ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 462 เคลื่อนพายุวังวนกระบี่

ตอนที่  462  เคลื่อนพายุวังวนกระบี่

....สู้...

เสียงเลือนรางอยู่ในอากาศเหมือนกับเสียงกระซิบ

ทั้งที่ร่างยังสั่นอยู่ เขาก้าวเดินก้าวแรก ทำให้ร่างในตาพายุซวนเซ

พายุวังวนกระบี่สั่นสะเทือนอาคารที่ปะทะเหมือนกับเขย่ากล่องของเล่น มันสั่นสะเทือนจะเหมือนจะพังทลายได้ทุกเมื่อ  จิ่งหาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ สามารถเห็นชั้นรังสีกระบี่นับไม่ถ้วนเคลื่อนตัวเหมือนกับหิมะถล่มทำให้เขาขนลุกชัน

เจ้าเด็กนี่.... จะทำอะไรกันแน่?

ใจของจิ่งหาวระวังมากขึ้นกับความรู้สึกอันตราย

ครืนๆ

พายุวังวนกระบี่ซวนไปเซมาเหมือนกับคนเมา และค่อยๆ เคลื่อนไปยังตำแหน่งหนึ่ง

จิ่งหาวตะลึง  เจ้าสิ่งนั้นสามารถเคลื่อนไหวได้จริงๆ...

นะ..นี่ นี่ นี่... คือวิชาวังวนกระบี่ทอนวิญญาณจริงๆ หรือนี่?

เขาตกตะลึง เขารู้เรื่องวิชาวังวนกระบี่ทอนวิญญาณ เนื่องจากเป็นมือกระบี่คนหนึ่ง  เขาเข้าใจวิชากระบี่ของสำนักต่างๆ และวิชาวังวนกระบี่ทอนวิญญาณคือวิชาขัดเกลาวิญญาณที่รุนแรงที่สุด  แล้วเขาจะไม่รู้จักมันได้อย่างไร?  ไม่เพียงแต่เขารู้จักเท่านั้น เขายังค้นคว้าเป็นพิเศษมาช่วงเวลาหนึ่งอีกด้วย  สำหรับคนที่สร้างวิถีกระบี่เองอย่างเขา  เขาสนใจเคล็ดวิชาที่เกี่ยวกับกระบี่ทั้งหมด

วิชาวังวนกระบี่ทอนวิญญาณ  ข้าไม่เคยได้ยินว่ามันสามารถเคลื่อนที่... สิ่งนี้ใช้เพื่อฝึกฝนขัดเกลาจิตวิญญาณยุทธ  ไม่เคยวิ่งอาละวาดไปในที่ต่างๆ

หลังจากผ่านไปสองสามนาทีจิ่งหาวก็เรียกความรู้สึกกลับมา  จริงสินะ อะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับถังเทียน ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็คงดูจะเป็นเรื่องผิดปกติ  และถ้าสิ่งเหล่านั้นไม่เปลี่ยนแปลงจนกลายเป็นสิ่งแปลกประหลาด  อย่างนั้นของนั้นก็คงจะเป็นสิ่งประหลาดโดยตัวมันเอง!

คุณค่าของเจ้าเด็กบ้านั่นก็คือป่วนโลกจนผิดเพี้ยนไปหมด

แต่..ยังไงก็ขอให้ปลอดภัยเถอะ

แววกังวลฉายผ่านในดวงตาของเขา เขาถือกระบี่บินไล่ตามพายุวังวนกระบี่ที่กำลังเคลื่อนไหว

เซียนนักสู้ทั้งสามที่อยู่บนเนินเขาตกตะลึง

 “มันกำลังตรงมาหาเราหรือ?”  โต้วหย่งถาม

 “ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น”  สีหน้าของเหออี้หมิงซึมเซา

ไป๋ซือซือตะลึงมองดูพายุวังวนกระบี่ครืนๆ และฝืนใจกล่าว “เขาเป็นตัวประหลาดแบบไหนกันแน่?”

