ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 493 เม็ดถั่วน้อย

ตอนที่  493  เม็ดถั่วน้อย

ขณะที่หิมะหนาวเยือกเย็นตก ไม่มีเสียงอะไรสักอย่าง

หนึ่งคนตัวเล็ก กับคนตัวใหญ่ตกตะลึงมองหน้ากัน

 “ทำไมมันกลายเป็นอย่างนั้น?”  เสี่ยวเอ้อพึมพำกับตนเอง  สายตาของเขายังคงว่างเปล่า  แต่เสียงเหมือนเด็กทารกทำให้คำพูดของเขาฟังดูไร้เดียงสา เหมือนกับเด็กน้อยมีความสงสัยต่อโลก

ถังเทียนค่อยรู้สึกตัว  เขาตื่นเต้นและนั่งคุกเข่า ใบหน้าบ่งบอกถึงความตื่นเต้น “หวา... เสี่ยวเอ้อ...เจ้าพูดได้ด้วย!”

 “เสี่ยว.....เอ้อ.... (เจ้าโง่น้อย)”

เสี่ยวเอ้อดูเหมือนเพิ่งจะตื่นจากฝันร้าย หนังตาของเขากระตุก  ความโกรธพลุ่งขึ้นมาจากอก  แต่เสียงที่เหมือนกับเด็กหัดตั้งไข่น่ารักจนบอกไม่ถูก เหมือนเด็กที่กำลังโกรธ

และ...ข้าอยู่ในระดับเดียวกับเจ้าโง่นี่เพียงเมื่อเขาหมอบลง...

เป็นเรื่องที่น่าอับอายนัก ทำให้เขาสั่นไปทั้งตัว เขากัดฟันแน่นเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา “บัด...ซบ”

ปิงปรากฏตัวในเวลานั้น  เมื่อได้ยินเสี่ยวเอ้อพูด ตาเขาเป็นประกายเหมือนกับว่าได้พบโลกใหม่  “เสี่ยวเอ้อพูดได้หรือนี่?”

เขาวิ่งเข้ามาและนั่งยองๆ ทั้งดึง ผลัก จับเสี่ยวเอ้อหมุนเล่นอยู่ครึ่งค่อนวัน ก่อนจะบ่นพึมพำ “ต้องมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไปสำหรับเขาแน่นอน”

เสี่ยวเอ้อมึนงงจนลืมโต้ตอบ

ทันใดนั้นเสี่ยวเอ้อที่มัวตะลึงอยู่รู้สึกว่าท่อนล่างของเขาเย็นวาบ เนื่องจากมีมือชั่วร้ายข้างหนึ่งถอดกางเกงเขา  ปิงมองดูและหัวเราะก๊าก “เฮ.. เม็ดถั่วน้อยยังงอกไม่เท่าไหร่เลย”

เสี่ยวเอ้อรู้สึกเหมือนกับถูกฟ้าผ่า  แข็งค้างไปทั้งตัว ใจของเขาว่างเปล่า

เม็ด...ถั่ว..น้อย...

ข้า..นึก...ไม่..ถึงเลย

เขาลืมไปอย่างสิ้นเชิงว่าปิงและคนที่เหลือคุยอะไรกันอยู่  ถ้าเขาสามารถได้ยิน เขาคงเสียใจแน่ว่าทำไมถึงได้เสียเวลาฟังคนพวกนี้

หยาหยาปรากฏตัวเช่นกัน และปิงตะโกนเรียกทันที  “หยาหยามาเร้ว.. มาดูถั่วน้อยของเสี่ยวเอ้อน้องชายของเจ้า”

หยาหยาตาเป็นประกาย ควั่บ มันปรากฏตัวอยู่หน้าเสี่ยวเอ้อ ยืดคอมองดูและจากนั้นมันมีสีหน้าประหลาดใจ จากนั้นก้มดูของมันเอง มันอดเกาหัวไม่ได้

 “ยี้ ย้า ยี้ ย้า!”

