Panlong เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 13 ชักชวน

 

เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 13 ชักชวน

 “ไปกันเดี๋ยวนี้!” บ่าวชราแลมเบิร์ตรู้สึกตัวได้เร็วเช่นกัน เขากระตุ้นพวกเขาให้จากไป

เจนน์กับคีนยังงงและสับสนอยู่ถูกแลมเบิร์ตและลินลี่ย์ฉุดลากออกมาจากพื้นที่นี้  ที่สำคัญคือมีคนเพิ่งถูกฆ่าตายบนถนน เจ้าหน้าที่ดูแลเมืองจะมาถึงในไม่ช้า

ลินลี่ย์ไม่กลัวทหารรักษาความสงบ  แต่การจัดการกับทหารรักษาความสงบขณะที่พาเจนน์หนีไปด้วยเป็นงานที่น่าหงุดหงิดมาก

นอกจากลินลี่ย์และกลุ่มของเขาแล้ว  คนอื่นหลายๆ คนรอบตัวเขาก็วิ่งหนีแตกตื่นด้วยเช่นกัน

เวลาค่ำน่าจะเป็นเวลาที่คักคักมากที่สุดสำหรับถนนสายหลักในเมืองแบล็คร็อคนี้  แต่ในพริบตาถนนส่วนนี้กลับร้างอย่างสิ้นเชิง ไม่มีใครในระยะร้อยเมตรจากศพทั้งสอง

 “หัวหน้า, เราจะทำยังไงดี?”

บุรุษสองคนนั่งอยู่ใกล้หน้าต่างภายในห้องส่วนตัวในโรงแรมกำลังจ้องมองดูภาพข้างล่าง คนหนึ่งผมยาวสีแดงมีใบหน้าราวกับถูกแกะสลักด้วยมีด  แต่อีกคนหนึ่งมีสีหน้าท่าทางชั่วร้ายขณะฟังคำของบริวารของเขาที่อยู่ใกล้ๆ

 “คาดไม่ถึงเลยว่าว่าสองพี่น้องบ้านนอกนี้จะได้ผู้ช่วยที่แข็งแกร่งขนาดนั้น” บุรุษผมแดงพูดอย่างเย็นชา

 “หัวหน้า, บุรุษผู้นั้นมีเสือดำอยู่ด้วยตัวหนึ่ง  เสือดำเป็นอสูรเวทชั้นสูง ดูเหมือนว่าเราต้องรับมือกับนักสู้ที่แข็งแกร่งขนาดนั้น.. คงจะเป็นเรื่องยาก”  บุรุษร่างกายกำยำอกเป็นแผงยืนอยู่ข้างหัวหน้าพูดด้วยเสียงเบา

บุรุษผมแดงผิดหวังเช่นกัน

ตามคำสั่งของนายหญิง พวกเขามาเพื่อฆ่าพี่น้องบ้านนอกสองคนนี้ ตามความคิดของพวกเขา คิดว่ามีเพียงบ่าวชราที่อยู่กับพวกบ้านนอกสองคนนี้ที่มีท่าทางคุกคาม  แต่เขาเป็นเพียงนักรบระดับหก  ในจักรวรรดิโอเบรียนซึ่งเต็มไปด้วยยอดฝีมือ นักสู้ระดับหกนั้นไม่มีอะไร

บางทีในบางหมู่บ้าน นักรบระดับหกคนหนึ่งอาจเป็นผู้ทรงพลัง  แต่หัวหน้าของหน่วยนี้ซึ่งทำตามคำสั่งนายหญิงเป็นนักรบระดับเจ็ด

 “เสือดำตัวหนึ่ง... ทำไมข้าไม่เคยเห็นเสือดำแบบนี้มาก่อน?”  บุรุษผมแดงขมวดคิ้ว ในฐานะนักสู้ระดับเจ็ด เขาค่อนข้างรู้เรื่องอสูรวิเศษดี

