เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 47 ฆ่าตัวตาย?

เล่ม 19 เติบโตเปลี่ยนแปลง - ตอนที่ 47 ฆ่าตัวตาย?

ภายในซากหักพังของถ้ำ  ฝ่ายรีสเจมเสียเปรียบอย่างเห็นได้ชัด

 

 “บัดซับ บัดซบ!!!”  รีสเจมตวาด ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง  แต่ว่าแส้ยาวนั้นพันรอบตัวเขาไว้แน่นเหมือนกับงูเหลือม  รีสเจมแม้ว่าต้องการแปลงร่างตนเองเป็นพลังงานเพื่อหลบหนี  แต่พลังเทพของแส้เงินยาวผนึกพลังรอบๆ รีสเจมไว้อย่างสิ้นเชิง  แม้ว่ารีสเจมจะแปลงเป็นพลังงาน  เขาก็ไม่สามารถหลบหนีได้

 “แม็กนัส  ข้าจะทำให้เจ้าต้องเสียใจกับเรื่องนี้!”  รีสเจมคำราม

แม็กนัสชำเลืองมองรีสเจม  จากนั้นหัวเราะอย่างเยือกเย็น  “รีสเจม ! เก็บเรี่ยวแรงของเจ้าไว้จะดีกว่า”  หลังจากพูดเสร็จ เขาชำเลืองมองดูลินลี่ย์และโอมาน  ทั้งสองเตรียมจะสู้กัน

คทาหนามหนา กระพริบแสงเย็นวาบ ปรากฏอยู่ในมือของโอมาน  เขายิ้มอำมหิต  “ลินลี่ย์ ข้าจะใช้คทานี้ฟาดศีรษะของเจ้าจนวิญญาณเจ้าแตกสลาย  เจ้าควรรู้สึกภูมิใจที่ได้ตายในเงื้อมมือของข้าและด้วยอาวุธมหาเทพของข้า”

 “บีบี”  ลินลี่ย์แค่นเสียง

 “พี่ใหญ่”  บีบีรีบมาอยู่ด้านข้างลินลี่ย์

 “อะไร, เจ้าต้องการขอผู้ช่วย?”  โอมานหัวเราะ  โอมานรู้ว่าบีบีแข็งแกร่งเพียงไหน  แม้ว่าทักษะเทพธรรมชาติของเขาจะน่ากลัว  แต่ที่สำคัญพลังโจมตีของบีบีไม่สามารถคุกคามเขาได้จริงๆ  “พวกเจ้าทั้งสองผนึกกำลังกันก็ได้  ข้าไม่ถือ”

ในการสู้จริงๆ  เขาก็แค่ไม่สนใจบีบี

ลินลี่ย์เหยียดมือออกและส่งป้ายผู้บัญชาการสี่ป้ายให้บีบี  จากนั้นพูดทางใจ  “บีบี, จำไว้ ต่อให้ข้าตาย เจ้าก็ต้องไปพบกับพระยายมราช”

 “พี่ใหญ่”  บีบีมองดูลินลี่ย์ด้วยความห่วงใย  ขณะเดียวกันเขาเก็บป้ายผู้บัญชาการไว้ในแหวนเก็บของ

หลังจากเสร็จเรื่อง ลินลี่ย์ระบายลมหายใจโล่งอก  ถ้าเขาตายจะทำให้สูญเสียป้ายทั้งสี่นี้ไป  นั่นจะเป็นเรื่องน่ากลัว

 “พี่ใหญ่, อย่าทำอะไรโง่ๆนะ  อย่าสู้เสี่ยงชีวิตกับเจ้าโอมานผู้นี้”  บีบีส่งสำนึกเทพพยายามโน้มน้าวเขา  “ลองพยายามอีกนิดหาวิธีหนี  ข้าจะพัวพันแม็กนัสไว้!  แม็กนัสนั่นคงไม่สามารถฆ่าข้าได้ อย่างมากก็ผลักดันข้าเข้าไปในมิติปั่นป่วน  คนอื่นอาจตายในนั้น  แต่ร่างของข้าเทียบได้กับเกราะมหาเทพป้องกัน  และข้าจะไม่ตายในมิติปั่นป่วน  พี่ใหญ่วิญญาณของเราเชื่อมโยงกัน  ตราบเท่าที่ท่านรอดท่านสามารถไปหาปู่ข้าและอาศัยการเชื่อมโยงวิญญาณกัน ท่านจะนำข้ากลับมาได้สักวัน”

