ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 123 จดหมายเชียนฮุ่ย

 

ตอนที่  123  จดหมายเชียนฮุ่ย

"เด็กน้อย, อย่าอารมณ์เสียนักเลย ก้นของเจ้ายักษ์เบอร์เก้ามีชื่อมาก เพราะขนาดที่ใหญ่ของมัน กระแทกได้เป็นวงกว้างเหมือนทะเล ดังนั้นเจ้าไม่ต้องอารมณ์เสียนักหรอกน่า  ข้ารู้ว่าความรู้สึกนี้มันน่ากลัว  แต่เด็กๆ ทุกคนที่เติบโตขึ้นเป็นลูกผู้ชาย จะต้องมีประสบการณ์ที่เจ็บปวดอย่างนั้นบ้าง..."

ระหว่างที่ปิงพึงพอใจนั้น  ถังเทียนหน้าดำราวกับถ่าน  เขายังคงเดินตามเงียบๆ

เจ้ายักษ์เก้าหมายถึงมนุษย์ทองแดงหมายเลขเก้า เจ้าผู้นี้คือจุดที่สิ้นหวังที่สุด เนื่องจากขนาดมหึมาของมันพอๆ กับเนินเขาย่อมๆ แม้ว่าเทียนจะมีพลังแขนที่แข็งแรงก็ยังยากที่จะจับมันพลิกได้  จุดที่ย่ำแย่ที่สุดก็คือมันชอบกระโดดสูงก่อนจะโถมทับลงมาทั้งตัว

ถังเทียนเพิ่งมีประสบการณ์มาโดยตรง

เขาทนอยู่ในห้องสิบแปดมนุษย์ทองแดงมาเป็นเวลานาน  แต่จนถึงบัดนี้ เขายังไม่สามารถหาวิธีผ่านด่านนี้ได้เลย  เขาจำไม่ได้เลยว่าได้พยายามผ่านด่านมากี่รอบแล้ว  แต่ไม่ว่าเขาจะใช้วิธีอะไร  แม้ว่าเขาจะสามารถได้เปรียบชั่วคราว  แต่เขาจะโดนฝังอยู่ในทะเลมนุษย์บรอนซ์ในไม่ช้า

มนุษย์บรอนซ์หมายเลขหนึ่ง มีทักษะต่อสู้ระยะประชิด  เขาไม่สามารถขัดสีหัวบรอนซ์ของเขาได้หรืองไง? เขาใช้มันเพื่อหลอกสายตาคนอื่นหรือเปล่า...?

หุ่นบรอนซ์ทั้งสามตัวมีแขนและอาวุธ ได้แก่หมายเลขสี่ ห้าและหก วิธีเอาชนะการโจมตีของทั้งสาม...

หุ่นบรอนซ์หมายเลขสิบเอ็ดผอมเหมือนไม้ไผ่ เป็นมือกระบี่หลุดโลก  ใช้กระบี่หรอกหรือ? เจ้าน่าจะใช้กระบี่คู่นะ จะได้เหมาะกับหมายเลข (11) ของเจ้า....

ทั้งสิบแปดตัว พวกมันสามารถตั้งทีมฟุตบอลได้พร้อมกับตัวสำรองอีกเจ็ดตัว

สิ่งที่ทำให้ถังเทียนต้องกัดฟันกรอดๆ ก็คือสิบแปดมนุษย์ทองแดงไม่ได้เข้าใจถึงยอดฝีมือที่แท้จริงเลย ไม่มีขีดคั่นคุณภาพแพงหรือสูงส่งเหมือนกับการสู้กันตัวต่อตัว  ไม่มีนิสัยหยิ่งแน่นอน

น่าอนาถ ขี้โกง และไร้ยางอาย

พวกมันเป็นแค่อันธพาลเน่าๆ สิบแปดตัว

กลยุทธที่พวกมันชอบใช้ก็คือรวมพลังกันรุมทุบเขา

ถังเทียนกัดฟัน  เขาต้องถูกเจ้าพวกนี้รังแกทุบตีทุกวันเป็นประจำ   เขาไม่กล้าคิดเลยว่าทหารใหม่ของกองทัพดาวกางเขนใต้จะกล้าผ่านด่านห้องสิบแปดมนุษย์ทองแดงได้ยังไง น่าสงสารสหายเหล่านั้นในตอนนั้นนัก...

ทำไมกองทัพดาวกางเขนใต้ถึงถูกทำลาย  แต่สถานที่บัดซบนี้ยังเหลือรอดอยู่ได้...

