เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 625 ทรยศ? ปล่อยให้เขาเป็นอาหารสุนัขเถอะ

ตอนที่  625  ทรยศ?  ปล่อยให้เขาเป็นอาหารสุนัขเถอะ

พลังของมังกรไม่มีใครเทียบได้เลย  ทุกคนสีหน้าเปลี่ยน

โชคดีที่สภาพเช่นนี้คงอยู่ไม่นาน มิฉะนั้นพวกโจรเล็กโจรน้อยที่ระดับพลังต่ำคงตกใจกลัวจนตายเป็นแน่  เมื่อแสงสีทองเจิดจ้าจนถึงที่สุดเจี้ยงอิงเปลี่ยนสภาพเป็นสายรุ้งกลับเข้าไปในโลกคัมภีร์ของเย่ว์หยางทันที  นอกจากนี้เย่ว์หยางยังมีความรู้สึกว่าแทบจะในเวลาเดียวกันเจี้ยงอิงปลุกสาวกิเลนปิงหยินซึ่งหลับอยู่ในคัมภีร์เทพฤทธิ์ตื่นขึ้นด้วย

เจี้ยงอิงหายไปโดยไม่เหลือร่องรอย  ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเหมือนกับภาพฝันตื่นหนึ่ง

คลื่นมังกรน้ำนับหมื่นที่ผิวทะเลสาบละลายกลับคืนเป็นน้ำร่วงกลับลงมาในทะเลสาบ

ฉลามปีศาจดึกดำบรรพ์, ปลาวาฬเกาะดึกดำบรรพ์, ปลาไหลมังกรไฟฟ้าและจ้าวหมึกร้อยหนวดที่แต่เดิมแสดงความเคารพ  พอเมื่ออำนาจมังกรที่เจี้ยงอิงมีสลายไปก็สามารถเชิดหัวขึ้นได้ทันที  กลับคืนสู่ความหยิ่งลำพองในฐานะอสูรดึกดำบรรพ์อีกครั้ง

ความจริงด้วยพลังของพวกมัน ต่อให้เป็นราชาใจสิงห์และมังกรปีศาจผู้แข็งแกร่งที่สุด  พวกมันไม่จำเป็นต้องแสดงความเคารพก็ได้

สิ่งที่พวกมันเคารพไม่ใช่เจี้ยงอิง  แต่เป็นพลังเทพมังกรที่นางได้รับตกทอด.. นั่นคือพลังของเทพมังกรสูงสุดที่น่ากลัว  แม้จะเป็นแค่พลังตกค้างเพียงส่วนน้อยนิด  แต่ก็สามารถยับยั้งพวกเขาเอาไว้ได้  ไม่ใช่แต่พวกเขาเท่านั้น แม้กระทั่งบุรุษเคราดำ มังกรปีศาจก็ยังมีความเคารพอยู่ในใจบ้าง  แม้ว่าเทพมังกรจะคุมขังพวกเขาไว้ถึงแสนปี  ทำให้พวกเขาโกรธมาก  แต่ใจจริงแล้วเขาไม่เคยแค้นเคืองเทพมังกร  ไม่กล้าแม้กระทั่งดูหมิ่นในใจ

 “เห็นหรือเปล่า  เจ้าคิดยังไงกับเรื่องนี้?”  มนุษย์กะโหลกราเชลแอบถามหลงเสียง

 “จอมปีศาจจื้อกวงถูกคุกคามจนกลัว  เขาจะต้องพ่ายแพ้ศึกนี้อย่างแน่นอน”  หลงเสียงไม่คิดว่าจอมปีศาจจื้อกวงจะอยู่ในสถานะที่ดี อย่าว่าแต่เจ้าเด็กผิดมนุษย์นี่เลย  แม้แต่มังกรไร้เขาก็ยังได้รับตกทอดพลังของเทพมังกรสูงสุดไปแล้ว  นี่ทำให้จอมปีศาจจื้อกวงจิดใจไม่สงบ เขาไม่สามารถสู้ต่อไปได้อย่างแน่นอน”

 “การสู้กันครั้งนี้ถือว่าเสมอกัน!”

