ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 620 กองทัพมาถึงแล้ว

ตอนที่  620  กองทัพมาถึงแล้ว

ภายในทะเลหิ่งห้อยที่หนาแน่น  ใจของถังเทียนอยู่ในสภาพสงบ

 ‘หลังจากวันนี้ไป  วิชานี้จะให้ชื่อว่า ทะเลหิ่งห้อย

ทันใดนั้นถังเทียนนึกถึงร่างที่ผอมเล็ก คิดถึงกรงเล็บที่อ่อนแอ บอบบาง เกี่ยวกับความภาคภูมิใจและหยิ่งลึกท่าทางไม่ยอมแพ้ 

 ‘เฮ้, ผู้เฒ่ากรงเล็บภูตพราย  ข้าบอกท่านไว้แล้ว’

 ‘ข้าจะสร้างวิชากรงเล็บเพลิงภูตพรายของท่านให้มีชื่อเสียง  รัศมีของกรงเล็บเพลิงภูตพรายจะต้องเจิดจ้าบาดตาไปทั่วโลก’

 ‘นี่ ผู้เฒ่ากรงเล็บภูตพราย ข้าบอกท่านแล้ว’

 ‘ท่านอย่าดูถูกข้า  ตอนนี้ข้าแข็งแกร่งมากแล้ว  จนข้าเองก็สับสนเหมือนกัน ท่านมอบวิชากรงเล็บเพลิงภูตพรายให้ข้าไม่ใช่ความคิดที่ผิด’

 ‘เฮ้, ผู้เฒ่ากรงเล็บภูตพราย ท่านเห็นนี่ไหมเล่า?’

 ‘ผู้เฒ่ากรงเล็บภูตพราย ท่านสบายดีอยู่ในสวรรค์หรือเปล่า?’

เหมือนกับว่าหิ่งห้อยสามารถได้ยินเสียงในหัวใจของถังเทียน  พวกมันเริ่มสั่นสะท้านเล็กน้อยและปลดปล่อยเสียงหึ่งๆ

เสียงสั่นสะเทือนนับล้านปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน  คลื่นเสียงที่มองไม่เห็นกวาดกระจายไปทั่วเมืองทรายขาวด้วยความเร็วที่ไม่อาจระบุได้

คลื่นเสียงกวาดเอาทุกสิ่ง กระจกบ้านแตกกระจายและบ้านไม้ที่ลอยอยู่ในท้องฟ้าทั้งหมดเริ่มโยกคลอน

ประชาชนชาวเมืองทรายขาวสะดุ้งตกใจและวิ่งออกมาจากบ้านจ้าละหวั่น เหาะขึ้นไปในท้องฟ้า  เมื่อพวกเขาเห็นเมฆเพลิงที่รวมตัวขยายออกไป หน้าของพวกเขาถอดสี

 “โอว, พระเจ้า,  นั่นอะไรกัน?”

 “ปีศาจ!  พระเจ้า, มีปีศาจอยู่ที่นี่!”

 “แย่แล้ว! เขาต้องการจะทำลายทั้งเมืองหรือนี่?”

……

ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความกลัว  แม้เมื่อมองดูจากระยะไกล  พวกเขาสามารถรู้สึกถึงสัตว์ร้ายที่อยู่อยู่เมฆเพลิงซึ่งมีพลังงานเพิ่มพูนเรื่อยๆ

กงเฉินซึ่งอยู่ภายในเมฆเพลิงสั่นสะท้าน  เขามองไม่เห็นร่างของเหมิ่งหนานอีกต่อไป  เขาเคลื่อนไปข้างหน้า ถอยหลัง ไปซ้ายและขวา  แต่ทั้งหมดที่เขาเห็นมีแต่กลุ่มหิ่งห้อยหนาแน่น

นี่มันวิชาอะไรกันแน่?

