เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 622 หมอหลง ค่าหัวสามร้อยพันล้านเหรียญทอง

ตอนที่  622  หมอหลง ค่าหัวสามร้อยพันล้านเหรียญทอง

 “เจ้าเป็นใคร?” บุรุษเคราดำหาวขณะชำเลืองมองเย่ว์หยาง  พฤติกรรมของเขาเหมือนกับเสือหลับที่ได้ยินเสียงยุงบินผ่านหู

 “ข้าคือคนที่จะมาปล่อยท่าน..”  เมื่อเย่ว์หยางพูดแค่นี้, ฉลามปีศาจดึกดำบรรพ์, ปลาวาฬเกาะดึกดำบรรพ์, ปลาไหลมังกรไฟฟ้าและจ้าวปลาหมึกร้อยหนวดลอยตัวอยู่บนผิวทะเลสาบมองมาทางเย่ว์หยางอย่างคาดหวัง  ความจริงนอกจากจากพวกมันแล้ว ทุกคนรู้ว่าเจ้าเด็กนี่กำลังโกหก ไม่เพียงแต่อ้างว่าเขารู้จักเทพมังกรที่มีอายุอย่างน้อยหลายแสนปีเท่านั้น  แต่เขายังไม่รู้จักกระทั่งจักรพรรดิแดนฟ้า  เขาเป็นแค่เจ้าเด็กบ้านนอกที่พยายามจะตีสนิทกับบุรุษเคราดำ

 “ฮึ่ม” เสี่ยวโฉ่วไม่เชื่อว่าบุรุษเคราดำจะถูกหลอกได้

 “ในบรรดาผู้ใต้บังคับบัญชาของเทพมังกร แค่คนกวาดขยะอย่างน้อยก็เป็นนักสู้ปราณฟ้าระดับห้าแล้ว  เจ้ามันแค่นักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับเจ็ด, ไม่สิ, นักสู้ปราณก่อกำเนิดระดับแปด, เด็กน้อย, กล้าดียังไงถึงปลอมตัวเป็นผู้ส่งสารของเทพมังกร?” เห็นได้ชัดว่าบุรุษเคราดำไม่เชื่อเย่ว์หยาง เขาเปิดโปงคำโกหกของเย่ว์หยางทันที ทำให้สาวยักษ์ลี่เยี่ยนอับอายมาก  อย่างไรก็ตาม บุรุษเคราดำก็ยังยกย่องเย่ว์หยางอยู่บ้าง  “เจ้ากล้าแอบอ้างเป็นบริวารของเทพมังกร ดังนั้นเจ้าต้องมีความกล้าอยู่บ้าง ดังนั้นข้าจะไม่ฆ่าเจ้าเป็นคนแรกทันที  แต่เจ้าก็ยังดูดีอยู่แม้จะดูยากก็เถอะ ก็ได้ ข้าจะฆ่าเจ้าเป็นคนสุดท้าย!”

 “ขอบคุณ” เย่ว์หยางยังคงยิ้ม  ยิ้มบนใบหน้าของเขาเฉิดฉายเหมือนดวงอาทิตย์  “แล้วจะเป็นยังไง ถ้าข้าบอกว่าข้าเป็นน้องชายของเทพมังกร?”

สาวยักษ์เอามือปิดหน้าและเกือบกรีดร้องขอให้เย่ว์หยางหยุด อย่าทำให้นางขายหน้ากว่านี้เลย

เทพมังกรเป็นนักสู้จากครั้งดึกดำบรรพ์  ถ้าเขามีน้องชาย อย่างน้อยที่สุดเขาจะต้องเป็นสัตว์ประหลาดแก่ที่มีอายุหลายแสนปี  เขาจะกลายเป็นเด็กตัวแสบอายุยี่สิบปีได้ยังไง?  ต่อให้เป็นคนตาบอดก็ไม่ถูกหลอก  เรื่องโกหกเหล่านี้เหลือเชื่อเกินไป แม้จะงี่เง่าเพียงไหนก็ไม่มีใครปักใจเชื่อ!

