Panlong เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 25 เมื่อยอดฝีมือผนึกพลังกัน

 

เล่มที่ 8 เดินทางไกลหมื่นกิโลเมตร – ตอนที่ 25 เมื่อยอดฝีมือผนึกพลังกัน

เสียงตะโกนลั่นของบุรุษชุดดำผู้นี้ไม่เพียงแต่ทำให้ลินลี่ย์และหัวหน้าจอมเวทพ่อมดตกใจเท่านั้น ยังทำให้แลมพ์สันและยอดฝีมือระดับเก้าอีกสามคนที่อยู่ชั้นสองสะดุ้งไปด้วย

 “เกิดอะไรขึ้น?  ทำไมคอแซ็ตหายไป?”  แลมพ์สันผลักเปิดประตูทันทีและเดินออกมาที่ระเบียงชั้นสองและตะคอกด้วยความโกรธ

ถึงตอนนี้ นักสู้ระดับเก้าอีกสามคนออกมาจากห้องของพวกเขาด้วยเช่นกัน

ภายในห้องของซาสเลอร์

เมื่อได้ยินเสียงตะโกน สีหน้าของซาสเลอร์เปลี่ยน  เขาสั่งลินลี่ย์ที่อยู่ใกล้ๆ  “เจ้าฆ่านักสู้ระดับเก้าคนหนึ่ง แต่ยังมีเหลืออีกห้าคน  ข้าจะรับมือพวกเขาสามคน เจ้ารับมือสองคน  อย่าบอกข้านะว่าเจ้าทำไม่ได้”

ซาสเลอร์มั่นใจในความสามารถของเขามากว่าสามารถจัดการนักสู้ระดับเก้าได้สามคน

 “ท่านต้องฆ่าเพียงหนึ่งคน”  ลินลี่ย์พูดอย่างใจเย็น ขณะเดียวกันลินลี่ย์รอคู่ต่อสู้มารวมตัวกันด้านนอก  เมื่อพวกเขาทำเช่นนั้น  บีบีและแฮรุจะลอบโจมตีพวกเขาจากด้านหลัง  ขณะที่เขาและหัวหน้าพ่อมดจอมเวทจะโจมตีจากด้านหน้า  การโจมตีขนาบแบบนี้จะทำให้ศัตรูของพวกเขายากจะหนีไปได้

เมื่อได้ยินคำพูดของลินลี่ย์  ซาสเลอร์อดแค่นเสียงไม่ได้  “เจ้าช่างกล้าทำอวดโอ่ป่าเถื่อนจริงนะ”

 “พี่ใหญ่!” ในตอนนี้เอง บุรุษชุดดำก็เห็นศพของคอแซ็ต  เขาร้องออกมาอย่างเศร้าโศกทันที  ขณะที่สังเกตว่าตอนนี้มีคนสองคนอยู่ภายในห้อง

นักสู้ระดับเก้าอีกสี่คนลงมาจากชั้นบนราวกับลมพัด

แลมพ์สันและคนอื่นจ้องมองซาสเลอร์ จากนั้นก็เป็นลินลี่ย์  สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไป

 “สวัสดี, ทุกคน ครั้งสุดท้ายที่เราสู้กัน มันยังไม่สะใจพอ  เรามาเล่นกันอีกเถอะ”  หัวหน้าพ่อมดจอมเวทซาสเลอร์มีความสุขที่ได้เห็นนักสู้ระดับเก้าอยู่ต่อหน้าเขา

 “กุญแจต้านเวทพังไปแล้ว”  ยอดฝีมือชราผมเงินนักสู้ระดับเก้าพูดอย่างตกใจ

แต่แลมพ์สันกำลังจ้องมองลินลี่ย์

 “คาร์ดินัลแลมพ์สัน ไม่เจอกันนานเลยนะ”  ลินลี่ย์ถือดาบหนักอดาแมนเทียมไว้ในมือ  ดวงตาสีทองเข้มเป็นประกายเย็นชา ไร้ความปราณีจ้องมองดูคนพวกนี้

นักสู้ระดับสูงเกือบทุกคนของศาสนจักรเจิดจรัสรู้เรื่องรูปลักษณ์ที่น่ากลัวของลินลี่ย์ยามเมื่อแปลงกาย

 “ลินลี่ย์!”

