ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 205 นักสู้ตัวจริง

 

ตอนที่  205  นักสู้ตัวจริง

ถังเทียนจ้องมองอสูรหินกรวดที่อยู่ต่อหน้าของเขา  สีหน้าเขาแข็งกร้าว  จ้าวอสูรหินกรวดตนนี้แผ่กลิ่นอายที่อันตราย

สัญชาตญาณสิบแปดเท่า ทำให้ถังเทียนมีประสาทรับรู้ถึงอันตรายที่แหลมคม มากกว่าคนธรรมดามากมาย  ตั้งแต่ลงสู่พื้นจนถึงตอนนี้  อสูรหินกรวดธรรมดาเป็นเหมือนผักเหมือนผลไม้ในเงื้อมมือของเขา  ไม่มีตัวใดที่แผ่กลิ่นอายอันตรายต่อเขาเลย

ดูเหมือนว่า เจ้านี่จะทรงพลังมาก!

ตาของถังเทียนแสดงแววตื่นเต้น  ความปรารถนาต่อสู้ที่อั้นอยู่ในอกของเขาแทบจะระเบิดออกมา

สามารถแลกหมัดได้กับอสูรที่ทรงพลังขนาดนั้น มักทำให้ถังเทียนตื่นเต้นเสมอ

ถังเทียนปล่อยพลังจากจากขาของเขาโดยไม่ต้องคิด  เขาย่อตัวนั่งยองๆ และราวกับลูกธนูหลุดออกจากแล่ง  เขาพุ่งตรงเข้าหาจ้าวอสูรหินกรวด  นิ้วทั้งห้ากางออกเสียดสีอากาศ ปลายนิ้วเปล่งประกายแสงเนื่องจากความร้อน  รัศมีแสงเรื่อเรืองทันทีมีประกายเหมือนกับไฟฟ้าแปลบๆ ออกมาจากปลายนิ้วถังเทียน  เผาไหม้แพรวพราวทันที

เงาของเขาเหมือนกับสายลม มีเส้นสายประกายไฟที่สวยงาม

แสงส่องประกายวาววับผ่านนัยน์ตาโปร่งแสงสีน้ำตาลของจ้าวอสูรหินกรวด มันยกหมัดขวาขึ้น

ฝ่ามือโลหะดำของหมัดขวาในสายตาของถังเทียนชัดใส ม่านตาของถังเทียนหรี่แคบมอง ฝ่ามือโลหะ

หมัดของจ้าวอสูรหินกรวดเป็นโลหะจริงๆ!  ฝ่ามือโลหะดำคลุมไปด้วยโลหะสว่างสดใส  มองดูเหมือนดวงดาวในท้องฟ้ายามราตรี  ลึกลับแต่งดงาม

กรงเล็บเพลิงภูตพรายและหมัดของจ้าวอสูรหินกรวดปะทะกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

บึ้ม!

ประกายไฟนับไม่ถ้วนระเบิดออกมาจากกรงเล็บเพลิงภูตพรายของถังเทียนดูเหมือนกับดอกไม้ไฟ  ขณะที่แผ่นดินเชื่อมกับปราณเที่ยงแท้ระเบิดออกมาจากหมัดจ้าวอสูรหินกรวด  พื้นแข็งถึงกับเป็นเหมือนกับคลื่นน้ำที่แผ่กระจายออกเป็นวงกลม

นิ้วของถังเทียนชาทันที  คลื่นปราณเที่ยงแท้มีพลังมหาศาล ถังเทียนมีความรู้สึกเหมือนปะทะกับค้อนหนัก

แต่ศัตรูไม่ได้ดีกว่าเท่าใดเช่นกัน  กรงเล็บเพลิงภูตพรายที่อันตรายและมีแรงระเบิดของถังเทียน ผสานไปด้วยพลังงานกระเรียนที่แหลมคม

วิชากรงเล็บเป็นวิชามีพลังแหลมคมเฉียบขาดในตัวเองซึ่งสามารถทะลวงได้เกือบทุกอย่าง  ด้วยพลังกรงเล็บนี้ร่างของจ้าวอสูรหินกรวดยังแทบทนไม่ได้

ถังเทียนตะโกนลั่น  กรงเล็บของเขาไวมากจนเกิดภาพพจน์ว่า ใช้ความเร็วสยบความเร็ว

ติง ติง ติง!

