ยอดยุทธไร้เทียมทาน ตอนที่ 763 คนแคระพลอยน้ำเงิน

ตอนที่  763  คนแคระพลอยน้ำเงิน

ถังเทียนรู้อยู่แก่ใจว่าการอวดฝีมือไม่ใช่นิสัยที่ดี

ใจของเขาตึงเครียด กระดูกปลาในมือของเขาปลดปล่อยแรงฟันในระดับความถี่ที่น่าประหลาด  รังสีดาบน้ำสายแล้วสายเล่ายิงออกมาทุกทิศทาง  มีปลาประหลาดจำนวนมากมายถูกฟันขาดสองท่อน   หมอกน้ำเงินจากร่างของมันรั่วออกมาและรบกวนการมองเห็นของเขา

มือซ้ายของเขายังคงตั้งท่ามุทราหัตถ์เด็ดบุปผาต่อเนื่องไม่มีหยุด

เสี่ยวหลานรู้ว่าสถานการณ์เลวร้าย และมันไม่เอาแต่หมอบนิ่งอยู่ตลอดเวลา ช่วยถังเทียนให้เชื่อมโยงกับเทพอสูรด้วย ทำให้มุทราหัตถ์เด็ดบุปผาของถังเทียนกล้าแข็งมากขึ้น

สภาพใจของเขาใสเหมือนกระจกไม่สะทกสะท้านหวั่นไหว ไม่มีเศษธุลีเกาะ

ฉากภาพรอบตัวเขาถูกสะท้อนอยู่ในสภาพใจที่ใสเหมือนกระจก แจ่มชัดมากซึ่งถังเทียนยังไม่คุ้นเคย  เขามักจะโถมตัวเองเข้าสู้ศึก จิตใจนักสู้เดือดทะลัก นั่นเป็นวิธีที่เขาใช้ต่อสู้  แต่ตอนนี้สภาพใจของเขาและอารมณ์ดึงตัวเขาให้เหมือนเป็นผู้สังเกตการณ์  แม้ว่าประสิทธิภาพของการต่อสู้จะเพิ่มขึ้นมาก แต่ก็ยังเป็นสิ่งที่เขาไม่คุ้นเคย

เป๊าะ.. กระดูกปลาในมือเขาแตกหัก  แม้ว่าจะมีความทนทานมาก แต่การใช้งานอย่างหนักหน่วงด้วยวิชาดาบมารพิฆาตที่ทรงพลังทำให้มันเปราะและแตกได้ในที่สุด

นี่เป็นกระดูกปลาชิ้นที่หกที่ถังเทียนใช้ โชคดีสำหรับเขา ที่มีกระดูกปลาสำรองไว้ให้เขาใช้อย่างเหลือเฟือ

ร่างของถังเทียนกระพริบวาบและมาถึงที่หน้าซากปลา เขาดึงกระดูกปลาชิ้นอื่นออกมาแล้วกลับเข้าไปสู้ต่อ

ส่วนที่ยุ่งยากที่สุดของปลาประหลาดก็คือความสามารถในการพรางตัวเองในหมอกน้ำเงินของมัน  แม้ถังเทียนจะใช้มุทราหัตถ์เด็ดบุปผาขับไล่สลายการโจมตีทางจิต  แต่เขาก็ยังได้รับความเจ็บปวดจากการโจมตีเหล่านั้น

โชคดีที่ร่างกายถังเทียนมีความแข็งแรงโดดเด่น  และความเสียหายที่คลื่นเสียงนั้นสร้างได้ก็มีเล็กน้อย  อาศัยหนังที่ด้านและหนา ถังเทียนเริ่มใช้หลายอย่างด้วยกำลังตรงๆ เขาวิ่งชนโดยตรง การปะทะตรงๆ อย่างไม่มีเหตุผลนี้ยิ่งเพิ่มอัตราการเสี่ยงตายให้ถังเทียน  ปลาประหลาดได้รับบาดเจ็บในระดับที่เร็วมาก และในเวลาครึ่งชั่วโมงทั่วสถานที่มีแต่ซากปลาลอยเกลื่อน

ถังเทียนสูดลมหายใจ การฆ่าอย่างต่อเนื่องสิ้นเปลืองพลังกายของเขาไปมาก

เขาไม่รู้สึกถึงเรื่องนี้ในระหว่างต่อสู้  ความเหนื่อยล้าก่อตัว และความสิ้นเปลืองพลังเพิ่มมากขึ้น  บาดแผลเกิดอยู่ทั่วร่างของเขา และแม้คลื่นเสียงของปลาประหลาดก็ไม่สามารถทำอันตรายถังเทียนได้ก็จริง แต่ก็ยังสร้างร่องรอยฟกช้ำไว้บนร่างเขา