เสี่ยวโฉ่วแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่  ถ้าเจ้าต้องการแอบอ้างเป็นคนอื่น ทำไมเจ้าไม่แอบอ้างเป็นคนที่ดูน่าเชื่อถือกว่านี้?

ที่แปลกก็คือ บุรุษเคราดำไม่ได้ปฏิเสธเย่ว์หยางทันควัน

เขาคิดช้าๆ จากนั้นจึงถาม  “เจ้าบอกเหตุผลข้าได้ไหม  ทำไมเจ้าต้องแอบอ้างเป็นน้องชายเทพมังกรด้วย?”

เย่ว์หยางตอบ  “ข้าคิดว่าเป็นเรื่องยากเล็กน้อยถ้าจะปลอมตัวเป็นเทพมังกรได้ และข้าไม่อาจแอบอ้างเป็นศิษย์ของเขาได้ เนื่องจากข้ามีอาจารย์อยู่แล้ว  ถือว่าเป็นการไม่ให้ความเคารพอาจารย์ของข้า  ข้าคิดว่าจะอ้างเป็นลูกชายเขา แต่ข้ารู้สึกได้ว่ามันเป็นการดูถูกสถานะของข้าเอง ดังนั้นข้าเลยตัดสินใจแอบอ้างเป็นน้องชายของเขาแทน ใครจะไปรู้กันว่าท่านกลับไม่ยอมเชื่อข้าอีก?”

อุ๊ฟฟฟ!

สาวยักษ์แทบไม่อาจกลั้นหัวเราะได้

อย่าว่าแต่พยายามแอบอ้างเป็นคนอื่นเลย  เขากลับสารภาพกับคนอื่นโดยตรง มีคนโกหกแบบนี้อยู่ด้วยหรือนี่?

หลงเสียง, เสี่ยวโฉ่ว, จอมปีศาจจื้อกวงและคนอื่นๆ อึ้งพูดไม่ออกไปชั่วขณะ  เจ้าเด็กนี่ฉลาดหรือเปล่า?   โดยเฉพาะเขาฉลาดเจ้าเล่ห์และมักวางแผนกับคนอื่นๆ  หรือว่าเขาโง่กันแน่? เขาโง่มากจริงๆ ขนาดที่ว่าสามารถพูดตามใจคิดทุกอย่าง แม้แต่คนโง่ก็คงไม่เชื่อเหตุผลแบบนั้น?  เจ้าเด็กนี่แท้จริงแล้วฉลาดหรือว่าโง่กันแน่? ทำไมเขาถึงได้แตกต่างจากคนอื่นนัก?

สิ่งที่น่าประหลาดใจที่สุดก็คือเมื่อบุรุษเคราดำได้ยินเช่นนี้  เขาขมวดคิ้วและกล่าว “แม้ว่าโดยผิวเผินเจ้าจะดูเหมือนมนุษย์ธรรมดา แต่ก็ไม่ใช่มนุษย์เผ่ามังกรเช่นกัน แต่ข้าก็มีความรู้สึกอย่างนี้ว่าเจ้ามีความเกี่ยวข้องกับเผ่าพันธุ์มังกร  พลังมังกรในสายเลือดเจ้ายังอาจจะบริสุทธิ์มากยิ่งกว่าข้าผู้เป็นมังกรเสียอีก เจ้าบอกว่าเจ้าเป็นน้องชายของเทพมังกร ข้ายังสงสัยเรื่องนั้นอยู่จริงๆ...”