ขณะนั้นเสียงระเบิดดังขึ้นสามารถได้ยินจากในที่ใกล้

เรย์โฮมเริ่มสู้กับเชกวินแล้ว

 “ลินลี่ย์ เจ้าช่างพิรี้พิไรจริงๆ”  โอมานคำรามบาๆ จากนั้นบุกโจมตีราวกับภูเขาถล่ม

 “ควั่บ...” หนามแหลมบนคทาหวดใส่มาทางศีรษะของลินลี่ย์  ทันใดนั้นรัศมีดำกลมระยะร้อยเมตรปรากฏ ทั้งสนามพลังโน้มถ่วงที่ทรงพลังส่งผลต่อร่างของโอมาน

สนามพลังศิลาดำ!

 “ฮึ่ม”  ดวงตาสีทองเข้มของลินลี่ย์จ้องมองศัตรูของเขาและขาที่มีเกล็ดมังกรคลุมยันกับพื้นพุ่งร่างขึ้นไปด้านบน

กระบี่เงาลวงฟันฉีกพื้นที่มิติเป็นทางยาว  กระบี่นี้บรรจุไปด้วยพลังโจมตีที่ทรงพลังที่สุดของลินลี่ย์  แต่ตอนนี้ เขาไม่ได้ใช้ส่วนของการบีบอัดพื้นที่  เมื่อเห็นเช่นนี้บีบีที่กังวลอยู่แล้วอดขมวดคิ้วไม่ได้  “พี่ใหญ่ไม่ใช้พลังย่อโลก  เขาหยุดใช้ส่วนของพลังบีบอัดพื้นที่ในการโจมตี ศัตรูสามารถป้องกันพลังโจมตีนี้ได้หมด”

พลังโจมตีนี้นอกจากขาดพลังด้านบีบอัดพื้นที่แล้วก็เป็นพลังโจมตี ‘ย่อโลก’ ที่ธรรมดา

 “แคล้ง!”

กระบี่เงาลวงปะทะกับคทาหนามโดยตรง และลินลี่ย์ได้แต่เคลื่อนถอยออกมา

 “เอ๊ะ?”  โอมานมองดูท่านี้ด้วยความประหลาดใจ  ในอดีตเมื่อลินลี่ย์ปะทะกับเขาโดยตรง เขาสามารถทำร้ายลินลี่ย์ได้ในการฟาดแต่ละครั้ง  ถึงขนาดสะท้อนกระบี่เงาลวงกลับไปกระแทกร่างลินลี่ย์  ความได้เปรียบมีอย่างเห็นได้ชัด  แต่ตอนนี้พลังโจมตีของเขาแค่ได้เปรียบเล็กน้อย

ลินลี่ย์ยิ้มเย็นชา “ฝีมือเจ้าก็งั้นๆ สินะ”

 “ดีใจเร็วเกินไปแล้ว!” ร่างของโอมานเคลื่อนไหวกลายเป็นร่างเลือนรางขณะที่เขาบุกเข้าหาลินลี่ย์อีกครั้งหนึ่ง

รีสเจมยังถูกมัดและเขามองดูการต่อสู้ทั้งสองด้านด้วยความกังวล  ลินลี่ย์สู้กับโอมานได้ไม่เลว อาศัยสนามพลังศิลาดำ เขาก็สามารถทนรับได้  แต่สำหรับเชกวินสู้กับเรย์โฮม  สถานการณ์อันตรายล่อแหลมมากกว่า  เรย์โฮมกลายร่างสูงสิบเมตรทันที