รอข้าก่อนเถอะแก ไอ้พวกอันธพาลเน่า... ข้าจะทำให้พวกแกกลายเป็นเศษโลหะให้ได้...

ถังเทียนผู้มาดมั่นกลับไปยังลานฝึกวิทยายุทธ เขากวาดตามองรอบๆ อย่างไม่เป็นมิตร และแรงกดดันและอุณหภูมิรอบด้านลดลงทันที

ซ่างกวนเว่ยและซ่างกวนจู้ ทั้งสองคนนี้สั่นและตื่นตัวทันทีเร่งขึ้นเสียงฝึกฝนตะโกนดังกว่าเดิม น่าเสียดาย  ความตั้งใจป้องกันตัวจากอันตรายของพวกเขาล้มเหลว

"พวกเจ้าทั้งสองคนมาตรงนี้ ให้ข้าดูหน่อยว่าสองวันมานี้  ก้าวหน้าแค่ไหน" ถังเทียนพูดอย่างไม่เป็นมิตร

แต่สองคนดูหดหู่ทันที

ชั่วเวลาต่อมาลานฝึกก็มีโคลนสองกอง จากนั้นถังเทียนเดินออกมาอย่างพอใจหลังจากระบายความอึดอัดของเขาแล้ว

ทั้งสองคนนี้ก้าวหน้าดีมาก

แต่ ได้ระบายออกอย่างนี้ ค่อยยังชั่ว

พรุ่งนี้ได้อย่างนี้อีกสักครั้งก็คงดี

※※※※※※

ลุงเฉียน ลุงตามหาข้าหรือ?"  ถังเทียนกระโดดขึ้นไปบนระเบียง  ระเบียงตรงนี้เป็นจุดสูงที่สุดในบ้านตระกูลซ่างกวน ซึ่งสามารถมองเห็นได้ทั่วทั้งบ้าน

ลุงเฉียนเห็นถังเทียน จึงยิ้มให้อย่างอบอุ่น

คุณชายเทียนก้าวหน้าเติบใหญ่เต็มที่ในระดับที่น่าตะลึง

"คุณชายเทียนมีช่วงเวลาที่ลำบากเมื่อไม่กี่วันมานี้"

ลุงเฉียนเห็นถังเทียนฝึกหนัก ทุกวันถังเทียนจะต้องทำตัวเองให้เป็นตัวอย่างและคอยปรากฏตัวที่ลานฝึกฝน  การฝึกฝนของเขามีแต่มากกว่าคนอื่น ไม่เคยน้อยกว่า  ถ้าไม่ใช่เพราะคุณชายเทียนคอยกระตุ้น แล้วเด็กๆ พวกนี้จะยอมฝึกหนักได้อย่างไร?

และคุณชายเทียนก็ใช้เวลาส่วนใหญ่คอยแนะนำพวกเขาเป็นประจำ

ลุงเฉียนมองเห็นความก้าวหน้าของผู้เยาว์ในตระกูลซ่างกวน  ภายในสองเดือนมานี้ โดยรวมแล้วมีความก้าวหน้า

สำหรับทุกตระกูล  ความก้าวหน้าเช่นนั้นถือว่าเป็นการก้าวกระโดดข้ามอุปสรรค

ในทางตรงกันข้าม  ถังเทียนกำลังถ่อมตัวต่างหาก  ถ้าลุงเฉียนรู้ว่าคุณภาพการฝึกเหล่านี้เป็นแค่ส่วนเดียวของที่เขาได้ฝึกฝนจริง  เขาจะตกใจหรือเปล่า?

ช่วงไม่กี่วันมานี้เขาฝึกอย่างกระตือรือร้นจนเขาแทบลืมวันคืน

เขาโบกมือ "ลุงเฉียน, อย่ายืนที่ระเบียง"

ลุงเฉียนพยักหน้าและสีหน้าเขาจริงจัง  "เมื่อคุณหนูจากไป  นางได้บอกไว้ว่า ถ้านางไม่กลับมาภายในสองเดือน ให้ข้านำเจ้าไปที่ห้องหนังสือของนาง"

ถังเทียนหยุดยิ้ม และขมวดคิ้ว  "ห้องหนังสือของนาง?"

