ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 502 มารโลหิตวิลเลียม

 

ตอนที่  502  มารโลหิตวิลเลียม

การโจมตีอย่างบ้าคลั่งดำเนินต่อไปห้านาทีเต็มก่อนจะหยุดนิ่ง

ข่ายยาวแตกออกเป็นชิ้นๆ ร่างสามร่างที่ถูกรุมสังหารร่วงออกมาจากข่ายและกระแทกกับพื้น  ศพทั้งสามไม่สามารถแยกแยะได้ ดำสนิทไม่มีสัญญาณชีวิตอยู่ในร่างเหล่านี้

ทั้งพื้นที่เงียบ มีแต่เสียงหอบหายใจได้ยินอย่างชัดเจน

เป็นเวลาห้านาทีที่ทุกคนทุ่มเทสุดกำลัง ใครจะรู้กันว่าพวกเซียนที่บุกใส่กองทัพจะพบกับจุดจบถูกทำลายอย่างนั้น  เมื่อถังโฉ่วเสนอความคิดที่บ้าคลั่งเช่นนั้น  แทบจะทุกคนเกือบจะปฏิเสธ  ถ้าพวกเขาปล่อยให้พวกเซียนเข้ามาในระยะใกล้ นั่นก็เท่ากับเล่นกับไฟ!  ความผิดพลาดใดๆ ที่เกิดขึ้นอาจหมายถึงจุดจบของกองทัพทั้งหมด

ในที่สุด หลังจากถังโฉ่วยืนกรานอย่างต่อเนื่อง  แผนการบ้าระห่ำนี้จึงถูกนำมาใช้

สำเร็จ...

ทุกคนมองดูซากที่ดำเป็นตอตะโกทั้งสามร่างอย่างว่างเปล่า  ทาร์ตันมีร่างเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด ขลุ่ยวิเศษกำลังหอบหายใจ  หวงฝู่หงที่อยู่ในชุดจักรกลวิญญาณของเขาจ้องมองศพทั้งสามอย่างว่างเปล่า

สำเร็จ... ทำได้สำเร็จจริงๆ!

พวกเขาสังหารเซียนไปสี่คน.... พวกเขาฆ่าเซียนได้สี่คนจริงๆ!

วันที่สี่เซียนเสียชีวิต เมืองอาเลียธถูกยึด คนที่เหลือยอมแพ้สร้างความตกตะลึงไปทั้งเจ็ดดาวเหนือ

**********

ถังเทียนยื่นมือเข้าไปในหมอก  ควั่บ หมอกกลืนร่างถังเทียนเช่นกัน  ถังเทียนเพียงแต่เห็นว่าทัศนวิสัยของเขาเปลี่ยนเป็นสีดำ และจากนั้นเขาถูกดึงเข้าไปในที่ว่างเปล่า  บุรุษหนุ่มร่างผอมผมแดง ตาดำและมีหน้าซีดขาวท่าทางชั่วร้ายยืนอยู่หน้าเขา

 “ข้าคือวิลเลียม”

เขาพูดเบาๆ

ถังเทียนอุทาน “อา” และตอบ “ข้าคือถังเทียน”

 “เจ้ามีเรื่องขัดเคืองกับสมาพันธ์ชาวยุทธหรือ?”  วิลเลี่ยมมองดูถังเทียนด้วยความสนใจ

 “เอ.. เจ้ารู้ได้ไง?”  ถังเทียนประหลาดใจ

 “เพราะพวกเขาให้จิตวิญญาณเซียนของข้าแก่เจ้าน่ะสิ”  วิลเลียมเลิกคิ้วด้วยท่าทางเยาะเย้ย “พวกเขาเอาจิตวิญญาณเซียนออกมาจากร่างของข้าแต่ไม่กล้าใช้ แต่กลับให้คนอื่นเพื่อทำร้ายพวกเขา”

 “เจ้าพวกบัดซบนั่นบังอาจโกงข้า!”  ถังเทียนเริ่มโกรธ

 “ความจริงข้าคือจิตวิญญาณเซียน  ดังนั้นข้าจึงมีรสชาติที่ดีมาก”  วิลเลียมดุ  “แน่นอน เบื้องต้นเราต้องมาทำความตกลงกัน ปล่อยให้เจ้าพวกบัดซบจากสมาพันธ์ชาวยุทธได้มันไป ถือว่าเป็นการดูถูกข้าอย่างแท้จริง”

 “ข้อตกลงอะไร?”  ถังเทียนสงสัย  “เจ้าอย่าคิดหลอกข้าจะดีกว่า!”

