ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 88 ฝึกพลังวิญญาณ

ตอนที่  88  ฝึกพลังวิญญาณ

ท้องฟ้าปกคลุมด้วยบอลเพลิงโหมกระหน่ำ

ปัง ปัง ปัง

อสูรหุ่นกลตัวแล้วตัวเล่า ที่มีไฟลุกท่วมตัวพุ่งตรงเข้ามาเหมือนพายุสายฟ้า และจากนั้นพุ่งเข้าหาบอลเพลิงขนาดมหึมาในท้องฟ้า   ทุกๆ รัศมีไฟที่เข้าไปในบอลเพลิงจะปล่อยพลังระเบิดที่รุนแรง  เสียงของระเบิดดังมาก

ลูกไฟที่ระเบิดออกมาทำให้ข่งโหย่วหลินคำรามด้วยความโกรธและเจ็บปวด

ปัง

เสียงระเบิดดังสนั่นอย่างไม่เคยปรากฏมีมาก่อน  ตามมาด้วยแสงกระจายเจิดจ้าส่องลงพื้นจนขาวโพลนไปหมด  ใต้พื้นที่ถังเทียนยืนอยู่สั่นสะเทือน  พลังคลื่นกระแทกเป็นเหมือนพายุสลาตันกวาดล้างไปทุกที่  ตัวบ้านถูกเหวี่ยงขึ้นไปและร่วงลงมาเหมือนกระดาษ

แสงกระจายหายไปพร้อมกับคลื่นระเบิด

โลกสงบลงและท้องฟ้าว่างเปล่าราวกับว่าถูกชำระล้างทำความสะอาด เหมือนกับไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน  ข่งโหย่วหลินผู้น่ากลัวและแข็งแกร่งในชุดเกราะเพลงหงส์มองดูสง่างามเหมือนเจ้าชาย หายไปจากท้องฟ้าและไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้ทั้งสิ้น

หลังจากเงียบไปในช่วงเวลาสั้นๆ  ตระกูลหลินก็ตกอยู่ในภาวะแตกตื่น เกิดเหตุการณ์ที่น่ากลัวบางอย่าง ปรากฏอยู่ในตระกูลหลิน  เกิดอะไรขึ้นกันแน่?

คนในตระกูลระดับสูงทั้งหมดต่างก็โผล่ออกมา ทุกคนมีสีหน้าเหลือเชื่อ  ทุกคนรู้ว่าภายใต้สถานการณ์แบบไหนกันแน่ที่อสูรจักรกลจะเปิดระบบฆ่าตัวตายในตัวมัน

ประมุขตระกูลตาย!

เงาร่างแต่ละคนที่เริ่มแตกตื่นตกใจปรากฏทั่วทุกมุมของบ้านสกุลหลิน บางคนใช้วิชาตัวเบาทะยานขึ้นไปในอากาศวิ่งมาบนหลังคาเพื่อรวมตัวที่อาคารหลัก

ไม่มีผู้ใดสังเกตว่า ในท่ามกลางความแตกตื่นวุ่นวาย  บุรุษธรรมดาคนหนึ่งหลบออกมาจากตระกูลหลินเงียบๆ

ทั่วทั้งเมืองสามวิญญาณสั่นสะเทือน ยอดฝีมือนับไม่ถ้วนเที่ยวตรวจตราค้นหาอยู่ตามบนหลังคาและอาคารสูงที่มองเห็นได้กว้างไกล  ขณะที่ยอดฝีมือที่มีสัมพันธ์อันดีกับตระกูลหลินต่างก็เหินบินไปมาเพื่อให้ความช่วยเหลือด้วย

ในท่ามกลางความวุ่นวาย ถังเทียนกลับเข้าไปในค่ายฝึกทหารใหม่จากตำหนักจิตวิญญาณพลังยุทธ และจากนั้นกลับมาที่รอยแยกพลังงาน

เมื่อกลับมาถึงรอยแยกพลังงานและเห็นลูกพลังงานพุ่งออกมาจากรอยแยกไม่รู้จบ นัยน์ตาของถังเทียนเป็นประกายทันที  ตั้งแต่แรกจนถึงที่สุด  เขาไม่เคยได้ปะทะกับข่งโหย่วหลินโดยตรงและความแข็งแกร่งของข่งโหย่วหลินนั้นทิ้งรอยประทับในใจเขายากจะลบจะลบเลือน