มีร่องรอยความกลัวอยู่ในใจของถังเทียน  พลังคลื่นเสียงค่อนข้างจะทรงพลัง พลังสั่นสะเทือนความถี่สูงนั้นสูงจนเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถทำให้สำเร็จได้  แต่ร่างของเขาดูเหมือนจะถูกปรับแต่งจนอยู่ในสภาพดีที่สุด และสามารถรอดผ่านมาได้  ถ้าเป็นคนอื่นเผชิญหน้ากับความสั่นสะเทือนความถี่สูงขนาดนั้น  อวัยวะภายในของพวกเขาอาจะได้รับบาดเจ็บ  อันตรายที่มาจากแรงสั่นสะเทือนมักจะน่ากลัว  แต่จบลงด้วยการแตกสลาย

นอกจากนี้ คลื่นเสียงยังแฝงด้วยพลังจิตโจมตีอยู่ในนั้น

ถังเทียนผู้มีมุทราหัตถ์เด็ดบุปผาและพลังร่างกายที่แข็งแกร่งทรงพลังของเขาเป็นศัตรูตามธรรมชาติสำหรับปลาประหลาดนั้น

ซากปลาที่ลอยอยู่รอบๆ ทั้งหมดกลายเป็นอาหารเลี้ยงฉลองให้กับเสี่ยวหลาน

มันร้องและกระโจนออกมา ด้วยพลังทั้งหมดของมัน  มันกินเพลิงน้ำเงินทั้งหมดที่อยู่ที่หนวดของปลาประหลาดอย่างมูมมาม  ระดับการดูดกลืนของมันเร็วเพิ่มขึ้นทุกที และเมื่อเพลิงน้ำเงินสุดท้ายถูกกลืนกิน  ร่างของเสี่ยวหลานเป็นสีฟ้าอย่างสมบูรณ์

มันบินเข้าไปในมุทราหัตถ์เด็ดบุปผาและเต้นระริกอยู่ที่นั่น

ถังเทียนรู้สึกได้ถึงประโยชน์ที่เสี่ยวหลานจะได้รับ  สีน้ำเงินเข้มหนาแน่นและสงวนไว้  ถังเทียนฟื้นเรี่ยวแรงได้บางส่วนและถอนหายใจโล่งอก ซากของปลาแปลกสลายไปในทะเลน้ำเงิน เหลือแต่กระดูกปลา

ถังเทียนมัดทั้งหมดไว้รวมกัน

กระดูกปลาทั้งหมดแหลมคมและทนทานมาก สามารถทำเป็นอาวุธธรรมชาติได้  ดาบมารพิฆาตไม่ใช่วิชาที่สามารถใช้ได้กับอาวุธอะไรก็ได้ และกระดูกปลาค่อนข้างจะเป็นทางเลือกที่ดี  นอกจากสิ้นเปลืองได้รวดเร็วมาก แต่ก็ไม่ได้อ่อนแอกว่าอย่างอื่น

กองใหญ่ที่เขาได้รวบรวมไว้มีถึง 100 ชิ้นขึ้นไป ซึ่งเขาสามารถใช้มันได้ชั่วเวลาหนึ่ง

 ‘แม้ว่าการใช้มือเพื่อปลดปล่อยพลังดาบมารพิฆาต มันทรงพลังและยืดหยุ่น แต่ความคมของมันไม่สามรถเทียบได้กับการใช้กระดูกปลานี้

เสี่ยวหลานตื่นเต้นจัด ไม่เฉื่อยชาเหมือนอย่างที่เคยเป็นตอนหลังกินอีกต่อไป ทำให้ถังเทียนประหลาดใจมาก ความกระหายของมันดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นและดูเหมือนว่าเสี่ยวหลานจะมีความแข็งแกร่งมากขึ้น  แต่ถังเทียนยังสงสัยว่ารูปร่างสุดท้ายของเสี่ยวหลานจะเหมือนอะไร