เย่ว์หยางรั้งดาบเทาเถี้ยกลับมาแล้วตีโต้อีกครั้งทันที  ถ้าเขาสู้ต่อไป  เขายังคงได้เปรียบอย่างแน่นอน  แต่คงเป็นเรื่องยากที่จะสร้างความเสียหายหนักแก่จื้อกวง

และจะฆ่าเขาได้นั้นยิ่งเป็นเรื่องยากยิ่งกว่า

ไม่แต่เพียงแค่นั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าราชาใจสิงห์ เย่ว์หยางจะไม่ยอมเปิดเผยวงจักรล้างโลกและเพลิงอมฤตซึ่งเป็นไม้ตายลับแน่นอน  ก่อนหน้านี้เขาใช้วิชาปราณกระบี่ไร้ลักษณ์กุยจ้างทำร้ายเสี่ยวโฉ่ว เย่ว์หยางนึกเสียใจเล็กน้อยที่นำวิชานี้มาใช้ก่อนเวลาอันควร  เมื่อคิดว่าในเวลานั้นสามารถทำร้ายเสี่ยวโฉ่วจนบาดเจ็บสาหัสได้  แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าผู้นี้ยังคงสามารถหลบจุดอ่อนระหว่างคิ้วจากกระบี่หนีไปได้อย่างรวดเร็ว  ในการต่อสู้ของเย่ว์หยางครั้งนี้  ความเข้าใจที่มากที่สุดก็คือศักยภาพกระบี่  ไม่ใช่แค่พลังของกระบี่  พลังของกระบี่กุยจ้างสามารถโจมตีสังหารเสี่ยวโฉ่วได้แน่นอน  เพราะเขายังไม่สามารถแสดงศักยภาพของกระบี่ได้เต็มที่  จึงไม่สามารถทำร้ายเสี่ยวโฉ่วได้  แน่นอนว่าการฆ่าจึงล้มเหลว

ถ้าสามารถเข้าใจหลักการหัวใจสุดยอดปราณก่อกำเนิดได้  จะบรรลุถึงเขตแดนสุดยอดปราณก่อกำเนิดที่แท้จริง จะส่งผลที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

กล่าวอีกอย่างหนึ่งถ้าเป็นจื้อจุนใช้พลังที่คล้ายกันนี้กับเสี่ยวโฉ่ว.. อย่างนั้นเสี่ยวโฉ่วก็คงตายไปแล้ว

.. นี่คือความแตกต่างกันระหว่างจื้อจุนกับเย่ว์หยาง

ไม่ใช่ว่าเย่ว์หยางยังไม่มีความสามารถมากพอจะโจมตีและสังหารได้  แต่เขาไม่ได้ตระหนักถึงพลังสูงสุดที่จื้อจุนมี ระดับของสุดยอดปราณก่อกำเนิดที่แท้จริง

เย่ว์หยางตระหนักว่าขอบเขตของสุดยอดปราณก่อกำเนิดนั้นไม่ได้มีอยู่ภายในตัวของเสี่ยวโฉ่ว จอมปีศาจจื้อกวง หลงเสียง ราเชลและนักสู้คนอื่นซึ่งเป็นนักสู้ปราณฟ้าเลย  มีเพียงคนเดียวผู้น่าจะอยู่ในระดับขอบเขตนั้นก็คือหมอหลงบุรุษเคราดำ  แม้แต่ราชาใจสิงห์ผู้มีค่าหัวสี่หมื่นล้านเหรียญทองก็มีอยู่เพียงเล็กน้อย    พวกเขาไม่อาจเทียบกับพลังสูงสุดที่จื้อจุนและเทพมังกรมีได้แม้แต่น้อย

