ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 390 ทำนองที่สี่ของขลุ่ยวิเศษ

ตอนที่  390  ทำนองที่สี่ของขลุ่ยวิเศษ

 อาหมิงเป็นเด็กหนุ่มวัยสิบแปดปี เขามีร่างกายผอมและผิวคล้ำเคลื่อนไหวคล่องแคล่ว  มีแผลเป็นอยู่บนใบหน้าทำให้มองดูน่ากลัวทั้งที่ยังอายุน้อยมาก

เขาพยักหน้าขณะที่ยังคงปิดปากเงียบ เขาล้วงนกหวีดกระดูกที่แขวนคอและเป่า

เสียงหวีดแหลมดังก้องไปทั้งค่ายทหาร  ระลอกเสียงไร้สภาพกระจายออกไปด้วยระดับความเร็วที่น่าทึ่ง  เสียงนั้นกระจายไปทุกตำแหน่ง

ปัง ปัง ปัง!

กับดักทั้งหลายทำงานทันที แสงฉายเจิดจ้าขึ้นในท้องฟ้า

ขลุ่ยวิเศษเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ  “นกหวีดกระดูกเย็น”

เฒ่าบอดซอกำศรวลสีหน้าเครียด  นกหวีดกระดูกเย็นเสียงแหลมดังและมีพลังทำลายล้าง  ขณะที่ฝึกอยู่กับขลุ่ยวิเศษ  เขาสามารถเข้าใจคลื่นเสียงนกหวีดได้

ร่างของเขาสั่น ภายใต้แรงคลื่นกระแทกจากนกหวีด รถเข็นของเขาแตกหักกระจายเป็นชิ้นๆ  แต่เขาไม่เป็นอันตรายเหมือนกับว่าเขายังคงยืนอยู่  เขาค่อยๆ ดึงคันซอจากเอ้อหู สร้างคลื่นเสียงแหลมเป็นระลอกลงไปตามอาวุธของเขา

ระลอกเสียงทั้งสองปะทะกันในกลางอากาศ ก่อให้เกิดความปั่นป่วน

ตาของอาหมิงแดงฉานดังสายเลือด  เขาอัดพลังเป่าใส่นกหวีดกระดูกสามครั้งสั้นๆ

ขณะเดียวกัน เฒ่าบอดซอกำศรวลก็สีสายซออีกครั้งหนึ่ง ปลดปล่อยเสียงแหลมแหวกอากาศ

ปัง นกหวีดกระดูกระเบิดในปากของอาหมิง หน้าของเขาเต็มไปด้วยเลือด ขณะที่เขาหงายหลังร่วงไปบนพื้น

แคร้ง แคร้ง แคร้ง เอ้อหูของเฒ่าบอดซอกำศรวลขาดหมดทุกเส้น ขณะที่เขาหงายหลัง แต่คนใช้ใบ้ใช้มือประคองรับเขาไว้อย่างรวดเร็วทำให้เขาไม่ร่วงกับพื้น

 “อาหมิง!”

บุรุษวัยกลางคนร้องลั่นขณะที่เขาวิ่งไปดูอาหมิง

 “กุ่ยเส้าหมิง!  เป็นกุ่ยเส้าหมิง!  พวกเขามาจากก๊กโจรสายลม!”

 “ก๊กโจรสายลม!”

ความปั่นป่วนและความหวาดกลัวค่อยๆ เพิ่มขึ้น

กลุ่มสายลมคือกลุ่มโจรที่มีชื่อเสียงอื้อฉาวที่สุด  พวกเขามีพลังที่น่ากลัวและเดินทางไปทั่วสวรรค์วิถี  ยกเว้นแต่สิบสองตำหนักระนาบสุริยคลาส พวกเขาโจมตีกลุ่มดาวอื่นทุกแห่ง รวมทั้งกลุ่มดาวอสรพิษซึ่งอยู่ในสิบตำหนักระนาบกลาง

พวกมันเป็นพวกที่น่ารังเกียจและโหดร้าย ในกลุ่มมีโจรหกคนซึ่งมีพลังที่น่ากลัวและหนึ่งในนั้นก็คือกุ่ยเส้าหมิงอยู่อันดับที่หกในกลุ่ม

บุรุษวัยกลางคนปรากฏอยู่ข้างตัวอาหมิงทันที เขาเหยียดมือจับชีพจรของอาหมิง  เขายังมีชีวิต เพียงแต่หมดสติไปเท่านั้น

เขามีสีหน้าเคร่งเครียดขณะประกาศคำพูดลั่น  “อย่าให้ใครรอดชีวิตไปได้!”

