เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 538 หลีกไป ให้ข้าจัดการเอง

ตอนที่  538  หลีกไป ให้ข้าจัดการเอง

แม้ว่าเย่ว์หยางจะมีพลังจักษุญาณทิพย์และเขาไม่ต้องใช้ตาของตนเองมอง แต่เขาก็ยังคงตาบอดแสงไปด้วยทั้งที่อยู่ภายใต้การปกป้องของสนามพลังดารานภากาศของจักรพรรดินีราตรี

เขารู้สึกปวดตา

รังสีทำลายล้างยังมีอานุภาพขโมยสายตาของคนได้ทั้งที่อยู่ภายใต้การปกป้องของสนามพลังดารานภากาศ

เมื่อรีบฟื้นสภาพการมองเห็นของตนเองแล้ว  เย่ว์หยางรีบหยอดวารีชีวิตใส่ตาเขาข้างละหยด

เมื่อใช้วารีแห่งชีวิตและปราณก่อกำเนิดเพื่อรักษาแล้ว ตาของเขาค่อยรู้สึกดีขึ้นในที่สุด

ในสายตาที่เลือนรางของเขา  เย่ว์หยางเห็นภาพที่เขาคงไม่มีทางลืมเลือนได้ตลอดชีวิตของเขา  เพชรฆาตโบราณทั้งสิบสองตนซึ่งถูกแสงทำลายล้างไปเต็มที่ตายกันทั้งหมด  เมื่อครู่ที่ผ่านมาพวกมันยังดุร้ายและมีพลังชีวิตที่อึดทนไม่ต่างจากแมลงสาบ  ตาของพวกมันยังแสดงให้เห็นอาการกลัวสุดขีดเมื่อพวกมันเห็นพลังแสงที่รุนแรง  พวกมันถูกแช่แข็งตกอยู่ในความกลัวตลอดไป  ราวกับว่าวิญญาณของพวกมันถูกทำลายภายใต้แสงล้างผลาญรุนแรงที่ยิงออกมา

พวกมันล้มลงกับพื้นทีละตัวเสียงดังสนั่น เหมือนต้นไม้ใหญ่ที่ถูกตัดโค่น...

จ่าฝูงเพชรฆาตโบราณซึ่งมีพลังมากกว่าเพชรฆาตโบราณธรรมดานอนกลิ้งเกลือกอยู่บนพื้นอย่างเจ็บปวด มือของพวกมันกุมอยู่ที่ศีรษะตลอดเวลา

แม้ว่าพวกมันจะยังไม่ตาย  แต่จ่าฝูงเพชรฆาตโบราณทั้งแปดเหล่านี้ใกล้จะตายเต็มที  พวกมันไม่สามารถต่อสู้ได้อีกต่อไป  ส่วนแม่ทัพเพชรฆาตโบราณทั้งสี่ที่แข็งแกร่งกว่าจ่าฝูงเพชรฆาตโบราณถูกทำร้ายตาบอดกันหมด ดวงตาทั้งแปดกลายเป็นเลือดเนื้อเลอะเลือนไหลออกจากเบ้าตาของพวกมัน  นอกจากจ้าวอสูรเพชรฆาตโบราณแล้ว  เพชรฆาตโบราณทั้งหมดมีผิวไหม้เกรียมพุพอง  พลังโจมตียังมีคุณสมบัติทะลุทะลวง  พวกเพชรฆาตโบราณที่ล้มหมดสติอยู่บนพื้นก็ถูกไฟแผดเผาไปด้วย บางตัวก็มีไฟลุกท่วม และดูเหมือนว่าจะไม่สามารถหยุดไฟที่ลุกท่วมได้

นี่คือพลังโจมตีของจื้อจุน

จ้าวอสูรเพชรฆาตโบราณเป็นอสูรที่มีพลังของนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับห้า  ร่างกายของมันน่ากลัว ดังนั้นอาการบาดเจ็บที่มันได้รับจากแสงทำลายล้างนี้จึงน้อยที่สุด

