Panlong ตอนที่ 11 สุสานเทพเจ้า – ตอนที่ 5 บีบีชำระแค้น

ตอนที่ 11 สุสานเทพเจ้า – ตอนที่ 5 บีบีชำระแค้น

เมืองโมลเลอร์ แม้จะเป็นแค่เพียงเมืองเล็กแต่มีสถานะที่เกือบเทียบเท่าหัวเมืองปกครอง  เพราะครอบครัวนับพันครัวเรือนในเมืองโมลเลอร์มาจากตระกูลเดียวกันทุกคน  ตระกูลนี้เมื่อหลายร้อยปีที่แล้วเป็นตระกูลธรรมดา  แต่หลังจากรูดี้เลื่อนระดับกลายเป็นเซียนจอมเวทสายธาตุดิน  สถานะของตระกูลโมลเลอร์ก็พุ่งขึ้นสูง

อย่างไรก็ตาม...

ในตอนนี้อาคารใจกลางเมืองพังทลาย ศพของมังกรดำระดับเก้าตัวมหึมานอนนิ่งกับที่ ตัวบิดม้วนเหมือนสปริง มีรูทะลวงผ่านศีรษะของมังกรดำตัวนี้  ในเวลานี้ชาวเมืองทุกคนกำลังจ้องมองฉากภาพที่อยู่ในกลางอากาศอย่างสยดสยอง

ต่อหน้าพวกเขาเป็นเซียนจอมเวทรูดี้ที่หมดความสง่ากำลังถูกสัตว์ประหลาดประเภทหนูดำเหยียบย่ำ โดยไม่ให้โอกาสเขาได้สู้ตอบโต้

ชุดของรูดี้ขาดรุ่งริ่ง และโกเล็มเกราะธาตุดินศักดิ์สิทธิ์ถูกตัดขาดเป็นสิบแปดท่อนจากกรงเล็บที่รวดเร็วดุจสายฟ้าของบีบี  พลังโจมตีของบีบีความจริงจะสูงกว่าของลินลี่ย์เล็กน้อย  และในช่วงสิบสองปี  เขามีการรู้แจ้งกฎด้วยเช่นกัน

กรงเล็บสิบแปดสายเป็นวิชาที่บีบีใช้ได้ชำนาญที่สุด

แม้แต่สิ่งที่ทรงพลังอย่างโกเล็มเกราะดินระดับเซียนที่ทรงพลังก็ยังแตกกระจาย

 “ถ้าเจ้าต้องการฆ่าข้า  อย่างนั้นก็ฆ่าข้าได้เลย  ทำไมต้องทำอย่างนี้?  ลินลี่ย์สั่งให้เจ้ามาหรือ?”  รูดี้คำรามอย่างโกรธเกรี้ยวและเศร้าใจ  เขาได้ยินว่าลินลี่ย์ครอบครองอสูรเวทหนูระดับเซียน มีขนสีดำ เขาไม่คาดเลยว่าเขาและลินลี่ย์จะมีความเป็นปฏิปักษ์ระหว่างกัน

แต่เมื่อตอบไปเช่นนั้นแล้ว เขาโดนอีกหนึ่งกรงเล็บ “อ๊า!”  ร่างของรูดี้แข็งเกร็งร้องคราง และเลือดเนื้อถูกฉีกออกจากร่างของเขา  แม้แต่หน้าของเขาก็ยังมีรอยกรงเล็บบีบี

บีบีโจมตีได้แม่นยำมาก  เขาไม่ได้พยายามฆ่ารูดี้ทันที

 “เจ้าถามหาเหตุผลข้าน่ะหรือ?”  ตาน้อยๆ ของบีบีเป็นประกายลุกโชนด้วยความโกรธ  “เจ้ายังจำได้ไหม เมื่อสามสิบปีที่แล้ว  เจ้ากับดิลลอนสู้กันแย่งชิงหนูเงาระดับเก้า?”