เมื่อคิดเปรียบเทียบกันแล้ว  เย่ว์หยางไม่อาจนึกภาพได้ว่าจื้อจุนบรรลุพลังระดับใดกันแน่

 “ในเวลาอีกสามเดือน ที่วังกริฟฟินของราชาใจสิงห์  ข้าขอเชิญหัวหน้าลี่เยี่ยนและสหายน้อยผู้นี้มาวัดฝีมือกันอีก”  เสี่ยวโฉ่วความจริงต้องการสู้กับเย่ว์หยาง  แต่เขาเข้าใจขีดจำกัดของเขาดี

เขาปกปิดแผลฉกรรจ์ที่หน้าผากของเขา  แต่ร่างของเขากลับมีบาดแผลหนักมาก

เขามีความมั่นใจว่าสู้เย่ว์หยางได้ไม่แพ้  แต่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้  แม้จะก้าวออกไปสักก้าวก็ยังทำไม่ได้

เขาจนใจได้แต่ตั้งหน้าตั้งตารักษาบาดแผลให้อยู่ในความควบคุมให้ได้  แม้ว่าสามเดือนจะไม่ใช่เวลาสั้นเกินกว่าเขาจะฟื้นฟู  แต่เสี่ยวโฉ่วรู้ว่าเขาไม่มีโอกาส  ถ้าสาวมังกรไร้เขาผู้ได้รับมรดกพลังของเทพมังกรวิวัฒนาการเสร็จสิ้น  เขาประเมินสถานการณ์ว่าสาวมังกรไร้เขาจะยังอยู่ในช่วงวิวัฒนาการ หลังจากผ่านไปสามเดือนแล้วก็ยังไม่สามารถสู้ได้  ที่สำคัญพลังของเทพเจ้ามังกรไม่ใช่พลังที่จะรับตกทอดกันง่ายๆ... เสี่ยวโฉ่วตัดสินใจเช่นนี้หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบ  เขาจำเป็นต้องวางแผนอย่างระมัดระวังและคิดหาวิธีตอบโต้ภูตเพลิงสวรรค์และนางพญากระหายเลือด

สำหรับปีศาจอสรพิษน้อยที่ไม่เคยห่างจากข้างกายเย่ว์หยาง เสี่ยวโฉ่วไม่ต้องการคิดเรื่องนางให้เสียเวลา  เพราะเขาไม่มีทางตอบโต้เธอได้เลย

แม้แต่ราชาใจสิงห์ก็ยังรู้สึกว่าปีศาจอสรพิษน้อยใช่ว่าจะรับมือกันได้ง่ายๆ

เมื่ออสูรทุกตัวแสดงความเคารพบูชาสาวมังกรไร้เขาหลังจากนางได้รับมรดกพลังของเทพเจ้ามังกร  มีแต่เพียงเธอที่ไม่เคลื่อนไหว  นี่ต้องเป็นเพราะศักดิ์ศรีความภูมิใจของเทพอสูรเป็นแน่  เป็นเพราะสายเลือดของเธอเองเป็นเลือดของเผ่าพันธุ์ชั้นสูง  ต่อให้สาวมังกรไร้เขาได้รับพลังของเทพเจ้ามังกร นางก็ยังมีพลังไม่เท่ากับเผ่าพันธุ์เธอ

 “ไม่มีปัญหา อีกสามเดือนเราค่อยมาสู้กันอีกครั้ง”  เย่ว์หยางพยักหน้าเห็นด้วย  หลังจากการต่อสู้ครั้งนี้  เขาได้เปิดเผยบางสิ่งบางอย่างไปแล้ว  แม้ว่าเขาจะไม่สามารถเข้าใจกระบวนการของหัวใจสุดยอดปราณก่อกำเนิดก็ตาม  แต่ก็ใกล้เคียงมากแล้ว  และเขายังสามารถเข้าใจได้บ้าง  ตราบใดที่เขามีเวลา เขาจะสามารถเข้าถึงดินแดนสุดยอดพลังปราณก่อกำเนิด  สามเดือนไม่นานเกินไป  แต่สำหรับเย่ว์หยางถือว่าเกินพอ

