เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 19 เหตุไม่คาดคิด

เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 19 เหตุไม่คาดคิด

ลินลี่ย์เข้าใจแล้วในตอนนี้!

แต่เดิมทีเมื่อเขาเข้ามาในสมรภูมิมหาพิภพ  ลินลี่ย์พบว่าค่ายทหารหลายค่ายตั้งอยู่ริมแม่น้ำดวงดาว และยังไม่มีสัญญาณกิจกรรมอะไรทั้งนั้น  ลินลี่ย์ไม่เข้าใจเหตุผล  แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้ว..ว่าในท้ายที่สุดทหารทั้งสองฝ่ายจะเข่นฆ่ากันและกัน

 “นั่นโหดร้ายเกินไป  มันเท่ากับเป็นการฆ่าตัวตาย”  ลินลี่ย์อดพูดไม่ได้

 “แม้ว่าจะเป็นเรื่องโหดเหี้ยมอำมหิต แต่ก็ยังเป็นโอกาสดีให้สร้างความดีความชอบทางทหาร”  เบรุตพูดพลางหัวเราะอย่างเยือกเย็น  “ในสงครามที่ชุลมุนสับสนระหว่างกองทัพใหญ่ทั้งสอง แม้แต่ผู้บัญชาการก็อาจตายได้  และถ้ามีคนโชคดี เขาก็อาจได้รับป้ายประจำตัวทหารและอาจได้ป้ายของผู้บัญชาการได้!  นั่นคือเวลาที่รางวัลเป็นเรื่องยิ่งใหญ่ที่สุด  แต่ใช่แล้ว อันตรายก็ยิ่งใหญ่ตามไปด้วย”

ใจของลินลี่ย์มีภาพเทพชั้นสูงนับไม่ถ้วนกำลังโจมตีใส่กันและกันลอยขึ้นมาทันที รวมทั้งมีผู้บัญชาการอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย

ความจริงนั่นเป็นฉากภาพที่น่ากลัว

 “จะดีที่สุดถ้าเจ้าได้ป้ายประจำตัวผู้บัญชาการได้มากพอในเหตุการณ์นี้”  เบรุตหัวเราะอย่างเยือกเย็น

ลินลี่ย์พยักหน้า  เมื่อทหารทั้งสองฝ่ายสู้ตะลุมบอน นั่นเป็นแวลาสร้างผลงานความดีความชอบครั้งใหญ่  แต่ก็เป็นเวลาที่อันตรายอย่างมากด้วยเช่นกัน

 “ถ้าภายในพันปี  ข้ารวบรวมป้ายผู้บัญชาการไม่มากพอ  อย่างนั้นข้าก็ต้องร่วมในการสู้รบครั้งใหญ่นี้”  ลินลี่ย์บอกกับตัวเองเงียบๆ  เพื่อประโยชน์ของครอบครัวและสหายของเขา  ลินลี่ย์ไม่ขลาดกลัว

สมรภูมิมหาพิภพ ภายในภูเขาดำทะมึน  ลินลี่ย์กับบีบีอยู่ด้วยกัน  ภูเขาที่ดำสนิทไร้ชีวิตชีวาแบบนี้มีให้เห็นได้ทุกที่ในสมรภูมิมหาพิภพ

 “กร้วม”  บีบีกำลังกินผลไม้

ลินลี่ย์อยู่ในท่านั่งสมาธิ ลืมตาขึ้นทันที

 “ว่าไง, พี่ใหญ่?  ท่านได้ข่าวอะไรจากปู่ข้าหรือเปล่า?”  บีบีตาเป็นประกายทันที  ลินลี่ย์ยิ้มและพยักหน้า  “ใช่แล้ว  ตอนนี้ข้าเข้าใจยอดฝีมือระดับผู้บัญชาการทั้งหมดของพิภพต่างๆ  ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป.. เอาแบบนี้  ข้าจะควบคุมโกมเลมมัจจุราชคอยล่อผู้บัญชาการให้เข้ามา”

