เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 541 อ่านไม่ออก กลับบ้านนอกไปเถอะ

ตอนที่  541  อ่านไม่ออก กลับบ้านนอกไปเถอะ

ซากหักพังสมรภูมิโบราณ แดนสวรรค์

นี่คือที่รกร้างแห่งหนึ่ง ไม่มีคนอยู่อาศัยและเป็นสถานที่ไร้ชีวิตชีวา  ภายในรัศมีห้าร้อยลี้ ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่เลย

แม้ว่าจะเป็นเวลาหมื่นปีมาแล้วก็ตาม ความเสียหายที่เกิดจากเทพในตำนานในยุคดึกดำบรรพ์ก็ยังไม่อาจฟื้นคืนดังเดิม  ยังสร้างความตกตะลึงให้กับผู้พบเห็น ท้องฟ้าแตกครึ่งด้วยพลังที่มิอาจจินตนาการได้ มีพลังสองประเภทจากรหัสโบราณซึ่งแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง  ในท่ามกลางความอึกทึก  พลังทั้งสองยังต่อต้านกันอย่างต่อเนื่อง บางครั้งสายฟ้าก็ถูกปล่อยทะลุท้องฟ้าและระเบิดใส่ภาคพื้น

พื้นผิวโลกนี้ถูกปกคลุมไปด้วยลาวาที่แข็งตัวเกิดเป็นรูปร่างที่ดูน่ากลัว  ตั้งแต่ครั้งโบราณกาลจวบจนถึงทุกวันนี้ไม่มีต้นไม้ที่รอดอยู่ที่นี่ได้เลย

พื้นที่ส่วนใหญ่ในที่นี้เป็นพื้นที่ราบ ไม่มีหลุมภูเขาไฟแต่อย่างใด เหตุผลเพราะพื้นผิวโลกหลอมละลายซึ่งเกิดจากการลุกไหม้รุนแรง

นอกจากเหล่าเทพในตำนานแล้ว  ไม่มีใครอื่นที่สามารถทำให้แผ่นดินเป็นห้าร้อยลี้ลุกไหม้จากลาวาเหลวได้

มองดูระยะไกล อาจมองเห็นหลุมลึกที่ดูเหมือนเกิดจากร่องรอยพุ่งชนของอุกกาบาต

หลุมใหญ่มหึมาเหล่านี้เป็นผลมาจากการปะทะพลังของเหล่าเทพพวกนั้น

มีเพียงปาฏิหาริย์เดียวภายในซากสมรภูมิโบราณก็คือเทวรูปเทพเจ้าโบราณซึ่งตั้งอยู่ในศูนย์กลางซากหักพัง

เทวรูปไร้ศีรษะขนาดมหึมาตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้นสูงราวๆ สองร้อยเมตร มีขนาดมหึมาตั้งอยู่ในท่ามกลางรูปปั้นอื่น  ปัจจุบันนี้ยังไม่มีผู้ใดบอกได้ว่าเทวรูปนี้คือตัวแทนของเทพเจ้าองค์ไหน  อย่างไรก็ตาม เกี่ยวกับความจริงที่ว่ามันตั้งอยู่ตรงกลาง ย่อมเห็นได้ชัดว่าสถานะของเทพเจ้านี้สูงส่ง บางทีอาจเป็นเทพราชาในตำนานก็ได้  นอกจากเทวรูปไร้เศียรนี้แล้ว ยังคงมีรูปสลักขนาดที่เล็กกว่าสิบกว่ารูปซึ่งไม่มีแขนขา  ทั้งหมดนั้นคล้ายกับเทวรูปไร้เศียร  แม้ทั้งหมดจะตั้งตระหง่าน  แต่เทวรูปทั้งหมดก็เสียหาย ดูเหมือนจะไม่มีทางบูรณะให้ดีได้

