เล่ม 20 มงกุฎปริศนา - ตอนที่ 1 พ่อกับลูก

เล่ม 20 มงกุฎปริศนา - ตอนที่ 1 พ่อกับลูก

ฮ็อคน้ำตาคลอ  ร่างของเขาสั่นเพราะความตื่นเต้นขณะที่เขามองดูบุรุษหนุ่มที่เขารู้สึกคุ้นเคยนี้

เขามองดูคิ้ว  ดวงตาทั้งสอง... จมูกนั้น...

 

ขณะเดียวกัน เขาเปรียบเทียบกับความทรงที่เขามีต่อลินลี่ย์ในวัยเด็ก

 “ลินลี่ย์, ลูก... ลูกจริงๆ หรือนั่น?”  เสียงของฮ็อกแหบแห้ง และตาของเขาแดง

 “ข้าเองท่านพ่อ  เป็นข้าจริงๆ!”  ลินลี่ย์ใจร้อนต้องการจะพิสูจน์ตนเอง  “ท่านพ่อ,  ท่านจำได้ไหม เมื่อตอนที่เราอยู่ในหอบรรพบุรุษของเรา ท่านบอกให้ข้าแสดงความเคารพบรรพบุรุษตระกูลของเรา?  ท่านยังจำได้ไหมเมื่อตอนที่ท่านทดสอบเลือดมังกรในสายเลือดของข้า?  และ..ข้าบอกว่าข้ามีสหายที่ดีอยู่สามคนที่สถาบัน  พวกเขาอยู่ที่นี่สองคน!”

ลินลี่ย์ชี้ไปที่เยลที่อยู่ใกล้ๆ  “ดูสิ, นั่นคือเยลแห่งหอการค้าดอว์สัน  และนั่นจอร์จแห่งจักรวรรดิยูลาน!”

 “และข้าด้วย!”  บีบีเหาะขึ้นมาด้วยและมองดูฮ็อค  “ลุงฮ็อค! จำข้าได้ไหม?  ข้าคือหนูเงาน้อยตัวนั้น”  ขณะที่พูดร่างของบีบีกระพริบและเปลี่ยนไปเป็นหนูเงาน้อยกระโดดขึ้นไปอยู่บนไหล่ของลินลี่ย์และพูดด้วยภาษามนุษย์ “เป็นพี่ใหญ่ที่เลี้ยงดูแลข้า!”

ฮ็อกพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 “ท่านพ่อ, ดูสิ,  แหวนมังกรขนด!  พ่อรู้เรื่องแหวนหรือเปล่า?”  ลินลี่ย์เหยียดมือแสดงแหวน

ฮ็อกได้ยินเช่นนี้ก็เริ่มร้องไห้ด้วยความปิติ  “ใช่แล้ว ใช่แล้ว!”  เขาอดเอื้อมไปที่ลินลี่ย์และรั้งเขาเข้ามากอดไว้ไม่ได้  เขาลูบหลังลินลี่ย์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า  “ฮ่าฮ่า เป็นลูกจริงๆ ลินลี่ย์ นี่ยอดเยี่ยมดีจริงๆ  ฮ่าฮ่า มันดีจริงๆ”  ฮ็อกตื่นเต้นจนพูดซ้ำๆ

เขาตายไปแล้ว จากนั้นถูกเปลี่ยนไปเป็นภูตผี  เขาใช้เวลาสองพันกว่าปีในฐานะภูตผี จากนั้นจู่ๆ เขาก็ได้รับความทรงจำคืนและถูกนำมาที่นี่

และจากนั้น ลูกชายของเขาจู่ๆ ก็ปรากฏตัวอยู่ต่อหน้าเขา

เขาจะไม่ตื่นเต้น ไม่มีความสุขได้ยังไง?

