เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 535 คุกเข่ายอมแพ้?

ตอนที่  535  คุกเข่ายอมแพ้?

ความตายของสหายร่วมคณะกระตุ้นให้เกิดการประหัตประหาร  นักล่าก็จะได้เปรียบมากมาย

เย่ว์หยางไม่ทันแม้แต่จะได้นั่งสนทนากับเสวี่ยอู๋เสียและองค์หญิงเชี่ยนเชี่ยน  ก่อนสิ่งที่ดูเหมือนเป็นจิตสำนึกของผู้สร้างรหัสโบราณจะวาบขึ้นมาในความรับรู้ของเขาอีก  มันแจ้งเตือนเขาในฐานะหัวหน้าคณะ แจ้งข่าวที่คาดไม่ถึง  เย่ว์หยางเข้าใจอยู่ในใจว่าเป็นการล่อลวงของผู้แทรกแซงอย่างเห็นได้ชัด  มีนักสู้ปราณก่อกำเนิดบางส่วนย้ายข้าง  แต่ไม่เคยคาดว่าจะไวขนาดนั้น!

เป็นไปได้หรือที่คนเหล่านี้จะไม่ได้ใช้สมองคิดหาเหตุผล?

เขาถูกความกลัวตายคุกคามจนไม่เหลือสมองที่จะคิดแล้วหรือ?

สิ่งที่แปลกก็คือทำไมศัตรูถึงได้จู่โจมได้รวดเร็วนัก? พวกเขาไม่ได้พยายามชักชวนเขาก่อนที่พวกเขาจะถูกฆ่า?

 “มีอะไรเหรอ?”  องค์หญิงเชี่ยนเชี่ยนสังเกตสีหน้าที่ผิดปกติของเย่ว์หยางได้ทันที

 “ข้าต้องออกไปสังเกตการณ์ข้างนอก”  เย่ว์หยางไม่รู้ว่าข้างนอกมีคนตายเท่าไหร่

 “ระวังตัวด้วยนะ”  เสวี่ยอู๋เสียรู้ใจเย่ว์หยางดีที่สุด

เมื่อเย่ว์หยางออกจากโลกคัมภีร์  เขาพบผู้เฒ่าหนานกงและจักรพรรดิใต้พิภพอยู่ข้างนอกด้วยเช่นกัน เมื่อรับรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในกลางลานแก้วด้วยอารมณ์ที่รุนแรง

เย่ว์หยางรู้สึกเบาใจขึ้นเมื่อเห็นว่าพันธมิตรที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา ผู้เฒ่าหนานกงไม่ได้รับบาดเจ็บ

สำหรับจักรพรรดิใต้พิภพ เย่ว์หยางก็ดีใจที่เขาไม่ถูกหลอก

นี่พิสูจน์ได้ว่าจักรพรรดิใต้พิภพให้คุณค่าสำคัญกับเพื่อนพ้องร่วมคณะและจริงใจต่อคำพูดของเขานอกจากความฉลาด  เขาเป็นสหายร่วมคณะที่น่าเชื่อถือ  ต่อหน้าภัยคุกคามถึงตาย ต่อหน้าข้อเสนอที่เย้ายวนใจอย่างนี้  ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่จักรพรรดิใต้พิภพสามารถทนต่อบททดสอบและยืนหยัดมั่นคง

 “เย่ว์หยางน้อย  ข้าขออภัยจริงๆ ข้าไม่อาจโน้มน้าวพวกเขาไว้ได้”  ผู้เฒ่าหนานกงดูไม่สบายใจ  เขาส่ายหน้าท้อแท้

 “เราเหลือกันอยู่เพียงไม่กี่คน”  จักรพรรดิใต้พิภพตั้งข้อสังเกตว่าการประหารหมู่เกิดขึ้นที่ลานแก้วผลึกและโอกาสรอดตายของผู้ที่ถูกล่อลวงไปนั้นต่ำ

