Panlong เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 14 พยายามลอบฆ่า

 

เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 14 พยายามลอบฆ่า

 “อันตรายมากหรือ?”  ลินลี่ย์เริ่มหัวเราะ “อันตรายมากขนาดไหนกัน?”

เมื่อเห็นอาการสนองตอบของลินลี่ย์  เจนน์พยักหน้ารัวอย่างช่วยไม่ได้  “อันตรายอย่างที่สุด ปัจจุบันนี้ท่านป้าข้าควบคุมเมืองเซียร์ไว้ได้ และอำนาจสิทธิ์ขาดของนางเทียบเท่ากับเจ้าเมืองในตอนนี้”

เจนน์พูดอย่างอึดอัดใจ “พี่ลีย์  ข้าเสียใจจริงๆ ที่ข้าไม่ได้บอกเรื่องเหล่านี้ก่อน ไม่จำเป็นเลยที่ท่านต้องเอาตัวมาเสี่ยงเพื่อข้า มันไม่คุ้มกัน”

 “ฮ่าฮ่า...”

ลินลี่ย์หัวเราะ  “ไม่คุ้มกันหรือ?  ข้าไม่มีอะไรอย่างอื่นทำในตอนนี้  คุ้มกันเจ้าตามเส้นทางเป็นเรื่องที่ต้องทำแน่นอน  อันตรายมากจนน่ากังวลน่ะหรือ? ข้าเข้าใจดีกว่าเจ้าว่ามันอันตรายหรือไม่ ช่างเถอะ, เจนน์ กลับไปพักเถอะ”

 “พี่ลีย์” เจนน์ตะลึงมองลินลี่ย์

 “กลับไปเถอะ” ลินลี่ย์พูดพลางยิ้มน้อยๆ

เจนน์มองแสดงความขอบคุณลินลี่ย์ “ขอบคุณพี่ลีย์”  แต่จากนั้น เจนน์มองเขาอย่างเคร่งขรึม  “แต่ว่าพี่ลีย์  ข้าไม่อยากให้พี่ต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อประโยชน์ของข้า”

 “กลับไปนอนซะ”  ลินลี่ย์เริ่มทำหน้าเข้มเหมือนดุว่านาง

 “โอว” เหมือนกับเด็กที่โดนดุ เจนน์พยักหน้าอย่างว่าง่าย จากนั้นหันกายออกมาจากห้อง  ความจริงในใจนางตอนนี้ เจนน์รู้สึกมีความสุขมาก  ที่สำคัญนางเป็นเด็กสาววัยสิบแปดปีแล้ว  เมื่อเด็กสาวเห็นบุรุษหนุ่มที่โดดเด่นปฏิบัติกับนางเป็นอย่างดี  แน่นอนว่าเด็กสาวย่อมรู้สึกเป็นสุขใจ  ความจริงเจนน์ไม่ต้องการแยกจากลินลี่ย์

หลังจากเดินออกมานอกประตู เจนน์หันหน้ามาทันที

เจนน์ยิ้มหวาน “พี่ลีย์ เมื่อท่านตีสีหน้าเข้มอย่างนั้น  ท่านดูน่ากลัวจริงๆ” จากนั้นนางทำท่าเหมือนเด็กวิ่งลงไปจากห้องของลินลี่ย์

เมื่อเห็นนางวิ่งออกไป ลินลี่ย์ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี

เมื่อสูดหายใจลึกลินลี่ย์สงบจิตใจได้ จากนั้นกลับไปที่เตียงของเขาและนั่งขัดสมาธิเงียบๆ เริ่มเข้าสู่สภาวะฝึกจิตต่อ  ไม่ว่าที่ไหนหรือเมื่อใด ลินลี่ย์จะต้องฝึกทุกครั้งเท่าที่เป็นไปได้

ลินลี่ย์ไม่เคยลืมเรื่องการแก้แค้นให้บิดามารดาของเขา

เขาไม่เคยลืมเรื่องความตายของปู่เดลิน

ไม่มีทางลืมได้จนบัดนี้ว่า เขาได้ตั้งเป้าหมายของตัวเองไว้ ทำลายศาสนจักรเจิดจรัสแบบถอนรากถอนโคนให้ได้

 “จะต้องมีสักวัน...” ลินลี่ย์ตัดสินใจอย่างมั่นคง  ตอนนี้เขาไม่ต้องการอำนาจ ไม่ต้องการฐานะ ทั้งหมดที่เขาต้องการคือฝึกฝนอย่างสงบ

…..

