เล่ม 20 มงกุฎปริศนา - ตอนที่ 11 เจ้าแคว้นสกายเมาท์

เล่ม 20 มงกุฎปริศนา - ตอนที่ 11 เจ้าแคว้นสกายเมาท์

อสูรโลหะรูปกระบี่สีดำเร่งบินผ่านท้องฟ้าของแดนนรก

ภายในอสูรโลหะ กลุ่มของลินลี่ย์ห้าคนนั่งล้อมโต๊ะ

 

 “ลินลี่ย์! เหตุผลที่ไดอาน่ากับข้าได้อยู่ร่วมกันอีกครั้งเป็นเพราะความช่วยเหลือจากเจ้าทั้งหมด ขอบคุณจริงๆ”  โอลิเวอร์ชูแก้วเหล้า จากนั้นดื่ม

 “ฮ่าฮ่า...”  บีบีที่อยู่ใกล้หัวเราะลั่น  “โอลิเวอร์! ระหว่างทางมาแคว้นสกายเมาท์ข้าไม่เคยเห็นเจ้ายิ้มเลยสักครั้ง  ถึงเจ้าจะยิ้ม แต่ดูเหมือนเป็นการฝืนยิ้ม  แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า..เจ้ายิ้มกว้างมากจนตาตี่ไปหมดแล้ว”  บีบีตั้งใจหยอกล้อเขา

โอลิเวอร์เมื่อได้ยินเช่นนี้ ก็แค่หัวเราะและมองดูไดอานาที่อยู่ใกล้ๆ  สองสามีภรรยามองดูกัน ราวกับมีชีวิตคู่ที่หวานชื่น

ลินลี่ย์มองเห็นภาพนี้อดหัวเราะไม่ได้ แต่จู่ๆ เขาขมวดคิ้ว

 “น่ารำคาญ!”  บีบีบ่นพึมพำเหยียดหยาม

โอลิเวอร์ที่อยู่ในอารมณ์ที่ดีแค่หัวเราะ  “อย่าไปใส่ใจพวกเขาเลย  อสูรโลหะของเรากำลังบินอยู่ในอากาศ  และแดนนรกก็เต็มไปด้วยกลุ่มโจรนับไม่ถ้วน เป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะใช้สำนึกเทพเพื่อตรวจสอบเรา  แม้ว่าพวกเขาจะค่อนข้างน่ารำคาญ  แต่ก็ไม่มีอะไรที่เราทำได้  อะไรกัน.. จะให้เราออกไปลงโทษพวกเขาทีละคนๆ หรือไง?”

ขณะนี้สำนึกเทพกวาดผ่านเข้ามาในอสูรโลหะ

แดนนรกมีกลุ่มโจรมากมายนับไม่ถ้วน  แม้ว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นบ่อย  แต่ละครั้งที่มีการสอดแนมผ่านสำนึกเทพ  ทุกคนก็ยังรู้สึกอึดอัดอยู่ดี

 “ฮึ่ม..พวกโจรทั้งหมดกล้าสอดแนมเราหรือ  เมื่อพบว่าเราเป็นเทพชั้นสูงพวกเขาไม่กล้ารบกวนเราต่อไป”  บีบีพูดอย่างเหยียดหยาม

 “โอลิเวอร์”  ลินลี่ย์กล่าว  “อีกไกลเท่าไหร่กว่าเราจะไปถึงที่ๆ เจ้าพูดถึง?”  การเดินทางของพวกเขาเที่ยวนี้ก็คือไปยังที่ๆ เลยาลูกชายคนโตของโอลิเวอร์ตาย  ลูกชายของนางตาย แต่ไดอาน่ายังต้องไปดูหลุมศพเขา  ถ้านางไม่ไปนางจะรู้สึกสบายใจได้ยังไง?