เสียงของแลมพ์สันเบามาก และสีหน้าเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ

 “เจ้าคือลินลี่ย์ผู้ฆ่าสหายทั้งหกของเราหรือ?”  บุรุษชุดดำน้องชายของคอแซ็ตจ้องดูลินลี่ย์ด้วยความรู้สึกเหลือเชื่อ  “เป็นไปได้ยังไง?”

ซาสเลอร์หัวหน้าพ่อมดจอมเวทพลอยจ้องดูลินลี่ย์อย่างประหลาดใจไปด้วย  จากอาการสนองตอบของหน่วยงานของศาสนจักรเจิดจรัส มนุษย์มังกรผู้ช่วยเหลือเขาผู้นี้น่ากลัวอย่างเห็นได้ชัด “โอว, เจ้าชื่อลินลี่ย์หรือ?  และดูเหมือนว่าเจ้าจะดังมากกว่าข้าเสียอีกใช่ไหม?”

ลินลี่ย์จ้องมองศัตรูอย่างเย็นชา  “พูดกันพอแล้ว ลงมือกันเสียที”

 “คนของข้าพร้อมแล้ว  เราสามารถลงมือเมื่อใดก็ได้”  ซาสเลอร์หัวเราะเบาๆ  ทันใดนั้นพลธนูร่างกระดูกสีทองปรากฏอยู่ที่ด้านหลังของเขา

ลินลี่ย์ตกใจ

เขาเคยได้ยินว่าเวทพ่อมดหมอผีสามารถเรียกภูตผีปีศาจได้  แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพบเห็นกับตา  พลธนูกระดูกทองทั้งเหล่านี้มีรัศมีที่ไม่ต่ำทรามกว่านักสู้ระดับเก้าสักนิด

 “ลินลี่ย์, ดูเหมือนว่าเจ้าจะแข็งแกร่งมากสินะ มาแข่งกันสักนิดดีกว่า ดูว่าใครจะฆ่าได้มากกว่ากัน”  ซาสเลอร์หัวเราะพอใจ  ขณะที่ทันใดนั้น ผีดิบซอมบี้สีทองเป็นริ้วสูงสามเมตรปรากฏอยู่ที่ประตู ซอมบี้ริ้วทองนี้มีนัยน์ตาสีเขียวมรกต

พลธนูโครงกระดูกทองทั้งสอง และซอมบี้ริ้วทองทั้งสาม  แต่ละตัวมีพลังเท่ากับนักสู้ระดับเก้า

เมื่อรวมพลังกัน พวกมันมีพลังของนักสู้ระดับเก้าถึงห้าคน

แลมพ์สันมองดูซาสเลอร์  จากนั้นมองดูลินลี่ย์  เขากัดฟันสั่งด้วยเสียงเบา  “ถอย เราจะไปกันเดี๋ยวนี้!”  แลมพ์สันไม่ต้องการสั่งจริงๆ

เพื่อจับซาสเลอร์  พวกเขาเสียสละคนไปมาก

แต่ครั้งหนึ่ง พวกเขารู้เรื่องความลับของเวทเรียกภูตผีปีศาจจากซาสเลอร์  ศาสนจักรเจิดจรัสจะสามารถเพิ่มหน่วยงานพ่อมดอย่างลับๆ ได้

 “บีบี แฮรุ  ลงมือเดี๋ยวนี้!”  ลินลี่ย์สั่งทางใจ

 “ฆ่า”

ซาสเลอร์ออกคำสั่งอย่างไม่ปราณี  ขณะเดียวกันเขาเริ่มบริกรรมอีกคาถาหนึ่ง  แม้ว่าพลธนูโครงกระดูกเหล่านี้และซอมบี้ริ้วทองจะมีพลังเท่ากับนักรบระดับเก้า  แต่พวกเขาก็เทียบเท่ากับนักสู้ระดับเก้าชั้นต้น