วิลเลียมโบกมือ  “เฮ้ เฮ้ เฮ้ เจ้าพวกสมาพันธ์ชาวยุทธงี่เง่าก็คือศัตรูหลักของเรา ข้าสามารถกลืนกินสนามพลังวิญญาณของเจ้าได้  แต่ข้าไม่สามารถชิงร่างของเจ้าได้”

 “เจ้าจะไม่ได้กลืนกินใครทั้งนั้น”  ร่างเยือกเย็นร่างหนึ่งเดินออกมาจากความมืดที่ว่างเปล่า ด้วยชุดสูทลินินสีฟ้าที่สวมอยู่ในร่างที่ผอมสูง  เขายืนตรงแสดงท่าทางที่ห้าวหาญ ยิ่งกว่าใบหน้าที่เยือกเย็น

ถังเทียนสะดุ้ง คนผู้นั้นมองดูเหมือนกับเขาจริงๆ  มีเพียงอย่างเดียวที่แตกต่าง สีหน้าของเขาเย็นชา  แต่เขาตระหนักอะไรบางอย่างได้ทันที  และโพล่งออกมา  “เสี่ยวเอ้อ!  เสี่ยวเอ้อ! ทำไมเจ้าถึงโตไวนักเล่า?”

เสี่ยว…เอ้อ...

ข้าควรจะบอกสถานะที่แท้จริงของข้าดีไหม?

แต่... ข้าอยากใช้กระบี่ข้าฟันเจ้าเด็กโง่นี่ให้ขาดเป็นสองท่อน!

บุรุษหนุ่มไม่ยอมเหลือบมองถังเทียนผู้โง่เขลา

วิลเลียมผิวปากและหัวเราะ  “ดูเหมือนสมาพันธ์ชาวยุทธงี่เง่าจะไปตอแยคนฝีมือดีเข้าให้แล้ว

ถังเทียนผู้ถือกระบี่ (เสี่ยวเอ้อ) พูดอย่างเย็นชา  “เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่ มารโลหิตวิลเลียม”

 “อา อา อ๊า.. เสี่ยวเอ้อ, เจ้ารู้จักเขาจริงๆ ด้วย!  เจ้ารู้จักเขาได้ยังไง?  ทำไมเจ้าจำเขาได้ล่ะ?  เขาดังหรือเปล่า?  ทำไมข้าไม่รู้จักเขา?”

ถังเทียนผู้ถือกระบี่หันควับกลับมา  เขาไม่อาจทนได้อีกต่อไป  “หุบปาก!”

ถังเทียนโกรธ “เฮ้เสี่ยวเอ้อ  อย่าคิดว่าพอเจ้าโตขึ้นก็ก่อกบฏข้าได้นะ!  มาเลย เจ้าต้องการสู้ใช่ไหม ถ้าวันนี้ข้าไม่ดูแลเจ้าให้ดี  ข้าจะยกนามสกุลให้เจ้าเลย

วิลเลียมหัวเราะ  “ข้าจะเป็นกรรมการให้”

เอานามสกุลข้าไปใช้...

ถังเทียนคนที่ถือกระบี่ในมือไม่พูดอะไร  เขารู้ว่าถ้าเขายังคงทะเลาะกับเจ้าเด็กงี่เง่าต่อไปเรื่องก็คงไม่จบง่ายๆ  อย่างไรก็ตาม  เขาไม่ได้ตั้งความหวังอะไรกับเจ้าเด็กโง่  เขาค่อยๆ ดึงกระบี่เซียนปราบสมุทรออกมาจากมิติว่าง  เพลิงสีดำไหลเวียนอยู่ตามใบกระบี่ เหมือนกับว่ามีชีวิต และเขาพูดอย่างเยือกเย็น  “เรื่องยุ่งยากทั้งหมดนี้ ข้าก็แค่ฆ่าเจ้า”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น  ถังเทียนสะดุ้ง  เขาหันหน้าไปทางวิลเลียมและผงกศีรษะให้เขา  “เมื่อเสี่ยวเอ้อพูดเช่นนั้น  ข้าคิดว่าเขาพูดถูก  ดูเหมือนเจ้าจะเป็นคนไม่ดี”

