Panlong เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 5 เสือดำลึกลับ

 

เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 5 เสือดำลึกลับ

ลินลี่ย์เริ่มขมวดคิ้ว

เขาไม่เคยได้ยินว่ามีสิ่งมีชีวิตแบบนั้นมาก่อน  มีอสูรเวทประเภทเสือดำอยู่หลายพันธุ์ แต่ตัวที่มีลักษณะสีดำทั้งตัวและปกคลุมด้วยลายเส้นขดซึ่งเหมือนกับเป็นลวดลายตกแต่งนั้นเขาไม่เคยได้ยิน

กล่าวโดยทั่วไปแล้ว สิ่งมีชีวิตที่ใครๆ ไม่เคยได้ยินมาจะก่อนต้องไม่ถูกมองข้าม

บุรุษโล้นตาเดียวกล่าว  “เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นตัดสินใจกินเนื้อบนหน้าและขาของจอมเวทของเรา ต่อหน้าต่อตาเรา  เจ้าตัวใหญ่กัดครั้งหนึ่ง แล้วก็มองอย่างนี้  เราโกรธกันทุกคนและบุกเข้าใส่มันทันที”

 “อย่างไรก็ตาม....”

บุรุษศีรษะโล้นส่ายหัว  “สิ่งที่เราคาดไม่ถึงก็คือเจ้าสัตว์นั่นแข็งแกร่งมากเกินไป  เดิมทีเราคิดว่าเหตุผลที่มันลอบโจมตีเราจากนั้นก็เผ่นหนีไปเป็นเพราะมันอ่อนแอ  อย่างไรก็ตาม ... เมื่อกลุ่มเราทั้งหมดถูกโจมตี  มันทำร้ายพวกเราจนบาดเจ็บหนัก”

 “บาดเจ็บหนัก?”  ลินลี่ย์ถามอย่างสงสัย

 “ใช่แล้ว”  บุรุษโล้นตาเดียวพูดอย่างทั้งกลัวและโกรธ  “เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นสามารถฆ่าเราได้แน่นอน แต่มันไม่ทำ  มันแค่ทำร้ายเราให้บาดเจ็บหนัก”

 “เดิมทีเราคิดว่าเรายังมีโอกาสรอดชีวิต  แต่เมื่อพบว่าเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นจับตาพวกเราอยู่ในตอนนี้ แต่ละวันมันจะลากคนในพวกเราไปสองคน  บางครั้งมันจะลากพวกเขาไปที่อื่น  ขณะที่บางครั้งมันจะกินสหายของเราในที่ไม่ไกลจากเรา”

ลินลี่ย์ใจสั่น

เขารู้ว่าอสูรเวทมีสติปัญญาสูงส่ง  อสูรเวทที่บุรุษตาเดียวผู้นี้เผชิญ เห็นได้ชัดว่าแข็งแกร่งทรงพลังและมีปัญญาเฉลียวฉลาดมาก  มีแนวโน้มว่าอสูรเวทตนนี้จะเป็นสัตว์ประหลาดที่ผิดธรรมดา

 “เราต้องการหนีกลับ  แต่ในแต่ละครั้งที่เราพยายามหันหน้าหนีไปจากเทือกเขาอสูรวิเศษ  เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นจะมาอีกครั้งและทำร้ายเราจนบาดเจ็บหนักอีกครั้ง”

บุรุษโล้นตาเดียวหัวเราะอย่างขมขื่นอีกครั้ง  “เราไม่สามารถหลบหนีไปจากเทือกเขาอสูรวิเศษได้ง่ายๆ  แต่ละวันเจ้าสัตว์ประหลาดจะมาลากสหายไปวันละคนหรือสองคน ในพริบตาเดียว สหายในกลุ่มเราสิบสองคนเหลืออยู่เพียงหกคน

 “เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นนี้อยู่หลายครั้ง  ในที่สุดภรรยาของเขาก็จิตใจพังทลาย เมื่อเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นเริ่มกินสหายต่อหน้าเราอีก  นางขอร้องข้า  ขอร้องให้ข้าฆ่านาง”

