เดชคัมภีร์เทพฤทธิ์ ตอนที่ 729 ข้อความสุดท้ายของผู้รอด

ตอนที่  729  ข้อความสุดท้ายของผู้รอด

หลังจากเอาชนะติ้งป๋อได้  เย่ว์หยางเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อีกครั้ง

แม้ว่าพังพอน, เม่นธนูพิษ, ขุนศึกเซนทอร์ ปีศาจยักษ์สองหัว ปีศาจเพลิงเขาทอง, มังกรแม็กม่า, อสูรฝันร้ายไฟนรกและอสูรศึกอื่นจะถูกฆ่าก็ตาม แต่ร่างของพวกมันจะกลายเป็นปุ๋ยดอกไม้หรือไม่ก็อาหารสุนัข และผลึกปีศาจและหัวใจปีศาจก็มีค่ามากกว่าสมบัติทั่วไป  นอกจากนี้เขายังได้แหวนจอมโกงระดับศักดิ์สิทธิ์และเข็มขัดพลังงานที่สามารถสร้างพลังงานได้ต่อเนื่องหลังจากสวมใส่แล้ว  เย่ว์หยางยังได้ภูตพ่นน้ำลายระดับปราณฟ้ามาได้อย่างไม่คาดหมาย

 

หลังจากภูตพ่นคร่ำครวญเสียใจเพราะมันไม่มีที่ไปแล้ว ในที่สุดมันยอมติดตามเย่ว์หยางผู้ฆ่าเจ้านายเก่าของมัน

ภูตพ่นน้ำ : อสูรทองระดับสิบ อสูรศึกชนิดพิเศษ มีร่างกึ่งพลังงาน สามารถขัดขวางไม่ให้วัตถุลอยผ่านมันได้ สามารถพ่นน้ำลายใส่เป้าหมายและเปลี่ยนเป็นคำสาป  ทักษะ :  คำสาปที่ทั้งเทพและภูตผีรังเกียจ  นั่นก็คือเปลี่ยนเป็นแพะ

ภูตพ่นน้ำนี้ไม่ค่อยแข็งแกร่งนัก

แต่ส่งผลในการช่วยรบอย่างยอดเยี่ยม

ไม่ว่าจะเป็นใช้คำสาปกับศัตรูหรือกำจัดคำสาปให้เจ้านาย ทั้งสองทักษะนี้นับเป็นทักษะที่ใช้งานได้ผล  ถ้าใครสามารถควบคุมมันได้ดี เขาจะสามารถพลิกสถานการณ์ได้บ่อยครั้ง

เย่ว์หยางไม่พร้อมจะทำสัญญากับภูตพ่นน้ำ  นับตั้งแต่เขาเชี่ยวชาญปณิธานสูงสุดและเป็นเจ้าของสนามพลังสร้างโลก พลังรบของเขาก็แทบจะขึ้นถึงจุดสูงสุด  ดังนั้นการทำสัญญากับอสูรที่ใช้คำสาปกับศัตรูได้จึงไม่จำเป็นมากนักสำหรับเขา ศัตรูที่เย่ว์หยางต้องการเอาชนะอย่างน้อยต้องระดับเดียวกับราชาใจสิงห์  แต่นักสู้ปราณฟ้าระดับนั้น ภูตพ่นน้ำลายไม่สามารถทำให้อ่อนแอได้ด้วยพลังคำสาป

ในทางตรงกันข้าม ถ้าเขามอบภูตพ่นน้ำลายให้คนอื่นอย่างอี้หนานหรืออู๋เหิน เขาเชื่อว่าพลังของพวกนางจะเพิ่มขึ้นก้าวหน้าอย่างมากมาย