อสูรเวทประเภทเสือดำรวมทั้งเสือดำลายทอง, เสือดำริ้วดำและอื่นๆ

แต่เสือดำแบบนี้มีลายหยักเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยพบเห็น

 “บุรุษผมน้ำตาลเห็นได้ชัดว่าเป็นเจ้าของเสือดำตัวนี้ อย่างน้อยเขาต้องเป็นนักสู้ระดับแปด” บุรุษผมแดงนึกย้อนถึงฉากภาพที่ลินลี่ย์คว้าธนูกลางอากาศได้และนั่นทำให้เขาสั่น

ธนูยิงออกไปด้วยความเร็วสูงมาก

การตอบสนองและเคลื่อนที่มาอยู่ที่หน้าเจนน์และคีนอย่างฉับพลันและจากนั้นคว้าธนูสองดอกจากกลางอากาศได้เป็นสิ่งที่แม้แต่นักรบระดับแปดส่วนใหญ่ไม่สามารถทำได้

 “หัวหน้า?” บุรุษร่างใหญ่ที่อยู่ข้างเขาถามเบาๆ

บุรุษผมแดงหันมามองดูเขา พูดเสียงเย็นชา “ฮึ่ม.. เจ้าคนผมน้ำตาลนั้นแข็งแกร่งมาก  สำหรับภารกิจนี้ เราไม่อาจสู้กับพวกเขาตรงๆ ได้ จัดคนไปลอบจับตาพวกเขาไว้ ข้าไม่เชื่อว่ายอดฝีมือคนนั้นจะไม่กินไม่นอน  เขาคงไม่อยู่กับสองพี่น้องนั่นตลอดเวลาแน่”

 “ทันทีที่เจ้าคนผมน้ำตาลนั่นแยกจากสองพี่น้อง คนของเราจะฆ่าทั้งสองคนทันที”  บุรุษผมแดงออกคำสั่ง

 “ขอรับ, หัวหน้า!”  บุรุษร่างใหญ่พยักหน้าและออกไปจากห้องทันที

บุรุษผมแดงหันศีรษะกลับมา ทันทีที่เขาจ้องมองไปที่ข้างล่างจากหน้าต่าง  ศพทั้งสองยังคงนอนอยู่บนถนนมีธนูปักอยู่บนคอของพวกเขา ตอนนี้ทหารคุ้มครองเมืองเพ่นพ่านกันไปหมด

……

ที่ชั้นสองของโรงแรมธรรมดาในเมืองแบล็คร็อค  ลินลี่ย์, เจนน์, คีนและแลมเบิร์ตนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว  แม้แต่บีบีก็อยู่ในที่นั่งของตนเอง  ขณะที่แฮรุนอนหมอบลงกับพื้นทำตาสลึมสลือ

ตอนนี้หน้าของเจนน์และคีนซีดเผือดทั้งสองคน

 “เมื่อ เมื่อครู่นี้ข้ากลัวแทบตาย”  ตาของคีนเต็มไปด้วยแววหวาดหวั่น

ตั้งแต่เขายังเด็กคีนใช้ชีวิตอยู่ในชนบท  การต่อสู้รุนแรงที่สุดที่เขาเคยพบเห็นก็แค่บุรุษหนุ่มประลองฝีมือกันเอง  แล้วจะได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ได้อย่างไร?

แม้ว่าบนเส้นทางมาถึงที่นี่ พวกเขาต้องประสบกับการโจมตีของโจร พวกโจรสู้กับทหารรับจ้าง ก็ยังทำร้ายพวกเขาไม่ได้  แต่ตอนนี้ ฝ่ายตรงข้ามมุ่งหมายชีวิตเขาและพี่สาวของเขา

ตาของเจนน์มีแววหวาดหวั่นพรั่นพรึงเช่นกัน

 “เจนน์, คีน, อย่ากลัว” ลินลี่ย์หัวเราะขณะปลอบใจพวกเขา

สำหรับลินลี่ย์ เหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ไม่ส่งผลต่ออารมณ์ของเขาแม้แต่น้อย  ในเทือกเขาอสูรวิเศษ เขาต้องคอยป้องกันการหมอบซุ่มโจมตีทำร้ายของอสูรเวทตลอดต่อเนื่อง

ดังนั้นภายในเทือกเขาอสูรวิเศษลินลี่ย์จึงเรียนรู้วิธีรักษาใจให้สงบนิ่งดุจน้ำ เหตุการณ์เล็กน้อยแบบนี้จะรบกวนใจเขาได้ยังไง?