โอลิเวอร์ถอนหายใจ  “อีกไม่นาน เนื่องจากความเร็วของอสูรโลหะที่เจ้าควบคุมการบินอยู่นั้น ลินลี่ย์ เป็นไปได้ว่าในอีกราวๆ ห้าหรือหกวัน เราก็คงจะไปถึง  ลินลี่ย์..เมื่อถึงเวลา ช่วยลดระดับความเร็วลงด้วย  ข้าต้องการดูเหมือนกัน เนื่องจากข้าจำเป็นต้องยืนยันตำแหน่ง  ที่นั่นเป็นพื้นที่ภูเขา”

 “ไม่ต้องห่วง เรารีบมาจนถึงแคว้นสกายเมาท์  แต่ไม่จำเป็นที่เราจะต้องรีบกลับ”  ลินลี่ย์หัวเราะอย่างเยือกเย็น

ลินลี่ย์ตั้งใจจะไปโลกธาตุแสงศักดิ์สิทธิ์  แต่หลังจากเบรุตจัดการส่งข้อความนั้นให้เขา  ลินลี่ย์ยกเลิกความตั้งใจชั่วคราว

ภายในเทือกเขาที่กว้างใหญ่ไพศาล  มีร่างคนสองคนยืนอยู่บนยอดเขา

 “อสูรโลหะรูปกระบี่สีดำ มีคนอยู่ข้างในห้าคน คนหนึ่งเป็นเซียน ใช่แล้วเพิ่งจะบินผ่านไปนี่เอง”  บุรุษคนหนึ่งในนั้นมีผมสั้นสีทอง จ้องมองไปยังทิศทางที่อสูรโลหะบินผ่าน   บุรุษหนุ่มหัวโล้นที่อยู่ข้างเขาหัวเราะ  “นี่ตรงกับรายงานที่ส่งมาให้เราผ่านหน่วยสื่อสารก่อนนั้น  อย่างไรก็ตามอสูรโลหะนี้บินเร็วมาก  รายงานครั้งล่าสุดมาจากที่ห่างออกไปหลายสิบล้านกิโลเมตร  เวลาห่างกันสองวันนับแต่ได้รับรายงาน  โดยทั่วไปก็หมายความว่าเดินทางได้วันละราวๆ สิบล้านกิโลเมตร”

ความเร็วขนาดนี้น่าตื่นตะลึงจริงๆ

ที่สำคัญอสูรโลหะทั้งหมดแค่เดินทางได้วันละล้านกิโลเมตรก็น่าประทับใจมากแล้ว

พวกเขาไม่รู้อะไร...ว่าความเร็วในการเดินทางวันละสิบล้านกิโลเมตรนั้น ลินลี่ย์ไม่ได้ใช้พลังเต็มที่  นอกจากนี้อสูรโลหะก็เป็นชนิดธรรมดา  ไม่ใช่ระดับสูง

 “ด้วยระดับความเร็วในการเคลื่อนที่ อสูรโลหะนี้จะต้องมีคุณภาพระดับสูง  นอกจากนี้คนควบคุมต้องเป็นยอดฝีมือที่ทรงพลัง”  หน่วยข่าวกรองได้ข้อสรุป

ขณะที่ติดตามความเคลื่อนไหวของลินลี่ย์ พวกเขารายงานกลับไปที่ศูนย์บัญชาการใหญ่ทันที

ศูนย์บัญชาการใหญ่ของพวกเขาแจ้งข้อมูลนี้ส่งไปยังด่านอื่นๆ

การเดินทางของลินลี่ย์ถูกติดตาม

อสูรโลหะสีดำรูปเคียวยมทูตลอยอยู่ในอากาศเหนือเทือกเขา

ภายในอสูรโลหะ

เจ้าแคว้นสกายเมาท์ผมดำกำลังยืนอยู่ข้างหน้าจ้องมองข้างหน้าผ่านโลหะใส  มีคนสามคนคยืนนนอบน้อมอยู่ด้านข้างเขา  หนึ่งในนั้นเป็นบุรุษคิ้วขาว

 “หืม?  เกี่ยวกับข้อสรุปของเจ้า เจ้าบอกว่ากลุ่มนี้น่าจะผ่านตำแหน่งนี้ไปแล้วไม่ใช่หรือ?”  เจ้าแคว้นพูดเย็นชา

หนึ่งในบุรุษสามคนที่อยู่ข้างเขา ผู้อาวุโสผมขาวคนหนึ่งคำนับและกล่าว  “ท่านเจ้าแคว้น!  ตามเส้นทางที่คาดการณ์กันไว้ของคนกลุ่มนี้  พวกเขาควรจะผ่านไปยังตำแหน่งทิศทางนี้แน่  นอกจากนี้เมื่อไม่นานมานี้มีรายงานมาจากหน่วยข่าวกรองว่าอสูรโลหะก็มุ่งหน้าไปยังทิศทางนี้ด้วยเช่นกัน”