 “คนที่สามารถจากไปได้   ถึงไม่อยากไป ก็ต้องจากไปจนได้ในที่สุด  พวกท่านทั้งสองพักก่อนเถอะ  ข้าจะไปตรวจดูสถานการณ์ก่อน  ไม่ต้องห่วง, ข้าจะไม่เป็นไร”  เย่ว์หยางพยักหน้าให้ผู้เฒ่าหนานกงและจักรพรรดิใต้พิภพ ด้วยการบรรลุสภาวะจิตระดับใหม่ ตลอดจนการมาถึงของจื้อจุนและจักรพรรดินีราตรี  เย่ว์หยางออกไปที่ลานแก้วผลึกอย่างใจเย็น

กลางลานแก้ว

มาถึงตอนนี้ กลายเป็นลานประหารไปแล้ว

ครอบครัวและสหายของเฝินเทียนและเวิ่งจินถูกฆ่าตายหมด  นักรบโบราณที่ยังเหลืออยู่ก็ถูกฆ่าตายในการสังหารหมู่ครั้งใหญ่นี้

เทพสงครามผู้พิทักษ์แดนสวรรค์ตะวันออก สูงห้าสิบเมตร เทพสิบสองปีกและมนุษย์ครึ่งเสือครึ่งสิงห์ที่สูงแปดสิบเมตรแห่งแดนสวรรค์ใต้ถูกโจมตีจนล้มลงกับพื้น  จ้าวอสูรเพชรฆาตโบราณนำแม่ทัพทั้งสี่และจ่าฝูงเพชรฆาตโบราณอีกหกตนร่วมมือเล่นงานเทพสงครามสงครามจนบาดเจ็บหนักก่อนลมหายใจสุดท้ายจะหมดไป  หวงฉวน, หวิ่นซิงและเฝินเทียนพยายามอย่างหนักที่จะหยุดการโจมตีหวังจะช่วยสหายของพวกเขา  แต่ไม่มีประโยชน์ ขณะที่ฝ่ายตรงกันข้ามโจมตีรุกขนาบ

ชางเหยียนบุรุษผู้ลึกลับปล่อยสนามพลังพิเศษครอบคลุมไปทั้งลานแก้ว

ภายในสนามพลังของเขา มนุษย์ที่เป็นเหมือนแมลงที่อ่อนแอที่สุดทรุดลงกับพื้นและบาดเจ็บหนักจนใกล้ตาย

จักรพรรดิทองถูกฟันขาดเป็นแปดท่อน

เขาเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าคนแรกที่ตายในการรบ... เฝินเทียนอาบเลือดต่อสู้อย่างกล้าหาญ  แม้จะทุ่มเทชีวิตเพื่อสกัดกั้นโจมตี ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตสหายได้  และตนเองก็ตกอยู่ในอันตรายเช่นกัน

 “ฆ่าข้าด้วยสิ, แก..ไอ้เทพเฮงซวย!”  เฝินเทียนต่างจากหวงฉวนและหวิ่นซิง  กลับกลายเป็นว่าเขาเชื่อชางเหยียนอย่างไม่มีข้อสงสัย  อย่างไรก็ตามเขากลับได้รับความโหดร้ายหลอกลวงเป็นการตอบแทน  เขาต้องการจะแบ่งปันความสุขความสำเร็จกับภรรยาที่รักของเขา  แต่เขาได้แต่เพียงนำความเกลียดชังที่น่ากลัวและความตายมาให้นาง!

 “แย่แล้ว!”   แม้ว่าไม่มีคนที่เขารักถูกฆ่าก็ตาม  แต่หวงฉวนและหวิ่นซิงเลือกจะเชื่อศัตรูในที่สุด ได้แต่เพียงโกรธแค้น

เป็นเพราะความแตกต่างในเรื่องของทักษะและความสำเร็จของแผนการศัตรู

หวงฉวนรู้

ครั้งนี้คือสงครามที่ไม่มีทางชนะ

พวกเขาทุกคนทำได้อย่างดีที่สุดก็คือฆ่าศัตรู  พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อล้างแค้นที่ต้องอับอายขายหน้า