วิลเลียมยกมือทั้งสองประท้วง  “เฮ้ เฮ้ เฮ้  ทำไมพวกเจ้าไม่ฟังข้อตกลงของข้าก่อน?  ข้าไม่มีอันตรายจริงๆ”

 “คนไม่ดีจะพูดอะไรก็ตาม แต่ก็ยังเป็นคนไม่ดีเหมือนเดิม”   ถังเทียนเถียงอย่างมั่นใจ

วิลเลียมรู้สึกท้อแท้เมื่อเห็นทั้งสองใกล้เข้ามาหาเขา  เขาเริ่มพึมพำกับตัวเอง  “เป็นไปตามคาด... พวกสมาพันธ์ชาวยุทธที่งี่เง่าส่งข้าไปอยู่ในเงื้อมมือเจ้าจริงๆ  ฮ่าฮ่าฮ่า น่าสนใจ  น่าสนใจมาก  ข้าชักกระตือรือร้นเรื่องนี้แล้ว”

เขาส่ายศีรษะและหัวเราะ  “ก็ได้, ร่างของข้ายังตกอยู่ในเงื้อมมือของสมาพันธ์ชาวยุทธ  จำไว้..ช่วยข้าตามหาด้วย ถ้าไม่ช่วยฝังก็ช่วยเผาให้ด้วย  ข้าอยากเห็นสีหน้าของสมาพันธ์ชาวยุทธนักเมื่อพวกมันรู้ว่าพวกเจ้าเป็นใคร ฮ่าฮ่าฮ่า....”

พร้อมกับเสียหัวเราะที่จงใจและประมาทของเขา  วิลเลียมกางแขนออกทันทีและร่างของเขาเปลี่ยนเป็นเปลวเพลิงสีดำและเข้าไปอยู่ในร่างของเสี่ยวเอ้อทันที

มิติว่างรอบๆ พวกเขาหายไปทันที  ทันใดนั้นถังเทียนลืมตาและตระหนักได้ว่า ถังเทียนอีกคนที่เหมือนเขามีขนาดเล็กลงอย่างรวดเร็วอยู่ต่อหน้าเขาและกลายเป็นเสี่ยวเอ้อตุ๊กตาผู้น่ารัก

 “หวา เสี่ยวเอ้อ เจ้ามีขนาดเล็กเหมือนเดิมอีกแล้ว!  เท่มาก!”  ถังเทียนปากอ้าค้างด้วยความทึ่ง

เสี่ยวเอ้อกำหมัดแน่น หน้าของเขาเขียวคล้ำ

ข้ากลายเป็นตัวเล็กลงต่อหน้าเจ้าเด็กโง่นี่จริงๆ...

และทำไม.... ความรู้สึกอัปยศนี้มาจากไหน...

เสี่ยวเอ้อรู้สึกสลดยิ่งนัก  และหมุนตัวและลอยไปที่มุมห้อง

 “เสี่ยวเอ้อ  เสี่ยวเอ้อ, เจ้าลึกลับมากจริงๆ สามารถเปลี่ยนขนาดก็ได้”  ถังเทียนติดตามเขาพลางตะโกน

เสี่ยวเอ้อยังคงลอยตัวต่อไป  ศีรษะเขาตกขณะครุ่นคิด เขาคร่ำครวญในใจ ถ้าพวกเขาสามารถต่อสู้กันได้ และเจ้าเด็กโง่จะต้องบาดเจ็บแน่นอน และข้าจะได้โอกาสควบคุมร่างนี้  แต่ใครกันจะรู้ว่า มันจะจบลงแบบนี้

เจ้าคือมารโลหิตวิลเลียมตัวจริงหรือเปล่า?