พวกเขามีเวลาเพียงพอ  ลินลี่ย์ไม่รีบ

 “ก็ได้”  บีบีหัวเราะ จากนั้นหัวเราะ  “เอาล่ะ ข้าอยากงีบเพิ่มสักหน่อย เมื่อท่านหาเป้าหมายเจอก็ให้เรียกข้า”  บีบีแม้อยู่ในสมรภูมิมหาพิภพก็ยังมีอารมณ์งีบหลับได้

 “อีกแปดร้อยกว่าปี เกือบเก้าร้อยปีก่อนที่สงครามมหาพิภพนี้จะได้ข้อสรุป  เราจำเป็นต้องใช้เวลาระยะยาวให้ดี  บางทีระหว่างช่วงเวลานี้ ข้าคงจะหลอมรวมเคล็ดที่สี่ของกฎธาตุดินได้”  ลินลี่ย์พูดพลางถอนหายใจ

 “เอ๋? สี่เหรอ?  จริงสิ, พี่ใหญ่ ท่านหลอมรวมเคล็ดชีพจรโลก เคล็ดพลังธาตุ เคล็ดแก่นธาตุและเคล็ดสนามพลังดึงดูดแล้วไม่ใช่หรือ?  น่าจะหลอมรวมเสร็จได้เร็วๆ”  บีบีพึมพำ

 “ข้าหลอมรวมได้ก็จริง  แต่สิ่งที่ข้าต้องการทำตอนนี้ก็คือแยกกันหลอมรวมเคล็ดพลังธาตุกับแก่นธาตุดินและสนามพลังโน้มถ่วงเช่นกัน  เพียงแต่หลังจากข้าทำได้สำเร็จ นี่จะเป็นการหลอมรวมเคล็ดทั้งสี่ได้สำเร็จ  เป็นไปได้มากว่าอีกราวๆ ร้อยปีการแยกหลอมรวมก็คงจะสำเร็จ”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะอย่างใจเย็น  ความจริงลินลี่ย์ก้าวหน้าขึ้นมากในช่วงหกสิบหรือเจ็ดสิบปีที่เขาอยู่ในยมโลก

ที่สำคัญเมื่อการหลอมรวมเริ่มขึ้น การหลอมรวมติดอยู่ที่คอขวด และรอให้เป็นเรื่องของเวลา

 “เฮ้, พี่ใหญ่ เมื่อท่านหลอมรวมเคล็ดทั้งสี่ได้สมบูรณ์ พลังโจมตีของท่านจะเพิ่มขึ้นอีกครั้งแน่”  บีบีพูดอย่างตื่นเต้น

 “ความจริงข้ามีทิศทางการฝึกอยู่ในใจแล้ว”  ลินลี่ย์พูดพลางหัวเราะอย่างใจเย็น

หลังจากเห็นการโจมตีครั้งก่อนของลอร์ดเรดคลิฟและแฮมเมอร์ ลินลี่ย์ได้รับความเข้าใจบ้างแล้ว

บีบีถ้าไม่งีบหลับก็ฝึกฝน ในช่วงสั้นๆ เขามักจะรออยู่เสมอ  ร่างแยกศักดิ์สิทธิ์ของลินลี่ย์ต่างก็เพ่งการฝึกฝนของพวกเขา  ขณะที่ร่างหลักคอยควบคุมโกเลมมัจจุราชข้างนอก  เวลาผ่านไปและในพริบตา ผ่านไปมากกว่าสองเดือน

 “ผ่านไปได้เพียงเดือนเดียว  แต่ข้าเสียโกเลมมัจจุราชไปหนึ่งตัวแล้ว”  ลินลี่ย์ส่ายศีรษะและพูดอย่างจนใจ  “ครึ่งปีที่แล้ว  เมื่อข้าเห็นสุดยอดฝีมือของโลกธาตุแสง  ข้าต้องการควบคุมโกเลมมัจจุราชให้หนีไป  แต่คนผู้นั้นไล่ตามและโจมตีทำลายโกเลมมัจจุราชของข้าในบริเวณนั้น  โชคดีที่ข้าซ่อนตัวลึกพอ..และสำนึกเทพของเขาไม่ได้ขยายลงมาหาข้า”