 “อ๋า?  เจ้าต้องล้อเล่นแน่ๆ” ทุกคนตะโกนอย่างตกใจเมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนั้น

 “เฮ้ เฮ้, ข้าก็แค่จงใจโกหกพวกเจ้า  มันก็แค่เรื่องตลก อย่าจริงจังเกินไปนักเลย ไม่อย่างนั้นมุขแบบนั้นคงไม่ตลกแน่!”  เย่ว์หยางรีบโบกมือห้าม

 “เจ้าอาจจะไม่ใช่น้องชายของเทพมังกร  แต่เจ้าต้องมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับเผ่าพันธุ์มังกรเราอย่างแน่นอน  ปัญหาก็คือว่าเจ้านั้นประหลาดคนมาก ข้ามองเจ้าไม่ออกเลย เหมือนกับว่ามีบางอย่างปกป้องเจ้าเอาไว้?  ช่างเถอะ, เมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว ข้าจะยกเว้นและปล่อยเจ้าไป ข้าตัดสินใจขอเป็นคนดีชั่วคราว ถ้าเจ้าพบกับเผ่ามนุษย์มังกรต่อไป บอกพวกเขาว่า  ข้ามังกรดำกลับตัวกลับใจแล้ว ขอให้พวกเขายกโทษให้ข้า และช่วยข้าวิงวอนขอความเมตตาจากเทพมังกร  ถ้าข้ายังคงถูกขังต่อไปแบบนี้  ข้าคงหมดกำลังใจในไม่ช้านี้แน่”  บุรุษเคราดำปาดน้ำตาอย่างเศร้าสร้อย  อย่างไรก็ตามทุกคนตระหนักได้แล้วว่าคนผู้นี้เชี่ยวชาญในการบีบน้ำตาจระเข้  แม้จะหลั่งน้ำตานองหน้า ก็ไม่มีความรู้สึกเสียใจแม้แต่น้อย

 “ก็ได้, งั้นข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลย!”  เย่ว์หยางรับคำอย่างไม่ลังเลใจและเริ่มทำท่าจะโบกมืออำลา

 “เดี๋ยวก่อน...”  บุรุษเคราดำเรียกเย่ว์หยางทันที เหมือนกับว่าเขากำลังคว้าเส้นความหวังสุดท้ายไว้  เขาคิดชั่วขณะก่อนจะถาม  “เจ้าสามารถปลดผนึกแดนมรณะนี้ได้จริงๆ หรือ? เดี๋ยวก่อน, ไม่เป็นไร.. นี่ไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถปลดผนึกออกไป ไปเสียเถอะ ยิ่งข้าคิดก็ยิ่งหดหู่ใจ”

 “ข้าไม่สามารถปลดผนึกแดนมรณะได้  แต่สามารถใช้ลูกเล่นเล็กๆ น้อยๆ หลอกให้ผนึกแดนมรณะปล่อยพวกท่านได้”

 “จริงหรือ?” บุรุษเคราดำพรวดพราดทิ้งตัวลงมาที่ผิวทะเลสาบทันทีและม้วนบิดตัวเหมือนกับว่าเกิดอาการหัวใจวาย  เมื่อทุกคนมองหน้ากันด้วยความสับสน  เขากระโดดกลับมาปรากฏตัวอยู่หน้าเย่ว์หยาง เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น   เขาจับมือเย่ว์หยางแน่น “งั้นเจ้าจะรออะไรอยู่อีก? เร็วเข้า ปล่อยข้าออกไปจากที่นี่เร็วๆ เจ้าอยากได้อะไรข้าจะยกให้เว้นแต่ความบริสุทธิ์ของข้า  ข้าสาบานต่อสวรรค์ไว้แล้ว ว่าข้าจะเปิดซิงกับสาวงามเท่านั้น  นอกนั้นฝันไปเถอะ  ขอโทษด้วย นอกเรื่องไปหน่อย, เร็วเข้า ปล่อยข้าออกไป ถ้าเจ้าต้องการอะไรแค่บอกข้ามา เจ้าต้องการภูเขาทองหรือฮาเร็มสาวงามดีล่ะ?”

