เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 472 ใครบังอาจขวางข้า?

 

ตอนที่  472  ใครบังอาจขวางข้า?

องค์หญิงไห่กุ้ยชี้ไปที่นางเงือกวายุในท่ามกลางพายุและกรีดร้องสุดเสียงของนาง “เร็วเข้า, รีบเลย ใครก็ได้ ไปฆ่านาง ฆ่านางเดี๋ยวนี้”

ขุนพลทะเลจำนวนหนึ่งและองครักษ์อีกเป็นสิบได้ฟังคำบัญชาจึงพุ่งเข้าหาอย่างไม่กลัวตาย

แม่ทัพทะเลอีกส่วนหนึ่งเห็นสถานการณ์แล้วรีบกระโจนเข้ามาอย่างกล้าหาญเตรียมทำลายสังข์เรียกพายุของนางเงือกวายุ  ธนูทองปักเข้าที่ไหล่ของเขา ในทันใดนั้นไหล่ของแม่ทัพทะเลกลายเป็นหิน  เขาไม่สามารถมีปฏิกิริยาตอบสนองได้ทันเวลาขณะที่สายฟ้าระเบิดฝ่าอากาศฟาดลงที่ศีรษะของเขา

ศีรษะและหน้าของเขาไหม้เกรียม

โลหิตพุ่งออกจากดวงตา, หู, ปากและจมูก

ขณะที่เขาตกลงไปอย่างไร้เรี่ยวแรง  แม่ทัพทะเลที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสเห็นดาบน้ำแข็งสองเล่มฟันใส่ลำคอเขา

สติของเขาดับวูบทันที....

ถ้านางเงือกวายุปรากฏตัว  เมดูซาศิลา, นาคาสายฟ้าและปีศาจอสรพิษน้ำแข็งจะไม่ปรากฏตัวได้อย่างไร?

แม่ทัพทะเลที่เหลืออีกห้าคนรีบถอยไปอยู่ในพื้นที่ๆ ปลอดภัย ด้วยเกรงว่าจะไปตามเส้นทางเดียวกับสหายของเขา

เมดูซาศิลาและนาคาสายฟ้าก็ว่าน่ากลัวพอแล้วที่แย่ที่สุดก็คือมีปีศาจอสรพิษน้ำแข็งเพิ่มขึ้นมาด้วย  นอกจากนี้  พวกนางทุกคนอยู่ภายใต้การปกป้องของทะเลดอกหนาม  สภาพนางพญาดอกหนามมงกุฎทองในตอนนี้ หากจะเดินเข้าทะเลดอกหนามก็เท่ากับหาที่ตายชัดๆ

มีแม่ทัพทะเลอยู่แปดคน  และตอนนี้สูญเสียแม่ทัพทะเลไปแล้วสามคน

อย่างไรก็ตาม จำนวนของศัตรูกลับทวีคูณ

เวลาผ่านไป เหลือเวลาไม่ถึงสิบนาที  ภารกิจที่จักรพรรดิสมุทรมอบหมายให้เขาก็จะสำเร็จ  พวกเขาต้องรั้งศัตรูให้ได้อีกยี่สิบนาที

พอเห็นว่าสถานการณ์เลวร้ายเช่นนี้  ราชาฉลามอดปวดหัวไม่ได้

คุณชายสามตระกูลเย่ว์มีพลานุภาพมากกว่าที่เขาคิดไว้เป็นสิบเท่า  ไม่เพียงแต่ครอบครองเพลิงอมฤตและวงจักรล้างโลกเท่านั้น  เขายังมีอสูรที่ว่องไวและทรงพลังอย่างมาก  เขาไม่เหมือนนักสู้ปราณก่อกำเนิดอายุน้อยเลยแม้แต่น้อย  ทักษะต่อสู้ของเขาคล่องแคล่วว่องไวเหมือนกับสุนัขจิ้งจอกที่บำเพ็ญตบะมาเป็นพันๆ ปี  สิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือคุณชายสามตระกูลเย่ว์ผู้นี้ ยังไม่ได้แสดงพลังทั้งหมดของเขา  เขายังคงเก็บพลังไว้อยู่