บีบีลืมตาและหัวเราะ  “ก็แค่โกเลมมัจจุราชตัวเดียว ราคามันถูก ไม่มีอะไร”

 “ถ้าข้ารู้  ข้าคงซื้อเพิ่มอีกหน่อย”  ลินลี่ย์กล่าว

ขณะนั้นลินลี่ย์ควบคุมโกเลมมัจจุราชให้เดินลาดตระเวนข้างนอก

 “ในสองเดือน เราไม่เห็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมเลยสักคน”  บีบีถอนหายใจยาว

 “อย่าเพิ่งเบื่อ  ถ้าเราไม่ไปหาปู่เบรุตของเจ้าและพบข้อมูลบางส่วน  เป็นไปได้ว่าจะต้องเจอกับคนก่อนนั้น  เราก็ต้องไปสู้กับสุดยอดฝีมือของธาตุแสง  โชคดีที่เราหลีกเลี่ยงหายนะนั้นได้”  ลินลี่ย์หัวเราะ  แต่ขณะที่ลินลี่ย์กับบีบีกำลังมองนั้นเอง...

 “บึ้ม!”

ทั่วทั้งภูเขาสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงและหินใหญ่สองสามก้อนกระแทกลงใส่ลินลี่ย์กับบีบี

 “เกิดอะไรขึ้น?  เกิดอะไรขึ้น?”  บีบีพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ

 “รอสักครู่  โกเลมมัจจุราชที่ข้ากำลังควบคุมอยู่ห่างออกไปหลายพันเมตร..โอว..โกเลมมัจจุราชมองเห็นแล้ว  ยอดฝีมือสองคนกำลังสู้กัน!”  ลินลี่ย์พูดด้วยความประหลาดใจ

ข้างภูเขาที่ลินลี่ย์และบีบีอาศัยอยู่  มีร่างสองร่างกำลังไล่กวดกัน  คนหนึ่งเป็นร่างสีม่วงจาง  กับอีกคนหนึ่งที่ต่อสู้กันอย่างดุเดือดข้างเนินเขา

 “ปัง!”

เสียงระเบิดจากการปะทะ ทั้งสองคนต่างกระเด็นถอยหลังจากพลังปะทะกัน  ร่างพร่าเลือนสีม่วงเป็นบุรุษที่ดูหนุ่มชุดม่วงตาสีเขียวดูดุร้าย  ขณะที่ร่างสีขาวเลือนรางเป็นบุรุษรูปงาม ผมสีเงิน ตาสีฟ้า หน้าของบุรุษผมเงินเต็มไปด้วยความโกรธ

 “แลนเซลอต! อย่าให้มันเกินไปนักนะ!  เจ้ากับข้าอยู่ฝ่ายเดียวกัน  ทำไมเจ้าถึงอยากฆ่าข้า?”  บุรุษหนุ่มผมเงินตวาด

 “ฮึ่ม,  อยู่ฝ่ายเดียวกันแล้วไงเล่า?  เจ้าควรจะเตรียมตัวตายเมื่อเจ้าเข้าสู่สมรภูมิมหาพิภพ”  บุรุษหนุ่มชุดม่วงหัวเราะเย็นชา  เขาไม่พูดอะไรอื่น แต่เริ่มใช้สายฟ้าสีม่วงรายล้อมพื้นที่ไว้ทันที  และดูเหมือนกับว่าสายฟ้าเริ่มจะเต็มพื้นที่ในท้องฟ้าด้วยเช่นกัน

บุรุษหนุ่มผมเงินสีหน้าเปลี่ยน

ในแง่ของความเร็ว  เขาไม่อาจเทียบได้กับแลนเซลอตธาตุสายฟ้า  เขาคงหนีไม่ได้!  การต่อสู้เป็นเพียงทางเลือกเดียว!