ซาสเลอร์มีเวทอัญเชิญสองอย่างที่เขาภาคภูมิใจมาก

เพื่อกำราบสัตว์ประหลาดทั้งสองที่เขาได้เผชิญหน้าในดินแดนยมโลก  เขาต้องใช้ความพยายามไปอย่างมากมาย  ริมฝีปากของซาสเลอร์ยังคงขยับบริกรรมร่ายเวทนี้ ความยากของคาถาอัญเชิญสัตว์ประหลาดจากยมโลกเหล่านี้ยากยิ่งกว่าเรียกภูตปีศาจทั้งห้าก่อนนี้

 “หนีเดี๋ยวนี้!  มังกรอมตะกำลังจะออกมา!”  มือปราบพิเศษสองคน, โยคีสองคนและคาร์ดินัลรีบหนีออกไปจากลานบ้าน

แต่ในช่วงเวลานี้...

 “ควับ!”  “ควั่บ!”

ธนูทองตัดฝ่าอากาศใส่ร่างโยคีทั้งสอง  ขณะเดียวกันเงาร่างสีดำสองสายปรากฏตัวอยู่ด้านนอกลานบ้านทันที

 “แลมพ์สัน พวกเจ้าไม่มีใครหลบหนีได้ทั้งนั้น”  เสียงอำมหิตของลินลี่ย์ดังขึ้น  ขณะเดียวกันลินลี่ย์พุ่งตรงเข้าใส่พวกเขาราวกับสายฟ้า

ความเร็วในการเคลื่อนไหวของลินลี่ย์รวดเร็วอย่างเหลือเชื่อ  ในฐานะนักรบระดับเก้าชั้นสูงผู้ได้รับตกทอดความเร็วของมังกรเกราะหนามและได้เวทความเร็วเสียงช่วยเหลืออีกแรง และยังใช้พลัง ‘กำหนด’ ของธาตุดิน.. ความเร็วของลินลี่ย์จึงเหนือกว่ามือปราบศาสนจักรทั้งสองคน ไม่ต้องพูดถึงโยคีและคาร์ดินัล

 “โฮกกกก!”

เสือดำเมฆา แฮรุพุ่งโจมตีใส่มือปราบคนหนึ่งอย่างมิได้ระมัดระวังตัว ทั้งตะปบและกัดเขา  มือปราบผู้นั้นใช้ดาบฟันใส่เสือดำเมฆาอย่างดุดันทันที

 “อ๊า!” กะโหลกของมือปราบพิเศษกลายเป็นรูจากพลังอุ้งเท้าของเสือดำ  ขณะที่ดาบของเขาไม่ได้ระคายเคืองแฮรุแม้แต่น้อย

 “ฮึ่มม”  เสือดำเมฆาสบประมาท

ในอดีตลินลี่ย์ใช้ดาบหนักอดาแมนเทียมขณะที่อยู่ในร่างแปลงมังกรเทียบเท่านักสู้ระดับเก้าชั้นสูง  ก็ยังไม่สามารถทำอะไรมันได้  ในที่สุด มันถูกบังคับเพราะเวทสนามพลังโน้มถ่วง พร้อมกับเวทปีกอากาศก่อนที่มันจะยอมรับความพ่ายแพ้ต่อลินลี่ย์

ในเรื่องพลังป้องกัน เสือดำเมฆายังน่ากลัวมากกว่าลินลี่ย์และด้อยกว่าบีบีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

 “ควั่บ ควั่บ!”

พอได้โอกาสที่มือปราบพิเศษเปิดช่องว่าง บีบีแทงผ่านการป้องกันของเขาทะลวงกรงเล็บเข้าไปในอกของมือปราบนั้นและควักหัวใจออกมา

ในพริบตาเดียวอสูรเวททั้งสองฆ่านักสู้ระดับเก้าไปสองคน

 “โกรววววว!” เสือดำเมฆาหันมาโจมตีใส่โยคีที่อยู่ใกล้ๆ โยคีตกตะลึงอยู่ ที่จู่ๆ ก็มีอสูรเวทสองตัว ไม่ทราบว่าโผล่มาจากไหนแล้วฆ่ามือปราบไปสองคน

บีบีบุกโจมตีใส่โยคีอีกคนหนึ่งเช่นกัน

โยคีทั้งสองและแลมพ์สันตกอยู่ในสภาพตะลึงอย่างสิ้นเชิง  พวกเขาเชี่ยวชาญในเวทรูปแบบพิเศษ  แต่เวททั้งหมดต้องใช้เวลา  เวทที่พวกเขาสามารถร่ายใช้ได้กลับใช้ต่อต้านอสูรเวททั้งสองไม่ได้

 “แลมพ์สัน!”