 “ผู้อาวุโสหมอหลง ข้าขอลาก่อน”  เมื่อเห็นว่าเย่ว์หยางเห็นด้วย ราชาใจสิงห์เคารพหมอหลงและขี่กริฟฟินทองที่เปล่งประกายราวกับดวงอาทิตย์จากไป  เขาจากไปและหายไปอย่างรวดเร็วไม่เหลือร่องรอย

หลงเสียงรีบแสดงความเคารพหมอหลงเช่นกันและรีบตามหลังเจ้านายไปติดๆ

หลังจากคำนับแสดงความเคารพ เสี่ยวโฉ่ว, มนุษย์กระดูกราเชลและคนอื่นๆ ไม่สนใจสายตาอ้อนวอนของฝู่โถวและพานักสู้ปราณฟ้าและบริวารที่เหลืออยู่จากไปอย่างไม่ไยดี

 “ไม่ ไม่นะ!”  คนทรยศฝู่โถวส่ายศีรษะอย่างสิ้นหวังและยื่นมือออกไปหาเสี่ยวโฉ่วหวังว่าจะช่วยนำเขาไปด้วย

อย่างไรก็ตามเสี่ยวโฉ่วไม่ยอมแม้แต่ชายตามองดูเขา

ฝู่โถวเสียใจจริงๆ ในเวลานี้เขารู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้ง

แน่นอนว่านี่เป็นเรื่องปกติธรรมดา เมื่ออยู่ในสถานการณ์ที่เขาไม่มีประโยชน์อีกต่อไป  ใครเล่าจะต้องการเข้าข้างคนไร้ประโยชน์  นอกจากนี้ผู้ที่หนุนหลังเขายังมีอาชญากรร้ายกาจยุคดึกดำบรรพ์หมอหลงคอยสนับสนุนเขาอยู่  หลังจากราชาใจสิงห์จากไปก็หมายความว่าการอยู่ที่นี่ต่อหนึ่งวินาทีก็หมายความว่าอันตรายเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งวินาที  หมอหลงยังไม่ฟื้นคืนพลังดี แต่ฉลามปีศาจดึกดำบรรพ์, ปลาวาฬเกาะดึกดำบรรพ์, ปลาไหลมังกรไฟฟ้าและจ้าวปลาหมึกร้อยหนวดไม่ใช่สัตว์มังสวิรัติ นอกจากนี้หมอหลงยังหยุดพลังโจมตีสุดกำลังของหลงเสียงด้วยเพียงใช้หางเมื่อก่อนหน้านี้  เมื่อใดก็ตามที่เขาคิดเรื่องทั้งหมดนี้แล้ว  เสี่ยวโฉ่วและราเชลอดผิดหวังขมขื่นมิได้

จอมปีศาจจื้อกวงมองดูฝู่โถวและถอนหายใจ  “ข้าขอโทษที่ข้าช่วยอะไรได้ไม่มาก”