 “ท่านพ่อ มาเถอะ เขาไปข้างในกัน ไปสนทนากันข้างใน”  ลินลี่ย์ปาดน้ำตา จากนั้นจูงมือพาบิดาเขาบินเข้าไปที่ด้านหลังโรงแรมสิ้นหวัง

สามารถพบเห็นบิดาของเขานับเป็นความน่ายินดีเหนือความยินดีและตื่นเต้นยิ่งกว่าตอนที่ลินลี่ย์พบว่าเขากลายเป็นพวกวิญญาณกลายสภาพ  ลินลี่ย์รู้สึกเหมือนกับว่าเขากลับไปเป็นเด็ก  เมื่อเขาเรียนรู้เรื่องวัฒนธรรมและเรื่องอื่นๆ จากบิดาของเขา  เมื่อใดก็ตามที่เขาทำได้ไม่ดี เขาจะถูกบิดาใช้มือตี  ตอนนั้นเขารู้สึกว่าเจ็บปวดมาก  แต่พอนึกย้อนกลับตอนนี้เขากลับรู้สึกอบอุ่นใจ

ความตายของบิดาของเขาทำให้ลินลี่ย์จมดิ่งอยู่กับความมืดมิด  เขายินดีสละทุกอย่างเพื่อแก้แค้น

แต่ตอนนี้...

ทุกอย่างดีขึ้น!

ภายในห้อง

คนกลุ่มหนึ่งนั่งล้อมโต๊ะสองตัว  ขณะที่ฮ็อกยังรู้สึกสับสนไปหมด  เขารีบถามลินลี่ย์  “ลินลี่ย์, เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่?  ก่อนนั้นข้ายังเป็นอัศวินดำระดับเซียน  แล้วจู่ๆ ก็ได้รับความทรงจำคืนมาและถูกนำตัวมาที่นี่ แล้วก็พบกับเจ้า?”

ฮ็อกไม่เคยได้ยินว่าภูตผีจะได้รับความทรงจำคืน

 “พี่ใหญ่ขอให้มหาเทพช่วย”  บีบีหัวเราะ

 “ฮ่าฮ่า” ดิ๊กซี่ที่อยู่ใกล้ๆ ถอนหายใจ จากนั้นกล่าว “ลุงฮ็อก ในช่วงสองพันปีที่ผ่านมาลินลี่ย์ไปไกลเกินกว่าจะเป็นนักเรียนอัจฉริยะของสถาบันเอินส์  เขาเป็นยอดฝีมือผู้ยืนอยู่ในจุดสูงสุดของยมโลก แดนนรกและพิภพระดับสูงอื่นๆ  เป็นเขานั่นเองที่ขอให้มหาเทพช่วยฟื้นฟูความทรงจำและส่งคนไปรับเราแล้วนำมาที่นี่  ข้า เยลและจอร์จ เราทุกคนถูกยอดฝีมือระดับภูตเจ็ดดาวพากลับมา”

 “เขาขอให้มหาเทพตามหาเรา และยังจัดคนไปพาพวกเรามาด้วยหรือ?”

ฮ็อกอดมองลูกชายของเขาที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาไม่ได้  ในทวีปยูลาน ฮ็อกรู้ว่าลูกชายของเขามีศักยภาพ  แต่ฮ็อกแค่เชื่อว่าลินลี่ย์จะกลายเป็นจอมเวทได้สักวัน หรือบางทีอาจนำมรดกของตระกูลกลับมาได้  แต่..ขอความช่วยเหลือจากมหาเทพ? ฮ็อกรู้สึกว่าแค่คิดก็เวียนหัวเสียแล้ว

 “ลินลี่ย์, มันเป็นยังไงกันลูก...”  ฮ็อกไม่รู้จะถามอะไร

ถามเกี่ยวกับระดับพลังของลูกชายเขา?  ลูกชายของเขาทำเรื่องอย่างนี้มากี่ปีแล้ว?

 “พี่ใหญ่เป็นเทพพารากอน”  บีบีพูดด้วยความภูมิใจ  เยลและคนอื่นๆ ที่อยู่ใกล้ๆ พอผ่านไปสองสามปีก็ได้ทราบเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน

 “เทพพารากอนคืออะไร?”  ฮ็อกถาม

บีบีสะดุ้ง

ก่อนหน้านี้เยลและบิดามารดาของบีบีก็ยังไม่รู้ว่าพารากอนหมายถึงอะไร  เพียงแต่หลังจากได้ฟังคำอธิบายพวกเขาจึงเข้าใจ  มารดาบีบีในชุดสีม่วงพูดพลางหัวเราะ “ฮ็อก! การได้เป็นเทพพารากอนก็หมายความว่า..ในบรรดาเหล่าเทพทั้งหมดลูกชายของท่านไม่มีใครเทียบได้!  แม้แต่มหาเทพก็ยังยินดีเชิญเขาไปเป็นทูตให้พวกเขา”