เขารู้ว่าเขาอ่อนแอกว่า  แต่ทั้งหมดที่เขาสามารถทำได้ก็คือต่อสู้โดยตรง  เขาแค่นเสียงเบาๆ และกล่าว  “แลนเซลอต!  ถ้าเจ้าไม่ให้โอกาสใดๆ กับข้า  อย่างนั้นข้าจะไม่ให้เจ้าได้มีเวลาที่ง่ายดายเช่นกัน!”  ร่างของบุรุษผมเงินเริ่มมีรัศมีสว่างขึ้น และจากนั้นมีหอกขาวรัศมีเยือกเย็นปรากฏอยู่ข้างเขาเป็นหอกที่ขาวใส

พลังโจมตีวัตถุและพลังโจมตีวิญญาณผสานกันเป็นหนึ่ง!

 “ควั่บ!”

หอกสองเล่มเมื่อประกบกันและหอกขาวพุ่งตรงไปข้างหน้า

 “งั้นก็ตายซะเถอะ”  บุรุษหนุ่มตาเขียว, ชุดม่วงพูดอย่างเฉื่อยชา

 “ครืน...”  สายฟ้าในท้องฟ้าพลันโจมตีลงมาในรูปของงูสายฟ้ายักษ์  พร้อมกันนั้น สายฟ้าสีเขียวถูกปล่อยออกมาจากบุรุษหนุ่มชุดม่วง เป็นรูปงูใหญ่โจมตีในทิศทางตรงกันข้ามล้อมรอบบุรุษหนุ่มผมเงินไว้

ขณะนี้เอง หอกพุ่งมาถึงข้างหน้าของบุรุษชุดม่วง

 “ฮึ่ม!”  บุรุษหนุ่มชุดม่วงแค่นเสียงเย็นชา

เขาเหยียดมือขวาและระหว่างนิ้วสร้างลูกบอลสายฟ้าสีม่วงไว้ลูกหนึ่ง กระแทกใส่ภาพหอกทุกตำแหน่ง

 “ปัง!”

หอกขาวลวงตาเป็นการผสานกันระหว่างพลังโจมตีวัตถุและพลังโจมตีวิญญาณ และตอนนี้หอกมายาสีขาวแตกกระจาย  พลังโจมตีวัตถุ..ไม่สามารถทำร้ายแม้แต่ปลายนิ้วของบุรุษชุดม่วง  พลังโจมตีวิญญาณแตกสลายไปเช่นกัน

 “แครก...”

งูสายฟ้าสีม่วงและสีเขียวม้วนตัวรอบบุรุษชุดขาวซึ่งมีสีหน้าเปลี่ยนไป  งูสายฟ้าที่แตกต่างกันสองตัวสร้างพื้นที่มิติไฟฟ้าที่ไม่ธรรมดาทำให้พื้นที่กลายเป็นสนามพลังไฟฟ้า  สนามพลังไฟฟ้าที่ไม่ธรรมดาปล่อยระลอกไฟฟ้าเข้าใส่ร่างบุรุษผมขาว

 “อ๊า...!”  บุรุษผมขาวแหงนหน้าคำรามด้วยความโกรธ

รัศมีที่ทรงพลังกวาดออกมาจากร่างของเขา และเพิ่มความเจิดจ้ามากขึ้น

 “ในเวลาอย่างนี้เจ้าต้องการจะสู้โดยใช้พลังมหาเทพใช่ไหม?  เจ้าใช้ของเจ้า ส่วนข้าก็จะใช้ของข้า ผลคงไม่เหมือนกันใช่ไหม?”  แลนเซลอตหัวเราะในใจ  ร่างของเขาพลันปล่อยพลังที่กล้าแข็ง และแสงสีม่วงเริ่มเต็มพื้นที่ในตัวเขา

ขณะที่ยอดฝีมือทั้งสองเริ่มใช้พลังมหาเทพ  ลินลี่ย์และบีบีออกมานอกภูเขาเงียบๆ และดำดินมาจนกระทั่งถึงที่มีพืชพรรณมากมาย  ทั้งสองคนซ่อนตัวอยู่ที่นั่นจ้องมองดูยอดฝีมือต่อสู้กันระยะไกล