เจ้าเคยเป็นฆาตกรที่ฆ่าคนไปเกินกว่าพันคน!

ทำไมเจ้าถึงยอมแพ้ง่ายๆ แบบนั้น?

แล้วเจ้าจะใช้ชื่อของเจ้าต่อไปได้อย่างไร?

โง่เขลาจริงๆ... และข้าต้องถูกเจ้าเด็กโง่เปลี่ยนขนาดอีกจนได้... บัดซบจริงๆ...

เสี่ยวเอ้อลอยอยู่เงียบๆ พร้อมกับความหนาวเหน็บและทุกข์ทนของเขา  ค่าวิญญาณในปัจจุบันของเขาสูงถึง 80 อย่างน่าประหลาดใจ  แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้เขามีความสุขได้

มารโลหิตวิลเลียมคือคนชั่วร้ายที่มีชื่อเสียงอื้อฉาว เขาฆ่าคนมามากมายในชีวิตของเขาซึ่งเขาไม่รู้วามากมายเท่าใด  ประวัติของเขาลึกลับมาก  ไม่มีใครู้ว่าเขาเป็นเซียนระดับใด  และเขาทำอะไรมา  แต่หลังจากที่เขากลายเป็นเซียน สิ่งแรกที่เขาทำก็คือเขย่าขวัญสวรรค์วิถี

ด้วยหอกกับม้าตัวหนึ่ง เขาฆ่าตลอดทางเข้าไปในแผนกหนึ่งของสมาพันธ์ชาวยุทธ ฆ่ากวาดล้างไปทั้งแผนก

หลังจากนั้นเขาบุกกลุ่มดาวขนาดใหญ่และฆ่านักสู้ของสมาพันธ์ชาวยุทธหลายคนอย่างต่อเนื่อง  เขามีความเจ้าเล่ห์มาก  เมื่อยอดฝีมือสมาพันธ์ชาวยุทธวางกับดัก  เขาสามารถหลบหนีออกไปได้

ลักษณะที่สะดุดตาที่สุดของวิลเลียมก็คือผมสีแดงของเขาและเขาเจ้าเล่ห์ โหดร้ายและชั่วร้ายเหมือนปีศาจและนั่นเองเขาจึงได้ฉายาว่า จอมมารโลหิต

เขามีชื่อเสียงในฐานะฆาตกรระดับเซียน ขณะที่มีนักสู้ธรรมดาไม่มากนักที่รู้เรื่องของเขา

ถังเทียนไม่เคยได้ยินชื่อของมารโลหิตมาก่อน  ดังนั้นจึงทำให้เขาไม่มีความเครียดใดๆ  ขณะที่เสี่ยวเอ้อยังคงใจเย็นและทำท่าดุร้าย  แต่แรงกดดันและความเครียดในหัวใจของเขาหนักหน่วงจริงๆ

สำหรับสมาพันธ์ชาวยุทธเอาจิตวิญญาณเซียนของวิลเลียมออกมาและไม่ใช้ด้วยตนเอง นั่นแสดงให้เห็นถึงลักษณะที่ทรงอำนาจของวิลเลียม  แต่ให้สมาพันธ์ชาวยุทธเองก็ยังไม่กล้าผ่อนผัน   เสี่ยวเอ้อเตรียมการไว้แล้ว แต่เขาคิดไม่ถึงว่าวิลเลียมจะยอมแพ้และไม่ต่อต้านและหันมาช่วยพวกเขาแทน

เหตุการณ์กลับกลายอย่างนั้นมันแปลกมาก  หรือว่า....จะมีกับดักบางอย่าง?

เสี่ยวเอ้อไม่สามารถวางใจได้  แต่เขาไม่กล้าดูแคลนวิลเลียม  ยอดฝีมือทุกคนที่มีชื่อเสียงมาหลายปี  โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซียนผู้อื้อฉาวผู้มีชีวิตมาหลายปี ไม่ง่ายจะรับมือแน่นอน

 “เอ่... นี่อะไร?”