ลินลี่ย์คำรามลั่น  กวัดแกว่งดาบหนักอดาแมนเทียมเหมือนกับเทพปีศาจ  เขาฟันดาบหนักอดาแมนเทียมสีดำทำให้อากาศสั่นสะเทือนจากพลังฟาดฟัน

แลมพ์สันพบกับความกลัวที่ว่าพื้นที่เหนือหัวเขาถูกตรึงไว้สิ้นเชิง

 “ลิน-“

ในทันทีที่เขาจะตายแลมพ์สันหวนนึกถึงครั้งแรกที่เขาได้พบกับลินลี่ย์  นั่นคือวันประมูลรูปสลักหิน ‘ตื่นจากฝัน’ เวลานั้นลินลี่ย์เป็นเด็กอัจฉริยะมองโลกแง่ดี ร่าเริง  แต่เพียงสองสามปีผ่านมา ลินลี่ย์กลับกลายเป็นคนที่น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก  และวันนี้ลินลี่ย์กำลังจะเอาชีวิตของเขา

 “ปัง”

ก่อนที่แลมพ์สันจะใช้ดวงตาวิงวอน  ดาบหนักอดาแมนเทียมของลินลี่ย์ก็ฟันลงที่ร่างเขาแล้ว  ช่วงเวลานี้ลินลี่ย์พยายามเชื่อมโยงความรู้ที่กระจัดกระจายที่เขามีเข้าด้วยกันเกี่ยวกับระดับใหม่ที่เขาพยายามเข้าถึง

มันเหมือนกับชีพจรโลกในตัวมันเอง

แรงสั่นสะเทือนลึกเหล่านั้น  พลังสั่นสะเทือนที่มิอาจต้านทานได้เหล่านั้น พลังที่น่ากลัวซึ่งดาบหนักอดาแมนเทียมใช้เปลี่ยนสภาพเหมือนกับจังหวะชีพจรซึ่งเข้าไปในร่างของแลมพ์สัน

ทั่วร่างของแลมพ์สันสั่นสะท้านทันที และจากนั้นเขาล้มลงกับพื้น  ไม่มีรอยแผลให้เห็นบนร่างของแลมพ์สันแม้แต่แผลเดียว... แต่โลหิตไหลออกจากหูและจมูกของแลมพ์สัน

ถ้าใครบางคนเฉือนเปิดหนังของแลมพ์สัน  พวกเขาอาจพบว่าอวัยวะภายในของแลมพ์สันแหลกสลายไปหมด

ในเวลาเดียวกันนี้ บีบีและแฮรุจัดการโยคีทั้งสองที่เหลืออยู่เสร็จสิ้นทันที  การฆ่าครั้งนี้สำเร็จสมบูรณ์เกินไปด้วยซ้ำ  สัตว์ประหลาดจากยมโลกซึ่งซาสเลอร์อัญเชิญมา พร้อมกับการปรากฏตัวของลินลี่ย์ก็ทำให้กลุ่มของแลมพ์สันกลัวมากจนพวกเขาต้องการหนีไปตรงๆ แต่ขณะที่ไปถึงกำแพง พวกเขาไม่ทันระวังตัวก็ถูกอสูรเวทที่น่ากลัวจนบอกไม่ถูก บีบีกับแฮรุเล่นงาน

ผลลงเอยเป็นที่ประจักษ์กับทุกคนที่เห็น

บีบี แฮรุและลินลี่ย์ฆ่านักสู้ระดับเก้าไปห้าคน!  พวกเขานับคนที่ลินลี่ย์ฆ่าไปตั้งแต่แรก พวกเขาฆ่าไปแล้วหกคน

 “โกรวววว”

ในเวลานี้ในกลางลานบ้าน พื้นที่เริ่มมีรอยแตกขณะที่มิติปรากฏรอยแยกขึ้น  หัวมังกรดำขนาดมหึมาเริ่มแทรกผ่านมิติออกมา

เวทปลุกภูต-ปีศาจ – มังกรอมตะ!