ถ้าไม่ใช่เพราะการโจมตีฆ่าตัวตายจากหุ่นจำนวนมหาศาล ก็คงเป็นเรื่องยากที่อสูรกลจะเป็นภัยคุกคามข่งโหย่วหลินได้ รังสีปราณที่แผ่ออกมาเป็นพลังระดับเจ็ด เป็นปราณเที่ยงแท้ที่สง่างามและทรงพลัง แม้จะมีความแตกต่างด้านพลังงานมหาศาลก็ตาม  ถังเทียนเห็นประจักษ์ถึงอันตรายที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

ต่อให้เขาใช้ชุดเสือเขี้ยวดาบก็ตาม  เขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข่งโหย่วหลิน

 “เฮ้, ลุงปิง, อุปกรณ์ฝึกพลังวิญญาณ! เครื่องมือฝึกพลังวิญญาณ! เริ่มกันเลย! เริ่มกันเดี๋ยวนี้!”  ทันทีที่ถังเทียนตั้งเป้าหมาย เขารีบโยนเรื่องการต่อสู้ทิ้งไว้เบื้องหลังจิตใจ  และค่อนข้างใจร้อน

ปิงมองดูถังเทียน  ตาของเด็กหนุ่มแสดงถึงความคาดหวังและจริงจัง เขาจำได้ทันทีถึงสิ่งที่ถังเทียนได้พูดไว้ก่อนนั้น

 “ค่อยเริ่มพรุ่งนี้ก็ได้, พักเสียวันหนึ่งก่อน  เมื่อสภาพใจของเจ้าพร้อมในวันพรุ่งนี้ เราค่อยเริ่มกัน”  ปิงไม่ได้ให้คำมั่นอะไร

 “ทำไมต้องรอพรุ่งนี้ด้วย? เริ่มกันเดี๋ยวนี้!  ข้าคือหนุ่มชาวฟ้า!  ข้ามีพลังของมังกร มีความห้าวหาญดุจเสือ ยังจะต้องพักอะไรกันอีก?”  ถังเทียนไม่พอใจ

 “เจ้าไม่จำเป็นต้องพัก  แต่ข้าจำเป็นต้องพัก”  ปิงไม่มองดูถังเทียน และเริ่มลอยตัวไปที่มุมห้องและหลับตาลง

 “ท่านแก่มากแล้วจริง  คงต้องลำบากแย่เลยนะที่ร่างกายอ่อนแอลงเรื่องๆ...” ถังเทียนโพล่ง

ปิงตากระตุกเล็กน้อย  เจ้าเด็กโง่น่ารังเกียจนี่...  แต่ทันทีที่เขาคิดเรื่องที่ถังเทียนจะต้องทุกข์ทรมานในวันต่อไป หัวใจเขาก็สงบลงได้  หึหึ หนุ่มน้อย พรุ่งนี้เจ้าจะได้รู้ว่าชีวิตในนรกเป็นเช่นไร

พอเห็นว่าการยั่วยุใช้ไม่ได้ผล และปิงไม่ใส่ใจโต้ตอบ ถังเทียนได้แต่ถอยไปอยู่ที่ด้านข้างฝึกปราณเที่ยงแท้ต่อไป

หลังจากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมง ถังเทียนลืมตาอีกครั้ง ปราณเที่ยงแท้ในร่างเขาฟื้นฟูเต็มที่แล้ว  เป็นไปตามคาดพลังจากรอยแยก สามารถใช้ฝึกปราณเที่ยงแท้อย่างมีประสิทธิภาพได้อย่างน่าอัศจรรย์ เนื่องจากถังเทียนรู้สึกได้ถึงความก้าวหน้าของปราณเที่ยงแท้ได้อย่างชัดเจน ไม่แน่ชัดว่าเป็นเพราะการต่อสู้ที่เกิดขึ้นเร็วๆ นี้หรือไม่  แต่ความก้าวหน้าของพลังปราณเที่ยงแท้ของเขามีประสิทธิภาพมากกว่าปกติ

ถังเทียนคิดถึงสินสงครามของเขา  จึงล้วงลูกปัดวิญญาณออกมา

 “นี่, ลุงปิง ลูกปัดวิญญาณใช้ทำอะไรได้เหรอ?”  เขาสงสัย

ปิงลืมตา “เอาไปให้เซรีน  นางจะมีวิธีใช้เอง”