 “แต่ข้าไม่เห็นพวกเขา”  เจ้าแคว้นชำเลืองมองดูเขา

ผู้อาวุโสผมขาวอดสั่นสะท้านไม่ได้  จากนั้นรีบเรียนด้วยความเคารพ  “ท่านเจ้าแคว้นไม่ต้องเป็นห่วง  แม้ว่าพวกเขาจะเปลี่ยนแนวเดินทางอ้อมไปบ้างเล็กน้อย  แต่เนื่องจากหน่วยข่าวกรองของ เราจะต้องพบเจอพวกเขาได้แน่นอน”

 “ท่านเจ้าแคว้น”  ขณะนั้นเองบุรุษคิ้วขาวพูดขึ้นทันที

ลอร์ดเจ้าแคว้นอดมองดูเขาไม่ได้  และบุรุษคิ้วขาวรีบคำนับและกล่าว  “ท่านเจ้าแคว้น ข้าคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้เดี๋ยวนี้เอง”

 “พูดไป!”  เจ้าแคว้นพูดอย่างเยือกเย็น

 “ท่านเจ้าแคว้น...ในอดีต คุณชายโบนินส่งคนไปไล่ล่าตามฆ่าโอลิเวอร์นั่นและลูกทั้งสองคน  ตอนนั้นนักรบที่ถูกส่งออกไปเผชิญกับโอลิเวอร์ในพื้นที่ราวๆ สองสามแสนกิโลเมตรจากตำแหน่งนี้  ในการต่อสู้ครั้งนั้น นักรบเราตายกันหมด  อย่างไรก็ตามพวกเขาฆ่าลูกของโอลิเวอร์ได้คนหนึ่ง!  ตอนนี้พอไดอาน่าและโอลิเวอร์กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง เนื่องจากไดอาน่าไม่เคยไปเยี่ยมลูกชายที่ตายไป  ข้าคิดว่า...บางที่นางอาจจะไปตอนนี้ก็ได้?”  บุรุษคิ้วขาวกล่าว

ความจริงหลังจากลินลี่ย์และโอลิเวอร์ฆ่าโบนินแล้ว  ไดอาน่าพูดเรื่องความต้องการไปเยี่ยมที่ซึ่งลูกชายนางถูกฆ่า  แม้ว่าบุรุษคิ้วขาวและพวกทหารจะอยู่ห่างจากไดอาน่า  แต่พวกเขาก็สามารถฟังคำของนางออก

แต่บุรุษบุรุษคิ้วขาวก็ยังไม่เข้าใจ..ว่าถ้าเขารายงานข้อมูลนี้กับเจ้าแคว้นทันทีแล้วและพวกเขาไปจัดเตรียมกับดักไว้ที่นั่นเหมือนกับนายพรานเฝ้ารอกระต่ายให้มาติดกับ  และจากนั้นกลุ่มลินลี่ย์เปลี่ยนแผนไปด้วยเหตุผลบางอย่าง  ท่านเจ้าแคว้นบางทีอาจจะโกรธและฆ่าบุรุษคิ้วขาวทันทีหลังจากรอคอยอย่างไม่ได้อะไร!

อย่างไรก็ตามสำหรับเขาการนำเรื่องนี้ขื้นเสนอก็หมายความว่าเป็นการสร้างความดีความชอบครั้งใหญ่

เพื่อความก้าวหน้าในชีวิตของเขา  เขาต้องเลือกแนวทางนี้

 “เหรอ?”  เจ้าแคว้นได้ยินเช่นนี้ก็รู้สึกได้ว่าสมเหตุผลทันที

เมื่อบุตรของมารดาตาย  แน่นอนว่ามารดาจะต้องไปเยี่ยมเขาอีกครั้งหนึ่ง  นี่จึงจะสมเหตุสมผล

 “ดีมาก”  เจ้าแคว้นพยักหน้าให้บุรุษคิ้วขาวเล็กน้อย  “ตอนนี้เราไปที่ๆ ลูกของไดอาน่าตายกันเถอะ”