 “แต่..แต่..”  ซาสเลอร์จ้องมองลินลี่ย์ขณะที่หนูเงาและเสือดำเมฆาแฮรุของเขาก็อยู่ด้วยเช่นกัน  เขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก

ตอนนี้ เขาหยิ่งถือดีมากเกินกว่าจะพูดว่าเขาจะรับมือพวกนี้สามคน ถ้าลินลี่ย์สามารถรับมือได้สองคน

แต่ก่อนที่ปีศาจอมตะของเขาจะฆ่าได้สักคน  ลินลี่ย์และอสูรเวทของเขาก็ฆ่านักสู้ไปหมดแล้ว

 “ท่านซาสเลอร์  ไม่จำเป็นต้องร่ายคาถาอัญเชิญมังกรอมตะให้จบก็ได้  ข้าคิดว่า หรือว่าท่านต้องการจะทดสอบฝีมือบีบีหรือแฮรุดี?”  ลินลี่ย์พูดอย่างใจเย็น

หน้าของพ่อมดจอมเวทซาสเลอร์กระตุก  และจากนั้น เขาไล่ให้มังกรอมตะกลับไปยังดินแดนยมโลก

 “ลินลี่ย์  อสูรเวททั้งสองของเจ้าต้องแข็งแกร่งทรงพลังแน่  แต่มังกรอมตะของข้าก็ไม่อ่อนแอหรอกนะ  ยิ่งกว่านั้น มังกรอมตะไม่ใช่อสูรปีศาจตัวเดียวที่ข้ามี  ข้ายังมีอสูรดึกดำบรรพ์อีก”  ซาสเลอร์แค่นเสียง  “เจ้าต้องเข้าใจไว้  ตราบใดที่แดนยมโลกยังคงอยู่ กองทัพของพ่อมดก็มีให้เรียกใช้อย่างไม่มีหมดสิ้น”

ลินลี่ย์ตกใจกลัวคำพูดของซาสเลอร์จริงๆ

ความจริงในใจของเขา ซาสเลอร์รู้ว่าการฝึกอสูรอมตะในดินแดนยมโลกนั้นไม่ใช่งานง่าย  พวกมันต้องถูกกำราบให้ทันเวลา  ที่สำคัญ ในอดีตเมื่อเขากำราบมังกรอมตะ  เขาเสียสละอสูรอมตะอื่นๆ ไปอีกมาก

 “รีบเก็บกวาดลานบ้านแห่งนี้กันเถอะ  อย่าให้ศาสนจักรเจิดจรัสรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่”  ลินลี่ย์พูดทันที

ซาสเลอร์เริ่มสั่งอสูรอมตะของเขาทันที

พลธนูโครงกระดูกทองทั้งสองเหล่านั้นและซอมบี้ริ้วทองเชื่อฟังคำสั่งง่ายๆ เริ่มกำจัดซากศพ  พวกมันมีประสิทธิภาพมาก  ในไม่ช้าศพทั้งหมดก็หายไป

 “ลินลี่ย์”  ซาสเลอร์มองลินลี่ย์ด้วยความสนใจ  “จากที่แลมพ์สันพูด ดูเหมือนเจ้าจะมีชื่อเสียงไม่เบา  เล่าเรื่องของเจ้าบ้างได้ไหม?”

ลินลี่ย์ชำเลืองมองซาสเลอร์  “หุบปากท่านซะเถอะ  เงียบไปเลย”

เมื่อเห็นตาสีทองทองของลินลี่ย์ปราศจากอารมณ์อย่างสิ้นเชิง  ซาสเลอร์เริ่มหัวเราะ  “ลินลี่ย์  ดูเหมือนว่าเจ้ามีความแค้นยิ่งใหญ่กับศาสนจักรเจิดจรัสใช่ไหม?”