ในที่พักแบบบ้านเดี่ยวหันหน้าเข้าหาอาคารโรมแรม มีอยู่ห้องหนึ่งจุดโคมสว่างไสวทั้งคืน บุรุษผมแดงนั่งอยู่ในห้องมีคนหกคนยืนรายล้อมเขาไว้

 “ถ้างานนี้เราทำสำเร็จ ทุกคนจะได้รับผลประโยชน์  แต่ถ้าเราล้มเหลว พวกเจ้าทุกคนคงรู้นะว่านายหญิงเว็ดอำมหิตเพียงไหน” บุรุษผมแดงพูดอย่างใจเย็น

หัวใจของบุรุษทั้งหกเต็มไปด้วยความกลัว

ท่านหญิงเว็ดโหดร้ายอำมหิต  เมื่อท่านเคาท์เว็ดยังมีชีวิตทุกคนในเมืองเซียร์รู้ว่าท่านเคาท์เว็ดเป็นเจ้าเมืองแต่เพียงในนาม  ในความเป็นจริง  เจ้าเมืองตัวจริงก็คือท่านหญิงเว็ดนั่นเอง

แม้แต่บุตรของท่านหญิงเว็ดก็มักรู้สึกกลัวและหนาวยะเยือกทุกครั้งที่เจอหน้านาง

โชคไม่ดีที่บุตรของนางตายไปในเวลานี้

ตามกฎแล้ว ผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าเมืองของท่านเคาท์เว็ดต้องเป็นบุตรชาย  แต่ท่านหญิงเว็ดจะยอมให้พี่น้องบ้านนอกสองคนรับตำแหน่งไปได้ง่ายๆ อย่างไรกัน?

 “หัวหน้า ไม่ต้องห่วง ครั้งนี้เราไม่พลาดแน่  แม้ว่ายอดฝีมือผู้นั้นจะแข็งแกร่งทรงพลัง แต่เขาไม่สามารถคุ้มกันพวกเขาได้ตลอดเวลาแน่” หนึ่งในหกคนนั้นกล่าวอย่างเข้มแข็งและมุ่งมั่น

คนอื่นๆ พยักหน้าเช่นกัน

 “ดี, ข้าจัดการติดสินบนเจ้าของโรงแรมไว้แล้ว  บนชั้นสามของโรงแรมมีห้องอยู่สองห้องหันหน้าเข้าหาที่พักของสองพี่น้อง  เมื่อได้เวลาพวกเจ้าสี่คนจะต้องไปอยู่ที่ห้องทั้งสองนั้น อีกสองคนมากับข้า  จำเอาไว้ เราจะต้องเคลื่อนไหวให้เร็ว ทันทีที่มีโอกาส  แต่เป้าหมายแรกก็คือเด็กผู้ชาย”  บุรุษผมแดงย้ำเตือน

เพราะในตอนนี้ คีนเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งอันดับหนึ่ง

เจนน์เป็นผู้หญิง  คงจะเป็นเรื่องยากมากสำหรับนางที่จะรับตำแหน่งเจ้าเมือง

 “เมื่อเด็กผู้ชายออกมา เราจะลงมือ  หลังจากฆ่าเขา ถ้าเรามีโอกาสเราสามารถฆ่าเด็กผู้หญิงด้วยเช่นกัน”  บุรุษผมแดงพูดอย่างเย็นชา  “ตอนนี้ เราไปรอกัน บางทีเด็กผู้ชายอาจต้องการเดินไปห้องน้ำตอนกลางคืนก็ได้ นั่นจะทำให้เราจบภารกิจได้ง่ายขึ้น”

 “ขอรับ หัวหน้า!”

บุรุษสี่ในหกคนทำตามคำสั่งบุรุษผมแดงออกจากที่พักทันทีมุ่งหน้าตรงไปยังโรงแรมและไปยังห้องพักที่ชั้นสามซึ่งได้ตระเตรียมไว้ก่อน

จันทราโค้งลอยเด่นอยู่ในท้องฟ้ายามราตรีและแสงจันทร์ฉายลงมายังพื้นโลกนุ่มนวลตา

มือธนูที่บุรุษผมแดงพามาด้วยในครั้งนี้เป็นพลธนูฝีมือดีของเมืองเซียร์  พวกเขาน่าจะยิงเด็กผู้ชายผู้อ่อนแอและไม่ทันตั้งตัวได้ง่ายๆ จากระยะห่างห้าสิบหรือหกสิบเมตร

 “หัวหน้า, เราจะเอาไงดี?”  บุรุษอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างบุรุษผมแดงถาม