 “ทั้งสองคนแข็งแกร่งมาก”  บีบีพูดชื่นชม

 “บุรุษหนุ่มชุดขาวเป็นผู้บัญชาการของโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์ชื่อโรแลนด์  ส่วนบุรุษตาเขียวชุดม่วงเป็นยอดฝีมือของโลกธาตุสายฟ้าชื่อแลนเซลอต  ตามข้อมูลที่ปู่เจ้าบันทึกไว้ แลนเซลอตนี้ยากที่จะจัดการได้”  ลินลี่ย์พูดในใจ  “โรแลนด์นั้นถูกคาดว่าเชี่ยวชาญพลังโจมตีวิญญาณ  ขณะที่แลนเซลอตเชี่ยวชาญทั้งพลังโจมตีวิญญาณและวัตถุ  และเขามีความเร็วมาก  นอกจากนี้เขายังหลอมรวมสมบัติมหาเทพชนิดเกราะเข้าไว้ในร่างของเขาด้วย”

บีบีอดรู้สึกตกใจไม่ได้

 “หลอมรวมสมบัติมหาเทพชนิดเกราะ? นั่นก็เหมือนกับประธานผู้อาวุโสไม่ใช่หรือ?”

ลินลี่ย์พยักหน้าเล็กน้อย และมองดูทั้งต่อสู้กันในระยะไกล  “แลนเซลอตนั่นไม่น่าจะพ่ายแพ้ในแง่ของพลังป้องกันการโจมตีวัตถุ  เนื่องจากมีสมบัติมหาเทพเอาไว้ป้องกันแล้ว  และเขายังคงมีทักษะในการป้องกันพลังวิญญาณได้  ดังนั้นจะทำลายแนวป้องกันวิญญาณของเขาเป็นเรื่องยากมาก  คนผู้นี้...คือผู้บัญชาการที่ทรงพลังมาก”

แลนเซลอตไม่มีจุดอ่อนอย่างแน่นอน

เขาฝึกฝนมาทางกฎธาตุสายฟ้าและมีความรวดเร็ว  เขาแข็งแกร่งในทุกๆ ด้าน แม้ในบรรดาผู้บัญชาการหลายคนในจักรวาล  เขาถือได้ว่าเป็นแม่ทัพระดับสูง

 “อย่างไรก็ตาม...”  ลินลี่ย์หัวเราะ  “บีบี!  เจ้ารับมือเขาได้อย่างสมบูรณ์

จะต่อต้านทักษะเทพธรรมชาติ ‘หนูกินเทพ’ ของบีบีก็ต้องเป็นพารากอนหรือมีสมบัติมหาเทพประเภทปกป้องวิญญาณ  แลนเซลอตนี้พบกับดาวข่มของเขาเสียแล้ว!  โดยทั่วไปพลังป้องกันวิญญาณของแลนเซลอตอาจนับได้ว่าทรงพลัง  แต่น่าเสียดาย... ทักษะเทพธรรมชาติของบีบีไม่ใช่สิ่งที่พลังโจมตีวิญญาณธรรมดาจะเอามาเทียบได้

 “ฮ่าฮ่า, พี่ใหญ่, ปล่อยให้เป็นหน้าที่ข้า”  บีบีตื่นเต้นมากขึ้น

 “การสู้รบกำลังจะจบ”  บีบีคุยทางใจ

ความจริงบุรุษชุดขาว โรแลนด์อยู่ในสถานะด้อยกว่าอย่างสิ้นเชิง  บุรุษชุดม่วงแลนเซลอตใช้พลังโจมตีวัตถุในที่สุด ทำให้ร่างของโรแลนด์ทั้งหมดระเบิดกระจาย

 “ฮ่าฮ่า...”  แลนเซลอตหัวเราะขณะเดินเข้าหา ตราสีทองและแหวนเก็บของร่วงลงอยู่บนพื้น

ขณะนั้นเอง...