 “ในบรรดาเหล่าเทพ ไม่มีใครเทียบเขาได้?”  ฮ็อกกระพริบตาปริบๆ และหันไปมองลินลี่ย์ด้วยความประหลาดใจ

ฮ็อกมีความรู้สึกว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ เมื่อได้เห็นลินลี่ย์ ได้ยินได้ฟังเรื่องราวหลายอย่างนี้ล้วนแต่เป็นความฝันทั้งนั้น

ปฏิกิริยาของฮ็อกเป็นสิ่งที่ทุกคนคิดไว้แล้ว  เมื่อเยลและจอร์จถามเรื่องความสามารถของลินลี่ย์  หลังจากพวกเขาได้รับคำตอบที่ชัดเจน  พวกเขาตะลึงอยู่นาน  ทุกคนรู้จำนวนเทพที่มีในยมโลกและแดนนรก  ซึ่งสามารถนับได้เป็นล้านๆ

มีเทพอยู่นับไม่ถ้วนในพิภพจักรวาล เทพต้องทรงพลังน่ากลัวขนาดไหนถึงจะไปยืนอยู่ยอดบนสุดของปิรามิดได้?

ฮ็อกมีประสบการณ์ชีวิตถึงสองพันปีในแดนภูตผี  และความอดกลั้นทางจิตของเขาตอนนี้ยิ่งใหญ่กว่าแต่ก่อนมาก  เขารู้สึกตัวได้อย่างรวดเร็ว และตาของเขาเป็นประกายขณะที่เขารีบถาม  “ลินลี่ย์, ความตายของมารดาเจ้า  เป็นเพราะดยุคแพตเตอร์สันแห่งเฟนไล..เจ้าแก้แค้นได้หรือยัง?”

 “เขาตายแล้ว  ข้าฆ่าเขาด้วยตัวเอง”  ลินลี่ย์พูดอย่างจริงจัง

 “และคนที่อยู่เบื้องหลังเขาล่ะ?  เจ้าสืบเจอไหมว่าเป็นใคร?”  ฮ็อกรีบถาม

ฮ็อกพบว่าเบื้องหลังดยุคแพ็ตเตอร์สัน ยังมีอีกคนหนึ่งที่ควบคุมเรื่องราวอยู่หลังฉาก  อย่างไรก็ตามเขาถูกโจมตีและไล่ล่าจากกองกำลังของแพ็ตเตอร์สันก่อนที่เขาจะพบเจอว่าเป็นใคร และจากนั้นฮ็อกก็ตาย

 “ข้าทราบ  คนที่อยู่เบื้องหลังก็คือเคลย์กษัตริย์แห่งเฟนไล”  ลินลี่ย์พยักหน้า  “หลังจากนั้นต่อมาข้าได้ฆ่าเขาที่เมืองเฮส!”

 “เป็นราชาเคลย์หรือ?”  ฮ็อกตกตะลึง

 “แม้ว่าข้าฆ่าเคลย์ไปแล้ว  แต่เรื่องนี้ยังคงไม่จบ  ท่านแม่ถูกเคลย์ส่งตัวไปให้ศาสนจักรเจิดจรัส  เป็นศาสนจักรเจิดจรัสที่ฆ่าท่านแม่  จากนั้นบูชายัญวิญญาณท่านแม่แก่ประมุขมหาเทพแห่งแสง”  เสียงของลินลี่ย์เบามาก  ลินลี่ย์ยังคงเกลียดชังต่อศาสนจักรเจิดจรัสเป็นอย่างมาก  อาจกล่าวได้ว่าเดลิน โคเวิร์ทตายเพราะศาสนจักรเจิดจรัส

ฮ็อกเมื่อได้ยินเช่นนี้รู้สึกโกรธ  รัศมีที่น่ากลัวรวมอยู่ที่หน้าของเขา  และเขาพูดเสียงเบา  “แล้วศาสนจักรเจิดจรัสเล่า?”