 “คืออย่างนี้... บังเอิญข้าไปขัดใจกับท่านผู้มีอำนาจล้นเหลือ จักรพรรดิแดนฟ้า”  เย่ว์หยางทำท่าทางเหมือนกับว่าตนเองเป็นผู้ร้ายหนีคดี  ดังนั้นเขาเลยไม่มีแรงบันดาลใจจะช่วยคนอื่น

 “จักรพรรดิแดนฟ้า?  ใครเหรอ? ไม่เคยได้ยินชื่อเลย!”  บุรุษเคราดำส่ายศีรษะ

 “...” เสี่ยวโฉ่วและคนอื่นพูดไม่ออก

นี่เป็นครั้งที่สองที่พวกเขาพบคนที่ไม่รู้จักจักรพรรดิแดนฟ้าในวันเดียว

อย่างไรก็ตาม สำหรับบุรุษเคราดำนั้น เขาถูกคุมขังอยู่ในทะเลสาบกินคนมาเป็นเวลาแสนปี  อาจไม่ใช่เรื่องแปลกที่เขาไม่รู้จักจักรพรรดิแดนฟ้า  ที่สำคัญคือ จักรพรรดิแดนฟ้าไม่ได้มีชื่อเสียงนักเมื่อหลายแสนปีที่แล้ว  เมื่อคนผู้นี้ถูกกักขัง จักรพรรดิแดนฟ้าอาจยังไม่เกิด

เย่ว์หยางรู้แล้วว่าบุรุษเคราดำอาจพูดเช่นนั้น  ดังนั้นเขายิ้มแล้วกล่าว “ความจริงเป็นเรื่องเข้าใจผิด เมื่อข้ากำลังต่อสู้  บังเอิญข้าฟันเรือขาด ซากเรือก็เลยตกลงไปในทะเลสาบนี้  ไม่มีมัน ข้าก็ไม่สามารถเปิดผนึกแดนมรณะได้  และข้าจะไม่สามารถปล่อยพวกท่านทุกคนได้  ดังนั้นข้าบังเอิญทำเรื่องแย่ๆ ทั้งที่ตั้งใจดี  ถ้าท่านหาเวลาได้ โปรดช่วยอธิบายแก้ต่างให้ข้ากับจักรพรรดิแดนฟ้าด้วย  ข้าเชื่อว่าความเข้าใจผิดจะได้รับการคลี่คลายแน่”

บุรุษเคราดำตบอกลั่นเหมือนกับจะบอกว่า “ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้าเอง!”

เย่ว์หยางตอนแรกยกย่องเขาก่อนเพราะเป็นคำพูดที่จริง  จากนั้นเขายิ้มและชี้ไปที่ท้องฟ้า  “ความจริง มีพยานคนหนึ่งอยู่ข้างบน  แม้ว่าข้าจะไม่คุ้นเคย แต่คนที่มองเรามาจากท้องฟ้าก็น่าจะเป็นฝ่าบาท ราชาใจสิงห์แน่นอน  ด้วยพยานอย่างราชาใจสิงห์ ความเข้าใจผิดของจักรพรรดิแดนฟ้ากับเราจะได้รับการคลี่คลาย!”

เวลานี้ แรงกดดันที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้นในท้องฟ้าทันใด

แม้แต่ฉลามปีศาจดึกดำบรรพ์และปลาไหลมังกรไฟฟ้าซึ่งลอยตัวอยู่ในท้องฟ้าก็ยังร่วงลงมาสองสามร้อยเมตร

สมาชิกของกลุ่มโจรตัวตลกและโจรกระดูกดำซึ่งยังไม่ถูกกินร่วงลงมาอย่างรวดเร็ว  พวกที่ระดับต่ำตกลงไปในทะเลสาบทันที  มีเพียงพวกที่ระดับสูงกว่าปราณดินระดับห้าที่ยังลอยตัวอยู่บนผิวน้ำได้  แม้แต่เสี่ยวโฉ่ว, หลงเสียง, ราเชลและจอมปีศาจจื้อกวงก็ยังต้องเพิ่มพลังต่อต้านที่มองไม่เห็น

แม้แต่สาวยักษ์ลี่เยี่ยนที่เป็นนักสู้ปราณฟ้า นางก็ยังรู้สึกถึงแรงกดบนร่างของนาง

นางกังวลว่าเย่ว์หยางจะไม่สามารถต้านทานแรงกดได้  อย่างไรก็ตามนางตกใจเมื่อเห็นเขา  ในทั่วทุกพื้นที่ มีเพียงสองคนที่ไม่มีปฏิกิริยาต่อพลังไร้สภาพนั้น สองคนนั้นก็คือบุรุษเคราดำและเย่ว์หยาง!