เทวรูปสิบกว่ารูปนั้นแบ่งออกเป็นสองกลุ่มใหญ่

เห็นได้อย่างเลือนรางว่า จะแสดงความเกลียดชังต่ออีกฝ่าย

แม้แต่คนที่มีความรู้มากที่สุดก็ไม่สามารถระบุสถานะของเทพเจ้าเหล่านี้ได้  อย่างไรก็ตามทั่วทั้งแดนสวรรค์ดูเหมือนจะรู้จักแต่เพียงหนึ่งในเทพเจ้าเหล่านั้นเท่านั้น  นั่นคือเทพตุลาการ

ไม่มีใครมั่นใจว่าเทพตุลาการเป็นตัวจริง  รวมกระทั่งศิษย์จากตำหนักกลางผู้บูชาเทิดทูนเทพตุลาการ  พวกเขาเพียงแต่ได้ยินมาอย่างคลุมเครือว่าเทพตุลาการเป็นเทพที่น่าเกรงขามสามารถชี้เป็นชี้ตายชีวิตในแดนสวรรค์ได้  ช่วงเวลานี้เขาได้เสนอความคิดให้โลกระดับต่ำทั้งสี่เข้าแข่งขันสงครามโบราณในสังเวียนมรณะจนกระทั่งทุกวันนี้

สำหรับกลุ่มซ้ายมือ ที่ยืนอยู่ในตำแหน่งแถวที่สามก็คือเทวรูปตาบอด มือซ้ายของรูปนั้นเสียหาย  ขณะที่มือขวาถือตาชั่งทองขนาดใหญ่

นั่นคือเทพตุลาการ

ภายใต้เท้าของเขาคือหลักจารึกเทพสี่ด้านซึ่งใช้เริ่มต้นสงครามโบราณ

 “ควั่บ!

แสงสว่างวาบขึ้นจากแท่นบูชาสงครามด้านหน้าหลักจารึกศักดิ์สิทธิ์สี่ด้านพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า  หลังจากขึ้นไปถึงจุดสูงสุดก็ร่วงลงมาเหมือนกับดอกไม้ไฟ

เมื่อร่วงลงมาบนพื้น ชางเหยียน จ้าวอสูรเพชฌฆาตโบราณและแม่ทัพทั้งสี่ก็ปรากฏตัว  เนื่องจากความจริงที่ว่าจ้าวอสูรเพชฌฆาตโบราณและแม่ทัพทั้งสี่มีขนาดที่ใหญ่เกินไป พวกมันจึงไม่ทันตั้งตัวได้เร็วพอ จึงทำให้พวกมันหล่นกระแทกใส่เพชฌฆาตโบราณจำนวนเกินกว่า 2-3 ร้อยตัวที่ยืนรอเข้าสังเวียนมรณะอยู่หน้าแท่นบูชาสงครามและทำให้พวกมันกระเด็นออกไป และก่อให้เกิดความวุ่นวาย

เมื่อเห็นว่าจ้าวอสูรเพชฌฆาตโบราณกลับมา  อสูรเพชฌฆาตโบราณล้วนคำรามด้วยความตื่นเต้น

เมื่อคิดอยู่ว่าพวกมันชนะ  พวกมันทุกตัวโห่ร้องให้กับการกลับมาของจ้าวอสูรเพชฆาตโบราณ

 “ในทวีปมังกรทะยานไม่มีอัจฉริยะอยู่เหรอ?  ชางเหยียน นี่ต้องเป็นการเดินทางที่ผิดหวังเสียแล้ว” บุรุษวัยกลางคนที่มีระลอกประกายไฟสีฟ้าปรากฏตัวอยู่ข้างหน้าแท่นบูชาสงคราม เขาก็มีชุดยาวคลุมทั้งตัวเช่นกัน  ผิวของเขาสีเขียวอ่อนที่ดูผิดปกติ  แต่รูปลักษณ์สง่างามของเขาก็ยังคงเหมือนมนุษย์  เขามีดวงตาที่พิเศษ ม่านตาสีทองของเขาสามารถขยายได้เหมือนกับแมว และมีร่องรอยของความอำมหิต  ด้วยความมั่นใจมาก  บุรุษวัยกลางคนนี้มีแววตาที่เยาะเย้ยชางเหยียน  “ทวีปมังกรทะยานล่มสลายไปแล้ว  หกพันปีที่แล้วจักรพรรดิอวี้ติดกับดักสู้กับสามผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์  บริวารของเขาตายไปเป็นจำนวนมาก มรดกโบราณหายไปอย่างสิ้นเชิง  ไม่มีทางที่จะมีอัจฉริยะอื่นเกิดขึ้นมาได้  แค่มองดูในระยะหกพันปี  ไม่มีใครเลยสักคนเดียวที่สามารถก้าวย่างเข้ามาในแดนสวรรค์ได้  ไม่มีความจำเป็นต้องเริ่มสงครามโบราณก็ได้...”