 “ครืนน....”  ภูเขาสั่นสะเทือนและดินศิลาแตกกระจาย

การต่อสู้ของลินลี่ย์กับโอมานดุเดือดรุนแรง  แต่ขนาดความปั่นป่วนยังไม่มากนัก  ขณะที่เชกวินและเรย์โฮม  ทั้งสองเหมือนกับสัตว์ประหลาด หนึ่งตัวใหญ่ หนึ่งตัวเล็ก  ทั้งสองใช้พลังโจมตีวัตถุต่อกัน พลังหมัดและเตะของเรย์โฮมแต่ละครั้งแฝงไปด้วยพลังทลายภูผา  แต่เชกวินยังน่ากลัวมากกว่า หมัดเท้าของเขาเหมือนกับมีดทิ้งรอยแผลลึกไว้บนร่างของเรย์โฮม

 “ปัง!”  ร่างยักษ์ของเรย์โฮมถูกกระแทกกระเด็นถอยหลังราวกับดาวตก  ด้านข้างของภูเขาแตกและหินศิลากระเด็นกระจายไปทุกที่

อกของเรย์โฮมยุบเข้าไปข้างใน

 “สถานการณ์แย่”  รีสเจมพูดอย่างแตกตื่น  “เรย์โฮมเชี่ยวชาญโจมตีวัตถุ  แต่เชกวินผู้นี้รับมือยากอย่างเห็นได้ชัด  เขามีเกราะมหาเทพป้องกันการโจมตีหยาบ และมีสมบัติมหาเทพป้องกันการโจมตีวิญญาณ  คนอื่นไม่สามารถทำร้ายเขาได้แม้แต่น้อย!  เรย์โฮมถูกเขาเล่นงานราวกับกระสอบทราย  ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป...”

เรย์โฮมกลายเป็นกระสอบทรายจริงๆ

เรย์โฮมเองก็รู้สึกถึงเรื่องนี้ได้แล้ว เขาต้องการเคลื่อนเข้าไปใกล้ลินลี่ย์หวังว่าจะเข้าไปในแนวสนามพลังศิลาดำ  “ถ้าข้าอยู่ในสนามพลังอะเมทิสต์  ข้าจะมีความเร็วที่ได้เปรียบมาก”  แต่พอก้าวย่างเข้าสู่การสู้ เชกวินก็ควบคุมเอาไว้ได้  และเชกวินไล่ต้อนเขาออกจากถ้ำออกมาข้างนอกอย่างป่าเถื่อน และดำเนินการสู้ต่อไป

 “เรย์โฮมจะตายถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป!”  รีสเจมจ้องแม็กนัสเขม็ง  ตาของเขาแดง  เขาพูดอย่างดุร้าย  “แม็กนัส, เจ้าบัดซบ! ข้าจะบอกเจ้าไว้เลย ถ้าหนึ่งในสหายของข้าตาย ข้าสาบานว่าต่อหน้าเจ้าเลย  ข้าจะไม่มีทางยกโทษให้เจ้าอีกเลย!!! สั่งให้เชกวินหยุดเดี๋ยวนี้  เดี๋ยวนี้!!!”

แม็กนัสแค่หัวเราะอย่างเยือกเย็น

 “รีสเจม, พักสักครู่เถอะ”  แม็กนัสไม่ให้ความสนใจการคุกคามของรีสเจมแม้แต่น้อย

มหาเทพและเทพเป็นระดับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เว้นแต่มหาเทพมีเหตุผลที่จำเป็น ไม่มีทางที่มหาเทพจะลดตัวเองมาลงมือกับเทพ  นี่เป็นธรรมเนียมที่เกิดขึ้นมานานนับปีไม่ถ้วนแล้ว

 “ลินลี่ย์, รีบหนีไป  คิดหาวิธีหลบหนีไป!”  รีสเจมส่งสำนึกเทพอย่างแตกตื่น  “บีบีกับข้าไม่เป็นไร  เจ้าต้องรีบหนี!”