บุรุษเคราดำเป็นสิ่งมีชีวิตโบราณผู้ยังไม่ตายหลังจากผ่านไปหลายแสนปี  ถ้าเขาไม่สนใจถึงแรงกดไร้สภาพได้นั่นยังพอเข้าใจได้  อย่างไรก็ตามเย่ว์หยางอายุยี่สิบเท่านั้น สำหรับเผ่าพันธุ์แดนสวรรค์หลายเผ่า  เขาเป็นแค่ทารกคนหนึ่งเท่านั้น และเขาไม่มีปฏิกิริยาสนองตอบได้อย่างไร?

ผิดธรรมดา!

นั่นเป็นเพียงคำที่สาวยักษ์ใช้อธิบายถึงเขา

ไม่มีคำอื่นที่ใช้อธิบายถึงเจ้าเด็กผู้นี้ได้ดีกว่านี้แล้ว... ต่อให้เขามาจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ ซึ่งเติบโตได้เร็วมาก นางก็ยังไม่เคยเห็นมนุษย์ที่ผิดธรรมดาแบบนั้นมาก่อน!

 “เจ้าคือราชาใจสิงห์หรือ? เจ้าหยิ่งเอาการอยู่เหมือนกันนะ!”  บุรุษเคราดำใช้หางแคะหูอย่างสบาย เหมือนกับว่าเขาเบื่อ จากนั้นก็เป่าขี้หูออกไปและถอนหายใจเหมือนกับว่าเขาไม่สนใจอะไร เมื่อหลงเสียงได้ยินเช่นนี้ เขาไม่พอใจทันที  ราชาใจสิงห์สำหรับเขาแล้วคือเทพเจ้าที่ไม่มีใครหมิ่นได้  ต่อให้บุรุษเคราดำเป็นผู้อาวุโสก็ตาม  เขาไม่ควรจะทำเรื่องเสียมารยาทเกินไป  หลงเสียงโกรธควงดาบและฟันเต็มแรง

ปราณกระบี่ทะยานฟ้า

เขาระบายความโกรธทั้งหมดเต็มที่ในท่าโจมตีสูงสุดนี้  เขาสามารถทำร้ายนักสู้ปราณฟ้าระดับสองให้บาดเจ็บได้

ถ้าเป็นนักสู้ปราณฟ้าระดับหนึ่งถูกท่าโจมตีนี้ จะต้องตายทันที

แต่แล้วเกิดเรื่องไม่คาดคิดเหลือเชื่อกับทุกคน  บุรุษเคราดำผู้มีพลังปราณฟ้าระดับหนึ่งใช้หางที่เขาเพิ่งใช้แคะหูหยุดพลังโจมตีของหลงเสียงไว้ได้ง่ายๆ ทันที