 “ข้าน้อยขออาสานำทาง”  บุรุษคิ้วขาวพูดด้วยความเคารพ

 “อืม”

เจ้าแคว้นพอใจกับความฉลาดของบุรุษคิ้วขาวเป็นอย่างดี  อสูรโลหะรูปเคียวมัจจุราชพุ่งแหวกอากาศทันที  มันเคลื่อนที่เหมือนกับเป็นมีดยักษ์ขณะที่บินไปยังตำแหน่งที่โอลิเวอร์ต่อสู้กับศัตรูของเขา

เทือกเขานิรนามแห่งนี้มีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาลและมียอดเขาและหุบเขาทอดตัวยาวเหยียดไปไกล

ความจริงเทือกเขาส่วนใหญ่ในแดนนรกใหญ่กว่าเทือกเขาอสูรวิเศษของทวีปยูลานมากมายนัก  และเทือกเขาเหล่านั้นมียอดฝีมืออาศัยอยู่มากมายเช่นกัน  แต่แน่นอนว่า ในสายตาของลินลี่ย์และโอลิเวอร์ พวกที่เรียกว่าเทียมเทพและเทพแท้ไม่มีความหมายอะไรเลยจริงๆ

ภายในหุบเขาแห่งหนึ่ง

มีทะสาบซึ่งมีน้ำสีดำแห่งหนึ่ง และที่ริมทะเลสาบมีหลุมศพที่สร้างจากหินสลักขนาดใหญ่

โอลิเวอร์ ไดอาน่าและเดยายืนอยู่ข้างหน้าหลุมศพนี้  ขณะที่ลินลี่ย์กับบีบียืนอยู่ด้านหนึ่ง

 “เลยาลูกแม่..” ไดอาน่าอดคุกเข่าหลั่งน้ำตาไม่ได้  เดยาเด็กหนุ่มผู้เย็นชา และทำตัวห่างเหินเริ่มร้องไห้เช่นกัน  ความตายของพี่ชายของเขาเป็นสิ่งที่สลักลึกอยู่ในความทรงจำของเขาอย่างเห็นได้ชัด

ลินลี่ย์และบีบีมองหน้ากันเอง  พวกเขาไม่สามารถทำอะไร ได้แต่เงียบอย่างเดียว

จากสัมพันธ์ของครอบครัวทั้งสามนี้  ลินลี่ย์รู้สึกได้ว่าพวกเขาสนิทสนมกันมากเพียงไหน  ไดอาน่ารักโอลิเวอร์และลูกๆ ของนางจริงๆ  “บางทีไดอาน่าคงไม่ชอบคนอย่างโบนิน และชอบมีบ้านที่อบอุ่นอ่อนโยนแบบนี้”  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ

โอลิเวอร์  ไดอาน่า โบนิน..เรื่องราวของพวกเขาเป็นโศกนาฏกรรมความรักอย่างแท้จริง

ร่างแยกที่ทรงพลังที่สุดของโบนินตาย  แต่เขาสาบานว่าจะทำลายไดอานาให้ได้

 “ด้วยความสามารถของโอลิเวอร์  ข้าไม่จำเป็นต้องห่วงเรื่องเขา”

ลินลี่ย์ทำอะไรไม่ได้จึงเดินไปที่ข้างทะเลสาบ และบีบีเดินตามเขาไปด้วย  บีบีส่งสำนึกเทพคุยด้วยสีหน้าสุดฝืน  “พี่ใหญ่,  ข้ารู้สึกหดหู่เหมือนกัน  ดูครอบครัวของโอลิเวอร์แล้วน่าเศร้าจริงๆ”

 “แค่รออยู่ตรงนี้ก็ได้”  ลินลี่ย์ส่งสำนึกเทพตอบ

พอเวลาผ่านไปครู่ใหญ่

 “ลินลี่ย์, ตอนนี้เราไม่เป็นไรแล้ว”  โอลิเวอร์พาภรรยาและบุตรเข้ามาหา  “ขอโทษด้วย เราทำให้พวกเจ้าต้องเสียเวลารอนาน  กลับแคว้นอินดิโกกันเถอะ”