หยาหยาควัก(ถั่วน้อย)ของมันออกมาและวิ่งไปอวดต่อหน้าเสี่ยวเอ้อ

 “ดูเหมือนถั่วน้อยของหยาหยาจะใหญ่กว่าเล็กน้อย”  ปิงลูบคางใช้ท่าทางเหมือนมืออาชีพตัดสิน

 “ใช่, ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ”  ถังเทียนชื่นชม  จากนั้นลูบหัวของเสี่ยวเอ้อ  “เสี่ยวเอ้อ, อย่าเสียใจไปเลย  เจ้าจะค่อยๆ เติบโตขึ้น!”

หยาหยาแสดงสีหน้ามีความสุข  ตีลังตามประสามัน

เสียใจ..... เม็ดถั่วน้อย.... บัดซบเอ๊ย...

 “เอ.. ทำไมเสี่ยวเอ้อถึงสั่นเล่า?”  ปิงประหลาดใจ

 “ตอนนี้เขากำลังสั่นเช่นกัน  เป็นเพราะข้าเพิ่งทุบตีเขามาอย่างดุเดือดรอบหนึ่งกระมัง?”  ถังเทียนพึมพำ

 “เสี่ยวเอ้อน่ารักมาก  ทำไมเจ้าถึงทุบตีเขา?”  ปิงโต้แย้ง

 “ถ้าข้าไม่ทำ, แล้วท่านคิดว่าเขาจะพูดได้หรือ?”  ความคิดของถังเทียนแตกต่างจากคนอื่น และเขาพูดด้วยความมั่นใจ  “เป็นเพราะข้าทุบตีเขาไง จึงทำให้เขาเชิดหน้ายืดอกได้ตรงไง!”

 “อ้อ...เป็นอย่างนั้นนั่นเอง  แล้วทำไมเขาถึงสั่นเล่า?”

 “โอว  หรือว่ามีตรงไหนที่ยังไม่ตรงอีก?”  ถังเทียนพึมพำ จากนั้นคว้าขาของเสี่ยวเอ้อและกระแทกกับพื้นอย่างบ้าคลั่ง

ปัง ปัง ปัง!

หยาหยามองดูอย่างหวาดผวา และหายวับไปทันที  แม้ว่าพวกเขาจะไม่ตายก็จริง  แต่เห็นได้ว่ามันเจ็บมาก

เสี่ยวเอ้อยังไม่ทันฟื้นจากอาการตกตะลึง และตระหนักไดว่าโลกของเขาหมุนและจากนั้นก็กระแทกพื้นอย่างต่อเนื่อง ครั้งแล้วครั้งเล่า จนฝุ่นกระจาย และความสิ้นหวังท่วมท้นในใจของเขา

โลกนี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้นกันแน่...

 “ดูสิ... เขายังสั่นไม่หยุดเลย!”  ถังเทียนแสดงเสี่ยวเอ้อด้วยความภูมิใจ

เสี่ยวเอ้อหมดสติไปแล้ว

 “ดีมาก!”  ปิงยกย่องจริงจังและจากนั้นก็เริ่มเดินจากไป ก่อนที่จะพูด  “พวกเจ้าเล่นกันต่อไปเถอะ”

หลังจากนั้นสามวินาที  เสี่ยวเอ้อก็ฟื้นขึ้น  หน้าของมึนซึมขณะที่คลานออกมาจากทราย

โธ่เว้ย!

แม้ว่าเขาจะนอนหลับอยู่ในร่างเดียวกัน  แต่สำหรับเขา  เจ้าเด็กโง่เพิ่งจะโชคดีเล็กน้อยและค่อนข้างป่าเถื่อน และเขาเป็นเจ้าของร่างที่แท้จริง

เขาอยู่ในสภาพจำศีลเพื่อประโยชน์ของพวกเขา เพื่อประโยชน์ในการจัดการอนาคตของพวกเขา  เพื่อประโยชน์ไม่ดึงดูดความสนใจของคนที่น่ากลัว  เขาไม่เคยรู้สึกว่าเจ้าเด็กโง่จะแข็งแกร่งมากกว่าเขา  แต่เขาไม่เคยคิดว่าเจ้าเด็กโง่นี้จะควบคุมร่างได้อย่างแท้จริง

เขาโง่มาก  และเขาจะกลายเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อย่างไร?