รูดี้นึกย้อนถึงเหตุการณ์ในอดีตทันที  เขาค่อนข้างไม่สบายใจ  ดิลลอนฆ่าหนูเงาระดับเก้าไปจริงๆ รูดี้เข้าใจทันที... ว่าอสูรเวทระดับเซียนนี้ต้องมาล้างแค้นให้หนูเงาตัวนั้นเป็นแน่

 “คนที่ฆ่าหนูเงาไม่ใช่ข้า  แต่เป็นดิลลอน”  รูดี้รีบกล่าว  เขารู้สึกได้ทันทีว่ายังมีโอกาสรอดชีวิตได้

อยู่ต่อหน้าบีบี รูดี้ไม่มีความสามารถสู้ตอบโต้ได้เลย ทันทีที่บีบีเห็นรูดี้เริ่มร่ายเวทหรือแก่นเวทรอบด้านเริ่มเคลื่อนไหว บีบีจะตวัดกรงเล็บใส่ปากเขาทันที  และด้วยพลังของบีบี ต่อให้เขาสามารถร่ายเวทชั้นเซียนได้สำเร็จ บางทีอาจจะทำอันตรายบีบีไม่ได้

 “แน่นอน เจ้าไม่ได้ฆ่าพวกเขาด้วยตัวเอง  แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า  แม่ของข้าอาจจะหนีไปก่อนแล้ว”

 “อ๊า!”  รูดี้ส่งเสียงร้องโหยหวน  แขนขวาของเขาถูกกรงเล็บแหลมคมตัดขาดทันที และแขนของเขาร่วงลงจากฟ้า

 “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ดิลลอนจะฆ่าแม่ข้าได้โดยตรงหรือเปล่า?”

บีบีตวัดกรงเล็บอีกครั้งก็มีเสียงร้องโหยหวน  แขนซ้ายของรูดี้ร่วงลงจากท้องฟ้าเช่นกัน  รูดี้เซียนจอมเวทผู้ทรงพลังอำนาจยิ่งใหญ่ถูกทรมานจนถึงระดับดังกล่าว เขาสูญเสียพ่ายแพ้อย่างยับเยิน  อยู่ต่อหน้าบีบี เขาไม่มีความสามารถต่อต้านได้แม้แต่น้อย

 “มหานักพรต ทำไมท่านถึงไม่มา?” รูดี้ครวญครางกระวนกระวายมากขึ้น  ในใจของเซียนแห่งจักรวรรดิยูลาน  มหานักพรตเป็นผู้นำพวกเขา และนี่ด้วยวิธีการอย่างนี้ เซียนจากศาสนจักรเจิดจรัสยังไม่กล้ามาสร้างความลำบากในดินแดนจักรวรรดิโอเบรียน

เซียนอื่นก็ไม่กล้าเข้ามาสร้างความลำบากในจักรวรรดิยูลาน ยิ่งกว่านั้นในเมืองนี้อยู่ใกล้กับเมืองหลวงจักรวรรดิอีกด้วย

 “เจ้า..เตรียมตัวตายได้แล้ว”  บีบีพูดอย่างใจเย็น

 “มหานักพรตจะต้องล้างแค้นให้ข้าแน่นอน!!!” รูดี้ตะโกนอย่างโกรธแค้นและจากนั้นกรงเล็บสุดท้ายก็ตวัดใส่เขา กรงเล็บนี้ผ่าใส่กะโหลกศีรษะของเขา สร้างรูขนาดใหญ่บนกะโหลก  ตาของรูดี้หมองไร้ประกายทันที  และศพที่ไร้แขนของเขาร่วงลงจากฟ้า “ปัง!” ศพกระแทกกับซากหักพัง ฝุ่นฟุ้งกระจายขึ้นเบื้องบน