 “ไม่เป็นไร”  ลินลี่ย์พยักหน้า

และจากนั้นลินลี่ย์ขมวดคิ้วและมองดูในท้องฟ้าไกลออกไป  เขาเห็นอสูรโลหะรูปเคียวมัจจุราชขนาดมหึมาบินเข้ามาด้วยความเร็วสูง ดูเหมือนกับมีดยักษ์ และบินตรงเข้ามาในหุบเขานี้ ไวมากจนทำให้ลมโดยรอบปั่นป่วน ต้นไม้และกิ่งไม้มากมายพัดฟุ้งกระเด็นไปทั่วหุบเขา

 “ใครกัน?”  บีบีขมวดคิ้ว

 “มาตามหาเราหรือ?”  ลินลี่ย์รำพึงในใจ

เนื่องจากพวกเขาบินเข้ามาในหุบเขา  เห็นได้ชัดว่าคนภายในตามพวกเขามาจริงๆ

ขณะนั้นเองลินลี่ย์ขยายสำนึกเทพกวาดเข้าไปในอสูรโลหะรูปเคียวมัจจุราชเพื่อตรวจสอบภายใน  “โอว, เทพชั้นสูงสี่คน!  หนึ่งในนั้นเป็นผู้อาวุโสผมดำดูน่ากลัว  นั่นควรจะเป็นเจ้าแคว้นสกายเมาท์ โมลด์”

ลินลี่ย์เคยได้รับหนังสือข้อมูลมาจากเบรุตศึกษาเกี่ยวกับยอดฝีมือในพิภพต่างๆ โมลด์ก็มีชื่ออยู่ในหนังสือนั้นด้วย

 “หรือว่าโมลด์จะมาเพื่อแก้แค้นให้ลูก?”  ลินลี่ย์ลอบถอนหายใจ  เขาถอนหายใจที่โมลด์ช่างไร้เหตุผล  แม้ว่าลินลี่ย์จะใช้พลังของเขาเต็มที่  พลังของลินลี่ย์ก็ใช้อยู่ที่ปราสาทยูสโตนเท่านั้น  และจากนั้นลินลี่ย์จัดการกับโบนิน ด้วยระดับพลังเกินกว่าที่เจ้าแคว้นธรรมดาจะมีได้

โมลด์ควรจะคาดการณ์ได้ว่าพลังที่แท้จริงของลินลี่ย์ยิ่งใหญ่กว่านี้  ทำไมเขายังกล้ามาหา?

หรือว่าโมลด์ทรงพลังมาก?

เท่าที่ลินลี่ย์รู้ แม้ว่าโมลด์จะเป็นทูตของมหาเทพบลัดริจ  และครอบครองอาวุธมหาเทพ  แต่ในแง่พลัง เขายังอ่อนแอมากกว่ายอดดฝีมืออย่างรีสเจม แฮมเมอร์เสียอีก

 “ลินลี่ย์!  เกิดอะไรขึ้น?”  โอลิเวอร์เดินเข้ามาหาอย่างกังวล

 “นั่นคือโมลด์ เจ้าแคว้นสกายเมาท์”  ลินลี่ย์พูดเบาๆ  “ไม่ต้องกังวล”

 “เขา?”  เมื่อได้ยินเช่นนี้ ไดอาน่าตกใจ  แต่เมื่อนางคิดว่าลินลี่ย์ทรงพลังแค่ไหน นางจึงเบาใจได้

อสูรโลหะขนาดใหญ่ที่ลอยอยู่เหนือพวกเขาสิบเมตรหายไปทันที ปรากฏคนสี่คนลอยนิ่งอยู่ในอากาศ  ผู้นำเป็นผู้อาวุโสผมดำมีใบหน้าแข็งกระด้างเย็นชา  และตาเป็นประกายเหมือนมีด ขณะยืนอยู่กับที่เขาให้ความรู้สึกเหมือนสัตว์ร้ายขนาดใหญ่ที่พร้อมจะโจมตีได้ทุกขณะ

บนแขนขวาเขาสวมกำไลซึ่งมีไข่มุกสีเขียวเก้าเม็ดฝังอยู่ในนั้น

 “เอ๊ะ, นำกำไลมาด้วยหรือ?”  ลินลี่ย์ไม่เคยเห็นคนสวมกำไลมือ  ที่สำคัญเมื่อยอดฝีมือสู้รบ  โดยทั่วไปพวกเขาจะสวมเกราะ  ดังนั้นกำไลไม่ค่อยมีประโยชน์มาก  มีคนจำนวนน้อยนักที่สวมกำไล  เพราะบ้างก็ทำตามบรรพบุรุษ บ้างก็เพราะเป็นความเคยชินแบบท้องถิ่น  ส่วนคนอื่นๆ เป็นเพราะรสนิยมส่วนตัว