บุรุษผมแดงพูดอย่างใจเย็น  “ภารกิจของเจ้าคือ... ถ้าสี่คนนั้นไม่มีโอกาสฆ่าเด็กผู้ชาย จงปลอมตัวเป็นบริกรของโรงแรมส่งอาหารเช้าไปให้พวกเขา  เมื่อเจ้าอยู่ใกล้เด็กผู้ชายจงฆ่าเขาด้วยการลงมือครั้งเดียว”

 “หัวหน้า!” ทั้งสองคนลนลานทันที

สั่งให้พวกเขาปลอมเป็นบริกรไปฆ่าเด็กชายหรือ?  แต่นักสู้ผู้แข็งแกร่งนั่นกับสหายเสือดำยังอยู่ตรงนั้น  ต่อให้พวกเขาทำสำเร็จ พวกเขาจะสามารถรอดอยู่ได้หรือ?

 “ฮึ่ม..”

บุรุษผมแดงมองดูพวกเขาเย็นชา  “พวกเจ้าทั้งสองไม่มีทางเลือก  เมื่อพวกเจ้าแปดคนมากับข้า ครอบครัวของพวกเจ้าทั้งหมดถูกท่านหญิงเว็ดจับไปหมด  เมื่อภารกิจของเจ้าล้มเหลว ไม่เพียงแต่เจ้าถูกตัดสินเท่านั้น  แม้แต่ครอบครัวของเจ้าก็จบสิ้นด้วยเช่นกัน  แต่ถ้าเจ้าทำได้สำเร็จ ต่อให้เจ้าตาย แต่ครอบครัวเจ้าจะได้รับการปฏิบัติอย่างดี”

บุรุษทั้งสองหน้าซีดทันที

 “เจ้าทั้งสองคนควรรู้ว่าท่านหญิงเว็ดเป็นคนแบบไหน, และข้าเป็นคนแบบไหน”  บุรุษผมแดงพูดอย่างไม่ไยดี

แม้ว่าบุรุษผมแดงนี้ปกติจะเป็นหัวหน้าพวกเขา แต่ในความเป็นจริง เขาไม่มีอะไรมากไปกว่าสุนัขรับใช้ผู้ภักดีของท่านหญิงเว็ด  เขาจะไร้ความปราณีเมื่อฆ่าคน

 “แต่แน่นอน  ถ้าอีกสี่คนทำงานสำเร็จ  อย่างนั้นไม่มีความจำเป็นต้องให้พวกเจ้าต้องเสี่ยงชีวิต”  บุรุษผมแดงพูดอย่างใจเย็น  “ตอนนี้ เจ้าทั้งสองคนควรอธิษฐาน  อธิษฐานว่าเทพสงครามจะอำนวยพรให้พวกเจ้า”

ทั้งสองคนได้แต่เงียบ

พวกเขาได้ชื่อว่าเป็นทหารมือดีจากกองทัพ  แต่คนตัวเล็กๆ อย่างพวกเขาจะสามารถต่อต้านท่านหญิงเว็ดได้อย่างไร?  และสิ่งที่ยิ่งกว่านั้นบุรุษผมแดงยังคงจับตาดูพวกเขา

……

ตอนนี้ มีมือธนูสี่คนประจำอยู่บนชั้นสามของโรงแรม  ทุกคนกำลังนอนซุ่มอยู่ในห้องแยกกัน  ในแต่ละห้องพักอยู่หนึ่งคน  ขณะที่อีกคนคอยมอง  พวกเขาต้องอยู่ในสภาพสุดยอดและทันทีที่คีนก้าวเท้าออกมา พวกเขาจะปลุกคนอื่นทันที

ยามราตรีผ่านไปเชื่องช้า

คืนนี้คีนไม่ได้ออกมาจากห้องของเขาแม้แต่ก้าวเดียว  ท้องฟ้าเริ่มสางและอากาศยามเช้าสดชื่นทำให้จิตใจของมือธนูทั้งสี่สดชื่น

 “แอ๊ด”

ประตูเปิดออก

 “เขากำลังออกมา”  พวกมือธนูที่จับตาดูในอีกห้องหนึ่งเตือนเพื่อนร่วมงานของพวกเขา

มือธนูสี่คนในอีกสองห้องรู้สึกหัวใจเต้นแรง  ทุกคนลอบมองไปทางหน้าต่างที่ตำแหน่งที่เจนน์กับคีนพัก