บางทีเขาต้องการจะออมแรงไว้ช่วงชิงอุทกแม่พระธรณีหมื่นปีก็เป็นได้

แม้ถ้าเป็นกรณีนั้น  ย่อมไม่มีผู้ใดสามารถหยุดยั้งเขาได้

แม้แต่ไท่หูที่เป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับเก้า สูงที่สุดในที่นี้ ก็ยังหวั่นเกรงเพลิงอมฤตและวงจักรล้างโลก  ทั้งสองนี้คือดาวข่มของเขา

สิ่งที่ทำให้ไท่หูและราชาฉลามรู้สึกสิ้นหวังที่สุดก็คือ จู่ๆ ปีศาจอสรพิษน้อยว่ายน้ำออกมาจากทะเลลึก  เธอดำลงใต้ทะเลอย่างสง่างามและรวดเร็ว  และบริเวณนั้นเป็นที่ๆ อสูรทะเลและเผ่ามนุษย์ทะเลไม่สามารถลงไปได้  เธอไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ดำและโผล่ขึ้นมาจากทะเลอย่างง่ายดาย  สิ่งที่ทำให้คนอื่นแทบเป็นบ้าก็คือ เธอถือมุกทะเลสงบอยู่ในฝ่ามือของเธอ!

มุกทะเลสงบที่สิ่งมีชีวิตในทะเลและเผ่ามนุษย์ทะเลไม่อาจแตะต้องได้กลับอยู่ในมือเธออย่างง่ายดาย

เป็น..เป็นไปได้ยังไง!

เมื่อเห็นการกระทำของเธอไม่ถูกจำกัดและสามารถทะลุผิวน้ำที่เหมือนกระจกลงไปได้  เธอลอยตัวเข้ามาอยู่ต่อหน้าเย่ว์หยางแล้วมอบมุกทะเลสงบให้เขาในที่สุด  ราชาฉลามและไท่หูต่างกอดไหล่กันร้องลั่น  แผนการที่สมบูรณ์ของเขาซึ่งเขาวาดขึ้นทุกวิถีทางกลับกลายเป็นฟองอากาศหายไปต่อหน้าปีศาจอสรพิษน้อย

ที่มากกว่านั้น พวกเขายังสูญเสียสมบัติอย่างมุกทะเลสงบไปด้วย

 “เก่งมาก ลูก!” เย่ว์หยางรับมุกทะเลสงบไว้และกอดเสี่ยวเหวินหลีและหอมแก้มเธอเบาๆ

 “แหะ แหะ” เสี่ยวเหวินหลียิ้มและกอดเย่ว์หยางอย่างน่ารัก  เธอจูบเขาคืน

ดวงตากลมโตงดงามของเธอหรี่โค้งเหมือนพระจันทร์เสี้ยว น่ารักเป็นพิเศษ

ทันทีที่มุกทะเลสงบอยู่ในมือของเย่ว์หยาง  ผิวน้ำทะเลที่เหมือนกระจก พลันสลายหายไปทันที กลับคืนสู่สภาพเดิม

เนื่องจากปราณก่อกำเนิด  ผิวน้ำกระเพื่อมทันที  นอกจากนี้ยังได้รับผลกระทบจากสังข์วายุของนางเงือกวายุทันที   พายุโหมกระหน่ำกวาดไปทั่วผิวทะเล

องครักษ์ฝีมือดีจำนวนมากและขุนพลทะเลจากกองทัพจักรพรรดิสมุทรร่วงลงในน้ำ  จ้าวปีศาจลาวาเปียกน้ำร้องโหยหวนขณะที่พวกมันจมลงสู่ก้นทะเลและกลายเป็นรูปปั้นหิน

สถานการณ์สำหรับฝ่ายจักรพรรดิสมุทรเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน มนุษย์มัจฉากลายพันธุ์ทุกตนที่ก่อนนั้นหม่นหมองใจคอไม่ดีไปชั่วขณะ ได้ผ่อนลมหายใจยาว... ในที่สุดคราวนี้ก็ถึงคราวที่พวกเขาจะได้ใช้พลังเสียที