ในกลางอากาศบีบีจ้องมองดู

พลเรือนที่อยู่ด้านล่างไม่กล้าส่งเสียง  บีบีในปัจจุบันนี้ไม่มีความน่ารักหรือร่าเริงตามปกติ  ทั้งหมดที่มีตอนนี้คือความดุร้ายโหดเหี้ยมที่เป็นสัญชาตญาณของอสูรเวททั้งหมด

 “ควั่บ!”  ร่างเงาดำบินตัดข้ามท้องฟ้า และบีบีหายไปในอากาศ

ศพของรูดี้นอนอยู่ในท่ามกลางซากหักพัง ตาของเขาเบิกค้างด้วยแววเหลือเชื่อ  แม้ว่าเขาจะตาย เขาก็ยังหวังว่ามหานักพรตจะช่วยล้างแค้นให้เขา... แต่อนิจจา.. มหานักพรตไม่ปรากฏกายเพื่อเขา เว้นแต่.. มหานักพรตจะเบื่อหน่ายการมีชีวิต

ไม่มีความแตกต่างกันมากนัก เมื่อยอดฝีมือระดับเซียนอย่างดิลลอนเป็นเหมือนเด็กทารกเมื่ออยู่ต่อหน้าบีบี  ดิลลอนไม่สามารถรับการโจมตีจากโอลิเวอร์ตอนที่เพิ่งเป็นเซียนได้เกินสามครั้ง  แต่ตอนนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าบีบี เขาไม่สามารถรับการโจมตีของบีบีได้แม้แต่ครั้งเดียว

ในกลางอากาศ

ร่างบีบีสี่ร่างรายล้อมเขาไว้ทุกทิศ และเปลี่ยนเป็นสี่ร่างเลือนราง  ร่างเหล่านั้นเหมือนกับเล่นเกมฟุตบอลเตะใส่ยอดฝีมือระดับเซียนอย่างดิลลอนไปทั่วบริเวณ

 “ปัง!”  ดิลลอนรู้สึกว่าเอวของเขาถูกเตะอย่างรุนแรง และจากนั้นตามด้วยเสียง “กร๊อบ” กระดูกของเขาแตก ร่างของดิลลอนถูกเตะไปอีกตำแหน่งอื่น ดิลลอนกระตุ้นพลังปราณยุทธในร่างตนทันที เขาต้องการจะหนีไป

แต่ยังมีเงาอีกร่างหนึ่งปรากฏอยู่ต่อหน้าของเขา และอีกร่างหนึ่ง!

 “อ๊า!” เลือดเนื้ออีกชิ้นหลุดกระเด็นจากร่างของเขา ร่างของดิลลอนกระตุกอย่างเจ็บปวด  เขาครวญคราง และกัดฟันหนีไปทางตำแหน่งอื่น

อย่างไรก็ตาม เงาดำอีกร่างมาปรากฏรอเขาอยู่

ไม่ว่าดิลลอนพยายามดิ้นรนหนียังไง  เนื่องจากบีบีมีพลังความเร็วที่น่ากลัวและวิชาร่างเงาร่างมายา ดิลลอนไม่สามารถหลบหนีได้

วิชาร่างเงาร่างมายา!  เงาร่างทั้งสี่รุมโจมตีเขาจากสี่ตำแหน่ง

 “ทำไมกัน?  ข้าไม่เคยล่วงเกินลินลี่ย์เลยสักครั้ง!”  ดิลลอนร้องโหยหวนอย่างเศร้าใจและโกรธแค้น  เมื่อเห็นหนูเงาเลือนรางระดับเซียน ดิลลอนรู้ว่าอสูรเวทที่อยู่ต่อหน้าของเขาเป็นอสูรเวทของลินลี่ย์  ในอดีต บีบีก็ยังเอาชนะเฮนด์เซนมาแล้ว

หลังผ่านการเติบโตมาอีกสิบสองปี  คนอย่างดิลลอนจะรับมือบีบีได้ยังไง?