ประโยคนั้นกระทบใจของนักสู้อีกสองคน

พายุวังวนกระบี่มีขนาดใหญ่มากส่งเสียงดังกระหึ่มตรงไปที่พวกเขา  แม้ว่าทั้งสามจะเป็นนักสู้ระดับเซียน แต่เมื่อเผชิญกับพลานุภาพที่น่ากลัวขนาดนั้น ก็ทำให้จิตใจของพวกเขาไขว้เขวได้เช่นกัน

นั่นคือพลังของสวรรค์อย่างแท้จริง...

 “เราจะทำยังไงดี?”  โต้วหย่งถามตามตรง  “เจ้าตัวประหลาดนั่นกำลังตรงมาหาเรา”

 “หนี!” เหออี้หมิงบอกตามตรงเช่นกัน

 “หนี!” ไป๋ซือซือทวนคำพูดของเขา

โต้วหย่งมองดูอีกสองคน  “ทำแบบนั้น มันน่าขายหน้าไปหน่อย  เฮ้.. เราทั้งสามเป็นเซียนนักสู้นะ!”

 “อย่างนั้นเจ้าไปลองดูก่อนไหมเล่า?”  ตาของเหออี้หมิงมองให้กำลังใจ

ดวงตาคู่งามของไป๋ซือซือมองดูโต้วหย่ง

 “เผ่นเถอะ!” โต้วหย่งก้มหน้าตาวิ่งออกไปก่อน

ทั้งสามเร่งความเร็วสุดฝีเท้า  จากนั้นพายุวังวนกระบี่ที่ดูเป๋ไปเป๋มาก็เร่งความเร็วเพิ่มขึ้นเช่นกัน เสียงครืนๆ ด้านหลังพวกเขาอยู่ไม่ห่างเลย มีแต่จะดังใกล้เข้ามาทุกที

ทั้งสามคนถูกกดดันจนต้องเร่งความเร็วขึ้น

 “ซือซือ ใช้พิณของเจ้า” เหออี้หมิงตะโกน

ไป๋ซือซือสั่น ดึงพิณกู่ฉินหยกขาวออกมาทันที ไม่สนใจภาพลักษณ์ของนาง มือซ้ายถือพิณ มือขวาเริ่มดีดสายพิณ

ติง ติง ติง!

เสียงเพลงนุ่มนวลชวนให้โลกทั้งใบสงบลง ท่วงทำนองเพลงใคร่ครวญในความสงบ  เป็นเพลงที่สร้างชื่อให้ไป๋ซือซือ นางผสานเสียงร้องของนางพร้อมกับบรรเลง ทำนองเพลงเพื่อจิตวิญญาณซึ่งสามารถทำให้ใจของผู้คนสงบลง

ต่อให้เป็นภูตอสูรดวงดาวระดับเก้าที่กำลังคลั่ง เมื่อได้ยินท่วงทำนองนี้ ก็ยังสงบลงได้

บ้าจริงๆ... พายุวังวนกระบี่ยังตามไล่เราเร็วกว่าเดิมอีก

ไป๋ซือซือกัดริมฝีปาก  เปลี่ยนท่วงทำนองบรรเลงพิณจากใคร่ครวญในความสงบ  กลายเป็นเพลงที่ดุดันมากขึ้นจนแทบทำให้เลือดลมพลุกพล่าน ด้วยเพลงมนต์ปีศาจ นางสร้างภาพเทพธิดา เพื่อสร้างความสับสนและภาพลวงตา

แม้แต่นักสู้ระดับทอง ภายใต้ท่วงทำนองนี้  เส้นโลหิตของพวกเขาจะต้องระเบิด หัวใจจะเต้นแรงจนตายเนื่องจากการสันดาปของร่างกาย

บ้าจริง..  พายุวังวนกระบี่ยังคงเพิ่มความเร็วขึ้นอีก

ทั้งสามคนสามารถรู้สึกได้ถึงกระแสพายุรังสีกระบี่ไล่หลังพวกเขากำลังตัดอากาศสร้างระลอกโจมตี เป็นพลังที่แม้แต่นักสู้ระดับเซียนถึงกับเย็นสันหลังวาบ