หนอนขาวของเขาที่กำลังคืบคลานอยู่รอบตัวเขาอย่างบ้าคลั่ง พยายามจะกวาดหิ่งห้อยออกไป  แต่หิ่งห้อยก็ยังเพิ่มจำนวนขึ้น  และหนอนขาวถูกข่มอย่างต่อเนื่อง  เขารู้สึกเหมือนกับตนเองกำลังจะบ้า  เขาเหมือนกับสัตว์ที่ติดอยู่ในกรงและกรงนั้นเล็กลงๆ ทุกที

ความกลัวในหัวใจของเขายังคงเพิ่มขึ้น  ครืดดดดด... หิ่งห้อยรอบตัวเขาสั่นสะเทือน และกงเฉินอยู่ในใจกลางเริ่มเฉื่อยชา  เวลานั้น ผิวบนตัวเขาเกิดรอยแผลถูกกรีดนับไม่ถ้วน  และเลือดเริ่มไหลออกมา  หนอนขาวที่ดิ้นรนกระเสือกกระสนอยู่รอบตัวเขาแตกสลายไปเหมือนกับแก้ว

ความเจ็บปวดบนร่างกายเขา ทำให้เขาสะดุ้งตื่นจากภวังค์

แม้ว่าร่างกายของเขาอ่อนแอและไม่อาจเทียบได้กับพวกทวีปคนเถื่อน  แต่เขาก็ยังเป็นเซียนเงินคนหนึ่ง และเทียบกับเซียนธรรมดาในดาราจักรเซียนศักดิ์สิทธิ์  พลังใจของเขาสูงกว่ามาก  ในสถานการณ์ที่วิกฤติ  ศักยภาพของเขาทั้งหมดจะถูกปลดปล่อย และความต้องการมีชีวิตจะครอบงำความกลัวได้

กงเฉินตวาดเสียงดังใช้การแปลงพลังสำหรับพลังงานที่เหลืออยู่ทั้งหมดในร่างของเขา  หน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

ปัง!

เพลิงพลังงานสีขาวปะทุออกจากบาดแผลทั้งหมดของเขา และอากาศรอบตัวของเขาเริ่มบิดเบี้ยวเนื่องจากพลังงานไม่เสถียร

ด้ามกระบี่ในมือของเขาเรืองแสง  และจากนั้นก็แตกกระจายกลายเป็นหนอนขาวยาวตัวหนึ่ง

หนอนขาวขนาดเท่าเม็ดข้าวแต่เดิมตอนนี้มีขนาดเท่าเม็ดถั่วเหลือง ตัวของพวกมันเหมือนกับหยก โปร่งใสและมีประกายขาว  พวกมันรวมตัวเป็นเหมือนหมอกสีขาวและลอยอยู่รอบกงเฉิน  หิ่งห้อยทั้งหมดที่ผ่านพวกมันกลายเป็นแสงแตกกระจาย

หนอนขาวบนตัวกงเฉินเพิ่มมากขึ้น และหนอนขาวก็เริ่มขยายรัศมีออกไป 15 เมตร  คลื่นเปลวไฟสีขาวเริ่มหมอง  แต่ปากของเขาเบี้ยว และเขาหัวเราะเป็นบ้าเป็นหลัง

 “ไปตายซะ!”

กงเฉินชูกระบี่ขึ้นสูง

ซี่.. ทันใดนั้นหนอนแปลงเป็นด้ายนับไม่ถ้วน และทะลักไปที่กระบี่

กระบี่แสงขนาดใหญ่เกินกว่า 30 เมตรชูอยู่เหนือหัวกงเฉิน

แสงกระบี่ถูกฟันลงทันที

แสงรังสีแพรวพราวฟันใส่เมฆเพลิงแดง

เมฆเพลิงที่ก่อตัวจากหิ่งห้อยไม่อาจต้านทานพลังกระบี่ได้  กงเฉินรู้ว่าถ้าเขาต้องการรอด ก็ขึ้นอยู่กับวิชานี้  เขาข่มความเจ็บปวดที่มาจากบาดแผลบนตัวเขาและวิ่งตรงไปที่ตำแหน่งรังสีกระบี่

รังสีกระบี่แตกทำลาย  กงเฉินรู้สึกโล่งใจ  เพราะในทันทีนั้น  เขามีพื้นที่เคลื่อนไหวหนึ่งกิโลเมตร

นี่ทำให้เขาสงบอีกครั้ง

หิ่งห้อยยังคงชนใส่รังสีกระบี่ ประกายไฟกระเด็นไปทั่วทุกที่และเสียงระเบิดดังต่อเนื่อง  ทั่วทั้งสถานที่เต็มไปด้วยเสียงระเบิด  กงเฉินไม่กล้าวอกแวก และซ่อนตัวเองอยู่ภายในรังสีกระบี่ขณะที่เขาระเบิดพลังไปข้างหน้าต่อเนื่อง

สองกิโลเมตร,  สามกิโลเมตร.....