เนื่องจากพวกเขากลายเป็นมนุษย์มัจฉากลายพันธุ์ไปแล้ว  การไม่อาจสู้ใต้น้ำได้ทำให้พลังของพวกเขาลดลงไปครึ่งหนึ่ง  ในทางกลับกัน ถ้าพวกเขาสามารถสู้ในน้ำได้  พลังรบของพวกเขาจะเพิ่มมากเป็นทวีคูณ  จะมีความแตกต่างใหญ่ขนาดไหน ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้น?  แน่นอนว่าเหล่านักสู้ของจักรพรรดิสมุทรไม่อ่อนแอ พวกเขาก็ยังคงมีพลังต่อสู้เพิ่มขึ้นอีกด้วย  อย่างไรก็ตาม  พวกเขาไม่เคยสู้กับมนุษย์มัจฉากลายพันธุ์ในใต้น้ำ  ทั้งนี้เพราะพวกเขาต้องเผชิญหน้ากับนักสู้ปราณก่อกำเนิดถึงสามสิบกว่าตน  พลังของพวกเขาจะขยายมากขึ้นเป็นทวีคูณ

 “ไตตันน้อย, ให้เรารับมือทางนี้เอง”  หัวหน้ามนุษย์ปลาหมึกส่งสัญญาณให้เย่ว์หยางว่าสามารถจากไปได้  เขามั่นใจพอที่จะทำศึกนี้  แม้ว่าเขาจะไม่รับรองชัยชนะขั้นสุดท้าย  แต่ก็คงไม่มีปัญหา

 “เร็วเข้า พาคนเข้าไปที่หุบเขาแก้วผลึกและขวางน้ำวนใหญ่ทั้งห้าเอาไว้”  องค์ชายไห่หลงตะโกนอย่างกังวล

เนื่องจากมีความจริงว่า คนเพียงห้าคนเท่านั้นสามารถเข้าไปในหุบเขาแก้วผลึกได้ และจักรพรรดิสมุทรกับอันซีอยู่ข้างในแล้ว  ถ้ามีคนเข้าไปอีกสามคน  ก็จะไม่มีคนอื่นเข้าไปได้

ทันใดนั้น ผู้ช่วยสามคนผู้ภักดีและเชื่อฟังได้เข้าไปที่น้ำวนใหญ่

เย่ว์หยางมองผ่านรอยพับแขนตน เขาไม่ได้พยายามจะห้ามพวกเขา

ราชาฉลามยังคงปวดหัวของตนอยู่  องค์ชายไห่หลงประเมินฝีมือตนเองสูงเกินไปแล้ว

ถ้าวิธีขวางคนนั้นใช้ได้  อย่างนั้นทำไมจักรพรรดิสมุทรถึงให้ทุกคนออกมาอีกเล่า?  อย่างนั้นอาจปล่อยคนอื่นให้ขวางเอาไว้ก็ได้ไม่ใช่หรือ?

ต้องรู้ไว้ก่อนว่ามีสุดยอดนักฆ่าอย่างอันซีอยู่ข้างใน  อย่าว่าแต่อันซีเลย  ยังคงมีผู้พิทักษ์โบราณเป็นร้อยอยู่ข้างใน สามคนที่เพิ่งเข้าไปจะทนได้นานแค่ไหน?  ต่อให้ไม่มีผู้พิทักษ์โบราณ ไม่มีอันซีโจมตี  ในการต่อสู้ระหว่างยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิดทั้งสองที่มีระดับปราณก่อกำเนิดอยู่ในขั้นที่สิบ  สามคนนั่นจะทนอยู่ได้นานเพียงไหน  พวกเขาอาจแตกสลายกลายเป็นเถ้าถ่านและระเหยกลายเป็นควันทันทีที่เข้าไปก็ได้

 “ฉลาดเหลือเกิน องค์ชายไห่หลง สมองของเจ้าเยี่ยมจริงๆ คงเป็นเพราะเจ้ากินอาหารประเทืองปัญญาอ่อนลงไปกระมัง?”  เย่ว์หยางปรบมือยกยอ