แต่ลินลี่ย์ไม่ตอบสนอง  การต่อสู้ของเขากับโอมานดุดันรุนแรงมากขึ้น เสียงระเบิดดังต่อเนื่องไม่หยุด  หินศิลาที่เชิงเขาเขาแกะระเบิดเป็นจุล  เห็นได้ชัดว่าลินลี่ย์เสียเปรียบ  เนื่องจากร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลหลายแห่ง ในการรบที่น่ากลัว พวกเขาออกมาจากถ้ำด้วยเช่นกัน

 “พี่ใหญ่คิดอะไร?  ทำไมเขาไม่ใช้สุดยอดวิชา?”  บีบีไม่เข้าใจ  เขารีบบินออกมาเช่นกัน

 “ออกไปดูกัน”  แม็กนัสยกแส้ยาวและนำรีสเจมออกไปข้างนอก

ในพื้นที่ว่างห่างออกไปสองสามพันเมตร มีการต่อสู้อำมหิตอยู่สองคู่

เว้นแต่ความแตกต่างของพลังมากเกินไป การฆ่าศัตรูให้ได้เป็นเรื่องที่ยากมาก

ตัวอย่างเช่น พารากอนโดยทั่วไปไม่สามารถฆ่ากันเองได้  สำหรับเรย์โฮมและเชกวิน ร่างแปลงของเรย์โฮมทรงพลังมาก และแม้ว่าเชกวินจะได้เปรียบและสามารถฆ่าเขาได้  แต่ไม่ใช่เรื่องที่จะทำให้สำเร็จได้ในทันที

 “ลินลี่ย์ผู้นี้ค่อนข้างแข็งแกร่ง  เขาไม่คงไม่สามารถต้านทานได้นานมาก”  แม็กนัสหัวเราะขณะที่ทำการประเมิน  “เรย์โฮมนั้นมีแนวโน้มว่าจะตายก่อนลินลี่ย์”

 “ฮึ่ม..”  บีบีชำเลืองมองแม็กนัส  ในใจเขาเขารู้สึกมีความหวังกับลินลี่ย์  “พี่ใหญ่จะต้องมีหนทางแน่นอน  จนถึงตอนนี้ พี่ใหญ่ยังไม่ได้ใช้สุดยอดวิชาของเขา  ในขณะช่วงเวลาวิกฤติ  ข้าจะต้องช่วยพี่ใหญ่”  บีบีเตรียมตัวช่วยเหลือขัดขวางแม็กนัสอยู่ในใจ

ในดินแดนรกร้างกว้างใหญ่

ร่างของบุรุษชุดขาวผมดำ คิ้วแดงกำลังเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงไวราวกับว่าเขากำลังเทเลพอร์ต  เป็นบลูไฟร์นั่นเอง  แต่ละการเคลื่อนไหว เขาจะเคลื่อนที่ผ่านไปได้หลายกิโลเมตร  ในพริบตาเดียวเขาหายลับสายตาในทันที

 “แม็กนัส!  ลินลี่ย์, เจ้าต้องทนให้ได้”

การเคลื่อนไหวของบลูไฟร์ เขาใช้ความเร็วสูงสุดเพื่อไปหาลินลี่ย์  เนื่องจากพลังของบลูไฟร์  เขาสามารถควบคุมพลังมหาเทพได้อย่างสมบูรณ์  โดยปกติบลูไฟร์มักจะใช้พลังมหาเทพเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ของลินลี่ย์  แต่หลังจากลินลี่ย์บรรลุระดับใหม่เขาค่อยคลายใจได้บ้าง

เขาจะตรวจดูเป็นครั้งคราว

แต่ขณะนี้เขาเห็นว่าลินลี่ย์ตกอยู่ในอันตรายครั้งใหญ่  เขารีบไปทันที แต่...การสู้รบระหว่างผู้บัญชาการรวดเร็วมาก บลูไฟร์จะไปได้ทันเวลาไหม?

ลินลี่ย์และโอมาน คนหนึ่งมีรัศมีสีดำคลุมไปทั้งตัว  ขณะที่อีกคนมีรัศมีแสงสีขาว  พวกเขาต่อสู้กันอย่างดุเดือด  โอมานระเบิดพลังออกมาเต็มที่กุมความได้เปรียบต่อลินลี่ย์อย่างเห็นได้ชัด  “ฮ่าฮ่า, ลินลี่ย์ พลังของเจ้าเพิ่มขึ้นมาบ้างก็จริง  แต่เทียบกับข้า.. เจ้ายังด้อยกว่าอยู่ดี!”