อย่างไรก็ตาม  ถึงจะเป็นแบบนั้น

ตาข้างหนึ่งของมันก็บอดเนื่องจากแสงทำลายล้าง

เมื่อจ้าวอสูรเพชรฆาตโบราณปิดดวงตาทั้งสองเนื่องจากเป็นอาการตอบสนอง  นิ้วของมือข้างหนึ่งของมันขยับช้าลง จึงทำให้เหลือร่องเล็กๆ แสงรังสีทำลายตามันบอด ทำให้ตาข้างหนึ่งของมันเหมือนกับตาสัตว์ประหลาด  เลือดมากมายไหลออกมาจากตาที่บาดเจ็บของมัน  จ้าวอสูรพยายามอดกลั้นอาการเจ็บปวดแสนสาหัส  มันร้องด้วยความเจ็บปวดและหนีไปอย่างรวดเร็ว

มันเป็นเพียงศัตรูที่สามารถหลบหนีไปจากสนามรบได้หลังจากแสงทำลายล้างยิงโจมตีใส่ทุกคน

 “อ๊าคคค...”  มนุษย์สมิงร่วงหน้าคว่ำลงมาจากท้องฟ้าก่อน

เลือดสองสายหลั่งออกจากตาของเขา

เขาดิ้นรนต้องการลุกขึ้น  แต่เนื่องจากอาการมึนงงของเขา ทำให้เขาไม่สามารถยืนได้  ร่างกายของเขามีปฏิกิริยาสนองตอบตรงกันข้าม เนื่องจากเขาสัมผัสลำแสงที่รุนแรง  ทำให้เขาอาเจียนหนักอย่างมิอาจควบคุมตนเองได้  เขาเกลือกกลิ้งทับอาเจียนตนเอง แต่ไม่สามารถกำจัดผลร้ายที่น่ากลัวออกไปได้

นักรบกระดูกเผ่าลิชยิ่งทรมานหนักกว่ามนุษย์สมิง  อาจเป็นเพราะมันคุ้นเคยอยู่กับความมืด  จึงทำให้มันได้รับบาดเจ็บร้ายแรงจากลำแสง

ต่างจากมนุษย์สมิง นักรบลิชไม่ได้ตาบอด ไม่ได้โดนเหวี่ยงกระเด็น  แต่ร่างของเขาครึ่งหนึ่งถูกแผดเผาจนเหลือแต่เถ้าถ่าน

ทั้งที่ยืนอยู่ด้านข้าง  เขาใช้ร่างกายด้านหนึ่งบังแสงไว้ ทำให้ร่างกายส่วนนั้นหายไปโดยไม่เหลือร่องรอย

ทูตสวรรค์สิบสองปีกรับแสงเข้าไปมากที่สุดเนื่องจากขนาดของเขา และไม่ได้มีสภาพที่ดีกว่ากัน

เมื่อมองเห็นสภาพเช่นนั้น  เย่ว์หยางถึงกับหลั่งเหงื่อเยียบเย็น

แสงทำลายล้างนี้ ผิดธรรมดาเกินไปหรือเปล่า?

เมื่อครู่นี้มนุษย์สมิง, นักรบลิชและเทวทูตยังดูสง่างามอยู่เลย แต่พริบตาเดียวทั้งสามกลับกลายดำเป็นตอตะโก

แน่นอนว่า ทั้งสามนี้ไม่ใช่จุดสำคัญที่เย่ว์หยางต้องการดู  คนที่เย่ว์หยางต้องการเห็นที่สุดก็คือชางเหยียน เขาถูกบดขยี้ไปด้วยหรือเปล่า?

มองดูผิวเผินชางเหยียนดูเหมือนจะไม่เป็นอะไร  ประการแรก เป็นเพราะเขาอยู่ไกล  ประการที่สอง ชางเหยียนมีชุดคลุมตัว และนั่นเป็นสมบัติชั้นศักดิ์สิทธิ์คุณภาพสูง  พลังป้องกันสูงส่งน่าประทับใจ  ประการที่สามพลังของชางเหยียนแข็งแกร่งที่สุดกว่าทุกคนในสนามต่อสู้  และเขาเตรียมตัวพร้อมอยู่ก่อนแล้ว  ดังนั้นเขาจึงดูไม่เป็นอะไร มองผิวเผินอย่างเดียว ชางเหยียนเป็นผู้เดียวในสนามต่อสู้ที่ดูเหมือนจะไม่แยแสอะไร  แสงทำลายล้างดูเหมือนไม่มีผลต่อเขา  เขายังคงยืนมือไพล่หลังและยืนสงบอยู่ในที่เดิม  ดวงตาทั้งสองของเขาไม่บอดและยังคงมีประกาย  ดูเหมือนเขายังคงมั่นใจและผ่อนคลาย  สิ่งที่เหลือตอนนี้ก็คือ ร่างของเขาปลดปล่อยปราณที่น่าตกใจไปทั้งพื้นที่