 “เจ้า...”  องค์ชายไห่หลงสั่นเทิ้มด้วยความโกรธ

ถ้าเป็นคนอื่น เขาคงวิ่งเข้าไปฉีกทึ้งฝ่ายตรงข้ามเป็นชิ้นๆ ไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม  คนที่อยู่ต่อหน้าของเขาก็คือเย่ว์หยาง  เขาไม่กล้าแตะต้องเย่ว์หยางแม้แต่ปลายนิ้ว  ต่อให้เย่ว์หยางบอกว่าเขาจะไม่เคลื่อนไหวโต้ตอบก็ตาม  องค์ชายไห่หลงก็คงไม่กล้าโจมตีอยู่ดี  เขาเห็นมาแล้วไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ขุนพลทะเลของเขาถูกตัดขาดเป็นท่อนถูกเพลิงอมฤตของเย่ว์หยางเผามอดไหม้เป็นเถ้าถ่าน

เขาเกลียดเย่ว์หยาง

เขาเกลียดเย่ว์หยางมากถึงขนาดกัดฟันกรอดๆ  อย่างไรก็ตาม เขาไม่กล้าเข้าไปใกล้เย่ว์หยางแม้แต่ก้าวเดียว

ถึงเวลานี้ไท่หูค่อยกระโดดออกมาแสดงความสามารถของนักสู้อาวุโส  เขาโบกไม้เท้างูสายฟ้าและชี้มาที่เย่ว์หยาง

ตอนนี้, เขาไม่สนใจอีกต่อไป  เขาแสดงพลังของนักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับเก้าขั้นสูง  อาจกล่าวได้ว่าช่วงเวลานี้ เขาแข็งแกร่งกว่าซุ่นเทียนและองค์ชายเงาดำเล็กน้อย  อย่างไรก็ตาม เขากลับไม่มีอะไรเมื่อเทียบกับจักรพรรดิชื่อตี้และราชาเฮยอวี้  ต่อให้จักรพรรดิชื่อตี้อยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุดก็ตาม  เขาก็ยังสามารถฆ่าไท่หูได้ในหนึ่งวินาที

เย่ว์หยางผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยเผชิญหน้ากับจักรพรรดิชื่อตี้, สนมชื่อเฟย, ซุ่นเทียนและองค์ชายเงาดำซึ่งร่วมมือกันโจมตีมาแล้ว ยังรู้สึกสบายใจที่จะเผชิญหน้ากับนักสู้อาวุโส

แม้แต่ช่วงซ้อมฝีมือกับนางเซียนหงส์ฟ้าก็ยังไม่ง่ายดายเช่นนี้

ไท่หูนั้นส่วนใหญ่จะครอบงำคู่ต่อสู้ของเขาโดยใช้พลังจิตโจมตีและด้วยความเร็ว  พร้อมด้วยทักษะทำให้ฝ่ายตรงข้ามอัมพาตแล้วจึงใช้ไม้เท้างูสายฟ้า

คนอื่นๆ อาจจะหวั่นเกรงพลังเหล่านี้  แต่สำหรับเย่ว์หยาง อาวุธเหล่านี้เป็นแค่เหมือนละอองแสง  พูดถึงการโจมตีด้วยพลังจิต  ไท่หูยังมิอาจเทียบได้กับนางเซียนหงส์ฟ้าด้วยซ้ำ  ทักษะแฝงเร้นเสน่ห์ของนางเซียนหงส์ฟ้าสามารถใช้ได้กับสิ่งมีชีวิตทุกอย่าง  ขณะที่นัยน์ตาภูตผีของไท่หูเป็นของตลกสำหรับเย่ว์หยาง  ฮุยไท่หลางแข็งทื่อเพราะถูกตาภูตผีจ้องทำให้มันโกรธ

ส่วนพลังนัยน์ตาทำลายล้าง เป็นของไท่หูตั้งแต่เมื่อไหร่?