พลังฟันด้วยปราณกระบี่ที่ผ่าฟ้าและทำลายดินได้ถูกหางหยุดเอาไว้ และสลายไปโดยไม่มีอะไร เหมือนกับว่าหลงเสียงไม่เคยกวัดแกว่งดาบ  เมื่อเห็นเช่นนี้เสี่ยวโฉ่วและคนอื่นตกตะลึงจนพูดไม่ออก!  หลงเสียงได้แต่มองบุรุษเคราดำต่อหน้าเขาอย่างโง่งม  เขาไม่อาจทำใจเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น  เขาตกใจหนักจนลืมชักดาบกลับ  บุรุษเคราดำชักหางกลับราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและชำเลืองมองมาทางเย่ว์หยางที่กำลังหาว และหลงเสียง จากนั้นหัวเราะออกมา “ความจริงพลังโจมตีของเจ้าค่อนข้างดี  แต่เจ้าใจร้อนเกินไป  คนหนุ่มไม่ควรใจร้อนเกินไป ไม่อย่างนั้นเจ้าจะเจ็บตัวง่ายๆ ในอนาคต เจ้าควรจะเรียนรู้จากข้าและเจ้าเด็กนี่ ทำตัวปกติธรรมดาทั้งที่เราก็แข็งแกร่งทรงพลัง.. ไม่เป็นไร  ข้าไม่คิดว่าแดนสวรรค์จะมีคนอย่างเขามากนักหรอก  ข้าคงไม่คาดหวังให้คนธรรมดาอย่างเจ้าเป็นเหมือนกับเขานักหรอก”

เมื่อหลงเสียงได้ยินเช่นนี้ เขาแทบกระอักโลหิต

ในท้องฟ้าพลังไร้สภาพค่อยๆ หายไปขณะที่กริฟฟินทองขนาดมหึมาค่อยๆ บินลงมาจากท้องฟ้าเปล่งแสงสีทองราวกับดวงอาทิตย์

บนตัวกริฟฟินทอง มีบุรุษที่แข็งแกร่งทรงพลังดูเหมือนกับเทพเจ้า

เขาประสานมือแสดงความคารวะ “ผู้อาวุโสหมอหลง  ข้าซือซินขอคารวะท่าน”

จากนั้นเขาระบายอารมณ์โกรธกับหลงเสียง  “เจ้ากล้าดียังไง! เจ้ารู้ไหมว่าผู้อาวุโสหมอหลงมีเกียรติขนาดไหน?  หลงเสียง เจ้ากล้าชักดาบใส่เขาหรือ  ขอขมาเขาเดี๋ยวนี้!”

หลงเสียงรีบเก็บดาบของเขาและคุกเข่าขอขมา.. เสี่ยวโฉ่ว, มนุษย์โครงกระดูกราเชลและจอมปีศาจจื้อกวง ทุกคนพากันพูดไม่ออก ขณะที่พวกเขาได้แต่จ้องมองบุรุษเคราดำ สีหน้าตกตะลึงของพวกเขาดูเหมือนจะแสดงว่าพวกเขาไม่อยากเชื่อว่าบุรุษเคราดำจะเป็นหมอหลง (มังกรปีศาจ) ต่อให้พวกเขาถูกทุบจนตายก็ตาม

ในแดนสวรรค์ มีมังกรยักษ์ดึกดำบรรพ์อยู่หลายตัว  แต่ไม่มีมังกรยักษ์ดึกดำบรรพ์ตัวใดเลยที่เรียกว่าหมอหลง  ในแดนสวรรค์นั้นหมอหลง (มังกรปีศาจ) เป็นชื่อที่ใช้เรียกสิ่งมีชีวิตที่เป็นเหมือนยมทูตจากฝันร้าย  กล่าวกันว่าหมอหลงเคยถล่มอาณาจักรแดนสวรรค์ใต้ด้วยตนเอง  แม้แต่เจ้าปกครองดินแดน สามผู้ยิ่งใหญ่แดนสวรรค์และจักรพรรดิดินแดนต่างๆก็ยังไม่อาจทำอะไรได้  ในแดนสวรรค์  ค่าหัวของหมอหลงมากกว่าสามร้อยพันล้าน  ค่าหัวของเขาสูงที่สุดในแดนสวรรค์ใต้เพราะผ่านมาหลายแสนปีแล้ว

ใครเล่าจะคิดกันว่าบุรุษเคราดำที่มองผิวเผินเป็นเพียงนักสู้ปราณฟ้าระดับหนึ่งจะเป็นหมอหลงในตำนาน