 “พี่ใหญ่ข้าน่ะหรือ?”  ตาบีบีเป็นประกายแฝงด้วยเพลิงแค้น  “ใครบอกให้เจ้าไปเทือกเขาอสูรวิเศษแล้วฆ่าพ่อแม่ข้าเล่า?”

 “ฆ่าพ่อแม่เจ้า?”  ดิลลอนสับสน  “ข้าเคยฆ่าอสูรเวทหนูที่ทรงพลังด้วยหรือ?”

แต่เพราะอย่างนั้นดิลลอนจึงโดนฟันอีกหนึ่งกรงเล็บและถูกเตะปลิวอีกครั้ง  เขารู้สึกมึนงง  ความเร็วของบีบีสามารถเตะดิลลอนได้เป็นสิบครั้งในหนึ่งวินาที  ตอนนี้ดิลลอนถูกเตะไปเกินพันครั้งแล้ว

โชคดีที่เขาเป็นระดับเซียนดังนั้นจึงยังรักษาชีวิตไว้ได้

 “ใครบอกให้เจ้าฆ่าแม่ข้าต่อหน้ารูดี้!”  พอเสียงดัง ‘ปัง’ อีกกรงเล็บหนึ่งก็โจมตีใส่เขา

 “ต่อหน้ารูดี้? อ๋า! สามสิบปีที่แล้ว... เทือกเขาอสูรวิเศษ...”

ตอนนี้ดิลลอนเข้าใจทุกอย่างแล้ว  เขาจำได้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในปีนั้นที่เทือกเขาอสูรวิเศษ  ดังนั้นหนูลึกลับนี้ก็คือลูกของหนูระดับเก้าทั้งสอง”

 “ฉัวะ!” เสียงกรงเล็บตวัดผ่านหน้าของเขา

ตอนนี้ชุดเสื้อผ้าของดิลลอนมีเลือดกระเซ็นติดและตามตัวเขาเปื้อนเลือด  ไม่มีตรงไหนที่ไม่เปรอะเลือด  หลังจากไล่เตะเป็นพันครั้ง และเลือดเนื้อฉีกหลุดจากการเตะ  สภาพดิลลอน..

กระดูกหักไปครึ่งตัวและมีสภาพเนื้อตัวท่วมไปด้วยเลือดมองดูน่าสยดสยอง

แม้แต่ตาข้างหนึ่งของเขาก็ยังฉีกออก

 “ฆ่าข้าซะ!”  “ฆ่าข้า”  “ฆ่าข้า!” ดิลลอนดูสภาพไม่เหมือนมนุษย์อีกต่อไป  เขาพึมพำแต่คำนี้ออกมา โดยไม่สามารถต่อต้านได้เลยแม้แต่น้อย  แต่ในดวงตาของบีบีไม่มีความสงสารแม้แต่น้อย  ทันใดนั้นบีบีกลายเป็นสี่ร่างอีกครั้ง

บีบีปรากฏอยู่ในอากาศเหนือดิลลอนโดยตรง

 “ฉัวะ!”  กรงเล็บที่อำมหิตทะลวงเข้ากะโหลกศีรษะของดิลลอน  กะโหลกของดิลลอนแตกทันที   สภาพศพของดิลลอนบนพื้นไม่มีใครจำได้อีกต่อไป  กระดูกกระจัดกระจายไปทุกที่จากแรงปะทะ

หลังจากตวัดกรงเล็บครั้งสุดท้ายแล้ว  บีบีเพียงแต่ยืนตะลึงนิ่งอยู่ในกลางอากาศ

บีบีมักจะอิสระไร้กังวลและติดตามเล่นสนุกอยู่รอบตัวลินลี่ย์ตั้งแต่เขายังเด็ก   เขาชอบกินชอบดื่ม.. แต่ในใจของเขา เขามักสงสัยเรื่องพ่อแม่ของเขา  ข้ามาจากไหน?  ใครคือพ่อ?  ใครคือแม่ของข้า?