รัศมีกระบี่ที่ทะลักไปข้างหน้าเริ่มช้าลง  กงเฉินเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ‘เกิดอะไรอีก?  ทำไมข้าถึงออกไปไม่ได้?’

เขารู้สึกว่าเขาบินออกไปไกลถึง 5 กิโลเมตรแล้ว  แต่เขาก็ยังถูกหิ่งห้อยล้อมในระยะห่าง  ‘เป็นแบบนั้นไปได้อย่างไร?;

 ‘เจ้าเด็กนี่ยังไม่ถึงระดับเซียนเงิน  เขาสร้างพลังโจมตีขนาดนั้นได้ยังไง?’

 ‘เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง!’

 ‘หรือว่าจะเป็นภาพลวงตา?’

เผียะ เผียะ เผียะ!

ความเร็วของรังสีกระบี่เฉื่อยชาลงอีก  ขณะที่หิ่งห้อยยิ่งมากขึ้นทุกที  พวกมันเหมือนกับหยาดฝนที่ตกลงใส่รังสีกระบี่  ประกายไฟเกิดจากการปะทะกันรอบรังสีกระบี่ ทำให้เกิดการสั่นสะเทือนไปเรื่อยๆ

รังสีกระบี่ ช้าลงๆ และในที่สุดก็หยุดลง  หิ่งห้อยนับไม่ถ้วนล้อมไว้หมดแล้ว จากนั้นก็ระเบิด

ระลอกพลังที่เกิดจากการระเบิดส่งผลให้กงเฉินปลิวกระเด็นทันที

กงเฉินมองดูหิ่งห้อยที่ไม่มีสิ้นสุดอย่างว่างเปล่า  ใจของเขากลับกลายเป็นว่างเปล่า

เขาเคลื่อนที่ไปเกินกว่า 7 กิโลเมตร  แต่เขาก็ยังไม่สามารถหลบพ้นหิ่งห้อย  ‘มีหิ่งห้อยปกคลุมกว้างขวางแค่ไหนกันแน่’

เขาไม่รู้ว่าในขณะนั้น ทะเลหิ่งห้อยขยายจนครอบคลุมอุทยานเจ้าครองทวีปทั้งหมด  พวกผู้ชมสามารถเห็นแต่เพียงหิ่งห้อยเริงร่าอยู่เหนือศีรษะพวกเขาอย่างว่างเปล่า  เมฆเพลิงดำลอยอยู่เหนือหัวพวกเขามีแรงกดดันเหมือนกับภูเขาไท่ซานทำให้พวกเขาหายใจลำบากและตกอยู่ในความเงียบ

เซียนที่ทรงพลังทั้งหมดลุกขึ้นยืน และสร้างม่านพลังใต้หิ่งห้อย สร้างการป้องกันความร้อน

ภายในเมฆเพลิง แรงระเบิดยังคงเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง และยังมีแสงกระพริบระยิบระยับ  ทุกคนคาดว่ากงเฉินคงกำลังดิ้นรน

แต่ในขณะนั้นไม่มีใครคิดว่า กงเฉินสามารถชนะได้

 “ท่านเหมิ่ง, โปรดยั้งมือไว้ไมตรีด้วยเถอะ!”  เจ้าครองทวีปตะโกนด้วยใบหน้าที่ซีดขาว

ในที่สุดเมฆเพลิงก็เงียบลง

หัวใจของทุกคนรู้สึกหนักหน่วง  พวกเขาทุกคนมองหน้ากันเอง   มีความกลัวและความไม่สบายใจปรากฏอยู่ในสายตา

เมฆเพลิงสลายหายไป เหมือนน้ำแข็งละลายด้วยความเร็วที่น่าทึ่ง

เพียงหนึ่งนาที เมฆเพลิงก็หายไปโดยไม่เหลือร่องรอย  และร่างทั้งสองปรากฏขึ้นในท้องฟ้า  กงเฉินเต็มไปด้วยเลือด  แต่เหมิ่งหนานที่อยู่ใกล้ ไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

กงเฉินล้มลงก่อน

หน้าของอันฉวนเปลี่ยน  นางทะยานขึ้นมารับตัวกงเฉินไว้  นางมองและตรวจดูอาการของเขา และพบว่าเขาไม่หายใจและตายแล้ว  หน้าของอันฉวนเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ นางมองดูถังเทียนและกัดฟันพูด “วิเศษ, วิเศษ! ถึงกับกล้าลงมืออย่างโหดเหี้ยมอำมหิต”