บุรุษหัวโล้นตาเดียวหัวเราะอย่างขมขื่น  “เจ้าไม่มีทางรู้ถึงความหวาดผวาที่เรารู้สึกหลังจากผ่านไปสามวัน  พวกเราทุกคนแทบจะพังทลาย  ภรรยาของข้าอ่อนแอ นางยังอ่อนแอกว่าข้า เมื่อเผชิญหน้ากับทางเลือกที่น่ากลัวนี้  ในที่สุดข้าจำเป็นต้องเลือกทางให้ภรรยาข้าพ้นจากทุกข์ทรมานนี่เสียที”

 “เจ้าฆ่าภรรยาของเจ้าหรือ?”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว

 “ถูกแล้ว ข้าฆ่านางด้วยมือของข้าเอง”  บุรุษโล้นตาเดียวพูดอย่างเจ็บช้ำ  “แต่ในวันที่ข้าฆ่าภรรยาของข้าเอง  เรากลับได้พบคนอีกหลายคน หนึ่งในนั้นเป็นคนสำคัญผู้ปกครองมณฑลตะวันตกเฉียงใต้ของเรา เขาคือนักสู้ระดับเก้านามว่าพรูทท์”

 “เราแทบจะสิ้นหวังและพังทลายในพริบตา ข้าฆ่าภรรยาตนเอง  แต่หลังจากนั้นก็มีนักสู้ระดับเก้าปรากฏตัวออกมา ท่านคิดว่าข้าจะรู้สึกยังไง?”

บุรุษโล้นตาเดียวสั่นไปทั้งตัวอีกครั้ง  “ข้าเกือบเป็นบ้า ความจริงข้าเกือบจะฆ่าตัวเองตาย  ข้าเจ็บช้ำขนาดนั้น”

ลินลี่ย์สามารถคาดคิดได้ว่าเป็นเช่นไร เมื่อคนถูกความสิ้นหวังและจิตใจพังทลายเข้าครอบงำ คนยังสามารถฆ่าภรรยาของเขาด้วยมือตนเอง ดีกว่าปล่อยให้ภรรยาต้องทนทุกข์ตกอยู่ในชะตากรรมถูกกินทั้งเป็น  แต่พอหลังจากที่ฆ่าภรรยาของเขาแล้ว นักสู้ระดับเก้ากลับปรากฏตัวขึ้นเล่า?

เหตุการณ์ที่พลิกผันเช่นนี้ย่อมสามารถทำให้คนกลายเป็นบ้าแน่นอน

 “ข้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด  แต่สหายคนอื่นๆ ของข้ากลับมีความสุขมาก  เพราะพวกเขารู้ว่าเรามีโอกาสแล้ว  นักสู้ระดับเก้า!  นั่นคือคนที่มีแต่ระดับเซียนเท่านั้นอยู่เหนือเขา เราเล่าเรื่องให้เขาฟังและใต้เท้าพรูทท์สัญญาว่าจะกำจัดอสูรร้ายนี้ให้เรา”

 “เมื่อเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นมาหาเราอีกครั้ง  ใต้เท้าพรูทท์ลงมือทันที” สีหน้าแปลกประหลาดปรากฏอยู่บนใบหน้าของบุรุษโล้นตาเดียว  “แค่เพียงตบทีเดียว เจ้าสัตว์ประหลาดตะปบใต้เท้าพรูทท์ที่ศีรษะ  มันตะปบศีรษะใต้เท้าพรูทท์จนแบะด้วยกรงเล็บของมัน”

ลินลี่ย์ใจสั่น

ความจริงมันสามารถตะปบนักสู้ระดับเก้าได้ตรงๆ เชียวหรือ?  พลังความเร็วและพลังป้องกันของมันน่ากลัวเหลือเชื่อทั้งสองอย่าง  สัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่อาจประมาทได้เลยจริงๆ