แม้เมื่อเขาตื่นขึ้น  ทุกอย่างที่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเขา ทำให้เขาตะลึง  เขาไม่อยากเชื่อและสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นก็คือฝันร้ายต่อเนื่อง ไม่ มันคือฝันร้ายที่น่ากลัวมากยิ่งขึ้น

อัปยศอดสูยิ่งนัก!

คนชั้นสูงผู้ฉลาด เยือกเย็นและหยิ่งภูมิใจอย่างเขา ต้องมารับความอัปยศอดสูอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อใด?

รังสีฆ่าฟันพลุ่งขึ้นมาในอกของเขา  เขาต้องการฆ่าเจ้าพวกบัดซบน่ารังเกียจพวกนี้ทั้งหมด เพื่อล้างความอัปยศเช่นนี้เสีย รังสีฆ่าฟันที่รุนแรงทำให้เขาไม่สามารถใส่ใจเรื่องต้นกำเนิดของตัวเขาเองและเจ้าเด็กโง่นี่ได้  มันทำให้เขาละเลยแผนยืดยาวและลึกซึ้งที่เตรียมไว้ตั้งแต่ในอดีต ซึ่งทำให้เขาสามารถละเว้นได้ทุกสิ่งทุกอย่าง

แต่เมื่อรังสีฆ่าฟันเพิ่มขึ้นในอกของเขา...

ถังเทียนรู้สึกได้ทันที  “เอ่.. ตอนนี้พอเจ้าพูดได้ เจ้าก็ต้องการทรยศข้าอย่างนั้นหรือ?  เจ้าเคยว่านอนสอนง่ายนี่นา!”

ถังเทียนไม่พูดอะไรสักคำ  เขายื่นมือออกมาจับเสี่ยวเอ้อ

รังสีฆ่าฟันในตัวเสี่ยวเอ้อลดลง  เจ้า เจ้าเด็กโง่  เจ้าคิดว่าด้วยพลังน้อยนิดของเจ้า จะสามารถสู้กับข้าได้อย่างนั้นหรือ? ไปลงนรกซะ! ไอ้ตัวแสบ!

แต่....

เสี่ยวเอ้อพบด้วยความประหลาดใจว่า ในร่างของเขาไม่อาจควบคุมได้อย่างสิ้นเชิง  เขาเบิกตากว้าง  ตาของเขารู้สึกกลัว ขณะที่เขามองดูรอยยิ้มที่ชั่วร้ายของถังเทียน

 “เจ้ากล้าต่อต้านคัดค้านใช่ไหม..หึ หึ หึ หึ หึ!”

เสี่ยวเอ้อหมุนคว้างในอากาศถูกจับยกและกระแทกเป็นกระสอบทรายอีกครั้ง ปัง ปัง ปัง  เขาพุ่งจมลงไปในฝุ่นอีกครั้ง

ผ่านไปสิบนาที

เสี่ยวเอ้อตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน  หน้าของเขาเต็มไปด้วยฝุ่นสกปรก และใบหน้าเล็กๆ มีรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยาม กล้าหาญมากจนเขาดูเหมือนว่าเขาพร้อมจะตายเพื่อผลประโยชน์ที่ดี เขาพูดเสียงเด็กทารก  “เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถทำให้ข้ายอมจำนนด้วยการกระทำอย่างนั้นหรือ?”

โธ่เว้ย  ไอ้เสียงนี่...

 “เจ้ายังไม่ยอมแพ้จริงๆ หรือ?”  ถังเทียนนั่งยองๆ และถามอย่างสงสัย

 “ไม่ยอมแน่นอน!”  เสี่ยวเอ้อพูดด้วยเสียงทารก

 “อย่างนั้นข้าคงได้แต่ให้ทุกคนได้เห็นเม็ดถั่วน้อยของเจ้า”  ถังเทียนยิ้มกว้างจนเห็นฟันทุกซี่ “โอว.. เรามีแก๊งสาวแสบ นางชื่อเซรีน  เจ้าต้องรู้จักนางแน่  นางชอบเด็กผู้ชายตัวน้อยที่สวยงามและน่ารักเป็นที่สุด!”