เขาคำนับให้เย่ว์หยางและหมอหลง

จากนั้นหันหลังจากไป

 “น่าเบื่อเป็นบ้า!”  หมอหลงหาว เขาไม่สนใจฝู่โถวคนหักหลังที่กำลังหมอบกราบอยู่ต่อหน้าสาวยักษ์ลี่เยี่ยนขอความเมตตาแม้แต่น้อย  เขาลอยตัวเข้ามาหาเย่ว์หยางและพินิจเขาอย่างระมัดระวังเหมือนกับว่าต้องการรู้จักเขาใหม่ตั้งแต่เริ่มต้น  เขาตบไหล่เย่ว์หยางและกล่าว “เด็กน้อย ข้าเห็นว่าเจ้ามีแววดี  บางทีเจ้าคงเป็นน้องชายของเทพเจ้ามังกรก็เป็นได้  มิฉะนั้นอสูรของเจ้าจะได้รับตกทอดพลังของเทพเจ้ามังกรได้อย่างไร?  แม้แต่ข้าเองก็ยังไม่ได้เลย แม้ตัวข้าจะติดอยู่ที่นี่มานานถึงแสนปีแล้ว  อย่างไรก็ตามแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน  แดนสวรรค์ต้องการคนหนุ่มอย่างเจ้า  มิฉะนั้นก็คงจะเหงาแย่! โอวจริงสิ, เจ้ายังไม่ได้สร้างครอบครัวเลยใช่ไหม?  ในฐานะพี่ใหญ่ของเจ้า ข้าจะให้ปลาวาฬเกาะตัวนี้เป็นของขวัญเจ้า  ในอนาคตเมื่อเจ้ามีโอกาสดี อย่าลืมพี่ใหญ่ผู้นี้นะ  ตกลงไหม?”

 “ใครเป็นพี่ใหญ่?  ท่านต้องการเป็นพี่ใหญ่ของข้าหรือ?  ไม่มีทาง  ท่านยังไม่มีคุณสมบัติพอ”  เย่ว์หยางคัดค้าน

 “ถ้าข้าไม่เป็นพี่ใหญ่เจ้า  งั้นเจ้าเป็นพี่ใหญ่เหรอ?  ข้าแก่กว่าและแข็งแกร่งกว่าเจ้า  ไม่ว่าจะเทียบกันในด้านไหน  ข้าก็ชนะเจ้าได้แน่นอน  แล้วเจ้ายังต้องการจะเป็นพี่ใหญ่ข้าเหรอ?”  บุรุษเคราดำคว้าคอเสื้อเย่ว์หยางตะคอกใส่เขา  “ทำไมเราไม่มาประลองตัดสินว่าใครจะได้เป็นพี่ใหญ่กันเล่า?”

 “ยังไม่ต้องสู้กันก็ได้  ข้าคิดแล้วว่าคงเป็นเรื่องดีที่ปล่อยให้ท่านเป็นพี่ใหญ่ไปชั่วคราวก่อน  ข้าจะขอรับปลาวาฬเกาะดึกดำบรรพ์ไว้เอง”  เย่ว์หยางคงไม่สู้กับหมอหลงแน่นอน นั่นเท่ากับหาเรื่องเจ็บตัวได้ง่ายๆ

 “พี่ใหญ่ชั่วคราว?”  บุรุษเคราดำไม่เข้าใจ  มีด้วยหรือพี่ใหญ่ชั่วคราว

 “ตอนนี้ท่านแข็งแกร่งมากกว่าข้านิดหน่อย  แต่ในอนาคตข้าอาจแข็งแกร่งกว่าท่านเล็กน้อยก็ได้  เมื่อเป็นอย่างนี้ ก็อาจเป็นไปได้ที่ข้าจะได้เป็นพี่ใหญ่บ้าง  ทำไมเราไม่ตกลงอย่างนี้แทนเล่า พวกเราสามารถเปลี่ยนเป็นพี่ใหญ่ได้  ใครแข็งแกร่งกว่าคนนั้นก็เป็นพี่ใหญ่  ฉะนั้นตอนนี้ท่านเป็นพี่ใหญ่ไปชั่วคราวก่อน ในอนาคตเมื่อข้าแข็งแกร่งกว่าท่านค่อยเรียกข้าว่าพี่ใหญ่ก็ได้!”  เย่ว์หยางไม่ยอมเสียเปรียบแม้ในช่วงชีวิตสั้นๆ

 “เด็กน้อย, เจ้าต้องการแย่งตำแหน่งข้างั้นหรือ?”  เหมือนกับว่าบุรุษเคราดำหมอหลงได้ยินเรื่องตลก เขาหัวเราะลั่นจนตัวสั่น