ผู้เฒ่าบอดซอกำศรวลเป็นนักสู้ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดและมีความแข็งแกร่งที่สุดในพื้นที่นั้น  อาหมิงได้รับบาดเจ็บสาหัสขณะที่ผู้เฒ่าบอดซอกำศรวลนั้น เอ้อหูของเขาได้รับความเสียหายและมีแนวโน้มว่าจะได้รับบาดเจ็บ  ไม่มีใครสามารถหยุดพวกเขาได้ในตอนนี้

ขณะนั้นเอง เสียงขลุ่ยลอยอ้อยอิ่งเข้าหูบุรุษวัยกลางคน

ร่างของบุรุษวัยกลางคนชะงักค้าง และเงยหน้ามอง

บนส่วนหลังคาที่สูงที่สุดเป็นคนชั้นสูงคนหนึ่งที่สวมชุดแพรต่วนสีขาว รังสีขลุ่ยสีทองเปล่งออกมาจากเลาขลุ่ยบรอนซ์ละลานตาในยามราตรี

เสียงขลุ่ยลอยอ้อยอิ่งนุ่มนวลผ่านฟากฟ้าราตรี

 “คุณชายขลุ่ยวิเศษ!”

บุรุษวัยกลางคนจำได้ว่าเคยได้ยินชื่อนี้มาและรู้สึกประหลาดใจ  เขาหัวเราะเสียงเยือกเย็น “ก็แค่ขุนพลวิญญาณตนเดียวไม่สามารถหยุดข้าและกลุ่มสายลมของข้าได้แน่”

เมื่อพูดจบ เขาสั่งให้คนสองคนตรงเข้าหาขลุ่ยวิเศษ

หนึ่งในนั้นมีรูปร่างเหมือนนก เขาคืออันดับห้าในกลุ่มจั่นเผิง  ส่วนอีกคนล่องลอยเหมือนเงาหมอกดำ เขาคืออันดับสี่นามว่าอู้ฟง

ขลุ่ยวิเศษเห็นการโจมตีที่กำลังจะมาถึง  เขาจ้องมองมาที่พวกนั้นขณะเตรียมป้องกันตัว

 “ทำนองแรกก็คือพันสังหารลอยล่อง ทำนองที่สองก็คือพันดาบหมุนวน  ทำนองที่สามก็คือคลื่นขลุ่ยเชื่องช้า  สุภาพบุรุษทั้งหลาย โปรดฟังทำนองที่สี่ของข้า สลายกาลเวลา”

เสียงอบอุ่นนุ่มนวลดังผ่านไปทั่วสนามรบเหมือนสายลมที่นุ่มนวลอบอุ่น

บุรุษวัยกลางคนหรี่ตาและโพล่งออกมา  “หนึ่งทำนอง เจ็ดมรณะ!”

ขลุ่ยวิเศษยิ้ม  เขาจ่อขลุ่ยกับปากและเป่าบรรเลงเพลง แสงสีเขียวพุ่งขึ้นไปในท้องฟ้า  แสงทำให้เกิดต้นกล้าขนาดเล็กด้านหน้าของเขา  ต้นกล้านั้นค่อยๆ โตขึ้นๆ จนกระทั่งกลายเป็นต้นท้อ  ภายในไม่กี่วินาที ต้นท้อก็ออกดอกบานสะพรั่ง

ในท่ามกลางเสียงขลุ่ยอ้อยอิ่ง หมอกเริ่มปกคลุมสนามรบ ตัวหมอกมองดูเหมือนกับสาวน้อยซึ่งเริ่มร่ายรำเหมือนมีชีวิต