 “หลังจากนั้นข้าทำลายศาสนจักรเจิดจรัสขุดรากถอนโคนพวกเขา”  ลินลี่ย์พูดต่อ

ฮ็อกตกใจมองดูลูกชายของเขา  ในทวีปยูลาน ศาสนจักรเจิดจรัสเป็นองค์กรขนาดใหญ่  และฮ็อกยังรู้ว่าคิดตามหลักการ เนื่องจากตอนนี้ลูกชายของเขามีพลังสูงสุด นับว่าสมเหตุสมผลกับในอดีต ที่สามารถขุดรากถอนโคนศาสนจักรเจิดจรัสได้

 “ทุกอย่างได้รับการคลี่คลายแล้ว!”  ฮ็อกถอนหายใจยาว  จากนั้นส่ายศีรษะและหัวเราะเยาะตนเอง  “ข้าดื้อรั้นยืนกรานเกินไป  เป็นเวลาสองพันปีแล้ว  แต่ข้าก็ยังไม่สามารถลืมเรื่องเหล่านี้  คิดเรื่องนี้ต่อไปจะมีประโยชน์อะไร?  ลีน่าตายมานานแล้ว”

 “ท่านพ่อ, ท่านแม่ยังไม่ตายอย่างแท้จริง”  ลินลี่ย์กล่าว

 “เอ๊ะ?”  ตาของฮ็อกเป็นประกายทันที  และเขามีพลังขณะที่เขาจ้องมองลินลี่ย์ด้วยดวงตาเปี่ยมความหวัง

ลินลี่ย์พยักหน้าจริงจัง  “ท่านพ่อ  เมื่อท่านแม่ถูกฆ่า วิญญาณของนางถูกใช้บูชายัญให้กับมหาเทพเจิดจรัส  ตอนนี้นางเป็นหนึ่งในเทวทูตของโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์!  เพียงแต่วิญญาณที่ถูกเปลี่ยนไปเป็นเทวทูตจะภักดีต่อมหาเทพแห่งแสง.. จะช่วยท่านแม่ให้ได้รับอิสระและพานางมาอยู่กับเราด้วยกันคงเป็นเรื่องที่ยากลำบากมาก”

 “เจ้า..แม้แต่เจ้าก็ยังทำไม่ได้หรือ?”  ฮ็อกรีบถาม

ปัจจุบันนี้เท่าที่ฮ็อกเห็น เนื่องจากว่าลูกชายของเขาเป็นหนึ่งในเทพที่ทรงพลังที่สุดและว่าแม้แต่มหาเทพก็ยังทะเลาะกันได้เพื่อเอาลินลี่ย์ไปเป็นทูตให้พวกเขา  สถานะของลูกชายของเขาน่าจะเพียงพอให้เทวทูตตนหนึ่งถูกปล่อยเป็นอิสระได้  ฮ็อกรู้สึกว่านี่ไม่ควรจะเป็นเรื่องยาก

 “ข้าไม่มีความมั่นใจว่าจะทำเช่นนั้นได้”  ลินลี่ย์ส่ายหน้า

บีบีที่อยู่ใกล้พูดพลางมีสีหน้าสลด “พระยายมราชบอกว่า ต่อให้นางไปพูดเรื่องนี้กับประมุขมหาเทพแห่งแสงด้วยตัวเองก็ยังจะไม่สำเร็จเลย  แม้แต่พระยายมราชก็ยังทำเรื่องนี้ไม่สำเร็จ... โอกาสของพี่ใหญ่จะทำได้สำเร็จก็ยิ่งต่ำมากๆ”  บีบีไม่มั่นใจกับลินลี่ย์เหมือนกัน

ลินลี่ย์เองก็ค่อนข้างรู้สึกผิดกับเรื่องนี้!