เหมือนกับว่ากรงเล็บเหล็กโจมตีใส่ค้อนเหล็กอย่างต่อเนื่องจนมันกลายเป็นสีแดง  ทุกๆ การโจมตีใส่จะก่อให้เกิดประกายไฟ  เข้มข้นมากเสียจนคนไม่สามารถหายใจออก

ประกายไฟครอบคลุมตัวทั้งสอง  เซี่ยชิงและเซี่ยหว่านสามารถเห็นได้แต่เพียงร่างทั้งสองต่อสู้กันอยู่ประกายไฟ

ถึงตอนนี้ หลิงซิ่วเข่นฆ่ามาถึง

เมื่อถังเทียนตะโกนบอกเขา  เขากำลังฝึกฝนติดพันและทั่วร่างยังเปียกโชกจากเหงื่อ  หลิงซิ่วกวาดมองรอบๆ หอกเงินในมือของเขาเหมือนกับมังกรพิษออกจากถ้ำ ซู่ ซู่ ซู่! เสียงหอกยาวฉีกฝ่าอากาศ

หลิงซิ่วเดินทางตามลำพังเป็นเวลานานมาก และประสบการณ์ในการต่อสู้มีมากมาย  แม้ว่าในตอนแรกเขาจะได้พบกับอสูรหินกรวด  แต่หลังจากนั้นชั่วขณะ  เขาก็จับจุดอ่อนเจ้าตัวใหญ่ได้

ร่างของเขาแข็งแรง บินไปข้างหน้าเหมือนสายฟ้า  ทุกๆ หอกจะโจมตีใส่ศัตรูตัวหนึ่ง

วิชาหอกใช้สังหารในสนามรบอย่างนี้ เขาเหมือนพระยามัจจุราช ไม่ว่าที่ใดที่เขาผ่านไป ศัตรูจะถูกกระแทกพ่ายแพ้

 “แข็งแกร่งทรงพลังมาก!”  เซี่ยหว่านมองดูด้วยความงงงวย  ตาของนางจับจ้องมองดูร่างของหลิงซิ่ว

หอกเหมือนกับดาวตก แดงเหมือนเปลวไฟนรก  ผมเงินประบ่า ชุดขาวขลิบทอง

เขาดูเหมือนอายุยังน้อย

ทันทีที่เขาออกมา  ก็ดึงดูดสายตาของเซี่ยหว่านไว้ทันที

หลิงซิ่วไปตามกำแพงดินหมู่บ้านกระบี่และเข่นฆ่าไปรอบๆ หลังจากนั้นไม่นานแรงกดดันบนกำแพงดินที่พังทลายก็ลดลง

เซี่ยชิงมีสีหน้าตะลึง  เขาจ้องมองการต่อสู้ของถังเทียนกับจ้าวอสูรหินกรวด หนึ่งมนุษย์ หนึ่งอสูรเป็นฉากการต่อสู้ที่ตื่นเต้นลายตาไปหมด

แม้ว่าพวกอสูรหินกรวดจะไม่กลัวตายก็ตาม  แต่ทั้งหมดก่อขบวนเป็นรูปเวทีวงกลม และพวกที่เพิกเฉยจะถูกฆ่าทันที

ถังเทียนมีความสุขกับการต่อสู้มาก

เขาสู้ไม่ถอย ความจริงด้วยความสำเร็จวิชากรงเล็บเพลิงภูตพรายในปัจจุบันของเขา  เขาไม่มีทางเลือก ได้แต่ทุ่มเท  ทุกๆ การโจมตีต้องทุ่มเทพลังทั้งหมด  เขาใช้พลังไปมาก  และการต่อสู้รวดเร็วจนเขาต้องพึ่งพาสัญชาตญาณ

แต่.... เป็นเรื่องที่น่าดีใจจริงๆ!

ถังเทียนไม่สามารถรอแหงนหน้าใส่ท้องฟ้าแล้วตะโกน  เขาทรมานกับการฝนทั่งมาหลายวันมาก   การฝึกฝนที่แสนจะน่าเบื่อวันแล้ววันเล่าอย่างนั้น  ความอยากสู้ที่ถูกเก็บกดมานานได้ระเบิดออกในตอนนี้แล้ว

กรงเล็บภูตพรายไม่ได้สอนวิชากรงเล็บเพลิงภูตพรายตรงๆ ให้เขา และถังเทียนเพียงรู้แค่วิธีสร้างประกายไฟในอากาศ  แต่ถังเทียนไม่ได้กลัวเรื่องนั้นแม้แต่น้อย แต่เคล็ดและท่วงท่ากลับไหลเข้ามาในหัวของเขาโดยอัตโนมัติ