ภูตพ่นน้ำมองดูภายนอกเหมือนกับผีผู้หญิง แต่ในความเป็นจริงมันคือวิญญาณที่ไม่มีเพศ

โดยทั่วไปแล้ว สติปัญญาและอารมณ์ของอสูรวิญญาณประเภทนี้ไม่ค่อยสูงนัก  ดังนั้นจึงยากจะพัฒนาให้เป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ได้  ภูตพ่นน้ำลายพยายามควบคุมตนเอง และหาโอกาสแก้แค้นและตอบแทนให้เจ้านายเก่าของมันที่เทบจะกลายเป็นเผ่าพันธุ์ชนชั้นสูง  เย่ว์หยางไม่ได้คาดหวังให้มันวิวัฒนาการไปเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ ที่สำคัญเป็นเรื่องยากที่อสูรศึกบางตนจะวิวัฒนาการไปเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ได้  อย่างเช่นเพกาซัสเขาเงินของอี้หนาน  พญาไม้ไตตันของเย่ว์ปิงและทานตะวันอมฤตของเจ้าเมืองโล่วฮัว... แต่แม้อสูรศึกเหล่านี้ไม่สามารถวิวัฒนาการไปเป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ได้   ไม่ได้หมายความว่ามันถึงขีดจำกัดในวิวัฒนาการ อย่างน้อยในเรื่องพลังสู้รบ อสูรศึกยังคงมีพัฒนาการต่อไปตราบเท่าที่พวกมันยังต่อสู้และเติบโตต่อไป

หลังจากจัดการภารกิจต่อไปให้เหยียนเจ้าหน่วยข่าวที่ยอดเยี่ยมแล้ว  เย่ว์หยางตัดสินใจกลับไปยังปราสาทสายรุ้ง

อย่างไรก็ตาม อู๋เหินปฏิเสธไม่รับข้อเสนอของเขา

 “ยกภูตพ่นน้ำให้น้องอี้หนานเถอะ!  ข้าไม่ใช่กำลังรบหลัก  แม้ว่าข้าจะมีพลังเพิ่มขึ้นก็ตามแต่การช่วยเจ้าได้นั้นเป็นเรื่องยากมากสำหรับข้า  ในทางตรงกันข้ามถ้าภูตพ่นน้ำนี้เป็นอสูรศึกของน้องอี้หนานไม่ต้องสงสัยเลยว่านางผู้มีพลังวิญญาณที่ยิ่งใหญ่จะต้องแข็งแกร่งมากขึ้นราวกับเสือติดปีก”  อู๋เหินเสนอให้อี้หนานทำสัญญากับภูตพ่นน้ำลาย

 “อสูรศึกตนนี้มีสติปัญญาอยู่บ้าง มันอาจวิวัฒนาการกลายเป็นตัวแปรสำคัญก็ได้”  เย่ว์หวี่ยังคงมองอนาคตของภูตพ่นน้ำลายในแง่ดี

 “ดีละ, แล้วข้าจะหาทางให้ หลังจากข้าช่วยให้แมงป่องดาวมีวิวัฒนาการสุดท้ายก่อน”  หลังจากเย่ว์หยางกลับไปที่ปราสาทสายรุ้ง นางพญาดอกหนามมงกุฎทองตั่วตั่วก็ตื่นขึ้น และฮุยไท่หลางจำเป็นต้องมอบอาหารที่ดีที่สุดอย่างติ้งป๋อนักสู้ปราณฟ้าระดับห้าและอสูรฝันร้ายไฟนรก อสูรปราณฟ้าระดับสามให้กับสาวน้อยผู้นี้โดยไม่มีเหตุผล  ส่วนมันน่าเศร้าที่ได้กินแค่พังพอน, เม่นธนูและขุนศึกเซนทอร์

เย่ว์หยางตัดสินใจเก็บปีศาจยักษ์สองหัวเอาไว้ เขาต้องการใช้เลือดของมันช่วยพัฒนาพลังของอสูรศึกของเย่คงและเจ้าอ้วนไห่

ปีศาจเพลิงเขาทองถูกมอบให้ภูตเพลิงฟ้าเป็นรางวัล  ส่วนหัวของมังกรแม็กม่าถูกกตั๊กแตนมัจจุราชจับกินไปแล้ว

ราชินีซิกผู้นำเผ่ามนุษย์มังกรสตรีได้รับรางวัลให้จัดการกับร่างมังกรบินแม็กมาที่เหลือ  แม้ว่าส่วนที่ดีที่สุดของมังกรบินแม็กม่าก็คือผลึกเวทถูกตั๊กแตนมัจจุราชกินไปแล้ว  แต่ส่วนที่ยังเหลือก็คือร่างมังกรบินแม็กม่าระดับเตรียมปราณฟ้าก็สามารถใช้พัฒนามังกรบินที่ทำสัญญากับราชินีซิกให้ก้าวหน้าได้