 “เฮยหู,  ดูจำนวนคนที่กลับมาซิ” บุรุษคนหนึ่งเป็นเหมือนมนุษย์ล่องหน ผู้ยังคงอยู่ในชุดคลุมสีม่วงแค่นเสียง  “ความหยิ่งยโส  บางทีก็พ้องกับคำว่าโง่เขลา”

 “เกิดอะไรขึ้น?”  บุรุษผิวเขียวนัยน์ตาทองขมวดคิ้ว

 “มีสุดยอดนักสู้ปราณก่อกำเนิดจากทวีปมังกรทะยานคนหนึ่ง  นางอาจใช้สมบัติระดับทพยกระดับพลังของนางก็เป็นได้  นางสังหารเพชฌฆาตโบราณไปมากกว่าสิบตัว  อย่างไรก็ตาม นอกจากนางแล้วที่เหลือจะต้องตายแน่นอน รวมทั้งเด็กหนุ่มที่อ้างตัวว่าเป็นจักรพรรดิอวี้รุ่นใหม่ด้วย!”  ชางเหยียนหงุดหงิด  ความจริงเขาไม่ต้องการให้สหายของเขามองเห็นสภาพน่าอับอายของเขาหลังจากความล้มเหลว

 “แม้แต่เจ้าก็ฆ่านางไม่ได้หรือ?”  เฮยหูประหลาดใจอย่างแท้จริง

 “....” ชางเหยียนปฏิเสธที่จะตอบคำถามนี้

 “ตำหนักส่วนนอกได้เริ่มสงครามโบราณโดยไม่ได้รับอนุญาตและ  แม้ว่าจะมีการปะทะอย่างเต็มที่ในการรบระหว่างโลกระดับต่ำทั้งสี่ฝ่าย  แต่ผลออกมาก็ทำให้อสูรเพชฌฆาตโบราณตายไปเป็นร้อย  ข้าจะต้องรายงานเรื่องทั้งหลายแหล่เหล่านี้ไปที่องค์ราชาที่ตำหนักศักดิ์สิทธิ์”  บุรุษล่องหนไม่รอให้ชางเหยียนอธิบาย  เขาใช้มือปัดชุดคลุมของเขาเบาๆ  มีลำแสงแพรวพราวสายหนึ่ง และในเสี้ยววินาที คนก็หายไป  ความเร็วของเขาและวิชาลึกลับเป็นเรื่องที่ชางเหยียนที่อยู่ในระดับเดียวกัน และเฮยหูก็ยังไม่สามารถเห็นได้

 “....” ชางเหยียนยังคงนิ่งเงียบ

 “ตำหนักชั้นในปฏิเสธมาแล้ว!” บุรุษนัยน์ตาทอง, เฮยหูคำรามด้วยความโกรธ “ตำหนักกลางถูกแบ่งเป็นสี่ตำหนักใหญ่ ได้แก่ ลม, ไฟ, น้ำ, ดิน  สมาชิกตำหนักนอกของพวกเราได้ครอบครองสามตำหนักใหญ่ยกเว้นตำหนักลม  เราแปดผู้อาวุโสเป็นนักสู้ระดับหกในบรรดานักสู้ตำหนักชั้นนอก เรามีอำนาจอย่างเด็ดขาด ถ้าไม่ใช่เพราะราชาเสิ้งเตี้ยนมักโปรดปรานคอยช่วยเหลือพวกตำหนักชั้นในแล้ว  อย่างนั้นเจ้าพวกที่ไร้ประโยชน์เหล่านั้นคงถูกไล่ออกจากตำหนักชั้นในไปแล้ว”