สิ่งที่เย่ว์หยางไม่รู้ก็คือ เมื่อเขาตาบอดแสงและมึนงง  ชางเหยียนก็ทุกข์ทรมานจากอาการปวดหัวซึ่งรุนแรงจนเขาแทบสลบ

ที่สำคัญคือ  ชางเหยียนเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับห้า  ความสามารถในการฟื้นตัวรวดเร็วมาก

นอกจากนี้  สนามพลังประหลาดยังคงช่วยกันพลังรังสีได้เกือบหมด  ถ้าไม่อย่างนั้น ต่อให้ชางเหยียนต้องการแสดงท่าทีใจเย็น เขาคงไม่อาจทำเช่นนั้นได้

แม้ว่าก่อนที่การมองเห็นของเขาจะฟื้นคืน  แต่ชางเหยียนก็เริ่มชำเลืองมองได้แล้ว  เขาทำทีว่า ‘ข้าไม่ได้รับผลกระทบอะไร’ แต่ในความเป็นจริง เขากำลังตื่นตระหนก  เขาเกรงว่าจื้อจุนจะโจมตีด้วยแสงเทพอีกครั้ง

ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็คงไม่ใช่อาการบอดปลอมแล้ว  แต่เป็นอาการตาบอดจริงๆ

แม้ว่าเขาจะถูกเล่นงานปางตาย  แต่ชางเหยียนปฏิเสธจะเชื่อว่าคู่ต่อสู้สามารถปล่อยการโจมตีที่ทรงพลังอย่างต่อเนื่องได้ถึงสองครั้ง  ยิ่งกว่านั้นการโจมตีที่ครอบคลุมสามารถกวาดล้างผู้คนได้ทันที  ดังนั้น เขาจึงฝืนตนเองอย่างเต็มที่และแกล้งทำเป็นว่าปลอดภัยดี  นี่ทำให้เขาเหมือนกับถูกหวยจริงๆ เขาเคลื่อนไหวอย่างชาญฉลาด  จื้อจุนไม่ได้ปล่อยพลังคลื่นแสงทำลายล้างอีกชุด  นางกลับหยุดและฟื้นฟูพลังช้าๆ ชางเหยียนต้องการบุกโจมตีตรงๆ เพราะถ้าเขารอให้มนุษย์สตรีฟื้นตัวสิ้นเชิง  เขาจะต้องพบกับเรื่องปวดหัวต่อแน่นอน  ปัญหาก็คือแค่ถูกแสงทำลายล้างโจมตีใส่  สายตาของเขายังไม่ฟื้นฟูดีดังเดิม  ยิ่งกว่านั้นฝ่ายตรงข้ามอาจล่อให้เขาฆ่านาง  หลังจากที่เขาเข้าไปใกล้  นางอาจจะปล่อยกระสุนดำและฆ่าเขาได้ทันที

นั่นไม่ใช่เรื่องล้อเล่น

ชางเหยียนยอมยกเลิกการโจมตีที่น่าตะลึงต่อจื้อจุนเมื่อนางยังคงฟื้นฟูพลัง  ยิ่งกว่านั้นยังคงมีมนุษย์นักสู้ปราณก่อกำเนิดลึกลับที่ใช้สนามพลังดารานภากาศ

อันตราย....

เขาไม่จำเป็นต้องคิดว่าเป็นกับดักหรือไม่  ชางเหยียนจะไม่โจมตี  เขาไม่ต้องการถูกหลอกอย่างแน่นอน

มีเพียงคนเดียวที่ไม่ได้รับบาดเจ็บในสนามรบนี้  นั่นก็คือราชาเฮยอวี้

ราชาเฮยอวี้ไม่ได้แข็งแกร่งกว่าชางเหยียน  แต่เขาสามารถหนีได้เร็วมาก  แม้แต่ก่อนที่จื้อจุนจะเริ่มการโจมตีของนาง  เขาก็หลบหนีกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์แล้ว  เหมือนกับว่าเขารู้ว่าเขาจะต้องถูกฆ่าทันทีหากเขารั้งรออยู่  สิ่งที่ทำให้เย่ว์หยางประหลาดใจก็คือชางเหยียนไม่ใช้สนามพลังของเขาหยุดไม่ให้ราชาเฮยอวี้หนีไป  ตรงกันข้าม เขายอมให้เฮยอวี้หนีไปแบบลับๆ เป็นไปได้ไหมว่าเฮยอวี้อาจเป็นกุญแจพลิกสถานการณ์ต่อสู้?