 “เฮยอวี้ ช่วยข้าด้วย!”  จักรพรรดิฟ้าปาอี้ยังคงมีชีวิตอยู่   พลังของเขาไม่มีทางรักษาชีวิตอยู่ได้จนถึงตอนนี้  แต่เขาไม่ใช่เป้าหมายหลักของการสังหารหมู่  เขาถูกขุนพลเกราะเงินฟาดใส่ศีรษะ  ใบหน้าแตกยับ ฟันหักร่วง โลหิตย้อมใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

 “ข้าเสียใจด้วย, แต่...ข้าช่วยเจ้าไม่ได้” เมื่อเผชิญหน้ากับคำขอร้องของสหายที่แสนดีของเขา  ราชาเฮยอวี้เบือนหน้าหนีและได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธช้าๆ

 “ข้ายินดีไปอยู่ข้างเจ้า  ได้โปรดเถอะ ให้โอกาสข้าสักครั้งเถอะ...”  จักรพรรดิฟ้าไม่สามารถกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ได้  ภายใต้สนามพลังที่แปลกประหลาดที่ชางเหยียนปล่อยออกมาไม่มีใครสามารถออกไปได้ง่ายๆ

 “อย่างนั้นหรือ?”  บุรุษลึกลับชางเหยียนไม่ปล่อยผ่านคำขอร้องและโบกมือของเขา จากนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนพระผู้มาโปรด  เขากล่าวว่า “จงคุกเข่าขอร้องข้าสิ”

ในฐานะชนชั้นปกครองของทวีปกวงหมิงและในฐานะหนึ่งในห้าจักรพรรดิหอทงเทียน  จักรพรรดิฟ้าไม่เคยคุกเข่าต่อหน้าใครตั้งแต่ถือกำเนิดมาแล้ว

เป็นไปได้จริงๆ หรือที่จะยอมแลกชีวิตด้วยความอายและการยอมแพ้

จักรพรรดิฟ้าไม่มีความคิดอย่างอื่น  เขาไม่มีทางเลือก  ภายใต้สายตาตกตะลึงของจ้านหู่และเป่ยเหลียวหยา  เขาคุกเข่าลง  เสียงเข่ากระทบพื้นลานแก้วผลึกเย็นได้ยินชัดเจน

ความอัปยศมีอยู่เต็มหัวใจเขา  แต่ใบหน้าเขาไม่แยแส  น้ำตาของเขาผสมกับสายเลือดหยดลงพื้นขณะที่เขาโค้งศีรษะคำนับ

เพื่อเอาชีวิตรอด  เขายอมทิ้งศักดิ์ศรีเกียรติยศในฐานะนักสู้ปราณก่อกำเนิด

เย่ว์หยางมาถึงทันเห็นภาพนี้พอดี

เขาตะลึง

แม้ว่านี่จะไม่มีอะไรเกี่ยวกับเขาและจักรพรรดิฟ้าก็ไม่ใช่คนดี  แต่พวกเขาก็ยังอยู่ในกลุ่มเดียวกัน

ในฐานะหนึ่งในห้าจักรพรรดิแห่งหอทงเทียน  นับเป็นความอัปยศที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจักรพรรดิฟ้าที่ยอมขอชีวิตอย่างนี้  นักสู้ปราณก่อกำเนิดรุ่นเก่าจากทวีปมังกรทะยานรู้เข้า  พวกเขาอาจสาปแช่งคนรุ่นหลังที่ทำให้พวกท่านเสียหน้า  นักรบยินยอมถูกฆ่า แต่ไม่ยอมแบกรับความอับอาย  เย่ว์หยางไม่รู้ว่าทำไมจักรพรรดิฟ้าถึงทำอย่างนั้น  แต่เขารู้ว่า ต่อให้จักรพรรดิฟ้าทำเช่นนั้น ชางเหยียนจะไม่มีทางปล่อยเขาไปโดยง่าย

คนอ่อนแอ ไม่มีสิทธิ์

ไม่ว่าจักรพรรดิฟ้าจะทำอะไรก็ตาม  เขาจะไม่มีทางได้รับความเมตตาและการให้อภัย

ชางเหยียนต้องการทำให้จักรพรรดิฟ้าอับอายก่อนที่จะฆ่าเขา  เพื่อความพึงพอใจจากการข่มเหงคนอ่อนแอ