 “ปัง!”

คทาหนามกระแทกใส่กระบี่เงาลวงของลินลี่ย์อีกครั้ง

 “ควั่บ!”  “ควั่บ!”  หนามบนหัวคทานับสิบยิงออกในทันใด  ลินลี่ย์พยายามหลบ ขณะที่เขาใช้แขนซ้ายและหางมังกรกวาดหนามบางส่วนออกไป ป้องกันไม่ให้หนามแทงศีรษะของเขา  พลังของหนามนี้ยังไม่มากเท่าใด  แต่ด้วยหนามมากมายที่ยิงออกมา ร่างกายของลินลี่ย์จึงเต็มไปด้วยบาดแผลถูกแทง

ทั่วทั้งตัวลินลี่ย์เต็มไปด้วยเลือด  เมื่อเผชิญกับการโจมตีเช่นนี้  ลินลี่ย์ถูกพลังโจมตีใส่ร่างไปด้วย

บาดแผลค่อยๆ สะสม  ร่างของลินลี่ย์เต็มไปด้วยรูบาดแผล  และเลือดไหลออกไม่หยุด

แม้ว่าร่างของเขาจะทรงพลัง  แต่ความเร็วในการฟื้นฟูก็ยังช้า  เนื่องจากอาการบาดเจ็บครั้งใหม่เกิดขึ้นต่อเนื่อง  ลินลี่ย์จึงไม่สามารถรักษาได้ทัน

 “มหาเทพยอมสร้างสมบัติมหาเทพอย่างนี้ขึ้นมาจริงๆหรือนี่”  ลินลี่ย์สบถด่าในใจ  เมื่อพวกเขาเริ่มสู้กันและเมื่อโอมานพบว่าลินลี่ย์แข็งแกร่งมากขึ้น  เขาก็เริ่มใช้ท่านี้  อย่างไรก็ตาม ก็ยิงหนามออกมาต้องอาศัยพลังมหาเทพ เนื่องจากเป็นความจริงที่ว่าหนามนี้เป็นส่วนหนึ่งของอาวุธมหาเทพ  พวกมันไม่ได้แฝงไว้ด้วยเคล็ดลึกลับ

การโจมตีที่ไม่ได้แฝงด้วยพลังเคล็ดลึกลับเทียบพลังฟาดของคทาแต่ละครั้งแล้วนับว่าอ่อนแอมาก  แต่แม้ว่าหนามเหล่านั้นจะอ่อนแอมาก  แต่ก็ยังเพียงพอทำให้ร่างของลินลี่ย์เต็มไปด้วยบาดแผล

 “อยู่ในระยะไกลเพียงพอแล้ว”  ลินลี่ย์ชำเลืองมองแม็กนัสทางหางตา

 “ลินลี่ย์!  พลังป้องกันของร่างเจ้าแข็งแกร่งมากจริงๆ  ในบรรดาผู้บัญชาการทั้งหมด ร่างของพวกเขาไม่สามารถรับหนามแหลมข้าได้เมื่อถูกยิง และพวกเขาจะตาย  อย่างไรก็ตามด้วยบาดแผลมากมายบนร่างเจ้า แม้แต่พลังป้องกันร่างกายของเจ้าก็จะอ่อนแอลงเรื่อยๆ  เจ้าไม่มีทางทนได้”  โอมานแค่นเสียง

การต่อสู้จำเป็นต้องใช้ร่างกาย

คงเป็นเรื่องที่แปลกถ้าร่างกายของคนผู้หนึ่งไม่ได้อ่อนแอเพราะบาดแผลเป็นร้อย

 “ครืน...”  โอมานกระแทกลงอย่างรุนแรง

การโจมตีด้วยคทาหนามนี้ดูเหมือนจะทรงพลัง  และขณะที่ฟาดออกมานั้นเกิดรอยฉีกแยกในมิติพื้นที่