 “ในตอนนี้ เจ้าสัตว์ประหลาดตื่นเต้นมาก ต่อหน้าต่อตาเราทุกคน มันเปลี่ยนร่างได้ทันที มันขยายขนาดจากสองเมตรเป็นห้าเมตรและยาวสิบเมตร  มันกินใต้เท้าพรูทท์ได้ในคำเดียวเท่านั้น”  บุรุษโล้นตาเดียวทำหน้าสยองขวัญ

สีหน้าของลินลี่ย์เปลี่ยนไปด้วย

 “สามารถเปลี่ยนขนาดได้ด้วยหรือ?”  ลินลี่ย์ตกใจจริงๆ

อสูรเวทระดับเซียนก็สามารถเปลี่ยนขนาดของมันได้  พวกมันจะขยายขนาดหรือย่อตัวให้เล็กลงก็ได้  แต่แน่นอนว่าอสูรเวทระดับเก้าจำนวนน้อยมากที่จะมีพรสวรรค์สูงล้ำสามารถทำแบบนี้ได้

ยกตัวอย่างเช่น บีบีสามารถเปลี่ยนขนาดของมันได้เล็กน้อย

กล่าวอีกนัยหนึ่ง...

อสูรเวทตัวนี้เป็นอสูรเวทระดับเซียน หรืออาจเป็นอสูรเวทระดับเก้าที่มีพรสวรรค์มากมายก็เป็นได้

 “มันไม่ใช่อสูรเวทระดับเซียน ใช่ไหม?” ใจของลินลี่ย์ค่อนข้างคลุมเครือไม่แน่ใจ  แม้ว่าลินลี่ย์จะมีความมั่นใจในตนเองมาก  แต่เขาไม่มีความหวังใดๆ เลยกับการรับมือกับอสูรเวทระดับเซียนทุกตัว

บุรุษศีรษะโล้นตาเดียวหัวเราะอย่างเจ็บปวด  “ก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น  เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นยังคงตามทรมานเรา  กินคนของเราวันละสองคน  ในที่สุดก็เหลือแต่ข้ากับน้องชาย  เรายังคงหนีไปตามใจกลางพื้นที่เขา หวังอย่างลมๆ แล้งๆ ว่าเจ้าอสูรนั่นจะเผชิญกับการต่อสู้กับอสูรเวทที่ทรงพลังตัวอื่นเปิดโอกาสให้เราได้หนี  แต่เห็นได้ชัดว่าไม่มีอสูรเวทตัวใดที่หยุดเจ้าสัตว์ประหลาดนั้นได้”

ลินลี่ย์พยักหน้า

ตอนนี้เขาเข้าใจหมดแล้ว

แต่บุรุษหัวโล้นตาเดียวก็ไม่มีเจตนาดีใดๆต่อลินลี่ย์  การตั้งใจติดตามลินลี่ย์ เห็นได้ชัดว่าหวังจะให้ลินลี่ย์ช่วยปกป้องเขา การกระทำเช่นนี้แสดงให้เห็นว่าบุรุษผู้นี้ไม่สนใจเลยว่าลินลี่ย์จะเป็นหรือตายแม้แต่น้อย

อารมณ์บนใบหน้าของลินลี่ย์เข้มมากขึ้น

 “ใต้เท้า, ข้า.. ข้าไม่มีทางเลือกอื่น”  บุรุษโล้นตาเดียวรู้ว่าลินลี่ย์กำลังคิด  เขารีบพูด  “ข้ามีลูก  น้องชายของข้าก็มีลูกต้องดูเช่นกัน  เราไม่อยากตาย”

 “เจ้าคิดว่าข้าอยากตายด้วยหรือ?”  ลินลี่ย์พูดอย่างเย็นชา

เกี่ยวกับเรื่องที่บุรุษโล้นตาเดียวพูด  ลินลี่ย์มีสามัญสำนึกพอจะรู้ว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ทรงพลังแค่ไหน

มันไวกว่าบีบี และไม่เป็นอะไรเลยจากแรงฟันของดาบจากนักสู้ระดับเก้า

แค่จุดทั้งสองนี้ ลินลี่ย์รู้สึกกังวลอย่างช่วยไม่ได้  นอกจากนี้ นั่นเป็นเพียงพลังที่มันเปิดเผยออกมา  ระดับพลังที่แท้จริงของอสูรนั่นเป็นยังไงกันแน่?