 “คุณชาย, คุณหนู” แลมเบิร์ตปลอบโยนเช่นกัน “ตอนนี้เราปลอดภัยแล้ว ไม่ต้องกังวลไป  โชคดีที่เรามีท่านลีย์อยู่กับเราในวันนี้  มิฉะนั้นหลายๆ อย่างอาจเลวร้ายก็ได้ คุณชาย, คุณหนู พวกท่านต้องขอบคุณท่านลีย์ให้ดี”

ถึงตอนนี้เจนน์กับคีนหายตื่นเต้นแล้ว

 “พี่ลีย์, เราเป็นหนี้พี่จริงๆ ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านจริงๆ”  คีนพูดขอบคุณและตาของเขาเป็นประกายแวววาว  “พี่ลีย์ ท่านแค่สะบัดมือก็รับลูกธนูสองดอกจากในอากาศได้ จากนั้นก็สะบัดกลับไป .. ฆ่าสองคนนั้นตาย” คีนยังคงเป็นเด็ก  ทั้งที่ยังตื่นเต้นเขาลืมความกลัวไปหมดสิ้น

เจนน์มองลินลี่ย์ด้วยความรู้สึกขอบคุณเช่นกัน  “ขอบคุณ พี่ลีย์”

สำหรับลินลี่ย์แล้ว  เจนน์รู้สึกขอบคุณเขาจากส่วนลึกของหัวใจนาง

ครั้งแรกที่นางเห็นลินลี่ย์  เจนน์รู้สึกว่าเขาเป็นคนลึกลับ ยอดฝีมือผู้แข็งแกร่ง บุรุษที่น่าทึ่งสามารถสั่งอสูรเวทที่แข็งแกร่งได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อลินลี่ย์ตกลงคุ้มกันและปกป้องพวกนาง  เขาหยิบเหรียญทองไปเพียงเหรียญเดียว  แม้ว่าลินลี่ย์จะกล่าวว่าเขาจะรับอีก 9999 เมื่อคีนเป็นเจ้าเมืองก็ตาม  แต่เจนน์เป็นผู้ใหญ่อายุสิบแปดปีแล้วรู้ความดี  เมื่อมีคนแสดงออกด้วยความเมตตา

 “ไม่ต้องขอบคุณ  ข้าตกลงคุ้มครองพวกเจ้า  นี่ไม่มีอะไรมากไปกว่าสิ่งที่ข้าควรทำ”  ลินลี่ย์ขมวดคิ้ว  “เกิดอะไรขึ้นกันแน่?  ทันทีเมื่อพวกเจ้าเข้าเมืองแบล็คร็อคก็มีคนพยายามลอบสังหารพวกเจ้า?  พวกเจ้าล่วงเกินใครไว้กันแน่?”

คีนรู้สึกประหลาดใจทันที

เจนน์สับสนเช่นกัน  “ข้า.. ข้าไม่ได้ไปล่วงเกินใคร”

 “อย่างนั้นใครเป็นปฏิปักษ์กับพวกเจ้าทั้งสองคน?” ลินลี่ย์ถามต่อ

เจนน์เงียบครู่หนึ่งจากนั้นกล่าว “ใช่แล้ว ถ้าเราพูดถึงความเป็นปฏิปักษ์ บางทีอาจมีคนเดียวที่เป็นปฏิปักษ์กับเราก็คือป้าของข้าเอง” ในช่วงเวลานี้ แลมเบิร์ตบ่าวชราเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาทันที  เขาหัวเราะให้ลินลี่ย์ และกล่าว “เราไม่มีศัตรูใดๆ ทั้งนั้น ป้าของพวกเขาเพียงแต่ไม่เห็นด้วยกับพวกเขา ก็เท่านั้นเอง  ท่านลีย์ไม่จำเป็นต้องกังวลรำคาญเรื่องเหล่านี้เลย  กินกันเถอะ”