"ใช่แล้ว" ลุงเฉียนรู้สึกเครียดทันทีเมื่อเห็นภาพถังเทียนขมวดคิ้ว

"พาข้าไปที่นั่น!" ถังเทียนไม่แสดงความลังเลใจ

"ได้สิ"

※※※※※

ถังเทียนเข้าไปในห้องหนังสือของเชียนฮุ่ยเป็นครั้งแรก

ห้องหนังสือของเชียนฮุ่ยใหญ่โต  ตรงกลางห้องเป็นโต๊ะเรียนและดูเหมือนจะกว้างเสียด้วย ผนังทั้งสี่ด้านเต็มไปด้วยชั้นหนังสือ แต่ละชั้นเต็มไปด้วยหนังสือชนิดต่างๆ มีหลายเล่มเก่าเหลือง และขาดรุ่งริ่ง  เห็นได้ชัดว่ามันเก่ามาก

สถานที่อย่างนั้น เห็นแล้วปวดหัวจริงๆ....

ถังเทียนกลืนน้ำลายเอื๊อก  สำหรับวัยรุ่นเลือดร้อนและกระตือรือร้น  สถานที่อย่างห้องหนังสือ เป็นที่ง่ายต่อการถูกเยาะเย้ยจริงๆ

โชคดี สมองเชียนฮุ่ยดีกว่า...

ถังเทียนคิดว่าเชียนฮุ่ยปล่อยให้เขาเข้ามาในห้องหนังสือของนาง  นี่หมายความว่านางต้องมีบางอย่างเหลือไว้ข้างใน

เชียนฮุ่ยรู้ว่าเขาไม่ใช่คนฉลาด  นางต้องไม่ซ่อนของไว้ลึกเกินไป

ถังเทียนมองดูรอบๆ, หืม? สายตายเขาเหลือบไปเห็นชั้นหนังสือชั้นหนึ่ง  นัยน์ตาถังเทียนเป็นประกาย  หมู่ดาวกางเขนใต้!

เกี่ยวกับสมบัติดาวกางเขนใต้ที่ถังเทียนครอบครอง มีแต่เชียนฮุ่ยที่รู้

เป็นไปตามคาด  หลังจากเดินตรงไปที่ชั้นหนังสือ ถังเทียนก็พบจดหมายที่เชียนฮุ่ยทิ้งไว้ให้เขา

"พี่เทียน!  ถ้าท่านอ่านจดหมายนี้แล้ว ก็หมายความว่า ข้าตกอยู่ในความยุ่งยากอยู่ที่หมู่ดาวกางเขนใต้  สองปีมานี้ข้าลอบตรวจสอบเกี่ยวกับความลับป้ายความเพียรแห่งหมู่ดาวกางเขนใต้  หมู่ดาวกางเขนใต้มักได้รับการขนานนามว่าเป็นหมู่ดาวเล็กที่สุดที่มนุษย์เคยพบ  นอกจากนั้นแล้ว แทบไม่มีข้อมูลอื่นอะไรเลย  หมู่ดาวเพอร์ซูสตกต่ำมานานเกินไป และอยู่ไกลจากศูนย์กลางโลกมากเช่นกัน ดังนั้นจึงขาดข้อมูลที่มีค่า  ข้าเคยหวังว่าหนังสือเก่าแก่บางเล่มที่อธิบายเกี่ยวกับสมบัติจะให้เบาะแสกับข้าได้"

ถังเทียนมองดูลายมือที่สวยงามของเชียนฮุ่ยและรู้ปลาบปลึ้มใจ  เขาสามารถนึกภาพออกว่าเชียนฮุ่ยต้องใช้ความพยายามมากขนาดไหนเพื่อตรวจสอบหาข้อมูลป้ายความเพียรแห่งดาวกางเขนใต้

"ในที่สุด ในหนังสือเก่าแก่เล่มหนึ่ง ข้าได้พบเบาะแสที่เป็นประโยชน์  หมู่ดาวกางเขนใต้ ครั้งหนึ่งเคยมีกองทัพที่แข็งแกร่ง ชื่อว่ากองทัพดาวกางเขนใต้ ระหว่างยุคสามกองทัพมหาอำนาจ  พวกเขาขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในสามกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดร่วมกับกองทัพดาวแมงป่องและกองทัพดาวงู  ในการศึกสุดท้าย กองทัพดาวแมงป่องชนะและเริ่มตั้งราชวงศ์สกอร์เปียน อย่างไรก็ตาม สิ่งที่น่าตกใจก็คือ หลังจากเอาชนะกองทัพดาวกางเขนใต้ได้แล้ว หมู่ดาวกางเขนใต้หายไปจากการดูรับรู้อย่างเงียบๆ และในอีกสองสามพันปีต่อมา ไม่มีข้อมูลอย่างอื่นเกี่ยวกับหมู่ดาวกางเขนใต้ให้เห็นเลย"