 “เป็นเด็กผู้หญิง  อย่าเพิ่งรีบร้อน  รอก่อน”  มือธนูรออย่างเงียบงันต่อ

……

เมื่อผลักเปิดประตู  หน้าของเจนน์มีรอยยิ้ม  หลังจากรู้ว่าลินลี่ย์ไม่จากไปและจะยังตามคุ้มครองพวกเขา แม้ว่านางจะรู้ว่าเส้นทางข้างหน้าเต็มไปด้วยอันตราย เจนน์ก็ยังรู้สึกมีความสุขมาก

 “อา..ดีจริง อากาศสดชื่นจริงๆ” เจนน์หลับตาสูดอากาศสดชื่นยามเช้า

และจากนั้น เจนน์เดินกลับเข้าไปที่ห้องของน้องชายนาง เสียงชัดใสของนางดังขึ้น  “คีน, ได้เวลาลุกขึ้นแล้ว  อย่าเกียจคร้านเอาแต่นอนเลย”  ขณะที่นางพูด เจนน์เคาะประตูด้วย

เมื่อได้ยินเสียงเจนน์  ลินลี่ย์ลืมตาและเสร็จสิ้นการฝึก ขณะที่แฮรุ เสือดำเมฆาของลินลี่ย์หลับอยู่ที่ฐานเตียงของลินลี่ย์ มันยังไม่ลืมตา

….

คีนยังอยู่ในชุดนอนขณะเปิดประตู เขาขยี้ตาสะลึมสะลือบ่น “พี่, ทำไมปลุกข้าแต่เช้านักเล่า?  ข้ายังไม่อยากตื่น ไม่ได้นอนอย่างสมใจแบบนี้มานานแล้ว”

ในช่วงนั้นเอง ตาของมือธนูที่อยู่ในชั้นสามของโรงแรมเป็นประกาย

 “เป้าหมายเคลื่อนไหวแล้ว”

มือธนูทั้งสี่ขึ้นสายธนูพร้อมกันและเตรียมยิง

…..

 “คุณหนู คุณชาย พวกท่านทั้งสองลุกขึ้นแต่เช้านัก” แลมเบิร์ตบ่าวชราผลักเปิดประตูออกมาเช่นกัน

 “อรุณสวัสดิ์ ปู่แลมเบิร์ต” เจนน์ทักทายอย่างเป็นกันเอง

คีนเพิ่งจะลุก แต่ก็ยังลูบตาของเขาอยู่  “ปู่แลมเบิร์ต ข้าไม่ได้ลุกขึ้นเร็วนะ  เป็นพี่สาวปลุกข้า”

ขณะนั้นเอง

 “ยิง!”

มือธนูจากหนึ่งในห้องชั้นที่สามส่งเสียงออกคำสั่งเบาๆ มือธนูอีกสองคนลุกขึ้นยืน ธนูของเขาปรากฏที่หน้าต่าง

 “ควั่บ ควั่บ”

ธนูแหลมคมสองดอกยิงออกมาอย่างต่อเนื่อง  ขณะเดียวกัน มือธนูอีกสองคนจากอีกห้องหนึ่งก็ยิงออกมาเช่นกัน

 “ควั่บ ควั่บ!

ธนูสองดอกหน้า และสองดอกหลัง ในพริบตาธนูเหล่านั้นแหวกอากาศพุ่งตรงมาข้างหน้าเจนน์  ธนูสองดอกเล็งเป้าหมายที่นาง  ขณะที่อีกสองดอกเล็งใส่คีน

ช่วงเวลานี้เอง... ลินลี่ย์ยังคงอยู่ในห้องของเขา  แลมเบิร์ตบ่าวชราอยู่ห่างสองพี่น้องเกินกว่าสิบเมตร ต่อให้เขาใช้ความเร็ว ไม่มีทางที่เขาจะป้องกันได้ทันเวลา

 “คุณหนู!” แลมเบิร์ตได้แต่ร้องเตือน

เจนน์กับคีนสองพี่น้องรู้สึกถึงอันตรายกำลังใกล้เข้ามาจึงหันศีรษะมาดู  แต่ทั้งหมดที่สองพี่น้องเห็นเหมือนกับเป็นภาพช้าธนูเหล่านั้นพุ่งเข้ามาใกล้พวกเขาทุกขณะ

ธนูเหล็กแหวกอากาศส่งเสียงหวีดดังแสบแก้วหู

 “แคล้ง แคล้ง แคล้ง แคล้ง!”

เสียงธนูดังตามลำดับกัน

…..