 “นั่นเป็นมีทางเป็นไปได้”  เย่ว์หยางมั่นใจเต็มเปี่ยม

 “ก็ได้ข้าจะให้โอกาสเจ้า  ถ้าเจ้าเอาชนะข้าได้  อย่างนั้นข้าจะเรียกเจ้าเป็นพี่ใหญ่”  บุรุษเคราดำยื่นมือตบไหล่ของเย่ว์หยาง หัวเราะเสียงดังลั่น  “หวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะเอาชนะข้าได้เร็วไว  อย่าปล่อยให้ข้ารอนานเกินไปเสียเล่า”

 “งั้นทำไมเราไม่ทำสัญญากันไว้เลย?”  ไม่ทราบว่าเย่ว์หยางดึงสัญญาออกมาจากไหน

 “เอาออกไปห่างๆ เลยไป!  ข้าปวดหัวทุกทีเมื่อเห็นสัญญา  ของงี่เง่าพรรค์นี้ทรมานข้ามาทั้งชีวิต  จนถึงบัดนี้ ข้ายังเสียใจที่ทำสัญญากับมนุษย์  ข้าไม่ยอมโดนหลอกอีกต่อไปแล้ว”  บุรุษเคราดำไม่โง่  เขาปฏิเสธลงชื่อในสัญญา ดูเหมือนว่าเขาเคยถูกใครบางคนหลอกมาก่อน  เหมือนภาษิตว่าถูกงูกัดครั้งเดียวกลัวเชือกไปสิบปี

 “ระดับสติปัญญาอย่างท่าน เป็นธรรมดาที่ระทมทุกข์จากการสูญเสีย  อย่างไรก็ตามระทมทุกข์จากการสูญเสียก็ถือเป็นความสุขรูปแบบหนึ่ง  มันไม่เจ็บตัวเพราะระทมทุกข์ขึ้นมากนักหรอก”  เย่ว์หยางยิ้มเหมือนคนวอนหาเรื่องเจ็บตัว

 “เจ้ากำลังหลอกให้ข้าตายน่ะสิ!”  บุรุษเคราดำโกรธทันที  เขาต้องการทุบตีเย่ว์หยางจริง  แต่เขากลัวว่าทันทีที่ทุบตีเขา  เขาเกรงว่าปลาวาฬเกาะดึกดำบรรพ์ที่ให้เจ้าเด็กนี่เป็นสินน้ำใจจะสูญเสียไปเปล่าๆ ดังนั้นเขายับยั้งตนเองได้  แต่ก่อนที่เขาจะไป  เขาไม่ลืมเตือนเย่ว์หยาง  “เด็กน้อย รู้ไหมว่าดีแค่ไหนที่เจ้ามีข้าเป็นพี่ใหญ่?  ข้าสามารถให้ปลาวาฬขนาดนั้นกับเจ้าได้ และในอนาคต ถ้าเจ้าโชคดี อย่าลืม แสดงความนับถือต่อข้าด้วย.. อาใช่แล้ว  ถ้าเจ้าพบเทพมังกรสหายเก่าอย่าลืมพูดเรื่องข้าในแง่ดีด้วย.. ข้าจะกลับไปยังที่ซ่อน    ในลานที่ชุมนุม เจ้าสามารถไปได้เองเลย  แต่อย่าลืมเอ่ยถึงชื่อข้า  มีชื่อข้าคอยป้องกัน ราชาใจสิงห์ก็ยังไม่กล้าทำอะไรเจ้า”

 “เข้าใจแล้ว ในอนาคตเมื่อข้าเป็นพี่ใหญ่ท่านบ้าง  ข้าก็จะป้องกันท่านคืนบ้าง” เย่ว์หยางหัวเราะพลางโบกมือ