 “ซื่อฟงมีอำนาจมาก  ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงไม่หยิ่งยโสขนาดนั้นแน่”  ชางเหยียนจงใจพูดส่อเสียดแตกแยก  “เฮยหู, บางทีเราน่าจะหาโอกาสร่วมมือกันได้นะ”

 “ร่วมมือกับเจ้า?  ชางเหยียนผู้ฉลาด  ข้าจำเป็นต้องพิจารณาเรื่องนั้น” เฮยหูยังคงระมัดระวัง

 “สักวันหนึ่งเจ้าจะต้องตามหาข้า...” ดูเหมือนชางเหยียนจะมั่นใจ  ทันใดนั้นเขาเหินลงมาอยู่หน้าหลักจารึกเทพสี่ด้าน เขาต้องการเก็บดาราตุลาการซึ่งเป็นตัวแทนของตำหนักกลาง

ดาราตุลาการที่มีแสงทองสว่างและแพรวพราวถูกหยิบออกมาจากตาชั่งทองจากเทวรูปเทพตุลาการ

มีทั้งหมดสองดวง

ปกติตำหนักกลางจะเก็บไปดวงหนึ่ง และปล่อยให้คันชั่งเอียงไปทางขวา

เมื่อสงครามโบราณเริ่ม ตำหนักกลางจะวางดาราตุลาการกลับคืนไปที่หลักจารึกเทพสี่ด้าน เมื่อเครื่องมือเทพนี้ถูกวางไว้ที่หลักจารึกสี่ด้าน  มันจะช่วยเปิดแท่นบูชาสงครามข้างหน้า และด้วยเหตุนี้จะทำให้นักสู้แดนสวรรค์เข้าสู่สังเวียนมรณะในฐานะฝ่ายที่หก ก็คือผู้ตัดสิน  ทันทีที่ดาราตุลาการถูกเก็บก็หมายความว่าทางผ่านเข้าสังเวียนมรณะถูกปิด  นักสู้แดนสวรรค์จะไม่สามารถเปิดได้ในช่วงหนึ่งพันปี

 “เอ๊ะ?”

ชางเหยียนบริกรรมเบาๆ จากนั้นค่อยๆ ดึงสัญลักษณ์ผู้ตัดสินที่เป็นอักษรรูนออกมาช้าๆ

อย่างไรก็ตาม ดาราตุลาการไม่ขยับ  มันไม่ลอยออกมาเหมือนอย่างที่เคยเชื่อผู้ตัดสินครั้งก่อนๆ

เฮยหูกำลังเตรียมจะจากไป  เขาหันหน้ามา เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเขาขมวดคิ้ว  “ชางเหยียน เจ้าไม่สามารถดึงดาราตุลาการออกมาได้หรือ?  แสร้งทำท่าอย่างนั้น เป็นไปได้ว่าเจ้าตั้งใจจะยักยอกดาราตุลาการหลังจากหลอกให้ข้าจากไปใช่ไหม? ข้าไม่อยากจะเตือนเจ้าอีกแล้ว ชางเหยียน, สมบัติระดับเทพดาราตุลาการไม่อาจถูกรบกวนได้ ถ้าเจ้าตำหนักอีกสามคนรู้ พวกเขาจะไม่สนใจผู้อาวุโสคนใหม่... ถ้าฝ่าบาทเสิ้งเตี้ยนพบเข้า แม้แต่ร่างกายเจ้าจะถูกฉีก  กระดูกของเจ้าจะถูกบด เจ้าจะไม่อาจหลีกเลี่ยงโทษหนักได้!”