เขากำลังอาศัยสัญชาตญาณสิ้นเชิง  และนี่เองทำให้เขาเคลื่อนไหวได้ไหลลื่น

ประกายไฟรุนแรงกลายเป็นเรื่องยากจะเข้าใจ

จ้าวอสูรหินกรวดรู้แต่เพียงว่าแรงกดดันบนตัวมันเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทันใดนั้นเสียงแหลมยาวทรงพลังดังขึ้นแต่ไกล  เสียงหวีดเสียดหูทำให้อารมณ์ของถังเทียนชะงักค้างทันที  ตาของจ้าวอสูรหินกรวดฉายประกายแสงและหดหายกลับไปทันที  มันบินหนีออกไปไกลโดยไม่ยอมมองถังเทียนทันที

ครืน ครืน  ครืน!

อสูรหินกรวดทุกตัวเหมือนกับคลื่นน้ำลดถอยกลับไป ทิ้งไว้แต่พื้นที่เต็มไปด้วยทรายและหิน

พื้นยังคงสั่นสะเทือนจากพลังเคลื่อนที่ซึ่งทรงพลัง

แม้แต่ถังเทียนและหลิงซิ่วก็ยังทึ่งกับเสียงทรงพลังที่จู่ๆ ก็ดังขึ้นมาทันที แต่ไม่มีใครไล่ตามไป  สายตาของถังเทียนจับจ้องดูจ้าวอสูรหินกรวด ขณะที่มันหายไปอย่างรวดเร็ว

หลิงซิ่วถอนหายใจเฮือก ผมสีเงินของเขาทั้งหมดเปียกโชกเหงื่อ

เดิมทีเขาก็แทบไม่เหลือพลังอยู่แล้ว หลังจากเข่นฆ่าอย่างบ้าคลั่ง เขาเหนื่อยจนหอบหายใจ

 “พวกมันถอนกำลังไปแล้ว!”

 “อสูรหินกรวดกำลังถอยไป!”

….

ชาวบ้านระเบิดเสียงโห่ร้องฉลองชัยและมีสีหน้ายิ้มแย้มปรากฏ

ความรู้สึกนี้ยิ่งใหญ่ดีจริงๆ...

ทันใดนั้น มือที่อ่อนนุ่มข้างหนึ่งยื่นส่งผ้าเช็ดหน้าให้

 “ขอบคุณท่าน”

เสียงของเด็กผู้หญิงอ่อนโยนเหมือนสายน้ำแฝงด้วยความเอียงอาย

หลิงซิ่วประหลาดใจ  เขาเงยหน้าขึ้นและใบหน้าที่เรียวงดงามปรากฏในสายตาของเขา  เมื่อสบสายตาของหลิงซิ่ว เซี่ยหว่านตื่นเต้นยัดผ้าเช็ดหน้าใส่มือหลิงซิ่วและวิ่งจากไป

หลิงซิ่วมึนงง  เขามองดูผ้าเช็ดหน้าสีขาวหิมะจากนั้นเงยหน้าขึ้น ขณะที่ผมของเขาเปียกโชก

ของชิ้นเล็กอย่างนี้ ถ้าข้าเช็ดไป..มันจะกลายเป็นของไร้ประโยชน์...

ใจของหลิงซิ่วคิดเช่นนั้น จึงยัดผ้าเช็ดหน้าไว้ในกระเป๋าและตัดสินใจว่าเขาค่อยอาบน้ำให้เต็มที่อีกครั้ง

เขาหันไปดูถังเทียนที่กำลังมองดูตำแหน่งที่จ้าวอสูรหินกรวดจากไป และดูเหมือนจะคงอยู่อย่างนั้น

หลิงซิ่วถือหอกของเขาเดินไปที่ถังเทียน  “เฮ้, เจ้ามองดูอะไร?”

 “ตัวของข้า... มันขยับไม่ได้แล้ว....”