 “แยกย้ายกันหนี!” เหออี้หมิงตะโกน

ทั้งสามคนแยกย้ายกันบินไปสามทิศทาง

ทั้งสามคนสามารถรู้สึกได้ทันทีพายุหมุนกระบี่ชะงักเล็กน้อย ฮ่าฮ่า เจ้าจะทำยังไงต่อไป!  ทั้งสามคนถอนหายใจโล่งอก วินาทีต่อมาพายุหมุนกระบี่ก็พุ่งเข้าหาเหออี้หมิงที่อยู่ตรงกลางอย่างไม่ลังเล

หน้าของเหออี้หมิงซีดขาว ผมตั้งชันหนังศีรษะชา เขาไม่สนใจภาพพจน์ตนเองและวิธีที่จะหนีต่อไป เขากระตุ้นปราณแท้ทั้งหมดในร่างปลดปล่อยพลังลงที่เท้า แล้วเร่งหนีสุดกำลัง

เมื่อเห็นว่าเหออี้หมิงดึงความสนใจพายุหมุนกระบี่และหายลับขอบฟ้าไป โต้วหย่งและไป๋ซือซือหันมามองหน้ากัน ทั้งสองคนมีสีหน้าดีใจ

 “พี่เหอจะตายไหม?” ไป๋ซือซือห่วงใย

 “ข้าจะสวดภาวนาและทำบุญกรวดน้ำให้เขาแน่” โต้วหย่งสาบาน

ไป๋ซือซือหยุดพูด

 “เจ้าอยากช่วยเขาหรือ?”  โต้วหย่งถามหลังจากเห็นนางทำท่าอย่างนั้น

ไป๋ซือซือส่ายศีรษะ “ไม่, ข้ากำลังคิดว่าจะไปสวดภาวนาให้เขาที่ไหนดี”

ทั้งสองคนพูดไม่ออก

เมื่อสายลมพัดผ่าน ทั้งสองคนรู้สึกหนาวเล็กน้อย

โต้วหย่งมองดูสถานที่รกร้างและพูดทันที  “ข้ามีลางสังหรณ์อัปมงคล”

ไป๋ซือซือได้แต่เงียบ

 “การตัดสินใจของฝ่าบาท บางทีอาจผิดพลาด” โต้วหย่งพึมพำ  “ข้าไม่เคยเห็นคนแปลกประหลาดแบบนั้นมาก่อน  ข้าคิดว่าถ้าถังเทียนไม่ตายตอนนี้  เขาจะกลายเป็นเหมือนราชสีห์เลโอน”

 “มีแนวโน้มจะเป็นเช่นนั้น”  ไป๋ซือซือกล่าวต่อ  “ถ้าถังเทียนไม่ตายภายใต้พายุหมุนกระบี่ที่ทรงพลังอย่างนั้น จิตวิญญาณยุทธจะถูกขัดเกลาจนอยู่ในสภาพที่น่ากลัว  การที่เขาจะกลายเป็นนักสู้ระดับเซียนได้นั้นเป็นเรื่องของเวลา  แต่คงไม่นานแน่ ตราบใดที่เขาเข้าสู่ขอบเขตเซียน จิตวิญญาณยุทธของเขาจะแข็งแกร่งยิ่งกว่าใคร  และนั่นจะทำให้เขาน่ากลัวมากขึ้น”

โต้วหย่งมองดูไป๋ซือซือ  เขาสะดุ้ง บุคลิกของไป๋ซือซือเป็นคนสงบนิ่ง และนี่เป็นครั้งแรกที่โต้วหย่งได้ยินนางพูดมากมายขนาดนั้น

แต่คำพูดของนางทำให้เขาเงียบ

หลังจากนั้นชั่วขณะ เขาเงยหน้าและมองดูไป๋ซือซือ  “อย่างนั้นเราจะทำยังไง?”