เนตรประหารของอาหมันอาจทำให้ไท่หูต้องร้องไห้อับอายขมขื่นใจและไม่อาจโผล่มาให้เห็นหน้าก็เป็นได้ 

 “โจมตี”  ไท่หูใช้ไม้เท้างูสายฟ้าฟาดใส่ไหล่เย่ว์หยาง  เขายินดีมาก และต้องการฟาดซ้ำอีก

 “เจ้าโง่” เย่ว์หยางคำราม  ปีกเพลิงอมฤตเปลี่ยนเป็นเกราะคุ้มครองเขาไว้แล้ว  การฟาดครั้งนี้ไร้ผลและทำให้เจ็บปวดนิดหน่อยเท่านั้น  อย่างไรก็ตาม ไท่หูตกอยู่ในอำนาจทักษะแฝงเร้นโซ่ล่องหนของเสี่ยวเหวินหลี  ตอนนี้เขาหมดโชคแล้ว  ก่อนที่ราชาฉลามจะทันได้ช่วย เย่ว์หยางรีบโจมตีทันที  เขาใช้หมัดขวาต่อยเข้าที่หัวใจของไท่หู  ใช้นิ้วมือข้างซ้ายสองนิ้วแทงนัยน์ตาของไท่หู  ไท่หูหลับตาไม่ทัน ต่อให้หลับตาทัน แต่ก็ไม่อาจต่อต้านปราณกระบี่ไร้ลักษณ์ของเย่ว์หยางได้  หลังจากทำลายนัยน์ตาภูตผีของไท่หูแล้ว  เย่ว์หยางเตะเข้าที่หว่างขาของไท่หูอย่างรุนแรง ส่งผลให้เขาปลิวกระเด็นไปไกล พร้อมกันนั้นเหมือนกับว่าเขาได้ยินเสียงแตก  เขาได้ยินเสียงลูกอัณฑะแตกลางๆ

 “พลังทะเลคลั่งกลืนกิน”  ราชาฉลามก็เร่งลงมือในที่สุด  แต่ก็สายเกินไป

 “ช้าเกินไป” เย่ว์หยางเลียนแบบพลังมังกรคชสารของซุ่นเทียน ขณะใช้หมัดฮิปโปดาวตกของเจ้าอ้วนไห่ก่อเกิดเป็นพลังเหมือนเม็ดฝนโจมตีใส่ร่างของราชาฉลาม เงายักษ์บวกกับพลังของยักษ์ที่เพิ่มขึ้นมหาศาล  ร่างของราชาฉลามถูกต่อยจนเป็นกำปั้นลึกลงไป  โชคดีที่ร่างของเขามีหนังฉลามที่หนาซึ่งเพิ่มพลังป้องกันให้เขา  ด้วยพลังปราณก่อกำเนิดระดับแปดของเขา  เขาคว้าตัวไท่หูและรีบหนีออกไป เขาไม่ตั้งใจจะรับมือเย่ว์หยาง

ในท้องฟ้า สามราชาหลบหนีการโจมตีของหัวหน้ามนุษย์ปลาหมึก, ปลาวาฬจางและมนุษย์ปลาดาบจี๋ฟง  พวกเขาเข้ามาปกป้องราชาฉลามและไท่หูที่ได้รับบาดเจ็บปางตาย

เย่ว์หยางถือทวนทองฆ่ามังกรและพุ่งเข้าใส่กองทัพและขุนพลของจักรพรรดิสมุทร

การสังหารหมู่เริ่มขึ้นแล้ว

เย่ว์หยางหยุดมือหลังจากที่ทุกคนหนีห่างออกไปด้วยความกลัวและไม่มีใครกล้าเข้ามาหาเขาอีก

ตัวเขาย้อมไปด้วยเลือด เหมือนกับเทพปีศาจยุคโบราณ ไม่มีใครที่ไม่กลัว

เย่วหยางกวาดตามององค์ชายไห่หลงอย่างรวดเร็ว  “องค์ชายผู้ฉลาด  เจ้ายังวางแผนให้คนมาขัดขวางข้าอีกหรือเปล่า?  ถ้าไม่มีใครกล้าเอาชีวิตมาทิ้ง  อย่างนั้นข้าจะเข้าไปทักทายบิดาของเจ้าแล้วนะ,  องค์ชาย!  จะเล่นกับข้าไหมเล่า? เจ้าก็ยังอายุน้อยมาก ถ้าเจ้าคิดว่าการมีพ่อเป็นจักรพรรดิสมุทรแล้วจะทำให้เจ้าเป็นองค์ชายที่แท้จริง  อย่างนั้นเจ้ามันก็แค่นกน้อยที่หวาดกลัวและไร้ประโยชน์  กลับไปซุกใต้เตียงบิดาเจ้าเสียเถอะ  โลกภายนอกนั้นอันตรายเกินไป”