ลินลี่ย์ชำเลืองมองแลมเบิร์ต จากนั้นหัวเราะและพยักหน้า “ดี งั้นก็กินกันเถอะ”

ความจริง ตั้งแต่คีนเคยบอกเรื่องราวของเขากับพี่สาวให้ลินลี่ย์ฟัง  ลินลี่ย์ก็พอรู้เรื่องที่เกิดขึ้นคร่าวๆ แล้ว การลอบสังหารครั้งนี้แสดงให้เห็นชัดว่าเหตุผลหลักก็คือภรรยาหลวงของเจ้าเมืองไม่ต้องการให้คีนรับตำแหน่งเจ้าเมือง

แต่ลินลี่ย์ไม่พูดเปิดเผยเรื่องเหล่านี้ออกมา

……

ในเวลาดึก สองพี่น้อง แลมเบิร์ตและลินลี่ย์ต่างแยกไปนอนห้องพักของตน  พวกเขาจองบ้านพักเดี่ยวเป็นส่วนตัว

เมื่อความมืดครอบคลุม

ห้องของลินลี่ย์มืดสนิท  ลินลี่ย์นั่งขัดสมาธิบนเตียง ใจของเขาสงบขณะที่เขาสัมผัสกับชีพจรแผ่นดินและการไหลเวียนของสายลม

บางครั้ง เมื่อลินลี่ย์ได้ความรู้ที่ลึกซึ้งบางอย่าง  เขาจะลุกขึ้นยืนและกวัดแกว่งดาบหนัก

….

 “แอ๊ด” เจนน์อยู่ในชุดนอนปล่อยผมไม่ได้มัดเดินตรงไปที่ห้องแลมเบิร์ตบ่าวชราของนาง “ปู่แลมเบิร์ต, ปู่หลับหรือยัง?”

ประตูเปิดออกอย่างรวดเร็ว

 “คุณหนู รีบเข้ามา” แลมเบิร์ตเปิดประตูรับเจนน์ทันที จากนั้นปิดตามหลังจากเจนน์เข้ามาในห้อง

 “คุณหนู, มีอะไรหรือ?” แลมเบิร์ตถาม

เจนจ้องแลมเบิร์ต  “ปู่แลมเบิร์ต, บอกข้ามา, ทำไมถึงมีคนต้องการฆ่าข้ากับน้องชาย?  ใช่ท่านป้าหรือเปล่า?”

 “ทำไมคุณหนูถึงคิดเรื่องแบบนั้น?”  แลมเบิร์ตใจสั่น

เจนน์พูดอย่างยืนกราน  “ปู่แลมเบิร์ต, อย่าทำเหมือนกับข้าเป็นเด็กเลย วันที่น้องกับข้าออกจากหมู่บ้าน ข้าคิดว่าเราจะได้รับผลตอบรับที่ดีเมื่อกลับไปรับตำแหน่งปกครองเมือง  แต่ตอนนี้ ข้าเข้าใจแล้ว  ท่านป้าและคนของนางจะไม่ยอมให้เราได้รับตำแหน่ง  คนที่พยายามจะฆ่าเราจะต้องเป็นการสั่งการของนางแน่  ข้านึกถึงคนอื่นไม่ออก”

แลมเบิร์ตมองดูเจนน์และถอนหายใจยาว

 “ก็ได้, คุณหนู, ข้ายอมรับ ข้อสงสัยของท่านถูกต้องแล้ว”  แลมเบิร์ตกล่าวอย่างยอมจำนน

เจนน์สะดุ้ง

 “อย่างนั้นก็จริง...” เจนน์พึมพำ

เจนน์มองแลมเบิร์ต  “ปู่แลมเบิร์ต ทำไมปู่ไม่บอกข้ากับน้องตั้งแต่แรก?”