การวิวัฒนาการแมงป่องดาวซึ่งเป็นอาวุธร่างอสูร มาถึงขั้นสุดท้าย

มันเชื่อว่าการวิวัฒนาการจะจบลงในอีกไม่กี่วัน

เย่ว์หยางเพ่งความสนใจไปที่การฝึกฝนนางพญาดอกหนามมงกุฏทอง เขาหวังว่าสาวน้อยนี้จะสามารถวิวัฒนการได้สำเร็จโดยไม่ต้องได้รับความช่วยเหลือจากเขา  นางวิวัฒนาการและยกระดับเป็นอสูรในตำนาน มีคัมภีร์อัญเชิญโดยอัตโนมัติเหมือนกับอิคคาและเสี่ยวเหวินหลีที่เกิดมาพร้อมกับคัมภีร์อัญเชิญ  ร่างที่เป็นทะเลดอกหนามสำหรับซึมซับพลังของนาง  และเมื่อได้ ‘หัวใจคลุ้มคลั่ง’ และหัวใจหมอก’ ก็หวังว่าปีศาจดอกหนามของนางทั้งสองจะสามารถหลอมรวมหัวใจและวิวัฒนาการกลายสภาพได้

 “เอาละ ตั่วตั่วจะไม่ต้องนอนอีกแล้วหลังจากงีบครั้งนี้”  นางกัดนิ้วเย่ว์หยางด้วยฟันแหลมเล็กของนาง ตั่วตั่วดูดเลือดเพียงเล็กน้อยจากนั้นกลับเข้าไปในเตียงดอกไม้และหลับอย่างเงียบงัน

ดอกหนามนับไม่ถ้วนขยายอย่างรวดเร็วกลายเป็นทะเลดอกไม้รายล้อมตั่วตั่วที่นอนอยู่บนเตียงดอกไม้

ปีศาจดอกหนามทั้งสองดูดซับ ‘หัวใจคลุ้มคลั่ง’ และ ‘หัวใจหมอก’ และหลอมรวมกับศิลาวิญญาณที่เย่ว์หยางไม่ยินยอมแลกเปลี่ยน  พวกมันตั้งเป้าหมายจะกลายไปเป็นขุนพลดอกหนามหรือเป็นผู้บัญชาการดอกหนามตามที่เย่ว์หยางเคยคาดหวังเอาไว้กับมัน  พวกมันยังต้องการเป็นบริวารมือดีที่สุดของตั่วตั่วสามารถต่อสู้ได้ด้วยความคิดของมันเองในขณะที่นางอยู่ในช่วงจำศีลยาว

เทียบกับหัวใจหมอกของปีศาจดำและหัวใจคลุ้มคลั่งที่เกิดจากหญ้าระบำดูแล้วเหมาะให้ปีศาจดอกหนามได้ดูดซับพลัง

อย่างไรก็ตามพลังของหัวใจหมอกยังมีระดับที่เหนือกว่าหัวใจคลุ้มคลั่ง

สองวันต่อมาก่อนพัฒนาการสุดท้ายของแมงป่องดาวปีศาจดอกหนามก็เสร็จสิ้นวิวัฒนาการกลายเป็นขุนพลดอกหนามพิโรธขนาด 50 เมตร  ร่างกายท่อนบนคล้ายกับขุนศึกหญิงในชุดเกราะเถาวัลย์สวมด้วยพวงดอกหนามนับไม่ถ้วน   แต่ร่างท่อนล่างยังคงเป็นเถาดอกหนามขนาดยักษ์  ขุนพลดอกหนามพิโรธได้รับตกทอดพลังของหญ้าระบำ  มันสามารถใช้พลังจิตจากระยะไกลโจมตีผสานเข้ากับพลังของปีศาจดอกหนามหลักของมัน  พลังรบของมันมากกว่าแต่ก่อนถึงสิบเท่า

สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือมันมีความสามารถในการต่อสู้ได้อิสระ แม้ในระหว่างที่ตั่วตั่วอยู่ในช่วงจำศีล มันสามารถออกมาช่วยเย่ว์หยางสู้ได้

ปีศาจดอกหนามอีกตนหนึ่งที่ดูดซับพลังของหัวใจหมอกก็มีวิวัฒนาการเช่นกัน

ตอนบ่ายของวันที่สาม แมงป่องดาวที่ไม่มีใครคาดคิดถึงกลายเป็นอาวุธเทพร่างอสูรด้วยฝีมือของเย่ว์หยางในที่สุด ในท่ามกลางแสงสว่างเจิดจ้า แมงป่องดาวยักษ์เปลี่ยนรูปไปตลอดเวลา พลังงานของมันเปลี่ยนแปลงอยู่ในแก่นพลังแมงป่องอย่างรวดเร็วและจากนั้นอาศัยแก่นแมงป่องมันเปลี่ยนแปลงผสานไปมาเป็นรูปร่างถุงมือแมงป่องฟ้า มันแทบจะเหมือนกับถุงมือแมงป่องฟ้าดั้งเดิม  เพียงแต่เพิ่มลายแมงป่องดาวด้านบนและมีหางสีทองปลายสีน้ำเงิน

แม้ว่าจะเป็นถุงมือมากกว่าอาวุธ แต่แมงป่องดาว อาวุธร่างอสูรก็มีความสามารถโจมตีที่ดี

สิ่งมีชีวิตใดๆ ก็ตามที่ถูกหางมันต่อยใส่ จะมีผลเพียงประการเดียว

นั่นคือเนื้อเยื่อรวมทั้งเลือดจะทำให้เส้นประสาทกระตุก พิษของแมงป่องกล้าแข็งมากเทียบได้กับพิษยางน่องไม่มียาแก้พิษในโลก

เย่ว์หยางหลอมรวมขนแกะทองคำเป็นพิเศษ นั่นคือสิ่งที่เขาได้รับมาจากวิหารสิบสองนักษัตร เขาหลอมรวมเข้ากับถุงมือแมงป่องดาวที่เป็นอาวุธร่างอสูรเพื่อความสะดวกสบายและตกแต่งสวยงาม

แน่นอนว่าเจ้าแมงป่องดาวคัดค้านอย่างแข็งขันในการใช้ขนแกะทองคำตกแต่งด้านในตอนแรก

แต่ในเวลาต่อมาเจ้าแมงป่องดาวยอมรับความคิดเห็นของเย่ว์หยาง เมื่อพวกเขาพบว่าการใช้ขนแกะทองตกแต่งภายในทำให้แมงป่องดาวแปลงกายได้ง่าย

เย่ว์หยางมีความมุ่งกับการหาขนแกะทองในแดนสวรรค์ให้ได้เพิ่มมากขึ้น  และแมงป่องดาวแปลงกายได้เร็วขึ้นหลายเท่าต้องขอบคุณการค้นพบที่ไม่คาดฝันนี้  ยกเว้นฮุยไท่หลายที่คุ้นเคยกับการแปลงร่าง และมันแปลงร่างได้เร็วกว่าแมงป่องดาวเล็กน้อย ไม่มีใครอื่นเทียบได้กับแมงป่องดาวในเรื่องการแปลงร่างได้เร็วในขณะนี้

ดาบเทาเถี้ยก็ยังช้ากว่าเมื่อเทียบกับแมงป่องดาวในเรื่องแปลงกาย  แต่ความเหนือชั้นที่ยิ่งใหญ่ของมันก็คือความอยากในโลกภายในของมันที่สามารถจุของได้เป็นจำนวนมาก  ดังนั้นมันสามารถถูกใช้เป็นเครื่องมือกำจัดอสูรศึกหรือคุกสำหรับกักขังศัตรูชั่วคราว