ต้นท้อเริ่มถูกเพลิงนรกที่สวยงามเผาผลาญ

สายลมพัดดอกท้อร่วงลงกับพื้น

เมื่อกลีบดอกสีชมพูร่วงถึงพื้น ทุกคนที่อยู่ในบริเวณจึงได้ตระหนักถึงอันตรายที่กำลังจะมา  พวกเขาหนีหาที่กำบัง  ก่อนที่กลีบดอกไม้จะลอยเข้ามาใกล้พวกเขา มันหายไปในอากาศเบาบาง

ทุกคนคนตะลึงกับที่เพราะการโจมตีที่กำลังจะมาถึงจู่ๆ ก็หายไปกระทันหัน

ร่างกายด้านซ้ายของจั่นเผิงไม่ได้รับบาดเจ็บ  แต่ซีกขวากลับเหี่ยวแห้ง เหมือนกับว่าไม่มีโอกาสที่จะฟื้นคืนจากอาการบาดเจ็บได้

แขนซ้ายของอู้ฟงขาดหายขณะที่เลือดไหลออกมาจากบาดแผล ร่างกายครึ่งหนึ่งของเขาแดงฉาน หน้าซีดขณะถลึงตามองขลุ่ยวิเศษ

ขลุ่ยวิเศษประหลาดใจและพยักหน้า  “ข้าให้โอกาสเจ้าได้หนีจากทำนองเพลงที่สี่ ยากนักที่จะมีคนต้านรับการโจมตีนี้ได้”

เหมือนกับนักนักตรีได้แสดงบทบาทของตนเองจบ  ขลุ่ยวิเศษโค้งคำนับแสดงความนับถือ

น่าเสียดายที่เขาไม่ได้ฟื้นฟูเต็มที่  เขาเพียงแต่ใช้ท่วงทำนองที่สี่...

ขลุ่ยวิเศษสามารถรู้สึกได้ว่าพลังงานของเขากระจายหายไปเกือบสิ้นเชิง  ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้น เขายิ้มอบอุ่น “ข้าแสดงผลงานจบสิ้นแล้ว ทุกคน เชิญตามสบาย”

ผู้คนตกอยู่ในความเงียบสงบ พวกเขาถูกสะกดด้วยอำนาจของท่วงทำนองที่สี่  สลายกาลเวลา

ในท่ามกลางราตรี ขลุ่ยวิเศษจางหายไปในความมืดทันที

ในมุมมืดอีกมุมหนึ่งของเมืองสามวิญญาณ สายตาหลายคู่เพ่งมองการต่อสู้ที่สำคัญอีกด้านหนึ่ง

 “ข้าทึ่งกับพลังโจมตีของคุณชายขลุ่ยวิเศษจริงๆ นับว่าคุ้มค่านัก”  บุรุษชุดยาวรำพึง  “ข้าเคยได้ยินเสียงเล่าลือยกย่องพลังของบทเพลงหนึ่งทำนองเจ็ดมรณะ  สามารถเห็นกับตาตนเองในวันนี้ นับว่าเป็นเกียรติยิ่งนัก”

 “ไม่ต้องห่วง  เมื่อเราจับขลุ่ยวิเศษได้  เราจะเรียนรู้ความลับเบื้องหลังบทเพลงหนึ่งทำนองเจ็ดมรณะได้แน่”  บุรุษหนุ่มอีกคนหนึ่งกล่าวอย่างใจเย็น

ถ้าถังเทียนอยู่ที่นี่  เขาคงจำได้ว่าบุรุษหนุ่มนั้นก็คือคุณชายร่ำรวยที่ถูกเขาปล้นทรัพย์  เขาผิดหวังนัก  เขาคาดว่ากลุ่มโจรสายลมจะทำภารกิจสำเร็จได้ง่าย แต่กลับยากกว่าที่คาด

เขาตะโกน  “กลุ่มโจรสายลมก็แค่พวกคนไร้ประโยชน์!”