ดูเหมือนเสี่ยวหลานจะสัมผัสความคิดของถังทียนได้ มันแสดงอารมณ์ที่ใกล้ชิดออกมา

ถังเทียนหัวเราะ  เขาลากกองกระดูกปลาและเคลื่อนไหวไปข้างหน้า การเข่นฆ่าหมู่อย่างรุนแรงทำให้เขาเป็นอิสระจากใจที่ว่างเปล่า ‘ข้าไม่รู้ว่าข้างหน้ามีอะไร และไม่รู้ว่าอะไรรอข้าอยู่  แต่ไม่ว่าศัตรูหรืออุปสรรคจะเป็นยังไง  ข้าจะทำลายด้วยตนเองให้เรียบ’

ผ่านไปอีกสองสามวัน  ถังเทียนพบกับฝูงปลาประหลาด   เขาใช้วิธีปะทะโดยตรงและกำจัดพวกมัน  กองกระดูกปลากระจัดกระจายมีเป็นกองพะเนินย่อมๆ  และเขาไม่มีทางเลือกได้แต่ถอดชุดของเขามัดกระดูกปลารวมกันไว้

เสี่ยวหลานไม่ปล่อยเพลิงน้ำเงินใดๆ ให้เสียเปล่า และถังเทียนรู้สึกว่าเสี่ยวหลานกำลังจะก้าวหน้าเพิ่ม  เสี่ยวหลานหดตัวได้มาก ราวกับว่ามันมีความเหลวและหนืด และมันไม่ช้าอีกต่อไป

ถังเทียนเองก็มีความก้าวหน้าอีกมากมาย มุทราหัตถ์เด็ดบุปผาของเขามีความบริสุทธิ์มาก  สภาพจิตของคนอื่นจะพร่ามัว  แต่สภาพใจของเขาจะใสและกระจ่างเหมือนแก้วผลึก

ถังเทียนมีความรู้สึกว่าเขากำลังจะบรรลุระดับใหม่ และขาดแค่เพียงโอกาสเท่านั้น

เขาไม่รู้ว่าโอกาสเช่นนั้นคืออะไร และไม่สนใจขณะที่แหวกว่ายต่อไป  เขาต้องการออกไปจากทะเลให้เร็วเท่าที่เป็นไปได้  ทุกคนกำลังต่อสู้  แต่เขายังติดอยู่ในสถานที่แปลกประหลาดนี้

เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะฆ่าปลาประหลาดมากไปหรือเปล่า  แต่ร่างของเขาเปล่งรัศมีเดี๋ยวปรากฏเดี๋ยวหายทุกครั้ง  ถังเทียนรู้จักร่างกายของเขาดี และเขาไม่มีเคยมีรัศมีแบบนี้ในอดีต

เสี่ยวหลานดูเหมือนจะมีรัศมีที่เต็มไปด้วยความน่ากลัว และทำตัวว่าง่ายต่อหน้าถังเทียน

มีอยู่สองสามครั้งล่าสุดที่ถังเทียนพบกับปลาประหลาดสองสามตัว ขณะที่เขาเตรียมจะเลาะกระดูกปลาเท่านั้น เจ้าปลาประหลาดหนีการต่อสู้  เขาตะลึงมองดู เนื่องจากเป็นครั้งแรกที่เขาพบว่าปลาประหลาดเผ่นหนีเขา

 ‘เป็นไปได้ไหมว่าข้าฆ่าพวกมันมากเกินไปจนตัวข้าเต็มไปด้วยรังสีฆ่าฟัน?’

ถังเทียนหัวเราะเบาๆ  ดูเหมือนเขาไม่ใส่ใจ เพราะเขาไม่รู้ว่าตัวเองฆ่าปลาประหลาดไปมากมายเท่าใดกันแน่

สิ่งที่ตามมาหลังจากเขารู้สึกเช่นนั้น  เขามุ่งไปข้างหน้า

ทะเลน้ำเงินเข้มเริ่มสว่างขึ้น ทำให้ถังเทียนตื่นเต้น  ในสถานที่อย่างนี้การเปลี่ยนย่อมดีกว่าไม่มีการเปลี่ยนแปลง

ยิ่งว่ายต่อไป ทะเลน้ำเงินก็ยิ่งสว่างขึ้น

หัวใจถังเทียนสะท้าน ‘หรือว่าข้าเข้าใกล้ผิวน้ำ?’

การคาดเดานี้ทำให้เขาตื่นเต้น  เขาคิดเรื่องของเมืองจื่อจวน ซึ่งอยู่ใกล้ทะเล  ‘หรือว่าข้ากำลังกลับไปที่เมืองจื่อจวน?’