 “ใคร!”  แลนเซลอตตะคอกอย่างไม่พอใจขณะที่เขาหันหน้ามอง  เขารู้สึกได้แล้วว่ามีการเคลื่อนไหวอยู่ใกล้ๆ  แต่เขาไม่ใส่ใจมากนัก มีผู้บัญชาการน้อยคนนักที่สามารถฆ่าเขาได้

 “เอ๊ะ?” สิ่งที่แลนเซลอตเห็นทำให้เขาตะลึง

เขาเห็นเงาร่างหนึ่งบินเข้าหาเขาด้วยความเร็วสูง  ขณะเดียวกันในกลางอากาศ เงาร่างมายาหนูกินเทพปรากฏขึ้น  เงาร่างหนูกินเทพจ้องมองเขาอย่างเย็นชา และเมื่อแลนเซลอตเห็นเช่นนี้ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างช่วยไม่ได้  “เบรุต?!  อ๊า!!! ไม่!!!”

แลนเซลอตบ้าไปแล้ว

เขาแทบจะไม่มีจุดอ่อน  แต่นั่นเป็นเพียงกับผู้บัญชาการส่วนใหญ่  ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีจุดอ่อนโดยสิ้นเชิง  ถ้าเขาสมบูรณ์แบบและไร้จุดอ่อนโดยสิ้นเชิง  ทำไมเขาจึงต้องมาสมรภูมิมหาพิภพด้วย?  ทักษะเทพธรรมชาติหนูกินเทพของเบรุตมีชื่อเสียงมาก  และสามารถโจมตีคนอย่างแลนเซลอตได้สมบูรณ์แบบ  กับไม้ตายเช่นนี้ แทบทุกคนจะพบกับหายนะ เว้นแต่คนที่มีสมบัติมหาเทพปกป้องวิญญาณและพารากอน

นี่คือฝีมือที่ทักษะเทพธรรมชาติสามารถครอบงำได้!

แลนเซลอตไม่เข้าใจ  เบรุตบุรุษในตำนานมีร่างที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าประกายเทพสามารถใช้มือเปล่ารับอาวุธสมบัติมหาเทพได้  และคนที่มีสมบัติมหาเทพชนิดปกป้องวิญญาณ เขาเป็นสุดยอดฝีมือที่แทบไม่มีจุดอ่อนแม้แต่น้อย ไม่มีจุดอ่อน  คนอย่างเขา..ยืนอยู่ในระดับสูงสุดของจักรวาล

ทำไมเขาต้องมาสมรภูมิมหาพิภพ?

แลนเซลอตไม่เข้าใจ!

แต่...เขาคงไม่มีโอกาสทำความเข้าใจอีกต่อไปแล้ว

ระลอกพลังไม่เหมือนใครแผ่กระเพื่อมเข้ามาในวิญญาณของเขา และในการโจมตีต่อหน้านี้  พลังป้องกันวิญญาณของเขาไม่สามารถทำอะไรได้

แลนเซลอตยืนตะลึงนิ่งกับที่  แววหวาดกลัวจะไม่มีทางปรากฏในดวงตาของเขาอีก  ดูเหมือนเขาแข็งทื่อเหมือนกับไม้..และจากนั้นมีเสียงปัง  เขาทรุดลงกับพื้น  ประกายเทพลอยออกมาพร้อมกับตราประจำตัวสีทองซึ่งลอยออกมาจากตัวของเขาพร้อมกับเกราะสีทองเข้ม

 “ตราสีทองและสมบัติมหาเทพประเภทเกราะ”  ลินลี่ย์ตาเป็นประกาย

ลินลี่ย์และบีบีกลายเป็นร่างเลือนราง และรวบรวมป้ายสีทอง และสมบัติมหาเทพประเภทเกราะและแหวนเก็บของทันที

 “รีบไปกันเถอะ  เราจะแชเชือนอยู่ที่นี่ไม่ได้”

ลินลี่ย์และบีบีไม่อยู่ตรวจสอบ แต่กลับเลือกจากไปแทน