 “โอว” ถังเทียนผิดหวัง  งั้นก็เป็นชิ้นส่วนเครื่องกลสินะ  เขาโยนมันเก็บเข้าไปในตู้เก็บอาวุธอควาเรียส  สินสงครามเพียงชิ้นเดียวไม่ได้เหมาะกับเขาเลย เขารู้สึกเสียดายอยู่ในใจ เขาน่าจะใช้ช่วงเวลาที่ยุ่งเหยิงในตระกูลหลินค้นหาดู

โอกาสดีๆ อย่างนั้น เขาพลาดไปเสียแล้ว

เอาชนะนักสู้ระดับเจ็ดได้ยังมิอาจพูดได้เต็มปาก เมื่อไม่ได้ค้นหาดูในตระกูลหลิน แม้แต่ชิ้นส่วนของข่งโหย่วหลินก็หายไปด้วย เกราะที่งดงามอย่างนั้นยังถูกเผาอยู่ในซากปรักหักพังนั้นด้วย น่าเสียดายจริงๆ

ถังเทียนนึกเสียใจ แต่ก็ยังฝึกฝนต่อไป

※※※※※※※

 “เจ้าคิดบ้างไหมว่าตอนนี้ ถังพื้นฐานจะเป็นยังไงบ้าง?”  อาโมรี่พึมพำกับตัวเอง ขณะที่ตักข้าวอย่างเต็มที่  ข้าวในชามข้าวของเขาเมื่อเทียบกับคนอื่น มีขนาดมากกว่าสามเท่า

เหลียงชิวตักผักใส่ปากอย่างดูดีมีมารยาท ทนเคี้ยวจนกระทั่งกลืนลงไปหมด จากนั้นจึงค่อยๆ พูด “ถังเทียนจะก้าวหน้าได้เร็วแน่นอน ค่ายทหารรอบนอกไม่น่าจะมีแรงกดดันอะไร”

หานปิงหนิงนั่งกินเงียบๆ ไม่พูดอะไรสักคำ

ซือหม่าเซียงซานจู้จี้จุกจิกเรื่องอาหารในจานข้าวของเขา “อาหารที่นี่ มันแย่แสนแย่จริงๆ เนื้อชิ้นนี้ไม่มีรสชาติอะไรเลย  ผักก็ดิบเกินไป อาหารปรุงรสจัดเกินไป แถมยังใส่เกลือมากเกินไปอีก”

อาโมรี่รีบๆ ยัดอาหารใส่ปากและพูดทั้งที่อาหารเต็มปาก “ข้าคิดว่ามันเยี่ยมมากเสียอีก...”

 “ข้าจะไปหาพวกเขามาระบายความในใจคืนนี้อีกแล้ว”  ซือหม่าเซียงซานขมวดคิ้วหยิบชิ้นผักเล็กๆ โยนใส่ปาก

 “พ่อครัวที่นี่เปลี่ยนไปถึงสามครั้งแล้วนะ” หานปิงหนิงพูดเย็นชา   “อย่าเรื่องมากนักเลย”

 “หรือจะให้ข้าสังหารพวกเขาดี?”  ซือหม่าเซียงซานพูดเบาๆ

 “ข้าไม่ต้องการให้วันเวลาผ่านไปเปล่าๆ โดยไม่ได้กินน่ะสิ”  หานปิงหนิงวางตะเกียบและมองซือหม่าเซียงซานเย็นชา

เหลียงชิวเพิ่งเคี้ยวผักเสร็จทำเป็นมองไปด้านข้าง “ข้าไม่ต้องการอะไรอื่น  และรู้สึกว่าผักของพวกเขาปรุงได้ดีเลยทีเดียว”

อาโมรี่ยกจานข้าวตนเองและกวาดอาหารที่เหลือในจานเข้าปากอย่างดุเดือน เหมือนกับว่าปากของเขาเป็นถ้ำที่ไร้ก้นบึ้ง ข้าวพูนจานและกับข้าวไหลลงท้องอย่างรวดเร็ว  เขายืนขึ้น “ข้าจะไปขอเพิ่มอีก  ข้าชอบพ่อครัวนี้ จะขอให้เขาปรุงอาหารให้มากพอที่ข้าจะกินได้”