สาวยักษ์กลัวจนพูดไม่ออก

นางไม่เคยได้ยินชื่อของหมอหลงมาก่อน  แต่นางรู้ว่าค่าหัวสำหรับชื่อนี้คือสามร้อยพันล้านเหรียญทอง

คนธรรมดาอาจจะไม่รู้  แต่ในฐานะหัวหน้ากลุ่มโจร นางจะต้องรู้เป็นธรรมดา  สามร้อยพันล้าน ต้องมีความสามารถขนาดไหนถึงจะมีคุณสมบัติสำหรับทองมหาศาลขนาดนั้น

ไม่ แค่ความสามารถนั้นก็ยังไม่พอ

เขาต้องสร้างอันตรายใหญ่หลวงกับแดนสวรรค์ ทำให้แดนสวรรค์ไม่มีกฎหมายและคำสั่งคอยควบคุม  เขาจึงมีค่าหัวสามร้อยพันล้าน โดยปกติ พวกมีค่าหัวเงินรางวัลระดับสิบพันล้านก็เป็นระดับที่สร้างอันตรายได้อย่างแน่นอน  ในทั่วแดนสวรรค์มีไม่มากกว่าพันคน  พวกที่มีค่าหัวร้อยพันล้านและมากกว่านั้นได้แก่เจ้าปกครองดินแดน  ผู้ยิ่งใหญ่หรือนักรบโบราณผู้ไม่มีดินแดนปกครอง

พวกที่มีรางวัลค่าหัวสองร้อยพันล้านขึ้นไปแทบจะใช้นิ้วเดียวนับได้

สาวยักษ์เคยเห็นชื่อหมอหลงในรายนามค่าหัวมาก่อน  แต่นางไม่เคยคาดคิดเลยแม้แต่จะฝันก็ตามว่าสิ่งมีชีวิตในตำนานก็คือบุรุษเคราดำผู้นี้

 “เด็กน้อย เจ้ารู้แล้วว่าราชาใจสิงห์กำลังมาและใช้ข้าเป็นโล่กำบังใช่ไหม?  เจ้าหลอกข้าหรือ เจ้าบ้าหรือเปล่า”  บุรุษเคราดำโกรธทันที  เขาคว้าคอเสื้อเย่ว์หยางแล้วตะโกนไม่หยุด เย่ว์หยางยังคงยิ้มอย่างใจเย็น รอจนกระทั่งเขาเงียบเสียงแล้วค่อยตอบ “ข้ากล้าอ้างเป็นน้องชายเทพมังกร ทำไมข้าจะไม่กล้าหลอกท่าน  ท่านเป็นนักโทษของเทพมังกรใช่ไหม?  นอกจากนี้ ถ้าท่านไม่รีบเอาใจข้าในตอนนี้  ข้าก็แค่ไปจากที่นี่ บางทีท่านอาจต้องรอไปอีกสักหลายแสนปีก็ได้”

 “เจ้าจะเดินไปจากข้าหรือ?  ไม่กลัวว่าข้าจะตบเจ้าทีเดียวจนตายหรือ?  เจ้าควรรู้ว่าเจ้าไม่มีอะไรที่ต่างจากยุงเมื่อเทียบกับคนอื่น!”  บุรุษเคราดำยิ่งโกรธมากขึ้น

 “งั้นทำไมท่านไม่ลองดู?”  เย่ว์หยางยิ้มกว้าง เพียงพอทำให้บุรุษเคราดำต้องการต่อยหน้าที่ยิ้มของเขา

 “....”  สาวยักษ์ยังคงรู้สึกเหมือนเดิม  นางตระหนักว่า ถ้าเจ้าเด็กนี่ยิ้มกว้างเมื่อไหร่ อีกฝ่ายจะต้องโชคร้ายเป็นแน่