 “เจ้า...”  บุรุษเคราดำโกรธจัดจนแทบร่วงจากหลังฉลามปีศาจดึกดำบรรพ์

ฉลามปีศาจดึกดำบรรพ์พาบุรุษเคราดำแหวกว่ายไปในในอากาศ

จ้าวหมึกร้อยหนวดก็ว่ายตามไปด้วย

ปลาไหลมังกรไฟฟ้าตัวยาวมากขดรอบตัวพวกเขาและลอยห่างออกไปภายในดวงอาทิตย์อัสดงค์

ปลาวาฬเกาะมีความประพฤติเรียบร้อยรั้งอยู่เบื้องหลัง  ความจริงมันไม่ใช่อสูรของหมอหลง  เป็นแค่เพียงสหายที่ถูกจองจำร่วมกัน  ตอนแรกมันต้องการจะติดตามหมอหลง  แต่เมื่อเห็นว่าเย่ว์หยางเด็กหนุ่มคนนี้ดูเหมือนจะมีอนาคตสดใสอยู่ข้างหน้า  มันรู้สึกว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญมากนักถ้ามันไม่ได้ติดตามหมอหลง และรั้งอยู่อย่างมีความสุขดีกว่า

มันไม่ได้มีความคาดหวังสูงส่ง  ตราบใดที่มันสามารถสนุกกับความมีเสรีภาพ ก็เพียงพอแล้ว

บนหลังของมันสาวยักษ์ลี่เยี่ยนทุบตีฝู่โถวอย่างดุดัน  นางควบคุมพลังที่มือนางไว้เพื่อไม่ให้คนทรยศตายอย่างง่ายดาย  เขาต้องทนทุกข์ทรมานอย่างหนักที่สุด  ฝู่โถวร้องขอชีวิตใช้มือกุมศีรษะงอตัวป้องกันตัวเอง  อยู่ต่อหน้าลี่เยี่ยนเขาไม่มีโอกาสตอบโต้ใดๆ  นอกจากนี้ยังมีเจ้าเด็กไม่ธรรมดาอย่างเย่ว์หยางอยู่ด้วย  นอกจากแกล้งทำตัวน่าสงสารแล้ว  เขาไม่มีทางอื่น

 “รอเดี๋ยว อย่าเพิ่งทุบตีเขาจนตาย”  เย่ว์หยางแนะนำหัวหน้าลี่เยี่ยนเป็นเชิงบอกใบ้ว่าคนทรยศนี้ยังมีประโยชน์

 “อะไร?”  ลี่เยี่ยนไม่เข้าใจ  คนแบบนี้จะใช้ทำประโยชน์อะไรได้?

 “ข้ามีสุนัขเฝ้าบ้านอยู่ตัวหนึ่ง มันต้องการเนื้อดีๆ สำหรับบำรุงร่างกายของมัน  ถ้ามันได้กินเนื้อคนทรยศ อาจทำให้มันยกระดับขึ้นได้”  เย่ว์หยางอธิบายว่าคนทรยศมีประโยชน์ใช้เป็นอาหารสุนัขได้

 “ไม่, ไม่...พี่สาว, โปรดฆ่าข้าซะเถอะ  ข้าไม่อยากเป็นอาหารหมา!”  คนทรยศฝู่โถวกำลังอ้อนวอนขอชีวิตด้วยความหวาดกลัวทุกอย่าง  ตอนนี้ความปรารถนาของเขากลับตรงกันข้าม  เพราะเขาขอให้สาวยักษ์ฆ่าเขาโดยเร็ว  เขาไม่สามารถนึกภาพได้เลยจริงๆ เมื่อตอนที่เขากลายสภาพเป็นอาหารสุนัข  เขาไม่อาจนึกภาพถึงความเจ็บปวดเมื่อสุนัขค่อยๆ กินร่างของเขาช้าๆ  แทนที่จะถูกสุนัขกิน  เขายอมตายแต่โดยดีดีกว่า

แน่นอนว่า  ทางเลือกไม่ได้อยู่ในมือของเขา...