ความคิดดังกล่าวแว่บผ่านเข้ามาในใจของเย่ว์หยาง

 “ช่วยข้าด้วย”  เทวทูตตะเกียกตะกายบินอย่างเจ็บปวดแสนสาหัส  เขากระพือปีกที่ไร้ขนและบินส่ายไปมาเข้าหาชางเหยียน  เขาต้องการร้องขอชางเหยียนให้ช่วยชีวิตเขา

 “....”  ชางเหยียนต้องการช่วยเขาเช่นกัน  แต่เมื่อเขาเห็นว่าจื้อจุนยังมีไม้ตายอยู่กับตัวนาง  เขาตัดสินใจทำเป็นยืนเหมือนกับไม่มีอะไรต่อไป  และไม่สนใจธุระของคนอื่น

ตอนนี้จื้อจุนยังไม่อาจฟื้นฟูพลังได้ดี  นางรวบรวมพลังของนางอย่างเงียบๆ

ถ้าชางเหยียนโจมตีอย่างคาดไม่ถึงในตอนนี้  เขาอาจต้องสลับตำแหน่งเทพสิบสองปีกและถูกฟันแทน

วงแหวนแสงขนาดใหญ่

สว่างโพลงเหมือนดวงอาทิตย์

มันรวบรวมอยู่ในมือที่ละเอียดอ่อนของจื้อจุนและขยายใหญ่อย่างรวดเร็ว  ตามวงจักรจะมีอักษรรูนสวรรค์ซึ่งปลดปล่อยรัศมีแสงสว่างมหาศาล  ตรงศูนย์กลางเหมือนกับวงจักรล้างโลก มันมีอักษรรูนโบราณสองตัว  แต่ไม่มีอักษรรูนอมตะลับ  วงจักรแสงนี้สว่างร้อนแรงเหมือนดวงอาทิตย์  แต่ใหญ่กว่าวงจักรล้างโลกของเย่ว์หยางมากและทรงพลังกว่ามาก

วงจักรสุริยันต์นี้ดูเหมือนจะแสดงพลังของมันเต็มที่ในเงื้อมมือของจื้อจุน

เมื่อเย่ว์หยางเห็นวงจักรแสงนี้  เขาตระหนักได้ทันที

กลับกลายเป็นว่าวงจักรนี้สามารถมีพลังได้ขนาดนี้...

เทียบกับวงจักรแสงนี้  วงจักรล้างโลกที่ถูกสร้างขึ้นด้วยอักษรรูนบริสุทธิ์พอๆ กับอักษรรูนอมตะ มีศักยภาพและพลังที่ยิ่งใหญ่กว่ามาก

อย่างไรก็ตาม ด้วยสภาพและความแข็งแกร่งปัจจุบันของเย่ว์หยาง  พลังที่เขาสามารถปลดปล่อยออกมายังจำกัด  แน่นอนว่า ก่อนหน้านั้นเย่ว์หยางไม่มีใครช่วยเขา  และเขาพึ่งพาตนเองเพื่อทำความเข้าใจทุกอย่าง  ความก้าวหน้าของเขาจึงรวดเร็วราวกับติดปีก  ตอนนี้เมื่อได้เห็นเคล็ดลึกซึ้งในการเพิ่มอักษรรูนขึ้นเพื่อจัดการ  เย่ว์หยางเรียนรู้อย่างรวดเร็วเพื่อที่ว่าเขาจะได้ใช้เป็น  เขาแอบเรียนรู้จากนาง...  บางทีจื้อจุนจงใจสอนเย่ว์หยางก่อนต่อสู้  เพราะนางไม่จำเป็นต้องใช้พลังเช่นนี้เพื่อเคลื่อนย้ายเทวทูตสิบสองปีกซึ่งตอนนี้กลายเป็นเหมือนไก่ย่างไปแล้ว

 “อ๊า....!” เมื่อเทวทูตสิบสองปีกผู้อยู่ห่างออกไปราวร้อยเมตรซึ่งขวางอยู่หน้าชางเหยียนถูกวงจักรสุริยันต์ตัดขาดเป็นสองท่อน

เท้าของชางเหยียนขยับเพียงเล็กน้อย

เขาไม่ต้านรับวงจักรสุริยันต์  แต่กลับหลบวงจักรพลางทำท่าทางที่สง่างามปล่อยให้วงจักรเฉียดเขาไป