 “จักรพรรดิฟ้าเอย,  จักรพรรดิฟ้าปาอี้, สิ่งที่เจ้าทำอยู่มันไร้ประโยชน์...”  เย่ว์หยางถอนหายใจอย่างเศร้าใจ  เทียบกับจักรพรรดิสมุทรก้วนหลาน, ฝีมือของจักรพรรดิฟ้าไม่ได้แย่เลยแม้แต่น้อย  อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบในเรื่องความภาคภูมิใจและเกียรติยศนักสู้ปราณก่อกำเนิด  จักรพรรดิฟ้ายังคงห่างไกล  จักรพรรดิสมุทรเลือกที่จะสู้ตาย  ทั้งที่รู้ว่าแพ้ เขาก็ไม่ยินดีจะยอมแพ้  แม้ว่าเขาจะตาย  เขายอมตายอย่างวีรบุรุษ เชิดหน้ายอมชดใช้หนี้แค้นที่ติดค้างอันซีมานานปี

จักรพรรดิสมุทรก้วนหลานตายอย่างกล้าหาญ

แม้ว่าเย่ว์หยางจะดำเนินการตามความปรารถนาสุดท้ายของอันซี ฆ่าจักรพรรดิสมุทร  แต่ส่วนตัวเขารู้สึกเคารพชายผู้นี้ ซึ่งมีความกล้าเผชิญหน้ากับความผิดในอดีตแทนที่จะตัดสินคนจากความสำเร็จหรือล้มเหลว

จักรพรรดิฟ้าเองก็เป็นส่วนหนึ่งของห้าจักรพรรดิหอทงเทียน  แต่เขากลับคุกเข่าร้องขอชีวิตจากศัตรูของเขา

การกระทำเช่นนี้ทำให้เย่ว์หยางรู้สึกผิดหวังนัก...

เรื่องนี้ทำให้เย่ว์หยางตระหนักว่าสิ่งที่กำหนดให้นักสู้ปราณก่อกำเนิดทรงพลังได้นั้น ไม่ใช่ทักษะของพวกเขา  แต่เป็นพลังใจ  ลูกแกะต่อให้ครอบครองพลังดุจสิงโตก็ยังไม่มีอะไรนอกจากเป็นลูกแกะ  จักรพรรดิฟ้าอาจนับได้ว่าเป็นผู้แข็งแกร่งในแง่พลังอำนาจ  แม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้แข็งแกร่งที่สุดก็ตาม  แต่เขาก็ยังมีความสามารถปกป้องตนเอง  อย่างไรก็ตามแทนที่จะสู้เพื่อชีวิตตนเอง  เขากลับคุกเข่าอ้อนวอน  พลังใจของจักรพรรดิฟ้าตกลงไปอยู่ในระดับที่อ่อนแอ

 “ปล่อยข้าตามลำพังเถอะ  ในเมื่อเจ้าช่วยข้าไม่ได้  อย่างนั้นก็ปล่อยข้าตามลำพัง!”  จักรพรรดิฟ้าตัวสั่น และเจ็บปวดมากกว่าปกติ

การได้อยู่ในระดับสูงมาตลอด ทำให้เขารู้สึกอับอายอย่างเห็นได้ชัด

นอกจากนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับศัตรูที่เขาไม่มีทางเอาชนะได้

เขายังจะมีทางเลือกอะไรได้?

จักรพรรดิฟ้าไม่ต้องการตายที่นี่  เขาต้องการมีชีวิตเหมือนกับราชาเฮยอวี้

 “ดีมาก, ข้าชอบคนฉลาด  ตอนนี้ข้าใจดีขอยื่นข้อเสนอให้ทุกคนได้มีทางเลือกเหมือนกับเขา คุกเข่าและขอร้อง”  บุรุษชุดม่วงชางเหยียนผายมือด้วยท่าทางเมตตาแสดงให้เห็นความตั้งใจว่าจะยอมรับพวกเขา

 “ถุย!  เจ้าเทพสับปลับ, ข้าอยากจะดื่มเลือดเนื้อของเจ้านัก”  เฝินเทียนผู้ที่ได้แสดงความเคารพชางเหยียนเป็นอย่างดีตาแดงราวกับจะมีไฟพวยพุ่งจากนัยน์ตา