ซือหม่าเซียงซานส่ายหัวและถอนหายใจ “ก็ได้, ถ้าเสียดายขนาดนั้น ดูเหมือนข้าต้องออกไปข้างนอกและลักพาตัวพ่อครัวฝีมือดีมาเองเสียแล้ว

เหลียงชิวยังเลือกกินแต่ผักอย่างต่อเนื่องหลังจากที่กินคำแรกเสร็จไปแล้ว  หานปิงหนิงก็ทำตามหลังจากนั้นไม่นาน  ขณะที่อาโมรี่ลุยอาหารจานที่สี่ต่ออย่างดุเดือด

 “ในครั้งต่อไปท่านรัฐมนตรีไปจะไปดาวสายรุ้ง” เหลียงชิวยกแก้วชาขึ้นจิบ และถือโอกาสพูด “ข้าได้ยินว่าที่นั่นยังมีสาขาอื่นอยู่  ท่านรัฐมนตรีตัดสินใจแล้วที่จะไปดูการแข่งขันเพื่อเลือกดูว่าใครจะเป็นผู้ติดตาม มีแปดตำแหน่งสำหรับคนใหม่ และจะคัดเลือกจากทหารใหม่ทั้งหมดในค่ายทหารรอบนอกของหมู่ดาวเพอร์ซูส”

 “ดาวสายรุ้ง”  หานปิงหนิงตาเป็นประกาย  “คุณเชียนฮุ่ยก็อยู่ที่ดาวสายรุ้ง”

 “อ๋า, ค่ายทหารรอบนอกเหรอ?  ถังพื้นฐานจะมีส่วนร่วมแน่นอน”  อาโมรี่วางชาวข้าวลง

 “เขาไปตั้งนานแล้ว” ซือหม่าเซียงซานล้อเล่น

 “ก็มีทางเป็นไปได้มาก”  เหลียงชิวพูด “การบริหารจัดการในค่ายหละหลวมมาก  ถังเทียนอาจจะทนไม่ได้ เขาอาจไปหาเชียนฮุ่ยจนได้”

 “อา.. ข้าต้องการจะร่วมไปด้วย  ข้าอยากไปดาวสายรุ้ง!”  อาโมรี่ชูมือทั้งสอง “ฮ่าฮ่า ข้าจะได้ซ้อมมือกับถังพื้นฐานอีกครั้ง  ครั้งนี้ข้าจะต้องเอาชนะเจ้าบ้านั่นให้ได้  เขาจะได้เห็นว่าข้าก้าวหน้ามากเพียงไหน”

ไม่มีผู้ใดรู้สึกอึดอัด

พวกเขาทั้งสี่คนก้าวหน้าอย่างมาก  ในบรรดาพวกชุดใหม่นี้  พวกเขาโดดเด่นและเพราะพวกเขา เด็กชุดใหม่นี้จึงสามารถสร้างชื่อเสียงด้วยตนเองในฐานะเด็กที่แข็งแกร่งที่สุดของหมู่ดาวเพอร์ซูส  แต่ภายในสี่คนนี้ คนที่ก้าวหน้าไวที่สุดไม่ใช่ซือหม่าเซียงซาน, หานปิงหนิงหรือเหลียงชิว  แต่เป็นอาโมรี่

เจ้าเด็กนี่ปรับตัวได้อย่างรวดเร็ว พวกทหารระดับสูงที่ดูแลการฝึกอบรมเด็กใหม่ยอมแหกกฎให้อาโมรี่และปฏิบัติกับเขาเป็นอย่างดี  ซือหม่าเซียงซานและคนอื่นๆ รู้สึกอิจฉาเขา  อาโมรี่กลายเป็นจุดศูนย์กลางความสนใจและก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว

แม้ว่าเขาจะได้ซ้อมมือกับเหลียงชิวอย่างเป็นทางการ  เหลียงชิวก็ยังสูญเสียความมั่นใจว่าจะเอาชนะเขาได้