บุรุษชุดยาวยิ้ม  “ทำไมหรือ? รอไม่ได้หรือไง?  แต่เมื่อคิดดูแล้ว เจ้าทนมาถึงวันนี้แล้วค่อยดำเนินการตามแผนที่เจ้าร่างเอาไว้ แค่นั้นข้าก็นับถือเจ้าแล้ว”

คุณชายผู้ร่ำรวยนั้นไม่พอใจกับพี่ชายผู้สวมชุดยาวของเขา  พี่ชายของเขาแข็งแกร่งมากกว่าในเรื่องพลัง และมีสัมพันธ์ที่ดีกับบิดาของเขามากกว่า

เมื่อพูดถึงแผน ทำให้เขารู้สึกปลื้ม “นี่นับว่าดี  ยิ่งคนในสำนักบาดเจ็บมากขึ้น  ก็จะยิ่งง่ายสำหรับเรา  เราตกลงกันตามนี้แล้วนี่ ทุกอย่างที่นี่จะตกเป็นของข้า”

 “ฮ่าฮ่า!”  พี่ชายเขายิ้ม  “สบายใจได้ นี่เป็นครั้งแรกที่เจ้าทำงานอย่างจริงจัง  ข้าไม่แทรกแซงแน่”

น้องชายของเขารู้สึกมีความสุขอยู่ภายใน  เขากลัวว่าพี่ชายของเขารู้คุณค่าที่แท้จริงของสิ่งก่อสร้างนี้ซึ่งอาจจะทำให้เขาต้องการพื้นที่นี้เป็นของตนเองด้วยเช่นกัน ตั้งแต่เขาถูกถังเทียนปล้น  เขาคอยจับตามองเมืองสามวิญญาณ  ยิ่งศึกษามากเท่าใด เขาก็ยิ่งตระหนักถึงคุณค่าที่แท้จริงของป้อมบรอนซ์มากขึ้น  ถ้าเขาสามารถยึดมันมาได้ พลังของเขาจะก้าวหน้าเร็วยิ่งขึ้น

แต่เนื่องด้วยสถานะของเขา จำเป็นต้องดำเนินแผนการนี้อย่างระมัดระวัง  ถ้าสาธารณชนรู้ว่าเขาทำอะไรลงไป  อาจจะก่อให้เกิดความขัดแย้งจากกลุ่มภายนอกจะสร้างความยุ่งยากกับเขาโดยไม่จำเป็น

เขาจึงคิดแผนซึ่งเกี่ยวพันกับการบอกกลุ่มโจรสายลมเกี่ยวกับความเจริญรุ่งเรืองและอาวุธจักรกลวิญญาณของเมืองสามวิญญาณ  เขารู้ว่าหัวหน้ากลุ่มโจรนี้เป็นคนทะเยอทะยานและใฝ่ฝันจะสร้างกองทัพเหมือนกับที่เมืองหย่งอันมีซึ่งเขาอยากจะชิงเอามา  อย่างไรก็ตาม  เจ้าเมืองดูเหมือนจะเป็นผู้อาวุโสจากองค์การวิญญาณมืด ซึ่งทำให้เป็นการยากลำบากที่พวกเขาจะบุกโจมตีเมือง

เขากำลังวางแผนใช้ข้ออ้างว่าเขากำลังไล่ตามและตั้งใจโจมตีกลุ่มโจรสายลมที่ซ่อนตัวอยู่ในเมืองสามวิญญาณ  เนื่องจากเขาเกรงว่าพลังของเขาจะไม่แข็งแกร่งเพียงพอจะทำงานนี้ให้สำเร็จ  เขาจึงขอความช่วยเหลือจากพี่ชายของเขา

เมื่อข่าวกรองเมืองสามวิญญาณมาถึงหัวหน้าโจรสายลม เขาลุ่มหลงพลังอำนาจของเซรีน  เขาตั้งใจจะจับนางมาสร้างกองทัพให้เขา