 “น่าเสียดายที่ข้ามีถุงมือเพียงข้างเดียว  คงจะดีกว่ามากถ้าข้ามีถุงมืออีกข้างหนึ่งไว้เข้าคู่กัน”  เย่ว์หยางยังไม่พอใจกับถุงมือพูดขณะที่มือขวาสวมถุงมือแมงป่องฟ้า ซึ่งถ้าราชาใจสิงห์นักสู้ปราณฟ้าเห็นเข้าก็ยังอยากได้จนน้ำลายหก เย่ว์หวี่เมื่อได้ยินเช่นนั้นอดหัวเราะคิกมิได้  นางรู้ว่าน้องชายนางเป็นบุรุษผู้ไม่เคยพอใจกับสภาพที่เป็นอยู่  ตัวอย่างเช่นถ้าเขาได้รับถุงมือแมงป่องฟ้ามาเป็นคู่  เขาก็คงเสียใจที่ไม่มีสนับแข้ง ต่อให้เขามีชุดแมงป่องฟ้าครบชุด เขาก็คงถอนหายใจด้วยความเสียดายที่เขาไม่สามารถแจกชุดทุกคนให้เหมือนกันได้

 “เย่คงและพวกๆ มาถึงแล้ว  ดูเหมือนว่าพวกเขาได้ข้อมูลอะไรบางอย่างมาด้วย”  อู๋เหินเคาะหน้าประตูห้องค้นคว้า

 “พวกเขาพบเจออะไร?”  เย่ว์หยางรีบออกไปทันที

เมื่อเย่คงและคนอื่นเห็นเย่ว์หยาง  พวกเขาพากันเงียบ และมองหน้ากันเองอย่างหวาดๆ

เย่ว์หยางรู้สึกแปลกๆ ทำไมพวกเขาลังเลที่จะพูด?  แม่สี่ประสบอุบัติเหตุหรือ?  ความคิดนี้ทำให้เขากลัวมาก  แต่อู๋เหินยังคงสงบ  เย่คงและคนอื่นประพฤติตัวตามปกติ  ดังนั้นเขาจึงขับความคิดที่น่ากลัวออกไปจากใจเขา

เย่คงและเจ้าอ้วนไห่ยังคงเงียบ แต่เสวี่ยทันหลางที่ไม่ค่อยพูดคุยกับใครพยักหน้าให้เย่ว์หยาง  “คือว่า เรามีภารกิจที่ชั้นที่หก  บังเอิญเราได้ทราบข่าวมาจากร้านเหล้า เมืองโอลีนด์ถูกทำลายจากสงคราม  เรารู้ว่าเจ้าเคยไปเมืองโอลีนด์มาก่อน เพื่อค้นหาสิ่งของของลุงเย่ว์ชิว  เราไม่มีเวลาแจ้งให้เจ้าทราบและเร่งรีบไปยังมือง แต่กลับกลายเป็นว่าที่นั่นราบเป็นหน้ากลอง ไม่ใช่เพราะสงคราม แต่เป็นเพราะการทำลายล้างของนักสู้ปราณฟ้าที่ทรงพลัง

เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่ว์หยางถามด้วยความตกใจ  “มีคนรอดไหม?”

องค์ชายเทียนหลัวตอบ  “โชคดีที่เป่าเอ๋อพบกองหินแปลกๆ ในตอนนั้น เขาขุดพบผู้รอดชีวิตแต่ว่าได้รับบาดเจ็บสาหัส  เขาตายหลังจากพูดได้สองประโยค  เราพบว่าสถานะของเขา  เขาเป็นพนักงานต้อนรับของสมาคมทหารรับจ้างประจำท้องถิ่น  เขาประจำการอยู่ที่เมืองโอลีนด์เป็นเวลาหลายสิบปีไม่เคยย้ายไปไหน”

 “ประโยคแรกที่เขาพูดก็คือ ‘เราเข้าใจคนผิด’  และอีกประโยคก็คือ ‘ท่านนักล่าพยัคฆ์... หุบเขาแม่น้ำขาว’  และที่เขาพูดเราได้ยินยังไม่ชัดเจน!” หลิวเย่ตอบก่อน

 “แต่ไม่มีสถานที่เรียกว่า ‘หุบเขาแม่น้ำขาว’ อยู่ในหอทงเทียน”  ฟ่านหลุนเถี่ยสาวเผ่าหัววัวเสริมต่อ