ถังเทียนไม่สนใจนาง เขายังคงหมกมุ่นอยู่กับการรู้แจ้ง

เขาไม่ต้องการจะเสียเวลากับผู้คน  เขาหมุนตัวและบินไปทางโรงแรมทรายขาว  ทุกคนมองหน้ากันเอง  ไม่มีใครกล้าหยุดเขา

เจ้าครองทวีปรู้ว่ากงเฉินตายแล้ว  หน้าของเขาดำเป็นถ่าน และเขาหมุนตัวเดินออกไปจากที่นั้น  ทุกคนในงานเลี้ยงไม่มีอารมณ์อีกต่อไป และพากันจากไป

ลุงหลานตระกูลไป๋มองหน้ากันเอง ทั้งสองได้แต่ฝืนยิ้ม

 “เรายังประเมินเขาต่ำไป”  ไป๋เยี่ยฝืนหัวเราะ  การต่อสู้สั่นสะท้านเขาอย่างสิ้นเชิง  ยังคงมีร่องรอยเหลือเชื่ออยู่  “นั่นเป็นวิทยายุทธใดกันแน่?  ข้าไม่เคยได้ยินเลย, มันน่ากลัวเกินไป!  วิทยายุทธอย่างนั้นใช้สู้กับกองทัพได้อย่างสมบูรณ์แบบ  ข้าสงสัยจริงๆ  ตระกูลใดสร้างคนแบบนี้ออกมาได้”

ไป๋เสี่ยวหัวเราะให้เขา  “ข้าไม่เคยได้ยินวิทยายุทธที่น่ากลัวแบบนั้นมาก่อน  ดูเหมือนว่าข้าก็ยังไม่เข้าใจเบื้องหลังของเขา”

 “และเขาก็ร้ายกาจจริงๆ!”  ไป๋เยี่ยพูดต่อ  “กล้ากระทำการรุนแรงในดินแดนของคนอื่น!  ข้ายังคิดว่า เขาแค่จะสั่งสอนกงเฉิน  ข้าไม่เคยคาดเลยว่าเขาจะฆ่ากงเฉินทันที  เขาไม่กลัวล่วงเกินทวีปทรายขาวหรือ?”

 “ใครจะรู้?”  ไป๋เสี่ยวไม่สนใจ  “ทวีปทรายขาวพยายามหาเรื่องกับเขา  ใครจะป้องกันเขาไม่ให้ตอบโต้เล่า?”

 “นั่นก็จริง” ไป๋เยี่ยยักไหล่  “ไม่ว่ายังไงเราไม่ต้องกังวลเลย เอ่.. ดูเหมือนว่าเขาจะมีอนาคตสดใสรออยู่ข้างหน้านะ  นั่นก็ดี  เสี่ยวเซี่ยจะมีชีวิตที่ดีอยู่ข้างหน้า โดยการติดตามเหมิ่งหนาน”

ไป๋เสี่ยวตกใจ  แต่ตั้งตัวได้ทันที   “ลุงรอง ทหารที่ท่านนำมาให้เขา หรือว่าจะเป็นจะเป็นทหารของ เซี่ยอวี่อัน?”

 “เป็นเขานั่นเอง”  ไป๋เยี่ยพยักหน้า  “เสี่ยวเซี่ยมีพรสวรรค์  แต่น่าเสียดายที่เขามีเจ้านายไม่ดีในอดีต  ข้าเป็นหนี้บุญคุณเขา และเราถือโอกาสชดใช้ให้ตรงนี้”

ประโยคสุดท้ายของไป๋เยี่ยแสดงให้เห็นบุคลิกที่เจ้าเล่ห์ของเขา

 “นางแอ่นปีกคู่เซี่ยอวี่อัน”  ไป๋เสี่ยวไม่อาจยั้งใจได้และชื่นชม  “พี่เหมิ่งคงมีเวลาที่ยิ่งใหญ่แน่!  เขาสามารถได้แม่ทัพหนึ่งในร้อยสุดยอดในภูมิภาคใต้”