ใช่อสูรเวทระดับเซียนหรือไม่?

ลินลี่ย์ไม่แน่ใจ  ถ้ามันเป็นอสูรเวทระดับเซียน  อย่างนั้นต่อให้เขากับบีบีผนึกพลังกัน พวกเขาก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้

 “เจ้าไม่ต้องการตาย  ดังนั้นก็เลยพลอยลากเราลงน้ำไปด้วยหรือ?”  ลินลี่ย์รู้สึกไม่พอใจมาก

 “บีบี ไปกันเถอะ”

ลินลี่ย์ก้าวเท้าทันทีมุ่งเดินหน้าต่อไป  บุรุษโล้นตาเดียวยังคงตามลินลี่ย์ต่อไป  ลินลี่ย์อดหันไปจ้องเขาอย่างเย็นชาไม่ได้

เจ้าบ้านี่ยังติดมาอีกหรือ?

เห็นได้ชัดว่า สัตว์ประหลาดนั่นตั้งใจไล่ล่าบุรุษหัวโล้นตาเดียว

 “ใต้เท้า, ท่าน.. ได้โปรดช่วยข้าด้วยเถิด”  ตาของบุรุษโล้นตาเดียวเต็มไปด้วยแววอ้อนวอน

แต่การกระทำของเขามีแต่จะทำให้ลินลี่ย์ไม่ชอบเขามากขึ้นทุกที  บุรุษคนนี้เห็นแก่ตัว เพียงสนใจแต่ตัวเอง  เขาไม่สนใจคนอื่นเลยแม้แต่น้อย

 “ขนาดนักสู้ระดับเก้าก็ยังตาย  เจ้าคิดว่าข้าเป็นนักสู้ระดับเซียนหรือ?”  ลินลี่ย์ชักดาบหนักอดาแมนเทียมออกมาจากหลังของเขา  บุรุษโล้นตาเดียวตกใจกลัวจนถอยหลังกรูด

 “ถ้าเจ้ายังคงติดตามข้าต่อไป  อย่างนั้นอย่าได้ตำหนิข้าไร้เมตตาต่อเจ้า” ลินลี่ย์พูดเย็นชา

ลินลี่ย์ในตอนนี้เป็นนักสู้ระดับเจ็ดขั้นสูง และเป็นนักรบระดับเก้าขั้นกลางในร่างมังกร  แม้ว่าเขาจะมีพลังเพิ่มขึ้นมามากกว่าเมื่อตอนที่เขาอยู่ในเมืองเฮส  ลินลี่ย์ก็ยังสู้ได้เสมอกับไกเซอร์นักรบระดับเก้า

ตอนนี้ อาจเป็นเรื่องยากมากสำหรับลินลี่ย์หากจะฆ่านักรบระดับเก้าได้ในดาบเดียว

แต่สัตว์ประหลาดนั่นกลับทำเช่นนั้นได้อย่างง่ายดาย  ฆ่านักสู้ระดับเก้า

จะให้เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อคนที่เขาไม่รู้จักหรือ?  นั่นจะคู่ควรแล้วหรือ?

ลินลี่ย์เก็บดาบหนักอดาแมนเทียมเข้าฝัก จากนั้นเดินจากไป  บุรุษโล้นตาเดียวยืนอยู่กับที่ ไม่กล้าติดตาม  เขาได้แต่จ้องมองหลังของลินลี่ย์ด้วยความสิ้นหวังและชิงชัง

 “อ๊า...”

หลังจากเดินไปได้ไม่ถึงร้อยเมตร เสียงร้องโหยหวนดังมาจากด้านหลังของเขา  ลินลี่ย์หันไปมองทันที

บนพื้นหิมะ มีเสือดำที่สูงสองเมตรและยาวเกือบสี่เมตร  เสือดำใช้อุ้งเท้าของมันยันบุรุษโล้นตาเดียวไว้

 “ช่วย...ช่วยข้าด้วย!”  บุรุษโล้นตาเดียวยังคงมีชีวิต

ความสนใจของลินลี่ย์อยู่ที่เสือดำ  ร่างของเสือดำปกคลุมไปด้วยลายเส้นเป็นลอนจำนวนมาก มันดูสวยงามมาก  ความจริงในตอนนี้ สายตาเย็นชาของเสือดำมองดูลินลี่ย์ด้วยความสงสัย

ชัดเจนแล้ว...