 “ได้พบกับเด็กน้อยเจ้า บางทีเป็นเรื่องโชคร้ายที่สุดในชีวิตข้า”  บุรุษเคราดำทึ้งอกตัวเองอย่างหงุดหงิด จากนั้นกลับสงบลงอีกครั้ง เขายิ้มและช่วยจัดคอเสื้อให้เย่ว์หยางอย่างดี   “สหายน้อย เจ้าช่างหล่อเหลาจริงๆ  ยิ้มของเจ้าดูดีมีเสน่ห์ ข้าเชื่อว่าเจ้ามีคารมณ์ดีกล่อมสาวๆ ได้มากมาย  เยินยอแค่นี้ดีพอสำหรับเจ้าหรือยัง? เด็กหนุ่มที่ดูดีอย่างเจ้า คนอย่างเจ้าจะไม่ตายตั้งแต่อายุยังน้อย  ซือสิน เจ้าคิดว่าไงบ้าง?”

 “สหายน้อยผู้นี้บางทีเป็นคนที่เทพเจ้าอวยพรและปกป้อง... อย่าว่าแต่ผู้อาวุโสหมอหลงเลย ข้าเชื่อว่าแม้แต่จักรพรรดิแดนฟ้าก็ยังชื่นชมเจ้า”  ราชาใจสิงห์พูดสุภาพและเสียงมีมารยาทแต่เพียงผิวเผิน  “ก็เพียงแค่ว่าพันธมิตรของข้ามีความเข้าใจผิดกับท่าน  ทุกคนมีมติเป็นเอกฉันท์ยอมสงบศึกไหม? ถ้ามันเป็นไปไม่ได้จริง ทำไมเราไม่มาจับคู่ประลองกันเล่า? ตามกฎแดนสวรรค์ เรากำหนดความเหลื่อมล้ำต่ำสูงด้วยความสามารถ  ผู้ชนะเป็นผู้ถูกต้อง  ผู้แพ้ต้องขออภัย  ไม่อย่างนั้นผู้อาวุโสหมอหลงมีความคิดอื่นอีกไหม?  ข้ารับรองได้ว่าไม่ว่าเราแพ้หรือชนะในอนาคต ข้าจะไม่ถามหาความรับผิดชอบกับพวกเจ้า  ในทางกลับกัน เจ้าจะทำอย่างนั้นไหม สหายน้อย?”

 “....” ถ้าไม่ใช่เพราะความจริงว่าบุรุษเคราดำยังไม่ฟื้นความแข็งแกร่งเต็มที่ เนื่องจากเขาเพิ่งหลุดจากผนึกของเขา  เขาคงไม่มีทางเจรจากับราชาใจสิงห์แน่  อย่างไรก็ตาม หลังจากถูกผนึกมาเป็นเวลานาน พลังความสามารถของเขาลดลงไปมาก  เขาไม่มีความมั่นใจจะเอาชนะราชาใจสิงห์ได้  ดังนั้นเขาได้แต่อดกลั้นความโกรธไว้ตอนนี้

เขารู้สึกกดดันในใจ แต่ไม่มีทางเลือกนอกจากเห็นด้วย

ตาของเขามองดูเย่ว์หยางและตระหนักว่าดูเหมือนเจ้าเด็กนี่คำนวณปฏิกิริยาของราชาใจสิงห์ไว้แล้ว  เขารู้สึกประหลาดใจมาก และความประทับใจที่เขามีต่อเย่ว์หยางเพิ่มขึ้นสองสามจุดทันที  จากนั้นเขาพยักหน้า “เราตกลงตามนั้น ผู้แข็งแกร่งที่สุดกำหนดกฎ”

เมื่อเขาพูดอย่างนี้ สาวยักษ์มีความสุขที่สุด ตอนแรกนางคิดว่านางจะไม่สามารถล้างแค้นในวันนี้ได้  คาดไม่ถึงโอกาสมาถึงและพวกเขาสามารถต่อสู้กันได้อีก

อย่างไรก็ตาม ความสุขของนางคงอยู่ได้ไม่นาน  เย่ว์หยางก้าวออกมาทันทีและดุนาง  “เจ้ามองดูอยู่ข้างๆ ดีกว่า ตอนนี้ไม่มีอะไรให้เจ้าทำ!”