ชางเหยียนไม่ตอบ  เขาบริกรรมอีกครั้งและถอนอักษรรูนอีกครั้ง

ดาราตุลาการไม่ขยับแม้แต่นิ้วเดียว  มันถูกฝังเข้ากับหลักจารึกเทพสี่ด้าน  เหมือนกับว่าเป็นส่วนประกอบสำคัญของหลักจารึกเทพสี่ด้าน

เฮยหูเห็นว่าชางเหยียนดูเหมือนจะไม่ได้แกล้งล้อเล่นกับเขา  เขารีบก้าวเข้ามาข้างหน้าและเหยียดมือทั้งสองข้างออก นี่เป็นเรื่องร้ายแรง  เขาบริกรรมพร้อมกับชางเหยียนจากนั้นถอนอักษรรูนสวรรค์พร้อมกัน  เขาเตรียมรับดาราตุลาการ

อย่างไรก็ตาม ดาราตุลาการไม่สนองเลยแม้แต่น้อย

ตอนนี้ ชางเหยียนและเฮยหูจึงตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ  เหงื่อผุดขึ้นที่หน้าผากของพวกเขา  ทั้งคู่ไม่มั่นใจว่าปัญหาคืออะไร

 “เกิดอะไรขึ้น?  การตัดสินจบไปแล้วนี่, ดาราตุลาการก็น่าจะกลับคืนมาได้  นี่เป็นไปไม่ได้!”  เฮยหูจ้องชางเหยียน  “เกิดอะไรขึ้นในสังเวียนมรณะกันแน่?  เจ้าก่อเรื่องอะไรไว้กันแน่?”

 “เราไม่ได้ทำอะไร...”  ชางเหยียนกำลังรู้สึกถอดใจ  เขาไม่ได้ทำอะไรจริงๆ  ทำไมดาราตุลาการจึงไม่ตอบสนองการเรียกกลับคืน?

 “ทำไมพวกเจ้าถึงไม่ถามข้าเล่า?  ไม่รู้หนังสือก็ควรยอมรับตามตรง ไม่ควรแกล้งทำเป็นรู้ในเมื่อเจ้ายังไม่รู้”  ทันใดนั้น เย่ว์หยางปรากฏตัวหน้าหลักจารึกเทพสี่ด้าน  ไม่ทราบว่าเขาออกมาจากตรงไหน เย่ว์หยางทำเหมือนกับว่าเขากำลังเอาจริง  เขาชี้ไปที่หลักจารึกเทพสี่ด้านเหมือนกับว่าเป็นครูกำลังสอนหนังสือ  เขากล่าว “พวกเจ้าควรจะได้เห็นอักษรรูนโบราณตรงนี้  รู้ไหมว่าเขียนไว้ว่ายังไง?  เขาเขียนไว้ว่าถ้าสงครามโบราณยังไม่จบอย่างเป็นทางการ  ผู้ตัดสินไม่สามารถหลบหนีได้ พอเห็นสีหน้าของพวกเจ้า นี่ข้าอธิบายลึกซึ้งเกินไปหรือเปล่า?  อย่างนั้นพวกเจ้าที่ไม่รู้ประสาคอยฟังให้ดี  แม้ว่าพวกเจ้าจะหลบหนีออกมาจากสังเวียนมรณะได้  แต่สงครามจริงยังคงอยู่  เรากำลังติดตามและโจมตี  เรายังไม่ได้ยอมแพ้  รหัสโบราณตัดสินว่าสงครามโบราณครั้งนี้ยังคงดำเนินต่อไป  พวกเจ้าอยากเป็นนกกระจอกเทศหรือไง มันไม่มีปัญหาอะไรอย่างน้อยเจ้าก็ควรถามเราว่าเราเห็นด้วยไหม  ตอนนี้เจ้าเข้าใจหรือยัง?”

 “เป็นเจ้าเองหรือ?”  ชางเหยียนถลึงตามองเย่ว์หยางตาแทบทะลัก ท่าทางของเขาเหมือนกับคนถูกผีหลอก

 “เจ้ามดแมลงนี่เป็นใคร? ผู้ร่วมแข่งขันจากทวีปมังกรทะยานใช่ไหม?” เฮยหูมองดูเย่ว์หยาง  เขาตะลึงเช่นกัน