 “เฮ้อ” แลมเบิร์ตส่ายศีรษะ  “จะมีประโยชน์อะไร?  แม้แต่ยามจะตาย ท่านแม่เจ้าก็ยังไม่คลายความคับข้องใจนี้  นางคัดค้านไม่ยอมปล่อยให้เจ้าและน้องไปรับตำแหน่งเจ้าเมือง  ข้ารู้อารมณ์เจ้า เจ้าจะไม่ขัดความต้องการก่อนตายของท่านแม่เจ้า”

 “ใช่ ข้าจะสละออกไป แม้ว่าจะต้องแลกด้วยชีวิตข้า”  เจนน์พยักหน้าอย่างดื้อรั้น

 “เนื่องจากเป็นแบบนี้ คงเป็นเรื่องที่ดีกว่า  และปล่อยให้เจ้าทั้งสองคนเที่ยวไปอย่างมีความสุข  นอกจากนี้ข้ายังหาทางปกป้องเจ้าทั้งสองคนด้วยเช่นกัน  ถ้าเราไม่พบกับท่านลีย์ ข้าก็ต้องหาวิธีอื่นเมื่อมาถึงเมืองแบล็คร็อคนี้ เพื่อให้พวกเจ้าทั้งสองคนไปถึงเมืองเซียร์อย่างปลอดภัย”  แลมเบิร์ตกล่าวตามตรง

การอยู่ในหมู่บ้านทำให้ชีวิตเจนน์กับคีนไม่มีความสุขแม้แต่น้อย

ขุนนางของหมู่บ้านต่างลุ่มหลงความงามของเจนน์  ขณะที่คีนมักจะถูกรังแก  ต่อให้เจนน์กับคีนรู้ว่าการเดินทางครั้งนี้อันตรายแค่ไหน  พวกเขาก็ยังจะต้องเดินทางครั้งนี้ให้ได้

ที่สำคัญคือ ทันทีที่คีนได้รับตำแหน่งเจ้าเมืองชะตากรรมของเขาจะเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

 “ปู่แลมเบิร์ต การเดินทางครั้งนี้อันตรายมากนักหรือ?”  เจนน์มีสีหน้าซับซ้อน

แลมเบิร์ตถอนหายใจยาว  “เดิมที ข้าไม่คิดว่าจะอันตรายมากนัก  แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าป้าของพวกเจ้าจิตใจโหดเหี้ยมจริงๆ นางจัดมือสังหารมาไกลถึงเมืองแบล็คร็อค  มีแนวโน้มว่าเส้นทางสู่เมืองเซียร์จะต้องอันตรายเป็นแน่”

 “งั้นปู่แลมเบิร์ต  ทำไมท่านไม่อธิบายให้พี่ลีย์ฟังอย่างชัดเจน?”  เจนน์จ้องแลมเบิร์ต

 “เราทำไม่ได้”  แลมเบิร์ตส่ายศีรษะ  “หลังจากบิดาเจ้าตาย  ป้าของเจ้าแทบจะควบคุมเมืองเซียร์ได้หมด  นางมียอดฝีมืออยู่กับตัวสองสามคน  ถ้าเจ้าขอให้พี่ลีย์ของเจ้าสู้กับอำนาจที่ควบคุมเมืองเกือบสมบูรณ์อย่างเปิดเผย  ข้าเกรงว่าเขาจะไม่ทำเพื่อประโยชน์เจ้าและน้องชายเจ้า  ที่สำคัญคือมันอันตรายเป็นที่สุด”