อสูรเวทยิ่งระดับสูงส่ง จะมีปัญญาสูงส่งมาก

และบีบีเป็นหนูกินเทพ  อารมณ์และความเฉลียวฉลาดของเขามากกว่ามนุษย์

สามสิบปีแล้ว

ในที่สุด เขาก็พบว่าบิดามารดาของเขาตายแล้วทั้งคู่!

 “ท่านพ่อ, ท่านแม่ บีบีคิดถึงท่านทั้งสอง  บีบีไม่รู้ว่าพ่อมีความหมายยังไง หรือความรู้สึกที่มีต่อแม่เป็นเช่นไร”  ตาของบีบีมีชั้นหมอกปกคลุม  “วันนี้, บีบีล้างแค้นให้ท่านทั้งสองแล้ว”

น้ำตาสองหยดไหลไปตามใบหน้าของบีบี

 “ชื่อของบีบีเป็นพี่ใหญ่ตั้งให้  แม้ว่าบีบีจะไม่มีพวกท่าน  แต่บีบียังมีพี่ใหญ่  อ้อมกอดพี่ใหญ่ช่างสะดวกสบาย.. บางที.. อ้อมกอดของท่านอาจจะคล้ายพี่ใหญ่ก็ได้”  บีบีเงียบอยู่ในกลางอากาศเป็นเวลานาน

กว่าสามสิบปีที่เขาใช้ชีวิตอยู่ข้างกายลินลี่ย์ส่งผลต่อบีบี  บีบีไม่สงสัยไม่คลางแคลงใจ คิดประหนึ่งว่าเขาคือสมาชิกครอบครัวคนหนึ่ง

เบรุต... แม้ว่าบีบีจะนับถือเขาเป็นปู่เบรุต  แต่พวกเขายังพบกันได้ไม่นาน

 “วูบบบ” ลมพัดวูบหนึ่ง ร่างของบีบีหายไปทางขอบฟ้าตะวันออก

ลึกลงไปในเหมืองอัญมณีเวท ที่หน้าประตูมิติ

 “วืดดด” บีบีผ่านเข้าประตูได้อย่างง่ายดาย  ประตูมิติโจมตีเป็นรูปดาบฟันใส่ร่างบีบี  แต่ก็ไม่สามารถทำร้ายบีบีได้แม้แต่ขนเส้นเดียว

ลินลี่ย์นั่งขัดสมาธิอยู่เงียบๆ  ลืมตาขึ้นก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร บีบีโถมตัวเข้าอ้อมกอดของลินลี่ย์ทันที  “พี่ใหญ่” ตาของบีบียังแดงอยู่

ลินลี่ย์กอดบีบีไว้  “บีบี ไม่เป็นไร, อย่าเสียใจมากเกินไปเลย”

 “ก็ได้” บีบีพยักหน้า

ทั้งลินลี่ย์และบีบีสูญเสียพ่อแม่ไปทั้งคู่ พวกเขาเติบโตมาด้วยกัน และทั้งสองสนิทเหมือนกับพี่น้องที่แท้จริง ลินลี่ย์เป็นเหมือนพี่ชาย ขณะที่บีบีเป็นเหมือนน้องชาย

วันที่ 2 มีนาคม ศักราชยูลานที่ 10024 ณ ชานเมืองหลวงของจักรวรรดิโอเบรียน  ภูเขาเทพสงคราม

มีแสงสายหนึ่งพุ่งตัดผ่านท้องฟ้าเข้าไปที่ภูเขาเทพสงคราม  ลานที่เงียบโดยปกติภายในภูเขาเทพสงครามตอนนี้มีกลุ่มคนมารวมตัวกัน  ลานแห่งนี้ก็คือที่ซึ่งเทพสงครามใช้พำนักเป็นปกติในช่วงที่เขาไม่ได้ขังตัวเองฝึกฝีมือ  ในพื้นที่ว่างเปล่าในลานที่เงียบสงบ  มีคนราวๆ สิบคนกำลังคุยสนทนากันเอง