แค่เพียงเหลือบมอง ลินลี่ย์ประหลาดใจเล็กน้อย แต่จากนั้นก็ไม่ใส่ใจอีกต่อไป

โมลด์เจ้าแคว้นสกายเมาท์กวาดสายตามองดูกลุ่มลินลี่ย์อย่างเย็นชา  เขามองดูคล้ายกับราชสีห์ที่แข็งแกร่งจ้องมองดูลูกแกะน้อยห้าตัว  บุรุษคิ้วขาวด้านหลังโมลด์คำนับและเรียนด้วยความเคารพ  “ท่านเจ้าแคว้นในบรรดาห้าคนนี้คนที่มีผมดำขาวยาวคือโอลิเวอร์ เป็นคนที่ฆ่าคุณชายโบนิน  อย่างไรก็ตามคนที่ทรงพลังที่สุดในกลุ่มนั้นคือคนผมสีน้ำตาล  เขาเป็นคนพันธนาการคุณชายและเปิดโอกาสให้โอลิเวอร์ฆ่าเขา  ข้าไม่รู้จักชื่อของเขา”

โมลด์เจ้าแคว้นสกายเมาท์เหลือบมองโอลิเวอร์และกลับไปจ้องมองลินลี่ย์

 “เจ้ารู้ใช่ไหมว่าโบนินเป็นลูกของข้า?”  โมลด์คำราม

 “ข้าทราบ” ลินพูดอย่างเยือกเย็น

รัศมีของโมลด์แปลกประหลาด  แต่สำหรับลินลี่ย์ เขาเป็นเสมือนสุนัขน้อยที่แยกเขี้ยวใส่ยักษ์

 “เฮ้, เจ้าคือโมลด์ เจ้าแคว้นสกายเมาท์ใช่ไหม?”  บีบีเริ่มหัวเราะ  “เราทำโทษเด็กน้อยไปคนหนึ่ง และตอนนี้ผู้ใหญ่ถึงกับต้องวิ่งโร่ออกมา!  พี่ใหญ่กับข้ากำลังจะกลับกันเดี๋ยวนี้  ถ้าเจ้าไม่คิดจะทำอะไร  อย่างนั้นก็ไปซะ  ถ้าเจ้าต้องการจะล้างแค้นให้ลูกก็อย่ามัวเสียเวลา  บุกเข้ามาได้แล้ว หลังจากจัดการเจ้าเสร็จแล้ว เราจะได้เราจะได้กลับบ้านเสียที!”

 “บังอาจ!”  โมลด์จดจ่ออยู่กับลินลี่ย์ เขาไม่ให้ความสนใจบีบี  แต่คำพูดของบีบีทำให้เขาโกรธทันที

 “ครืน...”

อากาศดูเหมือนระเบิดขณะที่โมลด์บุกเข้าโจมตีบีบีอย่างสบายๆ  มือขวาของเขาเป็นรูปกรงเล็บแหวกอากาศจนระลอกมิติฉีกขาด

 “แครก...”  กรงเล็บส่งเสียงหวีดหวิวแหวกอากาศขณะปะทะอากาศ

ลินลี่ย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย  ทันใดนั้นร่างเลือนรางปรากฏอยู่ข้างหน้าโมลด์  ขณะเดียวกันเสียงดัง ‘ปัง’ ศีรษะของโมลด์ถูกเตะอย่างรุนแรง  และโมลด์กระเด็นออกไปเพราะแรงเตะนั้นราวกับดาวตกและกระแทกกับภูใกล้ๆ ที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร

เสียงระเบิดดังบึ้ม รอยแยกเป็นรูปเหมือนใยแมงมุมปรากฏอยู่ที่ภูเขาด้านข้าง โดยมีรูเป็นรูปมนุษย์ปรากฏอยู่ตรงกลางรอยแยกที่คล้ายใยแมงมุมนั้น