นักรบเผ่าลิชซึ่งมีอยู่ครึ่งตัวกระเด็นไปอีกฟากหนึ่ง

จื้อจุนไม่สนใจมองดูเขา  นางค่อยๆ ยกมือซ้ายและรังสีแสงนับสิบเปล่งอยู่ในฝ่ามือของนาง ก่อตัวเป็นรูปโค้งขาดนับสิบๆ

มิติที่ถูกตัดพาดขวางท้องฟ้า

ทันใดนั้นก็ตัดนักรบลิชจนขาดเป็นสิบส่วน...

 “เดี๋ยวก่อน, อาจารย์จื้อจุน, เชิญท่านพักก่อน ที่เหลืออยู่ให้ข้าเก็บกวาดเอง” เมื่อเห็นว่าจื้อจุนยังต้องการโจมตีต่อ  เย่ว์หยางรีบกระโจนมาห้ามนาง  เขาไม่อาจเอาแต่ปรบมือชมเชยและปล่อยให้นางปิดงานทั้งหมด  ที่สำคัญคือ เขายังคงเป็นหัวหน้ากลุ่มตัวแทนแดนสวรรค์ตะวันตก  เขาต้องการเก็บความน่าเชื่อถือไว้สักเล็กน้อย  ที่สำคัญยิ่งกว่าก็คือ ศัตรูยังไม่ตาย แต่ได้รับบาดเจ็บ  เป็นเวลาดีที่จะฉวยโอกาสนี้ไว้

 “อย่างนั้นข้าจะปล่อยให้เจ้าได้ฝึกฝนสักเล็กน้อย!”  จื้อจุนพูดเบาๆ น้ำเสียงของนางเหมือนกับมหาเศรษฐีเซ็นต์เช็คราคาหนึ่งล้านมอบให้คนหิวโหยสั่งว่า ‘เอาไปซื้อซาลาเปากินให้จุใจซะ’ ถ้าไม่ใช่เย่ว์หยาง  คงไม่มีใครเปลี่ยนใจนางได้

 “เจ้าควรระวังตัวให้ดี..”  ตรงกันข้าม จักรพรรดินีราตรีห่วงใยเขา

ไม่ต้องพูดถึงจ้าวอสูรเพชรฆาตโบราณที่ยังคงมีชีวิตและเจ็บปวดอยู่แต่ยังมีชางเหยียนกำลังมองดูอย่างละโมบ  ศัตรูกลัวจื้อจุนอยู่ ก็ไม่ได้หมายความว่าเย่ว์หยางจะฉวยโอกาสจากสถานการณ์ได้  กระต่ายจนมุมก็ยังกัดสู้ตอบโต้ได้  หวงฉวน เฝินเทียน หวิ่นซิงที่ค่อยๆ ฟื้นฟูสายตาของพวกเขากังวลห่วงใยเย่ว์หยาง  ขณะเดียวกันพวกเขารู้สึกละอายใจ  นอกจากความภักดีและศักดิ์ศรีแล้ว ทั้งสามยินยอมตามไปร่วมสู้กับเย่ว์หยาง  เวิ่งจินและคนที่เหลือกำลังอับเฉาเพราะลำแสงเทพ  พวกเขาเหลือพลังต่อสู้เพียงน้อยนิด  อย่างไรก็ตาม  แม้ว่าพวกเขาจะออกไป พวกเขาคงได้แต่เกะกะทาง  พวกเขาอาจช่วยอะไรได้ไม่มาก

ดังนั้น พวกเขาจึงเต็มใจจะอยู่สนามพลังดารานภากาศ

มนุษย์สมิงที่ยังคงเหลือรอดชีวิตยังคงอาเจียนอยู่  แม้ว่าเขาจะอาเจียนออกมามาก  แต่พลังรบของเขาค่อยๆ ฟื้นฟูขึ้นมา

ที่สำคัญคือ เขาเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสาม  เขาจะไม่ตายง่ายๆ

นักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสามที่จื้อจุนสามารถสังหารได้ทันที ความจริงไม่ใช่เป้าหมายที่จะเข้าไปตอแยได้ง่ายๆ  หวงฉวน เฝินเทียน หวิ่นซิงระดมโจมตีใส่มนุษย์สมิงคนแล้วคนเล่า  อย่างไรก็ตาม มนุษย์สมิงที่บาดเจ็บอยู่แล้วสามารถรับการโจมตีของพวกเขาได้โดยไม่บาดเจ็บเพิ่ม