เขาไม่รู้ว่าการต่อต้านจากเมืองสามวิญญาณจะทำได้ดีขนาดนี้

 “น้องข้า, ถ้าเจ้าสามารถควบคุมพื้นที่นี้ได้  จะเกิดประโยชน์กับเจ้าอย่างมากมาย”  บุรุษหนุ่มชุดยาวกล่าว

คุณชายผู้นั้นมองดูพี่ชายเขาและตอบ  “ข้าจะควบคุมที่นี่ให้ดีเช่นกัน

บุรุษหนุ่มชุดยาวยิ้ม  “จู่ๆ ข้าก็มีลางสังหรณ์”

 “ลางสังหรณ์อะไร?”  น้องชายเขาถาม

 “ข้าคาดว่าการบุกโจมตีของกลุ่มโจรสายลมอาจจบลงด้วยความล้มเหลว”  บุรุษชุดยาวหัวเราะ

เด็กหนุ่มเจ้าสำราญหัวเราะเช่นกัน  “บางครั้งเจ้าอาจจะผิดก็ได้  ไม่มีนักสู้ที่แข็งแกร่งอยู่ในป้อมนี้พอจะป้องกันตัวจากกลุ่มโจรสายลมได้  สิ่งที่เจ้าเพิ่งพูดไปนั้น น่าขัน”

 “ไม่ต้องกังวล  เราจะคอยดูกันต่อไป”  บุรุษหนุ่มชุดยาวกล่าวอย่างใจเย็น

ถังโฉ่วยืนอยู่ในท่ามกลางขบวนอาวุธจักรกลวิญญาณ   อาวุธจักรกลวิญญาณของเขาดูธรรมดาและขาดความซับซ้อน ไม่มีใครคาดเลยว่าอาวุธจักรกลวิญญาณที่ธรรมดาและน่าเกลียดจะถูกใช้โดยขุนพลวิญญาณผู้นำทหารสวมนำขบวน

ขลุ่ยวิเศษช่วยพวกเขาซื้อเวลาที่มีค่าไว้  นี่คือโอกาสที่พวกเขาจะได้ทดสอบกองกำลังของพวกเขาที่คาดไม่ถึงและเตรียมโจมตีอย่างอย่างน่าทึ่ง

อาวุธจักรกลวิญญาณเรียงรายเข้าแถวเรียบร้อย

แสงสีบรอนซ์ก็คือทหารผู้กล้าและเคร่งขรึมยืนอย่างสงบเตรียมรอรับคำสั่ง

ถังโฉ่วสงบมากยิ่งขึ้นความหลงใหลลุกโชนอยู่ในตัวเขาแทบจะฝังลงในเลือดเนื้อของเขา  ประกายตาของเขาฉายประกายข่มขวัญผู้คน

แม้ว่าเขาจะเป็นแค่ขุนพลวิญญาณนายทหารวางแผนประจำฐาน แต่ไม่มีใครกระตือรือร้นต้องการต่อสู้เท่ากับเขา

เวทีเตรียมรูดม่าน ตอนนี้ถึงเวลาปรากฏตัวของวีรบุรุษผู้กล้า!

แม้แต่สายตาของพวกเขา  พวกเขาสามารถเห็นเงาร่างที่ไต่ขึ้นมาตามกำแพง  ขณะที่พวกเขาจู่โจมเข้าหาพวกเขาเหมือนคลื่น

ถังโฉ่วออกคำสั่งของเขา  “โจมตี!”

ม่อจื่อหวีและม่ออู๋เหว่ยส่งเสียงโห่ร้องเหมือนที่พวกเขาทำระหว่างฝึกฝน

 “หน่วยที่หนึ่งเตรียมพร้อม!”

 “หน่วยที่สองเตรียมพร้อม!”

แกร๊ก แกร๊ก แกร๊ก เสียงบิดหมุนของข้อต่อบรอนซ์ดังพร้อมกัน  ในไม่ช้าความวุ่นวายก็เงียบสงบลง

อาวุธจักรกลวิญญาณทุกเครื่องประจำที่และเตรียมโจมตีเหมือนสัตว์ป่า