ทั้งสองคนเงียบอีกครั้ง

ถ้าถังเทียนไม่ตาย  อย่างนั้นกลุ่มดาววาฬคงล่มสลายแน่นอน  แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเซียนนักสู้  แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาไม่คิดถึงอนาคตของพวกเขา  การกระทำของผู้ชนะและการให้อภัยอีกฝ่ายหนึ่ง พฤติกรรมของเจ้าปกครองที่ดีนั้น มีแต่เพียงในหนังสือเท่านั้น  ยิ่งเป็นเจ้านายผู้กล้าก็ชอบให้ชำระหนี้พวกเขา  ในอดีต มีเซียนนักสู้สามคนเป็นเหตุให้กองทัพของเลโอน เกิดการตายและบาดเจ็บมากมาย หลังจากที่พวกเขาพ่ายแพ้  เซียนนักสู้ทั้งสามต้องการหลบหนี แต่พวกเขาถูกทหารของเลโอนจับฆ่า

มีเซียนนักสู้ที่โดดเดี่ยวไม่กี่คน เนื่องจากพวกเขาส่วนใหญ่มีตระกูลคอยหนุนหลัง เซียนนักสู้ที่ไม่มีครอบครัวก็ยังมีศิษย์คอยสืบทอดวิชา

สายลมดูเหมือนจะเย็นยะเยือกขึ้น

******

เมืองสามวิญญาณ

การต่อสู้ในมุมหนึ่งสร้างความประหลาดใจให้หลายๆ คน  ทุกคนตกตะลึงกับพลังของเหวินเจียง  นักสู้ระดับสูงยี่สิบคนที่รุมล้อมเขากำลังสู้กับเขา  แต่เหวินเจียงก็ยังสามารถต้านรับได้

วิชาต่อสู้ที่ดูเหมือนธรรมดา  แต่เมื่ออยู่ในมือของเหวินเจียง กลับกลายเป็นทรงพลังมาก

นักสู้ทั้งยี่สิบคนไม่สามารถทำอะไรกับเหวินเจียงได้  นักสู้สายจักรกลหลายคนที่กำลังฝึกอยู่เตรียมช่วยเป็นกำลังเสริม  แต่ในเวลารวดเร็ว ทุกคนได้รับคำสั่งจากเบื้องบนว่า พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ช่วย!

คำสั่งที่ส่งลงมาทำให้พวกเขารู้สึกแปลก  แต่พวกเขาทุกคนยังคงยืนดูอยู่ด้านข้างจนถึงที่สุด

ตำแหน่งของถังโฉ่วยังคงเหมือนเดิม เมื่อดูรายละเอียดการต่อสู้ทั้งหมด  ตาของเขาเป็นประกายประหลาด เขาทุ่มเทสมาธิเต็มที่ ปากกาในมือของเขายังคงถูกใช้งานด้วยความเร็วที่น่าประหลาด เขายังคงจดลงในสมุดต่อไป

นักสู้ระดับเซียนกำลังถูกถอดรหัสด้วยสายตาของเขา  การวิเคราะห์รายละเอียดทุกอย่างเป็นไปได้ดี  รายละเอียดทุกอย่าง  ทุกๆ การต่อต้านในการต่อสู้ อยู่ในใจเขาทั้งหมด ทั้งหมดนั้นถูกแบ่งลงเป็นข้อมูล

การโจมตีที่น่าตื่นตาตื่นใจถูกลอกออกเป็นชั้นๆ เหมือนกับเสื้อผ้ากลายเป็นสภาพล่อนจ้อนในสายตาของเขา

กระดาษขาวข้างหน้าเขาเต็มไปด้วยข้อมูลรูปแบบและการออกแบบ ทุกมุมกระดาษถูกเขียนไว้

การจ้องมองอย่างประหลาด เขียนอย่างเมามันของเขา กระดาษเต็มไปด้วยคำและลายมือเขียนสำเร็จลงอย่างรวดเร็ว

ขลุ่ยวิเศษปรากฏตัวด้านหลังถังโฉ่วเงียบๆ โดยไม่รบกวนเขา

ถังโฉ่วหยุดทันที วางปากกาในมือ เขาถามโดยไม่หันหน้ามามอง “ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?”