ถังเทียนพอตื่นเต้นก็ใช้กำลังแหวกว่ายไปข้างหน้ามากขึ้น

แม้แต่ข้างหน้าก็สว่างขึ้นเรื่อยๆ  แต่มันสว่างมากกว่าที่คิด ทำให้ถังเทียนรู้สึกเหนื่อย  ในที่สุดเมื่อเขาเห็นผิวน้ำ  เขายินดีและรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดโผล่ออกจากผิวน้ำ

ผิวน้ำเหมือนกับไพลินเต็มไปด้วยความสงบไม่มีระลอกคลื่น เหมือนกับกระจกไร้ขอบเขตยืดขยายออกไปทุกทิศ  เมฆในท้องฟ้าดูเหมือนแทบจะเอื้อมถึง เมฆสีขาวนุ่มเหมือนปุยฝ้ายลอยอย่างเงียบสงบ

ถังเทียนตะลึง  ทำไมฉากภาพข้างหน้าของเขาถึงได้คุ้นเคยนัก?

หลังจากนั้นชั่วขณะเขาก็จำได้  มันคือทะเลกระจกคราม!

ทะเลกระจกครามของกองทัพดาวกางเขนใต้!

กองทัพดาวกางเขนใต้มีทะเลอยู่สี่แห่ง

ทะเลเนรเทศ คุกที่ไม่มีที่สุดสำหรับคุมขังนักโทษ

ทะเลกระจกคราม โลกระหว่างความเป็นจริงกับภาพลวงตา เป็นที่สำหรับฝึกฝน

ทะเลทุ่งเพลิง สถานที่เต็มไปด้วยพลังงาน ที่ซึ่งวิญญาณนับล้านถือกำเนิด

ทะเลสันติภาพ สถานที่ที่คนตายไป เป็นที่ให้วิญญาณนักรบในสงครามได้พักผ่อนตลอดกาล

ถังเทียนนั่งลงบนผิวกระจกที่เหมือนกับน้ำทะเล และมองดูทะเลกระจกไร้ขอบเขตอย่างมึนงง

 ‘ทำไมข้ามาอยู่ในทะเลกระจกครามได้?’

 ‘ทะเลกระจกคราม เป็นส่วนหนึ่งของทะเลน้ำเงินหรือ?’

ทันใดนั้น ถังเทียนคิดเรื่องเวลาที่เขาฝึกวิชามือปีศาจพันแปลงในทะเลกระจกคราม และมีความสงสัยในการรู้แจ้งที่เขาได้รับจากที่นั้น  เมื่อเขาอยู่ภายในทะเลน้ำเงิน  เขารู้สึกเหมือนกับว่ากระแสเวลามีความแปลกประหลาด และไม่สามารถยืนยันได้ว่าประหลาดยังไง

โลกระหว่างความเป็นจริงกับภาพลวงตา

 ‘มิน่าเล่า!’

 ‘ข้าติดอยู่ในภาพลวงตาขนาดใหญ่!’

ปฏิกิริยาแรกของถังเทียนคือผ่อนคลาย  สิ่งที่เขากังวลที่สุดก็คือการตกไปอยู่ในทะเลน้ำเงินจริงๆ  ทุกคนกำลังรอให้เขาไปช่วย  แต่เขาถูกดึงเข้ามาในที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง  และเมื่อคิดก็ยิ่งทำให้เขากังวล

 ‘ถ้านี่คือภาพลวงตา  ข้าก็แค่ต้องทำลายมัน และข้าจะกลับไปสู่โลกที่เป็นจริง’

ถังเทียนปลุกตัวเอง ความสงสัยที่เขากังวลที่สุดได้รับการคลี่คลายแล้ว  เมฆสีเทาในใจเขาทั้งหมดหายไป  และความตั้งใจต่อสู้ของบุรุษหนุ่มเพิ่มขึ้น

หลังจากพักสั้นๆ ขณะหนึ่ง เขาก็ฟื้นคืนความแข็งแรงของร่างกาย และปล่อยให้เสี่ยวหลานได้รู้สึกถึงตำแหน่งทิศทางและเคลื่อนที่อีกครั้ง

กระจกที่เหมือนผิวน้ำทำให้มองดูเหมือนกับถังเทียนกำลังเล่นสเก็ตน้ำแข็ง การลากกองกระดูกปลาที่สูงมากกว่าเขา ทำให้ความเร็วของเขาเร็วกว่าตอนที่เขาว่ายน้ำอยู่ในทะเลน้ำเงิน  เขาเหมือนกับนกที่บินหารังของมัน ไม่รู้จักเหนื่อยล้า