คนเหล่านี้ทั้งหมดแข็งแกร่งทรงพลังสุดยอด  ไม่มีใครที่อ่อนแอกว่าเฮนด์เซนเลย

 “บาวดิคก็มาเหมือนกัน” ใครบางคนพูด

บุรุษร่างผอมผมหงอกยาวสยายลงมาจากท้องฟ้า  บาวดิคก็เป็นอีกคนหนึ่งในอดีตที่มีชื่อเสียงสั่นสะท้านทวีปยูลาน  แต่เป็นเมื่อสามพันปีที่แล้ว  ในช่วงทุกวันนี้บาวดิคใช้ชีวิตเงียบๆ ฝึกฝนอยู่ในขั้วโลกน้ำแข็ง

 “บาวดิค!  ท่านมาพอดีเลย!”  หนึ่งในสิบคนในลานว่างคนที่ผมหงอกดูน่ากลัวพูดขึ้น

 “โอลิเวอร์, ถ้าเจ้ามาได้ ทำไมข้าจะมาไม่ได้?”  เสียงของบาวดิคเยือกเย็นเช่นกัน  สายตาของเขาจ้องโอลิเวอร์เขม็ง  ตอนนี้โอลิเวอร์สะพายกระบี่เล่มเดียวอยู่ที่ด้านหลัง เป็นกระบี่โปร่งใสที่ปล่อยไอเยือกเย็น

ระหว่างที่เขาฝึกฝนอย่างขมขื่นในขั้วโลก  โอลิเวอร์สู้กับบาวดิคอยู่หลายครั้งเหมือนกัน  ครั้งแรกที่พวกเขาสู้กัน โอลิเวอร์แพ้  แต่แปดปีต่อมา เมื่อพวกเขาสู้กันอีก ทั้งสองคนเสมอกัน

ในไม่ช้ายอดฝีมือทะยอยมาถึงกันทีละคน

 “คีฟานด์, ครั้งนี้เจ้ามาสายนะ” เมื่อเห็นยอดฝีมือที่ทยอยมาถึง หลายคนหัวเราะและทักทายทันที

ยอดฝีมือเหล่านี้ฝึกฝนถือสันโดษมาเป็นพันปี รู้จักกันเกือบทุกคน  พวกเขาทุกคนเป็นคนฝ่ายเทพสงคราม  ตกยามราตรี มียอดฝีมือมาถึงรวมยี่สิบคนตามแผนการเดิมของพวกเขาจะต้องมีจำนวนรวมยี่สิบสองคน

สิบคนจากวิทยาลัยเทพสงคราม  สิบสองคนจากยอดฝีมืออื่น

 “ศิษย์พี่อาวุโสของเรามาถึงแล้ว”  ใครคนหนึ่งพูด  บุรุษร่างผอมผมสั้นสีหยกหลังตรงดุจคันทวนผู้มีรังสีแหลมคมเดินออกมา  ชุดสีฟ้าของเขากระพือในสายลม เขาคือศิษย์คนโตของวิทยาลัยเทพสงคราม...เฟน!

ห้าเซียนสุดยอด  เฟนเป็นคนหนึ่งในนั้น!

ขณะที่เฟนมาถึง กลุ่มคนในนั้นยืนขึ้นต้อนรับเขาทันที พวกเขาทั้งหมดทักทายเขาอย่างคุ้นเคย มีเพียงคนเดียวที่ไม่เคยพบเฟนมาก่อนก็คือโอลิเวอร์

 “หืม?  ลินลี่ย์อยู่ไหน?”  เฟนพูดขึ้น  “เขายังมาไม่ถึงนี่อีกหรือ?”

ยี่สิบเอ็ดคนมาถึงแล้ว หายไปคนเดียวคือลินลี่ย์!