เจ้าเสือดำกำลังเล่นเกม  เกมครั้งก่อนนั้นก็แค่กำลังจะจบลง และตอนนี้ลินลี่ย์จะกลายเป็นเหยื่อในเกมใหม่ของมันต่อไป

 “ช่วยข้าด้วย!”  บุรุษโล้นตาเดียวจ้องมองลินลี่ย์ ใช้สายตาขอร้องลินลี่ย์

แต่เสือดำตัวนั้นกัดลงอย่างรุนแรง  เพียงกร้วมเดียวเอวของบุรุษโล้นตาเดียวก็แหว่งไปครึ่งหนึ่ง อวัยวะภายในของเขาทะลักออกมา  บุรุษโล้นตาเดียวกระตุกอยู่บนพื้นสองสามครั้ง ไม่ตายทันที

เสือดำเดินขึ้นมาข้างหน้าอย่างสง่างาม  มันใช้อุ้งเท้าที่มีเล็บแหลมคมเหยียบบนอกของบุรุษโล้นตาเดียว

 “ซวบ!”

อกของบุรุษโล้นตาเดียวถูกทะลวง และวินาทีต่อมาเขาก็หยุดเคลื่อนไหว

เสือดำมองดูลินลี่ย์ด้วยความสนใจ และจากนั้นมันเริ่มเคลื่อนที่เข้าหาลินลี่ย์ช้าๆ อย่างสง่างาม ต้องบอกว่าเป็นก้าวย่างที่สง่างามมาก

 “บีบี, เตรียมลอบจู่โจมกัน  ครั้งนี้ เราจะสู้สุดฝีมือ”  ลินลี่ย์สามารถบอกได้ว่า อสูรเวทประเภทเสือดำที่ไม่อาจระบุได้แน่นอนในตอนนี้ตาของเขาจับจ้องอยู่ที่เขา แทนที่จะปล่อยให้เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้ซุ่มทำร้ายเขาตามพอใจของมัน  คงจะดีกว่าเมื่อเผชิญหน้ากันตรงๆ ไปเลย

ลินลี่ย์ชักดาบหนักอดาแมนเทียมออกมาจากฝัก ขณะจ้องมองเสือดำ

 “ฮึ่ม!” ร่างของลินลี่ย์เริ่มเปลี่ยนแปลง  เขาที่แหลมคมงอกออกมาจากหน้าผากของเขา  ขณะที่เกล็ดดำปกคลุมร่างอย่างรวดเร็ว  หางที่แข็งแกร่งโผล่ออกมาจากข้างหลังเขาเช่นกันและเข่า ศอก สันหลังของเขามีหนามแหลมงอกขึ้น

ในพริบตาลินลี่ย์กลายร่างเป็นนักรบเลือดมังกรร่างเต็ม

เสือดำเมื่อเห็นมนุษย์ผู้นี้เปลี่ยนแปลงไปอยู่ในสภาพแปลกประหลาดคล้ายมนุษย์  มันสะดุ้งอย่างช่วยไม่ได้ ขนที่เป็นมันวาวของมันลุกชันทันที

ฝ่ายหนึ่งคือนักรบเลือดมังกร

อีกฝ่ายหนึ่งคืออสูรเวทประเภทเสือดำที่ลึกลับ

 “เข้ามา” ดาบหนักอดาแมนเทียมกวัดแกว่งอยู่นมือของเขา  ลินลี่ย์ไม่ขยับแม้แต่น้อย ยืนอยู่ที่เดิมบนพื้นหิมะเหมือนกับบรรพตนิ่งแน่นไม่มีการขยับ

ร่างของเสือดำเริ่มหมอบต่ำเล็กน้อย มันกำลังรวบรวมกำลังของมัน!