เผชิญกับถ้อยคำที่เยาะเย้ยและเย็นชาของเย่ว์หยาง  องค์ชายรู้สึกว่าหน้าบัดเดี๋ยวแดง บัดเดี๋ยวเขียว

เขาไม่กล้าตอบโต้

เพราะเย่ว์หยางแผ่รังสีอำมหิต  และไท่หูผู้ทรงพลังก็ยังอยู่ในสภาพน่าสงสารเช่นนั้น  องค์ชายแทบจะปัสสาวะราดกางเกงอยู่แล้ว มันทำให้เขาทำอะไรไม่ถูก

ราชาฉลามกระอักโลหิต  ขณะที่ไท่หูยังมีขุนพลทะเลสองสามคนคอยพยาบาลรักษา  ราชาอีกสามคนกำลังวุ่นกับการต่อสู้กับหัวหน้ามนุษย์ปลาหมึก, ปลาวาฬจางและมนุษย์ปลาดาบจี๋ฟง  พวกเขาไม่สามารถเบี่ยงเบนความสนใจของคู่ต่อสู้ได้  ขณะที่เย่ว์หยางตัดสินใจเข้าไปในหุบเขาแก้วผลึก  ไม่มีผู้ใดกล้าขัดขวาง  องค์ชายไห่หลงและองค์หญิงไห่กุ้ยทั้งสองคนได้แต่ก้มหน้าทำเป็นไม่เห็นอะไร

เย่ว์หยางพาแต่เสี่ยวเหวินหลีไปและทิ้งฮุยไท่หลาง, นางพญาดอกหนามมงกุฎทอง, นางพญากระหายเลือด, เมดูซาศิลา, เงือกวายุ, นาคาสายฟ้าและปีศาจอสรพิษน้ำแข็งไว้ด้านนอก

ด้วยเหล่าอสูรที่ทรงพลังเหล่านี้ ทหารของจักรพรรดิจะไม่มีเปรียบอะไร

ยิ่งกว่านั้น มนุษย์ปลาตีนและมนุษย์มัจฉากลายพันธุ์อีกสามสิบกว่าตนก็ยังอยู่ที่นี่

หุบเขาแก้วผลึก

เมื่อเย่ว์หยางเข้าไปในหุบเขาแก้วผลึก  เขามีเวลาอีกสิบนาที ก่อนที่อุทกแม่พระธรณีจะถือกำเนิด

อย่างไรก็ตาม เขาคาดไม่ถึงเลยว่าที่นี่จะกลายเป็นนรกเลือดไปแล้ว

มีอสูรขนาดยักษ์สิบตัวตายแล้ว เลือดสดดูเหมือนจะย้อมหุบเขาแก้วผลึกจนแดงฉาน  แม้แต่ผู้พิทักษ์โบราณที่ได้รับบาดเจ็บและเสียหายไปด้วย  เนื่องจากพวกมันกำลังดูดกลืนพลังงานจากแก้วผลึกเพื่อฟื้นฟูสภาพของมัน  ในอากาศ ดูเหมือนจะมีพระอาทิตย์สองดวง  จักรพรรดิสมุทรก้วนหลานและอันซีนั่นเอง  การต่อสู้ของพวกเขาเข้าสู่จุดตัดสิน  ทั้งสองฝ่ายโจมตีต่อสู้โดยไม่มีถอย  ความตึงเครียดกำลังเข้มข้นทุกขณะ...

ในใจกลางของหุบเหวแก้วผลึก  ในส่วนถ้ำที่ลึกที่สุด  มีแก้วผลึกงอกขึ้นจำนวนมาก  แก้วผลึกงอกขึ้นทีละนิดๆ เหมือนกับดอกไม้บาน  เป็นกระบวนการที่ดำเนินไปช้ามาก

นั่นคือที่เกิดของอุทกแม่พระธรณีหมื่นปี!