"กองทัพดาวกางเขนใต้ ขึ้นชื่อในเรื่องทักษะจักรกล  แม้ในวันนี้พวกเขาก็ยังเป็นสุดยอดความเชี่ยวชาญกลไกของโลก ความพ่ายแพ้และล่มสลายในประวัติศาสตร์ นี่ถือเป็นเรื่องธรรมดา  การสืบค้นมาหยุดอยู่ตรงนี้  จนกระทั่งวันหนึ่ง จู่ๆ ข้าก็ได้พบคำถามที่แปลกประหลาด"

"สามกองทัพใหญ่มีแสนยานุภาพมากมาย กองทัพดาวแมงป่องและกองทัพดาวงูทั้งสองนี้เป็นดาวโคจรในระนาบเดียวกัน พวกเขาเป็นตัวแทนกลุ่มดาวที่ทรงอานุภาพ พลังของพวกเขามิอาจคาดคิดได้  แต่กองทัพดาวกางเขนใต้เล่า? หมู่ดาวกางเขนใต้เป็นหมู่ดาวที่เล็กที่สุด แต่กลับผิดปกติ ความเชี่ยวชาญเรื่องเครื่องกลที่พวกเขามีนั้นได้มาจากไหน? ใครเป็นคนสร้างกองทัพนี้? เดิมทีแล้ว พวกเขามาจากไหน?"

"คำถามนี้จุดประกายความอยากรู้ของข้า  จนกระทั่งข้าได้พบผู้นำของกองกำลังนี้ เหมิงอี้ ผู้บัญชาการระดับสูงของกองทัพดาวกางเขนใต้  เป็นคนที่น่ากลัวมากและร่วมมือกับคนสำคัญเป็นจำนวนมาก  เหมิงอี้เป็นหนึ่งในผู้บัญชาการที่แข็งแกร่งที่สุด  แต่แตกต่างจากคนอื่นที่เมื่อตรวจสอบย้อนไป ไม่มีใครรู้จักประวัติของเขา"

เพราะถังเทียนได้ส่วนตรงนี้ไป  เขาจึงไม่ลังเลใจที่จะถามปิง "นี่ลุง, ลุงรู้จักประวัติผู้บัญชากองทัพของลุงหรือเปล่า?"

ปิงขมวดคิ้วและดูเหมือนจะใช้ความคิดอย่างหนัก  ครู่ต่อมาเขาก็ส่ายหัว "ข้าไม่รู้ ประวัติของผู้บัญชาการจะลึกลับมาก  ทุกคนเคยถามเขามาก่อน แต่เขาไม่เคยเปิดเผย"

ถังเทียนอุทาน "โอว" และอ่านต่อไป  ปิงยังคงลอยตัวอยู่เหนือหัวเขาและอ่านไปด้วยเช่นกัน

"ในการรวบรวมกองทัพดาวกางเขนใต้ ผู้บัญชาการเหมิงอี้ผู้มีประวัติลึกลับนี้จะมีบทบาทที่สำคัญ ข้าเริ่มค้นหาเบื้องหลังของผู้บัญชาการลึกลับผู้นี้  แต่กองทัพดาวกางเขนใต้อยู่ไกลจากเรา และเบาะแสที่เหลืออยู่นั้นน้อยมาก จนกระทั่งเมื่อมีหนังสือเล่มหนึ่งอ้างอิงถึงเขาเมื่ออธิบายถึงผู้บัญชาการคนนี้  เขาอยู่ลึกลงไปในหมู่ดาวกางเขนใต้"

"ลึกลงไปในหมู่ดาวกางเขนใต้? ปิงโพล่งขึ้นมา "เป็นไปไม่ได้  เราได้สืบค้นลึกลงไปจนถึงที่สุดของดาวกางเขนใต้แล้ว! ไม่, เดี๋ยวก่อน!"

ถังเทียนรีบถาม "ทำไม?"