เจนน์กับคีนสองพี่น้องยืนแข็งทื่ออยู่กับที่  แลมเบิร์ตกลัวจนตัวแข็ง แอ๊ด.. เสียงประตูห้องลินลี่ย์เปิดออก

ลินลี่ย์ออกมาจากห้อง

 “บีบี, จัดการให้หมด”

บีบียังยืนบังอยู่ข้างหน้าเจนน์กับคีน จากนั้นในพริบตา บีบีป้องกันลูกธนูทั้งสี่ได้อย่างง่ายดาย

หลังจากพยายามลอบฆ่าเมื่อวานนี้  ลินลี่ย์คาดว่ามือสังหารในลักษณะนี้จะต้องลงมืออีกในวันนี้ ดังนั้นเขาสั่งให้บีบียืนเฝ้าข้างนอกทั้งคืน เพื่อรักษาความปลอดภัย

ลักษณะกายภาพของบีบีเล็กมาก  เมื่อมันซุ่มอยู่ในพื้นที่พุ่มหญ้าในลานบ้าน แม้แต่เจนน์และคีนก็ไม่ทันได้สังเกตเห็นมัน พอๆ กับมือธนู

 “เจ้านาย คอยดูก็พอ” บีบีเลียริมฝีปากอย่างตื่นเต้น

 “ควั่บ”

เงาดำที่ดุร้ายพุ่งวับผ่านอากาศทันที  ความสูงราวๆ สิบเมตรไม่มีผลอะไรต่อบีบี มันโดดตรงเข้าไปในหน้าต่างที่เปิด  เมื่อมือธนูลอบทำร้ายล้มเหลวมองเห็นหนูเงาน้อย หัวใจพวกเขาสั่นสะท้านและพยายามหนีทันที

แต่ก่อนที่พวกเขาจะมีโอกาสออกมาจากห้อง  บีบีก็เข้าห้องมาแล้ว

กรงเล็บทั้งสองของมันสะบัดไปข้างหน้า มือธนูสองคนล้มลงจมกองเลือดทันที  จากนั้นบีบีกระแทกเข้าที่ผนังอย่างรุนแรงทะลุผ่านรูที่มันสร้างเข้าไปอีกห้องหนึ่ง

มือธนูที่เหลืออีกสองคนก็รีบหนีเช่นกัน

เมื่อพวกเขาหันมาก็เห็นเงาดำบินผ่านพวกเขาไป  พวกเขาไม่มีโอกาสได้ส่งเสียงร้อง “ฉัวะ ฉัวะ” เสียงกรงเล็บทั้งสองตัดผ่านก้านคอได้ยินชัดเจน

บีบีหันไปมองดูซากศพทั้งสองบนพื้น  จากนั้นหมุนตัวออกมาทางหน้าต่าง กลับมาที่ลานบ้าน ตั้งแต่เริ่มต้นจนจบ ใช้เวลาสองสามวินาที

 “บีบี, ทำได้เยี่ยม” ลินลี่ย์ชมขณะหัวเราะ

บีบียืดตัวเชิดหัวอย่างดีใจ ขณะนั้นเองเสือดำเมฆาแฮรุคำรามเบาๆ ไม่พอใจบีบี “ฮึ.. ถ้าข้าไปเอง ยังจะไวกว่านี้อีก”

บีบีคำรามเถียงเสือดำเมฆาอย่างไม่พอใจ

ลินลี่ย์ไม่อาจใส่ใจปลอบโยนพวกมันทั้งสองได้  เขาเดินไปหาเจนน์กับคีน และแลมเบิร์ตที่ยังอยู่ในอาการตกใจ  พวกเขาหลบหลีกจากห้วงความเป็นความตายสองวันติดๆ กัน  แม้ว่าในอดีตสองพี่น้องจะถูกรังแกบ่อย แต่พวกเขาไม่เคยตกอยู่ในอันตรายขนาดนั้น

 “ปลอดภัยทุกอย่างแล้ว  ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว”

ลินลี่ย์แตะไหล่เจนน์เบาๆ  เจนน์ร้องกรี๊ด.. หลั่งน้ำตากอดลินลี่ย์แน่นทันที คีนที่อยู่ข้างๆ เริ่มสะอื้นและเข้ามากอดลินลี่ย์ด้วยเช่นกัน

ลินลี่ย์ไม่มีทางเลือก ได้แต่ปลอบโยนสองพี่น้อง

หลังจากสองคนสงบใจได้แล้ว ลินลี่ย์ถามแลมเบิร์ตที่อยู่ใกล้ๆ “แลมเบิร์ต, ท่านเตรียมอาหารเช้าไว้แล้วใช่ไหม?”

 “ใช่แล้ว, อีกเดี๋ยวทางโรงแรมอาจจะส่งคนนำอาหารเช้ามาให้”  แลมเบิร์ตมองดูลินลี่ย์ด้วยสายตาซาบซึ้งและขอบคุณ