สีหน้าของถังเทียนตอนนี้เหมือนกับคนกำลังกลั้นอุจจาระไม่ให้ออกมา  ตอนนี้เขาเพิ่งต่อสู้จนถึงจุดที่เขาไม่สนใจร่างกาย และถังเทียนปล่อยวางสิ้นเชิง  ขณะที่เขาต่อสู้ เขาไม่รู้สึกอะไร  แต่ทันทีที่การต่อสู้จบ  ถังเทียนก็ตระหนักว่า แม้จะเป็นเรื่องน่ายินดี  แต่ก็ทำให้ร่างกายได้รับบาดเจ็บในระดับหนึ่ง

กล้ามเนื้อของเขาเขม็งตึงเหมือนกับโลหะ  เขาไม่สามารถคลายความตึงนั้นได้

เขาดูเหมือนรูปสลักหินที่ตั้งตรงอยู่นั้น ขยับไม่ได้เลยแม้แต่นิ้วเดียว

หลิงซิ่วตะลึง  แต่แล้วก็หัวเราะลั่น  “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

เขาแตะไหล่ถังเทียนและพูดจากใจว่า “ทิวทัศน์ที่นี่ดูดีทีเดียว  ขอให้เจ้าเพลิดเพลินชมดูอย่างสบายใจเถอะนะ”

 “เฮ้ เฮ้ เฮ้!  ซิ่วซิ่วน้อย เจ้าทำอย่างนั้นได้ไง”

 “เฮ้, เฮ้, เฮ้ย!  ไอ้บ้า...”

….

หลิงซิ่วหมุนตัวและห่างออกไปจากรัศมีคำด่าของถังเทียน  หลังจากเดินออกมาได้สิบเมตร    เขาคุยกับเซี่ยชิงที่ขวางทางเขาอยู่ข้างหน้าอย่างจริงจัง “โปรดอย่าเพิ่งไปรบกวนเขา  เขากำลังคิดเรื่องสำคัญบางเรื่อง”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซี่ยชิงรีบพยักหน้า  “ได้เลย ได้เลย”

เซี่ยชิงรีบแจ้งชาวบ้านทันทีไม่ให้เข้าไปใกล้ถังเทียน  เพราะจะเป็นการรบกวนเขา

ทันใดนั้น ลมพัดรุนแรง ฝนเริ่มโปรยเม็ด ในพริบตาก็เทตกลงมาอย่างต่อเนื่อง

ถังเทียนผู้น่าสงสารเปียกโชกไปทั้งตัว

 “ซิ่วซิ่วน้อย,  เจ้าตายแน่!”

ถังเทียนกัดฟันด่าอยู่ในท่ามกลางสายฝน

ห่างออกไปร้อยเมตร  หลิงซิ่วยิ้มขณะรับชาร้อนจากเซี่ยหว่านมาจิบช้าๆ  หลังจากอาบน้ำร้อนและเปลี่ยนชุดแห้งใหม่ ดื่มชาร้อน ทำให้สะดวกสบายจนไม่อยากพูดอะไร

เซี่ยชิงมองดูร่างที่ยืนอยู่ลำพังในสายฝน สายตาดูอย่างชื่นชม เขากล่าว “พี่ถังมีหัวใจนักสู้และอดทนจริงๆ ภายใต้ฝนเทหนักขนาดนี้เขายังไม่สนใจตัวเอง  เขาคือแบบอย่างที่ดีของข้าจริงๆ”

ฝนยังคงตกหนัก ทั้งฟ้าและพื้นที่ห่างออกร้อยเมตร  ร่างที่อยู่ห่างออกไปร้อยเมตรดูเลือนราง  ถ้าไม่ใช่คนที่ทรงพลังคงมองเห็นได้ยากมาก

หลิงซิ่วกลั้นหัวเราะจนเกิดอาการท้องเกร็ง  แต่เขายังปั้นหน้าตรงๆ “ใช่แล้ว, เขาเป็นคนแบบนั้นเอง  เขาเป็นคนที่มีวิถีนักสู้อันบริสุทธิ์ เป็นนักสู้ที่ยินยอมพบกับความยากลำบาก  เมื่อพวกเจ้าเตรียมอาหารให้เขาต้องจดจำให้ดี  จัดให้เขาน้อยๆ และต้องไม่มีน้ำมันหรือเนื้อ ซาลาเปาครึ่งลูก  น้ำเย็นหนึ่งชามก็คงจะเพียงพอแล้ว”

เป็นโอกาสหายากที่จะได้เล่นงานถังเทียน  แม้แต่หลิงซิ่วก็รู้สึกว่าเขากำลังนอกลู่นอกทาง

เรื่องแย่ๆ เหล่านี้ ปิงก็ทำอย่างนี้ด้วยไม่ใช่หรือ?  ความจริงสภาพแวดล้อมที่แตกต่าง ย่อมมีอิทธิพลที่แตกต่าง