 “เสร็จแล้วหรือ?”  ขลุ่ยวิเศษถาม

 “ใช่, เสร็จแล้ว” ถังโฉ่วยืดเอว แววประหลาดในดวงตาของเขากลับสู่ความเยือกเย็นอีกครั้ง  “ข้าได้รับข้อมูลเพียงพอแล้ว และต้องการศึกษาให้ดี”

 “เจ้ามีบางอย่างใช้ต้านทานในระดับเดียวกันบ้างไหม?”  ขลุ่ยวิเศษหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะของเขาสดชื่น

 “ข้าจะต้องกลายเป็นผู้นำทหารระดับชั้นผู้บัญชาการที่มีชื่อเสียงให้ได้และนักสู้ระดับเซียนคือเป้าหมายที่ข้าจะต้องเอาชนะผ่านไปให้ได้”  จากนั้นถังโฉ่วเตือน  “เจ้าต้องระวังให้มาก เราจะต้องทำให้สมาพันธ์ชาวยุทธต้องเจ็บปวด  พวกเขาจะต้องคิดหาทางเอาชนะเราแน่ เมื่อมีโอกาสดี พวกเขาจะต้องไม่พลาดแน่”

เมื่อถังโฉ่วพูดจบ เสียงต่อสู้ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของฐานทัพ

 “อาโฉ่ว, เจ้ารอบคอบเหลือเชื่อจริงๆ”  ขลุ่ยวิเศษสรรเสริญ

 “แม้ว่าข้าจะไม่ต้องการรบกวนเจ้า  แต่ครั้งนี้ เราต้องการเวลาบ้าง”  ถังโฉ่วพูดอย่างใจเย็น  “จะดีที่สุดถ้าเจ้าเปิดการแสดงที่อลังการเพื่อข่มขู่พวกเขาบ้าง”

ขลุ่ยวิเศษแนะนำเขาอย่างเป็นกันเอง  “รังสีฆ่าฟันของเจ้ารุนแรงมากเหลือเกิน”

 “ขุนพลคนหนึ่งประสบผลสำเร็จเหนือพันโครงกระดูก  และข้าต้องการเป็นขุนพลที่มีชื่อ แล้วข้าจะไม่ฆ่าได้ยังไง?”  ถังโฉ่วไม่เงยหน้ายังคงจดจ่ออยู่กับกระดาษ  “ไม่เพียงต้องฆ่าเท่านั้น  แต่ข้าต้องการฆ่าพวกเขามากๆ เสียด้วย”

ขลุ่ยวิเศษหัวเราะอย่างจนใจ จากนั้นเหาะออกไป

การเลื่อนระดับพลังของถังโฉ่วทำให้บุคลิกภาพของเขายิ่งใหญ่และมุ่งมั่นมากขึ้น เทียบกับครั้งล่าสุด เขาดูสง่าขึ้นมาก  และถังโฉ่วพูดถูก วิถีของทุกคนต่างกัน

ขลุ่ยวิเศษกระโจนขึ้นไปหอสูงสุดของฐานมองดูทั่วสถานที่ ลูบขลุ่ยบรอนซ์เป็นประกายในมือ แววตาที่เป็นกันเองของเขาดูเยือกเย็น

ข้าไม่เคยคิดเลยว่าหลังจากตายมาหลายปีแล้ว ข้ายังจะมีโอกาสกลับมาแข็งแกร่งได้

ชีวิตช่างไม่แน่นอนจริงๆ

สายลมพัดผ่านหน้าเขา  เป่าผมและชุดยาวสะบัดพลิ้วตามลม

เขาดูท่าทางเหมือนกับคุณชายตระกูลสูงส่ง หันหน้าเข้าหาสายลม ชุดขาวพัดพลิ้วตามสายลม

ความทรงจำทั้งหมดที่เลือนรางผุดขึ้นมาในใจเขา เขารู้สึกตื้นตันและผ่อนลมหายใจช้าๆ ความวุ่นวายในสมัยเยาว์วัยหลั่งไหลพรั่งพรู

ถ้าตอนนั้น  ถ้าในยุคนั้น  ข้าบรรเลงเพลงจากหัวใจข้า เพลงของข้าผ่านกระแสเวลามาหลายปี

แต่จู่ๆ ในวันนี้ แต่ในวันนี้ ข้ายืนอยู่ท่ามกลางสายลม ได้บรรเลงทำนองเจ็ดสังหารอีกครา

เขาถอนหายใจช้าๆ คุณชายตระกูลชั้นสูงสงบใจ เขาขมวดคิ้วและจ่อขลุ่ยบรอนซ์ที่ริมฝีปาก