 “ฮ่าฮ่า, ช่างเถอะ” ฮ็อกถอนหายใจยาว จากนั้นหัวเราะ  “ลินลี่ย์! เราควรขอบคุณสวรรค์ที่เมตตาเราสองคนพ่อลูกให้ได้พบกันอีก  จะหวังให้แม่เจ้ากลับมาอยู่ด้วยกัน?  นั่นเป็นแค่ความหวังที่ว่างเปล่า  ไม่ต้องกังวล นั่นมีแต่จะหาเรื่องยุ่งยากเสียเปล่าๆ”

 “ท่านพ่อ...” ลินลี่ย์มองดูบิดาของเขา ด้วยความประหลาดใจ

จากจดหมายฉบับสุดท้ายที่บิดาเขียนบอกเขาไว้ก่อนตาย  ลินลี่ย์เข้าใจว่าบิดาของเขารักมารดาของเขามากเพียงไหน  บิดาของเขายินดีตายเพื่อนาง  ทำไมตอนนี้เขาถึงได้ยินดียกเลิกความตั้งใจง่ายๆ เสียเล่า?

 “ลืมเสียเถอะ ทุกอย่างในโลกจะสมบูรณ์พร้อมตามที่เราต้องการได้อย่างไร?”  ฮ็อกพูดและหัวเราะเบาๆ

วันนั้นฮ็อก ลินลี่ย์ เยล จอร์จและคนอื่นๆ เริ่มพูดคุยถึงประเด็นในเรื่องต่างๆ ที่เกิดขึ้นในบ้านเกิดของเขา  หลังจากนั้นฮ็อกเริ่มพูดคุยถึงชีวิตของเขาในฐานะที่เป็นภูตผี  ขณะที่ลินลี่ย์พูดคุยประสบการณ์สามพันกว่าปีที่ผ่านมาของเขา  ตอนนี้ฮ็อกเข้าใจแล้วว่าลินลี่ย์ต้องเดินทางผจญภัยมามากมายเพียงไหน  เขารู้สึกห่วงใยในแต่ละครั้งที่เขาได้ยินลินลี่ย์เล่าประสบการณ์อันตรายของเขา  แต่ขณะเดียวกันความรู้สึกภูมิใจเอ่อท้นอยู่ในใจของเขา

ที่หน้าโรงแรมสิ้นหวัง กลุ่มของลินลี่ย์กำลังเตรียมตัวออกเดินทาง

 “รอเดี๋ยว, ข้าจะกลับเข้าไปสักเดี๋ยว”  ลินลี่ย์พูดกับบิดาและสหายของเขา  จากนั้นเดินไปที่บ่อที่อยู่กลางสนามหญ้าใกล้โรงแรม  ที่ข้างบ่อมีสตรีงามผมแดงกำลังนั่งตกปลาอย่างสบายอารมณ์  คนอื่นไม่รู้ว่าสตรีผมแดงแท้จริงแล้วเป็นใคร  แต่ลินลี่ย์รู้

นางชอบมองดูยอดฝีมือยมโลกคนแล้วคนเล่ามาไล่ล่าตามหาผลสิ้นหวัง จากนั้นก็ตาย  นางคือพระยายมราชประมุขมหาเทพแห่งแดนยมโลก

นางวางคันเบ็ดไว้ข้างตัวแหละหันหน้ามองดูลินลี่ย์  “อะไรกัน, เจ้าจะไปแล้วหรือ?”

ลินลี่ย์สังเกตได้ว่าพื้นที่โดยรอบดูบิดเบือน  พระยายมราชสร้างม่านพลังมิติไว้ ป้องกันไม่ให้คนอื่นได้ยินคำพูดของพวกเขา  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจกับพลังที่น่ากลัวของพระยายมราช จากนั้นตอบ  “ถูกแล้ว ท่านมหาเทพ, หกคนที่ข้ารอคอยมาถึงแล้ว ขอบคุณมหาเทพ  ข้ารบกวนท่านเหลือเกินในช่วงเวลาที่ผ่านมานี้”

สตรีผมแดงเผยอยิ้มเล็กน้อยมองเห็นฟันที่ขาวราวไข่มุกของนาง  “ครั้งแรกที่ข้าพบเจ้า เจ้ายังเป็นแค่นักสู้ตัวน้อยที่เพิ่งจะถึงระดับผู้บัญชาการเท่านั้น  แต่พริบตาเดียวเจ้ากลายเป็นเทพพารากอนไปแล้ว”

 “มหาเทพ มีเรื่องสุดท้ายที่ข้าอยากจะขอความช่วยเหลือจากท่าน”  ลินลี่ย์ลังเลเล็กน้อย จากนั้นพูดออกมา