ฉากภาพของทะเลกระจกครามไม่เปลี่ยนไป  และหลังจากเคลื่อนที่เดินทางเป็นเวลานาน  ถังเทียนก็ยอมรับอย่างผิดๆ ว่าเมฆในท้องฟ้าดูเหมือนจะเป็นภาพวาด

ทันใดนั้นถังเทียนหยุดอยู่กับที่ทันที  เขาชักกระดูกปลาออกมาและจ้องมองข้างหน้าเขา

เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายกระพริบเข้าและออก  ‘ซุ่มโจมตี!’

กระจกที่เหมือนผิวน้ำยังคงเรียบไม่มีอะไรอยู่บนนั้น  ถ้าเป็นใครอื่น  พวกเขาคงคิดว่าพวกเขาคิดไปเอง  แต่ถังเทียนมักจะมีความมั่นใจ และเชื่อมั่นสัญชาตญาณ  สวรรค์ของเขาต้องพึ่งพาสัญชาตญาณนั่นเป็นเรื่องที่น่าตกใจ  นอกจากนี้การฝึกฝนกับปิงและการเปลี่ยนแปลงจากมุทราหัตถ์เด็ดบุปผาที่ทำกับสภาพใจของเขา  สัญชาตญาณต่อสู้ของเขาถึงอีกระดับที่น่าทึ่ง

เวลาคืบคลานผ่านไปช้าๆ  แต่ไม่มีความปั่นป่วนอะไรอยู่รอบเขา

ถังเทียนยังคงอยู่ในท่าพร้อมสู้เหมือนกับรูปปั้น  ไม่ขยับเลยสักนิ้ว  ถังเทียนอยู่ในสภาพพร้อมต่อสู้จะมีความอดทนมาก

ทันใดนั้นผิวน้ำข้างหน้าเขามีฟองผุดขึ้น

ร่างสีน้ำเงินเริ่มโผล่ขึ้นผิวน้ำช้าๆ

ตาถังเทียนเห็นได้ชัด นั่นคือคนแคระน้ำเงิน!

 ‘ไม่, พวกมันไม่ใช่คนแคระน้ำเงิน  คนแคระน้ำเงินพวกนี้เหมือนสลักจากพลอยน้ำเงิน  ร่างของพวกมันใสมาก  สายตาของพวกมันไม่มีแววชีวิต ไม่มีความโกรธหรืออารมณ์ใดๆ’  สายตาของถังเทียนมองที่พื้นที่หัวใจของคนแคระน้ำเงิน  มีเพลิงน้ำเงินเต้นเป็นจังหวะเหมือนหัวใจ

คนแคระพลอยน้ำเงินเหล่านี้ทั้งหมดถือหอกอยู่ในมือ ไม่ใช่หอกสั้น

พวกมันเหมือนกับกองทัพ  จัดรูปคล้ายกับกระบวนศึก  หอกของพวกมันมีลักษณะตั้งตรงมีลักษณะเหมือนกับป่า

สิ่งที่ทำให้ถังเทียนต้องสูดหายใจก็คือเบื้องหลังกองทัพ ยังมีคนแคระน้ำเงินปรากฏต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุด

กองทัพคนแคระพลอยน้ำเงินเดินหน้าทันที

ครืนน  ครืนนน

ทะเลกระจกครามสั่นสะเทือน แม้แต่เมฆในท้องฟ้าก็สั่นไปด้วย

เสี่ยวหลานรู้สึกถึงอันตรายอย่างไม่เคยมีมาก่อนจากข้างหน้า  เหมือนกับว่ามีบางอย่างกำลังเรียกหามัน

คนแคระพลอยน้ำเงินข้างหน้าดูไม่เหมือนว่าพวกมันมาดี และต้องการตามตอแย เนื่องจากจำนวนที่เห็นแล้วรู้สึกสิ้นหวัง

 ‘เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถหยุดข้าได้เพียงแค่นี้หรือ?’

 ‘ฮ่าห์...’ ถังเทียนยิ้มเย้ย  เขาชักกระดูกปลาออกมาจากกองด้านหลังสองสามชิ้นและเหน็บไว้ที่เอว

 ‘งั้นก็เข้ามา!’