เสี่ยวเอ้อมองดูถังเทียนเหมือนกับว่าเขากำลังตอบรับถังเทียนอีกครั้ง

เจ้าเด็กโง่นี่กล้า... กล้าทำอย่างนี้...

 “น่ารังเกียจ!”  เสียงเด็กทารกดังรอดไรฟันของเขาออกมา  เสี่ยวเอ้อโกรธจัดจนตัวสั่น

 “หึหึ!”  ถังเทียนยินดีมาก  เขาตระหนักได้ว่าเสี่ยวเอ้อจะมีปฏิกิริยารุนแรงเมื่อพูดว่าจะให้คนอื่นดูถั่วน้อยของเขา  เนื่องจากไม่สามารถทำให้เขายอมแพ้ได้ ข้าจะลองดูอีกครั้ง  “ข้ายังมีสาวร่วมแก๊งอีกหลายคน โอว.. โส่วจินมีน้องสาวอยู่คนหนึ่งชื่อเสี่ยวจื๋อจือ...”

 “เจ้า เจ้า เจ้า... เจ้าไม่เว้นแม้กระทั่งเด็กน้อย...”  เสี่ยวเอ้อชี้หน้าถังเทียน  เขากำลังสั่นหนักยิ่งขึ้น   จะด่าประณามด้วยเสียงเด็กอย่างนั้น... มันแย่จริงๆ!

 “ใช่แล้ว, ข้าเกือบลืมไปอีกคนหนึ่ง”  ถังเทียนพูดอย่างสบายอารมณ์  “แอนเดรียนา!  แอนเดรียนาแห่งกลุ่มดาวอันโดรเมดา  นางสวยนะ...”

อะ..อะ..แอนเดรียนา!

ใจของเสี่ยวเอ้อนึกถึงร่างที่งดงาม เด็กสาวขี้อาย เขาไม่ใช่คนโง่และรู้ว่าแอนเดรียนามีความรู้สึกต่อเขา  แต่นั่นก็แค่ว่าเขาเป็นคนสงบ ใจเย็นและไม่เคยใส่ใจถึงแอนเดรียนามาก่อน และทำกับนางเหมือนกับเป็นหมากตัวหนึ่ง

แต่...แต่....

เมื่อความคิดว่าแอนเดรียนามองเห็นถั่วน้อยปรากฏอยู่ในใจของเขา  เขารู้สึกเหมือนกับว่าโลกถล่มทลายลงในทันใด  เขาตัวสั่นด้วยความกลัว มันน่ากลัวเกินไป! ความคิดต่อต้านทั้งหมดหายไปโดยไม่เหลือร่องรอย  ความโกรธในตัวเขาเหมือนกับโดนน้ำเย็นราดใส่

มีเพียงความคิดเดียวที่อยู่ในใจของเขา

ต้องไม่ปล่อยให้เรื่องเช่นนั้นเกิดขึ้น!

เสี่ยวเอ้อกำหมัดน้อยที่น่ารักไว้แน่น  หน้าของเขาโกรธอย่างเห็นได้ชัดขณะที่ถลึงตาใส่ถังเทียนอย่างดุเดือด

งี่เง่า, เศษสวะ, ขี้โกง, เจ้าวายร้าย!

เสี่ยวเอ้อเคยรู้สึกแต่ในอดีตว่าเขาเป็นคนที่ไม่มีพื้นฐานทางอารมณ์ ไร้อารมณ์และทำยังไงก็ได้เพื่อให้บรรลุถึงเป้าหมายโดยใช้เหยื่อล่อหรือโกงก็ตาม  แต่จนกระทั่งถึงวันนี้  เขาจึงตระหนักว่าเจ้าเด็กโง่ที่อยู่ต่อหน้าเขา เลวยิ่งกว่าเขา

 “เสี่ยวเอ้อ เจ้าคิดให้ดีๆ นะ  เมื่อทุกคนรู้ว่าถั่วน้อยของเจ้าใหญ่ไม่เท่าของหยาหยา นั่นจะทำให้เจ้าเจ็บใจเหมือนเคย!”