ถังเทียนที่อยู่ด้านหลังเขาพบอะไรใหม่ๆ บางอย่าง  และเสียงของเขาเต็มไปด้วยความสงสัย

เสี่ยวเอ้อหันมาดูอย่างเฉยเมย  เจ้าเด็กโง่นี่จะทำอะไรอีก?  เมื่อสายตาเขาเห็นฝ่ามือของถังเทียน  เขาตะลึง

ในฝ่ามือของถังเทียนมีตราประทับสีแดงคล้ายเปลวเพลิง

ดวงตาของเสี่ยวเอ้อขยายกว้าง  นั่นคือ... เครื่องหมายของวิลเลียม!

เสี่ยวเอ้อมาปรากฏตัวต่อหน้าถังเทียน ใบหน้าที่น่ารักเขียวคล้ำ  เขาตรวจสอบร่างกายของถังเทียนอย่างละเอียดและรวดเร็ว  สีหน้าของเขาแปลกประหลาด

นี่คือเครื่องหมายของวิลเลียมชัดๆ  แต่ไม่มีปราณของวิลเลียมอยู่เลย  นี่มันชัดเจนแล้ว!

นี่....ไม่ธรรมดาเสียแล้ว!

ถังเทียนกำลังจ้องมองอยู่รู้สึกทึ่ง  เขาตระหนักอยู่ในตราประทับนั้นเก็บข้อความเอาไว้ซึ่งลึกลับและลึกซึ้ง  เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความรุนแรงและเย็นยะเยือกได้อย่างเลือนราง  แต่ยากจะอธิบายได้  เพราะมันไม่มีร่องรอยของพลังงาน

ถังเทียนเริ่มไตร่ตรอง

ทันใดนั้น เขาแบมือ และบอลเปลวเพลิงลอยออกมาจากตราประทับและวนรอบมือเขาอย่างรวดเร็ว  ในพริบตาฝ่ามือของถังเทียนก็ครอบคลุมไปด้วยเปลวเพลิง

ตาของเสี่ยวเอ้อมองดูตรงๆ และเขาโพล่งออกมาว่า “เพลิงปีศาจ!”

 “เพลิงปีศาจ?”  ถังเทียนสงสัย  แม้ว่าฝ่ามือของเขาจะมีเพลิงครอบคลุม  แต่เขาไม่รู้สึกร้อนแต่อย่างใด

 “เพลิงปีศาจคือวิชาพลังวิญญาณที่วิลเลียมสร้างขึ้นมาด้วยชื่อเสียงของตนเอง”  เสี่ยวเอ้อแนะนำ  “เปลวเพลิงนี้มีความพิเศษอย่างมาก สามารถเผาอะไรก็ได้ และกล่าวกันว่าเมื่อมันอยู่ในระดับสูง ก็สามารถเผาได้กระทั่งมิติ”

 “ทรงพลังมาก!”  ถังเทียนกระโดดด้วยความตกใจ

 “แต่มันยังไม่เป็นของเจ้า...”  สีหน้าของเสี่ยวเอ้อประหลาด เนื่องจากเขาบ่นกับตัวเอง  “เจ้ามีร่างซึ่งมีพลังกายเป็นศูนย์”

ทันใดนั้น เสี่ยวเอ้อดูเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้  เนื่องจากเขายังพูดกับตัวเองต่อไป  “ใช่แล้ว  เจ้ามีร่างกายพลังเป็นศูนย์...”

 “เป็นไปได้...”  นัยน์ตาเขาเป็นประกาย  “ลองอย่างนี้!”

หลังจากกินกระดูกเซียนครั้งล่าสุด มันยังมีตราประทับที่พลังอ่อนแอมาก    ตราประทับที่พลังอ่อนแอมาก  แต่เสี่ยวเอ้อตระหนักได้ มันมีระดับพลังที่สูงมาก  ในช่วงเวลาสั้นๆ จึงยากที่จะทำความเข้าใจ

ใจของเขาลองคาดเดา  และถ้าพิสูจน์...

เสี่ยวเอ้อใช้มือน้อยกดที่คอของถังเทียนโดยไม่พูดอะไรสักคำ  รอยประทับอ่อนแอถูกกดเข้าไปในร่างของถังเทียน