 “ถ้ามีแล้วจะเป็นยังไง?”  ครั้งนี้ลินลี่ย์ตอบ

 “ความแค้นเรื่องอะไร?”  ซาสเลอร์ถามทันที

 “ข้าจะไม่หยุดจนกว่าระหว่างเราจะพินาศกันไปข้างหนึ่ง”  เสียงของลินลี่ย์เบามาก  แต่เหมือนกับลมที่น่ากลัวซึ่งพัดมาจากดินแดนแห่งความตายทำให้คนสั่นสะท้านวิญญาณ

ตาของซาสเลอร์เป็นประกาย  เขาพูดอย่างตื่นเต้น  “ฮ่าฮ่า ดีแล้ว ลินลี่ย์ดูเหมือนเจ้าก็มีความสามารถ  เอาอย่างนี้เป็นไง  เจ้ามาช่วยข้า  และร่วมมือกัน  เราจะจัดการกับศาสนจักรเจิดจรัส”

 “ข้า, ช่วยท่านเหรอ?  ท่านเป็นผู้นำหรือ?”  ลินลี่ย์มองดูซาสเลอร์

ซาสเลอร์ต้องยอมรับตัวเองว่าเขารู้สึกอึดอัดเล็กน้อยเมื่อลินลี่ย์จ้องมองเขาด้วยดวงตาสีทองเข้ม

 “ไม่จำเป็นต้องแบ่งแยกว่าใครจะเป็นผู้นำ  สองเราแค่ร่วมมือกัน”  ในฐานะพ่อมดทักษะต่อสู้ระยะประชิดของซาสเลอร์อ่อนแอมาก  นอกจากนี้อสูรอมตะของเขาต้องใช้เวลาในการอัญเชิญ

ตาสีทองเข้มของลินลี่ย์ยังคงจ้องซาสเลอร์อยู่ชั่วขณะ

 “ก็ได้  ข้ายอมรับ”  ในที่สุดลินลี่ย์ก็พูด  ลินลี่ย์ต้องยอมรับว่าการผนึกกำลังกับพ่อมดจะทำให้เขาแข็งแกร่งขึ้นแน่นอน

ซาสเลอร์ดีใจทันที  “ฮ่าฮ่า เยี่ยมมาก เราสองคนผนึกพลังกัน มีอะไรที่เราต้องกลัว?  ไฮเดนส์ จะต้องมีสักวันที่ข้าฆ่าเจ้าให้ได้  เจ้าแก่บัดซบ  ลินลี่ย์  ในศาสนจักรเจิดจรัสเจ้าต้องการฆ่าใคร?”  ซาสเลอร์แน่ใจว่าลินลี่ย์ต้องมีความแค้นยิ่งใหญ่กับใครบางคนในศาสนจักรเจิดจรัส  เพราะเขาแสดงความเกลียดชังออกมามาก

 “ใคร?”

ลินลี่ย์ส่ายศีรษะ  “ข้าตั้งใจจะทำลายศาสนจักรเจิดจรัสแบบถอนรากถอนโคน”

 “ศาสนจักรเจิดจรัส?”  ซาสเลอร์ตะลึงไปครูหนึ่ง  จากนั้นหัวเราะลั่น  “ฮ่าฮ่า, ยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจริงๆ!  เมื่อถึงเวลา เราจะฆ่าไฮเดนส์ด้วยกันและทำลายศาสนจักรเจิดจรัสซะ!”

แต่หน้าของลินลี่ย์ยังคงเย็นชาและเฉยเมย

 “ไปกันเถอะ”  ลินลี่ย์พาบีบีและแฮรุตรงไปทางออก

 “ไปไหน?”  ซาสเลอร์ตามไปทันที

 “ท่านไม่มีจุดหมายปลายทางหรือ?”  ลินลี่ย์ถาม

 “ไม่มี”  ซาสเลอร์ส่ายหัว

ลินลี่ย์พูดอย่างใจเย็น  “งั้นเริ่มแต่วันนี้ ตามข้าไปเรื่อยๆ ก็แล้วกัน”  ขณะที่พูดลินลี่ย์พาบีบีและแฮรุเดินหายเข้าไปในความมืด  ซาสเลอร์สะดุ้ง  จากนั้นพึมพำกับตัวเอง  “ดูเหมือนว่าได้ติดตามลินลี่ย์ผู้นี้  อนาคตจะต้องเจอเรื่องตื่นเต้นแน่ๆ”  ดังนั้นพ่อมดจอมเวทอายุแปดร้อยปีผู้นี้จึงติดตามลินลี่ย์ไปในคืนนั้น