 “ตอนนี้แหละ!”  ลินลี่ย์แทงกระบี่ออกมาอีกครั้ง

หน้าของโอมานเปลี่ยนไป  เขาเห็นได้ชัดว่ามีรังสีดำ 108 สายของพลังมหาเทพวิถีทำลายล้างกวาดผ่านเขาและหุ้มร่างเขาไว้ทันที  แรงดึงดูดที่ทรงพลังกดใส่ร่างของเขาจากทุกตำแหน่งและแรงบีบอัดที่ทรงพลังทำให้เขารู้สึกทุกข์ทรมาน

และในขณะนั้นเองกระบี่ของลินลี่ย์ก็แทงเข้ามาถึง

 “อ๋า!”  ประกายหวาดผวาปรากฏในดวงตาของโอมาน “ไม่....”  ภายใต้แรงบีบอัดอย่างหนัก คทาหนามของเขาไม่สามารถป้องกันได้ทันเวลา “ควั่บ” “ควั่บ”  ควั่บ”

หนามแหลมปริมาณที่มากยิงออกมาจากคทาทันที  ในช่วงเวลาวิกฤตินั้น หนามแหลมเหล่านั้นกระแทกใส่กระบี่เงาลวงทำให้วิถีกระบี่เบี่ยงเบนเล็กน้อยและตัดหูของโอมานออกมา

 “แคล้ง!”  และขณะที่พลังโจมตีสูญเสียสมดุล ทำให้คทาหนามกระแทกใส่กระบี่เงาลวง

 “ตอนนี้เลย!”

สายตาของลินลี่ย์คมกล้า และเขารั้งกระบี่กลับคืนขณะที่ร่างของเขาดำดินทันที

 “ข้าเกือบจบสิ้นเสียแล้ว  ลินลี่ย์ผู้นี้ยังมีไม้ตายก้นหีบเหลืออยู่”  โอมานหวาดผวา หลั่งเหงื่อเยียบเย็นเต็มหลัง  กระบี่ที่ฟันผ่านหูของเขา เขารู้สึกได้ชัดเจนขณะกระบี่ฟันผ่าน  แต่เขาตั้งหลักโดยเร็ว  “ลินลี่ย์...เขาหนีไปแล้วหรือ?”

 “หนี?”

แม็กนัสมองดูการสู้รบ  สีหน้าของเขาถึงกับเปลี่ยนไป และเขาไม่ได้ให้ความสนใจรีสเจมมากอีกต่อไป เขารั้งแส้เงินยาวกลับคืน ร่างของเขากลายเป็นควันสีฟ้าจางขณะที่เขาพุ่งตัวไปข้างหน้า  ขณะนั้นรีสเจมตระหนักได้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้น แม็กนัสบินไปไกลแล้ว  แต่บีบีตอนนี้ขวางอยู่ในเส้นทาง

 “อย่านึกว่าจะไล่ตามพี่ใหญ่ข้าได้เลย”  บีบีคำรามโกรธเกรี้ยวในใจและบุกเข้าหาแม็กนัส  เขารอดูจนกระทั่งแม็กนัสมาทางตำแหน่งของลินลี่ย์

 “บัดซบ!”

แม็กนัสไม่หลบแต่ใช้แส้หวดใส่บีบี

 “เอ๊ะ?” แม็กนัสที่ต้องการจะไล่ตามด้วยความเร็วสูงพบว่าบีบีคว้าแส้ยาวไว้อย่างหนาแน่น  บีบีเหมือนกับจะเป็นบ้าไปแล้วขณะถลึงตามองแม็กนัส

 “เจ้าอยากตายนักหรือ?”  หน้าของแม็กนัสเย็นชาทันที

แส้สั่นสะท้านรุนแรง  ไม่ว่าบีบีจะคว้าจับไว้หนาแน่นเพียงใด แต่เขาก็ยังถูกกระแทกจนกระเด็น  แต่บีบีก็ถ่วงเวลาให้ลินลี่ย์ได้สำเร็จ

 “เขาหนีจากการไล่ล่าของข้าได้หรือ?  เขาหลบหนีพ้นจากสำนึกเทพข้าได้จริงๆ”  แม็กนัสหัวเราะอย่างเยือกเย็น  “ดูเหมือนข้าต้องใช้พลังมหาเทพบ้าง”