บรรดาคนทั้งสี่ อาโมรี่ถูกมองว่าเป็นผู้สามารถเอาชนะถังเทียนได้

พวกเขาทุกคนรู้เห็นถึงร่างกายที่ไม่ธรรมดาและผิดจากเหตุผลของถังเทียน  แม้ว่าความก้าวหน้าของพวกเขาจะเห็นได้ชัด   แต่ถังเทียนมีความคิดผิดธรรมดา  ไม่มีใครเชื่อว่าความก้าวหน้าของเขาจะด้อยไปกว่าพวกเขา  เงื่อนไขของถังเทียนอาจจะด้อยกว่าพวกเขาก็จริง  แต่ถังเทียนเคยมีเงื่อนไขสถานการณ์เหมือนกับพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

นี่คือสภาพที่ไม่ธรรมดาของเขาอย่างแท้จริง

เพื่อให้ได้พบถังเทียนที่ดาวสายรุ้ง ทุกคนมีแรงบันดาลใจต้องการเดินทางไปยังดาวสายรุ้งให้ได้สักครา

ทุกคนก็อยากรู้

ถังเทียนจะแข็งแกร่งขึ้นมากขนาดไหน เมื่อพวกเขาได้พบกันอีก?

※※※※※※※※

ถังเทียนมองดูปิงรื้ออุปกรณ์ฝึกพลังวิญญาณออกมา

อุปกรณ์ฝึกพลังวิญญาณเป็นจานโลหะบรอนซ์ขนาดสิบเซนติเมตร บนจานแผ่นมีลายดอกไม้ซับซ้อน ปิงเดินวนไปมารอบๆ อีกครั้ง  ก่อนที่เขาจะพบพื้นที่ซึ่งพลังงานหนาแน่น เหมาะจะวางอุปกรณ์ฝึกพลังวิญญาณ

ทันทีที่เขาวางอุปกรณ์ฝึกพลังวิญญาณลงกับพื้น เขาสามารถได้ยินเสียงตบบีบอัดดังมาจากส่วนต่างๆ ของแผ่นจานบรอนซ์อย่างต่อเนื่อง  จากนั้นมันยึดแน่นกับพื้น

ส่วนโลหะบรอนซ์เริ่มผุดออกมาเป็นชั้นๆ ไม่ยอมหยุด และในชั่วพริบตามันก็ขยายใหญ่ อุปกรณ์ฝึกพลังวิญญาณขนาดเล็กเป็นเหมือนกุหลาบบรอนซ์ที่เบ่งบานเต็มที่

อุปกรณ์ฝึกจิตวิญญาณพลังยุทธซึ่งขยายขนาดใหญ่ขึ้นมาก เหมือนกับเป็นเวทีบรอนซ์เล็ก

ด้านบนของเวทีบรอนซ์ได้รับการตกแต่งด้วยลายดอกไม้รูปแบบต่างๆ นับไม่ถ้วน ระหว่างลวดลายดอกไม้มีแสงเรืองรองเล็กน้อย

 “ขึ้นไปยืนบนนั้น” ปิงบอกถังเทียน

 “ได้เลย” ถังเทียนรีบขึ้นไปยืนบนเวทีบรอนซ์

 “พร้อมหรือยัง?” ปิงมองดูถังเทียนและถามอย่างจริงจัง “มันเป็นกระบวนการฝึกจิตวิญญาณที่เจ็บปวดมาก  แต่ไม่ว่าจะยากขนาดไหน เจ้าก็ต้องทนรับไว้ให้ได้!”

 “เข้าใจแล้ว” ถังเทียนยิ้ม ขณะที่เขาพูดเบาๆ

 “เจ้าต้องจำไว้ให้ดี”  ปิงเน้นทีละคำ “ความสำเร็จของเจ้าจะขึ้นอยู่กับว่าเจ้าสามารถทนทุกข์ทรมานได้มากแค่ไหน”

 “อย่าห่วงเลยลุง, ข้าคือหนุ่มน้อยชาวฟ้าอยู่แล้ว”  ถังเทียนพูดโดยไม่คิดอะไรมาก  “ข้ามีชะตาต้องกลายเป็นนักสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก”

 “อย่างนั้นเจ้าจะต้อทนทุกข์ทรมานที่คนอื่นมิอาจทนได้”  ปิงกล่าว

ถังเทียนยิ้มจนเห็นฟันสดใส “เริ่มได้เลย”

เขายืนอยู่บนแท่นอุปกรณ์ฝึกพลังจิตวิญญาณ  และมันส่องแสงสว่างขึ้นอย่างรวดเร็ว