 “นี่คือการต่อสู้นองเลือดที่เราจะต้องสู้จนตาย”  หวงฉวนยังคงมั่นคงเหมือนหลักหิน

 “อืม..เฟิงซื่อ  มานี่!”  ราชาเฮยอวี้เรียกบริวารผู้ภักดีของเขาทั้งสองคน

จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยามองหน้ากันเอง

ทันใดนั้น ทั้งสองคนคุกเข่าลง

พวกเขาคุกเข่ากับพื้น...

เทียบกับตัวแทนจากแดนสวรรค์ตะวันออก, ใต้, และเหนือ  เย่ว์หยางพูดไม่ออกอยู่บ้าง  แดนสวรรค์ตะวันตกไม่มีคนกล้าบ้างหรือไง? ไม่เพียงแต่จักรพรรดิฟ้าเท่านั้น  แม้แต่จ้านหู่และเป่ยเหลียวหยาก็ยังคุกเข่าขอชีวิตด้วยหรือ?  อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกเลยจริงๆ ที่พวกเขาคุกเข่า  เนื่องจากเจ้านายพวกเขาก็คือราชาเฮยอวี้  ตอนนี้ราชาเฮยอวี้อยู่ในฝ่ายเดียวกับศัตรู ก็สมเหตุผลแล้วที่พวกเขาจะย้ายข้าง  นี่ไม่เกินไปจากที่เย่ว์หยางคาดหวังไว้เลย

 “ท่านราชาเฮยอวี้, หู่โถวและเฟิงซื่อติดตามท่านมาหลายปีแล้ว  เราภักดีต่อท่านเสมอและไม่เคยขัดความประสงค์ของท่านเลย” จ้านหู่คำนับ

 “ดี, ตอนนี้ลุกขึ้นแล้วมาตรงนี้!”  ราชาเฮยอวี้ยังคงไม่ยินยอมแยกทางกับบริวารทั้งสองของเขา  หาคนรับใช้หาง่าย แต่หาคนที่ซื่อสัตย์ภักดีกลับหาได้ยาก

 “เรายังพูดไม่จบ... องค์ราชา ครั้งหนึ่งเราเคยเป็นข้าบริวารของท่าน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เรามีล้วนได้รับการประทานจากท่าน  ถ้าเหตุการณ์ในวันนี้ไม่เกิดขึ้น  เราจะติดตามท่านตลอดไปและจะไม่ให้ท่านผิดหวังหลังจากที่ท่านได้ให้ความเมตตาเรา  แต่ในการรบวันนี้ เราอยู่กันคนละฝ่าย  โปรดอภัยที่เราไม่อาจภักดีต่อท่าน  เราไม่สามารถติดตามท่านได้อีกต่อไป ทักษะและสิ่งที่เรามี  เราจะขอคืนให้ท่านเดี๋ยวนี้  เฟิงซื่อขออำลาท่านเพียงเท่านี้”  เป่ยเหลียวหยาคำนับ และในพริบตาเขาชักมีดออกมาปักเข้าไปในหัวใจเขา

ขณะที่บิดมีดด้วยปราณกระบี่  เขาคว้านหัวใจของเขาออกมา

เขาขยี้หัวใจจนแหลกต่อหน้าราชาเฮยอวี้ที่มองด้วยความสับสน

จ้านหู่หลับตา

เขาเร่งพลังจนถึงขีดจำกัดที่จะระเบิดแล้วพุ่งเข้าหาจ่าฝูงเพชรฆาตโบราณที่อยู่ใกล้ที่สุดและระเบิดพลีชีพตนเองจนตาย

แม้ว่าจ้านหู่จะรู้ว่าการระเบิดฆ่าตัวตายจะไร้ประโยชน์  แต่เขาเลือกตายในการรบแทนที่จะอ่อนข้อขอยอมแพ้

พวกเขายินดีคุกเพื่อตอบแทนเจ้านาย  แต่ไม่มีทางร้องขอชีวิต!