 “เจ้านี่เรื่องมากจริงๆ  ว่าไป”  ช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาลินลี่ย์มักพบกับพระยายมราชในบริเวณโรงแรมสิ้นหวังบ่อยขึ้น  ดังนั้นความสัมพันธ์ของพวกเขาดีขึ้นมากมาย

 “ท่านมหาเทพ ข้าต้องการหาตัวภูตเจ็ดดาวชื่อว่า ‘โอดิน’  ข้าไม่รู้ว่าท่านจะมีวิธีใดทำเรื่องนี้ให้สำเร็จได้?”  ลินลี่ย์ถามอย่างคาดหวัง  ระหว่างช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ เยลต้องการตามหาโอดินอยู่เสมอ  แต่น่าเสียดายยมโลกกว้างใหญ่ไพศาลยิ่งนัก แม้ลินลี่ย์จะทรงพลังก็ตาม แต่การตามหาโอดินนั้นเท่ากับงมเข็มในมหาสมุทร

 “หาภูตเจ็ดดาว?  โอดิน?”  สตรีผมแดงขมวดคิ้วเล็กน้อย  นางอดแค่นเสียงเบาๆ ไม่ได้  “เจ้านึกว่าข้าเบื่อจนไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้ทำแล้วใช่ไหม?  ข้าไม่รู้ว่ารัศมีที่โอดินที่เจ้าพูดถึงนี้เป็นแบบไหน ทั้งหมดที่เจ้าบอกข้าก็คือชื่อ แล้วข้าจะตามหาเขาให้เจ้าได้ยังไง?  เว้นแต่ เขาเคยเป็นภูตผีมาแล้ว  ถ้าอย่างนั้นข้าจึงจะใช้หัวใจยมโลกช่วยตามหาเขาให้ได้  ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีทาง”

ลินลี่ย์ได้แต่เพียงหัวเราะอย่างเก้อเขิน

เป็นเรื่องยากกับการตามหาคนจากข้อมูลชื่อที่มี  ความจริงเป็นเรื่องยากลินลี่ย์จะต้องมารบกวนพระยายมราชด้วยเรื่องเช่นนี้  ลินลี่ย์คิดว่าหัวใจยมโลกจะสามารถตามหาเขาได้  แต่เท่าที่ได้ยินมีแต่คนที่เคยเป็นภูตผีเท่านั้นจึงจะใช้หัวใจยมโลกหาตัวได้พบ

 “จะตามหาคนผู้หนึ่งไม่น่าจะเป็นเรื่องยากเกินไป  ด้วยสถานะของเจ้าในปัจจุบันนี้”  สตรีผมแดงหัวเราะเบาๆ  “แค่ไปที่ปราสาทภูตและมอบหมายภารกิจ  บอกว่าเจ้าต้องการตามหาภูตเจ็ดดาวชื่อโอดิน  ภารกิจที่ลินลี่ย์เจ้าเป็นคนสั่ง?  ข้าคิดว่าจะต้องมีผู้บัญชาการและเจ้าแคว้นแย่งกันชิงโอกาสนี้แน่นอน”

บางทีเทพชั้นสูงธรรมดาอาจจะได้ยินชื่อลินลี่ย์  แต่ในหมู่ผู้บัญชาการและเจ้าแคว้น ภายในรอบพันปีพวกเขาทุกคนน่าจะได้รับรู้ชื่อนี้

จากนั้นสตรีผมแดงหันกลับไปตกปลาต่อ  “พอเถอะ,  ตอนนี้เจ้าไปได้แล้ว!”

 “ขอบคุณ, มหาเทพ”  ลินลี่ย์คำนับเล็กน้อย จากนั้นหันกายจากมา

 “ไปกันเถอะ เราจะไปที่ภูเขาภูตศักดิ์สิทธิ์!”  ลินลี่ย์ยิ้มให้บิดาและสหายของเขา จากนั้นปล่อยอสูรโลหะขนาดใหญ่  มันลอยนิ่งกับที่ในกลางอากาศ และจากนั้นยอดฝีมือกลุ่มนี้เข้าไปในห้องโดยสาร  ชั่ววับเดียวอสูรโลหะกลายเป็นจุดแสงหายลับไปในขอบฟ้า