เซี่ยชิงตื่นเต้น  “อย่างนั้น นั่นก็คือหนทางบำเพ็ญตบะ  ปณิธานของเขาช่างมั่นคงและแน่วแน่ยิ่งนัก ความแข็งแกร่งของเขามีถึงระดับนั้น เขายังคงมีวินัยฝึกฝนตนเองอย่างยากลำบาก  เขายอดเยี่ยมจริงๆ”

หลิงซิ่วทำหน้าสงสารเขา “ไม่มีทางเลือก นี่เป็นทางเลือกมรรคาวิชาบู๊ของเขา”

ขณะนั้นเซี่ยหว่านสังเกตว่าร่างที่อยู่ในสายฝนกำลังขยับ  นางจึงอุทาน “ผู้กล้าถังกำลังขยับแล้ว!”

เซี่ยชิงหันไปมองทันที  ตามคาด ร่างที่โดดเดี่ยวในสายฝนกำลังสั่น ขณะเดียวกันก็เดินงุ่มง่ามเข้ามา

แผละ  ถังเทียนที่อยู่ในท่ามกลางสายฝนล้ม

เวลานี้ถังเทียนดูเหมือนจะอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบากมาก  แต่ในสายตาของเซี่ยชิง นั่นเป็นความยากลำบากที่ตั้งใจไว้แล้ว ทั้งที่เป็นคนดีๆ ผู้เป็นนักสู้ที่ยอมทิ้งชีวิตที่สุขสบาย เห็นแล้วเขาน่าประทับใจมาก

 “นี่แหละนักสู้ตัวจริง!”

เซี่ยชิงพึมพำกับตัวเอง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเคารพและเทิดทูน

เขาค่อยรู้สึกตัวทันทีและรีบสั่งน้องสาว  “น้องพี่, รีบไปเตรียมอาหาร!  จำไว้... ซาลาเปาครึ่งลูก  น้ำเย็นหนึ่งชาม”

เซี่ยหว่านพยักหน้าและรีบไปจัดเตรียมทันที

ถังเทียนยังคงเดินเซไปเซมาในท่ามกลางสายฝน ในระยะห่างขนาดนั้นเขาล้มลงสองสามครั้ง ร่างของเขาสกปรกไปทั้งตัว

นี่แหละนักสู้ที่แท้จริง!

หัวใจของเซี่ยชิงตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก

เมื่อถังเทียนวิ่งเข้ามาในศาลา เขานั่งอยู่บนม้าหินหอบหายใจเต็มที่  เขาหมดพลังไปกับกรงเล็บเพลิงภูตพราย  การต่อสู้รุนแรงสูงต่อเนื่องทำให้สภาพถังเทียนในปัจจุบันนี้ไม่มีพลังเหลืออยู่เลย

จากนั้นถังเทียนถึงได้ตระหนักว่า กรงเล็บเพลิงภูตพรายเป็นวิทยายุทธระดับเจ็ดอย่างมิต้องสงสัย!

กล้ามเนื้อทุกมัดในร่างของเขาสั่นเทิ้ม  ชีพจรในร่างของเขาเต็มไปด้วยอาการบาดเจ็บ  เขาต้องใช้เวลาสองสามวันจึงจะฟื้นฟูพลังได้เต็มที่

แม้แต่กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาก็มีระดับอาการบาดเจ็บที่แตกต่างกัน

เขาถลึงตาจ้องมองหลิงซิ่วราวกะมีเปลวไฟพวยพุ่งจากตา

แต่เพราะกล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาได้รับบาดเจ็บไปด้วย  สีหน้าปัจจุบันของเขาจึงดูเหมือนคนโง่งมปัญญาอ่อนมากกว่า

 “ท่านผู้กล้า, เชิญทานอาหาร”  เซี่ยชิงพูดด้วยความนับถือ

กิน!

ความกระตือรือร้นของถังเทียนพุ่งขึ้นสูงทันที  ดีแล้ว  รอให้พี่กินอิ่มเสียก่อน เราค่อยมาสะสางเรื่องนี้!

ถังเทียนตื่นเต้นมาก ขณะที่สายตาเขาจับจ้องอาหารที่อยู่ตรงหน้า  มันดูงดงามอลังการเหลือเกิน  และเซี่ยชิงเปิดกล่องด้วยความนอบน้อม

ชามน้ำเย็นหนึ่งชาม  ซาลาเปาครึ่งลูก

สายตาของถังเทียนจ้องค้างอยู่อย่างนั้น