ถังเทียนมีสีหน้าพอใจ สำหรับเขาเสี่ยวเอ้อคือเด็กอายุ 2-3 ขวบ เด็กน้อยรับมือได้ง่าย ไม่มีความหมายอะไร  พวกเขาอ่อนไหวต่อเรื่องไร้สาระ

เขาลืมไปอย่างสิ้นเชิงว่าในร่างของเสี่ยวเอ้อที่น่ารักนั้น ความจริงมีจิตสำนึกของมนุษย์ที่เติบโตแล้ว อันตรายและชั่วร้าย

 “เออ เจ้าชนะ”  เสี่ยวเอ้อร้องออกมาด้วยเสียงเหมือนเด็ก  เหมือนกับเด็กน้อยที่เห็นแก่ของเล่นหรือขนมหวาน ก็ยอมเลิกทะเลาะด้วย

 “ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ตอนนี้ถังเทียนดีใจจริงๆ เด็กน้อยหลอกได้ง่าย เป็นเพราะสติปัญญาของข้าเอง.... ไม่ใช่ ไม่ใช่ ไม่ใช่ สติปัญญาของหนุ่มชาวฟ้านี้ฉลาดแท้ แข็งแกร่ง โอว มากกว่าอาโมรี่เยอะแยะ!”

คิ้วของถังเทียนคลายขณะที่เขาขยี้ผมของเสี่ยวเอ้อจนกระเซิง

ภายในเงื้อมมือที่ใหญ่  เสี่ยวเอ้อก้มหน้าแน่น  ดวงตาของเขามีแววคลุมเคลือ

นี่คือความอัปยศ....

เจ้างี่เง่า รอก่อนเถอะ ข้าจะกลับมาควบคุมร่างกายได้อย่างแน่นอน!

เสี่ยวเอ้อสาบานในใจ

ถังเทียนไม่ได้รู้สึกอะไร  แต่ตอนนี้เขาอารมณ์ดีขึ้น  เขารู้สึกเหมือนกับว่าเขามีพลังมากเช่นกัน  หลังจากจัดการเสี่ยวเอ้อแล้ว  เขาโบกมือแสดงอำนาจ  “ไปกันเถอะ! เสี่ยวเอ้อ เราจะออกไปฝึกข้างนอกกัน”

ในหิมะภายใต้แสงจันทร์

เพราะกลัวจะมีคนจำหน้าเขาได้  ถังเทียนเปลี่ยนสภาพร่างกายอีกครั้งและเปลี่ยนลักษณะจากนั้นพาเสี่ยวเอ้อออกไป

ถังเทียนบินเข้าไปในทะเลเมฆซึ่งทำให้เขารู้สึกอิสระจนพูดไม่ออก  เขารู้สึกเหมือนเป็นปลาที่กำลังแหวกว่าย  เขาไม่เคยมีประสบการณ์บินมาก่อน และรู้สึกทึ่งเช่นกัน!

 “หวา หวา หวาหวา นี่.. ข้ามาแล้ว อ๊า... ดูสิ ข้าบินได้.....”

เมื่อได้ยินถังเทียนตะโกนเหมือนเด็กปัญญาอ่อนแล้ว  หน้าของเสี่ยวเอ้อยิ่งดูหงุดหงิดยิ่งขึ้น เพราะเขาตระหนักว่า ร่างของเขาไม่สามารถขัดขืนความตั้งใจของถังเทียนได้  เมื่อไหร่ก็ตามที่ถังเทียนคิดจะให้เสี่ยวเอ้อทำอะไร  ร่างของเขาก็จะทำตาม

มีแต่พวกโง่และงี่เง่าอย่างเขาเท่านั้นที่ส่งเสียงร้องโวยวายอย่างนั้น...

จากนั้นเมื่อคิดถึงว่าเขาจะต้องถูกเจ้าเด็กโง่คอยบังคับแล้วยังต้องมาทนฟังเสียงตะโกนบ้าๆ จากเจ้าเด็กงี่เง่านี่อีกด้วย

เสี่ยวเอ้อรู้สึกเจ็บใจ

นี่...มันช่าง...ขายหน้าเสียจริง....

(อูหวังไห่, หรืออีกวิญญาณหนึ่งซึ่งจำศีลอยู่ในร่างของถังเทียน)