 “ร้อยสุดยอด?”  ไป๋เยี่ยส่ายศีรษะ  “พรสวรรค์ของเขายังไม่หยุดแค่นั้น  แต่, แต่ชีวิตของเขาไม่ค่อยดี  เกิดมาจากครอบครัวเล็กยากจน  แม้ว่าเขาจะมีพรสวรรค์โดดเด่น  แต่เขาสามารถมาได้เพียงระดับนี้  แต่นั่นก็เป็นโอกาสที่ดี  เขาไม่เต็มใจที่จะตกต่ำอยู่เพียงแค่นั้น”

ไป๋เสี่ยวเข้าใจว่าลุงของเขาหมายถึงอะไร  กองกำลังนางแอ่นของเซี่ยอวี่อันเป็นสุดยอดของกองทัพระดับบรอนซ์ และการก้าวหน้าให้สูงขึ้นไปอีกเป็นการยากมาก  กองทัพระดับเงินไม่ใช่สิ่งที่ทวีปเล็กน้อยจะดูแลได้  ต่อให้เป็นทวีปใหญ่มีกำลังทรัพย์มากก็ไม่สามารถเก็บพวกเขาไว้ได้  กองทัพระดับเงินนั้นนับได้ว่าเป็นกองทัพสำคัญที่สุด  และเวลาที่สำคัญที่สุดไม่ใช่ความสามารถ  แต่เป็นความภักดี

ไป๋เสี่ยวสงสัยขึ้นมาทันที  “สวีจินซื้อกองทัพไหนมา?”

ไป๋เยี่ยแค่นเสียง  “ใครจะสนกันเล่าว่าซื้อกองทัพอะไร  ข้าไม่เชื่อว่าเขาสามารถซื้อกองทัพที่แข็งแกร่งมากกว่ากองทัพของนางแอ่นปีกคู่ เซี่ยอวี่อัน”

ไป๋เสี่ยวก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน  เพราะความสัมพันธ์กับลุงของเขา  ไป๋เสี่ยวมีความรู้และความเข้าใจเรื่องกองทัพนางแอ่น  และนั่นเป็นกองทัพที่ถูกมองข้าม

******************

ในขณะเดียวกัน ชั้นบนสุดของเรือขนส่งของสมาคมการค้าสวีจี้  คนกลุ่มหนึ่งที่มองดูคล้ายกับผู้อพยพเบียดตัวอยู่ในพื้นที่ว่างมองดูเกะกะมาก

ทุกคนมีลักษณะไม่เชื่อฟัง และไม่มีใครดูเหมือนกันเลย  มีบางคนก็หลับ เล่นพนัน นั่งสัปหงก, วาดรูปก็มี ลับมีดอยู่ก็มี...

 “ฆ่าหมูตัวนั้นที่กำลังกรนที!  เสียงของเขาดังมาก!”

 “แค่ก แค่ก  ใครสูบบุหรี่วะ?  คิดจะรมควันคนแก่ให้ตายหรือ?”

 “ใครหยิบรองเท้าเหล่านั้นไป?”

 “อย่าบังแสง, แสงคือแหล่งแห่งศิลปะ  เข้าใจไหม?”

……

 “หัวหน้า เจ้านายของเราเขาเหมือนอะไร?”  คนที่พูดเป็นคนร่างใหญ่ศีรษะโล้นเป็นประกาย  หน้าของเขาดุร้ายและรูปร่างกำยำ  เหมือนกับภูเขาลูกน้อย

 “ใช่แล้ว, เขาสามารถจ่ายให้เราได้หรือ?”  คนแคระที่มีนัยน์ตาสามเหลี่ยมใช้มีดแคะขี้เล็บและถามแค่นๆ

 “ถ้าเขาจ่ายไม่ได้ เราก็แค่ฆ่าเขา”  เสียงเกียจคร้านดังออกมา คนที่อยู่รอบๆ ผงกศีรษะ

สตรีผมแดงที่ใบหน้าของนางแปะไปด้วยชิ้นแตงกวาฝาน

 “เสี่ยวซาน,  เอาแตงกวาฝานมาเพิ่มอีก”

 “หัวหน้า, หน้าของท่านแปะแตงกวาจนเต็มหมดแล้ว  เจ้ายังต้องการแปะเพิ่มอีกเหรอ?”  คนแคระตาสามเหลี่ยมถาม

สตรีผมแดงพูดอย่างอ่อนใจ  “ข้าชักหิวแล้ว”