อำนาจควบคุมเมืองอย่างสมบูรณ์มีพลานุภาพอย่างน่าประหลาดใจ

อำนาจเช่นนั้นน่าจะมีนักสู้ระดับแปดอยู่ด้วยหลายคน  แน่นอนว่านักสู้ระดับเก้ามีแนวโน้มว่าคงไม่มากนัก  แม้มีสักคนก็น่าทึ่งแล้ว ที่สำคัญนักสู้ระดับเก้าปกติจะรับใช้ตระกูลผู้ปกครองดูแลมณฑลแคว้น หรือจักรพรรดิของเขาเอง จะรับใช้แค่เจ้าเมืองนั้นไม่น่าเป็นไปได้

อย่างไรก็ตาม มือสังหารไม่ต้องพึ่งพากำลังกายอย่างเดียวล้วนๆ เท่านั้น พิษ กับดัก.. ทั้งหมดนี้เป็นไปได้ทั้งนั้น

 “อันตรายมากนักหรือ?” เจนน์ชะงักสักครู่  “ปู่แลมเบิร์ต, ปู่พักเถอะนะ” ขณะที่พูด เจนน์เดินออกมาจากห้องแลมเบิร์ต

แต่หลังจากออกจากห้องแลมเบิร์ต เจนน์ไม่ได้กลับไปที่ห้องนางทันที นาง...กลับไปที่ห้องของลินลี่ย์แทน

 “ก๊อกๆๆ”  เสียงเคาะประตูสามครั้ง

 “เข้ามาสิ”  เสียงลินลี่ย์ดังขึ้น ขณะที่โคมในห้องสว่างขึ้น

เจนน์ผลักเปิดประตูและเดินเข้าไป

ลินลี่ย์ลุกจากเตียงและนั่งบนเก้าอี้  เขายิ้มและกล่าว “คุณหนูเจนน์ ดึกแล้วนะ เจ้ามีอะไรหรือ?”

 “พี่ลีย์” เจนน์นั่งลง สูดหายใจลึก นางรวบรวมความกล้าและพูดกับลินลี่ย์ “พี่ลีย์, ข้าต้องพูดบางอย่างกับท่าน”

 “เรื่องอะไรกัน?”  ลินลี่ย์มองเจนน์

เจนน์กล่าวขออภัย “ความจริง คีนกับข้าใช้ชีวิตอยู่ในชนบทมาตลอดเวลาช่วงนี้ และไม่ได้พบท่านพ่อเป็นเวลานาน  เราไม่คุ้นเคยกับเมืองเซียร์แม้แต่น้อย และเราอาจจะไม่ได้รับตำแหน่งเจ้าปกครองเมืองก็ได้”

ความจริงเจนน์เป็นเด็กผู้หญิงที่มีจิตใจการุณย์มาก เมื่อรู้ว่าอันตรายขนาดไหน นางตัดสินใจว่านางไม่ต้องการให้ลินลี่ย์ต้องเสี่ยงประสบภัยร่วมกับพวกนาง

 “โอว” ลินลี่ย์พูดแต่เพียงนี้เท่านั้น

แต่ในใจของเขาลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ เจนน์ผู้นี้เป็นเด็กผู้หญิงที่บริสุทธิ์และไร้เดียงสานัก

เมื่อเห็นอาการสนองตอบของลินลี่ย์ เจนน์คิดว่าลินลี่ย์ไม่เข้าใจ นางรีบอธิบาย “พี่ลีย์ เดิมที เรื่องรับตำแหน่งเจ้าเมืองข้าคิดว่าเราคงจะทำได้สำเร็จ หรือถ้าล้มเหลวเราก็จะกลับบ้าน  แต่ดูเหมือนจะไม่ง่ายขนาดนั้น มีคนพยายามฆ่าเรา และมีแนวโน้มว่าจะเป็นท่านป้าของเราส่งมา ในอนาคตบางทีนางอาจต่อต้านเราอย่างโหดเหี้ยมอำมหิตหนักขึ้น ถ้าท่านยังอยู่ฝ่ายเรา  ก็อาจเป็นอันตรายต่อท่านด้วยเหมือนกัน”