 “ข้า..คุณชายผู้นี้ก็คือจักรพรรดิอวี้รุ่นใหม่ ที่ชางเหยียนเพิ่งจะกล่าวถึงก่อนนั้นไงเล่า  แน่นอนว่าข้ายังไม่ใช่ระดับเดียวกับจักรพรรดิอวี้ ถ้าไม่อย่างนั้นข้าคงตบแมลงวันทั้งสองอย่างพวกเจ้าด้วยฝ่ามือของข้าไปแล้ว  ข้านึกว่าพวกเจ้าจะมีความสามารถเสียอีก  แต่ในความเป็นจริงพวกเจ้าไม่เข้าใจภาษารูนโบราณด้วยซ้ำ ไม่ต้องอยู่แดนสวรรค์ต่อไปแล้ว กลับบ้านนอกไปเก็บมูลสัตว์เถอะไป!  คนเก็บมูลสัตว์แถวๆ บ้านข้ายังมีการศึกษาดีกว่าพวกเจ้าด้วยซ้ำ!” เย่ว์หยางทำหูทำตาล้อเลียนสองนักสู้แดนสวรรค์ผู้อ่านอักษรรูนโบราณไม่ออก  เขารู้สึกว่าตัวเขาเองก็ถือตัวไม่เบา

ความจริง อักษรรูนโบราณไม่ใช่ความรู้โดยทั่วไป

ชางเหยียนและเฮยหูไม่สามารถอ่านได้  นี่หมายความว่ามีคนในแดนสวรรค์ไม่กี่คนที่สามารถเข้าใจ  นี่ไม่ใช่เรื่องที่คนทั่วไปจะสามารถอ่านและทำความเข้าใจได้

เย่ว์หยางก็ยังไม่มีอิสระนัก  ถ้าไม่อย่างนั้นเขาคงใช้อักษรรูนโบราณเขียนจดหมายไปขอใช้สิทธิและเสรีภาพกับหมิงเย่ว์กวงและดูว่านางจะเข้าใจภาษารูนโบราณหรือไม่  ตอนนี้ เมื่อเห็นชางเหยียนและเฮยหูหน้าซีด  เย่ว์หยางรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นท่าทางที่น่าสมเพชที่คนอ่านหนังสือไม่ออกทำเมื่อพวกเขาได้รับหนังสือพิมพ์

เป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆ

 “เจ้าตามข้ามาถึงแดนสวรรค์ได้อย่างไร?”  ชางเหยียนสงบจิตใจได้อย่างรวดเร็ว  ถ้าคุณชายสามตระกูลเย่ว์นี้ไล่ตามเขามาลำพัง  อย่างนั้นเขาก็แค่ลงมือฆ่า  แน่นอนว่าต่อให้เขากินยาปัญญาอ่อนมา เขาก็คงไม่คิดแบบนี้ ถ้าฝ่ายตรงข้ามไม่มั่นใจ  เขาคงไม่ไล่ตามมาแน่  สำหรับเย่ว์หยาง ชางเหยียนไม่ได้รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร  ข้อกังวลประการเดียวของเขาก็คือจื้อจุนมนุษย์ที่สามารถฆ่าได้ทันทีที่นางลงมือ

 “งั้นแดนสวรรค์ก็ไม่มีอะไร นอกจากแค่นี้  นี่ช่างน่าผิดหวังเสียจริง” เสียงหยิ่งและเย็นชาของจื้อจุนดังขึ้นเหมือนกับมุกน้ำแข็งแตก

ชางเหยียนหัวใจตกวูบ  เขาร้องลั่นเตือนสหายของเขา  “ระวัง.....”

แต่ช้าเกินไป

จื้อจุนปรากฏตัวในท้องฟ้า เหนือแท่นบูชาสงคราม มือทั้งสองของนางกางออกแล้ว นางกำลังเตรียมปล่อยแสงทำลายล้าง  ด้วยความช่วยเหลือพิเศษจากสนามพลังดารานภากาศและการสนับสนุนพิเศษจากแท่นบูชาสงคราม  พลังที่จื้อจุนปลดปล่อยครั้งนี้แข็งแกร่งกว่าที่นางปล่อยครั้งก่อนถึงสิบเท่า

ทันใดนั้น ทั่วทั้งซากปรักหักพังของสมรภูมิโบราณท่วมทะลักไปด้วยคลื่นมหาสมุทรแสง