สีหน้าปิงแปลกประหลาดยิ่งขึ้น  "มีฐานทัพเล็กๆ อยู่ที่นั่น สร้างโดยท่านผู้บัญชาการ"

ปิงไม่โง่ เขามีความเข้าใจผู้บัญชาการนี้ดีกว่า ด้วยการเชื่อมโยงนี้ ทำให้เขาระลึกถึงปัญหาหลายข้อในอดีตได้

"ตอนนั้นทุกคนคิดว่าท่านผู้บัญชาการแปลก แต่เนื่องจากว่าเขามีระดับสูงสุด ถ้าเขาต้องการมัน  อย่างนั้นเราก็จะสร้างขึ้น  เป็นไปได้ไหมว่ามีความลับซ่อนอยู่ในนั้น?" ปิงพึมพำกับตนเอง

ถังเทียนคงอ่านต่อไป

"กองทัพดาวกางเขนใต้ต้องมีภารกิจที่พวกเขาไม่รู้ตัว  หลังจากข้าสืบค้นกองทัพดู ก็ยืนยันในจุดนี้ได้มากขึ้น  ในบรรดาสามกองทัพใหญ่  มีแต่กองทัพดาวกางเขนใต้ ขาดความทะเยอทะยานที่จะขยายแสนยานุภาพ  เรื่องนี้ก็แปลกเช่นกัน

"ลุง, เป็นเช่นนี้หรือ?" ถังเทียนเงยหน้าถาม

"ถูกแล้ว, กองทัพเน้นแต่การป้องกันหมู่ดาวกางเขน เพราะฐานทัพใหญ่อยู่ที่นั่น  เราไม่ค่อยกล้าออกมา" ปิงพยักหน้า "มีเขตปกครองอยู่ทั่วทุกที่"

"เป็นไปได้ไหมว่าหมู่ดาวกางเขนใต้ยังมีความลับบางอย่างจริงๆ?" ถังเทียนถามด้วยความสงสัย

ปิงสั่นศีรษะ "ข้าไม่รู้"

ถังเทียนอ่านต่อไป

"พี่เทียน, ประวัติของป้ายความเพียรแห่งดาวกางเขนใต้ของท่านไม่ง่ายนัก  หลังจากยุคสามกองทัพมหาอำนาจใหญ่แล้ว สมบัติหมู่ดาวกางเขนใต้ไม่เคยปรากฏขึ้นอีกเลย ถ้าทางกองทัพรักษาหมู่ดาวไว้ในฐานะที่เป็นฐานทัพใหญ่  อย่างนั้นป้ายความเพียรก็ต้องเป็นหนึ่งในสมบัติที่สำคัญที่สุดของพวกเขาด้วย  มีความเป็นไปได้สูงที่จะเป็นกุญแจของกองทัพ  หลังล่มสลายไปแล้ว มรดกความมั่งคั่งของกองทัพหายไปทั้งหมด เหลือแต่ความลึกลับจนถึงวันนี้"

 “ข้าสงสัยว่า ท่านลุง (พ่อถังเทียน) บางทีคงเคยเข้ามาที่หมู่ดาวกางเขนใต้มาก่อนก็เป็นได้ หรือมีบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับกองทัพ  เมื่อข้าพบรอยแยกที่เต็มไปด้วยฝุ่นของหมู่ดาวกางเขนใต้แล้ว ในขณะที่ท่านยังทำไม่ได้  ถ้าท่านกำลังอ่านจดหมายฉบับนี้ ข้าอาจตกอยู่ในความยุ่งยากบางอย่างแล้วก็เป็นได้  ด้านหลังจดหมายมีแผนที่เส้นทางจากหมู่ดาวเพอร์ซูสไปหมู่ดาวกางเขนใต้   บางส่วนอาจไม่ถูกต้องนัก  พี่เทียน ขอให้ท่านแค่ใช้เป็นข้อมูลอ้างอิงเท่านั้น”

 “ข้ารู้, พี่เทียน, ท่านจะต้องมาตามหาข้าจนได้  แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ขอให้ระวังตัวให้ดี!”

จดหมายจบแค่นี้

 “ค่ายทหารใหม่อยู่ที่ไหนเหรอ? นั่นไม่ใช่หมู่ดาวกางเขนใต้หรอกหรือ?”  ถังเทียนถามปิง

 “ก็ถูก” แต่ปิงสั่นศีรษะ “แต่เป็นดาวที่แตกต่างจากฐานทัพใหญ่  หมู่ดาวกางเขนใต้ประกอบด้วยดาวเคราะห์สี่ดวง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้ เพราะตลอดทั้งดวงดาวจะถูกผนึกไว้ด้วยหมอกกาลเวลา”

 “แล้วเราจะต้องหาทางให้ได้” ถังเทียนยืนกราน