มนุษย์สมิงคำรามลั่น เลือดของเขาเปล่งแสงสีต่างๆออกมาจากร่างเขา แม้กระทั่งหวงฉวนและพวกที่เหลือจำต้องถอย  ร่างของมนุษย์สมิงค่อยๆ เปลี่ยนไป  เขาข้างหนึ่งงอกออกมาจากบนศีรษะของเขา  ใบหน้าที่ชั่วร้ายยิ่งน่ากลัวมากยิ่งขึ้น  เขี้ยวของเขายืดยาวออกมาจากปากมองดูเหมือนกับเสือเขี้ยวดาบ หนามงอกออกมาจากหางและเริ่มมีเพลิงลุกโชน ขณะที่ครีบกระดูกงอกออกมาจากหลังของเขา

หลังจากกลิ้งลงกับพื้น มนุษย์สมิงกลายสภาพเป็นสัตว์ประหลาดมีเขางอก มีหนามที่หางน่าเกลียดน่ากลัว

พลังของมนุษย์สมิงที่กลายสภาพเป็นสัตว์ประหลาดเพิ่มขึ้นอยู่ที่นักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสามขั้นสูง

ความแข็งแกร่ง ความเร็วและพลังป้องกันอยู่ในขั้นสูงสุดของระดับนี้ทั้งหมด

หวงฉวนที่ยังเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าระดับสามยังถูกตีกระเด็นไปในอากาศไกลถึงสองสามร้อยเมตร เขากระอักเลือดทันที เฝินเทียนและหวิ่นซิงก็อยู่ในสภาพย่ำแย่  พวกเขาไม่สามารถไล่ตามทันความเคลื่อนไหวของศัตรู

 “หลีกทางหน่อย ให้ข้าลุยเอง!”  เย่ว์หยางทำตามวิธีของจื้อจุนสะสมพลังไว้ในวงจักรล้างโลกของเขา  แม้ว่าพลังยังตามหลังวงจักรสุริยันต์อยู่มาก  แต่เทียบกับเมื่อก่อน มีความก้าวหน้าอย่างเห็นได้ชัด  พลังที่ปรากฏออกมานั้น แม้จะมีผลเล็กน้อยต่อชางเหยียนผู้เฝ้ามองจากระยะไกล  พลังของวงจักรล้างโลกนี้ที่เย่ว์หยางทำความเข้าใจได้คุกคามเขาเช่นกัน  ถ้าไม่ใช่เพราะการปรากฏตัวของจื้อจุนเขาคงกำจัดเย่ว์หยางแน่นอน

เนื่องจากเสริมพลังเข้าไปมากเกิน  วงจักรล้างโลกในมือของเย่ว์หยางจู่ๆ ก็ควบคุมไม่ได้

มันหลุดมือและบินออกไป

เฝินเทียนและหวิ่นซิงรีบหลบด้วยความตกใจกลัว

แม้ว่ามนุษย์สมิงจะกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้ว  แต่สติปัญญาของเขายังคงเหลืออยู่  มันยังคงกระโจนหลบออกไปด้านข้าง และกระโดดกลับมาโจมตีใส่เย่ว์หยางอย่างรวดเร็ว ความเร็วของมันไวสุดขีด  ไวกว่าแสงเป็นร้อยเท่า

 “เจ้าคิดว่าฝีมือข้ามีมากเพียงแค่นี้หรือ?”  เย่ว์หยางแสยะยิ้ม  กระบี่กุยจ้างกระพริบอยู่ในมือเขา  เทียบกับวงจักรล้างโลกกระบี่กุยจ้างเผด็จศึกได้เด็ดขาดดีกว่าไม่ใช่หรือ?

ทันทีที่กระบี่กุยจ้างออกมา แรงกดดันของมันมีผลต่อสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

ร่างของมนุษย์สมิงกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดกลับกลายเป็นเฉื่อยชา

ความกลัวตายแว่บผ่านเข้ามาในใจของมนุษย์สมิง

ทันใดนั้นเขาเกิดความสับสนอย่างมิอาจจินตนาการได้  บางทีเขาคงเป็นนักสู้ปราณก่อกำเนิดฟ้าที่จะต้องตายในเงื้อมมือเจ้าเด็กนี่กระมัง?