก้านที่ยาวของมันสามารถบิดจับคนกลืนกินได้  ถ้าต้นดอกหนามไม่สามารถกลืนพวกเขาได้ เหยื่อก็จะถูกเชือดคอตาย จากนั้นก็จะถูกกลืนและย่อย  ฮุยไท่หลางก็จะคอยกินศัตรูระหว่างต่อสู้  แต่ฮุยไท่หลางยังคงสูญเสียการควบคุมพื้นที่ทะเลให้กลับนางพญาดอกหนามมงกุฎทอง  ต่อให้มีฮุยไท่หลางอีกร้อยตัวก็ไม่สามารถชนะทะเลดอกหนามในเรื่องการกินได้

นอกจากจ้าวปีศาจลาวาที่จมลงสู่ก้นทะเลแล้ว  จ้าวปีศาจลาวาอีกสี่ตัวที่เหลือก็โดนมนุษย์มัจฉากลายพันธุ์เล่นงานอย่างน่าสงสาร

ทั้งนี้เพราะมนุษย์มัจฉากลายพันธุ์ไม่เพียงแต่มีความสามารถของนักสู้ปราณก่อกำเนิดเท่านั้น  แต่พวกเขายังมีทักษะในน้ำที่ดีอีกด้วย

อสูรหลายตนสามารถพ่นน้ำเป็นลำได้  ถ้าทะเลไม่กลายเป็นแข็งเหมือนกระจกแล้วอสูรลาวาทั้งสี่อาจตายไปนานแล้วก็ได้

 “โอวไม่นะ, ท้องฟ้าเปลี่ยนสี”  ราชาฉลามที่ร่วมรับมือเย่ว์หยาง  แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง  แม้ว่าท้องฟ้าจะมืดครึ้มแล้ว  แต่ไม่น่าจะมีเมฆครึ้มมากเกินไป  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

สังข์วายุถูกเป่าดังขึ้น

ขณะที่ลมพัดระหว่างท้องฟ้ากับทะเล  เมฆครึ้มดังกระหึ่มอยู่เบื้องบน  สายฟ้าแล่บแปลบปลาบขณะที่ฝนเริ่มเทลงมาจากฟากฟ้า

ถึงตอนนี้ ราชาฉลามถึงได้ตระหนักว่า ท่ามกลางทะเลดอกหนาม  มีนางเงือกสาวสวยนางหนึ่งกำลังเป่าสังข์วายุเรียกพายุฝน!