 “ควั่บ!”

ตาสีทองเข้มของเขาจับอยู่ที่ตัวเสือดำ  คราวนี้ลินลี่ย์สามารถเห็นความเคลื่อนไหวของเสือดำได้  ในพริบตาเดียวเสือดำพุ่งผ่านระยะห่างร้อยเมตรเข้ามาถึงต่อหน้าของเขา

 “ผัวะ!”

หางของลินลี่ย์เคลื่อนไหวว่องไวเหมือนสายฟ้าตวัดใส่ร่างของเสือดำ  ว่ากันในแง่ความเร็ว ความเร็วของพลังโจมตีของหางลินลี่ย์ไวกว่าความเร็วในการเคลื่อนไหวของเสือดำมาก

เสือดำถูกฟาดกระเด็นถอยไปสิบเมตรตกลงบนพื้นหิมะ

แต่ทันทีที่มันตกลงพื้น เสือดำเปล่งเสียงคำรามลึก ขณะที่มันจ้องลินลี่ย์ด้วยนัยน์ตาที่เย็นชา  ครั้งนี้ เจ้าสัตว์ประหลาดเตรียมโจมตีเต็มกำลังอย่างเห็นได้ชัด เสือดำกระโจนครั้งเดียวด้วยความเร็วเหลือเชื่อ ไวจนทุกคนสั่นสะท้าน

ลินลี่ย์สามารถบอกได้ชัดว่า  ไม่มีเลือดสักหยดบนตัวของเสือดำ

หางมังกรของนักรบเลือดมังกรระดับเก้าขั้นกลางไม่สามารถทำอันตรายมันได้แม้แต่น้อย

ดาบหนักอดาแมนเทียมของลินลี่ย์ฟันลงอย่างรวดเร็วดุจสายฟ้า  แสงสีดำดูเหมือนจะเปล่งออกมาจากดาบหนักอดาแมนเทียม  เสือดำกล้าตวัดกรงเล็บใส่ดาบหนักอดาแมนเทียมของลินลี่ย์โดยตรง

 “แคล้ง!”  ดาบหนักอดาแมนเทียมแฉลบไปด้านข้างผ่านกรงเล็บของเสือดำ

 “ฉัวะ!”

กรงเล็บอีกข้างหนึ่งตวัดโดนแขนของลินลี่ย์  เกล็ดสีดำที่คลุมแขนของลินลี่ย์แตกลึกอย่างเห็นได้ชัด เกล็ดสองชิ้นแตกจนเห็นได้เช่นกัน

ทั้งคนทั้งอสูรเวทต่างผลัดกันโจมตีใส่กัน  พวกเขาแยกจากกันทันที

 “โฮกกก....โฮกก....” เสือดำยืนอยู่ในท่ามกลางหิมะจ้องมองลินลี่ย์อย่างเย็นชา  ตอนนี้มันเห็นลินลี่ย์เป็นคู่ต่อสู้จริงๆ แล้ว  พลังที่มันเพิ่งโจมตีใส่ลินลี่ย์ไม่สามารถตัดฟันศัตรูได้  เกล็ดป้องกันแขนลินลี่ย์แค่ฉีกเท่านั้น  นี่ทำให้เสือดำประหลาดใจ

ลินลี่ย์จ้องดูความเสียหายที่เกิดกับเกล็ดเกราะของเขา

อสูรเวทระดับเก้าส่วนใหญ่ไม่สามารถฝ่าพลังป้องกันของลินลี่ย์ได้  แต่เมื่อครู่นี้ เสือดำสามารถตบใส่เกล็ดเขาจนแตก

ร่างของเสือดำขยายขนาดเป็นสองเท่าทันที จากขนาดสูงสองเมตรกลายเป็นห้าเมตร และยาวสิบเมตรเช่นกัน  หางดำของเสือดำตวัดไปมาเหมือนแส้  เสือดำยังคงจ้องมองลินลี่ย์อย่างเย็นชา

 “โฮก....”

สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่นี้พุ่งเข้าหาลินลี่ย์อีกครั้ง